Bielizna to nie zbroja - Topos a kobiety w grach wideo

"Niesamowite."
"Mój Boże, popatrz na to."

"To naprawdę stymuluje moją ekonomię."

Sezon drugi>

W późnych latach 90-tych, firma Rare
chciała ponowić

sukces swojej strzelanki
"GoldenEye" z 1997 r.,

ale nie chciała stworzyć kolejnej
gry z Jamesem Bondem.

Zamiast tego, zaczęli pracować nad
szpiegowskim thrillerem science-fiction

pod tytułem "Perfect Dark".

Główna bohaterka miała być
specjalną agentką, która

nie żyłaby po prostu w cieniu Jamesa Bonda

więc firma zainspirowała się postaciami od

Joanny d'Arc po Danę Scully z Archiwum X.

Nazwano ją Joanna Dark.

Kilka lat wcześniej Lara Croft firmy Eidos

szybko stała się jedną z najsławniejszych

postaci z gier wszechczasów.

Było więc rozsądne, że gra akcji z

bohaterką płci żeńskiej zostanie hitem.

Niestety, Joanna Dark nie osiągnęła takiej

sławy, jak Lara Croft,

ale gra Perfect Dark nadal była sukcesem.

Zobaczmy, jak wyglądała reklama tej gry:

"Witajcie w roku 2023.

Wielkie korporacje łączą się z kosmitami.

Starożytna wojna toczy się w morzu.

Prezydent ma być sklonowany

i to ty musisz uratować świat.

Więc masz ważną decyzję do podjęcia:

Co ubierzesz do pracy?

Od firmy, która stworzyła GoldenEye na N64

poznaj agentkę Joannę Dark w Perfect Dark,

gdzie dowiesz się, że jedyną osobą
na tyle męską, aby

podołać się takiemu zadaniu...

jest kobieta."

Czy wyobrażasz sobie taką samą reklamę

ale z Marcusem Feniksem lub Master Chiefem

wstającym z łóżka nago,

biorącym seksowny spowolniony prysznic,

wkładającym seksowne majtki

i narratora mówiącego, że

ma ważną decyzję do podjęcia:

co ubierze do pracy?

"Witajcie w roku 2016.

Toczy się wojna... gdzieś tam.

Nie wiesz dokładnie, gdzie.

Nieważne, chodzi o to, że

jesteś specjalnym agentem Jake Grimshadow.

To ty musisz uratować świat.

Jedyne pytanie: w co się ubierzesz?

... że co? co?

Taka reklama by nie powstała,

ale nie powinna.

Jednak Joannę traktuję się inaczej

niż jej męskich odpowiedników.

Mimo, że Perfect Dark to gra FPS,

toteż rzadko w niej widać postać,

skupiając graczy na tym, jak się ubiera,

ta reklama zachęcała ich do myślenia o jej

atrakcyjności seksualnej

zamiast o umiejętnościach jako agentki.

Ubranie postaci jest jedną z pierwszych
rzeczy, które dostrzegamy.

To ważna część naszego pierwszego wrażenia

tego, kim ta postać jest, więc

jest to sposób dla artystów

aby natychmiast dać graczom znać

co jest ważne i warte
wspomnienia w tej postaci.

Bohaterki w grach wideo mogą być agentkami

żołnierkami lub poszukiwaczkami skarbów.

Często znajdują się w niebezpiecznych,

fizycznie wymagających sytuacjach,

walcząc ze złem i ratując świat.

Zazwyczaj robią coś, co wymaga

praktycznego, ochronnego ubrania.

Ale, przyglądając się ubraniom

które są noszone przez bohaterki,

widzimy, że często są zarówno

seksualizowane oraz absurdalne.

Ivy z gier Soulcalibur jest wojowniczką,

która znajduje się w walkach

z ostrą, śmiercionośną bronią

i ochronna zbroja jest potrzebna,

ale ubranie, które nosi - lub jego brak

nie ma zapewniać jej bezpieczeństwa.

Cammy ze Street Fightera

jest specjalną agentką brytyjską

której trykot ze stringami bardziej

zwraca uwagę na jej tyłek

niż oferuje jakąkolwiek ochronę.

Jessica Sherawat z gry
Resident Evil: Revelations

jest członkiem Stowarzyszenia Oceny
Bezpieczeństwa Bioterroryzmu

i często walczy ze
śmiercionośnymi mutantami,

ale jej ubranie raczej jest
zaprojektowane dla...

nawet nie wiem, czego.

