Καρν Ρος: Ένας ανεξάρτητος διπλωμάτης

Έπειτα από 15 χρόνια στο Βρετανικό διπλωματικό σώμα, ο Καρν Ρος έγινε "ανεξάρτητος διπλωμάτης", επικεφαλής μιας τολμηρής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που αποτελεί τη φωνή μικρών, αναπτυσσόμενων και μη αναγνωρισμένων εθνών στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Στο συνέδριο των BIF-5, κάνει έκκληση για μια νέου είδους διπλωματία που θα αφήνει να εισακουστούν μικρές χώρες, θα λειτουργεί με τις αλλαγές συνόρων και θα είναι ευπρόσδεκτη στην καινοτομία.

Η ιστορία μου έχει κάπως να κάνει με τον πόλεμο.

Έχει να κάνει με το τέλος των ψευδαισθήσεων.

Έχει να κάνει με το θάνατο

και με την εκ νέου ανακάλυψη

του ιδεαλισμού

μέσα από τα συντρίμμια.

Ίσως να αποτελεί κι ένα μάθημα

για το πως θα αντιμετωπίζουμε

τον διαλυμένο, διασπώμενο

και επικίνδυνο κόσμο μας του 21ου αιώνα.

Δεν πιστεύω στις ευθείες αφηγήσεις.

Δεν πιστεύω ότι η ζωή ή η ιστορία

γράφεται σαν η απόφαση Α να οδηγεί στη συνέπεια Β

και ως επακόλουθο στο Γ

σε αυτές τις καθαρές αφηγήσεις που μας παρουσιάζονται

και ίσως και οι ίδιοι να καλλιεργούμε.

Πιστεύω στο τυχαίο

και ένας από τους λόγους για αυτό

είναι ότι από τύχη έγινα διπλωμάτης.

Έχω αχρωματοψία.

Εκ γενετής δε μπορώ να δω τα περισσότερα χρώματα

γι'αυτό και συνήθως φοράω γκρι και μαύρα,

και πρέπει να πηγαίνω με τη σύζυγό μου

για να αγοράσω ρούχα.

Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω πιλότος μαχητικού αεροσκάφους

Μου άρεσε να βλέπω τα αεροπλάνα να κάνουν ελιγμούς

πάνω από το εξοχικό μας

Ήταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω πιλότος.

Έδωσα λοιπόν εξετάσεις στη Βρετανική Πολεμική Αεροπορία,

και φυσικά, απέτυχα.

Δεν μπορούσα να δω όλα τα λαμπάκια που αναβόσβηναν

και να ξεχωρίσω τα χρώματα.

Έτσι, αναγκάστηκα να επιλέξω άλλη καριέρα,

πράγμα που μου ήταν σχετικά εύκολο,

καθώς με ακολουθούσε ένα ακόμα πάθος στην παιδική μου ηλικία,

και αυτό ήταν οι διεθνείς σχέσεις.

Ως παιδί,

ξεκοκκάλιζα εφημερίδες.

Με γοήτευε ο Ψυχρός Πόλεμος,

και οι διαπραγματεύσεις των πυρηνικών δυνάμεων

για τους πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς,

οι αναμετρήσεις της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ μέσω τρίτων χωρών,

στην Ανγκόλα ή το Αφγανιστάν.

Αυτά ήταν που με ενδιέφεραν πραγματικά

και έτσι αποφάσισα σε σχετικά νεαρή ηλικία

ότι ήθελα να γίνω διπλωμάτης.

Μια μέρα, λοιπόν, το ανακοίνωσα στους γονείς μου

-ο πατέρας μου ακόμα μέχρι σήμερα το διαψεύδει-

είπα, "Μπαμπά, θέλω να γίνω διπλωμάτης"

κι εκείνος γύρισε και μου είπε,

"Καρν, πρέπει να είσαι πολύ έξυπνος για να γίνεις διπλωμάτης".

(Γέλια)

Κι έτσι σφραγίστηκε η φιλοδοξία μου.

Το 1989,

μπήκα στο βρετανικό υπουργείο εξωτερικών.

Εκείνη τη χρονιά είχαν κάνει αίτηση 5.000 άνθρωποι για διπλωμάτες

και πήραν 20 από εμάς.

