ดนตรี: GHOST และ Vane ภาพและการออกแบบตัวละคร: CRUORMOR ร้อง: Kevin (SynthesizerV) วีดิโอ: GHOST - ข้อความภาษาอาหรับอิรัก: Carbon Monoxide Reckless Battery Burns โดย Team 6x111 แปล: Nyxious (Salted Ice) คำเตือน: แสงวูบไหว, เลือดสาดชวนเสียวไส้, ภาพร่างกายที่น่ากลัว, ผิดจากความเป็นจริง, ความรุนแรง และแนวเรื่องเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย ความระทึกขนานแท้ เหล่าเรื่องเหลาะแหละ การถกกันในส่วนของการพิมพ์ตกหล่น ที่ดำเนินไปตามการควบคุมของฉัน ถ่ายทอดกันออกมาด้วยถ้อยคำ พูดแล้วพูดอีก ในครั้งที่รอชั่วยามที่ภาพเงาเริ่มไม่ไหวติง พวกเขาร่ายรำกันในบั้นปลายชีวิต แล้วเข้ากระซิบสนทนา เรื่องเล่าขานของภาพสำเร็จรูป โลกใบนี้กำลังหมุนวน และดวงอาทิตย์ก็แสนจะเจิดจ้า อาบเอิบด้วยความชิงชังและเสแสร้ง ไปห่างๆฉันสักทีเถอะ เชิญชวนกันมาฆ่าตัวตาย โอนย้าย แจกแจง อาบย้อม และใช้มันสำหรับการรังควาญ ในภายภาคหน้า ในยามที่ทั้งเธอและฉัน กินดื่มและถักทอเหล่าทฤษฎี แล้วปลายนิ้วก็เริ่มเลื้อยไหลไล่ไล้ซุกซน เขาเผยอยิ้มออกมา ในยามที่เราร่วมสร้างความทรงจำ คำย้ำเตือนบนกำแพงที่ถูกละเลย ล้วนเลือนหายสาบสูญไปแล้วแน่นอน ไม่ได้ทำให้ใครเจ็บสักหน่อยนี่ใช่ไหม? บางทีคงถึงเวลาแล้ว ที่จะต้องแยกตัวฉันออกเป็นชิ้นๆ ก็เพราะว่าฉันได้แสดงจุดยืน ความเป็นมนุษย์ออกมาแล้วยังไงล่ะ เป็นไปตามความปรารถนาของฉันแล้ว จากการที่ได้รวบรวมเหล่ากรงเล็บเหล็กแกร่ง ถ้าไม่นับเรื่องกลิ่นเน่าเหม็นนั่นแล้วล่ะก็ บทบรรยายเดี่ยวของฉันก็คล้ายจะจบลงในพริบตา ช่องท้องหมุนวนไปตามความระลึกรู้ของหมู่ดาว หัวใจในอกเองก็เต้นระรัว เร็วเร่งกว่าดวงใดที่เคยมีมา หยุดเสียงร้องไห้ระงมตอนฉันเข้านอนได้แน่ ถ้ายอมปล่อยให้ ปีศาจเข้ามาทลายทุกสิ่งทุกอย่าง ก็รู้ว่าอาจจะสายไปสักหน่อย แต่ตอนนี้เราต้องกลับกันแล้ว เลอะเปรอะ แล้วจางลงไม่รู้จบ รอยแผลพวกนี้ มีเยอะเกินนับไหว อยากรู้จริงๆนะ ว่าจะเป็นยังไงถ้าถูกขัง อยู่ในห้องที่เหล่าหลอดไฟ ต่างลุกจ้าอย่างปลายไม้ขีด จงจำไว้เถิดว่าหัวใจมนุษย์นี้ แต่เดิมแล้วถูกคว้านให้กลวงเปล่าเพื่อใช้ส่งมอบ ไม่อาจรู้สึกเจ็บปวด ทว่าถูกทุบทำลายได้ เริ่มมอดไหม้ลงในห้วงแห่งความเกลียดชัง คือปลายประสาทที่ด้านชาไปแล้ว ขึ้นห้อเลือดเข้มแล้วซีดลง อย่างที่เขาคาดว่าไม่อาจหาย เขาจ้องเขม็งไปยังใบหน้าแห่งห้วงสนธยา ผ่านช่องประตูที่เปิดออก ผ่านหมู่มวลดอกไม้ ในครั้งที่หล่อนเผยเจตจำนงของตัว เชิญชวนกันมาฆ่าตัวตาย โอนย้าย แจกแจง อาบย้อม และใช้มันสำหรับการรังควาญ ในภายภาคหน้า ในยามที่ทั้งเธอและฉัน กินดื่มและถักทอเหล่าทฤษฎี แล้วปลายนิ้วก็เริ่มไล่ไล้ซุกซน เขาเผยอยิ้มออกมา ในยามที่เราร่วมสร้างความทรงจำ ที่มีแต่จะแน่นแฟ้นขึ้นยามเราแลกจุมพิต นี่เห็นแก่คุณหรอกนะ มาอ้าปากแล้วร้องให้ดังๆกันเถอะ ระงมร้องแล้วสิ้นเสียงไป ประกาศจุดยืนของฉันแก่มวลมนุษยชาติ ภาพใบหน้าที่แขวนอยู่บนกำแพง ที่เต็มไปด้วยกรงเล็บเหล็กนั่น คือใบหน้าเปี่ยมสุขของฉัน ไม่ใช่ฝันร้ายอะไรหรอก ก็แค่เรื่องไร้สาระเท่านั้นเอง หัวใจในอกระรัวเร็วตีรวนขึ้นมาถึงคอ ผนังปอดเองก็หนาตัวขึ้นมาในสองมือของผู้คน ปล่อยให้เราคิดหาวิธีผ่านแต่ละวันไปให้ได้ โดยที่ไม่ทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีกเถอะนะ สองมือเริ่มชา ยามครุ่นคิดฉันผิดอะไร ในหัวมีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับหล่อน ปล่อยให้เราหาทางใช้ชีวิตต่อไป โดยไม่ทำให้เขามีน้ำโหอีกครา ฉันไม่มีค่าพอให้กลับไปหรอก มีแต่จะทำให้คนอื่นเขาเจ็บตัวเปล่าๆ ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็คงได้กลายเป็น อย่างที่ใครๆเขาว่ากัน ในตอนที่เราตาย ความทรงจำของเธอ จะมีหน้าตาเป็นแบบไหนกันนะ มันเป็นอย่างนี้ไงล่ะ จำได้หรือยัง รอยไหม้ทะลุที่ช่องท้อง ในเดือนปีที่แสนหนักหน่วง ดวงตาเบิกโพลง แผ่ซ่านด้วยอายอึดอัด แต่ความรักนี้ยังคงแทรกซึมลงได้ มันอยู่ที่ริมฝีปาก ของเรานี่ไง ยังคงชัดเจนอยู่ ก็เพราะตัวของเธอเอง เป็นไปตามปรารถนาฉันแล้ว ฉันนี่ไงที่สะสมเหล่ากรงเล็บเหล็กแกร่ง อย่าไปสนความเน่าเฟะนั่นเลย มาดูใบหน้าสับสนแสนสวยงามนั่นของเธอดีกว่านะ