Liz Diller: Debata o wielkiej bańce

Jak zaprojektować wspaniałą przestrzeń publiczną w budynku, który bynajmniej nie jest wspaniały? Liz Diller opowiada o rozbudowie Hirshhorn Museum w Waszyngtonie - próbie stworzenia w nim przyjaznego, atrakcyjnego (niektórzy używają wręcz słowa "seksownego") lobby.

Przyzwyczailiśmy się dzielić przestrzeń

na prywatną i publiczną,

Wyczuwamy te rozróżnienia doskonale,

bo mamy we krwi

ochronę własności i przestrzeni prywatnej.

Gorzej jest z przestrzenią publiczną.

Gorzej jest z przestrzenią publiczną.

Co nadaje jakość zwykłej przestrzeni publicznej?

Tym problemem, nasza pracownia

Tym problemem, nasza pracownia

zajmowała się przez ostatnie 10 lat.

Skupiając się na konkretnych przypadkach.

Koncentrowaliśmy się głównie na przekształcaniu

Koncentrowaliśmy się głównie na przekształcaniu

zaniedbanych przemysłowych nieużytków,

na rewitalizacjach,

wybiegających w przyszłość, a nie gubiących historii.

wybiegających w przyszłość, a nie gubiących historii.

Istotną częścią naszej pracy

było także adoptowanie przestrzeni,

które zatraciły kontakt z teraźniejszością.

Pracowalismy nad demokratyzacją Lincoln Center.

Otwarciem go dla ludzi, którzy nie mogą

wydać $300 na billet do opery.

Zatem jedliśmy, piliśmy,

myśleliśmy i bardzo dużo czasu

spędzaliśmy w tej przestrzeni publicznej.

Zrozumieliśmy jedno:

aby stworzyć naprawdę dobrą przestrzeń publiczną

musimy zatrzeć granice

pomiędzy architekturą, tkanką miejską,

krajobrazem, komunikacją,

i tak dalej...

Muszą tworzyć jedną całość.

Przenieśmy się teraz do Waszyngtonu

gdzie pracujemy nad transformacją Hirshhorn Museum.

gdzie pracujemy nad transformacją Hirshhorn Museum.

Usytuowane jest w National Mall,

miejscu uważanym przez Amerykanów za święte.

miejscu uważanym przez Amerykanów za święte.

Mall jest symbolem amerykańskiej demokracji.

Mall jest symbolem amerykańskiej demokracji.

Co najbardziej fantastyczne,

ów symbol nie jest rzeczą, obrazem, czy artefaktem.

ów symbol nie jest rzeczą, obrazem, czy artefaktem.

W istocie to przestrzeń,

zdefiniowana przez linię budynków po obu stronach.

zdefiniowana przez linię budynków po obu stronach.

Przestrzeń, gdzie obywatele mogą wyrazić swe niezadowolenie

i pokazać swą siłę.

To miejsce, ważnych momentów historii Ameryki.

To miejsce, ważnych momentów historii Ameryki.

Są tam wpisane na zawsze.

Marsz na Waszyngton, wołanie o pracę i wolność;

wspaniała mowa Martina Luthera Kinga;

Protesty przeciw wojnie wietnamskiej, upamietnienie ofiar

pandemii AIDS

demonstracje feministek,
marsze w obronie prawa do aborcji,

aż do zdarzeń obecnych...

Mall jest największą obywatelską amboną Ameryki.

Mall jest największą obywatelską amboną Ameryki.

Jest synonimem wolności wypowiedzi

nawet jeśli nie jesteś pewien, co chcesz powiedzieć.

Może być miejscem obywatelskiej empatii.

Wydaje nam się, że istnieje przepaść,

między przestrzenią tego dyskursu

a muzeami po drugiej stronie Mall'u.

Muzea są zwykle pasywne.

Pasywne są również ich relacje
ze zwiedzającymi:

Pasywne są również ich relacje
ze zwiedzającymi:

są jedynie odbiorcami informacji.

Możecie obejrzeć dinozaury,

owady i kolekcję lokomotyw i wszystkie inne rzeczy,

owady i kolekcję lokomotyw i wszystkie inne rzeczy,

ale nie jesteście zaangażowani.
Ktoś tylko coś do was mówi.

ale nie jesteście zaangażowani.
Ktoś tylko coś do was mówi.

Gdy Richard Koshalek zostal dyrektorem Hirshhorn,

w 2009 roku,

postanowił wykorzystać jego atut:

fakt, iż jest położone w miejscu wyjątkowym:

fakt, iż jest położone w miejscu wyjątkowym:

przy siedzibie władz USA.

