ฉันมีปัญหา 99 อย่าง สมองพิการเป็นแค่หนึ่งในนั้น
-
0:01 - 0:03สวัสดี ชาวTEDWomen เป็นอย่างไรกันบ้าง
-
0:03 - 0:04(เสียงตอบรับ)
-
0:04 - 0:05ยังไม่ดีพอ
-
0:05 - 0:08สวัสดี ชาวTEDWomen เป็นอย่างไรกันบ้าง
-
0:08 - 0:10(เสียงตอบรับ)
-
0:10 - 0:12ฉันชื่อเมซูน ซายิด
-
0:12 - 0:14ฉันไม่ได้เมานะคะ
-
0:14 - 0:17แต่แพทย์ที่ทำคลอดฉัน เขาเมา
-
0:17 - 0:21เขาผ่าท้องแม่ฉันหกครั้ง
-
0:21 - 0:23ในหกทิศทางที่ต่างกัน
-
0:23 - 0:26ทำให้ฉันที่กำลังจะคลอดออกมา
ขาดอากาศหายใจ -
0:26 - 0:28ผลลัพธ์คือ สมองฉันพิการ (cerebral palsy)
-
0:28 - 0:31ซึ่งทำให้ฉันตัวสั่นตลอดเวลา
-
0:31 - 0:34ดูสิคะ
-
0:34 - 0:37เหนื่อยนะคะ รู้สึกเหมือนเป็นชากีรา ชากีรา
-
0:37 - 0:39ปะทะมูฮัมหมัด อาลี
-
0:39 - 0:42(เสียงหัวเราะ)
-
0:42 - 0:44สมองพิการไม่ใช่โรคทางพันธุกรรม
-
0:44 - 0:47ไม่ใช่ความพิการแต่กำเนิด
คุณไปติดมาจากใครไม่ได้ -
0:47 - 0:50ไม่มีใครเสกคำสาปใส่ครรภ์แม่ฉัน
-
0:50 - 0:54และฉันไม่ได้เป็นแบบนี้
เพราะพ่อแม่ของฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน -
0:54 - 0:55ซึ่งพ่อกับแม่ก็เป็นซะด้วยสิ
-
0:55 - 0:59(เสียงหัวเราะ)
-
0:59 - 1:02สาเหตุเกิดได้จากอุบัติเหตุเท่านั้น
-
1:02 - 1:04อย่างที่เกิดขึ้นกับฉันในวันเกิด
-
1:04 - 1:09ตอนนี้ ฉันขอเตือนคุณก่อนว่า
ฉันให้แรงบันดาลใจได้ไม่เก่งนะ -
1:09 - 1:12และฉันไม่อยากให้ใครในที่นี้
-
1:12 - 1:13รู้สึกสงสารฉัน
-
1:13 - 1:15เพราะบางช่วงในชีวิต
-
1:15 - 1:19คุณอาจนึกฝันอยากเป็นคนทุพพลภาพ
-
1:19 - 1:21ลองคิดตามฉันสิคะ
-
1:21 - 1:24คืนวันคริสต์มาสอีฟ คุณไปซื้อของที่ห้าง
-
1:24 - 1:27ขับรถวนไปมาหาที่จอด
-
1:27 - 1:29แล้วคุณเห็นอะไร
-
1:29 - 1:34ที่จอดรถสำหรับคนพิการว่างอยู่ 16 ที่
-
1:34 - 1:36คุณเลยแบบว่า "ให้ตาย ขอให้ฉัน
-
1:36 - 1:38ทุพพลภาพสักนิดได้ไหม"
-
1:38 - 1:43(เสียงหัวเราะ)
-
1:43 - 1:45และฉันต้องบอกคุณว่า
-
1:45 - 1:49ฉันมีปัญหา 99 อย่าง สมองพิการเป็นแค่หนึ่งในนั้น
-
1:49 - 1:52ถ้ามีการแข่งโอลิมปิคคนด้อยโอกาส
-
1:52 - 1:54ฉันคงชนะเหรียญทอง
-
1:54 - 1:59ฉันเป็นคนปาเลสไตน์ เป็นมุสลิม
เป็นผู้หญิง เป็นคนทุพพลภาพ -
1:59 - 2:02และอาศัยอยู่ในนิวเจอร์ซีย์
-
2:02 - 2:08(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
2:08 - 2:11ถ้าคุณยังไม่รู้สีกดีกับตัวเอง
ขอให้รู้สึกได้แล้ว -