A to jest tylko ułamek wielu

bohaterek, które muszą nosić

niepraktyczne ubranie w
niebezpiecznych sytuacjach.

"Nauczysz się szacunku!"

"Nie powinieneś tu wracać."

"Dobra, zaczynamy!"

"Zamiast nosić kolczugę,

wbiegasz do walki z rozpiętą koszulą i...

widocznym wiesz-czym!"

Ponieważ ubranie wpływa na
pierwsze wrażenie postaci

i ma wielki wpływ na co o niej myślimy

za każdym razem gdy ją widzimy.

seksualizowane ubranie może wpływać na

tak zwaną hiperseksualizację
postaci żeńskich.

Hiperseksualizacja ma miejsce,

gdy postać jest stworzona, aby ceniono

u niej tylko seksualne cechy i zachowania.

W postaciach hiperseksualizowanych, te

cechy są podkreślone ponad wszystko

i uczynione centrum zainteresowania,

a wszystko inne spychane
jest na drugi plan.

W grach i innych mediach często

mówi się o tym jako coś
pozytywnego dla kobiet.

Rozmazują różnice pomiędzy seksownością

a siłą, konsekwencją czego jest

o seksualizowanych postaciach mówi się, że

seksualność "należy" do nich

w sposób wzmacniający.

Ale tak naprawdę nie jest wzmacniający

ponieważ seksualność tych bohaterek

jest stworzona dla (i przedstawiona
jako istniejąca dla)

gracza uważanego za
heteroseksualnego mężczyznę.

Bayonetta jest typowym przykładem
takiej postaci.

Gdy kamera masuje jej ciało

tak jak na początku gry Bayonetta 2,

zaczynając związek gracza z postacią,

jest zamrożona w czasie,

jako pasywny obiekt męskiego wzroku.

Kamera kładzie ją i Joannę

na widoku dla gracza,

zostawiając z nich to, co gra

uważa za najważniejsze o nich:

ich seksualizowane części ciała.

A gdy Bayonetta zaczyna się ruszać,

to gracz kontroluje

jej seksualność jako broń w trakcie gry,

zarówno dosłownie i w przenośni.

Ma różne ataki specjalne

zwane "torturami", w których broń

ma sugerować BDSM i wyglądające jak coś,

czego można by się spodziewać w

wyolbrzymionym stereotypie "lochów seksu".

Ale te seksowne ataki

nie mają nic wspólnego z seksem:

po prostu zabijają jej wrogów.

Niektóre z ich ataków dosłownie
sprawiają, że jest naga,

ponieważ atakuje wrogów swoimi włosami

a jej włosy są także ubraniem

więc jak używa włosów do atakowania wrogów

nie może zasłaniać jej ciała i...

W takie sposoby, gra celowo

wiąże seksualność Bayonetty z siłą,

sprzedając obiektyfikację seksualną

z którą mamy się dobrze czuć

i uważać jako "wzmacniającą".

Każda część istnienia Bayonetty,

od sposobu, w który kamera jest

magnetycznie przyciągana

do jej seksualizowanych części ciała

po striptizową nagrodę za ukończenie gry

jest zaprojektowana, aby być seksualnie

satysfakcjonująca dla gracza uważanego

za heteroseksualnego mężczyznę.

Jeśli wydaje się, że często powtarzam, że

gracza uważa się za

heteroseksualnego mężczyznę

to dlatego, że to ważne do zapamiętania.

Ta przesłanka wpływa na tyle

kreatywnych decyzji podejmowanych

podczas tworzenia tylu gier.

"Zobaczmy. Głównie mężczyźni,

wiek 18-24, lubią bezsensowną przemoc,

nowoczesną broń, ból, upokorzenie...

hej! Może to jest dobre.

Oczywiście, postacie takie, jak Bayonetta
to fantastyka,

ale w rzeczywistości, w naszej kulturze

wartością kobiety jest często atrakcyjność
seksualna dla mężczyzn.

Tak więc podczas, gdy te postacie
są silne fizycznie -

potrafiące zabijać całe armie i bogów,

nie ma nic wzmacniającego o tym, że są
seksualnie obiektyfikowane.

Tak naprawdę, to połączenie obiektyfikacji

i wzmacniania jest bardzo szkodzące.

Szkodzi kobietom, ponieważ zamiast

mówiąc, że kobiety mają
wartość jako ludzie,

komunikuje, że siła dostępna dla kobiet

pochodzi od mężczyzn uważających
je za atrakcyjne.

