Hoe we kinderen kunnen leren te praten over taboe-onderwerpen

Toen een van Liz Kleinrocks leerlingen uit groep zes het onvoorstelbare zei aan het begin van een les over rassen, wist ze dat dit leermoment veel te belangrijk was om te laten gaan. Maar waar moest ze beginnen? Kom te weten hoe Liz kinderen leert om taboe-onderwerpen te bespreken zonder angst -- want de beste manier om sociale problemen op te lossen is erover praten.

Een paar jaar geleden

begon ik een nieuw lessenblok over ras
met mijn leerlingen uit groep zes.

Wanneer we een nieuw lessenblok starten,

begin ik door alle leerlingen
te laten zeggen wat ze er al over weten

en dan noemen we ook
de vragen die we hebben.

Ik had het soort moment waar
elke leerkracht nachtmerries over heeft.

Een van mijn leerlingen
had zojuist gevraagd:

"Waarom zijn sommige mensen racistisch?"

Een andere leerlinge,
laten we haar Abby noemen,

had haar hand opgestoken en gesuggereerd:

"Misschien houden sommige mensen
niet van zwarte mensen

omdat hun huid de kleur van poep heeft."

Ja, ik weet het.

Alsof het afgesproken was
ontplofte de hele klas.

De helft begon meteen te lachen

en de andere helft schreeuwde naar Abby,

dingen als:

"Dat kan je niet zeggen,
dat is racistisch!"

Neem eens een seconde
om deze situatie voor je te zien.

Een klas met kinderen
van negen en tien jaar oud,

waarvan de helft hysterisch is

omdat ze denken dat Abby
iets ontzettend grappigs heeft gezegd,

en de andere helft schreeuwt naar haar
omdat ze iets kwetsends heeft gezegd.

En dan is er Abby
die daar compleet verbijsterd zit,

omdat ze niet begrijpt
waarom haar woorden zo zwaar wegen

en waarom iedereen zo reageert.

En dan ik, de leerkracht,

die in de hoek staat
en bijna een paniekaanval krijgt.

Als leerkracht

moet ik continu in een oogwenk
beslissingen nemen.

Ik wist dat ik moest reageren, maar hoe?

Bekijk het eens in het licht
van de vecht-of-vluchtreactie.

Ik kon vechten door mijn stem te verheffen
en haar te berispen om haar woorden.

Of vluchten -- simpelweg
het onderwerp veranderen

en snel iets anders vinden

om de gedachten van mijn leerlingen
van het woord 'poep' af te krijgen.

Zoals we weten is het juiste
niet altijd het makkelijkste om te doen.

Hoe graag ik ook wilde
dat dit moment voorbij ging,

en wetende dat beide opties me zouden
helpen aan de situatie te ontsnappen,

wist ik ook dat dit leermoment
te belangrijk was om te laten gaan.

Nadat ik daar voor mijn gevoel
een eeuwigheid had gestaan,

ontdooide ik, draaide ik me om
naar mijn klas en zei:

"Abby heeft eigenlijk wel een punt."

Mijn leerlingen keken naar elkaar,
allemaal verward.

En ik ging verder:

"Een van de redenen
waarom racisme bestaat,

is omdat mensen met een lichte huid
keken naar mensen met een donkere huid

en zeiden dat hun huid lelijk was.

Ze gebruikten deze reden zelfs
als excuus om hen te ontmenselijken.

De belangrijkste reden
om te leren over ras en racisme

is om te zorgen
dat we beter weten dan dat.

En om te begrijpen waarom opmerkingen
als deze kwetsend zijn

en om te zorgen dat mensen
met een donkere huid

altijd respectvol en vriendelijk
behandeld worden."

Dit was een zeer beangstigend leermoment.

Maar zodra het gesprek vorderde,

viel het me op dat
Abby en de andere kinderen

nog steeds betrokken wilden zijn.

Ik keek toe hoe het onderwerp
echt bezonk bij mijn leerlingen.

Ik begon me af te vragen hoeveel van mijn
leerlingen dezelfde aannames hadden.

En wat gebeurt er wanneer die aannames
niet opgemerkt en aangepakt worden,

zoals zo vaak het geval is?

We moeten eerst een stapje terug doen

en bedenken wat een onderwerp taboe maakt.

Ik heb geen officiële lijst ontvangen

van onderwerpen
waar je niet over mag praten.

Als kind hoorde ik wel steeds:

er zijn twee dingen waar je
niet over praat op familiebijeenkomsten

en die twee dingen
zijn religie en politiek.

Ik vond dit altijd zeer merkwaardig,

omdat religie en politiek
vaak zulke grote invloed hebben

op zoveel van onze identiteiten
en overtuigingen.