2:11 - 2:14คลิฟไซด์พาร์ค นิวเจอร์ซีย์ คือบ้านเกิดของฉัน
-
2:14 - 2:17ฉันชอบการที่
-
2:17 - 2:19บ้านเกิดกับโรคของฉัน
-
2:19 - 2:21ใช้ตัวย่อว่าซี.พี.เหมือนกัน
-
2:21 - 2:23และฉันยังชอบที่ เวลาที่ฉันอยากเดิน
-
2:23 - 2:25จากบ้านไปนิวยอร์กซิตี้ ก็ทำได้
-
2:25 - 2:28คนที่สมองพิการ ส่วนใหญ่ไม่เดินกัน
-
2:28 - 2:31แต่พ่อแม่ฉันไม่เชื่อในคำว่า "ทำไม่ได้"
-
2:31 - 2:33คาถาของพ่อคือ
-
2:33 - 2:37"เธอทำได้ ใช่แล้ว ทำได้ ทำได้"
-
2:37 - 2:40(เสียงหัวเราะ)
-
2:40 - 2:43เพราะอย่างนั้น ถ้าพี่สาวทั้งสามกำลังถูพื้น
-
2:43 - 2:44ฉันก็ถูด้วย
-
2:44 - 2:47ถ้าพี่สาวของฉันไปเรียนโรงเรียนของรัฐ
-
2:47 - 2:49พ่อแม่ฉันก็จะยื่นคำร้องไปยังระบบของโรงเรียน
-
2:49 - 2:51และรับประกันว่าฉันจะได้ไปโรงเรียนด้วย
-
2:51 - 2:53และถ้าเราไม่ได้เกรดเอทุกวิชา
-
2:53 - 2:55ทุกคนก็โดนแม่หวดก้นกันทั่วหน้า
-
2:55 - 2:58(เสียงหัวเราะ)
-
2:58 - 3:01พ่อสอนให้ฉันเดินตอนอายุห้าขวบ
-
3:01 - 3:03โดยเอาส้นเท้าฉันวางบนเท้าพ่อ
-
3:03 - 3:05แล้วพ่อก็เดิน
-
3:05 - 3:08อีกวิธีหนึ่งที่พ่อใช้ คือพ่อจะห้อย
-
3:08 - 3:12แบงค์หนึ่งดอลลาร์ไว้ข้างหน้าฉัน แล้วให้วิ่งไล่
-
3:12 - 3:14(เสียงหัวเราะ)
-
3:14 - 3:17วิญญาณสาวระบำเปลื้องผ้าในตัวของฉัน
ก็ถูกปลดปล่อย และ... -
3:17 - 3:18(เสียงหัวเราะ)
-
3:18 - 3:21อ่า ไม่ใช่หรอกค่ะ
วันแรกในโรงเรียนอนุบาล -
3:21 - 3:23ฉันก็เดินคล่องเหมือนแชมป์มวย
-
3:23 - 3:27ที่โดนซัดเข้าหลายหมัด
-
3:27 - 3:30ฉันเติบโตขึ้นในเมืองที่มีชาวอาหรับหกคน
-
3:30 - 3:33ทุกคนเป็นคนในครอบครัวฉัน
-
3:33 - 3:35ถึงตอนนี้มีชาวอาหรับในเมือง 20 คนแล้ว
-
3:35 - 3:38และทุกคนก็ยังเป็นคนในครอบครัวฉัน
(เสียงหัวเราะ) -
3:38 - 3:41แทบจะไม่มีใครสังเกตว่าเราไม่ใช่คนอิตาเลียน
-
3:41 - 3:46(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
3:48 - 3:51นั่นเป็นช่วงก่อนเหตุการณ์ 11 ก.ย. และก่อนที่นักการเมือง
-
3:51 - 3:55จะคิดว่ามันรับได้ที่จะใช้สโลแกน "เราเกลียดคนมุสลิม"
-
3:55 - 3:57ในการหาเสียง
-
3:57 - 4:00คนรอบข้างที่เติบโตมากับฉัน
ไม่มีปัญหากับความศรัทธาของฉัน -
4:00 - 4:03แต่เขาอาจจะเป็นห่วง
-
4:03 - 4:05ว่าฉันจะอดจนตายในช่วงเดือนรอมฎอน
-
4:05 - 4:07ฉันต้องอธิบายว่าฉันมีไขมันมากพอ
-
4:07 - 4:09ที่จะทำให้อยู่รอดได้ตลอดสามเดือนเต็มๆ
-
4:09 - 4:14การถือศีลอดตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น