Και όπως υποδηλώνουν αυτοί οι αριθμοί

έγινα δεκτός σε έναν κόσμο εκλεκτών,

σε ένα κόσμο γοητευτικό και συναρπαστικό.

Η δουλειά του διπλωμάτη, τότε και τώρα,

είναι απίθανη και μου άρεσε κάθε της στιγμή.

Απολάμβανα το κύρος της.

Αγόρασα ένα ωραίο κοστούμι, φορούσα δερμάτινα παπούτσια

και απολάμβανα

την εκπληκτική πρόσβαση που είχα στα παγκόσμια γεγονότα.

Ταξίδεψα στη Λωρίδα της Γάζας.

Ηγήθηκα της Ειρηνευτικής Διαδικασίας για τη Μέση Ανατολή

του βρετανικού Υπουργείο Εξωτερικών.

Έγραψα ομιλίες

για τον Υπουργό Εξωτερικών.

Γνώρισα τον Γιασέρ Αραφάτ.

Έκανα διαπραγματεύσεις

με τους διπλωμάτες του Σαντάμ στον ΟΗΕ.

Αργότερα, ταξίδεψα στην Καμπούλ

και υπηρέτησα στο Αφγανιστάν μετά την πτώση των Ταλιμπάν.

Τα μέσα μεταφοράς μου

ήταν τα C-130

για να επισκέπτομαι πολεμικούς ηγέτες

σε ορεινά καταφύγια

και να διαπραγματεύομαι μαζί τους

για το πώς θα ξεριζώναμε την Αλ-Κάιντα από το Αφγανιστάν,

περιστοιχισμένος από συνοδεία Ειδικών Δυνάμεων,

που έπρεπε κι εκείνες να συνοδεύονται από διμοιρία του πολεμικού ναυτικού.

Τόσο επικίνδυνα ήταν.

Όλα αυτά ήταν συναρπαστικά,

και είχαν πραγματικά ενδιαφέρον.

Πρόκειται για ένα κλιμάκιο σημαντικών ανθρώπων

και μια εξαιρετικά δεμένη κοινότητα.

Το απόγειο της καριέρας μου ωστόσο τελικά ήρθε

με την τοποθέτησή μου στη Νέα Υόρκη.

Είχα ήδη υπηρετήσει στη Γερμανία, τη Νορβηγία

και πολλά άλλα μέρη

αλλά με έστειλαν στη Νέα Υόρκη

να υπηρετήσω στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στη βρετανική αντιπροσωπεία

Ήμουν υπεύθυνος για τη Μέση Ανατολή,

ένας τομέας που ήμουν ειδικός.

Εκεί, χειριζόμουν υποθέσεις

όπως την ειρηνευτική διαδικασία της Μέσης Ανατολής

και την υπόθεση Λόκερμπυ

-μπορούμε να μιλήσουμε αργότερα γι' αυτήν, εάν θέλετε-

αλλά πάνω από όλα, ήμουν υπεύθυνος για το Ιράκ

και τα όπλα μαζικής καστροφής του

καθώς και τις κυρώσεις που επιβάλαμε στο Ιράκ

για να το αναγκάσουμε σε αφοπλισμό.

Ήμουν ο κύριος διαπραγματευτής της Μεγάλης Βρετανίας

ως προς το θέμα αυτό,

και μπήκα βαθιά στο θέμα.

Όπως και να 'χει,

το ταξίδι μου αυτό ήταν πολύ συναρπαστικό.

Εννοώ ότι είχα να κάνω με θεαματική διπλωματία.

Περάσαμε αρκετούς πολέμους

κατά το χρόνο που υπηρέτησα στη Νέα Υόρκη

Διαπραγματεύτηκα εκ μέρους της χώρας μου

την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας

της 12ης Σεπτεμβρίου 2001

για την καταδίκη των επιθέσεων της προηγούμενης,

οι οποίες φυσικά επηρέσαν βαθιά όλους εμάς

που ζούσαμε τότε στη Νέα Υόρκη.

Έτσι, ήταν μια εμπειρία των καλύτερων,

αλλά και των χειρότερων στιγμών.

Ζούσα τη μεγάλη ζωή.

