Peter Norvig: Klasa dla 100 000 studentów

Jesienią 2011 Peter Norvig z Sebastianem Thrunem prowadzili na Uniwersytecie Stanford'a kurs na temat sztucznej inteligencji. 175 studentów było obecnych na sali wykładowej, a ponad 100 tysięcy wzięło udział przez transmisję internetową. Norvig opowiada czego nauczył się ucząc globalną klasę.

Każdy z nas jest zarówno uczniem

jak i nauczycielem.

To ja, inspirowany

przez moją pierwszą nauczycielkę,

moją mamę,

a tu prowadzę wykład pod tytułem

"Wprowadzenie do sztucznej inteligencji"

dla 200 studentów

na Uniwersytecie Stanforda.

I chociaż zajęcia podobały się zarówno mnie

jak i moim studentom

to zorientowałem się,

że podczas gdy temat zajęć

jest zaawansowany

i nowoczesny,

to moja technika nauczania nie jest.

Tak naprawdę korzystam

z tych samych technik,

co nauczyciele w XIV wieku.

Zwróćcie uwagę na podręcznik,

mędrca na podwyższeniu

i śpiącego faceta

na końcu sali. (Śmiech)

Zupełnie jak obecnie.

Mój znajomy nauczyciel,

Sebastian Thrun, i ja pomyśleliśmy,

że musi być jakiś lepszy sposób.

Wspólnie podjęliśmy wyzwanie

żeby stworzyć lekcje online,

które będą równie dobre lub lepsze

od zajęć prowadzonych na Uniwersytecie Stanforda,

ale dostępne dla wszystkich

na świecie za darmo.

Ogłosiliśmy powstanie kursu 29 lipca,

a w przeciągu dwóch tygodni 50 tysięcy ludzi

się zapisało.

Ta liczba urosła później do 160 tysięcy studentów

z 209 państw.

Byliśmy podekscytowani

taką publicznością

i trochę przerażeni, ponieważ

nie przygotowaliśmy jeszcze wszystkich lekcji.

Więc zabraliśmy się do pracy.

Przestudiowaliśmy to, co zrobili inni,

co moglibyśmy podpatrzeć i co zmienić.

Benjamin Bloom udowodnił, że

nauczanie "sam na sam" przynosi najlepsze efekty,

więc staraliśmy się je udawać,

jak ja z moją mamą,

nawet pomimo świadomości,

że będzie to raczej "sam na tysiące".

Tutaj kamera nad moją głową

nagrywa mnie mówiącego

i rysującego na kartce.

Student powiedział: "Ten kurs jest jak

siedzenie w barze

z bardzo inteligentnym kumplem,

który tłumaczy coś,

czego nie mogłeś wcześniej zrozumieć."

I jest to dokładnie to, o co nam chodziło.

Przykład Khan Academy pokazał nam,

że 10-minutowe filmy

to o wiele lepsze rozwiązanie,

niż nagrywanie godzinnego wykładu

i pokazywanie go na małym ekranie.

Stwierdziliśmy, że nasze lekcje będą jeszcze krótsze

i bardziej interaktywne.

Nasze standardowe nagrania trwają dwie minuty,

czasem mniej, nigdy dłużej

niż sześć, i wtedy następuje przerwa

na krótki quiz, żeby upodobnić to

do nauki sam na sam.

Tutaj tłumaczę jak komputer wykorzystuje

gramatykę języka angielskiego

żeby przetworzyć zdania, a tutaj

następuje przerwa i student

musi przemyśleć tę sprawę

i zaznaczyć prawidłową odpowiedź

zanim będzie mógł kontynuować.

Studenci najlepiej się uczą, kiedy

aktywnie współuczestniczą.

Chcieliśmy ich zaangażować i dać możliwość zmagania się

z problemem, podpowiadając im tak, aby

załapali ideę samodzielnie.