จนพระอาทิตย์ตกจึงเป็นเรื่องกล้วยๆ -
4:14 - 4:17ฉันได้เต้นแท็บที่บอร์ดเวย์
-
4:17 - 4:21ใช่ค่ะ บอร์ดเวย์ นั่นมันบ้ามาก (เสียงปรบมือ)
-
4:21 - 4:23พ่อแม่ฉันไม่มีเงินจ่ายค่ากายภาพบำบัด
-
4:23 - 4:25พ่อแม่เลยส่งฉันไปเรียนเต้น
-
4:25 - 4:27ฉันเรียนรู้การเต้นโดยที่ยังสวมส้นสูง
-
4:27 - 4:29ซึ่งหมายความว่าฉันใส่ส้นสูงเดินเป็น
-
4:29 - 4:30และฉันเป็นคนเจอร์ซีย์
-
4:30 - 4:33และพวกเราก็ช่างแต่งตัว
-
4:33 - 4:37เพราะอย่างนั้น ถ้าเพื่อนใส่ส้นสูง ฉันก็ใส่ด้วย
-
4:37 - 4:40และพอเพื่อนๆ ฉันไปพักผ่อนหน้าร้อน
-
4:40 - 4:42ที่หาดเจอร์ซีย์ ฉันก็ไม่ได้ไปด้วย
-
4:42 - 4:45ฉันใช้วันหยุดหน้าร้อนในเขตสงคราม
-
4:45 - 4:47เพราะพ่อแม่กลัว
-
4:47 - 4:49ว่าถ้าเราไม่กลับปาเลสไตน์
-
4:49 - 4:51ทุกๆ หน้าร้อน
-
4:51 - 4:53เราจะโตขึ้นเป็นมาดอนน่า
-
4:53 - 4:58(เสียงหัวเราะ)
-
4:58 - 5:01วันหยุดหน้าร้อนมักจะประกอบด้วย
-
5:01 - 5:03การที่พ่อพยายามรักษาฉัน
-
5:03 - 5:05ฉันได้ดื่มนมกวาง
-
5:05 - 5:07มีถ้วยร้อนๆ วางบนหลัง
-
5:07 - 5:09โดนจับทุ่มลงในทะเลสาบเดดซี
-
5:09 - 5:12ฉันจำได้ตอนที่โดนน้ำทะเลจนแสบตา
-
5:12 - 5:14ตอนนั้นคิดว่า "สำเร็จแล้ว สำเร็จแล้ว"
-
5:14 - 5:17(เสียงหัวเราะ)
-
5:17 - 5:21แต่ความมหัศจรรย์เดียวที่เราพบว่าช่วยบำบัดได้คือโยคะ
-
5:21 - 5:24ฉันต้องบอกคุณก่อน โยคะน่าเบื่อมาก
-
5:24 - 5:25แต่ก่อนที่ฉันจะฝึกโยคะ
-
5:25 - 5:28ฉันเป็นนักแสดงสแตนด์อัพ คอเมดีที่ยืนไม่ได้
-
5:28 - 5:32แต่ตอนนี้ฉันยืนด้วยหัวได้แล้ว
-
5:32 - 5:37พ่อแม่ฉันคอยสนับสนุนความเชื่อที่ว่า
-
5:37 - 5:39ฉันทุกอย่างได้
-
5:39 - 5:41ว่าไม่มีฝันไหนไกลเกินไป
-
5:41 - 5:43และความฝันของฉันก็คือการ
-
5:43 - 5:47ได้แสดงในละครเรื่อง "เจเนอรอล ฮอสพิทอล"
(General Hospital) -
5:47 - 5:49ฉันเข้าเรียนในวิทยาลัย
ช่วงที่มีประเด็นเรื่องความเท่าเทียม -
5:49 - 5:52และฉันได้รับทุนไปเรียนที่ เอเอสยู
-
5:52 - 5:54มหาวิทยาลัยแห่งรัฐอริโซนา
-
5:54 - 5:57เพราะมีคุณสมบัติครบตามโควต้าทุกข้อ
-
5:57 - 6:01ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวลีเมอร์แห่งภาคการละคร
-
6:01 - 6:03ทุกคนรักฉัน
-
6:03 - 6:06การบ้านที่ต้องทำมีความยากแค่ระดับเด็กป.สี่
-
6:06 - 6:08ฉันได้เอทุกวิชาที่เรียน
-
6:08 - 6:11เอทุกวิชาเลยล่ะ
-
6:11 - 6:13ทุกครั้งที่ฉันสวมบทบาท
