Andrew Blum: Wat is het internet eigenlijk?

Toen een eekhoorn zijn kabel doorknabbelde en hem van het internet gooide, begon journalist Andrew Blum zich af te vragen waar het internet eigenlijk van gemaakt was. Hij bekeek het allemaal: de onderzeese kabels, de verborgen schakelaars en andere fysische dingen waaruit het net bestaat.

Ik schreef voornamelijk over architectuur,

over gebouwen. Schrijven over architectuur

gaat uit van bepaalde veronderstellingen.

Een architect ontwerpt een gebouw
en het wordt een plek

of veel architecten ontwerpen vele gebouwen

en wordt het een stad.
Ongeacht de ingewikkelde mix

van politiek, cultuur en economie

die deze plaatsen vormgeven,

uiteindelijk kan je ernaartoe
en eromheen lopen.

Je kan ze ruiken.
Er een gevoel bij krijgen.

Je kan ze ervaren.

Maar wat me in de afgelopen jaren opviel,

was dat ik minder en minder buitenkwam

en meer en meer voor mijn computerscherm zat.

Vooral sinds 2007
toen ik me een iPhone aanschafte,

zat ik niet alleen
de hele dag voor mijn scherm,

maar 's avonds

zat ik ook nog te kijken
naar dit kleine scherm.

Verrassend hoe snel mijn relatie

met de fysische wereld was veranderd.

In die zeer korte periode

van de afgelopen 15 jaar van online-zijn
of de laatste vier, vijf jaar

van de hele tijd online te zijn,

is onze relatie met onze omgeving
veranderd in de zin

dat onze aandacht
voortdurend verdeeld is.

Terwijl we naar die schermen kijken,

kijken we ook
naar de wereld om ons heen.

Die wereld

op het scherm

leek ook geen eigen fysische realiteit te hebben.

Als je naar afbeeldingen van het internet zocht,

was het enige dat je vond
dit beroemde beeld van Opte

van het internet als een soort Melkweg,
een oneindige uitgestrektheid

waar we onszelf niet in terugvonden.

We lijken het nooit
te kunnen vatten in zijn totaliteit.

Het doet me altijd denken
aan het beeld van de aarde vanuit Apollo.

Die blauwe knikker lijkt me
ook bedoeld om te suggereren

dat we het in zijn totaliteit
niet kunnen begrijpen.

We zijn altijd klein
vergeleken met die uitgestrektheid.

Die hele wereld en dit scherm

heb ik nooit

helemaal met elkaar kunnen verzoenen.

Toen gebeurde dit.

Op een dag deed mijn internet
het weer eens niet.

De man van de kabel kwam het repareren.
Hij begon met

het stoffige kluwen kabels achter de bank,

volgde hem naar de voorkant van mijn woonst,
dan naar de kelder en de achtertuin

naar een wirwar van kabels tegen de muur.

Toen hij een eekhoorn
langs de draad zag lopen,

zei hij: "Daar is je probleem.

Een eekhoorn knabbelt
aan je internet." (Gelach)

Dit leek verbazingwekkend. Het internet is

een transcendent idee.
Het is een verzameling protocollen

die alles hebben veranderd
van winkelen tot afspraakjes maken tot revoluties.

Het was duidelijk niet iets

waar een eekhoorn op kon knabbelen. (Gelach)

Maar toch was het zo.

Een eekhoorn had
op mijn internet geknabbeld. (Gelach)

Toen vroeg ik me af wat er zou gebeuren

als je de draad van de muur rukte

en hem begon te volgen.
Waar zou het naartoe gaan?

Was het internet een plek
die je kon bezoeken?

Kon ik ernaartoe gaan?
Wie zou ik er tegenkomen?

Was daar eigenlijk wel iets?

Blijkbaar niet.

Dit was het internet:
een zwarte doos met een rood lichtje

zoals weergegeven
in de sitcom "The IT Crowd."

Normaal zit het boven op de Big Ben,

waar je de beste ontvangst hebt,

maar ze hadden het klaargekregen
dat hun collega het een middag kon lenen

voor een kantoorpresentatie.

De bazen van het internet konden

het even missen.
Terwijl ze ernaar kijkt, zegt ze:

"Is dit het internet?
Het hele internet? Is het zwaar?"

Ze zeggen:
"Natuurlijk niet, het internet weegt niets."

Ik was beschaamd.
Ik was op zoek naar een ding

dat alleen dwazen lijken te zoeken.

