Témoignage de Jan Karski sur le ghetto de Varsovie .Shoah , C.Lanzmann. Vostfr

Teraz cofnę się 35 lat wstecz.

Nie, nie mogę.

Nie potrafię.

Jestem gotowy.

W połowie 1942,

myślałem o tym, żeby kontynuować

swoją służbę, jako kurier

pomiędzy polskim podziemiem

a rządem polskim na uchodźstwie

w Londynie.

Dowiedzieli się tym żydowscy przywódcy w Warszawie.

Zorganizowano spotkanie poza murami getta

Było na nim dwóch panów spoza getta.

Przedstawili się, jako przywódca Bundy.

Syjonistyczny przywódca.

Teraz, co wynikło z naszej rozmowy ...

Na początku nie byłem na to przygotowany.

Byłem osamotniony w swojej działalności

w Polsce.

Nie dostrzegałem wiele spraw.

Nie wracałem do tych spraw przez 35 lat

po wojnie.

Byłem nauczycielem przez 26 lat.

Nigdy nie wspominałem o problemie Żydów

moim studentom.

Rozumiem, że ten film

ma służyć, jako świadectwo,

więc spróbuję to zrobić.

Opowiedzieli mi, co się dzieje z Żydami.

Czy o tym wiedziałem ...

Nie, nie wiedziałem.

Wytłumaczyli mi, że problem Żydów

jest bez precedensu.

Nie może być porównany do problemu

polskiego czy rosyjskiego,

czy jakiegokolwiek innego.

Hitler przegra tą wojnę,

ale dokona eksterminacji całej populacji

Żydów.

Czy ja to rozumiem?

Alianci walczą o swoich ludzi.

Walczą o człowieczeństwo.

Alianci nie mogą zapomnieć,

że Żydzi zostaną poddani

całkowitej eksterminacji w Polsce.

Polscy i Europejscy Żydzi.

Załamywali się, chodzili w te i wewte

po pokoju.

Szeptali.

Mówili sycząc.

To był koszmar dla mnie.

Czy wydawali się zdesperowani?

Tak, tak.

W czasie rozmowy tracili nad sobą kontrolę

Ja tylko siedziałem i słuchałem.

Nawet nie reagowałem.

Nie zadawałem pytań.

Tylko słuchałem.

Chcieli cię przekonać ...

Zdawali sobie sprawę, tak myślę ...

Zdawali sobie sprawę od początku,

że nić nie wiem, nie rozumiem

tego problemu.

Powiedziałem, że będę przekazywał

wiadomości od nich.

Chcieli mnie informować,

co dzieje się z Żydami.

Ja nie wiedziałem.

Nigdy nie byłem w Getto.

Nigdy nie zajmowałem się sprawami Żydów.

Ale wiedziałeś, że wielu Żydów z Warszawy

zostało zabitych?

Wiedziałem, ale niczego nie widziałem.

Nie wiedziałem, co dokładnie dzieje się

z nimi.

Nigdy tam nie byłem.

Jedna rzecz, to znać statystyki...

Setki tysięcy Polaków zostało zabitych.

Rosjanie, Serbowie, Grecy.

Wiedzieliśmy o tym.

Ale to były statystyki.

Ale oni nalegali, że sprawa Żydów

jest wyjątkowa.

Tak, oni chcieli żebym to zrozumiał.

A moim zadaniem było sprawić,

że wszyscy których spotkam zrozumieją,

że sytuacja Żydów jest bezprecedensowa

w historii.

Faraoni egipscy tego nie robili.

Babilończycy tego nie robili.

A teraz po raz pierwszy w historii ...

Właściwie, doszli do wniosku,

że jeśli alianci nie poczynią jakiś kroków

bez względu, jaki będzie wynik wojny,

zostanie dokonana całkowita eksterminacja

Żydów.

Oni nie mogli tego zaakceptować.

Prosili więc, o bardzo konkretne rzeczy...

Tak, na zmianę.

A to przywódca Bundy,

a to przywódca Syjonistów.

A czego chcieli ...

Jaką wiadomość miałem przekazać.

Dali mi więc wiadomości do przekazania.

Różne wiadomości.

