Como o abuso ás mulleres por internet se volveu incontrolable.

Xa basta de incitar ao odio por internet, do acoso sexual e as ameazas de violencia machista e aos grupos marxinados. É momento de tomármonos seriamente a crise global de abusos por internet. Ashley Judd, con esta charla inquisitiva e convincente conta a experiencia continua de ser atemorizada nas redes sociais polo seu activismo inquebrantable, e apela aos usuarios de Internet, á comunidade das tecnoloxías, ás forzas de orde e aos lexisladores para que se recoñezan os perigos reais do acoso en liña.

[Esta charla contén linguaxe gráfica e
descricións de violencia sexual.]

[Aviso para os espectadores]

"Ashley Judd, vaia unha lurpia estúpida"

"Non podes demandar a alguén por
chamarlle filla de puta"

"Se non es quen de manexar Internet,
que che dean, puta"

"Ogallá Ashley Judd teña
unha morte horrible.

Ela é o peor."

"Ashley Judd, ti es o motivo polo cal
as mulleres non deberían votar."

"'Twisted' é unha película tan mala,

que nin sequera quero violala."

"Fagas o que fagas,

non llo digas a Ashley Judd.
Ha morrer soa coa vaxina seca."

"Se tivese que tirarme a unha muller
maior,

meu Deus,

tiraríame a Ashley Judd,

a puta está de moi bo ver.

As cousas tan imperdoables que lle faría."

A misoxinia en Internet é unha traxedia
global para os dereitos de xénero,

e é fundamental que remate.

(Aplausos)

As voces das mozas e mulleres,

e as voces dos nosos aliados están
constantemente restrinxidas en xeitos

que son personal, económica,

profesional e políticamente daniños.

E cando freemos o abuso,

expandiremos a liberdade.

Son seareira de Kentucky en baloncesto,

así que un agradable día do marzo pasado,

estaba a facer unha das cousas
que mellor se me dan:

animar os meus Wildcats.

Os narcisos estaban en flor,

mais os árbitros non sopraban o chifre
cando eu llelo dicía.

(Risas)

É gracioso. Foron moi simpáticos comigo
antes do partido

mais logo ignoráronme durante o mesmo.

(Risas)

Tres dos meus xogadores sangraban, así que
fixen o segundo que mellor que sei...

Chiei.

[@ArkRazorback o xogo sucio cómese o tiro
libre do meu equipo...

@KySportsRadio @marchmadness@espn
por agora hai tres xogadores sangrando.]

É normal que me traten
como vos describín antes.

Sucédeme todos os días

en redes sociales e plataformas coma
Twitter ou Facebook.

Desde que entrei en Twitter en 2011,

a misoxinia e os misóxinos
demostraron de abondo

que me menosprezarán en cada
paso que dea.

A miña espiritualidade, fe,

sendo unha pailana --
eu podo dicilo, ti non --

e todo é xogo limpio.

E respondín con varias
estratexias.

Tratei de enfrontarme.

Este tipo mandábame cousas desagradables,
hipersexuais,

e no seu avatar había unha moza.

Eu contesteille e dixen...

"É esa a túa filla?

Dáme medo o feito de que poidas pensar

e falar deste xeito das mulleres."

E sorprendeume dicindo,

"Sabes que?
Tes razón. Sintoo."

Ás veces, a xente quere responsabilizarse.

Este tipo estaba discutindo
con quen sabe quen

se eu era quizais a definición de puta.

Estiven casada cun escocés 14 anos,

así que dixen, "Puta quere dicir
diferentes cousas segundo o país --

(Risas)

"... mais teño a acerteza de que
representades o estándar global

de imbécil."
(Risas)

(Aplausos)

Tratei de superalo,
intentei atrincherarme,

e trataría sobre todo de pasar a través
destas redes sociais

cun ollo medio pechado tratando
de non velo,

pero non se lle pode pedir pan ao vento.

O que se ve, permanece.

É traumático.

Unha parte de min esperou
sempre secretamente

que o que se dicía de min
e sobre min non fose...

verdade.

Porque incluso eu,

unha autoproclamada
e recoñecida feminista,

que reza no altar da Gloria --

(Risas)

internalizo o patriarcado.

Este é un punto clave.

O patriarcado non só son os mozos e homes.

É un sistema no que todos participamos,

incluída eu.

Aquel día en concreto,
por algunha razón,

aquel chío tralo partido

desencadeou algo chamado
"Mafia cibernética."

Un fluxo global e corrosivo das máis
crueis declaracións de odio:

ameazas de morte, ameazas de violación.

E non sabedes,

cando estaba soa na casa,
sentada, coa miña bata,

recibín unha chamada,
e era do meu querido ex-esposo,

dicía nunha mesaxe de voz,

"Querida...

o que che está a suceder non está ben."

E houbo algo no xeito
en que me defendeu aquela noite...

que me permitiu pronunciarme.

E comecei a escribir.

Comecei a escribir
compartindo o feito de que son

unha supervivente
de todos os tipos de abuso sexual,

incluídas tres violacións.

