Rodney Mullen: Pop een ollie en innoveer!

Het laatste wat Rodney Mullen, de 'godfather van het straat-skateboarden' wilde, waren wedstrijdoverwinningen. In deze uitbundige talk deelt hij zijn liefde voor de open skateboarding-gemeenschap, en vertelt hoe de unieke omgevingen van het skateboarden hun rol hebben in de creatie van nieuwe 'tricks'. Vruchtbare ingeniositeit, gedreven door passie. (Opgenomen tijdens TEDxUSC.)

(Muziek)

(Skateboard-geluiden) (Muziek)

(Applaus)

Dat deed ik met mijn leven.
(Gelach)

(Applaus)

Dank je wel. (Applaus)

Ik bracht mijn jeugd door op een boerderij in Florida

en deed wat de meeste kleine kinderen doen.

Ik speelde wat baseball en andere dingen,

maar altijd met het gevoel een buitenstaander te zijn.

Tot ik in tijdschriften andere jongens
zag skateboarden, en dacht:

Tot ik in tijdschriften andere jongens
zag skateboarden, en dacht:

"Wauw, dat is voor mij."

Geen coach die je in de gaten hield

en deze jongens, die waren gewoon zichzelf.

Geen tegenstander direct tegenover je.

Dat idee sprak me aan,
dus ik begon te skateboarden

toen ik ongeveer 10 was, in 1977.

Ik pikte het vrij snel op.

Hier zie je beelden uit 1984.

Ik won pas in 1979
mijn eerste amateurkampioenschap,

en op mijn 14e, in 1981,
won ik mijn eerste wereldkampioenschap.

en op mijn 14e, in 1981,
won ik mijn eerste wereldkampioenschap.

Ik stond er versteld van.

Mijn eerste tastbare, echte overwinning.

O, kijk hier.

Dit is een casper slide,
met het skateboard ondersteboven.

Onthoud die even. (Lacht)

En deze hier? Een ollie.

Zoals net gezegd werd -- lichtelijk overtrokken --

maar daarom noemden ze me
de 'godfather van het moderne straatskaten'.

maar daarom noemden ze me
de 'godfather van het moderne straatskaten'.

Hier wat beelden daarvan.

Dat was midden in mijn profcarrière,

zo'n beetje halverwege de jaren 80.

In Freestyle ontwikkelden we tricks
voor de vlakke grond

zoals je zag.
Maar er was een nieuwe soort skateboarden

in opkomst,
waarbij jongens de straten in trokken

en ze gebruikten die ollie, die ik je liet zien,

om op dingen te komen,

zoals tribunes, leuningen, trappen

en andere coole dingen.

Dus het was in ontwikkeling.

Als iemand je vandaag vertelt
dat hij skateboarder is,

betekent dat vrijwel altijd straat-skater,

want freestyle -- het was na vijf jaar dood.

Tegen die tijd was ik al 11 jaar 'kampioen'... phew!

Tegen die tijd was ik al 11 jaar 'kampioen'... phew!

Plotseling was het afgelopen voor me.

Voorbij. Ze namen mijn prof-model van het schap.

Dat stond gelijk aan je publiekelijk dood verklaren.

Dat is hoe je je geld verdient.

Je hebt een 'eigen' board en wielen en schoenen

en kleren.
Dat had ik allemaal,en nu was het weg.

Vreemd genoeg was het ook bevrijdend,

want ik hoefde niet langer
mijn kampioenstitel te verdedigen.

want ik hoefde niet langer
mijn kampioenstitel te verdedigen.

Kampioen klinkt zo oenig,
maar dat was het, nietwaar?

Toen kon ik -- de vrijheid die me altijd
zo trok in skateboarden

was hersteld.
Ik kon gewoon dingen creëren.

Dat was altijd het mooie geweest voor me:

nieuwe dingen creëren.

Verder had ik een grote voorraad aan tricks
waaruit ik kon putten,

die geworteld waren in deze vlakke grond-tricks.

Wat de normale jongens deden, was heel anders.

Dus, zo vernederend en ellendig als het was --

en geloof me: het was ellendig!
Ik ging naar skateboard-plekken

en ik was al een 'beroemdheid', niet?

Iedereen vond me goed.
Maar op dit nieuwe terrein

stelde ik niks voor.
Mensen zeiden: "O, kijk nou...

wat is er met Mullen gebeurd?" (Gelach) (Lacht)

Vernederend als het was. Ik begon opnieuw.

Hier zijn wat tricks die ik begon te introduceren.
(Skateboard-geluiden)

Hier zijn wat tricks die ik begon te introduceren.
(Skateboard-geluiden)

Nogmaals, er is die onderliggende invloed van freestyle.

O, die daar...

Dat is zo'n beetje het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.

Oké, kijk hier. Dat is een darkslide.

