Imam Faisal Abdul Rauf: Perde o teu ego, atopa a túa compaixón

O imán Faisal Abdul Rauf combina as ensinanzas do Corán, as historias de Rumi e os exemplos de Mahoma e Xesús, para demostrar que só hai un obstáculo entre cada un de nós e a compaixón absoluta: nós mesmos.

Eu falo da compaixón dende o punto de vista islámico.

e tal vez a miña fe non sexa vista

como unha fe arraigada na compaixón.

A verdade é outra.

O noso libro sagrado, o Corán, consta de 114 capítulos,

e cada capítulo comeza co que chamamos a basmala,

dicimos: no nome de Deus, o Clemente e Misericordioso

ou, como Sir Richard Burton,

non o Richard Burton que foi esposo de Elizabeth Taylor,

senón Sir Richard Burton, quen viviu un século antes,

viaxou por todo o mundo

e foi traductor de moitas obras literarias,

el tradúceo como: "no nome de Deus, Graciabilísimo, Misericordiosísimo".

Nunha pasaxe do Corán, que para os musulmáns é Deus falándolle á Humanidade.

Deus dille ao seu profeta Mahoma,

quen cremos que foi o último dunha linaxe de profetas,

comezando con Adán, logo Noé, Moisés e Abrahán,

incluíndo a Xesucristo e terminando con Mahoma

dixo: "Non te enviamos, oh, Mahoma,

excepto coma raham, como fonte de compaixón para a Humanidade".

Para nós, como seres humanos, e coma musulmáns

cuxa misión e o propósito é segui-la senda do profeta

debemos chegar a ser como o profeta

e o profeta dixo:

"Adórnense cos atributos divinos".

Porque Deus dixo que o seu principal atributo é a compaixón,

de feito, o Corán di: "Deus autoimpúxose a compaixón",

ou "reinou sobre sí mediante a compaixón".

Polo tanto, temo-lo obxectivo e a misión de ser fontes de compaixón,

activadores da compaixón, actores da compaixón,

voceiros da compaixón, practicantes da compaixón.

Todo iso está ben,

pero, onde nos equivocamos,

e cal é a causa da falta de compaixón no mundo?

Para atopa-la resposta, acudimos a nosa senda espiritual.

En cada tradición espiritual, existe unha senda externa e unha interna,

ou a senda exotérica e a senda esotérica.

A senda esotérica do Islam coñécese como o sufismo, ou tasawwuf en árabe.

E todos estes doutores ou mestres,

estes mestres espirituais da tradición sufi,

refírense ás ensinanzas e aos exemplos do noso profeta,

que nos ensinan onde está a fonte dos nosos problemas.

Nunha das batallas onde loitou o noso profeta,

el dixo aos seus seguidores: "Regresamos dunha guerra menor

e iremos cara unha guerra maior, a batalla maior".

E eles dixeron: "Mensaxeiro de Deus, estamos cansados da batalla.

Como poderiamos ir cara unha batalla maior?

El dixo: "Esa é a batalla do ser, a batalla do ego".

As fontes dos problemas humanos relaciónanse co egoísmo, o Eu.

O famoso mestre sufí, Rumi, moi coñecido por vostedes,

conta unha historia sobre un home que visita a casa dun amigo

chama á porta,

e unha voz responde: "Quen é?"

"Son eu"

"Son eu"

A voz di: "Vaite".

Despois de moitos anos de adestramento, disciplina e loita,

el regresa,

E con maior humildade, chama á porta de novo.

A voz pregunta: "Quen é?"

El responde: "Eres ti, oh, inconmovible".

Ábrese a porta, e a voz di:

"Entra, xa que non hai espazo nesta casa para dous "Eu",

dous eus (en inglés rima con "eye", non dous ollos -"eyes"-), para dous egos.

As historias de Rumi son metáforas da senda espiritual.

En presenza de Deus, non hai espazo para máis dun Eu,

e ese é o Eu da divinidade.

Nunha ensinanza chamada "hadith qudsi" na nosa tradición,

Deus di: "Meu servo", ou "miña criatura", miña criatura humana

non se aproxima a min por ningún medio máis prezado

que a través de aquilo que lle pedín facer".

E os patronos ben saben o que quero dicir.

Queren que os seus empregados fagan o que lles piden,

e se o fan, poden facer aínda máis,

pero non ignoran o que vostedes lles pediron facer.

E Deus di: "Meu servo achégase máis a min

ao facer máis do que lle pedín".

Gañando puntos extra, poderiamos dicir,

"facendo que o ame.

E cando amo ao meu servo", di Deus,

"Transfórmome nos ollos polos que el ou ela ve,

os oídos polos que escoita,

a man coa que empuña,

o pé co que camiña,

o corazón que lle da entendemento".

Esta é a fusión do noso ser coa divindade,

a lección e o fin da nosa senda espiritual, de tódalas nosas tradicións de fe.

Os musulmáns ven a Xesús como o mestre do sufismo,

o máis grande profeta e mensaxeiro, que veu a resalta-la senda espiritual.

Cando el di: "Eu son o Espírito, Eu son o camiño",

cando o profeta Mahoma dixo: "Quen me vira, veu a Deus",

porque se converteron nun instrumento de Deus,

son parte do hálito de Deus,

e así a vontade de Deus manifestouse a través deles

xa que non actuaban dende sí mesmos e dende o seu ego.

A compaixón terreal dásenos, xa está en nós.