Staraliśmy się unikać pytań

typu: "Dany jest taki wzór,

podaj wartość Y,

gdy X jest równe 2."

Woleliśmy pytania otwarte.

Pewien student napisał: "Teraz widzę

sieci bayesowskie i przykłady z

teorii gier gdziekolwiek spojrzę."

I lubię takie wypowiedzi.

To właśnie to, co chcieliśmy osiągnąć.

Nie chcieliśmy, żeby studenci wkuwali wzory;

chcieliśmy zmienić ich sposób

postrzegania świata.

I odnieśliśmy sukces.

Powinienem raczej powiedzieć: "Studenci odnieśli sukces."

I jest to trochę ironiczne,

że chcieliśmy odciąć się od tradycyjnej edukacji,

a robiąc to, stworzyliśmy

kurs online

bardziej przypominający tradycyjne kursy,

niż inne klasy online.

Większość klas online jest zawsze dostępna.

Możesz obejrzeć nagrania kiedy tylko zechcesz.

Ale jeśli możesz zrobić coś kiedy chcesz,

znaczy to, że możesz zrobić to jutro.

A jeśli możesz zrobić to jutro,

możesz nigdy się

za to nie zabrać.

A więc wprowadziliśmy innowację

pod nazwą "data ukończenia". (Śmiech)

Możesz obejrzeć nagrania

kiedy chcesz w ciągu tygodnia,

ale na jego koniec

musisz wykonać zadanie domowe.

To motywuje studentów do robienia postępów i sprawia,

że wszyscy pracują nad tym samym

w tym samym czasie,

więc jeśli wejdziesz na forum,

możesz w kilka minut otrzymać pomoc.

Pokażę wam kilka for dyskusyjnych, większość

została założona przez samych studentów.

Od Daphne Koller i Andrew Ng nauczyliśmy się

pojęcia "odwróconej" klasy.

Studenci oglądają nagrania

sami, a później wspólnie

o nich rozmawiają.

Eric Mazur nauczył mnie o wskazówkach od rówieśników.

Współstudenci mogą być lepszymi

nauczycielami, ponieważ wiedzą,

ze zrozumieniem czego jest największy problem.

Trochę o tym zapomnieliśmy z Sebastianem.

Oczywiście nie moglibyśmy poprowadzić

dyskusji w klasie składającej się

z dziesiątek tysięcy studentów,

więc wspieramy te fora internetowe.

I na koniec, z Teach For America

nauczyłem się, że w kursie nie chodzi

głównie o wiedzę.

Ważniejsza jest motywacja i determinacja.

Bardzo istotne było, że studenci zobaczyli,

że ciężko dla nich pracowaliśmy i to,

że wspierali się nawzajem.

Kurs trwał 10 tygodni,

i ostatecznie połowa z 160 000 studentów obejrzała

przynajmniej jedno nagranie każdego tygodnia,

a ponad 20 000 ukończyło wszystkie zadania

poświęcając na to od 50 do 100 godzin.

Dostali takie potwierdzenie ukończenia kursu.

Czego się więc nauczyliśmy?

Wypróbowaliśmy kilka starych pomysłów

i kilka nowych i połączyliśmy je razem,

ale nie wypróbowaliśmy jeszcze wszystkich.

Sebastian prowadzi teraz inny kurs.

Ja poprowadzę następny jesienią.

Stanford Coursera, Udacity, MITx

i inni wciąż tworzą nowe kursy.

To bardzo interesujący czas.

Ale dla mnie najbardziej ekscytującą

częścią tego wszystkiego są zebrane dane.

Gromadzimy tysiące

wzajemnych oddziaływań na ucznia w klasie,

miliardy oddziaływań łącznie

i możemy teraz je zacząć analizować,

a kiedy się z nich czegoś nauczymy,

zrobimy badania

i wtedy nadejdzie prawdziwa rewolucja.

I będziecie mogli podziwiać rezultaty patrząc

na nową generację niesamowitych studentów.

(Aplauz)