Παρόλο που δούλευα νύχτα-μέρα,

έμενα σε ένα ρετιρέ στην Πλατεία Γιούνιον,

και ήμουν ο μόνος Βρετανός διπλωμάτης στη Νέα Υόρκη,

με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε ότι σήμαινε αυτό.

(Γέλια)

Περνούσα καλά.

Το 2002 όμως,

όταν η θητεία μου έφτασε στο τέλος της,

αποφάσισα ότι δεν θα γύριζα

στη δουλειά που με περίμενε στο Λονδίνο.

Αποφάσισα να πάρω άδεια

για το New School μάλιστα, Μπρους.

Με κάποιο ασύνδετο, ανέκφραστο τρόπο,

συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε λάθος

με τη δουλειά μου, μ'εμένα.

Ήμουν εξαντλημένος,

και συγχρόνως απογοητευμένος

χωρίς ακριβώς να μπορώ να εξηγήσω γιατί.

Αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά.

Το υπουργείο εξωτερικών ήταν πολύ γενναιόδωρο.

Μπορούσες να πάρεις τις λεγόμενες άδειες άνευ αποδοχών,

και να παραμείνεις μέρος της διπλωματικής υπηρεσίας, χωρίς να δουλεύεις.

Ήταν καλό.

Τελικά, αποφάσισα

να δεχθώ μετάταξη στην αποστολή του ΟΗΕ στο Κόσοβο,

που τελούσε τότε υπό διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.

Δυο πράγματα συνέβησαν στο Κόσοβο

που δείχνουν κάπως και πάλι

το τυχαίο της ζωής,

καθώς τα πράγματα αυτά αποδείχθηκαν

τα δύο εφαλτήρια της ζωής μου

που με βοήθησαν να περάσω στο επόμενο στάδιο.

Ήταν ωστόσο τυχαία γεγονότα.

Το πρώτο ήταν όταν το καλοκαίρι του 2004,

η βρετανική κυβέρνηση, κάπως διστακτικά,

αποφάσισε να διεξάγει επίσημη έρευνα

σχετικά με τη χρήση πληροφοριών για Όπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ)

που οδήγησαν στον πόλεμο στο Ιράκ,

ένα πολύ περιορισμένο αντικείμενο.

Έδωσα κρυφά κατάθεση για την έρευνα αυτή.

Είχα μπει βαθιά στα πράγματα που αφορούσαν το Ιράκ

και τα ΟΜΚ του,

και η κατάθεσή μου έλεγε τρία πράγματα:

ότι η κυβέρνηση μεγαλοποιούσε τις πληροφορίες που λάμβανε,

πράγμα πολύ σαφές καθόλη τη διάρκεια των ετών που τις διάβαζα

Μάλιστα, η εσωτερική εκτίμησή μας σαφέστατα ήταν

ότι τα ΟΜΚ του Ιράκ

δεν αποτελούσαν απειλή για τις γείτονες χώρες, πόσω μάλλον για εμάς.

Δεύτερον, ότι η κυβέρνηση είχε αγνοήσει τις εναλλακτικές αντί του πολέμου,

το οποίο κατά κάποιο τρόπο

ήταν ακόμα πιο ανέντιμο.

Δεν θα επεκταθώ στον τρίτο λόγο.

Έδωσα λοιπόν αυτή την κατάθεση

και ήρθα αντιμέτωπος με μια κρίση.

Τι θα έπρεπε να κάνω.

Η κατάθεσή μου ήταν επικριτική για τους συναδέλφους μου,

τους υπουργούς που είχαν κατά την γνώμη μου

διεξάγει ένα πόλεμο βασισμένο στα ψέματα.

Έτσι, πέρασα μια κρίση,

που δεν ήταν και τόσο ευχάριστη.

Γκρίνιαζα, δίσταζα,

μιλούσα γι'αυτό ασταμάτητα στην καρτερική σύζυγό μου

και τελικά αποφάσισα να παραιτηθώ από το βρετανικό υπουργείο εξωτερικών.

Ένοιωθα -θυμάστε μια σκηνή από την ταινία "The Insider" με τον Αλ Πατσίνο

που γυρίζει στο CBS

αφού τον έχουν προδώσει για τον τύπο της καπνοβιομηχανίας,

που λέει "Ξέρεις, δε μπορώ να το κάνω πια αυτό. Κάτι έχει σπάσει".

