Leiderschap en een ecocidewet | Polly Higgins | TEDxTallinn

Polly Higgins was advocaat, schrijver en ziener. Na zich jarenlang ingezet te hebben voor discriminatiezaken en zaken in burgerlijk recht, besloot ze nog slechts de belangen van de Aarde te behartigen -- ze droomde ervan ecocide in 2020 te hebben beëindigd en stelde de VN voor om het te benoemen als de vijfde misdaad tegen de vrede.

Ecocide is het toebrengen van ernstige schade aan, of het vernietigen van het ecosysteem in een specifiek gebied. De pan-Europese campagne, End Ecocide in Europe, is heeft als oogmerk ecocide te criminaliseren. De organisatoren hopen een miljoen handtekeningen te verzamelen -- via hun website www.endecocide.eu -- wat de Europese Commissie zou verplichten het voorstel te bespreken en erop te reageren.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Toen ik 16 was,

verkocht ik mijn kunstdocent een stomp.

(Gelach)

Het bracht hem op zijn knieën.

En het bracht mij een half uur later
buiten de schoolpoort.

Wat gebeurde er feitelijk?
Ik verstoorde een verstorende cyclus.

Ik had het heft in eigen hand genomen

en ik had een einde gemaakt
aan iets wat ik als misbruik beschouwde.

Er was sprake van mishandeling
van de kleinere kinderen op die school,

waar geweld werd gebruikt om die kinderen
onder de duim te houden.

Ik ben niet trots op wat ik toen deed

en mijn ouders begrepen feitelijk niet
dat ik opstond tegen een onrecht.

Mijn leraren luisterden niet
naar mijn verhaal

en daardoor kwam ik
op een andere school terecht.

Maar de school waar ik toen naartoe ging,
was een hele andere school.

Op mijn nieuwe school,

in plaats van dat ze
strakke regels en straffen hadden

om de kinderen in de hand te houden,

gebruikten ze een systeem
dat was gebaseerd op vertrouwen

en zorg.

En ik bloeide daar op.

Voor mij was het een school

waar mijn unieke vaardigheden
de ruimte kregen zich te ontwikkelen,

zodat ik mezelf kon zijn
en mijn eigen gang kon gaan --

dat werkte heel goed voor mij.

Het is misschien niet zo gek
dat ik advocaat ben geworden,

waardoor ik in plaats van geweld
te bestrijden met geweld,

nu woorden als mijn wapens gebruik.

Maar er is iets bijzonders.

Ik vecht niet langer in rechtszalen;

ik heb namelijk besloten nog slechts
één cliënt te vertegenwoordigen

en dat is de Aarde.

Behoorlijk wat jaren geleden

besloot ik wat afstand te nemen
om me af te vragen:

hoe kan het dat we een systeem
zo normaal zijn gaan vinden,

terwijl het de Aarde
zoveel schade toebrengt?

Want wat ik duidelijk kon zien,

was dat er zich een cyclus afspeelde
van schade en verwoesting

die niet verstoord kon worden.

Hoe roepen we die een halt toe?

Daar zat ik vreselijk mee.

Dus ik nam er enige afstand van
en besloot te onderzoeken:

wat in het rechtssysteem
veroorzaakte dit probleem?

Waar ik achter kwam,

is dat de wet feitelijk voorschrijft

aan een CEO en directeuren

om de belangen van aandeelhouders
voorop te stellen.

En wat er dan gebeurt,

is dat ze massaal verwoesten
en schade toebrengen

als gevolg van bedrijfsmatig handelen
zonder rekening te houden met gevolgen --

dat is de wet.

Ergens in het proces

is de wet er niet in geslaagd
schade en verwoesting te voorkomen.

Ik besloot er wat tijd voor te nemen.

Ik besloot er een jaar voor te nemen --

dat was acht jaar geleden
en dat jaar is nog steeds niet om --

(Gelach)

en ik besloot dit uit te zoeken
tot op de bodem.

