Jennifer Healey: Nëse makinat do të flisnin, mund të shmangeshin aksidentet.

Kur ne drejtojmë makinën, ndodhemi brenda nje flluske qelqi, mbyllim dyert, shkelim pedalen e gazit dhe ja besojmë drejtimin e makinës syve tanë -- megjithëse mund të shohim vetëm pak makina që ndodhen para apo pas nesh. Çfarë do të ndodhte nëse makinat ndajnë informacionin e vendodhjes dhe shpejtësisë së tyre me njëra tjetrën si dhe përdorin modele parashikues për përllogaritjen e rrugëve të sigurta për të gjithë ne? Jennifer Healey imagjinon një botë pa aksidente automobilistike. ( Filmuar në TED@Intel.)

Le ta pranojmë:

Të ngasësh makinën është e rrezikshme.

Është një prej gjërave që nuk na pëlqen ta mendojmë,

por fakti se ikona fetare apo hajmali të ndryshme

qëndrojnë të varura në pjesën e përparme të makinës,

tradhetojnë faktin që kjo është e vërtetë.

Aksidentet automobilistike janë shkaku
kryesor i vdekjeve

për njerëzit nga mosha 16 deri në 19 vjeç në Shetet e Bashkuara --

shkaktari kryesor --

dhe 75 përqind e këtyre aksidenteve nuk kanë fare të bëjnë

me përdorimin e lëndëve narkotike apo të alkoolit.

Kështu që pyesim veten se çfarë ndodh?

Asnjë prej nesh nuk e thotë me siguri se i kujtohet si ka ndodhur aksidenti i parë.

Unë isha një shofer i ri që po ngisja makinën në autostradë,

dhe pashë se u ndezen dritat e frenave të makinës para meje.

Them me vete " OK, nuk ka problem, ai tipi para meje po ul pak shpejtësinë,

kështu që po e ul dhe unë".

Vura pak këmbën mbi frena.

Por jo, ai tipi nuk po ulte thjesht pak shpejtësinë.

Ai frenoi, frenoi komplet, në mes të autostradës.

Ishte njësoj si të zbrisje nga 65 në 0.

I shkela frenat me forcë.

Ndjeva jastëkët e ajrit të më godisnin, ndërsa makina vazhdonte të ecte,

dhe nuk po ndalonte dhe as që kishte ndërmend të ndalonte,

ndërkohë që jastëkët e ajrit fryheshin edhe më shumë, makina u shkatërrua totalisht,

por fatmirësisht asnjë nuk u lëndua.

Nuk e kisha idenë se ajo makina do të ndalonte,

por mendoj se mund ta kishim kontrolluar shumë herë më mirë situatën.

Unë besoj se mund ta ndryshojmë përvojën e drejtimit të makinës

duke u dhënë mundësinë makinave tona që të komunikojnë me njëra tjetrën.

Dua të mendoni për pak,

se si është deri tani përvoja e drejtimit të makinës.

Hyn në makinë. Mbyll derën dhe ja ku je brenda një flluske të qelqtë.

Ti nuk mund të ndjesh botën e cila të të rrethon.

ti ndodhesh brenda këtij trupi të ngurtë.

Detyra jote është ta drejtosh atë

nëpër rrugë pjesërisht të njohura,

apo në mes të një numri pafund trupash të tjerë metalikë gjigandë që ecin me shpejtësi mbi-njerëzore.

Dakord? Dhe e vetmja gjë që të ndihmon ta drejtosh makinën janë sytë e tu.

Pra, kjo është gjithçka ju keni,

sytë, të cilët faktikisht nuk janë planifikuar për një punë të tillë,

por kur njerëzit të kërkojnë që të bësh gjëra si

për shembull të ndërrosh korsinë,

cila është gjëja e parë që ata të kërkojnë?

Hiqi sytë nga rruga. Tamam.

Mos shiko se ku po vete, kthehu,

kontrollo zonat e pakapshme nga pasqyrat,

dhe drejtoje makinën nëpër rrugë pa e parë se nga po drejtohesh.

Ti dhe çdokush tjetër. Kjo është mënyra më e mirë për të drejtuar një makinë.

Pse veprojmë kështu? Sepse duhet,

duhet të bëjmë një zgjidhje, duhet të shoh këtej apo andej?

Cila është më e rëndësishmja?

Zakonisht ne bëjmë një punë të shkëlqyer

kur bëjmë zgjedhjen tonë se çfarë ndjekim gjatë drejtimit të makinës.

Por me raste humbasim diçka.

Ka raste kur ne e ndiejmë diçka të gabuar me shumë vonesë.

