Bu çağın kaybedenlerine bir mektup

2016 yazı: yazar Anand Giridharadas; halkçı ayaklanmalar, kızgınlık mücadeleleri ve korkunun ortasında bir konuşma yapmıyor, fakat bir mektup okuyor. Bu mektup, bu değişim döneminin kazananlarından, kaybedenlere ya da kaybolmuş hissedenlere yazılmış bir mektup. Bu mektup, acının, öfkeye dönüşene dek göz ardı edildiğini kabul ediyor. Kapalı kapılar ardında dünyayı kurtarma eylemi ve havalı, kendi kendine hizmet eden fütürizm için ideal fakat uzak olan seçkin sınıfa - insanlara dünyada yardım etmek yerine onları Mars'a göndermek konusunda endişelendikleri için - bir kızgınlık sergiliyor. Ayrıca tutunduğumuz ayrımcı dogmaları reddederek, bizleri "birbirimizin hayallerini üstlenmeye cesaret etmeye" davet ediyor.

29 Haziran 2016.

Sevgili yurttaşım:

Bugün sana,

bu çağın kaybedenine yazıyorum.

Ortak yaşamımızda, şu anda,

dünya parçalanırken,

kin ve öfkeyle

doluyken,

ikimiz de bu "sen" kelimesinin

ardında birçok sen olduğunu ve

bu "ben" kelimesinin ardında

birçok ben olduğunu bilsek de, bu mektubu

yalnızca sana yazıyorum.

Sana yazıyorum çünkü şu anda paylaştığımız

sarsılan bu dünya, beni korkutuyor.

Duyduğuma göre, seni de korkutuyor.

Sanırım, benzer şeylerden

korkuyoruz.

Ancak görünen o ki,
çoğunlukla birbirimizden korkuyoruz.

Sen, benim yaşamak
istediğim dünyadan korkuyorsun

ve ben de senin görüşlerinden.

Fırtına öncesinde,
fırtınanın geleceğini hissetmenin nasıl

bir şey olduğunu biliyor musun?

Peki bunu şu anda da hissediyor musun

sevgili yurttaşım?

Bu rahatsızlık ve endişeyi

tanıyanlara,

1930'ları hatırlatmıyor mu?

Belki de bilmiyorsun,

çünkü birbirimize dair korkularımız

eşzamanlı değil.

Bu noktada, direndiğim
dünyaya ve bana dair korkularının

ikimiz için de doğru
olduğunu ve bütün bir nesil üzerinden

oluştuğunu hissediyorum.

Senin korkularının, benim
korkularımı harekete geçirmesi zaman aldı,

bunun nedeni ilk başta senden

korkmam gerektiğini
asla düşünmemiş olmamdı.

Seni duydum,

ama sen yıllarca, bu harika

yeni dünyanın senin için,
çoğunuz için harika olmadığını

söylediğinde seni dinlemedim;

endüstrileşmiş dünyada

keyif aldığım bu açık, saydam,

insanlarla, eşyalarla ve
özgür bir teknolojiyle dolu,

insanların küresel olarak
istedikleri yere gittikleri

bu dünya,

senin için bir kurtuluş değildi.

Şehirlerinizde yürüdüm ve

baktım, fakat görmeyi başaramadım.

Stephenville, Texas'ta, hapishanenin

içinde ve dışında dönüp duran
insanlardan dolayı,

avukat ofislerinin

kent meydanına
hükmettiklerini fark ettim.

Wagner, Güney Dakota'daki
boş dükkanları ve bir topluluk

hayaliyle alay eden VFW

toplantı salonunu

fark ettim.

Lancester, Pensilvanya

Wal-Mart'ta, 20 ve 30'lu yaşlarda

çoğu insanın yamalı, yıpranmış ciltleri ve

seyrek, tel gibi saçları

ve kahverengi, aşınmış dişleri

ve gözlerinde bir kaybolmuşlukla birlikte

ölümlerinin üzerinden 10 ya da 20 yıl

geçmiş gibi göründüklerini fark ettim.

Paris'te, Floransa'da,
Barselona'da karşılaştığım

genç insanların,

diplomalarının olduğunu fakat
onları alacak bir yerin olmadığını,

30'lu yaşlarında
stajyerlikle geçindiklerini,

zenginlik üreten ama iş üretmeyen

bir ekonomi yüzünden,
bir işe başlayamadıklarını

fark ettim.

Londra'nın bazı kısımlarında, küresel
süper-zenginlerin, parayı boş apartmanlara

ve yaşam boyu bedelli rezidanslara
çevirdiğini ve bu kısımların hayalet

yerlere dönüştüğü; gençlerin de
evlerinden alıkonuldukları konusunda

çıkan haberleri fark ettim.

Yaşam temellerimizin

yıkıldığını duydum.

İşe güvenebiliyordun, ama artık

güvenemiyorsun.