Maar wat een onderwerp taboe maakt,

is het ongemak als
deze onderwerpen ter sprake komen.

Sommige mensen spreken
de taal van gelijkheid vloeiend,

terwijl anderen bang zijn
niet politiek correct te zijn

of dat hun onwetendheid duidelijk wordt
zodra ze hun mond open doen.

Ik geloof dat de eerste stap

richting gesprekken
over dingen als gelijkheid,

het maken van een
gemeenschappelijke taal is.

En dat begint met
ontstigmatiseren van onderwerpen

die meestal als taboe beschouwd worden.

Gesprekken over ras, bijvoorbeeld,

hebben hun eigen specifieke taal

en leerlingen moeten
deze taal vloeiend spreken

om deze gesprekken te kunnen hebben.

Scholen zijn vaak de enige plekken

waar leerlingen zich
vrij en comfortabel voelen

om vragen te stellen en fouten te maken.

Helaas hebben niet alle leerlingen
dit gevoel van veiligheid.

Toen ik die dag voor mijn groep zes stond,

wist ik dat de keuze voor mijn reactie
levenslange gevolgen kon hebben,

niet alleen voor Abby,
maar ook voor de rest van de leerlingen.

Als ik haar woorden opzij geschoven had,

had de rest van de klas kunnen afleiden
dat dit soort opmerkingen acceptabel is.

Maar als ik naar Abby geschreeuwd had

en haar voor schut gezet had
voor al haar vrienden,

zou dat gevoel dat ze had bij
een van haar eerste gesprekken over ras

kunnen voorkomen dat ze ooit
weer over dat onderwerp zou beginnen.

Kinderen op school leren over gelijkheid
betekent niet leren wat ze moeten denken.

Het betekent hen gereedschap,
strategieën en taal geven,

en mogelijkheden om te oefenen
hierover te denken.

Denk maar aan hoe we kinderen leren lezen.

We geven ze niet gelijk boeken.

We beginnen door woorden
op te delen in letters en klanken

en we moedigen hen aan hun vloeiendheid
te oefenen door elke dag te lezen

met een partner of met hun vrienden.

We stellen heel veel inzichtsvragen

om zeker te weten
dat ze begrijpen wat ze lezen.

Ik geloof dat kinderen
leren over gelijkheid

op dezelfde manier aangepakt moet worden.

Ik geef mijn leerlingen
elk jaar een vragenlijst

over verschillende zaken
aangaande gelijkheid en integratie.

Dit is een voorbeeldlijst
van een van mijn leerlingen

en zoals je ziet, zit hier wel humor in.

Want onder de vraag: 'Wat is "race"?'

schreef ze: "Wanneer twee of meer
auto's, mensen en dieren

een wedstrijd doen om te kijken
wie de snelste is en wie wint."

Maar als je kijkt naar de vraag:
'Wat is racisme?'

zegt ze: "Als iemand iets gemeens zegt
over iemand met een donkere huid."

Ze is jong, maar ze laat zien
dat ze het begint te begrijpen.

En als we ons gedragen

alsof onze leerlingen niet in staat zijn
deze gesprekken te hebben,

doen we ze eigenlijk heel erg tekort.

Ik weet ook dat dit soort gesprekken

met onze leerlingen
zeer intimiderend kunnen zijn,

vooral met de jonge leerlingen.

Maar ik heb lesgegeven
in groep drie tot en met zeven

en ik kan jullie vertellen

dat ik niet een groep drie binnenwandel

en begin te praten
over dingen als massa-opsluiting.

Maar zelfs een zesjarige uit groep drie
kan het verschil begrijpen

tussen wat eerlijk is -- dat mensen
krijgen wat ze nodig hebben.

We stelde veel van deze dingen
samen in de klas vast.

En het verschil tussen
eerlijk en gelijk --

wanneer iedereen hetzelfde krijgt,

vooral cadeauzakjes
op verjaardagsfeestjes.

Kinderen uit groep drie
kunnen ook het verschil begrijpen

tussen een straf en een gevolg.

Al deze dingen zijn basisconcepten

die iemand moet begrijpen

voor je een gesprek kan hebben

over massa-opsluiting
in de Verenigde Staten.

Sommigen denken dat kleuters
of kinderen uit groep drie

te jong zijn om een gesprek
over racisme mee te hebben,

maar zeggen ook dat jonge kinderen

begrijpen dat er veel
verschillende onderdelen zijn

die onze identiteit vormen,

en hoe mensen gelijk en verschillend zijn,

en wat het betekent om macht te hebben
terwijl anderen dat niet hebben.