Zie je hoe hij op zijn achterkant schuift?

Die zijn supergaaf. (Gelach)
En niet eens zo moeilijk.

Aan de wortel hiervan -- kijk, caspers...

zie je hoe je die gooit? (Skateboardgeluiden)

Heel eenvoudig toch? Peulenschil.
(Gelach)

En je voorste voet,
hoe die hem grijpt, is --

ik had iemand zo zien schuiven op het board

en ik dacht: "Hoe krijg ik die omgekeerd?"

Dat was nog nooit gedaan.
Toen realiseerde ik me,

en dat is deels wat ik wil zeggen.

Ik had een infrastructuur,
een diepe laag

waar ik dacht: "Jeetje, het is gewoon je voet."

Gewoon hoe je je board omgooit.

Laat gewoon de rand dat doen,
dan is het makkelijk.

Vervolgens heb je 20 nieuwe tricks,

gebaseerd op de variaties.

Dus dat zijn de dingen --
kijk hier...

er is nog een manier,
ik zal dit niet te veel doen.

Ik merk dat ik wat doordraaf.

Dit noem je een primo slide.

(Skateboardgeluiden)

De beste trick van allemaal.

(Skateboardgeluiden)

Het is als skinboarden.

Hier, zie je hoe het alle kanten op schuift?

Dus als je skateboardt en je neemt een helling,

dan schiet het board die of die kant op.
Voorspelbaar.

Dit? Het gaat alle kanten op.
Net een cartoon.

Dat vind ik het mooiste eraan.

Het is zo gaaf om te doen.

Toen ik ermee begon, raakte ik gewond.
Een knieblessure.

Dus ik kon een paar dagen --

eigenlijk een paar weken -- niet skateboarden.

Het bezweek onder me.
En dan keek ik naar de jongens...

Ik ging naar een pakhuis waar veel jongens

skateboardden, mijn vrienden,
en ik dacht:

"Man, ik moet -- ik wil -- iets nieuws doen.

Ik wil een frisse start."

De avond voor mijn operatie keek ik, en dacht:

"Hoe ga ik dit doen?"

Dus ik rende erheen en sprong op mijn board.

Met een caveman flipte ik het omlaag

en ik dacht -- ik landde zo licht --

"Als mijn knie het begeeft, hebben ze morgen gewoon wat meer te doen."

(Lacht) (Gelach)

Dus... het was echt waanzinnig.

Ik weet niet hoevelen van jullie ooit geopereerd zijn,

maar -- (Gelach) -- je bent zo hulpeloos, hè?

Op een brancard zie je het plafond voorbij gaan,

zo gaat het elke keer.

En vlak voor ze het masker voorhouden
en je gaat slapen,

dacht ik alleen maar:
"Man, als ik wakker word en weer beter ben,

is het eerste wat ik doe, die trick filmen."

En dat deed ik.
Het was het eerste wat ik filmde,

en dat was supervet.

Ik vertelde je iets over de evolutie

van de tricks. Om die inhoud te beseffen.

Wij straat-skaters hebben die tricks.

Stel ik werk aan darkslides,

of een primo... jullie kennen dat nu.
(Gelach) (Lacht)

Je rijdt door dezelfde straten

die je al honderd maal zag,

maar opeens heb je een doel in gedachten.

Wat past bij deze trick?

Hoe kan ik uitbreiden?
Hoe kan de context,

de omgeving de aard veranderen
van wat ik doe?

Dus je rijdt en rijdt... en --

ik moet toegeven,
ik was hiermee aan het worstelen,

maar ik zeg het gewoon:
ik kan je niet vertellen

wat een eer het is
om hier op de campus te zijn,

want ik ben hier al - zo vaak - weggestuurd. (Gelach)

(Applaus)

Ik zal nog een voorbeeld geven van hoe

context vorm geeft aan inhoud.

Dit is een plek niet ver van hier.

Een onveilige buurt.
Je eerste gedachte is:

word ik in elkaar geslagen?
Je stapt uit en -- zie je deze muur?

Redelijk relaxed,
en smeekt om bank tricks.

Maar er hangt nog een aspect aan voor wheelies.

Let op. Nog wat tricks om te zien

hoe de omgeving de aard van je tricks verandert.

Freestyle georiënteerd, wheelie omlaag.

Kijk, deze... O, echt gaaf.
Dit is net surfen,

zoals je die pakt.

Deze, een beetje schokkerig achteruit,

en kijk naar de achterste voet.

Oop. (Lacht) Onthoud deze.
Daar komen we later op terug.

Hier. Achterste voet... Oké, dat daar...

Dat heet een 360 flip.
Het board kantelde

en draaide in twee richtingen.

Nog een voorbeeld van hoe de context veranderde.