Το ίδιο ίσχυε και για εμένα. Μ'αρέσει αυτή η ταινία.

Ένοιωθα ότι κάτι είχε σπάσει.

Δεν μπορώ πια να βρεθώ απέναντι στον υπουργό εξωτερικών

ή τον πρωθυπουργό της χώρας μου με χαμόγελο

και να κάνω ό,τι έκανα με χαρά για εκείνους κάποτε.

Έτσι, πήρα φόρα

και πήδηξα στο γκρεμό.

Ήταν ένα εξαιρετικά άβολο, δυσάρεστο συναίσθημα.

Και άρχισα να πέφτω.

Μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει η πτώση μου.

Ακόμα πέφτω.

Κατά κάποιο τρόπο όμως, έχω συνηθίσει στην αίσθηση

και κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει

πολύ περισσότερο αυτή η αίσθηση,

παρά να στέκομαι στο χείλος του γκρεμού

και να αναρωτιέμαι τι να κάνω.

Το δεύτερο που συνέβη στο Κόσοβο,

το οποίο -συγγνώμη, να πιω μια γουλιά νερό.

Το δεύτερο που συνέβη στο Κόσοβο

μου έδωσε κάπως την απάντηση

σε κάτι που δεν μπορούσα να απαντήσω μόνος μου

δηλαδή, "Τι κάνω τώρα με τη ζωή μου;"

Λατρεύω τη διπλωματία

Δεν έχω καριέρα

Περίμενα να είμαι διπλωμάτης όλη μου τη ζωή, να υπηρετώ την πατρίδα μου.

Ήθελα να γίνω πρέσβης

και οι μέντορές μου, οι ήρωές μου,

ήταν άνθρωποι που έφτασαν στην κορυφή του επαγγέλματος,

κι εγώ όλα αυτά τα πετούσα στα σκουπίδια

Πολλοί φίλοι μου ήταν ακόμα μέσα.

Διακυβευόταν η σύνταξή μου

κι εγώ τα παράτησα.

Τι θα έκανα;

Εκείνη τη χρονιά, στο Κόσοβο,

συνέβη κάτι τρομερό που είδα με τα μάτια μου.

Το Μάρτιο του 2004, ξέσπασαν ταραχές

σε όλη την επαρχία -τότε ήταν επαρχία- του Κοσσυφοπεδίου.

Σκοτώθηκαν 18 άνθρωποι.

Επικράτησε αναρχία.

Ήταν απαίσιο να βλέπεις την αναρχία,

να γνωρίζεις ότι η αστυνομία και ο στρατός

-και ήταν πολλά τα στρατεύματα-

δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το βίαιο όχλο

που κατέκλυζε τους δρόμους.

Το μόνο πράγμα που θα σταματούσε το βίαιο όχλο από το να ρημάζει

θα ήταν όταν θα αποφάσιζαν οι ίδιοι να σταματήσουν

όταν θα είχαν πια χορτάσει τις φωτιές και τους φόνους.

Δεν ήταν ωραίο να το βλέπεις αυτό, κι εγώ το είδα.

Και το έζησα. Μπήκα μέσα στον όχλο.

Με τους Αλβανούς φίλους μου, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε, χωρίς επιτυχία.

Η εξέγερση αυτή μου έμαθε κάτι,

που δεν φαινόταν ακριβώς από την αρχή, αλλά ήταν λίγο πιο περίπλοκο.

Ένας όμως από τους λόγους που έγινε εξέγερση

που έγιναν αυτές οι ταραχές που κράτησαν αρκετές ημέρες

ήταν ότι ο λαός του Κοσσυφοπεδίου

στερήθηκε το ίδιο του το μέλλον.

Τότε γίνονταν διπλωματικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον

του Κοσσυφοπεδίου,

αλλά η κυβέρνηση, πόσω μάλλον ο λαός του Κοσσυφοπεδίου

στην πραγματικότητα δεν συμμετείχε

σε αυτές τις συνομιλίες.

Υπήρχε ένα ολόκληρο διπλωματικό σύστημα,

μια διαπραγματευτική διαδικασία για το μέλλον του Κοσόβου,

και οι Κοσοβάροι δεν αποτελούσαν μέρος της.

Και -κατά περίεργο τρόπο- θύμωσαν για αυτό.