Në një numër shumë të madh aksidentesh, drejtuesi thotë:

" Nuk e kuptova si ndodhi".

Unë e besoj një gjë të tillë, është më se e vërtetë.

Ne vetëm mund të shohim se si ndodhin këto gjëra.

Por ekzistenca e teknologjisë në ditët e sotme mund të na ndihmojë në përmirësimin dhe reduktimin e këtyre aksidenteve.

Në të ardhmen, kur makinat do të kenë mundësinë e shkëmbimit të informacionit me njëra tjetrën,

ne do të jemi në gjendje të shohim jo vetëm tre makinat para nesh

dhe ato tre pas nesh, apo majtas dhe djathtas,

por të gjitha njëkohësisht, ashtu si një zog sheh gjithçka nga lart,

po ashtu edhe ne do të mund të shohim edhe në brendësi të tyre.

Do të jemi në gjendje të përllogarisim shpejtësinë e makinës para nesh,

dhe të kuptojmë se sa shpejt po ecën dikush apo kur ka ndër mend të ndalojë.

Nëse ai tipi para nesh do të uli shpejtësinë në zero, ne do ta dimë ketë.

Falë përllogaritjeve, algoritmeve matematikore dhe modeleve parashikuese

ne do të jemi në gjendje të shohim drejt së ardhmes.

Me të drejtë ju do të mendoni se kjo është e pamundur.

Si mund të parashikosh të ardhmen? Kjo është e pamundur.

Në të vërtetë jo. Me makinat nuk është e pamundur.

Makina janë objekte tri-dimensionale

që kanë një vendndodhje dhe shpejtësi të caktuar.

Ato udhëtojnë nëpër rrugë.

Shpesh rastis që të udhëtojnë në itinerare të njohura.

Nuk është e vështirë që të bësh parashikime të arsyeshme

se ku do të ndodhet një makinë në të ardhmen e afërt.

Edhe nëse ti je në makinën tënde

dhe papritmas një motoçiklist --bam -- përlaset me ty --

me një shpejtësi 136 km/orë, edhe pse ndodheni në dy korsi të ndryshme.

E di se e keni përjetuar një gjë të tillë--

ai tipi nuk erdhi nga " asgjëkundi".

Ka shumë gjasa që ai tipi të ketë qënë në qarkullim për më shumë se gjysmë ore.

( Të qeshura)

Apo jo? Dua të them se dikush tjetër e ka parë atë me siguri.

Dhjetë, 20 apo 30 milje pas jush, dikush tjetër e ka parë atë,

dhe sapo një makinë tjetër e lokalizon atë

dhe e vendos në hartën elektronike, ai konfigurohet në hartë

dhe njëkohësisht përcaktohen edhe vendndodhja edhe shpejtësia,

si dhe arrin të shikosh nëse ai vazhdon të eci akoma me 85 km/orë.

Ti do jesh në gjendje ta dish, sepse makina jote do ta dijë,

sepse makinat e tjera do të komunikojnë me të,

duke i thënë: " Është rrugës, për pesë minuta vjen

një motoçiklist, kujdes".

Ju mund të bëni parashikime të arsyeshme se si sillen makinat.

Me këtë dua të them se ato janë objekte që veprojnë sipas ligjeve të Njutonit.

Kjo është gjëja më e bukur për makinat.

Kështu lind pyetja se si mund të realizohet e gjithë kjo?

Ne mund të nisim me diçka të thjeshtë

siç është informacioni mbi vendndodhjen midis makinave,

thjesht duke ndarë GPS ose Sistemi Global i Vendndodhjes.

Nëse unë kam nje sistem GPS dhe një kamera në makinë,

atëherë kam një ide të saktë mbi vendndodhjen time

dhe e di me çfarë shpejtësie e drejtoj makinën.

Me anë të pamjes kompjuterike, mund të vlerësoj

vendndodhjen e makinave afër meje, tipet e tyre si dhe drejtimin e tyre.

E njëjta gje me makinat e tjera.

Ato kanë një ide të saktë se ku ndodhen,

dhe pak a shumë kanë një farë ideje se ku mund të ndodhen makinat e tjera.

Çfarë ndodh kur dy makina ndajnë informacion,

ndërsa ato komunikojnë me njëra tjetrën?

Unë mund t'ju shpjegoj saktësisht se çfarë ndodh.

Të dyja modelet përmirësohen.

Të gjithë janë të fituar.