Als we deze gesprekken voeren
met leerlingen op jonge leeftijd,

neemt dat iets weg van dat taboe-gevoel

zodra deze onderwerpen
op latere leeftijd besproken worden.

Ik weet ook dat deze dingen
onderwijzen op scholen

kan voelen als lopen door een mijnenveld.

Wat gebeurt er bijvoorbeeld
als ouders of families

het niet eens zijn
met deze gesprekken op school?

Tegen deze mensen kan ik zeggen

dat dit voorbeelden zijn van dingen
die leerlingen tegen me hebben gezegd

en onder mijn aandacht hebben gebracht.

Er kwam bijvoorbeeld
een leerling naar me toe die fluisterde:

"Ik hoor allerlei mensen
de term LGBTQ gebruiken,

maar ik weet niet wat het betekent
en ik schaam me om dat toe te geven."

Een leerling kwam na een weekend
naar me toe en zei:

"Weet je, ik heb
een film gezien over Australië

en ik vroeg me af
of ze daar ook racisme hebben."

Ik wil dat mijn studenten zich
op hun gemak voelen bij deze gesprekken,

want als ze hierover op hun gemak
kunnen praten en vragen kunnen stellen,

voelen ze zich steeds meer op hun gemak
in hun eigen levens en ervaringen

en hoe die zich verhouden
tot deze grote onderwerpen.

Sommige leerkrachten kunnen nerveus zijn

als een leerling iets aankaart
of een vraag stelt

waar ze het antwoord niet op weten.

Maar als een leerling ooit
iets onder mijn aandacht brengt

en ik weet het antwoord niet,

dan geef ik dat altijd toe,

omdat ik niet ga doen
alsof ik een expert ben in iets

waar ik geen ervaring mee heb
of deskundige in ben.

Datzelfde jaar sprak een leerling me aan

en stelde een vraag
over de LGBTQ-gemeenschap.

Ik wist gewoon niet genoeg
om een gepast antwoord te geven.

Dus moedigde ik die leerling aan

om die vraag te stellen aan
een vertegenwoordiger van een stichting

die naar onze klas was gekomen
om over dat onderwerp te spreken.

Als we aan onze leerlingen toegeven
dat we niet alle antwoorden hebben,

maakt ons dat niet alleen
menselijk in hun ogen,

maar laat het zien dat volwassenen
een lange weg te gaan hebben

op het gebied van leren
over gelijkheidskwesties.

Een tijdje geleden schreef ik
een les over consent.

Voor sommige mensen
was dit erg spannend,

omdat ik dit onderwerp
dat taboe en eng leek

op zo'n manier bracht dat het
toegankelijk was voor jonge leerlingen.

Maar voor andere mensen

is het idee van consent
zo sterk verbonden aan seks,

en seks wordt vaak gezien
als taboe-onderwerp,

dat dit hen zeer oncomfortabel maakt.

Maar mijn leerlingen zitten in groep vijf,

dus we praten niet over seks in de klas.

Maar ik wilde dat ze begrepen

dat iedereen andere fysieke grenzen heeft

die hen op hun gemak laten voelen.

En de benodigde sociale
en emotionele intelligentie

om iemands woorden
en toon en lichaamstaal te lezen

moet vaak expliciet aangeleerd worden,

net zoals we dingen als
lezen en rekenen aanleren.

Deze les is niet alleen voor leerlingen
uit een bepaalde demografie.

Dingen als vragen stellen en observeren

en kritisch denken

zijn dingen die elke leerling
ongeacht ras of etniciteit

of achtergrond of taal of inkomen
of postcode zou moeten leren op scholen.

Het bewust vermijden van deze gesprekken

spreekt voor onze leerlingen boekdelen,

omdat kinderen opmerken
wanneer hun leerkrachten of hun lesboeken

de stemmen en ervaringen weglaten
van vrouwen of personen van kleur.

Stilte spreekt boekdelen.

Ik vroeg kort geleden aan mijn groep vijf
wat ze zouden zeggen

als men denkt dat ze te jong zijn

om te leren over gelijkheidskwesties.

Hoewel dit een kleine steekproef is
onder mijn 25 leerlingen,

waren ze het allemaal eens

dat ze niet alleen bekwaam genoeg zijn
om deze gesprekken te hebben,

maar ze zien het recht om erover te leren
als een recht en geen voorrecht.

En in hun woorden:

"We zijn groot genoeg
om hierover te weten,

omdat deze problemen
zich afspelen waar we leven.

En we hebben het recht
om erover te praten,

omdat het ons leven
in de toekomst zal zijn."

Dank jullie wel.

(Applaus)