Πώς χρησιμοποιώ το Minecraft, για να βοηθήσω παιδιά με αυτισμό.

Το διαδίκτυο μπορεί να είναι ένας άσχημος χώρος, αλλά δεν θα βρείτε τραμπούκους ή τρολ στον διακομιστή του Στιούαρτ Ντάνκαν στο Minecraft, το Autcraft. Έχει σχεδιαστεί για παιδιά με αυτισμό και τις οικογένειές τους, ώστε να προσφέρει ένα ασφαλές διαδικτυακό περιβάλλουν για παιχνίδι και έκφραση, για παιδιά που μερικές φορές συμπεριφέρονται κάπως διαφορετικά από τους συνομηλίκους τους (και που κάπου αλλού μπορεί να ένιωθαν απομονωμένα). Μάθετε περισσότερα για ένα από τα καλύτερα μέρη του διαδικτύου σε αυτή τη συγκινητική ομιλία.

Ονομάζομαι Στιούαρτ Ντάνκαν,

αλλά στο Διαδίκτυο είμαι
γνωστός ως «Πατέρας του Αυτισμού».

Αυτός είμαι εγώ στο διαδίκτυο.

Ξέρω, η ομοιότητα είναι απίθανη.

(Γέλια)

Σήμερα θα μιλήσω λίγο για το Minecraft.

Να ο χαρακτήρας μου στο Minecraft.

Εάν δεν γνωρίζετε το παιχνίδι καλά,
μην ανησυχείτε.

Είναι ένα μέσο που χρησιμοποίησα
κάποτε για να καλύψω μια ανάγκη.

Και αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω
ισχύει για οποιαδήποτε κατάσταση.

Περίπου πριν τέσσερα χρόνια,
έφτιαξα έναν διακομιστή στο Minecraft

για παιδιά με αυτισμό
και τις οικογένειές τους

και τον ονόμασα "Autcraft".

Και από τότε έχουμε γίνει
διάσημοι σε όλο τον κόσμο,

σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και στα περιοδικά.

Το Buzzfeed μας αποκάλεσε
«ένα από τα καλύτερα μέρη στο διαδίκτυο».

Είμαστε επίσης το θέμα
μιας βραβευμένης έρευνας με τίτλο:

«Η καταλληλότητα του Minecraft
ως βοήθημα για παιδιά με αυτισμό».

Είναι κάπως μεγάλη πρόταση.

Αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνετε.

Θέλω να μιλήσω λίγο για αυτήν την έρευνα

και περί τίνος πρόκειται,

αλλά πρώτα πρέπει να σας
μιλήσω λίγο για την ιστορία

της δημιουργίας του διακομιστή.

Το μακρινό 2013 όλοι έπαιζαν Minecraft,

μικροί και μεγάλοι,

με ή χωρίς αυτισμό, φυσικά.

Ήταν κάτι το σπουδαίο.

Αλλά είδα γονείς στα μέσα δικτύωσης
να προσεγγίζουν άλλους γονείς,

να ρωτούν αν τα αυτιστικά παιδιά τους
μπορούν να παίξουν μαζί.

Και αυτό γιατί κάθε φορά που πήγαιναν
να παίξουν σε δημόσιο διακομιστή

συναντούσαν τραμπούκους και τρολ.

Όταν έχεις αυτισμό, συμπεριφέρεσαι
κάπως διαφορετικά μερικές φορές

και πολύ διαφορετικά κάποιες άλλες.

Και όλοι ξέρουμε ότι απαιτείται
μόνο λίγη διαφορετικότητα,

ώστε να γίνεις το επόμενο θύμα
ενός τραμπούκου.

Οπότε αυτοί οι απαίσιοι άνθρωποι
στο διαδίκτυο,

κατέστρεφαν οτιδήποτε αυτά έχτιζαν,

τους έκλεβαν όλα τα πράγματα

και τους σκότωναν ξανά και ξανά,

κάνοντας το παιχνίδι απρόσιτο.

