Herkesin bir hikayesi vardır
ve bu hikaye,
bugün bizi biz yapan bölümlerle doludur.
Bu hikayenin ilk bölümleri
bazen bizi en çok tanımlayanlardır.
ABD Hastalık Kontrol Merkezi
ülkemizdeki çocukların
yarısından fazlasının
en az bir ya da iki tür çocukluk travması
yaşadığını tahmin ediyor.
Bu sorun kalıcı etkilere sahip olabilir.
Öğrenciler ve öğretmenler için
konuşma ve savunma yapma şansı
elde etmeye başladığımda,
kendimi çocukluk travması
hakkında konuşabilecek
özel bir pozisyonda buldum.
Ama önce, bir seçim yapmak zorundaydım.
Karar vermeliydim.
Sadece hayatımın aydınlık ve parlak
kısımlarını mı paylaşmak istiyordum,
bilirsiniz sosyal medyaya koyduğumuz
hepimizi mükemmel gösteren o kısımlar,
yoksa kendimi savunmasız bırakıp
açık bir kitap hâline mi
gelmek istiyordum?
Karar oldukça açıktı.
Bir çocuğun hayatında
bir fark yaratmak için
şeffaf olmalıydım.
Böylece, kişisel hikayemi
anlatmayı seçtim.
Ve bu hikaye; beni seven, bana bakan
ve beni büyüten insanlarla dolu.
Ve atlatmama ve iyileşmeme
yardım eden insanlarla...
Aynısını yapmaları için diğerlerine
yardım etme sırası şimdi bende.
Okula ilk başladığımda
normalliğin resmiydim.
İyi bir aileden geliyordum,
her zaman güzel giyinirdim,
yüzümde gülümsemem vardı,
okul için hazırdım.
Ama benim hayatım
normal olmak dışında her şeydi.
Bu zamanlar, çoktan cinsel istismarın
bir kurbanı haline gelmiştim.
Ve hâlâ devam ediyordu.
Ailem bilmiyordu
ve başka kimseye anlatmamıştım.
Okula başladığımda, orası benim
güvenli alanım olacakmış gibi hissettim.
O yüzden heyecanlıydım.
Öğretmenim ile tanıştığımdaki
dehşetimi hayal edin:
Bay Randolph.
Bay Randolph beni taciz eden kişi değildi.
Ama Bay Randolph,
beni hayatımda en çok korkutan
her şeyin simgesiydi.
Bir adamla yalnız kaldığım pozisyonlardan
kendimi kurtarabilmek için
kendimi koruma tekniklerine
çoktan başlamıştım.
İşte, öğrenci olarak ben,
bir adamla bir yıl boyunca
her gün bir sınıfta olacaktım.
Korkuyordum, ona güvenmiyordum.
Ama biliyor musunuz,
Bay Randolph, benim en büyük
koruyucum hâline gelecekti.
Ama başlangıçta,
onu sevmediğimi anlamasını sağladım.
Kural tanımazdım,
özgür olan o çocuktum.
Ve bunu ailem için de
gerçekten zorlaştırdım.
Okula gitmek istemedim,
her sabah otobüse binerken
onlarla kavga ettim.
Geceleri uyuyamıyordum
çünkü çok gergindim.
Bu yüzden sınıfa yorgun gidiyordum.
Yorgun çocuklar huysuz çocuklardır
ve onlara öğretmek hiç kolay değildir,
bunu biliyorsunuz.
Benim gibi öğrencilere
çoğu öğretmenin yaptığı şekilde
Bay Randolph da
bana öfkeyle yaklaşabilirdi.
Ama yapmadı.
O, bana empati
ve toleransla yaklaştı.
Bunun için çok minnettardım.
Bu altı yaşındaki çocuğun
yorgun ve usanmış olduğunu gördü.
Molada beni zorla dışarı çıkarmak yerine
içeride kalıp kestirmeme izin verirdi
çünkü dinlenmeye
ihtiyacım olduğunu biliyordu.
Öğle yemeğinde öğretmenlerin
masasında oturmak yerine,
gelip öğrencilerin masasında
öğrencilerle otururdu.
Benimle ve tüm sınıf arkadaşlarımla
sohbet ederdi.
Şimdi geriye dönüp bakıyorum
ve bunu bir amaç doğrultusunda
yaptığını biliyorum;
dinliyordu, sorular soruyordu.
Neler olup bittiğini bulması lazımdı.
Benimle ilişki kurdu.
Benim güvenimi kazandı.
Yavaş ama emin adımlarla
çevreme ördüğüm o duvarları
bir bir ortadan kaldırmaya başladı,
sonunda onun iyi insanlardan
olduğunu anladım.