Οι ταραχές ήταν η έκφραση αυτού του θυμού.

Δεν ήταν ο μόνος λόγος,

και η ζωή δεν είναι απλή, δεν αποτελεί συνάρτηση μιας αιτίας.

Τα πράγματα ήταν περίπλοκα.

Δεν προσποιούμαι ότι ήταν πιο απλά από ό,τι ήταν.

Αλλά αυτός ήταν ένας από τους λόγους

κι αυτό μου έδωσε την έμπνευση,

ή για να είμαι πιο ακριβής,

έδωσε στη σύζυγό μου την έμπνευση.

Μου είπε "Γιατί δεν γίνεσαι σύμβουλος των Κοσοβάρων;

Γιατί δεν συμβουλεύεις διπλωματικά την κυβέρνησή τους;"

Δεν επιτρεπόταν στους Κοσοβάρους διπλωματική υπηρεσία.

Ούτε διπλωμάτες.

Δεν είχαν υπουργείο εξωτερικών

για να τους βοηθήσει με αυτή την εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία,

η οποία έγινε γνωστή ως το τελικό σχέδιο για το καθεστώς του Κοσόβου.

Κι αυτό αποτέλεσε την ιδέα

και την απαρχή αυτού που στη συνέχεια εξελίχθηκε στο Independent Diplomat,

τον πρώτο διπλωματικό συμβουλευτικό όμιλο στον κόσμο

και μάλιστα μη κερδοσκοπικό.

Ξεκίνησα λοιπόν όταν γύρισα από το Λονδίνο

μετά τη θητεία μου στον ΟΗΕ στο Κόσοβο.

Γύρισα λοιπόν και είχα ένα δείπνο με τον πρωθυπουργό του Κοσόβου και του είπα,

"Κοιτάξτε, σας προτείνω να έρθω να σας συμβουλεύω για θέματα διπλωματίας.

Εϊναι πράγματα που γνωρίζω. Αυτό κάνω. Γιατί να μην έρθω να σας βοηθήσω;"

Κι εκείνος σηκώνοντας το ποτήρι ρακί του, μου είπε,

"Ναι, Καρν, έλα".

Κι έτσι ήρθα στο Κόσοβο

ως σύμβουλος της κυβέρνησης του Κοσόβου.

Το Independent Diplomat ήταν σύμβουλος για τρεις διαδοχικά πρωθυπουργούς

και την πολυμερή διαπραγματευτική ομάδα του Κοσόβου.

Και το Κόσοβο απέκτησε ανεξαρτησία.

Το Independent Diplomat διατηρεί σήμερα

πέντε διπλωματικά κέντρα σε ολόκληρο τον κόσμο,

ενώ παρέχουμε συμβουλευτικές υπηρεσίες σε επτά ή οκτώ

διαφορετικές χώρες, ή πολιτικές ομάδες,

ανάλογα με το πώς θέλει να τις αποκαλεί κανείς --

δεν τα πάω καλά με τους ορισμούς.

Παρέχουμε συμβουλές στη Βόρεια Κύπρο για την ενοποίηση του νησιού.

Συμβουλεύουμε την αντιπολίτευση της Μιανμάρ,

την κυβέρνηση του Νοτίου Σουδάν,

το οποίο -το ακούσατε εδώ για πρώτη φορά -

θα γίνει χώρα στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Παρέχουμε συμβουλές στο Μέτωπο Πολισάριο της Δυτικής Σαχάρας

που μάχεται για την ανάκτηση της χώρας του

από τη μαροκινή κατοχή

έπειτα από 34 χρόνια ζυγού.

Επίσης, διάφορα νησιωτικά κράτη στις διαπραγματεύσεις για κλιματική αλλαγή

οι οποίες προγραμματίζεται να κορυφωθούν

στην Κοπεγχάγη

Κι εδώ υπάρχει μια κάποια τυχαιότητα

γιατί, όταν ξεκινούσα το Independent Diplomat,

πήγα σε ένα πάρτυ στη Βουλή των Λόρδων,

ένα γελοίο μέρος,

κρατούσα το ποτό μου κάπως έτσι και έπεσα πάνω

σε έναν άντρα που στεκόταν πίσω μου.