Το χειρότερο, όμως,
αυτό που πόνεσε περισσότερο,

ήταν αυτά που οι τραμπούκοι
έλεγαν σε αυτά τα παιδιά.

Τα αποκαλούσαν απαράδεκτα,

προβληματικά,

και καθυστερημένα.

Και έλεγαν σε αυτά τα παιδιά,
μερικά μόλις έξι ετών,

πως η κοινωνία δεν τα θέλει

κι ότι οι γονείς τους ποτέ δεν ήθελαν
ένα προβληματικό παιδί

και γι' αυτό θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν.

Και φυσικά αυτά τα παιδιά

έφευγαν από τους διακομιστές
θυμωμένα και πληγωμένα.

Έσπαγαν τα πληκτρολόγια τους
και πραγματικά μισούσαν τους εαυτούς τους.

Οι γονείς τους ένιωθαν ανίσχυροι
να κάνουν οτιδήποτε.

Οπότε αποφάσισα ότι έπρεπε να βοηθήσω.

Έχω αυτισμό,

ο μεγαλύτερος γιός μου έχει αυτισμό,

και με τα δυο παιδιά μου,
αγαπάμε το Minecraft.

Γι' αυτό έπρεπε να κάνω κάτι.

Οπότε έφτιαξα
έναν διακομιστή στο Minecraft

και πέρασα λίγο χρόνο,
φτιάχνοντας ένα χωριό με δρόμους,

μια μεγάλη πινακίδα καλωσορίσματος,
έναν τύπο και μια καλύβα στο βουνό

και προσπάθησα να το κάνω φιλόξενο.

Η ιδέα ήταν σχετικά απλή.

Είχα λίστα αποδοχής, έτσι έμπαιναν
μόνο άτομα που αποδεχόμουν,

και παρακολουθούσα τον διακομιστή
όσο καλύτερα μπορούσα,

για να βεβαιωθώ
ότι τίποτα δεν πήγαινε στραβά.

Κι αυτή ήταν η υπόσχεση,

να μπορούν τα παιδιά
να παίζουν με ασφάλεια.

Όταν τελείωσα, πήγα στο Facebook

κι ανέβασα ένα σχετικά απλό μήνυμα
στους φίλους μου, όχι δημόσια.

Ήθελα να δω, αν υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον

και αν θα μπορούσε να βοηθήσει.

Από ότι φαίνεται υποτίμησα σημαντικά
την ανάγκη για κάτι τέτοιο,

γιατί μέσα σε 48 ώρες έλαβα 750 μηνύματα.

Δεν έχω τόσους φίλους στο Facebook.

(Γέλια)

Μέσα σε οκτώ μέρες αναβάθμισα
το πακέτο φιλοξενίας οκτώ φορές,

από το πιο φθηνό
έως το πιο ακριβό πακέτο που είχαν

και, τώρα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά,

έχω 8.000 ονόματα στη λίστα
αποδοχής από ολόκληρο τον κόσμο.

Ο λόγος που είμαι σήμερα
εδώ για να σας μιλήσω,

δεν είναι ότι έδωσα στα παιδιά
ασφαλή χώρο να παίζουν,

αλλά το τι συνέβη καθώς έπαιζαν.

Άρχισα να ακούω γονείς να λένε

ότι τα παιδιά τους μάθαιναν
να γράφουν και να διαβάζουν,

παίζοντας στον εξυπηρετητή.

Αρχικά συλλάβιζαν εξ ακοής
όπως τα περισσότερα παιδιά

αλλά επειδή ήταν μέρος μιας κοινότητας,

είδαν άλλα άτομα να συλλαβίζουν
τις ίδιες λέξεις σωστά

και απλά το μάθαιναν.

Άκουσα γονείς να λένε
πως τα παιδιά τους που δε μιλούσαν,

άρχισαν να μιλούν.

Μιλούσαν μόνο για το Minecraft,
αλλά μιλούσαν.

(Γέλια)

Μερικά παιδιά έκαναν φίλους
στο σχολείο για πρώτη φορά.