E as mensaxes de odio
que recibín en resposta --

Estes son algúns dos comentarios
publicados nos medios informativos.

Que me chamen acusona é moi divertido.

[Jay: Disfrutouno cada segundo!!!!!]

Audiencia: Meu Deus!

Ashley Judd: Grazas, Deus. Que a túa
graza e misericordia brillen.

Daquela escribín un artículo feminista,
chamado:

"Esquece o teu equipo:

é a túa violencia de xénero
contra as mulleres en internet

a que pode beixar
o meu virtuoso cu."

(Risas)

(Aplausos)

E fixen isto soa,
e publiqueino soa,

porque o meu asesor principal dixo,

"Non o fagas, por favor,

a avalancha de sandeces
que recibirás será inevitable --

teño medo por ti."

Pero eu confío nas nenas e confío
nas mulleres,

e confío nos nosos aliados.

Publicouse, foi viral,

proba que cada día

a misoxinia nas redes
é un fenómeno que todos sufrimos,

en todo o mundo,

e cando é intersectorial

é peor.

Orientación sexual,
identidade de xénero,

raza, etnia ou relixión...

menciónao,

isto amplifica a violencia
que sofren mozas e mulleres,

e no caso das nenas, é peor.

É, sen dúbida, traumático.

A nosa saúde mental,
o noso benestar emocional

quedan gravemente afectados

porque a ameaza de violencia

é entendida neurobioloxicamente
como violencia.

O cortisol dispárase,
o sistema límbico acelérase

e perdemos produtividade no traballo.

E falemos do traballo.

A nosa capacidade para traballar
está limitada.

Buscas en liña de mulleres que piden
traballo que revelan fotos súas espidas,

denuncias falsas de que teñen ETS,

os seus enderezos indicando
que están sexualmente dispoñibles

con exemplos reais

de xente que aparece nesas casas
para ter sexo.

A nosa capacidade para ir á escola
viuse prexudicada.

O 96 por cento das publicacións

de imaxes sexuais de xente nova

pertencen a rapazas.

Ás nosas rapazas.

Os nosos rapaces teñen unha probabilidade

de compartir imaxes sen consentimento

de dúas a tres veces máis
cás rapazas.

E quero dicir algo
sobre o porno como vinganza

Parte do que resultou deste chío

foi relacionarme con aliados
e outros activistas

que loitan por un internet libre e seguro.

Comezamos algo que nomeamos
Proxecto Discurso;

freando o abuso, expandindo liberdade.

E esta páxina web ofrece
un foro de críticas,

xa que non hai nada global ou legal

que nos axude a resolver isto.

Mais o que si ofrecemos é unha lista
estandarizada de definicións,

porque é complicado atacar
un comportamento no xeito correcto

se non compartimos unha definición
do que ese comportamento é.

E aprendín que adoita facerse un mal uso,
así como perigoso, do porno por vinganza.

Trátase de compartir unha imaxe
sen consentimento,

empregada estratexicamente para avergoñar
e humillar a unha moza ou muller

que trata de converternos
en pornografía.

A nosa sexualidade natural é,

non sei a como é a vosa, marabillosa.

E o meu desexo por expresalo
non o converte en pornografía.

(Aplausos)

Eu teño todos estes recursos

que seguro que moita xente
no mundo non ten.

Eu puiden comezar o Proxecto Discurso
con compañeiros.

Ás veces teño a atención
das empresas de redes sociais.

Teño proximamente
unha estupenda visita á sede de Facebook.

Os estúpidos criterios para denunciar
aínda non me axudaron...

De feito, págolle a alguén
para que limpe as miñas redes sociais,

intentando liberar o meu cerebro

dunha repetición diaria
do trauma da incitación ao odio.

E sabedes que?

Recibo máis odio por iso.

"Oh, vives nun cuarto insonorizado."

Ben, e sabedes que?

Ter a alguén poñendo fotografías
de min coa boca aberta

dicindo que "non poden esperar
para corrérseme na cara,"

dáme o dereito de poñer eses límites.

(Aplausos)

E esta distinción entre virtual
e real é enganosa

porque sabedes,

isto realmente sucedeume unha
vez cando nena,

e cando ese chío espertou este trauma,

tiven que loitar contra el.

Mais sabedes o que facemos?
Collemos toda esta incitación ao odio,

dividímola,

codificámola,

e damos eses datos

de xeito que entendamos a súa
interseccionalidade:

cando recibo porno,

cando se trata de afiliación política,

cando se trata da idade,
ou de todo iso xunto.

Imos gañar esta liorta.

Hai moitas solucións...

grazas a Deus.

Vouvos dar só algunhas,

e, por suposto, rétovos a que creedes e
contribuades coas vosas.

Número un: temos que comezar
coa alfabetización dos medios dixitais,

e claramente debe haber
un enfoque de xénero.

Nenos, escolas, coidadores, pais:

é esencial.

Dous...

Deberiamos falar
cos nosos amigos informáticos?

Dito con dignidade e respecto,

o sexismo nos nosos lugares de traballo
ten que rematar.

