Üretim sektöründeki işlerin yok olmasının gerçek nedeni

Son zamanlarda, ABD gibi ülkelerin Çin, Meksika ve Vietnam gibi düşük maliyetli pazarlara değerli imalat işlerini kaptırdığı ve korumacılığın ileriye dönük en iyi yol olduğu iddia edilen bir çok retorik duyduk. Sınır ve lojistik uzmanı Augie Picado, bu işlerin düşündüğümüz nedenlerle yok olmadığını söylüyor. Bize, küresel ticaretin gerçekte nasıl göründüğü ve paylaşılan üretim ve açık sınırların, daha düşük maliyetlerle daha kaliteli ürünleri üretmemizi nasıl kolaylaştırdığına ilişkin bir gerçeklik kontrolü sunuyor.

Biri Küba'dan bahsettiğinde

aklınıza ne geliyor?

Klasik arabalar mı?

Yoksa kaliteli puro mu?

Belki de ünlü bir beyzbol oyuncusu.

Peki, ya biri Kuzey Koreden
bahsedince?

Aklınıza füze denemeleri gelir,

veya şu ünlü liderleri

ya da arkadaşı Dennis Rodman.

(Kahkahalar)

Muhtemelen düşünmeyeceğiniz şey ise

şöyle bir ülke görüntüsüdür;

ekonomisi serbest ve

vatandaşlarının ucuz ve çeşitli tüketim
mallarına erişebildiği bir ülke.

Amacım bu ülkelerin bu noktaya
nasıl geldiklerini tartışmak değil.

Bu ülkeleri ve vatandaşlarını
bir örnek olarak vermek istedim.

Bu insanlar, ithalatı kısıtlayan ve yerel

endüstrileri koruyan ticari politikalardan

olumsuz etkileniyorlar.

Son günlerde bir dizi ülkenin
ithalatı kısıtlamayı

ve yerli endüstrileri korumayı

gündeme getirdiğini duyuyoruz.

Bu ilk başta kulağa hoş gelebilir

fakat korumacılık aslında nedir?

2016 seçimlerinde bunu çok sık duyduk,

Brexit tartışmalarında duyduk

ve son olarak Fransız seçimlerinde duyduk.

Aslında bu dünya ölçeğinde tartışılan

gerçekten önemli bir konu.

Gelecek vaadeden bir çok politik lider,

korumacılığı iyi bir şey gibi sunan
platformlarla bu konuyu işliyorlar.

Korumacılığın iyi olduğunu düşünme
nedenlerini anlıyorum,

çünkü bazen ticaret
adaletsiz gibi görünür.

Burada, Amerikada yaşadığımız

bazı sorunlar için
ticareti suçlayanlar var.

Yıllardır Amerikada,

üretim sektöründeki yüksek ücretli
işlerin azaldığını duyuyoruz.

Çoğu insan, Amerikadaki
üretimin azaldığını ve bunun

nedeninin, şirketlerin
faaliyetlerini düşük işgücü maliyetli

Çin, Meksika ve Vietnam gbi denizaşırı

ülkelere kaydırması olduğunu düşünüyor.

Ayrıca ticari anlaşmaların bazen
adaletsiz olduğunu düşünüyorlar,

örneğin; NAFTA

ve Trans-Pasifik Ortaklığı gibi.

Çünkü bu ticaret anlaşmaları
şrketlerin iş olanaklarının

kaydığı ülkelerde ucuza üretilen
malları Amerika veya

diğer ülkelerin tekrar ithal
etmesine izin veriyor.

Yani ihracat yapanlar kazanıyor

ithal edenler kaybediyor gibi düşünülüyor.

Ancak gerçek şu ki

Amerikadaki üretim sektörünün

hacmi aslında büyüyor

ama işlerimiz azalıyor,

İş olanakları çok azalıyor.

Aslında 2000 den 2010 yılına kadar,

üretim sektöründeki işlerde
5.7 milyon azalma oldu.

Ama bu azalmanın nedeni
düşündüğünüz şey değil.

Ohio, Toledo'da yaşayan Mike Johnson

fabrikadaki işini, Meksika Monterrey'de

yaşayan Miguel Sanchez'e kaptırmıyor.

Böyle değil.