Het internet was een amorfe klomp

of een gekke zwarte doos
met een knipperlichtje.

Geen echt ding.

Maar in feite is het dat wel.
Het internet bestaat echt.

Ik ben het twee jaar lang gaan bekijken.

Ik bezocht de grote datacentra

die net zoveel energie gebruiken
als de steden waar ze staan.

Ik bezocht plaatsen
zoals Hudson Street 60 in New York.

Dat is een van de gebouwen op de wereld,

een twaalftal gebouwen,

waar meer internetnetwerken
met elkaar verbonden zijn

dan op enige andere plaats.

Dat verbinden is ondubbelzinnig
een fysisch iets.

Het gaat om de router
van een netwerk, een Facebook,

een Google, een B.T., een Comcast,
een Time Warner of wat dan ook,

waar een, meestal gele, glasvezelkabel

doorheen het plafond contact maakt
met de router van een ander netwerk.

Dat is ondubbelzinnig fysisch
en verrassend intiem.

Een gebouw zoals Hudson 60,
en nog een dozijn of zo andere,

heeft 10 keer meer netwerkverbindingen

dan de volgende groep gebouwen.

Er bestaan niet veel van die plaatsen.

Hudson 60 is vooral interessant

omdat het een zestal
zeer belangrijke netwerken herbergt.

Namelijk de netwerken
die de onderzeese kabels bedienen.

Ze zijn onderzees,

verbinden Europa en Amerika met elkaar
en ook ons allemaal.

Over die kabels wil ik het hebben.

Als het internet een wereldwijd fenomeen is,

als we in een 'global village' leven,
is dat omdat er onderzeese kabels zijn,

kabels als deze.

Ze zijn ongelooflijk klein.

Je kan ze in je hand houden
als een tuinslang.

Maar op een andere manier
zijn ze ongelooflijk uitgebreid.

Zo uitgebreid als je je maar kunt voorstellen.

Zij gaan overzee. Ze zijn

tot twaalf duizend kilometer lang.

Hoe ingewikkeld de materiaal-
en de computertechnologie ook mag zijn,

het fundamentele fysische procedé

is verbazend simpel.
Licht gaat er aan de ene kant in

en komt er aan de andere kant uit.
Het komt meestal

van een gebouw
dat 'landing station' wordt genoemd.

Het zit onopvallend weggestopt
in een kleine buurt aan zee.

Er zitten versterkers op de oceaanbodem

die op gewone tonijn lijken. Om de 80 km

versterken ze het signaal.
De transmissiesnelheid

is ongelooflijk.
10 gigabit per seconde

per golflengte van licht.
Ongeveer duizend maal sneller

dan je eigen verbinding.
Het kan een 10.000 videostreams verwerken.

Niet alleen dat,
maar je stuurt niet één golflengte van licht

door de vezels, maar wel

tot 70 verschillende golflengten

of kleuren van licht per vezel.
In elke kabel

zitten acht vezels,
vier in elke richting.

Ze zijn ongeveer zo dik als een haar.

Ergens komen ze aan op het continent.

Ze maken connectie in een mangat.

Hier zit een kabel van 15.000 kilometer ingeplugd.

Dit is in Halifax,
een kabel gaat van Halifax naar Ierland.

Het blijft evolueren.
Drie jaar geleden

lag er één kabel

langs de westelijke kust van Afrika.

Steve Song stelt het op deze kaart voor
met die dunne, zwarte lijn.

Nu zijn er al zes kabels
en er komen er nog, drie langs elke kust.

Zodra een land wordt aangesloten op een kabel

beseffen ze dat het niet genoeg is.

Als ze er een industrie omheen gaan bouwen,
moeten ze weten dat hun verbinding

niet kwetsbaar maar permanent moet zijn.
Als een kabel breekt,

moet er een schip naartoe en

moet een grijphaak beide einden ophalen.

Vervolgens las je de twee uiteinden aan elkaar
en laat je de kabel te water.

Een zeer intensief fysisch gebeuren.

Dit is mijn vriend Simon Cooper
die tot voor kort

werkte voor Tata Communications,
de communicatievleugel

van Tata,
het grote Indiase industrieel conglomeraat.

Ik heb hem nog nooit ontmoet.
We hebben alleen gecommuniceerd

via het telepresence-systeem.
Daardoor denk ik aan hem

als de man in het internet. (Gelach)

Het is een Engelsman.
De industrie van de onderzeese kabel

wordt gedomineerd door de Engelsen,
en ze lijken allemaal 42 te zijn. (Gelach)

Ze begonnen allemaal op hetzelfde moment

met de boom ongeveer 20 jaar geleden.