Yeterli değilmiş gibi
hissettiğini biliyorum.
Çünkü annemle konuşmaya karar verdi.
Okuldaki rehber öğretmenimiz
Bayan McFadyen ile görüşmeye başlamam için
annemin onayını aldı.
Sonraki iki yıl boyunca
haftada bir ya da iki kez
Bayan McFadyen'ı görmeye başladım.
Bu bir gelişmeydi.
Bu süreç boyunca
ona hiç tacizden bahsetmedim
çünkü bu bir sırdı,
anlatmamam gerekirdi.
Ama o noktaları birleştirdi,
yaptığını biliyorum,
çünkü benimle yaptığı her şey
beni güçlendirmek ve kendi sesimi bulmama
yardım etmek içindi.
Korkularımı uzaklaştırmak için
zihinsel imajı
nasıl kullanacağımı öğretti.
Çok sık yaşadığım o endişe nöbetlerini
atlatmama yardımcı olmak için
bana nefes teknikleri öğretti.
Benimle rol yaptı.
Ve zor durumlarda
kendim için ayağa
kalkabildiğimden emin oldu.
Ve bana taciz eden kişi
ve bir diğer yetişkinle
bir odada bulunduğum gün geldi.
Ve doğruyu söyledim.
Tacizi anlattım.
Tacizci anında inkar etmeye başladı
ve bunu açıkladığım kişi
hemen önce üzerine bıraktığım bombayı
kaldırmak için hazır değildi.
Bir çocuk yerine tacizciye inanmak
çok daha kolaydı.
Sonra, bunun hakkında
bir daha asla konuşmamam söylendi.
Yeniden, yanlış bir şey
yapmış gibi hissettirilmiştim.
Kahrediciydi.
Ama biliyor musunuz,
o günde yine de bir hayır vardı.
Tacizci artık sessiz
kalmayacağımı biliyordu.
Güç yer değiştirdi.
Ve taciz kesildi.
(Alkış)
Ama utanç
ve bir daha gerçekleşme korkusu
yerinde kaldı.
Ve uzun, uzun yıllar boyunca
benimle kalacaktı.
Bay Randolph ve Bayan McFadyen,
bana kendi sesimi bulmamda yardım ettiler.
Kurtuluş yolunu bulmama yardım ettiler.
Ama benim kadar şanslı olmayan
birçok çocuk var.
Onlar sınıflarınızdalar.
Bu, bugün sizinle konuşmamın, benim için
bu kadar önemli olmasının sebebi;
böylece farkında olabilirsiniz
ve sorulması gereken soruları
sormaya başlayabilirsiniz
ve bu öğrencilere dikkat edebilirsiniz
ki siz de onlara kendi yollarını
bulmalarına yardım edebilesiniz.
Bir anaokulu öğretmeni olarak,
yılımı, çocuklarımın biyografi kutusu
yapmasıyla başlatırım.
Onlar öğrencilerimden iki tanesi.
Onları, bu kutuları kendilerini
ve hayatlarını anlatan şeylerle
doldurmaları konusunda teşvik ediyorum.
"Sizin için ne önemli?"
sorusunu soruyorum.
Kutuları dekore ediyorlar,
gerçekten zaman ayırıyorlar,
onları ailelerinin ve evcil hayvanlarının
fotoğraflarıyla dolduruyorlar
ve sonra onlardan kutularını bana
ve sınıfa sunmalarını istiyorum.
O süreç boyunca
aktif bir dinleyici olurum.
Çünkü söyledikleri şeyler,
bana verdikleri mimikler,
anlatmadıkları şeyler
benim için birer kırmızı bayrak olabilir
ve ihtiyaçlarının ne olduğunu anlamama,
sınıfta gösterdikleri davranışlara
sebep olan şeyi bulmama yardım edebilir.
Onların seslerini dinleyerek
nasıl daha iyi bir öğretmen olabilirim?
Onlarla ilişkimi ilerletmek için de
zaman ayırıyorum,
tıpkı Bay Randolph'un
benimle yaptığı gibi.
Öğle arasında onlarla oturuyorum,
aralarda onlarla sohbet ediyorum,
hafta sonları oyunlarına gidiyorum,
dans müzikallerine gidiyorum.
Hayatlarının bir parçası oluyorum.
Çünkü bir öğrenciyi gerçekten tanımak için
kendinizi onların hayatlarına
sokmalısınız.
Bazılarınızın ortaokul öğretmeni
ve lise öğretmeni olduğunu biliyorum.
O çocukların şimdiye kadar
çoktan gelişmiş olduklarını
ve bu noktada otomatik pilotta
olduklarını düşünüyor olabilirsiniz.
