Öğretmenler, travmada yollarını bulmada öğrencilere nasıl yardım edebilir

"Bir çocuğun hayatında bir değişim yaratmak için... kişisel hikayemi anlatma sözü verdim," diyor eğitimci Lisa Godwin. Bu duygusal konuşmada Lisa, bir öğretmen ve okul rehberinin sakin ve sarsılmaz desteğiyle çocukluk travmasını atlatma deneyimini paylaşıyor -- ve eğitimcilerin, kendi hikayelerini paylaşarak öğrencilere ve ailelerine bu zorlukların arasından yollarını bulmalarına nasıl yardımcı olabileceklerini gösteriyor.

Herkesin bir hikayesi vardır

ve bu hikaye,

bugün bizi biz yapan bölümlerle doludur.

Bu hikayenin ilk bölümleri

bazen bizi en çok tanımlayanlardır.

ABD Hastalık Kontrol Merkezi

ülkemizdeki çocukların
yarısından fazlasının

en az bir ya da iki tür çocukluk travması
yaşadığını tahmin ediyor.

Bu sorun kalıcı etkilere sahip olabilir.

Öğrenciler ve öğretmenler için

konuşma ve savunma yapma şansı
elde etmeye başladığımda,

kendimi çocukluk travması
hakkında konuşabilecek

özel bir pozisyonda buldum.

Ama önce, bir seçim yapmak zorundaydım.

Karar vermeliydim.

Sadece hayatımın aydınlık ve parlak
kısımlarını mı paylaşmak istiyordum,

bilirsiniz sosyal medyaya koyduğumuz

hepimizi mükemmel gösteren o kısımlar,

yoksa kendimi savunmasız bırakıp

açık bir kitap hâline mi
gelmek istiyordum?

Karar oldukça açıktı.

Bir çocuğun hayatında
bir fark yaratmak için

şeffaf olmalıydım.

Böylece, kişisel hikayemi
anlatmayı seçtim.

Ve bu hikaye; beni seven, bana bakan

ve beni büyüten insanlarla dolu.

Ve atlatmama ve iyileşmeme
yardım eden insanlarla...

Aynısını yapmaları için diğerlerine
yardım etme sırası şimdi bende.

Okula ilk başladığımda
normalliğin resmiydim.

İyi bir aileden geliyordum,

her zaman güzel giyinirdim,

yüzümde gülümsemem vardı,

okul için hazırdım.

Ama benim hayatım
normal olmak dışında her şeydi.

Bu zamanlar, çoktan cinsel istismarın
bir kurbanı haline gelmiştim.

Ve hâlâ devam ediyordu.

Ailem bilmiyordu

ve başka kimseye anlatmamıştım.

Okula başladığımda, orası benim
güvenli alanım olacakmış gibi hissettim.

O yüzden heyecanlıydım.

Öğretmenim ile tanıştığımdaki
dehşetimi hayal edin:

Bay Randolph.

Bay Randolph beni taciz eden kişi değildi.

Ama Bay Randolph,

beni hayatımda en çok korkutan
her şeyin simgesiydi.

Bir adamla yalnız kaldığım pozisyonlardan
kendimi kurtarabilmek için

kendimi koruma tekniklerine
çoktan başlamıştım.

İşte, öğrenci olarak ben,

bir adamla bir yıl boyunca

her gün bir sınıfta olacaktım.

Korkuyordum, ona güvenmiyordum.

Ama biliyor musunuz,

Bay Randolph, benim en büyük
koruyucum hâline gelecekti.

Ama başlangıçta,

onu sevmediğimi anlamasını sağladım.

Kural tanımazdım,

özgür olan o çocuktum.

Ve bunu ailem için de
gerçekten zorlaştırdım.

Okula gitmek istemedim,

her sabah otobüse binerken
onlarla kavga ettim.

Geceleri uyuyamıyordum

çünkü çok gergindim.

Bu yüzden sınıfa yorgun gidiyordum.

Yorgun çocuklar huysuz çocuklardır

ve onlara öğretmek hiç kolay değildir,

bunu biliyorsunuz.

Benim gibi öğrencilere
çoğu öğretmenin yaptığı şekilde

Bay Randolph da
bana öfkeyle yaklaşabilirdi.

Ama yapmadı.

O, bana empati

ve toleransla yaklaştı.

Bunun için çok minnettardım.

Bu altı yaşındaki çocuğun
yorgun ve usanmış olduğunu gördü.

Molada beni zorla dışarı çıkarmak yerine

içeride kalıp kestirmeme izin verirdi

çünkü dinlenmeye
ihtiyacım olduğunu biliyordu.

Öğle yemeğinde öğretmenlerin
masasında oturmak yerine,

gelip öğrencilerin masasında
öğrencilerle otururdu.

Benimle ve tüm sınıf arkadaşlarımla
sohbet ederdi.