Tata begon als communicatiebedrijf

met de aankoop van twee kabels,
één over de Atlantische Oceaan

en één over de Stille Oceaan.
Ze voegden onderdelen toe

totdat ze een gordel rond de wereld
hadden gebouwd.

Ze sturen je bits
naar het oosten of naar het westen.

Er gaat letterlijk een lichtbundel rond de wereld.

Als een kabel in de Stille Oceaan breekt,
dan sturen ze hem rond

langs de andere kant.
Daarna begonnen ze

naar andere plekken te zoeken voor de kabel.

Daarvoor kwam in de eerste plaats

Afrika in aanmerking.

Maar Simons ongelooflijke geografische
verbeelding is verbazingwekkend.

Hij denkt over de wereld
met deze ongelooflijke expansiviteit.

Ik wilde zien

hoe zo'n kabel wordt gemaakt.

Online ervaren we vluchtige momenten van verbinding,

het gevoel van nabijheid, een tweet
of een bericht van Facebook

of een e-mailadres.
Daar moet iets fysisch tegenover staan.

Het moment waarop het continent

werd aangesloten, wilde ik meemaken.

Simon was bezig met een nieuwe kabel,

WACS, het kabelsysteem West-Afrika,
dat zich uitstrekte

van Lissabon naar de westkust van Afrika,

naar Ivoorkust, Ghana, Nigeria en Kameroen.

Hij zei dat hij eraan kwam,
afhankelijk van het weer.

Hij zou me laten weten wanneer.

Vier dagen van tevoren vroeg hij me

om naar dit strand bezuiden Lissabon te komen.
Even na 9 zou deze kerel

uit het water opduiken. (Gelach)

Met een licht, groen nylontouw.

Een boodschapperlijn noemen ze dat.
Dat was de eerste link

tussen zee en land. Deze link was de start

van dit 14.000 km lange pad van licht.

Toen begon een bulldozer de kabel uit

dat gespecialiseerde kabellandingschip te trekken.

Deze boeien hielden hem vast
totdat hij op de juiste plaats lag.

De Engelse ingenieurs houden toezicht.

Zodra hij op de juiste plaats was,
ging hij terug het water in

met een groot mes, sneed elk boei los,

de boei sprong op en de kabel

zakte naar de zeebodem. Dat deed hij

tot aan het schip. Toen hij er aankwam

kreeg hij een glas vruchtensap en een gebakje,

sprong terug in het water, zwom naar het strand

en stak een sigaret op. (Gelach)

Zodra de kabel aan land was,

maakten ze hem klaar voor de verbinding
met de andere kant,

met de kabel die van het landingstation kwam.

Eerst doorzagen met een ijzerzaag,

dan de plastic binnenkant er afhalen --

een beetje als chef-koks.
Daarna wat juwelierswerk

om de flinterdunne vezels

met die van de andere kabel te verbinden.

Met een soort perforator
werden ze samengesmolten.

Als je deze jongens bezig ziet met een ijzerzaag

dan hou je op met denken
over het internet als een wolk.

Het begint een ongelooflijk fysisch iets te worden.

Het verbaasde me ook dat,

hoewel dit allemaal gebaseerd is
op de meest geavanceerde technologie,

het fysische proces

al lang bestaat
en de cultuur dezelfde is.

Je hebt de plaatselijke arbeiders.
Je hebt de Engelse ingenieur

die op de achtergrond aanwijzingen geeft.
En nog belangrijker,

de plaatsen zijn hetzelfde.
Deze kabels maken nog steeds verbindingen

tussen de klassieke havensteden,
plaatsen zoals Lissabon, Mombasa,

Mumbai, Singapore, New York.

Het proces neemt ongeveer drie, vier dagen
in beslag,

dan gaat het putdeksel erop,

zand erover,

en iedereen vergeet het.

We praten veel over ‘de wolk’,

maar telkens we iets op de wolk zetten,

geven we wat verantwoordelijkheid ervoor op.

We laten andere mensen zich er zorgen over maken.

Dat zou niet mogen.

Neal Stephenson zegt

dat ‘verbonden mensen iets moeten weten
over die verbindingen’.

We moeten weten

waar ons internet vandaan komt,
en we moeten weten

wat het is dat ons allen fysisch verbindt.

Bedankt. (Applaus)

(Applaus)

Bedankt. (Applaus)