Αρχίσαμε να μιλάμε και μου είπε-

του είπα τι έκανα,

και κάπως με στόμφο του είπα

για την πρόθεσή μου να ιδρύσω το Independent Diplomat στη Νέα Υόρκη.

Εκείνη την εποχή ήμουν μόνο εγώ,

με τη σύζυγό μου θα επιστρέφαμε να μείνουμε στη Νέα Υόρκη.

Μου είπε λοιπόν: "Γιατί δεν πας να δεις τους συναδέλφους μου στη Νέα Υόρκη;"

Kαι όπως αποδείχθηκε

δούλευε για μια εταιρεία καινοτομίας που λεγόταν ?What If!,

που ορισμένοι μπορεί να γνωρίζετε.

Το ένα έφερε το άλλο,

και κατέληξα να έχω θέση

στην ?What If! στη Νέα Υόρκη,

όταν ξεκινούσα το Independent Diplomat.

Βλέποντας την ?What If!

να αναπτύσσει νέες γεύσεις τσίχλας για τη Wrigley

ή νέες γεύσεις για την Κόκα-Κόλα

με βοήθησε να βρίσκω καινοτόμες

νέες στρατηγικές για τους Κοσοβάρους

και τους Σαχαρουί της Δυτικής Σαχάρας.

Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι διεξαγωγής διπλωματίας,

ότι η διπλωματία, όπως και οι επιχειρήσεις,

είναι ένας κλάδος επίλυσης προβλημάτων

και όμως στη διπλωματία δεν υπάρχει η λέξη καινοτομία.

Τα πάντα έχουν να κάνουν με παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος και realpolitik,

με αρχαίους θεσμούς που υπάρχουν εδώ και γενιές

και κάνουν πράγματα με τον ίδιο τρόπο όπως τα έκαναν πάντα.

Το Independent Diplomat σήμερα,

επιχειρεί να ενσωματώσει ορισμένα από όσα έμαθα στη ?What If!.

Καθόμαστε όλοι σε ένα γραφείο και φωνάζουμε από τη μια άκρη στην άλλη.

Όλοι δουλεύουμε με μικρά λάπτοπ και προσπαθούμε να αλλάζουμε γραφεία, για να αλλάζει και ο τρόπος σκέψης μας.

Συμβουλευόμαστε επίσης αφελείς ειδικούς

που ίσως να μη γνωρίζουν τίποτα για τις χώρες με τις οποίες συνεργαζόμαστε

αλλά ίσως να γνωρίζουν κάτι άλλο,

ώστε να μπει ένας νέος τρόπος σκέψης

όσον αφορά τα προβλήματα

που προσπαθούμε να λύσουμε για τους πελάτες μας.

Δεν είναι εύκολο, καθώς οι πελάτες μας, εξ'ορισμού,

περνούν δύσκολες ώρες, διπλωματικά

Δεν ξέρω, αλλά υπάρχουν

ορισμένα διδάγματα από όλα αυτά,

προσωπικά και πολιτικά

και κατά κάποιο τρόπο, είναι το ίδιο.

Το προσωπικό δίδαγμα

είναι ότι το να πέφτεις από γκρεμό

είναι ουσιαστικά κάτι καλό, σας το συνιστώ.

Είναι καλό τουλάχιστον μια φορά στη ζωή,

να τα διαλύουμε όλα και να κάνουμε άλματα.

Το δεύτερο αφορά ένα μεγαλύτερο δίδαγμα σχετικά με τον κόσμο σήμερα.

Το Independent Diplomat είναι μέρος μιας τάσης

που αναδύεται και αναφαίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο,

συγκεκριμένα, ότι ο κόσμος κατακερματίζεται.

Τα κράτη σημαίνουν λιγότερα από ό,τι στο παρελθόν

ενώ η ισχύς του κράτους φθίνει.

Αυτό σημαίνει ότι αυξάνεται η ισχύς άλλων πραγμάτων.

Αυτών που αποκαλούνται μη κρατικοί δρώντες.

Μπορεί να είναι μεγαλοεπιχειρήσεις,

μπορεί να είναι μαφιόζοι, ή καλοπροαίρετες ΜΚΟ,

μπορεί να είναι οτιδήποτε,

μπορεί να είναι πολλά πράγματα.