Ik verzocht zelfs de Verenigde Naties

een internationale wet in te stellen
om het leven van de Aarde te beschermen.

En terwijl ik sprak op een evenement
dat wel enigszins hierop leek,

een paar jaar geleden,

ging me een licht op:

ik besefte dat als we het recht op leven
van de Aarde wilden beschermen,

we ecocide internationaal
als misdrijf zouden moeten bestempelen.

En ecocide als internationaal misdrijf

zou niet alleen het recht op leven
van de natuur beschermen,

maar ook het recht op leven
van de mensheid en toekomstige generaties.

Dit was een krachtige wet.

Ik onderwierp het vervolgens
aan een intensief juridisch onderzoek.

Ik ging letterlijk terug
naar de eerste beginselen

om te zien of dit zou werken

en ik kwam erachter

dat deze wet niet alleen nodig was,
maar ook eenvoudig te realiseren.

Het enig wat er namelijk nodig is,
is een amendement

van het wellicht belangrijkste

internationale juridische
document dat we hebben --

het Statuut van Rome.

Het Statuut van Rome codificeert

wat bekend staat
als de misdaden tegen de vrede,

te weten:

misdaden tegen de menselijkheid,
oorlogsmisdaden, genocide

en misdaden van agressie.

Ik was me er niet van bewust

toen ik het voorstelde
aan de Commissie voor Internationaal Recht

in 2010,

maar toen dit document werd opgesteld,

ging het niet slechts
om vier misdaden tegen de vrede.

Eind tachtiger-, begin negentigerjaren

was er nog een vijfde misdaad,

en dat was ecocide.

Het maakte deel uit van het concept.

Stel je voor:

er waren honderden, zo niet duizenden

speciale VN-rapporteurs, advocaten,

vertegenwoordigers van lidstaten

en andere verbonden organisaties,

allemaal betrokken
bij dat opstellen van het concept

over een periode van tien, elf jaar

en ecocide maakte deel uit
van dat document.

Ik wist dat op dat moment niet,

tot een journalist van de Baltische
staten contact met me opnam

en me hiervan verwittigde.

Dat was heel opwindend,

om te ontdekken dat dit al
een geschiedenis had,

dat in eerste instantie

ecocide al een internationale misdaad was.

Maar in 1996 werd ze
letterlijk van het papier geveegd.

Wat de misdaden tegen de vrede
hadden moeten zijn

die het welzijn van alle leven
hadden moeten beschermen,

waren gereduceerd tot slechts
vier internationale misdaden.

Ik wil dat die misdaad nooit meer
uit het beeld verdwijnt

en ik denk dat we kunnen
verzekeren dat ze terugkomt.

Alles wat dat document nodig heeft,

is een amendement om het terug
te brengen waar het ooit stond.

Vele landen ondersteunden het
in eerste instantie

en vele landen protesteerden dan ook
toen het werd verwijderd.

Als deze misdaad in 1996
in de tekst zou zijn opgenomen

en in 1998 tot wet zou zijn geworden,

dan hadden we nu geen ontbossing meer,

of oliewinning,

er zouden geen genetisch
gemodificeerde organismen meer zijn,

of kernwapens.

Stel je eens voor
hoe onze wereld eruit zou zien

als het tot wet was geworden.

Wat we in plaats daarvan hebben

is een cyclus van schade en verwoesting

die een uitvergroting is van wat ik
als kind op school meemaakte,

alleen in plaats van kinderen
die misbruikt en gekwetst worden,

is het nu de Aarde
die misbruikt en gekwetst wordt.

Schade en verwoesting
leiden letterlijk tot, onder meer,

uitputting van grondstoffen,

wat leidt tot conflict,

wat leidt tot oorlog,

in een cyclus die zichzelf verder stuwt,

sneller en sneller.

Maar hier gaat het om.

We kunnen die cyclus verstoren;

we kunnen haar tot staan brengen;

we kunnen besluiten:
"Tot hier en niet verder."