Άλλα άρχισαν να μοιράζονται
ακόμη και να χαρίζουν πράγματα.

Ήταν εκπληκτικό.

Και όλοι οι γονείς μου έλεγαν
πως ήταν λόγω του Autcraft,

και αυτού που έκανα.

Αλλά γιατί όμως;

Πώς μπορεί να γίνονται όλα αυτά
χάρη σε έναν διακομιστή παιχνιδιού;

Αυτό μας επαναφέρει στην έρευνα
που αναφέρθηκα προηγουμένως.

Περιλαμβάνει κάποιες οδηγίες σύμφωνα
με τις οποίες έφτιαξα τον διακομιστή,

οι οποίες πιστεύω μπορούν να βοηθήσουν
τους ανθρώπους να είναι οι καλύτεροι.

Ελπίζω.

Λόγου χάριν, η επικοινωνία.

Είναι δύσκολο για παιδιά με αυτισμό.

Είναι δύσκολο και για ενήλικες
χωρίς αυτισμό.

Δεν νομίζω ότι τα παιδιά
πρέπει να τιμωρούνται,

αλλά πρέπει να τους μιλάμε.

Εννέα στις δέκα φορές, τα παιδιά
στον διακομιστή είναι άτακτα

επειδή κάτι έγινε εκείνη τη μέρα
στο σπίτι ή στο σχολείο.

Ίσως πέθανε ένα κατοικίδιο.

Ενίοτε είναι θέμα ασυνεννοησίας
ανάμεσα σε δυο παιδιά.

Δεν λένε τι πρόκειται να κάνουν.

Γι' αυτό προσφέρουμε βοήθεια.

Πάντα τους λέμε στον διακομιστή
ότι δεν έχουμε θυμώσει,

ότι δεν θα έχουν πρόβλημα·

θέλουμε μόνο να βοηθήσουμε.

Κι αυτό δείχνει όχι μόνο πως νοιαζόμαστε,

αλλά και ότι τους σεβόμαστε αρκετά
ώστε να ακούμε τη γνώμη τους.

Ο σεβασμός είναι σημαντικός.

Επίσης δείχνει ότι έχουν ό,τι χρειάζονται

για να μπορούν να λύσουν αυτά
τα ζητήματα μόνα τους στο μέλλον

και ίσως τα αποφύγουν
λόγω της επικοινωνίας.

Στους περισσότερους
διακομιστές βιντεοπαιχνιδιών

τα παιδιά ή μάλλον
οι παίχτες επιβραβεύονται

για το πόσο καλά
αποδίδουν στην αναμέτρηση.

Όσο καλύτερα τα πας,
τόσο μεγαλύτερο το τρόπαιο.

Αυτό μπορεί να είναι αυτοματοποιημένο,
είναι αποτέλεσμα κώδικα.

Στο Autcraft δεν κάνουμε αυτό.

Έχουμε τον «Παίχτη της Εβδομάδας»
και τον «ΦΣΠ»

που σημαίνει «Φοβερός στην Πράξη».

(Γέλια)

Επιβραβεύουμε τους παίχτες με κατατάξεις
ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που δείχνουν.

Για παράδειγμα την κατάταξη «Κολλητός»
για παίχτες που είναι φιλικοί,

την κατάταξη «Νεαρός Βοηθός»
για άτομα που βοηθούν άλλους.

Έχουμε το «Έμπειρος Βοηθός»
για τους ενήλικες.

Φαίνεται και από το όνομά τους,
έτσι δεν είναι;

Οι άνθρωποι ξέρουν τι να περιμένουν
και πώς να τα κερδίσουν αυτά,

λόγω της ονομασίας των κατατάξεων.

Μόλις κάποιος μπαίνει στον σέρβερ,

ξέρει ότι θα επιβραβευθεί
για αυτό που είναι

και όχι αυτό που κάνει.