-
6:13 - 6:14จากบทเรื่อง "ตุ๊กตาแก้ว" (The Glass Menagerie)
-
6:14 - 6:17อาจารย์ฉันต้องร้องไห้ทุกที
-
6:17 - 6:19แต่ฉันไม่เคยได้บทเล่นละครจริงๆ เลย
-
6:19 - 6:21และในที่สุด ตอนเรียนปีสุดท้าย
-
6:21 - 6:23เอเอสยูก็ตัดสินใจจัดละครที่ชื่อว่า
-
6:23 - 6:25"ค่ำคืนยาวนานในเมืองแจ็คสัน"
(They Dance Real Slow in Jackson) -
6:25 - 6:28เป็นละครเกี่ยวกับผู้หญิงสมองพิการ
-
6:28 - 6:30ฉันเป็นผู้หญิงสมองพิการ
-
6:30 - 6:33ฉันเลยกู่ร้องเสียงดังจากหลังคา
-
6:33 - 6:35"ในที่สุด ฉันก็จะได้บทเสียที
-
6:35 - 6:36ฉันสมองพิการ
-
6:36 - 6:39สำเร็จแล้ว สำเร็จแล้ว
-
6:39 - 6:42ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า ฉันทำสำเร็จแล้ว
-
6:42 - 6:45ฉันไม่ได้ร่วมแสดงค่ะ (เสียงหัวเราะ)
-
6:45 - 6:48เชอร์รี บราวน์ได้แสดง
-
6:48 - 6:50ฉันรีบวิ่งไปขอพบหัวหน้าภาคการละคร
-
6:50 - 6:53ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนมีใครมายิงแมวฉันตาย
-
6:53 - 6:54แล้วถามว่าเป็นเพราะอะไร
-
6:54 - 6:56และเธอตอบว่า เหตุผลคือ
-
6:56 - 6:59ฉันไม่น่าจะแสดงบทผาดโผนได้
-
6:59 - 7:01ฉันเลยตอบว่า "ขอโทษนะคะ ถ้าฉันแสดงผาดโผนไม่ได้
-
7:01 - 7:03ตัวละครในบทก็ทำไม่ได้เหมือนกัน"
-
7:03 - 7:08(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
7:11 - 7:16ฉันเกิดมาเพื่อเล่นบทนี้ชัดๆ
-
7:16 - 7:21เขาให้บทกับนักแสดงสมองไม่พิการ
-
7:21 - 7:23วิทยาลัยเป็นสถานที่ซึ่งสะท้อนชีวิตจริง
-
7:23 - 7:25ฮอลลีวู๊ดมีประวัติศาสตร์ที่เลวร้าย
-
7:25 - 7:27ในการคัดนักแสดงร่างกายปกติ
-
7:27 - 7:30ให้สวมบทเป็นคนทุพพลภาพบนหน้าจอ
-
7:30 - 7:33เมื่อเรียนจบ ฉันก็ย้ายกลับบ้าน
-
7:33 - 7:35และอาชีพครั้งแรกในฐานะนักแสดงคือ
-
7:35 - 7:37เป็นตัวประกอบในละครช่วงกลางวัน
-
7:37 - 7:39ความฝันของฉันกลายเป็นจริง
-
7:39 - 7:41และฉันรู้ว่าฉันน่าจะได้บทที่ดีขึ้น
-
7:41 - 7:46จาก "ตัวประกอบนั่งในร้าน"
เป็น "เพื่อนซี้สุดเพี้ยน" ในเร็ววัน -
7:46 - 7:49แต่ฉันก็ยังคงเป็นเครื่องเรือนชิ้นหรูหรา
-
7:49 - 7:51ที่ถูกทิ้งไว้ในความทรงจำเลือนลางแทน
-
7:51 - 7:53และทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้น
-
7:53 - 7:55ว่าผู้กำกับที่คัดเลือกนักแสดงนั้น
-
7:55 - 7:59ไม่เลือกนักแสดงเจ้าเนื้อ คนชาติพันธุ์ที่แตกต่าง
และทุพพลภาพหรอก -
7:59 - 8:01เขาเลือกแต่คนสมบูรณ์แบบ
-