W punkcie, w którym sztuka i polityka

nieustannie się ze sobą splatają,

może powstać niezwykły, bardzo szczególny związek.

może powstać niezwykły, bardzo szczególny związek.

Pojawia się pytanie,

czy sztuka może włączyć się w dialog

dotyczący problemów kraju i świata?

Czy muzeum może kształtować politykę kulturalną?

W Waszyngtonie jest ponad 180 ambasad,

ponad 500 instytutów badawczych,

Musi istnieć sposób

spożytkowania tej intelektualnej energii

za pośrednictwem muzeum.

Powinien powstać jakiś rodzaj mózgowej rady powierniczej.

Zastanawiając się nad przyszłością i misją Hirshhorn,

Zastanawiając się nad przyszłością i misją Hirshhorn,

wraz z Richardem i jego zespołem,

ta kwestia znalazła się w centrum naszej uwagi.

Oprócz prezentowania sztuki współczesnej,

Hirshhorn będzie forum publicznym,

miejscem wymiany myśli dotyczących sztuki,

miejscem wymiany myśli dotyczących sztuki,

kultury, polityki.

Ma mieć zasięg globalny - tak jak Światowe Forum Ekonomiczne.

Ma być interdyscyplinarne - tak jak Konferencje TED.

Ma być niezobowiązujące - tak jak miejski rynek.

Aby wyjść na przeciw tym nowym zadaniom,

Hirshhorn musi zostać rozbudowane.

Albo musi zająć dodatkową przestrzeń,

która pozwoli mu czasem zmienić rozmiary.

To jest właśnie Hirshhorn Museum.

Ma około 70 metrów średnicy, z wycięciem w środku.

Zaprojektowane na początku lat 70-tych,

przez Gordona Bunshafta.

Jest ciężkie, nieme, stroni od ludzi, jest aroganckie.

Jest ciężkie, nieme, stroni od ludzi, jest aroganckie.

Dla projektanta stanowi wyzwanie.

Architekci go nienawidzą.

Ratuje go fakt, że wznosi się ponad ziemią.

Ratuje go fakt, że wznosi się ponad ziemią.

i że mamy tu w środku pustą przestrzeń,

i że mamy tu w środku pustą przestrzeń.

Coś na kształt duszy,

kryjącej się za korporacyjną, federalną fasadą.

Wokół tej okrągłej przestrzeni

umieszczone są galerie.

Bardzo trudno organizować w nich ekspozycje.

Gdy Hirshhorn zostało otwarte,

Ada Louise Huxstable, krytyk architektury New York Timesa,

nie szczędziła krytyki:

"Modernizm neo-penitencjarny".

"Okaleczony pomnik i okaleczony Mall

dla okaleczonych zbiorów".

Minęło czterdzieści lat.

Jak dziś można ów budynek powiększyć,

aby spełniał nowe zadania?

W jakim powinien pójść kierunku?

Nie może być to Mall.

Tam nie ma miejsca.

Nie może być to dziedziniec.

Jest już zajęty przez zieleń i rzeźby.

No ale jest jeszcze ta dziura.

Jak moglibyśmy tę przestrzeń zagospodarować,

nie tracąc jej jednocześnie z pola widzenia?

Czy mogłaby się stać ikoną?

I jakim przemawiałaby językiem?

Hirshhorn należy do pomników,
najważniejszych instytucji przy National Mall.

Neo-klasycystyczne, wybudowane z kamienia albo betonu,

są ciężkie, nieprzejrzyste.

Pojawia się więc pytanie,

jeśli chcemy wpisać się w tą przestrzeń,

jaki materiał będzie odpowiedni dla tego miejsca?

Musi się odróżniać o istniejących tam już budynków.

To musi być coś zupełnie nowego.

Powietrze.

Wyobrażamy sobie, że musi to być coś lekkiego.

Coś efemerycznego.
Nie posiadające formy.

I musi być wolne.

(Wideo)

No więc to jest wielka idea.

Ogromna torba z powietrzem.

Dostosowuje się kształtem do pojemnika.

i wylewa się na zewnątrz, gdzie tylko zdoła,

na górze i po bokach.

Mówiąc bardziej poetycko,

próbujemy tchnąć w Mall

ducha demokracji,

ożywić go.

Przedtem i potem.

Media natychmiast polubiły słowo "bańka".

Tu mamy hall.

To po prostu wielka przestrzeń
wypełniona powietrzem.

Rozciąga się we wszystkich kierunkach.

Membrana jest przezroczysta.

Wykonana została z pokrytego
silikonem włókna szklanego.

Będzie nadmuchiwana dwa razy w roku na miesiąc.

Tu mamy widok od wewnątrz.