Şimdi geriye dönüp bakıyorum

ve bunu bir amaç doğrultusunda
yaptığını biliyorum;

dinliyordu, sorular soruyordu.

Neler olup bittiğini bulması lazımdı.

Benimle ilişki kurdu.

Benim güvenimi kazandı.

Yavaş ama emin adımlarla

çevreme ördüğüm o duvarları

bir bir ortadan kaldırmaya başladı,

sonunda onun iyi insanlardan
olduğunu anladım.

Yeterli değilmiş gibi
hissettiğini biliyorum.

Çünkü annemle konuşmaya karar verdi.

Okuldaki rehber öğretmenimiz

Bayan McFadyen ile görüşmeye başlamam için

annemin onayını aldı.

Sonraki iki yıl boyunca

haftada bir ya da iki kez
Bayan McFadyen'ı görmeye başladım.

Bu bir gelişmeydi.

Bu süreç boyunca

ona hiç tacizden bahsetmedim

çünkü bu bir sırdı,

anlatmamam gerekirdi.

Ama o noktaları birleştirdi,
yaptığını biliyorum,

çünkü benimle yaptığı her şey

beni güçlendirmek ve kendi sesimi bulmama
yardım etmek içindi.

Korkularımı uzaklaştırmak için

zihinsel imajı
nasıl kullanacağımı öğretti.

Çok sık yaşadığım o endişe nöbetlerini
atlatmama yardımcı olmak için

bana nefes teknikleri öğretti.

Benimle rol yaptı.

Ve zor durumlarda

kendim için ayağa
kalkabildiğimden emin oldu.

Ve bana taciz eden kişi

ve bir diğer yetişkinle

bir odada bulunduğum gün geldi.

Ve doğruyu söyledim.

Tacizi anlattım.

Tacizci anında inkar etmeye başladı

ve bunu açıkladığım kişi

hemen önce üzerine bıraktığım bombayı

kaldırmak için hazır değildi.

Bir çocuk yerine tacizciye inanmak

çok daha kolaydı.

Sonra, bunun hakkında
bir daha asla konuşmamam söylendi.

Yeniden, yanlış bir şey
yapmış gibi hissettirilmiştim.

Kahrediciydi.

Ama biliyor musunuz,

o günde yine de bir hayır vardı.

Tacizci artık sessiz
kalmayacağımı biliyordu.

Güç yer değiştirdi.

Ve taciz kesildi.

(Alkış)

Ama utanç

ve bir daha gerçekleşme korkusu

yerinde kaldı.

Ve uzun, uzun yıllar boyunca

benimle kalacaktı.

Bay Randolph ve Bayan McFadyen,

bana kendi sesimi bulmamda yardım ettiler.

Kurtuluş yolunu bulmama yardım ettiler.

Ama benim kadar şanslı olmayan
birçok çocuk var.

Onlar sınıflarınızdalar.

Bu, bugün sizinle konuşmamın, benim için
bu kadar önemli olmasının sebebi;

böylece farkında olabilirsiniz

ve sorulması gereken soruları
sormaya başlayabilirsiniz

ve bu öğrencilere dikkat edebilirsiniz

ki siz de onlara kendi yollarını
bulmalarına yardım edebilesiniz.

Bir anaokulu öğretmeni olarak,

yılımı, çocuklarımın biyografi kutusu
yapmasıyla başlatırım.

Onlar öğrencilerimden iki tanesi.

Onları, bu kutuları kendilerini

ve hayatlarını anlatan şeylerle
doldurmaları konusunda teşvik ediyorum.

"Sizin için ne önemli?"
sorusunu soruyorum.

Kutuları dekore ediyorlar,

gerçekten zaman ayırıyorlar,

onları ailelerinin ve evcil hayvanlarının
fotoğraflarıyla dolduruyorlar

ve sonra onlardan kutularını bana
ve sınıfa sunmalarını istiyorum.

O süreç boyunca
aktif bir dinleyici olurum.

Çünkü söyledikleri şeyler,

bana verdikleri mimikler,

anlatmadıkları şeyler

benim için birer kırmızı bayrak olabilir

ve ihtiyaçlarının ne olduğunu anlamama,

sınıfta gösterdikleri davranışlara
sebep olan şeyi bulmama yardım edebilir.

Onların seslerini dinleyerek

nasıl daha iyi bir öğretmen olabilirim?

Onlarla ilişkimi ilerletmek için de
zaman ayırıyorum,

tıpkı Bay Randolph'un
benimle yaptığı gibi.

Öğle arasında onlarla oturuyorum,

aralarda onlarla sohbet ediyorum,

hafta sonları oyunlarına gidiyorum,

dans müzikallerine gidiyorum.

Hayatlarının bir parçası oluyorum.

Çünkü bir öğrenciyi gerçekten tanımak için

kendinizi onların hayatlarına
sokmalısınız.