8:01 - 8:04แต่กฎก็ยังมีข้อยกเว้น
-
8:04 - 8:06ฉันโตมาโดยได้ดูวูปี โกลด์เบิร์ก
-
8:06 - 8:08โรสแอนน์ บาร์, เอลเลน
-
8:08 - 8:10และผู้หญิงพวกนี้ทุกคนมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน
-
8:10 - 8:12คือเป็นนักแสดงตลก
-
8:12 - 8:14ฉันเลยเป็นนักแสดงตลกบ้าง
-
8:14 - 8:19(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
8:20 - 8:24การทำงานครั้งแรกของฉัน
คือขับรถให้นักแสดงตลกชื่อดัง -
8:24 - 8:26จากนิวยอร์กซิตี้ไปแสดงที่นิวเจอร์ซีย์
-
8:26 - 8:28และฉันคงลืมหน้าของนักแสดงตลกคนแรก
-
8:28 - 8:31ที่ฉันขับรถไปส่งไม่ลง ตอนที่เขารู้
-
8:31 - 8:34ว่าเขากำลังผ่านด่านเก็บเงินนิวเจอร์ซีย์
-
8:34 - 8:37ไปพร้อมกับผู้หญิงสมองพิการที่ขับรถให้เขา
-
8:37 - 8:39ฉันได้ไปแสดงในคลับทั่วอเมริกา
-
8:39 - 8:43และยังได้แสดงเป็นภาษาอาราบิคในตะวันออกกลางด้วย
-
8:43 - 8:46ไม่เซ็นเซอร์ ไม่ต้องปิดหน้า
-
8:46 - 8:48บางคนพูดว่าฉันเป็นคนแรก
-
8:48 - 8:50ที่ได้เป็นแสตนด์อัพ คอเมเดียนในโลกอาหรับ
-
8:50 - 8:52ฉันไม่อยากอ้างว่าเป็นคนแรก
-
8:52 - 8:55แต่ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่เคยได้ยิน
-
8:55 - 8:59ข่าวลือบ้าๆ ว่าผู้หญิงตลกไม่เป็น
-
8:59 - 9:03เขามองว่าเราประสาทมากกว่า
-
9:03 - 9:08ปี 2003 พี่ชายต่างพ่อต่างแม่ของฉัน
-
9:08 - 9:10ดีน โอบีดัลเลาะห์กับฉัน เราริเริ่ม
-
9:10 - 9:12เทศกาลคอเมดีของอเมริกันเชื้อสายอาหรับในนิวยอร์ก
-
9:12 - 9:14ถึงตอนนี้ ก็ปีที่ 10 แล้ว
-
9:14 - 9:17จุดมุ่งหมายของเรา ก็เพื่อเปลี่ยนแปลงภาพเชิงลบ
-
9:17 - 9:20ของชาวอเมริกันเชื้อสายอาหรับในสื่อ
-
9:20 - 9:22และคอยเตือนผู้กำกับทั้งหลายว่า
-
9:22 - 9:25เอเชียใต้กับอาหรับ ไม่ใช่คำเดียวกัน
-
9:25 - 9:28(เสียงหัวเราะ)
-
9:28 - 9:34การทำให้วัฒนธรรมอาหรับ
ไหลเข้าสู่กระแสหลักเป็นเรื่องง่าย -
9:34 - 9:36กว่าการเอาชนะข้อท้าทาย
-
9:36 - 9:39ด้านปมด้อยของการเป็นคนทุพพลภาพ
-
9:39 - 9:41โอกาสทองครั้งใหญ่ของชีวิต
มาเคาะประตูในปี 2010 -
9:41 - 9:43ฉันได้รับเชิญไปเป็นแขก
-
9:43 - 9:44ในรายการข่าวทางช่องเคเบิล
-
9:44 - 9:46"เคานท์ดาวน์กับคีธ โอลเบอร์มันน์"
-
9:46 - 9:49ฉันเดินเข้าในรายการ
ท่าทางเหมือนเตรียมตัวไปงานเลี้ยงรุ่น -
9:49 - 9:52พวกเขาประคองร่างฉันเข้าไปในสตูดิโอ
-
9:52 - 9:57แล้วจัดให้นั่งบนเก้าอี้รถเข็นที่ไหลไปมา
-