Το καλύτερο βραβείο,
το Σπαθί "AutismFather",

ονομάστηκε μετά από μένα
γιατί είμαι ο ιδρυτής,

είναι ένα πανίσχυρο σπαθί
που δεν μπορεί να αποκτηθεί αλλιώς,

παρά αν βάλει ο παίχτης
την κοινότητα πάνω από τον εαυτό του

κι αν δείξει ότι η συμπόνια
και η καλοσύνη είναι έμφυτες αξίες.

Έχουμε δώσει αρκετά τέτοια σπαθιά.

Συνειδητοποίησα πως εφόσον προσέχουμε
να μη γίνει κάτι κακό στον διακομιστή,

θα πρέπει επίσης να εντοπιζουμε
τα καλά πράγματα και να τα επιβραβεύουμε.

Πασχίζουμε να δείχνουμε στους παίχτες,

πως όλοι θεωρούνται ισάξιοι, ακόμη κι εγώ.

Αλλά ξέρουμε, ότι δεν γίνεται
να κάνουν όλοι το ίδιο.

Μερικές παίχτες νευριάζουν εύκολα.

Μερικοί παίχτες έχουν περαιτέρω δυσκολίες,

όπως ΙΨΔ ή Σύνδρομο Τουρέτ.

Έχω ένα ταλέντο
να θυμάμαι όλους του παίχτες.

Θυμάμαι την πρώτη τους μέρα,
τις συνομιλίες μας,

πράγματα που συζητούσαμε,
πράγματα που έχτισαν.

Οπότε όταν κάποιος
μού έρχεται με πρόβλημα,

αντιμετωπίζω κάθε περίπτωση
διαφορετικά για κάθε παίχτη,

ανάλογα με το τι ξέρω για αυτούς.

Για τους άλλους διαχειριστές
και βοηθούς καταγράφουμε τα πάντα,

ώστε αν πρόκειται για μια καλή,
κακή ή ανησυχητική συνομιλία,

όλοι να ξέρουν τι συμβαίνει.

Θα σας δώσω το παράδειγμα ενός παίχτη.

Ήταν μαζί μας για λίγο διάστημα,

αλλά κάποια στιγμή άρχισε να στέλνει
διαρκώς παύλες στη συνομιλία,

μεγάλες γραμμές από παύλες
που απλωνόντουσαν στην οθόνη.

Μετά από λίγο, το ξαναέκανε.

Όταν οι άλλοι παίχτες του ζητούσαν
να σταματήσει, έγραφε «ΟΚ»

και μετά το ξανάκανε.

Αυτό άρχισε να εκνευρίζει τους παίχτες.

Μου ζήτησαν να τον βγάλω
από την συνομιλία ή να τον τιμωρήσω,

αλλά ήξερα ότι κάτι άλλο συνέβαινε.

Οπότε μίλησα στη θεία του που
είναι η επαφή που έχω για αυτόν.

Μου εξήγησε ότι τυφλώθηκε στο ένα μάτι

και έχανε την όρασή του στο άλλο.

Οπότε με αυτό που έκανε,
χώριζε τη συνομιλία

σε πιο ευδιάκριτα κομμάτια κειμένου,

κάτι πολύ έξυπνο.

Οπότε το ίδιο βράδυ μίλησα
με ένα φίλο μου που γράφει κώδικα

και δημιουργήσαμε μια νέα προσθήκη,

με την οποία κάθε παίχτης στον διακομιστή,

-όπως κι αυτός φυσικά-

θα μπορούσε να εισάγει μια εντολή

και απευθείας κάθε γραμμή
θα χωριζόταν με παύλες.

Μπορούν να γίνουν και
αστερίσκοι, άδειες γραμμές

ή ό,τι άλλο ήθελαν,
ό,τι τους βολεύει καλύτερα.

Προσθέσαμε και κάτι παραπάνω,
ώστε να τονίζεται το όνομά σας

ώστε να βλέπετε ευκολότερα
αν κάποιος σας αναφέρει.

Είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα

που δείχνει πώς μια μικρή μετατροπή

βοηθάει όλους να είναι σε ισότιμη βάση,

ακόμη και αν έγινε μόνο για έναν παίχτη.

Το κυριότερο είναι να μην υπάρχει φόβος.