Szkodzi mężczyznom, ponieważ sugeruje,

że kobiety, które są wolne i silne

są także kobietami, których seksualność
jest zawsze dostępna dla mężczyzn.

Gdy łączymy seksualizację kobiet
z siłą kobiet,

uwewnętrzniamy ten szkodliwy mit

i zaczynamy myśleć, że seksualizacja to

jedyny sposób, aby osiągnąć równość płci.

Ale prawdą jest, że seksualizacja wcale

nie przyciąga nas do równości.

W książce "Oświecony seksizm",

Susan J. Douglas to podsumowuje.

"Pod przykrywką przyjemności,

dostajemy obrazy wymyślonej siły,
które maskują, a nawet

usuwają to, co jeszcze trzeba zrobić

dla dziewczyn i kobiet,

obrazy, które sprawiają, że seksizm

wydaje się zabawny, w porządku

i mówią, że feminizm jest bezcelowy -

nawet szkodliwy.

Tutaj prawdziwa siła nie ma nic wspólnego

z niezależnością ekonomiczną
czy osiągnięciami

tu chodzi o to, aby mężczyźni cię chcieli

i aby inne kobiety tobie zazdrościły."

Niektórzy fani gier wymyślili różne

śmieszne argumenty za kostiumami,

które kobiety często muszą nosić,

jak na przykład to, że to taktyka, aby

pomóc im rozpraszać męskich przeciwników.

Zdarzało się również, że deweloperzy

sami również polegają na tej
szkodliwej logice.

Cortana - sztuczna inteligencja

z serii Halo

zawsze była przedstawiana jako naga.

Zapytany, dlaczego tak jest,

reżyser serii Frank O'Connor powiedział,

"Jednym z powodów dla których to robi
jest zwracanie na siebie uwagi.

Robi to, aby zniechęcać ludzi do
bycia na baczności

podczas, gdy z nią rozmawiają

i aby zapewnić sobie przewagę
w takich rozmowach.

To tak jakby przeciwieństwo tego snu,

w którym idziesz do szkoły nago

i jesteś wystraszony i pełen wstydu.

Właśnie to projektuje swoim widzom

i dlatego przeważa intelektualnie."

Tymczasem, męskie sztuczne inteligencje
w Halo noszą ubranie:

pomysł, aby "przeważali intelektualnie"

chodząc nago jest śmieszny.

Ale rzadko kwestionujemy

bardzo rozpowszechnione powiązanie

seksualności i siły

w przypadku postaci żeńskich.

Zazwyczaj, same gry rzadko szczegółowo

tłumaczą czy wyjaśniają

seksualizowanie bohaterek.

Gracze mają po prostu zaakceptować
i nie kwestionować

niepraktycznego ubrania noszonego
przez te bohaterki.

Czasami, jednak, jak w przypadku Quiet

z Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain,

skomplikowane i absurdalne historie

przeszłości bohaterki wrzuca się do gry

jako próbę wyjaśnienia seksualizacji.

"Ona, yyy... odmawia noszenia ubrania.

Ostatni członek personelu, chciał ją ubrać

oddychając przez rury.

Oprócz tego, jest chętna do współpracy.

Rozumie angielski, nie mówi,
nie poci się ani nie oddycha."

"Że co?"

"No, przynajmniej nie płucami.

Oddycha przez skórę.

Ubranie by ją udusiło.

Prysznice są w porządku, ale
nie może być zanurzona."

"Co jej jest?"

"Ona pije. Przez skórę."

Więc widzicie - nie może nosić ubrania

bo oddycha przez skórę!

Takie absurdalne wyjaśnienia nie sprawiają
że to jest w porządku.

Nie ważne, jakie śmieszne wyjaśnienie

będzie w grze,

powinno być oczywiste, że

jedyna prawdziwa funkcjonalność
takich ubrań to

podniecanie młodych,
heteroseksualnych graczy.

Ze wszystkich argumentów

rzucanych, aby obronić niepraktyczne

ubranie, które kobiety muszą nosić w grach

jest jeden taki, który najczęściej słyszę

i który jest najbardziej zgubny.

Tym argumentem jest:

"Może ona chce to nosić!"

To jest absurdalne.

Te kobiety to fikcyjne wymysły.

To oznacza, że nie ubierają się same

ani nie wybierają własnych ubrań.

Nie wierzę, że muszę to mówić.