(Aplausos)

(Ovación)

EDGE (Economic Dividends for Gender
Equality)

o estándar global
para a igualdade de xénero,

é o mínimo estándar.

E sabedes que, Silicon Valley?

Se L'Oreal pode facelo

en India, en Filipinas,

en Brasil e en Rusia,

vós tamén podedes.

Non hai escusa que valla.

Só cando as mulleres acaden o número
necesario en cada departamento das vosas

empresas, incluíndo a creación
de plataformas desde cero,

cambiarán as conversacións sobre
as prioridades e as solucións.

E máis amor para os meus amigos
informáticos:

tense que rematar o lucrarse
coa misoxinia nos videoxogos.

Estou cansa de que me faledes nos
cócteles

--como fixestes hai un par de semanas
en Aspen --

sobre o desprezable que era
#Gamergate,

cando facedes miles de millóns de dólares
grazas a xogos

que feren e deixan tiradas ás
mulleres por deporte.

Basta! -- como dirían os italianos.

Abonda.

(Aplauso)

Os nosos amigos das forzas de seguridade
teñen moito que facer,

xa que vimos

que a violencia en internet é
unha extensión da violencia en persoa.

No noso país,

morreron máis mozas e mulleres asasinadas
polos seus compañeiros sentimentais

das que morreron no 11/9

e das que morreron desde entón
tanto en Afganistán coma en Iraq.

E non é moi "guai" dicilo

mais é verdade.

Xeopoliticamente, preocupámonos máis sobre
o que os homes lle están a facer

ás mulleres alá...

En 2015,

72,828 mulleres empregaron os servizos
contra a violencia de xénero no país.

E iso sen contar ás mozas, mulleres
e mozos que os precisaron.

O corpo de seguridade debe reforzarse

cunha tecnoloxía de internet,

dispositivos e unha comprensión
desas plataformas actualizadas--

a como traballan.

A policía quería ser útil
cando Amanda Hess chamou

polas ameazas de morte que estaba
a recibir en Twitter,

mais realmente non puideron
cando dixeron,

"Que é Twitter?"

Os nosos lexisladores deben redactar
e aprobar unha lexislación intelixente

que reflicta a nosa tecnoloxía actual

e as nocións que temos da liberdade
e da incitación ao odio.

Recentemente en Nova York,
a lei non puido aplicarse a un delincuente

porque os delitos seguramente
se cometeron,

mesmo se foron anónimos,

deberon cometerse por teléfono,
por mail,

por telégrafo...

(Risas)

A linguaxe debe ser
tecnoloxicamente neutra.

Polo que parece,

teño unha voz bastante firme.

De xeito que imos falar
dos nosos amigos...

os brancos.

Tedes un papel que interpretar
e decisións que tomar.

Podedes facer algo

ou non facer nada.

Agora hai un bo ambiente na sala,

mais cando isto remate
todo o mundo dirá,

"Mi madriña, é unha racista á inversa"

Iso foi o que dixo un home branco,
Robert Moritz,

presidente do PricewaterhouseCoopers,

e que me pediu o incluíse nesta charla.

É preciso incrementar as liñas de apoio
e os grupos de axuda,

para que as vítimas poidan
axudarse entre si

cando as súas vidas e finanzas
descarrilen.

Como individuos debemos deter
a violencia de xénero cando se produza.

O 92 por cento da xente nova

con 29 anos e menos presenciouna.

O 72 por cento de nós presenciámola.

Precisamos ter o valor e a urxencia

para adestrarnos en parala
cando se estea producindo.

E para rematar,

crédea.

Crédea.

(Aplausos)

Basicamente, este é un problema
de interacción humana.

E como penso que a interacción humana
é o centro da nosa salvación,

un trauma que non se transforma
será un trauma transferido.

Edith Wharton dixo,
"O final está latente no inicio,"

de xeito que remataremos substituíndo
a incitación ao odio pola do amor.

Porque me sinto soa nisto,

mais sei que somos aliados.

Hai pouco aprendín

como a gratitude e as afirmacións
compensan as interaccións negativas.

Necesítanse cinco boas
para contrarrestar unha negativa,

e a gratitude en particular --

libre, dispoñible globalmente
en calquera momento e lugar,

para calquera en calquera dialecto--

dispara o córtex cingular anterior
prexenual,

unha parte importante do cerebro

que se inunda de cousas boas e estupendas.

Así que vou dicirme a min mesma
cousas asombrosas.

E gustaríame que enfaticedes a resposta.

Pode soar algo semellante a isto--

(Risas)

Son unha muller poderosa e forte,
e vós diredes, "Si, abofé."

Audiencia: si, abofé.

Ashley Judd: miña nai quéreme.

A: Sí, quérete.

AJ: Fixen un bo traballo coa miña charla.

A: Si, fixéchelo.

AJ: Teño dereito a estar aquí.

A: Si, telo.

AJ: Son moi riquiña.

(Risas)

A: Si, es.

AJ: Deus fai un bo traballo.

A: Si, faino.

AJ: E eu quérovos.

Moitísimas gracias por deixarme
ser de axuda.

Que Deus vos bendiga.

(Aplauso)