Τα παιδιά στον διακομιστή μου
δεν φοβούνται.

Είναι ελεύθερα να είναι ο εαυτός τους

και αυτό γιατί υποστηρίζουμε
και ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο.

Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει
να είσαι απομονωμένος

και να σε μισούν απλώς γιατί υπάρχεις.

Έτσι, όταν είμαστε όλοι
στον διακομιστή, δεν φοβόμαστε πια.

Για τα πρώτα 2 χρόνια περίπου,

μιλούσα κατά μέσο όρο με δυο παιδιά
την εβδομάδα που είχαν τάσεις αυτοκτονίας.

Ήρθαν σε εμένα, γιατί τους ενέπνευσα
το αίσθημα της ασφάλειας.

Ένιωθαν ότι ήμουν το μόνο άτομο
στον κόσμο που μπορούσαν να μιλήσουν.

Νομίζω το μήνυμά μου είναι πως,

είτε έχετε μια φιλανθρωπική
ή κάποιου άλλους είδους οργάνωση,

είτε είστε δάσκαλος ή θεραπευτής,

ή ένας γονιός που προσπαθεί
για το καλύτερο,

ή αυτιστικός όπως εγώ,

όποιοι και αν είστε,

πρέπει να βοηθήσετε αυτά τα παιδιά
να διώξουν αυτούς τους φόβους,

πριν κάνετε οτιδήποτε άλλο,

επειδή οτιδήποτε άλλο
θα γίνεται υπό πίεση,

εκτός και αν δεν φοβούνται.

Γι' αυτό η θετική ενδυνάμωση
είναι πάντα καλύτερη,

από οποιαδήποτε μορφή τιμωρίας.

Θέλουν να μαθαίνουν όταν
νιώθουν ασφάλεια και χαρά.

Αυτό συμβαίνει φυσικά,
δεν προσπαθούν να μάθουν.

Αυτά είναι λόγια των παιδιών
που περιγράφουν τον διακομιστή.

Το μόνο πράγμα που θα ήθελα να σας μείνει,

είναι πως ό,τι και αν συμβαίνει
στη ζωή κάποιου αυτή τη στιγμή,

αν τους εκφοβίζει κάποιος
στο σπίτι ή στο σχολείο,

αν αμφισβητούν την σεξουαλικότητα
ή και ακόμα το φύλο τους,

κάτι που συμβαίνει πολύ
στην αυτιστική κοινότητα,

αν αισθάνονται μόνοι
ή έχουν τάσεις αυτοκτονίας,

πρέπει να ζήσετε τη ζωή σας
κατά τέτοιο τρόπο,

ώστε αυτό το άτομο να νιώθει
ότι μπορεί να σας μιλήσει.

Πρέπει να αισθάνονται απόλυτα ασφαλείς
να σας μιλήσουν για αυτό.

Εάν θέλετε να δείτε
μια ομάδα από αυτιστικά παιδιά,

-παιδιά που κακώς η κοινωνία
θεωρεί πως είναι αντικοινωνικά

και δεν έχουν συμπόνια-

εάν θέλετε να τα δείτε ενωμένα
να χτίζουν την πιο συμπονετική,

φιλική και γενναιόδωρη κοινότητα
που έχετε δει ποτέ,

ένα μέρος το οποίο
οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν

ως ένα από τα καλύτερα μέρη στο διαδίκτυο,

θα το κάνουν.

Το έχω δει.

Είμαι εκεί κάθε μέρα.

Αλλά πρέπει να ξεπεράσουν κάποια
μεγάλα εμπόδια για να το κάνουν

και θα ήταν μεγάλη βοήθεια
να είχαν κάποιον εκεί,

να τα βοηθήσει και να τους δείξει
πως το μόνο που έχουν να φοβηθούν,

είναι η αυτοαμφισβήτηση.

Οπότε σας ζητάω να βρίσκεστε
εκεί για αυτά τα παιδιά,

γιατί για αυτά,

γι' αυτά τα παιδιά,

αυτό σημαίνει τα πάντα.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)