Wiadomości dla rządów alianckich.

Miałem spotkać się z tyloma oficjelami

ile się da.

Wiadomość dla polskiego rządu,

dla prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej.

dla międzynarodowych przywódców

żydowskich.

Jak i poszczególnych polityków,

czołowych intelektualistów.

Moim zadaniem było

dotrzeć do jak największej liczby osób.

A potem dali mi "segmenty" osób

którym mam zdawać relację.

W trakcie Tych koszmarnych spotkań ...

Miałem dwa koszmarne spotkania

przedstawili swoje żądania.

Wiadomość była taka ...

Nie można pozwolić, by Hitler kontynuował

eksterminację.

Każdy dzień się liczy.

Alianci nie mogą patrzeć na tę wojnę

tylko z militarnego, strategicznego

punktu widzenia.

Wygrają wojnę,

jeśli przybiorą taką postawę.

Ale co dobrego dla nas z tego wyniknie?

Nie przeżyjemy tej wojny.

Rządy alianckie nie mogą przyjmować takiej

postawy.

Jesteśmy częścią ludzkości.

Są wśród nas naukowcy.

Od tysięcy lat.

Zapoczątkowaliśmy wielkie religie.

Jesteśmy ludźmi.

Rozumiesz to? Rozumiesz?

Nigdy wcześniej w historii

nie zdarzyło się to co teraz dzieje się z

naszymi ludźmi.

Może wstrząśniesz sumieniem świata.

Rozumiemy. Nie mamy własnego kraju.

Nie mamy rządu.

Nie mamy głosu w Sojuszniczej Radzie.

Tak więc, musimy korzystać z usług zwykłych

ludzi takich jak ty.

Zrobisz to? Pójdziesz do nich?

Zrealizujesz swoją misję?

Pójdź do przywódców alianckich.

Chcemy oficjalnej deklaracji

Narodów Sprzymierzonych,

że oprócz strategii militarnej,

która ma na celu wygraną wojnę,

militarne zwycięstwo tej wojny,

(eksterminacja Żydów to osobny rozdział)

alianci formalnie i publicznie ogłoszą,

że zajmą się tym problemem.

Tak że, stanie się to częścią ogólnej

strategii tej wojny.

Nie tylko pokonanie Niemiec,

ale także ocalenie populacji Żydów,

którzy jeszcze żyją.

Jak już przedstawią taką oficjalną

deklarację...

mają siły powietrzne,

zrzucają bomby na Niemcy.

Dlaczego nie mogą zrzucić milionów ulotek?

Ulotek informujących naród niemiecki,

co dokładnie ich rząd czyni z Żydami.

Może nie wiedzą?

Niech dokonają oficjalnej deklaracji.

Oficjalnej publicznej deklaracji,

mówiącej, że o ile naród niemiecki

nie przedstawi dowodów

na próbę zmiany polityki ich rządu,

niemiecki naród będzie pociągnięty

do odpowiedzialności

za zbrodnie ich rządu.

I tak, jeśli nie będzie takich dowodów,

należy ogłosić publicznie, że pewne

niemieckie obiekty zostaną zbombardowane,

zniszczone.

W ramach odwetu, za to co niemiecki rząd

czyni Żydom.

To bombardowanie nie będzie częścią

strategii militarnej.

To będzie dotyczyć problemu Żydów.

Zanim nastąpi bombardowanie ( i po)

niemieccy obywatele muszą się dowiedzieć,

że ma to miejsce tylko dlatego,

że dokonuje się eksterminacji Żydów.

Może to pomoże.

Oni mogą przecież to zrobić.

To była jedna misja.

Druga ...

Oboje, ale szczególnie syjonistyczny

przywódca ciągle coś szeptał, mamrotał.

Coś się wydarzy.

Mówią o tym Żydzi w polskim getto.

Szczególnie młodsi ludzie.

Będą walczyć.

Mówią o deklaracji wojny przeciw

Trzeciej Rzeszy.

Wyjątkowej wojnie w historii świata.

Nigdy nie było takiej wojny.

Chcą umrzeć walcząc.

Nie możemy im odmówić takiej śmierci.