Mike'ın işini bir makine kapıyor.

Üretim sektöründe kaybedilen
işlerin %87'sine,

üretim süreçlerindeki yenilikler

ve otomasyonun artması neden oluyor.

Yani, üretim sektöründeki işlerin
sadece 10'da 1'i,

denizaşırı üretim yüzünden kaybediliyor

ve bu sadece Amerika'ya özgü de değil.

Hayır değil.

Otomasyon bütün dünyada,
bütün ülkelerde ve

bütün üretim hatlarında artıyor.

Bakın, şunu anlıyorum;

İşini kaybettiğinde,

gazetede senin eski şirketin

Çin'de bir anlaşma yaptığını okuyunca

senin işini bir başkasının aldığını

düşünmen doğal.

Böyle öyküler duyduğumda,
insanlar acaba ticaretin sadece

iki ülke arasında yapıldığını mı
sanıyorlar diye düşünürüm.

Sanki bir ülkede üreticiler üretiyor

ve bir başka ülkedeki tüketicilere
bu ürünleri ihraç ediyor gibi.

Bu sanki, üreten ülke kazanıyor,

ithal eden kaybediyor gibi gelebilir.

Gerçek bundan biraz farklı.

İşim tedarik zinciri uzmanlığı,

Meksika'da yaşıyor ve çalışıyorum.

Kullandığımız ürünleri

üretmek için dünyanın
çeşitli yerlerinden

işbirliği içerisinde çalışan

sıkı bir üreticiler ağının
ortasında çalışıyorum.

Meksika'daki

ön sıralardaki pozisyonumdan

görünen manzara daha çok şöyle.

Bu tanım ticaretin neye benzediğini
çok daha net anlatıyor.

Golf sopasından,
diz üstü bilgisayara,

internet sunucusundan otomobile,

hatta uçağa kadar, çeşitli ürünlerin

üretildiğini görebilmekten

memnuniyet duyuyorum.

İnanın bana, bunların hiçbiri
tek bir hatta üretilmiyor.

Bir örnek vereyim.

Birkaç ay önce, Querétaro, Meksika'da,

bir uluslararası
havacılık şirketinin

üretim tesisini geziyordum.

Lojistik Müdür Yardımcısı
tamamlanmış bir kuyruğu işaret etti.

Aslında bu üretim hattı,
Fransa'da üretilen panellerin

ABD'de üretilen ve ithal edilen

parçalarla birleştirildiği

bir üretim hattıydı.

Bu kuyruk, montaj tamamlandığında

tırlarla Kanada'ya,

birincil montaj tesislerine;

kanatlar, koltuklar,

pencere güneşlikleri gibi

diğer binlerce parça gibi

yeni bir uçak oluşturmak üzere

ihraç ediliyordu.

Düşünün,

yeni uçakların pasaportlarında,
ilk uçuşlarından önce bile,

Angelina Jolie'ninkinden
daha fazla damga var.

Artık imalat konusundaki bu yaklaşım

cilt kremlerinden, uçağa kadar

her gün kullandığımız tüm ürünlerde

ve bütün dünyada geçerli.

Bu akşam eve döndüğünüzde
etrafa bir bakın.

Şöyle bir etiket görürseniz
şaşırmayın:

"Amerikan malı ve ithal
parçalarla ABD'de üretilmiştir."

Ekonomist Micael Porter,

olanları çok güzel açıklıyor.

"Onlarca yıl önce,
bir ülke için en kârlı olan şey

en verimli üretebildiği
ürünü üretmek ve bütün diğer

ürünlerle bunu değiş tokuş etmekti."

Burada üretim paylaşımından bahsediyor

ve en önemli şey verimlilik.

Bunun bir örneğini evde veya

işte görmüşsünüzdür.

Bir örnek olarak,

evinizin nasıl yapıldığını
veya mutfağınızın

tadilatını düşünün.

Genellikle diğer tüm yüklenicilerin

işlerini koordine eden tek bir

yüklenici (müteahhit) vardır.

Mimar planı çizer,

hafriyat şirketi temeli kazar,

tesisatçı, marangoz ve benzeri.

Neden genel yüklenici

tüm işler için tek bir

şirket seçmiyor,

mesela mimarı?