Todo o que debemos facer e retira-los nosos egos,

desfacernos do noso egoismo.

Estou seguro de que todos vostedes, ou a gran maioría

tiveron unha experiencia espiritual,

un momento das súas vidas no que, por uns segundos, quizáis un minuto,

os límites do ego disolvéronse.

E durante ese minuto sentíronse un co Universo,

un con esa xerra de auga, un con cada ser humano.™

Un co creador,

e sentíronse en presenza do poder, do asombro,

do máis profundo amor, a máis profunda compaixón e misericordia

que experimentaran nas súas vidas.

Ese momento é un agasallo de Deus para nós,

un obsequio no que, por un momento, el retira esa barreira

que nos fai insistir en eu, eu, eu, min, min, min,

e a cambio, como a persoa na historia de Rumi

dicimos: "Oh, todo eso eres ti".

Todo eso eres ti. E todo iso somos nós.

E nós, e eu, e todos nós somos parte túa.

Creador de tódalas cousas, tódolos fins, a fonte do noso ser,

e o final da nosa travesía.

Tamén eres quen rompe os nosos corazóns.

Eres aquel a quen debemos dirixirnos, aquel por quen vivimos,

e por cuxa vontade morreremos,

e por cuxa vontade resucitaremos

para xustificar ante Deus como de compasivos fomos.

Hoxe nosa mensaxe e propósito,

e quenes están hoxe aquí,

e o propósito deste capítulo de compaixón, é recordar.

E é que o Corán sempre nos urxe recordar, que nos recordemos os uns ós outros,

porque o coñecemento da verdade está en cada ser humano.

Sabemos todo.

Temos acceso a todo.

Jung chamouno inconsciente.

A través do noso inconsciente, nos nosos soños,

o que o Corán chama, estar durmindo, a morte menor,

a morte temporal.

Cando durmimos, soñamos, temos visións,

incluso moitos viaxamos fóra dos nosos corpos,

e vemos cousas marabillosas.

Viaxamos máis alá das limitacións do espazo, tal como o coñecemos,

e máis alá das limitacións do tempo, tal como o coñecemos.

Pero todo isto é para glorificar o nome do creador

cuxo nome primordial é o Clemente, o Compasivo.

Deus, Bokh, como desexen chamalo, Alá, Ram, Om,

sexa cal sexa o nome que usen para denotar

ou chegar á presenza da divindade,

é o locus do ser absoluto,

amor, piedade e compaixón absolutos,

coñecemento e sabedoría absolutos,

o que os hindús chaman satchidananda.

A linguaxe pode cambiar,

pero o obxectivo é o mesmo.

Hai outra historia de Rumi

de tres personaxes: un turco, un árabe,

e esquezo o terceiro, pero podería ser un malaio.

Un pide angour, o outro é, digamos, un británico,

un pide eneb, e o outro pide uvas.

E pelexan e discuten porque:

eu quero uvas, eu quero eneb, eu quero angour,

sen saber que a palabra que usan

refírese á mesma realidade en diferentes idiomas.

Só hai unha realidade absoluta por definición,

un só ser absoluto por definición,

porque o absoluto é, por definición, único,

absoluto e singular.

Hai unha concentración absoluta do ser,

a absoluta concentración da conciencia,

a cognición, un locus absoluto de compaixón e amor

que define os atributos divinos primordiales.

E eses tamén deben ser

os principais atributos do que significa a humanidade.

Xa que o que define a humanidade, tal vez de maneira biolóxica,

é a nosa fisioloxía,

pero Deus define á humanidade pola nosa espiritualidade e natureza.

O Corán di, el falou aos anxos e dixo:

"Cando termine de formar a Adán con arxila,

e insufle nel o meu espírito,

entón postrádevos ante el".

Os anxos postráronse, non ante o corpo humano,

senón ante a alma humana.

Por qué? Porque a alma, a alma humana,

encarna parte do hálito divino,

parte da alma divina.

Esto tamén se expresa con vocabulario bíblico

cando nos ensinan que fomos creados en semexanza á imaxe divina.

Cal é a imaxenería de Deus?

A imaxenería de Deus é o ser absoluto,

cognición, coñecemento e sabedoría absolutos,

amor e compaixón absolutos.

Entón, para que sexamos humanos,

no máis alto sentido do que significa ser humano,

no máis gozoso sentido do que significa ser humano,

quere dicir que tamén nós debemos ser portadores axeitados

do hálito divino que xace en nós,

e buscar perfeccionar en nós o atributo do ser,

de estar vivos, de nosa condición de ser,

o atributo da sabedoría, consciencia, cognición,

e o atributo de seres compasivos e amorosos.

Esto é o que entendo da tradición da miña fe,

e esto é o que entendo dos meus estudos doutras tradicións de fe,

esta é a plataforma común que todos debemos pisar,

e cando pisemos esta plataforma

estou convencido de que poderemos crear un mundo marabilloso.

E creo, persoalmente, que estamos cerca,

e coa presenza e axuda de persoas coma vostedes,

podemos facer realidade a profecía de Isaías.

El predixo unha era

na que a xente transformará as súas espadas en arados

e non aprenderán a guerra, e xa non librarán a guerra.

Chegamos a unha etapa da historia humana onde non hai opción.

Debemos aplaca-los nosos egos,

controlar os nosos egos, sexa o ego individual, persoal,

o ego familiar, o ego nacional,

e que todo sexa por glorifica-lo uno.

Grazas, e que Deus os bendiga.

(Aplausos)