Ama aldanmayın.
Özellikle sorunu yok diye
düşündüğünüz o çocuklar.
Çünkü size en çok ihtiyaç
duyabilecek olanlar onlar.
Eğer yıllığıma bakarsanız,
beni neredeyse her sayfada görebilirsiniz
çünkü her şeye dahildim.
Okul servisi bile sürdüm.
(Kahkaha)
Ben, öğretmenlerin başarılı olduğunu
düşündüğü çocuktum.
Popüler kişi, aklı başında olan...
Ama arkadaşlar, ben kaybolmuştum.
Kaybolmuştum
ve birinin bana sormasını istiyordum,
"Lisa; neden sürekli buradasın,
neden tüm bunlara bulaşıyorsun?"
Hiç merak ettiler mi,
birinden mi kaçıyordum,
bir şeyden mi kaçıyordum?
Neden kendi topluluğumda
ya da evimde olmak istemiyordum?
Neden sürekli okulda olmak istiyordum?
Kimse asla sormadı.
Beni yanlış anlamayın,
okulunuzdaki bütün
beklenenden başarılı öğrenciler
bir tacizin veya travmanın kurbanı değil.
Ama ben sadece meraklı olmak için
zaman ayırın istiyorum.
Onlara neden diye sorun.
Arkasında bir sebep olduğunu
öğrenebilirsiniz.
Hikayeleriyle ilerleyebilmelerinin
sebebi olabilirsiniz.
Hikayelerinin sonunu çoktan bildiğinizi
düşünmemeye dikkat edin.
Noktalı virgül olması gereken yere
nokta koymayın.
Hikayeyi devam ettirin
ve başlarından travmatik bir olay
geçmişse bile
hayatlarının hala anlatmaya değer olduğunu
bilmelerine yardım edin.
Hikayeleri anlatmaya değer.
Bunu yapmak için, eğitimciler olarak bizim
kendi kişisel hikayelerimize sarılmamız
gerekiyormuş gibi hissediyorum.
Çoğunuz orada oturmuş
şöyle düşünüyor olabilirsiniz,"Evet.
Bu bana oldu.
Ama paylaşmaya hazır değilim."
Bunda bir sorun yok.
Geçmişteki acını,
gelecek için amaca dönüştürme
zamanının geldiğini
ruhunda hissettiğin o an gelecek.
O çocuklar bizim geleceğimiz.
Ben sadece bunu günden güne
yaymanız için sizi cesaretlendiriyorum.
Biriyle konuşun.
İstekli olun ve sadece açılın.
Bir göreve yeni başlamış öğretmen
ve rehber grubuna
konuşma yapmak için davet edildiğim
2018 ilkbaharında,
hayat hikayem başa döndü.
Bugün sizle yaptığım gibi
kendi hikayemi paylaştım
ve sonrasında bir hanımefendi yaklaştı.
Gözlerinde yaşlar vardı
ve sessizce "Teşekkür ederim." dedi.
"Paylaştığınız için teşekkür ederim.
Bugün duyduğum her şeyi
babama anlatmak için sabırsızlanıyorum."
Yüzümdeki şaşkın bakışı görmüş olmalı
çünkü şunları söyleyerek devam etti,
"Bay Randolph benim babam."
Dinleyici: Ayyy.
Lisa Godwin: "O, sıklıkla merak eder:
Bir değişim yarattı mı?
Bugün, eve gidip ona söyleyebilirim ki
'Kesinlikle bir değişim yarattın.'"
Nasıl bir hediye.
Nasıl bir hediye.
Bu, beni Bayan McFadyen'in
kızıyla da iletişime geçmek
ve Bayan McFadyen'in
nasıl bir etki yarattığını
onunla paylaşmak için harekete geçirdi.
Onun; rehber öğretmenler,
okul sosyal hizmet uzmanları,
psikologlar ve hemşireler için
daha fazla fonu savunduğumu
bilmesini istedim.
Çünkü onlar, çocuklarımızın
ruhani ve fiziki sağlıkları için
çok önemliler.
Bayan McFadyen için minnettarım.
(Alkış)
Bir keresinde birinin,
karanlıktan kurtuluşun yolunu bulmak için
ışığı bulmalısın dediğini duydum.
Bugün, buradan ayrılıp
ışık olmanın şanslarını
gözetmenizi umuyorum.
Sadece öğrenciler için değil;
sınıfınızdaki, okulunuzdaki,
topluluklarınızdaki yetişkinler için de.
Birinin, travmasından
yolunu bulmasını sağlayacak
ve hikayesini, anlatmaya değer kılacak
hediyeye sahipsiniz.
Teşekkürler.
(Alkış)