9:57 - 10:00ฉันมองไปที่ผู้จัดการเวลที แล้วทำท่าเป็นเชิงว่า
-
10:00 - 10:02"ขอโทษค่ะ ขอเก้าอี้อีกตัวได้ไหม"
-
10:02 - 10:04เธอมองมาที่ฉัน แล้วก็เริ่มพูดว่า
-
10:04 - 10:07"ห้า สี่ สาม สอง..."
-
10:07 - 10:09แล้วเราก็ออกอากาศ
-
10:09 - 10:11ฉันต้องคอยเอามือจับโต๊ะผู้ประกาศไว้แน่น
-
10:11 - 10:15เพื่อที่จะได้ไม่กลิ้งตกขอบจอระหว่างสัมภาษณ์
-
10:15 - 10:18และพอการสัมภาษณ์จบลง ฉันก็หน้าตาซีดเซียว
-
10:18 - 10:20ฉันเพิ่งได้รับโอกาส แล้วก็ทำหลุดลอยไป
-
10:20 - 10:23ฉันรู้ว่าคงไม่ได้รับเชิญกลับไปอีกแล้ว
-
10:23 - 10:26แต่ไม่เพียงแค่คุณโอลเบอร์มันน์เชิญฉันกลับไป
-
10:26 - 10:28เขายังให้ฉันเป็นผู้ร่วมรายการประจำ
-
10:28 - 10:32และเอาเทปติดเก้าอี้ยึดกับพื้นไว้ด้วย
-
10:32 - 10:35(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
10:37 - 10:39ความตลกที่ฉันได้เรียนรู้จากการออกอากาศ
-
10:39 - 10:41กับคีธ โอลเบอร์มันน์
-
10:41 - 10:45คือผู้คนในโลกอินเทอร์เน็ตเป็นพวกปากเสีย
-
10:45 - 10:47คนมักพูดว่าเด็กๆ มักใจร้าย
-
10:47 - 10:50แต่ฉันไม่เคยถูกล้อไม่ว่าตอนเด็กหรือตอนโต
-
10:50 - 10:54แต่ทันใดนั้น ความทุพพลภาพของฉัน
ก็กลายเป็นหัวข้อโจมตีทางอินเทอร์เน็ต -
10:54 - 10:56ฉันนั่งดูคลิปออนไลน์
-
10:56 - 10:58และอ่านความเห็น อย่างเช่น
-
10:58 - 11:00"เฮ้ย ทำไมเธอต้องกระตุกด้วย"
-
11:00 - 11:02"เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่า"
-
11:02 - 11:06และที่ฉันชอบที่สุด "ผู้ก่อการร้ายปากเปื่อยผู้น่าสงสาร
-
11:06 - 11:07เธอป่วยเป็นอะไรกัน
-
11:07 - 11:11เราควรสวดอวยพรให้เธอนะ"
-
11:11 - 11:13มีความเห็นหนึ่งยังแนะนำ
-
11:13 - 11:16ให้ฉันใส่ความทุพพลภาพลงในเครดิตตอนท้าย
-
11:16 - 11:21นักเขียนบทภาพยนตร์ นักแสดงตลก สมองพิการ
-
11:21 - 11:24ความทุพพลภาพเป็นสิ่งที่มองเห็นได้ชัด
เช่นเดียวกับเชื้อชาติ -
11:24 - 11:27ถ้าคนนั่งรถเข็นเล่นบทเป็นบียองเซ่ไม่ได้
-
11:27 - 11:30บียองเซ่ก็ไม่ควรรับบทเป็นคนนั่งรถเข็น
-
11:30 - 11:32คนทุพพลภาพเป็นกลุ่มใหญ่ที่สุด
-
11:32 - 11:35ค่ะ ขอเสียงปรบมือหน่อย เอาเลยค่ะ
-
11:35 - 11:37(เสียงปรบมือ)
-
11:39 - 11:42คนทุพพลภาพเป็นคนกลุ่มใหญ่ที่สุดที่ไม่ได้รับความสนใจ
-
11:42 - 11:45ในโลก และเรายังเป็นกลุ่มที่ได้รับการนำเสนอน้อยที่สุด
-
11:45 - 11:47ในวงการบันเทิง
-
11:47 - 11:49แพทย์บอกว่าฉันจะเดินไม่ได้
-
