-
ดนตรี: GHOST และ Vane
-
ภาพและการออกแบบตัวละคร: CRUORMOR
-
ร้อง: Kevin (SynthesizerV)
-
วีดิโอ: GHOST - ข้อความภาษาอาหรับอิรัก: Carbon Monoxide
-
Reckless Battery Burns
-
โดย Team 6x111
-
แปล: Nyxious (Salted Ice)
-
คำเตือน: แสงวูบไหว, เลือดสาดชวนเสียวไส้, ภาพร่างกายที่น่ากลัว, ผิดจากความเป็นจริง, ความรุนแรง และแนวเรื่องเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย
-
ความระทึกขนานแท้ เหล่าเรื่องเหลาะแหละ
-
การถกกันในส่วนของการพิมพ์ตกหล่น
ที่ดำเนินไปตามการควบคุมของฉัน
-
ถ่ายทอดกันออกมาด้วยถ้อยคำ พูดแล้วพูดอีก
-
ในครั้งที่รอชั่วยามที่ภาพเงาเริ่มไม่ไหวติง
-
พวกเขาร่ายรำกันในบั้นปลายชีวิต
-
แล้วเข้ากระซิบสนทนา
เรื่องเล่าขานของภาพสำเร็จรูป
-
โลกใบนี้กำลังหมุนวน
และดวงอาทิตย์ก็แสนจะเจิดจ้า
-
อาบเอิบด้วยความชิงชังและเสแสร้ง
-
ไปห่างๆฉันสักทีเถอะ
-
เชิญชวนกันมาฆ่าตัวตาย
-
โอนย้าย แจกแจง
-
อาบย้อม และใช้มันสำหรับการรังควาญ
-
ในภายภาคหน้า ในยามที่ทั้งเธอและฉัน
-
กินดื่มและถักทอเหล่าทฤษฎี
-
แล้วปลายนิ้วก็เริ่มเลื้อยไหลไล่ไล้ซุกซน
-
เขาเผยอยิ้มออกมา
ในยามที่เราร่วมสร้างความทรงจำ
-
คำย้ำเตือนบนกำแพงที่ถูกละเลย
-
ล้วนเลือนหายสาบสูญไปแล้วแน่นอน
-
ไม่ได้ทำให้ใครเจ็บสักหน่อยนี่ใช่ไหม?
-
บางทีคงถึงเวลาแล้ว
ที่จะต้องแยกตัวฉันออกเป็นชิ้นๆ
-
ก็เพราะว่าฉันได้แสดงจุดยืน
ความเป็นมนุษย์ออกมาแล้วยังไงล่ะ
-
เป็นไปตามความปรารถนาของฉันแล้ว
จากการที่ได้รวบรวมเหล่ากรงเล็บเหล็กแกร่ง
-
ถ้าไม่นับเรื่องกลิ่นเน่าเหม็นนั่นแล้วล่ะก็
บทบรรยายเดี่ยวของฉันก็คล้ายจะจบลงในพริบตา
-
ช่องท้องหมุนวนไปตามความระลึกรู้ของหมู่ดาว
-
หัวใจในอกเองก็เต้นระรัว
เร็วเร่งกว่าดวงใดที่เคยมีมา
-
หยุดเสียงร้องไห้ระงมตอนฉันเข้านอนได้แน่
-
ถ้ายอมปล่อยให้ ปีศาจเข้ามาทลายทุกสิ่งทุกอย่าง
-
ก็รู้ว่าอาจจะสายไปสักหน่อย
แต่ตอนนี้เราต้องกลับกันแล้ว
-
เลอะเปรอะ แล้วจางลงไม่รู้จบ
รอยแผลพวกนี้ มีเยอะเกินนับไหว
-
อยากรู้จริงๆนะ ว่าจะเป็นยังไงถ้าถูกขัง
-
อยู่ในห้องที่เหล่าหลอดไฟ
-
ต่างลุกจ้าอย่างปลายไม้ขีด
-
จงจำไว้เถิดว่าหัวใจมนุษย์นี้