Profesori Bob Wang dhe skuadra e tij

kanë ndërtuar imitime kompjuterike të asaj që ndodh

kur kombinohen përllogaritje shpërqëndruese, edhe në trafik më të lehtësuar,

kur makinat thjesht ndajnë të dhënat GPS,

dhe ne e kemi zhvendosur këtë punë kërkimore jashtë kontekstit të imitimeve kompjuterike

në testimet robotike të cilët kanë sensorë

dhe që tashmë ndodhen të instaluara edhe nëpër makina:

kamera dixhitale me sensorë, GPS,

dhe aparate dixhitale dy-dimensionale që masin distancën

të cilat janë të zakonshme në sistemet e ruajtjes së të dhënave.

Ne i bashkangjisim gjithashtu një radio të veçantë komunikimi me valë të shkurtra

dhe robotë në mënyrë që të mundësojmë komunikimin.

Kur këta robotë i afrohen njëri tjetrit,

ata lokalizojnë me saktësi vendndodhjen e njëri tjetrit,

dhe si rrjedhojë mund ta shmangin njëri tjetrin.

Ne po shtojmë një numër më të madh robotësh

dhe në këtë pikë po përballemi me disa probleme.

Një prej problemeve, është se kur merr shumë më tepër informacion,

është i vështirë përpunimi i tij, prandaj duhet që të jepni përparësi disa informacioneve specifike

dhe pikërisht në këtë pikë ju vjen në ndihmë modeli parashikues.

Nëse makinat tuaja robotike lokalizojnë të gjitha trajektoret e parashikuara,

ju nuk keni pse ti kushtoni vëmendje të gjithë informacionit të marrë.

Ju i jepni prioritet automjetit

që duket se është më afër jush.

Pikërisht aty gjendet problemi.

Në këtët mënyrë ju mund të parashikoni trajektoren e tij të ardhshme.

Kështu ju nuk njihni vetëm faktin se ai po del jashtë kursit, por e dini dhe se në cfarë mënyre.

Si rrjedhojë ju dini se cilët drejtues automjetesh duhet të sinjalizoni.

Pra, nëse duam ta bëjmë një gjë të tillë -- si mund të lajmërojmë çdokënd?

Si mund të të pëshpërisin këto makina " Ti duhet të ndërrosh rrugë?"

Kjo varet nga dy gjëra:

së pari, nga aftësia e makinës.

dhe së dyti nga aftësia e shoferit.

Nëse dikush ka një makinë shumë të mirë dhe luksoze,

por është duke folur në telefon ndërsa po drejton apo është duke bërë dicka tjetër,

ka të ngjarë që ata nuk janë në pozicionin më të mirë

për t'u kundërpërgjigjur në një rast urgjent.

Për këtë arsye, ndërmorrëm një linjë të veçantë kërkimi

duke krijuar modelin e gjendjes së shoferit.

Tani, duke përdorur një linjë me tre kamera,

ne mund të zbulojmë nëse shoferi po shikon përpara,

po shikon diku larg, poshtë apo është duke folur në telefon

apo ndoshta është duke pirë kafe.

Ne mund të parashikojmë aksidentin

dhe mund të parashikojmë se kush apo cilat makina

mund të shmangim nga rruga jonë

në mënyrë që itinerari ynë të jetë sa më i sigurt.

Këto teknologji ekzistojnë plotësisht në ditët e sotme.

Unë mendoj se problemi më i madh me të cilin ne përballemi

është vullneti ynë për të ndarë këtë informacion.

Mendoj se është një koncept pak shqetësues

ideja se makinat tona do të na mbikqyrin,

dhe do të komunikojnë me njëra tjetrën,

sepse mendojmë se do jemi të përfshirë në një det thashethemesh.

Por unë besoj se mund të gjendet një rrugë e mesme e cila mbron dhe privatësinë tonë,

ashtu si tani, që kur unë e shoh makinën tënde nga jashtë,

shikoj vetëm atë, por nuk të njoh ty.

Nëse unë shikoj targen e makines tënde,

unë nuk të njoh se kush je.

Unë mendoj se makinat tona mund të flasin për ne pas krahëve tanë.

( Të qeshura)

Jam i bindur se ky do të jetë një sukses i madh.

Dua që ta mendoni për një çast,

nëse vërtet nuk dëshironi që ai adoleshent i shqetësuar pas jush

të dijë se ti bëhesh gati të frenosh,

dhe të ndalosh plotesisht.

Duke ndarë informacionin në mënyrë të vullnetshme,

ne mund të bëjmë më të mirën për jetën e njerëzve.

Kështu që, lërini makinat të flasin pas krahëve tuaj.

Kjo gjë i bën rrugët më të sigurta.

Faleminderit.

( Duartrokitje)