Het creatieve proces voor mij
en de meeste skateboarders

is, je stapt uit en checkt of er beveiliging is...

je checkt dingen. (Gelach)

Grappig! Je leert hun ritmes kennen.

Van de jongens die rondrijden...

skateboarden houdt je echt bescheiden, man.

Hoe goed je ook bent,
je moet nog altijd rekening houden met...

Dus je raakt de muur, en het eerste wat je doet,

is voorover vallen.
Dus ik denk: "Oké... oké.

Terwijl je je aanpast,

ga je rechtop...
en wanneer ik dat deed,

gooide ik mijn schouder deze kant op.

Terwijl ik dat deed, dacht ik:
"O wauw, dat smeekt om een 360 flip",

want dat is hoe je oplaadt voor een 360 flip.

Dat is wat ik wil benadrukken, dat

zoals je je kan voorstellen,
al deze tricks opgebouwd zijn uit

sub-bewegingen, executieve motorische functies,

korreliger dan ik je kan vertellen,
maar wat ik wel weet,

is dat elke trick is opgebouwd uit twee of drie

of vier of vijf bewegingen.
Dus terwijl ik omhoog rijd,

fladderen deze dingen rond
en je moet je cognitieve geest

wat laten rusten of terugtrekken

en je intuïtie de vrije loop laten
terwijl je deze dingen voelt.

En terwijl deze sub-bewegingen wat rondfladderen

en je de muur raakt, verbinden ze zich

en de cognitieve geest denkt:

"O, 360 flip... die ga ik doen."

Dus dat is hoe mijn creatieve proces werkt.

Het proces van straat-skateboarden.

Als volgende -- O, let op (Lacht)
Dit is de gemeenschap.

Dit zijn enkele van de beste skateboarders ter wereld.

Dit zijn mijn vrienden.
Mijn god, dit zijn zulke goede mensen.

Het mooie aan skateboarden is

dat niemand 'de beste' is.
Een beetje stom om over mijn vrienden te zeggen,

maar sommigen van hen
lijken niet eens zo zeker op hun plank.

maar sommigen van hen
lijken niet eens zo zeker op hun plank.

Hun grootheid ligt in de mate waarin

ze hun skateboarden gebruiken
als uiting van hun individualiteit.

Elk van deze jongens -- kijk maar --

je kan een silhouet van ze zien
en je weet:

"O, dat is hij, dat is Haslam, dat is Koston,

dit zijn de jongens.

Skateboarders zijn meestal buitenbeentjes

die ergens bij willen horen,

maar wel op hun eigen voorwaarden.

Respect verdienen we door

de basistricks van anderen, 360 flips...

te nemen en ons die eigen te maken.
Daarna geven we terug aan de gemeenschap

op een innerlijke manier
die de gemeenschap opbouwt.

op een innerlijke manier
die de gemeenschap opbouwt.

Hoe groter de bijdrage,
hoe meer we onze individualiteit

vormen en uitdrukken.
Zo belangrijk voor velen van ons

die zich altijd afgewezen voelden.

Dat alles samen geeft ons iets

dat we nooit konden bereiken als individu.

Laat ik het zo zeggen:
er zit een soort mooie symmetrie in het feit

dat de mate waarin we
verbonden zijn met een gemeenschap

in verhouding staat tot de individualiteit
die we uitdrukken

in wat we doen.

Volgende. Deze jongens.
Heel vergelijkbare gemeenschap

met extreem veel innovatie.

Een paar foto's zijn van het politiebureau.

Maar het is vergelijkbaar.
Ik bedoel, wat betekent hacken?

Het is technologie zo goed begrijpen,
dat je ze kan manipuleren

en sturen om dingen te doen
waarvoor het nooit ontworpen was.

En ze zijn niet door en door slecht.

Je kan een Linux Kernel-hacker zijn
die het stabieler maakt.

Veiliger, minder kwetsbaar.
Je kan een iOS-hacker zijn

die zijn iPhone dingen laat doen
waarvoor die niet ontworpen was.

Niet goedgekeurd, maar ook niet illegaal.

En dan zijn er deze jongens.

Wat zij doen, lijkt erg op ons creatieve proces.

Ze verbinden uiteenlopende informatie

en brengen die samen op een wijze

die een beveiligingsanalist niet verwacht.

Dat maakt hen niet tot goede mensen,

maar het ligt aan het hart van de techniek,

van de creatieve, de innovatieve gemeenschap.

Het basisethos van de open source-gemeenschap is:

je neemt wat anderen doen, maakt het beter,

en geeft het terug,
zodat we allemaal vooruit gaan.

Heel vergelijkbare gemeenschappen.

We hebben ook onze minder gepolijste kanten.
Grappig, mijn vader had gelijk.

Dit is mijn groep mensen.

Maar ik respecteer wat zij doen,
en zij respecteren wat ik doe.