Çünkü bu saçma.

Genel yüklenici, uzmanları seçer

çünkü ev inşa etmek,
mutfak yenilemek için gereken

ustalığı kazanmak yıllar alır,

bazen de özel eğitim gerektirir.

Şöyle düşünün:

Tuvaletinizi bir mimarın
monte etmesini ister miydiniz?

Tabi ki hayır.

Öyleyse aynı süreci birleşik
dünyaya uyarlayın.

Şirketler bugün en iyi ve en verimli

ürettikleri ürüne odaklanıyorlar

ve geri kalanlarla onu
değiş tokuş ediyorlar.

Dolayısıyla; üretmek için küresel ve

birbirlerine bağlı ve bağımlı bir
üretici ağına güveniyorlar.

Aslında bu ağ birbirine
o kadar bağlı ki

bu ağı parçalarına ayırmak

ve ürünleri tek bir ülkede
üretmek neredeyse olanaksız.

Az önce bahsettiğimiz

birbirine bağlı ağa bir bakalım.

Ağın, Amerika ve Meksika arasındaki

bölümünü mercek altına alalım.

Wilson Enstitüsü, müşterek üretimin
ABD ve Meksika arasındaki

yarım trilyonluk ticaretin
40%'ını oluşturduğunu söylüyor.

Bu yaklaşık 200 milyar dolar eder.

Portekiz'in GSMH'i kadar.

ABD'nin Meksika'dan gelen mallara

20% gümrük vergisi koyduğunu
farz edelim.

Peki, güzel.

Meksika'nın eli kolu bağlı
bekleyeceğini mi sanıyorsunuz?

Kesinlikle hayır.

Misilleme olarak, benzer vergileri

ABD'den ithal edilen ürünlere koyar.

Bu dişe diş oyununda, gümrüklerden

girip çıkan her ürün ve ürün parçasına

20% vergi eklendiğini varsayarsak,

40% vergi artışıyla karşılaşabiliriz,

yani 80 milyar dolar artı vergiyle.

Kendimizi kandırmayalım,

bu maliyetler size ve bana yansıtılır.

Her gün aldığımız ürünlerin fiyatlarına

nasıl bir etki yapacağını düşünün.

Gümrük vergisinde 30% artış
kabul edilseydi

bugün fiyatlarda oldukça önemli
bir artışla karşılacaktık.

Lincoln MKZ, 37000 dolardan
48000'e çıkacaktı.

Sharp 60 inç HDTV, 898 dolardan

1167 dolara çıkacaktı.

16 onsluk CVS nemlendirici,

13'ten 17 dolara çıkardı.

Unutmayın, üretim zincirinin
tek bir parçasına,

ABD ve Meksika'ya bakıyoruz.

Bunu tüm parçalarla çarpın,

etkisi muazzam olurdu.

Şunu düşünün:

Bu ağı dağıtabilsek ve ürünler

tek bir ülkede üretilse, bu arada

söylemek yapmaktan daha kolay,

işlerimizin yine de
sadece 10%'unu koruyabilirdik.

Bu doğru, çünkü unutmayın;

işlerin çoğu, 87%'si

üretimdeki gelişmelerden dolayı yok oldu.

Ve ne yazık ki bu işler
temelli yok oldu.

Gerçek soru şudur:

Birkaç yıl içerisinde kaybolacak işleri

koruma adına, her gün
kullandığımız ürünlerin

fiyatlarını karşılayamayacağımız noktaya

getirmek mantıklı mı?

Müşterek üretim, yüksek kalite ürünleri,

düşük maliyetle üretmemizi

mümkün kılıyor.

Bu kadar basit.

Bu bizim kısıtlı kaynaklar ve

uzmanlığımızı daha
iyi kullanmamızı

ve aynı zamanda
daha düşük fiyatlı ürünler sağlıyor.

Müşterek üretimin verimli olmasının

hammade, parça ve nihai ürünün

sınırlardan hızlı ve etkin bir biçimde

geçmesine bağlı olduğunu unutmayalım.

Biri sizi, korumacı politikanın

iyi bir fikir olduğuna
ikna etmeye çalıştığında,

bunu hatırlayın.

iyi değildir.

Teşekkürler.

(Alkışlar)