Ζούμε σε ένα πιο περίπλοκο και κατακερματισμένο κόσμο.

Εάν οι κυβερνήσεις είναι λιγότερο ικανές

να επηρεάζουν τα προβλήματα

που μας επηρεάζουν όλους στον κόσμο,

τότε διερωτόμαστε, ποιος απομένει να τα αντιμετωπίσει,

ποιος θα πρέπει να λάβει μεγαλύτερη ευθύνη για την αντιμετώπισή τους;

Εμείς.

Εάν οι κυβερνήσεις δεν μπορούν, ποιος θα πρέπει να τα λύσει;

Δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά να δεχθούμε αυτή την πραγματικότητα.

Αυτό σημαίνει ότι

δεν αρκεί πλέον

να λέμε ότι οι διεθνείς σχέσεις, ή τα παγκόσμια ζητήματα,

ή το χάος στη Σομαλία,

ή αυτά που συμβαίνουν στη Μιανμάρ δεν είναι δική μας υπόθεση,

και ότι θα πρέπει να τα αφήσουμε στις κυβερνήσεις.

Μπορώ να συνδέσω οποιονδήποτε από εσάς

με έξι βαθμούς διαχωρισμού

με την πολιτοφυλακή Αλ-Σαμπάαμπ στη Σομαλία.

Ρωτήστε με αργότερα πως, αλλά εάν τρώτε ψάρι, κατά περίεργο τρόπο,

η σύνδεση αυτή υπάρχει.

Όλοι σχετιζόμαστε στενά.

Δεν είναι απλά θεωρίες του Τομ Φρίντμαν,

όλα αυτά αποδεικνύονται παράδειγμα προς παράδειγμα.

Αυτό σημαίνει ότι αντί να ζητάτε από τους πολιτικούς σας να κάνουν πράγματα,

θα πρέπει να ψάχνετε μόνοι σας να κάνετε πράγματα.

Το Independent Diplomat αποτελεί ένα κάποιο παράδειγμα

κατά μια ευρύτερη έννοια.

Καθαρά παραδείγματα δεν υπάρχουν, αλλά ένα είναι αυτό:

το πώς αλλάζει ο κόσμος

φαίνεται σε αυτά που συμβαίνουν στον τομέα που δούλευα,

στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε το 1945.

Ο Καταστατικός Χάρτης του έχει βασικά σχεδιαστεί

για την αποτροπή συγκρούσεων μεταξύ κρατών,

διακρατικών συγκρούσεων.

Σήμερα, 80 τοις εκατό της ημερήσιας διάταξης

του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ

αφορά συρράξεις στα πλαίσια ενός κράτους,

με την εμπλοκή μη κρατικών δρώντων,

ανταρτών, αυτονομιστών,

τρομοκρατών, εάν θέλετε να τους αποκαλείτε έτσι,

ανθρώπων που δεν είναι κανονικές κυβερνήσεις, δεν είναι κανονικά κράτη.

Αυτή είναι η κατάσταση του κόσμου σήμερα.

Όταν το συνειδητοποιώ αυτό,

και ανατρέχω στα χρόνια μου στο Συμβούλιο Ασφαλείας

και σε ό,τι συνέβη με τους Κοσοβάρους,

συχνά συνειδητοποιώ

ότι οι άνθρωποι που επηρεάστηκαν πιο άμεσα

από τις ενέργειές μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας

δεν ήταν εκεί, δεν είχαν προσκληθεί

για να εκφράσουν τις απόψεις τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Σκέφτηκα ότι αυτό είναι λάθος.

Κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτό.

Έτσι, ξεκίνησα με παραδοσιακό τρόπο.

Με τους συναδέλφους μου στο Independent Diplomat

επισκεφτήκαμε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Επισκεφτήκαμε 70 κράτη μέλη του ΟΗΕ --

Καζάκους, Αιθίοπες, Ισραηλινούς,

όποιους θέλετε, πήγαμε και τους βρήκαμε

το Γενικό Γραμματέα, όλους,

και είπαμε "Αυτό είναι λάθος.

Είναι τρομερό να μη ζητάτε τη γνώμη των ανθρώπων που ουσιαστικά επηρεάζονται.

Θα πρέπει να καθιερώσετε ένα σύστημα

με το οποίο θα προσκαλείτε τους Κοσοβάρους

να έρθουν και να σας πουν τι σκέφτονται.