Zastanawiacie się pewnie, jakim cudem,

Zastanawiacie się pewnie, jakim cudem,

udało nam siię uzyskać aprobatę rządu federalnego.

Tak naprawdę, musieliśmy uzyskać
pozwolenia z dwóch agend.

Jedna z nich zajmuje się
ochroną godności i świętości Mall'a.

Jedna z nich zajmuje się
ochroną godności i świętości Mall'a.

Ilekroć to pokazuje, zawsze się czerwienię.

Możecie to sobie zinterpretować, jak chcecie.

Mogę powiedzieć jedno:

mamy tu do czynienia z połączeniem

ikonoklazmu z adoracją.

ikonoklazmu z adoracją.

I w grę wchodzi bardzo kreatywna interpretacja.

Przyjęta w 1910 r ustawa przewiduje, że w DC

żaden budynek nie może być wyższy niż Kapitol.
Mieć więcej niż 40 m.

żaden budynek nie może być wyższy niż Kapitol.
Mieć więcej niż 40 m.

Wyjątkiem są wieże, kopuły oraz minarety.

Czyli praktycznie rzecz biorąc
budynki sakralne i państwowe.

Nasza bańka ma prawie 47 metrów.

Tuż obok znajduje się Pantheon.

To około 34 tys. metrów
sześciennych sprężonego powietrza.

Przekonywaliśmy więc, że jest kopułą.

Przekonywaliśmy więc, że jest kopułą.

Tu możecie ją zobaczyć.

Bardzo dostojna

wśród wszystkich okazałych budynków przy Mall'u.

Mimo, że Hirshhorn nie jest chronionym zabytkiem,

z historycznego punktu widzenia jest bardzo cenny.

Nie mogliśmy więc naruszyć fasady.

I nie mogliśmy nic dodawać.

Więc rozpieliśmy go wzdłuż krawędzi,

za pomocą kabli.

Tutaj studium węzłów,

które są bardzo ważne

ze względu na wiejące tam nieustannie wiatry.

Na szczycie umieszczona została na stałe stalowa obręcz.

ale dla obserwatora przy Mall'u jest niewidoczna.

Były też pewne ograniczenia dotyczące oświetlenia.

Były też pewne ograniczenia dotyczące oświetlenia.

Światło płynie z wnętrza, które jest przezroczyste.

Nie może być jednak jaskrawsze niż Kapitol

i kilka innych budynków.

W świetlnej hierarchii, jesteśmy poniżej.

Kopuła pojawia się dwa razy do roku.

Przywożona jest ciężarówką.

Mocowana.

A następnie nadmuchiwana

powietrzem pod niskim ciśnieniem.

Stabilizowana jest kablami.

Na samym dole woda stanowi balast.

To bardzo dziwny moment,

kiedy jacyś biurokraci zapytali nas,

ile czasu potrwa taka instalacja.

Odpowiedzieliśmy, że pierwsza erekcja
potrwa około tygodnia.

To zdecydowanie chwyciło.

I potem już wszystko szło gładko.

Więc nie napotykaliśmy na poważniejsze trudności

ze strony władz czy rządu.

Mierzyliśmy się jednak z wyzwaniami technicznymi.

Mierzyliśmy się jednak z wyzwaniami technicznymi.

To jest tkanina i trama. I nasza chmura.

To jest tkanina i trama. I nasza chmura.

Ogromne naprężenie.

To jest naprawdę niezwykła konstrukcja

bo nie działa tu grawitacja,

tylko wielokierunkowe naprężenia.

Przelecę szybko przez te slajdy.

Tak będzie to wyglądało w praniu.

Elastyczna przestrzeń do dyskusji

w okrągłym planie,

pełna światła, możliwa do zrekonfigurowania.

Może mieć wiele zastosowań,

od wystąpień, pokazy filmów, po instalacje.

od wystąpień, pokazy filmów, po instalacje.

Najważniejszy byłby dialog kulturalny i dyplomacja,

Najważniejszy byłby dialog kulturalny i dyplomacja,

podejmowane we współpracy

z Council on Foreign Relations.

Spotykają się tu forma i zawartość.

Ta bańka jest zaprzeczeniem dostojnych budynków.

Ideały demokracji obywatelskiej

realizowane są tu przez gibkość nie zaś solidny szkielet.

realizowane są tu przez gibkość nie zaś solidny szkielet.

Sztuka i polityka zajmują

dwuznaczną przestrzeń: poza murami muzeum,

choć w jego wnętrzu,

pozwalając mu oddychać

demokratycznym powietrzem Mall'a.

Mamy nadzieję, że kopuła po raz pierwszy

zostanie nadmuchana

pod koniec roku 2013.

Dziękuję.

(Brawa)