Dat kunnen wij,

wij individuen kunnen ervoor zorgen
dat die wet weer op haar plaats komt

en wij kunnen voorkomen

dat de cyclus zichzelf blijft voeden
en verder uit de hand loopt.

Dit is het begin van het voorstel

dat ik in 2010 heb voorgelegd aan
de Commissie voor Internationaal Recht.

Sinds ik ze deze wet heb voorgelegd,

dit amendement van het Statuut van Rome,

is mijn leven onherkenbaar veranderd.

Dit voorstel heeft me
over de hele wereld geleid.

Alleen al het afgelopen jaar
heb ik 54 regeringen geadviseerd -

bijvoorbeeld staatssecretarissen,

VN-ambassadeurs

en hun rechtsadviseurs.

Ik werd zelfs door sommige landen
uitgenodigd in concept te beschrijven

hoe deze wet in 2020
zou kunnen worden geïmplementeerd.

We legden dat vorig jaar
aan elke regering voor,

over de hele wereld.

Alles wat ik doe is open-sourced.

We hebben een informatiepagina online

waar alles te vinden is
onder Creative Commons-licentie,

dus je kunt er alles downloaden.

Er bestaat nu een ecocide-conceptakte

die door ieder land geactiveerd kan worden
zodra de wet is goedgekeurd.

En in Europa hebben we
een fast-tracksysteem

waarmee voor de eerste keer ooit,

wij als burgers kunnen stemmen
om een ecocidewet aan te nemen

hier in Europa.

Dus jullie stem hier in Europa telt.

Maar er is meer.

Als je uit Australië komt,

uit Afrika, uit Amerika,
uit Indonesië, uit Micronesië

of ergens daartussenin:

we hebben jouw hulp nodig.

En we hebben een kaart
op onze informatiepagina,

zodat je je steun zichtbaar kunt maken.

Want hier gaat het om:

regeringen hebben een mandaat nodig
om te kunnen zeggen: "Genoeg is genoeg.

Dit gaan we wettelijk verbieden."

Ik wil de klok eens 200 jaar terugdraaien

en jullie meenemen naar een tijd

waarin er dingen gebeurden
die lijken op wat er nu gebeurt

om te zien hoe dat toen
uiteindelijk is afgelopen.

Wat deden we tweehonderd jaar geleden?

We behandelden mannen
en vrouwen als goederen,

puur vanwege van hun kleur --
omdat ze zwart waren.

We brandmerkten ze

en verklaarden hen ons eigendom --

we devalueerden mensen tot dingen.

Wat we daar deden,

doet me denken aan wat ik
bij mij op school had gezien.

De menselijkheid werd ondergewaardeerd.

Net zoals op school de kleinere kinderen
ondergewaardeerd werden,

deden we dat op veel grotere schaal
in de dagen van slavernij.

En wanneer we dat doen,
levende wezens behandelen als dingen,

brengen we grote schade toe --

wat tot conflicten kan leiden
en tot nog veel erger.

Het is die cyclus
van schade en verwoesting weer.

De man die uiteindelijk
die cyclus doorbrak,

was William Wilberforce.

Het was een Brits parlementariër
die opstond en zei: "Het is genoeg.

Dit moet stoppen."

Hij realiseerde zich dat je mensen
niet als goederen kunt behandelen.

Maar William Wilberforce
deed dit niet in zijn eentje.

Feitelijk deed het volk dat.

Het waren mensen in de hele wereld

die in opstand kwamen,
die opkwamen voor de slaven.

De slaven kwamen zelf ook in opstand,
maar hun stemmen werden niet gehoord.

In plaats daarvan waren het
mensen in het VK en andere landen

die in opstand kwamen
en hun ongenoegen uitten.

Daarmee gaf het volk feitelijk
een mandaat aan de regering

om een wet aan te nemen.

In het VK werden de wetten
die slavernij strafbaar stelden,

aangenomen twee dagen
voordat William Wilberforce overleed.

Hij kon met gerust hart overlijden.

Hoe is dit relevant?