Έτσι θα μπορείτε να τους πείτε τι πιστεύετε.

Θα είναι καλό γιατί θα υπάρχει ανταλλαγή απόψεων.

Μπορείτε να ενσωματώσετε τις ιδέες αυτών των ανθρώπων στις αποφάσεις σας,

που σημαίνει ότι οι αποφάσεις σας θα είναι αποτελεσματικότερες και πιο βιώσιμες".

Εξαιρετικά λογικό, θα μου πείτε.

Απίστευτα λογικό. Τόσο προφανές που οποιοσδήποτε θα το καταλάβαινε.

Φυσικά, όλοι το κατάλαβαν. Όλοι είπαν "Ναι, φυσικά, έχεις απόλυτα δίκιο.

Έλα και πες το μας πάλι

σε περίπου έξι μήνες".

Φυσικά, τίποτα δε συνέβη. Κανείς δεν έκανε τίποτα.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας κάνει τα πράγματα

σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο

που τα έκανε και τόσα χρόνια πριν,

τον καιρό που ήμουν εγώ, 10 χρόνια πριν.

Έτσι, εξετάσαμε

αυτή βασικά την αποτυχία

και κάτσαμε να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτό.

Σκέφτηκα, να με πάρει ο διάολος

εάν πρόκειται να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου

ζητώντας από αυτές τις ελεεινές κυβερνήσεις

να κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει.

Έτσι, αυτό που θα κάνουμε

είναι να διοργανώνουμε τέτοιες συναντήσεις μόνοι μας.

Έτσι τώρα, το Independent Diplomat

προοδευτικά διοργανώνει συναντήσεις

μεταξύ του Συμβουλίου Ασφαλείας

και των μερών σε διαμάχες

που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη του Συμβουλίου

Έτσι, θα φέρουμε μπροστά του

ομάδες ανταρτών από το Νταρφούρ,

τη Βόρεια Κύπρο και τους Κύπριους,

αντάρτες του Ατσέχ της Ινδονησίας

καθώς και ένα μακρύ κατάλογο απλύτων

με χαοτικές συρράξεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Θα προσπαθήσουμε να φέρουμε τα μέρη στη Νέα Υόρκη

να καθήσουμε σε ένα ήσυχο δωμάτιο

ιδιωτικά, χωρίς τον Τύπο

και να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που θέλουν

στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ

και να τους εξηγήσουμε τι θέλουν

τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Έτσι, θα υπάρξει μια πραγματική συνομιλία,

για πρώτη φορά.

Φυσικά, περιγράφοντας όλα αυτά

όσοι γνωρίζετε από πολιτική θα σκεφτείτε ότι αυτό είναι απίστευτα δύσκολο

και θα συμφωνήσω μαζί σας απολύτως.

Οι πιθανότητες αποτυχίας είναι πολύ μεγάλες,

αλλά σίγουρα αυτό δεν θα συμβεί

εάν δεν προσπαθήσουμε να το κάνουμε να συμβεί.

Η πολιτική μου έχει αλλάξει ριζικά

από τότε που ήμουν διπλωμάτης ως αυτό που είμαι σήμερα,

και πιστεύω ότι τα αποτελέσματα είναι αυτά που μετρούν, όχι οι διαδικασίες

και ειλικρινά, όχι τόσο η τεχνολογία.

Μιλήστε για τεχνολογία

σε όλα τα 'τιτιβίζοντα μέσω Twitter' μέλη των Ιρανικών διαδηλώσεων

που σήμερα βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι στην Τεχεράνη,

με τον Αχμαντινετζάν να παραμένει στην εξουσία.

Η τεχνολογία δεν έφερε πολιτική αλλαγή στο Ιράν.

Θα πρέπει να κοιτάμε τα αποτελέσματα και θα πρέπει να λέμε

"Τι μπορώ να κάνω για να έχω το συγκεκριμένο αποτέλεσμα";

Αυτό είναι η πολιτική του 21ου αιώνα.

Και κατά κάποιο τρόπο, το Independent Diplomat

εκφράζει αυτή την κατάτμηση, αυτή την αλλαγή

που συμβαίνει σε όλους μας.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Ευχαριστώ.