Çocuklarını büyütebiliyordun ve onların

senden daha iyi bir yaşam süreceğinden

emin olabiliyordun,

artık olamıyorsun.

İşinde itibarı hissedebiliyordun,
artık hissedemiyorsun.

Senin gibi insanların ev
sahibi olmaları normal bir şeydi,

artık değil.

Bu tür şeyleri

bilmediğimi söyleyemem,

ancak burada, dünyada bile

yaşam mücadelesi veriyorken,
Mars'ta yaşayabileceğimiz bir geleceğin

yaratılması fikri beni endişelendirdi.

Çoğunuz, ailelerinizden daha

kısa bir yaşam süresine sahip olmaya

başlamanıza rağmen, ölümsüzlüğün
yenilenmesi beni endişendirdi.

Tüm bunları duydum, ama dinlemedim.

Baktım,

ama görmedim.

Okudum, ama anlamadım.

Yalnızca oy vermeye ve

bağırmaya başladığında,
oylarının ve bağrışlarının,

bunların ana fikri beni
tehdit etmeye başladığı zaman

dikkatimi verdim.

Yalnızca kıta birliklerini yıkmaya ve
kaba halk avcılarını seçmeye doğru

ilerlediğin zaman seni dinledim.

Ancak o zaman senin acın benim

ilgimi çekti.

Kalbin kırılması, yalnızca

bu kırıkla başa çıkmanın bir önsözüdür.

Merak ediyorum,

eğer başa çıkma isteğin daha az olsaydı,

eğer onu hissettiğinde yanında dursaydım

ne olurdu.

Kendime soruyorum,

öyleyse neden yanında durmadım.

Birinci sebep; değişim mürşitleri beni

mest etti, değişiklik adına

yenilik dinine ve küreselleşme,
açık sınır ve sürekli değişen

ayrımcılık dinine tapınan

birisi oldum.

Değişim bir kez benim
tümleyici inancım haline gelseydi,

kör olabilirdim.

Değişimin sonuçlarını göremeyebilirdim.

Kökenlerin, geleneklerin, ritüellerin,

sabitliğin -- ve ait olmanın -- önemini

gözden kaçırabilirdim.

Değişim ve açıklığa olan inancımda

ne kadar çok tutucu olursam,

seni de aynı derecede diğer kutuplaşmaya,

tutunmaya,

orada kalmaya,

yaklaşmaya,

ait olmaya çekerdim.

Eskiden göremediğimi artık görüyorum;

doğru tene ya da
doğru organa sahip olmamak,

tek dezavantaj türü değildir.

Bu ayrıcalıklı özelliklere sahip olmanın

içerisinde derin, daha sessiz bir

dezavantaj var ve geçmiş,
senin gibi insanlara misafirperverken,

gelecek de diğer insanlara
karşı daha misafirperver olacakken,

gün geçtikçe dünya daha az

tanıdık ve

daha az senin oluyorken, bu, tarihin

uzaklaştığını hissetmektir.

Eski ayrıcalıkların önemsizleştiğini
bir an bile kabullenmeyeceğim.

Bu kadar hızlı önemsizleşemezler.

Doğru ten ya da doğru organ
üzerinden gösteriş yapmanın bir avantaj

kazandırmadığı yeni bir
yüzyılda yaşamayı öğrenmek, senin için.

Öfken nefrete dönüşürse ve dönüştüğünde,

bilmelisin ki, paylaştığımız
bu evde buna yer yok.

Fakat kabul ediyorum, sevgili yurttaşım,

statü kaybıyla başa
çıkma yükünü dikkate almadım.

Sosyal açıdan gerekli olanın,

kişisel açıdan zahmetli
bir şey olabileceğini unuttum.

Paylaştığımız ekonomiye de

benzer bir şey oldu.

Eşitlik ve farklılık zamanına

dönemem ve dönmeyi de istemem,

fakat bunların ortaya çıkarabileceği

kayıp hissini anlamalıyım ve

daha sıkı bir biçimde örülmüş,
bağlantılı dünyaya ve icat edilip durulan

yeniliklere dair zamana
geri dönmeyi dileseydim eğer,

bunu yine reddederdim.

Senin bu konuya dair
deneyimlerini anlamalıyım.

Bu konuya dair deneyimlerinin,
benim teorilerimin öngördüğü kadar iyi

olmadığını yıllardır söylüyorsun.

Sen düzensiz evlerde
yaşamanın zorluğu, düzensiz ödemeler,

kaybolan fırsatlar, gece 3'e
kadar olan vardiyanı tamamlamak için

çocuğunu 24 saatlik bakım evine

bırakmanın acısı hakkında bir
sızlanma cümlesi kurmadan önce,

cümleni bitirmeden,

ben seni kendi inancımla vuracağım;

tecrübe ettiğin şeyin

ne tür bir esneklik ve özgürlük

olduğunu soracağım.