Wat zij kunnen, is verbazingwekkend.

Eén van hen was nota bene
ondernemer van het jaar

in San Diego County.

Het zijn dus geen... je weet nooit wie tegenover je hebt.

We hebben allemaal
een zekere mate van succes gehad.

Ik heb zelfs zoveel succes gehad

dat ik altijd denk dat het onverdiend is.

Ik had een patent, dat was cool,

we startten een bedrijfje, dat groeide,
werd het grootste,

en ging onder. Toen werd het weer het grootste.

Dat is moeilijker dan de eerste keer.
Toen verkochten we het,

en toen verkochten we het nogmaals.

Dus ik heb wel succes gehad.
Uiteindelijk,

als je al deze dingen gehad hebt,
wat drijft je dan nog?

Zoals ik al zei: de knieproblemen en zo...

wat drijft jou?

Het is niet alleen de geest.

Wat zet je ertoe om prestaties te leveren?

Als je het allemaal al eens gehad hebt...

soms laten jongens, met al hun talent, het afweten.

Eén van de dingen
die we allemaal gehad hebben, is roem.

De beste soort roem,
omdat je het kan afzetten.

Ik heb over de hele wereld gezeten.

Duizend kids die je naam roepen.

Dat is zo'n vreemde, lijfelijke ervaring.

Het desoriënteert je.

Dan stap je in een auto, rijdt weg,

en 10 minuten verderop stap je uit

en het kan niemand een hol schelen wie je bent.
(Lacht)

Het geeft je een helder perspectief:

ik ben gewoon ik
en populariteit,

wat wil dat zeggen?
Niet veel.

Onderling respect drijft ons.
Daarom doen we

wat we doen.
Ik heb ruim twaalf botten --

deze jongen daar, meer dan 8, 10 hersenschuddingen.

Zoveel dat het comedy wordt.

Dat is het ook eigenlijk...
ze houden hem voor de gek.

Volgende.
Dit is iets diepers.

Ik was geloof ik op tournee,
toen ik één van de Feynman-biografieën las,

De rode, of de blauwe...

Hij deed een uitspraak die zoveel indruk op me maakte.

Dat was dat de Nobelprijs

de grafsteen op alle grote werk was.

Dat resoneerde, omdat ik 35 van de 36 wedstrijden

had gewonnen in de 11 jaar daarvoor,
en dat maakte me krankjorum.

In feite is 'winnen' het woord niet.
Ik won het éénmaal.

De rest van de tijd verdedig je alleen maar.

Je wordt een soort schildpad.

Het slokte de lol op van waar ik van hield

omdat ik het niet langer deed
om te creëren en lol te hebben

en toen het onder me stierf,

was dat bevrijdend
omdat ik toen weer kon creëren.

En kijk, ik besef dat ik op het randje zit

van prekerig.
Daarvoor ben ik niet hier.

Maar ik sta voor een bevoorrecht publiek.

Als jullie nu niet al leiders in jullie gemeenschap zijn,

worden jullie dat wel,
en als ik jullie iets kan geven

dat overstijgt wat ik van skateboarden kreeg,

het enige permanent waardevolle...

het is niet roem, geen van die dingen.

Er zit een intrinsieke waarde in het creëren van iets

om het creëren zelf,
en beter nog,

want, man, ik ben bijna 46

en hoe pathetisch is het dat ik nog steeds skateboard --

(Gelach) -- het is mooi om dat

aan een gemeenschap toe te voegen
en het te zien oplossen.

En dan jonger, getalenteerder,
ander talent

het naar niveaus tilt die je je niet voor kon stellen,

want dat leeft voort.
Dank je wel voor je tijd.

(Applaus)

Krisztina Holly: Ik heb een vraag voor je.

Jij hebt jezelf opnieuw uitgevonden
van freestyle tot straat,

en -- ik geloof dat het 4 jaar geleden was --

ben je officieel met pensioen.
Is het dat? Wat volgt er?

Rodney Mullen: Dat is een goede vraag.

KH: Iets zegt me dat het niet voorbij is.

RM: Ja, steeds wanneer je denkt dat je iets

te pakken hebt,
hoe goed je ook bent --

ik ken dat soort jongens --
voelt het alsof je een drol oppoetst.

Weet je? (Gelach)

En ik dacht, de enige manier om dit te verlengen

is door iets infrastructureels te veranderen.

Dus dat is wat ik deed.
In een lang, wanhopig verhaal.

Dus wanneer ik het doe,
in plaats van erover te praten,

ben je de eerste die het weet.
KH: Oké, we vragen je niets meer.

RM: Je krijgt een sms'je.

KH: (Lacht) Juist. Dank je. Goed werk. (Applaus)
RM: Dank je. Dank je. (Applaus)

(Applaus)