11:49 - 11:52แต่ตอนนี้ฉันมาอยู่ตรงนี้ เบื้องหน้าคุณ
-
11:52 - 11:54ถ้าหากว่าฉันเติบโตมาพร้อมกับโซเชียลมีเดีย
-
11:54 - 11:56ฉันคงมายืนตรงนี้ไม่ไหว
-
11:56 - 11:58ฉันหวังว่าเราจะร่วมมือกันได้
-
11:58 - 12:00เพื่อสร้างสรรค์ภาพพจน์ที่ดี
-
12:00 - 12:04ในกับคนทุพพลภาพในวงการบันเทิงและในชีวิตประจำวัน
-
12:04 - 12:06ถ้าหากว่ามันมีภาพพจน์ที่ดีมากกว่านี้
-
12:06 - 12:10คงมีคนเกลียดกันน้อยกว่านี้ทางอินเทอร์เน็ต
-
12:10 - 12:11หรืออาจจะไม่ใช่อย่างนั้น
-
12:11 - 12:13บางทีอาจต้องให้คนทั้งหมู่บ้าน
-
12:13 - 12:16เพื่ออบรมเลี้ยงดูลูกๆ ให้ดี
-
12:16 - 12:18การเดินทางที่บิดเบี้ยวของฉันได้นำพา
-
12:18 - 12:20ให้ฉันไปยืนยังจุดที่น่าประทับใจหลายแห่ง
-
12:20 - 12:23ฉันได้เดินบนพรมแดง
-
12:23 - 12:26เคียงข้างนักแสดงชั้นน้ำ ซูซาน ลุชชี
-
12:26 - 12:28และดาวเด่นอย่าง ลอร์เรน อาร์บัส
-
12:28 - 12:31ฉันได้ร่วมแสดงภาพยนตร์กับอดัม แซนด์เลอร์
-
12:31 - 12:33และได้ทำงานกับขวัญใจของฉัน
-
12:33 - 12:35เดฟ แมธธิวส์ ผู้น่าทึ่ง
-
12:35 - 12:37ฉันเดินสายทัวร์รอบโลกในฐานะนักแสดงนำ
-
12:37 - 12:39ของเรื่อง ชาวอาหรับสุดเหวี่ยง (Arabs Gone Wild)
-
12:39 - 12:41ฉันเป็นผู้แทน
-
12:41 - 12:44ของรัฐนิวเจอร์ซีย์
-
12:44 - 12:46ร่วมในคณะกรรมการเพื่อประชาธิปไตย ปี 2008
-
12:46 - 12:49และฉันได้ก่อตั้งองค์กร เมย์ซูน คิดส์
-
12:49 - 12:51องค์การการกุศลที่หวังว่า
-
12:51 - 12:53จะทำให้เด็กๆ ผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์
-
12:53 - 12:56ได้รับโอกาสทองแบบที่พ่อแม่เคยให้ฉัน
-
12:56 - 12:58แต่ช่วงเวลาที่น่าประทับใจที่สุด
-
12:58 - 13:01คือตอนที่ ถ้าไม่นับรวมตอนนี้ด้วยนะคะ
-
13:01 - 13:05(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
13:08 - 13:12ช่วงเวลาที่น่าประทับใจที่สุด
-
13:12 - 13:14คือตอนที่ฉันได้แสดง
-
13:14 - 13:16ต่อหน้าชายที่โบยบินเหมือนผีเสื้อ
-
13:16 - 13:18ต่อยเหมือนผึ้ง
-
13:18 - 13:21เป็นโรคพาร์กินสัน และตัวสั่นเหมือนกับฉัน
-
13:21 - 13:23มูฮัมหมัด อาลี
-
13:23 - 13:29(เสียงปรบมือ)
-
13:31 - 13:33นั่นเป็นเพียงครั้งเดียว
-
13:33 - 13:36ที่พ่อได้เห็นฉันแสดงสด
-
13:36 - 13:39และฉันขออุทิศการบรรยายครั้งนี้ให้กับเขา
-
13:39 - 13:41(ภาษาอาราบิค)
[ขอพระอัลเลาะห์โปรดเมตตาดวงวิญญาณของพ่อด้วย] -
13:41 - 13:44ฉันชื่อ เมซูน ซายิด
-