Dil, gerçekten
paylaştığımız şeylerden birisi ve

ben bu ortak mirası bazen

şaşırtmak ve yön

değiştirmek için,

kendimi meşrulaştırmak için;

"ekonomi paylaşımı" ve "parçalanma"

gibi terimler kullandığım zaman,

benim için iyi olanı, ikimiz için de
iyi olduğunu göstermek amacıyla

değiştirmek için

kullanıyorum.

Şimdi, o zamanlar ne yaptığımı

görebiliyorum;

senin acını ucuza alıp

ona çeki düzen vererek,

onu sana özgürlük olarak

geri satmayı deniyordum.

Sistemin benim için iyi olduğuna,

yaşamımı kusursuz hale soktuğuna

ve ayrıca senin için de en iyi sistemin bu

olduğuna inanmamızı istemiştim.

İlgi alanlarını biliyormuş gibi,

ilgi alanlarının ve ekonomik ilgi
alanlarının aleyhinde oy kullandığın

fikriyle seni

küçümsedim.

Bu yalnızca benim
dogmatik ekonomi konuşmam.

İnsanların ekonomik ilgi alanlarının

onların tek ilgi alanı olduğunu
düşünmek gibi bir zayıflığım var;

ait olma, erdem ve seni gözardı edenlere

mesaj gönderme
isteğini görmezden geliyorum.

Şimdi buradayız;

korkunç fakat anlaşılır olan bir

demagoji, parçalanma, yabancı düşmanlığı

kızgınlık ve korku anındayız.

Benim dinlemediğim,
senin de dinlenmediğini hissettiğin,

dinlemem için bana bağırdığın

bu yolda devam edersek eğer,

ben ikimiz için de korkarım.

Her birimiz diğer şeylere
yer vermeyen bir gelecek hayali üzerinden

kandırıldığımızda, endişeleniyorum.

Bu devam ederse,

böyle devam ederse,

ortaya kan çıkabilir.

Bu kan, gazetelerde her gün

üstü kapalı gösteriliyor.

Yakalamalar, baskınlar,

sürgünler, kamplar, ayrılmalar olabilir.

Hayır, abarttığımı düşünmüyorum.

Savaşla işlerinin bittiğinden emin olan

yerlerde bile savaştan bahsedilebilir.

Kurtarılma umudu her zaman vardır.

Fakat bu, hepimizin bir arada
olduğu saçmalıklar aracılığıyla gelen

ucuz, sığ bir kurtarılma olmayacak.

Daha fazlası gerekecek.

Burada olmak için seçimler
yaptığımızı kabul etmemizi gerektirecek.

Kendi "diğerimizi", kendimiz yaratırız.

Aile, komşu, yurttaş olarak birbirimizin

varlığını gözlemler ve bazen de

gözardı ederiz.

Kindar doğmadık.

İntikama susadığınız her anda

benim de bazı rollerim
var ve bu susama duygusu

şimdi beni ortak yaşamımızdan,

okullardan ve komşulardan,

hava alanlarından ve lunaparklardan,

eskiden paylaştımız alanlardan

kaçış için daha ayrıntılı planlar

yapmaya teşvik ediyor.

Bu durumda, bu büyük, kişisel olmayan

güçlere ait olmayan
bir sorunla karşılaşıyoruz.

Senin ve benim ilişkimize
dair bir sorunla karşılaşıyoruz.

Bizleri buraya getiren,
birbirimizle ilişki kurma yollarını

seçiyoruz.

Bizi etkisiz hale getiren

ilişki yollarını seçebiliriz.

Fakat bırakmamız gereken şeyler var,

sevgili yurttaşım,

el üstünde tuttuğumuz kendi
gerçeklik biçimlerinden başlamalıyız.

Bu insanlardan arındırılmış bir toplum

fantezisinden
vazgeçtiğinizi düşünün.

Ardındaki dünyayı kurtarma ve

eskiden güvenli olmayan iş yerinizin

yiyeceklerinizin,

ve diğer yerlerin geleceğini

düşünme alışkanlığımdan

vazgeçtiğimi

düşünün.

Öncelikle birbirimizi ihmal ettiğimizi

kabul edersek, bunu yapabiliriz.

Bu kötü zamanlarda eğer bir

çağrı umudu varsa,

o budur.

Uzun zamandır, birbirimize dair

kurduğumuz yapıcı hayal pahasına,

birbirimize yönelme hayali pahasına,

birbirimizin mucizelerini serbest bırakmak

ve tarihte beraber yürümek pahasına

çeşitli, pırıltılı hayallerin peşindeydik.

Neon bir yazının
ardındaki bir şeymiş gibi,

birbirimizin hayallerini
üstlenmeye cesaret edebiliriz.

Cesaret edelim.

Saygılarımla,

bir yurttaş.

(Alkışlar)