-
แต่เดิมแล้วถูกคว้านให้กลวงเปล่าเพื่อใช้ส่งมอบ
-
ไม่อาจรู้สึกเจ็บปวด ทว่าถูกทุบทำลายได้
-
เริ่มมอดไหม้ลงในห้วงแห่งความเกลียดชัง
-
คือปลายประสาทที่ด้านชาไปแล้ว
-
ขึ้นห้อเลือดเข้มแล้วซีดลง
อย่างที่เขาคาดว่าไม่อาจหาย
-
เขาจ้องเขม็งไปยังใบหน้าแห่งห้วงสนธยา
-
ผ่านช่องประตูที่เปิดออก ผ่านหมู่มวลดอกไม้
-
ในครั้งที่หล่อนเผยเจตจำนงของตัว
-
เชิญชวนกันมาฆ่าตัวตาย
-
โอนย้าย แจกแจง
-
อาบย้อม และใช้มันสำหรับการรังควาญ
-
ในภายภาคหน้า ในยามที่ทั้งเธอและฉัน
-
กินดื่มและถักทอเหล่าทฤษฎี
-
แล้วปลายนิ้วก็เริ่มไล่ไล้ซุกซน
-
เขาเผยอยิ้มออกมา
ในยามที่เราร่วมสร้างความทรงจำ
-
ที่มีแต่จะแน่นแฟ้นขึ้นยามเราแลกจุมพิต
-
นี่เห็นแก่คุณหรอกนะ
-
มาอ้าปากแล้วร้องให้ดังๆกันเถอะ
-
ระงมร้องแล้วสิ้นเสียงไป
-
ประกาศจุดยืนของฉันแก่มวลมนุษยชาติ
-
ภาพใบหน้าที่แขวนอยู่บนกำแพง
ที่เต็มไปด้วยกรงเล็บเหล็กนั่น
-
คือใบหน้าเปี่ยมสุขของฉัน ไม่ใช่ฝันร้ายอะไรหรอก
ก็แค่เรื่องไร้สาระเท่านั้นเอง
-
หัวใจในอกระรัวเร็วตีรวนขึ้นมาถึงคอ
-
ผนังปอดเองก็หนาตัวขึ้นมาในสองมือของผู้คน
-
ปล่อยให้เราคิดหาวิธีผ่านแต่ละวันไปให้ได้
-
โดยที่ไม่ทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีกเถอะนะ
-
สองมือเริ่มชา ยามครุ่นคิดฉันผิดอะไร
-
ในหัวมีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับหล่อน
-
ปล่อยให้เราหาทางใช้ชีวิตต่อไป
-
โดยไม่ทำให้เขามีน้ำโหอีกครา
-
ฉันไม่มีค่าพอให้กลับไปหรอก
มีแต่จะทำให้คนอื่นเขาเจ็บตัวเปล่าๆ
-
ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็คงได้กลายเป็น
อย่างที่ใครๆเขาว่ากัน
-
ในตอนที่เราตาย ความทรงจำของเธอ
จะมีหน้าตาเป็นแบบไหนกันนะ
-
มันเป็นอย่างนี้ไงล่ะ จำได้หรือยัง
-
รอยไหม้ทะลุที่ช่องท้อง
-
ในเดือนปีที่แสนหนักหน่วง
ดวงตาเบิกโพลง แผ่ซ่านด้วยอายอึดอัด
-
แต่ความรักนี้ยังคงแทรกซึมลงได้ มันอยู่ที่ริมฝีปาก
ของเรานี่ไง ยังคงชัดเจนอยู่ ก็เพราะตัวของเธอเอง
-
เป็นไปตามปรารถนาฉันแล้ว
ฉันนี่ไงที่สะสมเหล่ากรงเล็บเหล็กแกร่ง
-
อย่าไปสนความเน่าเฟะนั่นเลย
มาดูใบหน้าสับสนแสนสวยงามนั่นของเธอดีกว่านะ