In tegenstelling tot
in William Wilberforce's tijd,

als we kijken naar de huidige situatie,

als we kijken naar
de schade en verwoesting

van iets anders dat wordt uitgebuit,

en wel de Aarde,

hebben we nu een groot voordeel:

we hebben Google, we hebben TED Talks,
we hebben Facebook.

Ons vermogen om te communiceren
is versterkt op zovele manieren.

In de tijd dat William Wilberforce
opstond en zei: "Het is genoeg.

Dit moet stoppen",

vertelde men hem:

"Dat kun je niet doen.

Onze wereld is gebaseerd op slavernij.

Het is een noodzaak. De mensen eisen het.

Als je de slavernij afschaft,
stort de economie in."

Maar, wat dacht je?

Dat gebeurde helemaal niet.

Veel van de bedrijven
die toen werkten met slaven,

gingen zich richten
op andere innovatieve handel,

zoals thee uit China.

Sommige werden de politie van de oceaan.

Wat zo interessant is,

is dat er een moment
in de geschiedenis was

dat de beschaving opstond en zei:

"Genoeg. Dit moet stoppen."

Wij het volk deden
onze menselijkheid gelden.

Recht is een krachtig wapen.

Het kan een wapen zijn
dat schade en verwoesting aanricht,

of het kan een wapen zijn
dat het leven juist bekrachtigt.

Wat er gebeurde in de dagen van slavernij,

was dat slaven werden
behandeld als bezittingen:

we hingen slaven
letterlijk een prijskaartje om

en verhandelden hen als goederen.

Maar kijk naar de Aarde.

We hebben hetzelfde gedaan.

Dat kunnen we veranderen.

We kunnen die cyclus van schade stoppen

en dat doen we door opzichters te worden,

door voogden te worden,
door curatoren te worden.

En dat is een hele andere insteek,

dat heeft te maken met zorg,

wat een wettelijke zorgplicht
wordt genoemd.

In plaats van 'ik heb een recht',
wordt het 'ik heb een plicht' --

een zorgplicht.

In plaats van het hier en nu

en een cyclus van profijt
die zich elk kwartaal herhaalt,

kijken we zeven generaties vooruit,

kijken we naar de lange termijn,
kijken we naar de consequenties.

Maar niet alleen de wet moet veranderen;
het gaat om leiderschap.

En niet alleen om leiderschap
van staatshoofden,

maar om leiderschap van mij
en leiderschap van jullie allemaal.

Want feitelijk vraag ik jullie

om uit je comfortzone te stappen,

om over die rand
van je comfortzone te stappen.

Want als je dat doet,

gebeuren er wonderen -- dat weet ik.

Ik zou hier vandaag niet zijn

als ik niet buiten
mijn comfortzone was gestapt.

En ik vraag jullie mij te helpen --

jullie en je vrienden en je netwerken --

om dit grote idee te nemen
en het te delen met de hele wereld.

Want als we dat doen,

kunnen we echt zorgen voor een wonder.

Het is mijn wens
een einde te maken aan ecocide.

Ik weet dat we het kunnen,

maar ik kan het niet alleen.

Ik vraag jullie om mij te helpen,

om dit idee te verspreiden,

een idee waar het hoog tijd voor is.

Het werkt nu eenmaal zo:
als je een idee hier onderdrukt,

dan duikt het ergens ander weer op.

En dit is een idee
dat zich niet laat negeren.

Deze keer hoeft het niet
stilletjes te worden verwijderd

en van tafel geveegd;

we kunnen het opnieuw op de agenda zetten.

Dit gaat over het zingen
van een nieuw lied,

en het zo goed zingen van dat lied,
dat anderen mee willen gaan doen.

En ik vraag jullie vandaag samen met mij
dat lied vorm te geven en te zingen

in een land dat in de hele wereld
bekend staat om haar gezang.

Want als we dat nieuwe lied zingen,

kunnen we vrede op Aarde brengen.

Ik dank jullie wel.

(Applaus)