A tak w ogóle, to nie wiedziałem wtedy,

że powstała Żydowska Organizacja Bojowa.

Nie powiedzieli mi o tym.

Tylko, że coś się wydarzy.

Żydzi będą walczyć.

Potrzebują broni.

Zgłosiliśmy się do nich

do przywódcy Armii Krajowej,

zakonspirowanych sił zbrojnych

Polskiego Państwa Podziemnego.

Nie było możliwości zdobycia broni,

odmówili nam.

Jak mogą nam odmówić, jeśli taka broń

istnieje.

Wiemy, że macie broń!

Wiadomość dla Naczelnego Wodza

Polskich Sił Zbrojnych

generała Sikorskiego,

aby wydał rozkaz,

żeby ta broń została przekazana Żydom.

Kolejna część misji:

są przecież międzynarodowi przywódcy

żydowscy.

Porozmawiaj z tyloma ile się da.

Są przywódcami żydowskimi.

Ich ludzie umierają.

Wkrótce nie zostaną żadni Żydzi.

Więc po co nam przywódcy.

My też umrzemy.

Nie próbujemy uciekać.

Zostaniemy tu.

Niech oni coś zrobią.

W swoich ważnych biurach.

W Londynie, czy gdzie tam są.

Niech zażądają działania.

Nawet jeśli spotkają się z odmową.

Niech zostaną naulicach,

odmówią jedzenia i picia.

Niech umrą na oczach ludzkości.

Kto wie, może to potrząśnie sumieniem

świata.

Jeśli chodzi o tych dwóch żydowskich

przywódców, jakoś tak

(to jest w ludzkiej naturze)

bardziej przypadł mi do gustu szef Bundy.

Prawdopodobnie z powodu jego zachowania.

Wyglądał jak polski szlachcic, dżentelmen.

Trzymał się prosto, piękna gestykulacja,

pełen godności.

Wydaje mi się, że polubił mnie.

Również jako osobę.

W którymś momencie zasugerował:

"Panie Witoldzie, znam zachodni świat.

Zajmie się Pan Anglikami.

Będzie Pan im składał raporty.

Jestem pewien, że raporty będą miały

większą siłę, jeśli powie im Pan,

że widział Pan to wszystko na własne oczy.

Możemy zorganizować Pana wizytę w getto.

Zgodzi się Pan?

Jeśli się Pan zgodzi, pójdę z Panem,

tak żeby mieć pewność, że jest Pan

bezpieczny."

Kilka dni później ustanowiliśmy kontakt.

Już wtedy nie było już takiego getta jak

jeszcze do lipca 1942.

Z 400.000 Żydów, deportowano 300.000.

Getto składało się z 4 części.

Najważniejsza była centralna.

Oddzielały je części zamieszkałe przez

Aryjczyków i miejsca niezamieszkałe.

Był taki budynek ...

skonstruowany w taki sposób,

że mur ogradzający getto stanowił tył domu,

a przód zwrócony był w stronę aryjską.

Był tam tunel.

Przeszliśmy przez tunel bez problemów.

Nagle przywódca Bundy, polski arystokrata,

u boku którego szedłem, załamał się

jak Żyd z getto.

Najwyraźniej to był jego świat.

Tak więc szliśmy ulicami,

on po mojej lewej.

Nie rozmawialiśmy za wiele.

Teraz opis, tak? dobrze.

Nagie ciała na ulicach.

Zapytałem go: co robią tu te ciała?

"Jest taki problem, że kiedy Żyd umiera,

a rodzina chce go pochować,

muszę zapłacić podatek.

Więc wyrzucają ich na ulicę."

"Bo nie mogę zapłacić podatku?"

Tak. Nie stać ich.

A ponieważ każda część garderoby jest

potrzebna, zabierają ubrania.

A kiedy ciało znajdzie się na ulicy,

Rada Żydowska musi się nim zająć.

Kobiety publicznie karmiące swoje dzieci.

Nie mają piersi, są płaskie.

Dzieci z oczami szaleńców.

"Wyglądało to jak zupełnie obcy świat?"

Co?

"Inny świat"

To nie był świat, to nie było ludzkie.

Ulice pełne. Pełne.