Bazılarınızın ortaokul öğretmeni

ve lise öğretmeni olduğunu biliyorum.

O çocukların şimdiye kadar
çoktan gelişmiş olduklarını

ve bu noktada otomatik pilotta
olduklarını düşünüyor olabilirsiniz.

Ama aldanmayın.

Özellikle sorunu yok diye
düşündüğünüz o çocuklar.

Çünkü size en çok ihtiyaç
duyabilecek olanlar onlar.

Eğer yıllığıma bakarsanız,

beni neredeyse her sayfada görebilirsiniz

çünkü her şeye dahildim.

Okul servisi bile sürdüm.

(Kahkaha)

Ben, öğretmenlerin başarılı olduğunu
düşündüğü çocuktum.

Popüler kişi, aklı başında olan...

Ama arkadaşlar, ben kaybolmuştum.

Kaybolmuştum

ve birinin bana sormasını istiyordum,

"Lisa; neden sürekli buradasın,

neden tüm bunlara bulaşıyorsun?"

Hiç merak ettiler mi,

birinden mi kaçıyordum,

bir şeyden mi kaçıyordum?

Neden kendi topluluğumda

ya da evimde olmak istemiyordum?

Neden sürekli okulda olmak istiyordum?

Kimse asla sormadı.

Beni yanlış anlamayın,

okulunuzdaki bütün
beklenenden başarılı öğrenciler

bir tacizin veya travmanın kurbanı değil.

Ama ben sadece meraklı olmak için
zaman ayırın istiyorum.

Onlara neden diye sorun.

Arkasında bir sebep olduğunu
öğrenebilirsiniz.

Hikayeleriyle ilerleyebilmelerinin
sebebi olabilirsiniz.

Hikayelerinin sonunu çoktan bildiğinizi
düşünmemeye dikkat edin.

Noktalı virgül olması gereken yere
nokta koymayın.

Hikayeyi devam ettirin

ve başlarından travmatik bir olay
geçmişse bile

hayatlarının hala anlatmaya değer olduğunu
bilmelerine yardım edin.

Hikayeleri anlatmaya değer.

Bunu yapmak için, eğitimciler olarak bizim

kendi kişisel hikayelerimize sarılmamız
gerekiyormuş gibi hissediyorum.

Çoğunuz orada oturmuş

şöyle düşünüyor olabilirsiniz,"Evet.

Bu bana oldu.

Ama paylaşmaya hazır değilim."

Bunda bir sorun yok.

Geçmişteki acını,

gelecek için amaca dönüştürme
zamanının geldiğini

ruhunda hissettiğin o an gelecek.

O çocuklar bizim geleceğimiz.

Ben sadece bunu günden güne
yaymanız için sizi cesaretlendiriyorum.

Biriyle konuşun.

İstekli olun ve sadece açılın.

Bir göreve yeni başlamış öğretmen
ve rehber grubuna

konuşma yapmak için davet edildiğim

2018 ilkbaharında,

hayat hikayem başa döndü.

Bugün sizle yaptığım gibi
kendi hikayemi paylaştım

ve sonrasında bir hanımefendi yaklaştı.

Gözlerinde yaşlar vardı
ve sessizce "Teşekkür ederim." dedi.

"Paylaştığınız için teşekkür ederim.

Bugün duyduğum her şeyi

babama anlatmak için sabırsızlanıyorum."

Yüzümdeki şaşkın bakışı görmüş olmalı

çünkü şunları söyleyerek devam etti,

"Bay Randolph benim babam."

Dinleyici: Ayyy.

Lisa Godwin: "O, sıklıkla merak eder:

Bir değişim yarattı mı?

Bugün, eve gidip ona söyleyebilirim ki

'Kesinlikle bir değişim yarattın.'"

Nasıl bir hediye.

Nasıl bir hediye.

Bu, beni Bayan McFadyen'in
kızıyla da iletişime geçmek

ve Bayan McFadyen'in
nasıl bir etki yarattığını

onunla paylaşmak için harekete geçirdi.

Onun; rehber öğretmenler,

okul sosyal hizmet uzmanları,

psikologlar ve hemşireler için

daha fazla fonu savunduğumu
bilmesini istedim.

Çünkü onlar, çocuklarımızın
ruhani ve fiziki sağlıkları için

çok önemliler.

Bayan McFadyen için minnettarım.

(Alkış)

Bir keresinde birinin,

karanlıktan kurtuluşun yolunu bulmak için

ışığı bulmalısın dediğini duydum.

Bugün, buradan ayrılıp

ışık olmanın şanslarını
gözetmenizi umuyorum.

Sadece öğrenciler için değil;

sınıfınızdaki, okulunuzdaki,
topluluklarınızdaki yetişkinler için de.

Birinin, travmasından
yolunu bulmasını sağlayacak

ve hikayesini, anlatmaya değer kılacak

hediyeye sahipsiniz.

Teşekkürler.

(Alkış)