Najwyraźniej wszyscy mieszkali na

ulicach.

Wymienić się, każdy próbował coś sprzedać.

Trzy cebule, dwie, ciastka.

Płacz z głodu. Te straszne dzieci.

Niektóre biegały same. Albo siedziały z

matkami. To nie była ludzkość.

To było piekło.

W centralnej części getto byli Niemcy.

Jeśli gestapo kogoś wypuszczało,

musieli oni, jak i niemieccy oficerowie,

przejść przez getto.

Tak więc byli tam też Niemcy.

Niemcy w mundurach.

Chodzili. Cisza!

Wszyscy zamierali, aż sobie nie poszli.

Żadnego ruchu, błagania. Nic.

Niemcy: pogarda. Ci pod-ludzie.

Nie są ludźmi.

Nagle jakiś ruch. Żydzi uciekają z ulicy,

na której stałem. Kryjemy się w jakiś

domu.

On wali w drzwi. "Otwierać!"

Otwierają drzwi.

On mówi: "Nie bójcie się. Jesteśmy

Żydami".

Biegniemy w stronę okien.

Jest tam dwóch chłopców.

Dobrze wyglądająych.

Hitlerjugend.

Kiedy szli, Żydzi uciekali.

Rozmawiali.

W którymś momencie jeden z nich

sięga po broń i bez zastanowienia strzela.

Zbita szyba, krzyki.

Inni chłopcy mu gratulują.

Wracają. Byłem przerażony.

Żydowska kobieta chyba rozpoznała,

że nie jestem Żydem. Objęła mnie i

powiedziała: "Idź. To nie dla ciebie."

Wyszliśmy z domu i z getto.

On powiedział: "Nie widziałeś wszystkiego,

nie widziałeś zbyt wiele. Chciałbyś

tu wrócić? Pójdę z tobą. Chcę, żebyś

wszystko zobaczył."

"Pójdę".

Następnego dnia przyszliśmy jeszcze raz.

Ten sam dom, droga.

Byłem lepiej przygotowany,

dostrzegałem nowe rzeczy.

Smród. Straszny smród. Wszędzie.

Duszący, brudne ulice, nerwowość,

napięcie, szaleństwo.

Plac Muranowski. W rogu bawiące się

dzieci, rzucające jakieś szmaty.

On mówi: "Bawią się. Życie toczy się

dalej." Ja powiedziałem:

"Udają, że grają, nie bawią się naprawdę."

"To było jakieś specjalne miejsce?"

"W rogu placu. Otwarte"

"Jakieś drzewa?"

Były drzewa, rachityczne.

Tak więc, po prostu szliśmy.

Z nikim nie rozmawialiśmy.

chodziliśmy jakąś godzinę.

Raz powiedział: "Popatrz na tego Żyda."

Żyd stał nieruchomo.

Zapytałem: "Czy on umarł?"

A on na to: "Nie, nie. Żyje.

Ale umiera, Panie Witoldzie."

"Powiedz im wszystkim."

Ruszyliśmy. Makabra.

Od czasu do czasu szeptał.

"Zapamiętaj to, zapamiętaj."

Albo mówił: "Spójrz na nią!"

Pytałem, co oni robią.

On mówił: "umierają. Umierają."

"Ale zapamiętaj."

Spędziliśmy tak jakąś godzinę i wyszliśmy.

Już nie mogłem dłużej.

"Zabierz mnie stąd!"

Nigdy go więcej nie zobaczyłem.

Byłem chory. Nawet nie chce ...

Rozumiem, co robicie, dlaczego tu jestem.

Ale nie wracam do tego w wspomnieniach.

Ale raportowałem, to co widziałem.

Tak, to nie był świat. To nie było

człowieczeństwo. Nie przynależałem tam.

Nigdy nie widziałem takich rzeczy.

Nikt nie pisał o takiej rzeczywistości.

Nigdy nie widziałem żadnej sztuki, filmu

o tym. To nie było częścią świata.

Powiedziano mi, ze to ludzkie istoty.

Ale oni już nie wyglądali jak ludzie.

Wyszliśmy. Objął mnie.

"Powodzenia", powiedział.

Nigdy więcej go nie zobaczyłem.