13:44 - 13:47และถ้าฉันทำได้ ทำได้ คุณเองก็ทำได้ ทำได้
-
13:47 - 13:52(เสียงปรบมือ)
- Title:
- ฉันมีปัญหา 99 อย่าง สมองพิการเป็นแค่หนึ่งในนั้น
- Speaker:
- เมซูน ซายิด (Maysoon Zayid)
- Description:
-
more » « less
"สมองฉันพิการ ตัวฉันสั่นตลอดเวลา" เมซูน ซายิด กล่าวในตอนต้นของการบรรยายที่เปี่ยมไปด้วยความสนุกสนานและอารมณ์ขัน (เปี่ยมอารมณ์ขันจริงๆ) "ฉันเป็นเหมือนชากีราปะทะมูฮัมหมัด อาลี" ผู้หญิงที่พร้อมสรรพด้วยความสง่างามและไหวพริบ นักแสดงตลกชาวอเมริกันเชื้อสายอาหรับคนนี้จะพาคุณร่วมเดินทางสุดน่าทึ่ง และผจญภัยไปกับบทบาทนักแสดง นักพูดแสตนด์อัพ คอเมดี นักการกุศล และผู้ให้การสนับสนุนคนทุพพลภาพ
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 14:13
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
Bongkot Charoensak commented on Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut accepted Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for I got 99 problems ... palsy is just one |
Kelwalin Dhanasarnsombut
Good translation, with witty choices of words. This is one of the inspiring talk at the TEDWomen. I hope you enjoy it as much as I do.
I have made few changes to give it a bit of flow. TEDWomen should be left untranslated as suggested by the guideline. "General Hospital" that she mentioned in this talk should be USA series rather than Korean. So please allow me to change it back to the English name. Please feel free to have a look through this latest draft. Should you want to amend anything, please let me know. I'm so willing to discuss with you :)
Nice to know you. I hope we can help each other again on the translation-revision task. Enjoy :)
-Note
Bongkot Charoensak
Dear Khun Kelwalin,
I am not on Amara very often, so please forgive me for the late reply. Thank you for your time and consideration in revising the translation. I find your revision very appropriate.
Nice knowing you as well. :)
Kelwalin Dhanasarnsombut
Glad to hear from you , khun Bongkot :)
I know that Amara system is a bit fussy. Are you on the Facebook?
I'd like to introduce you to Thai TED translator page: https://www.facebook.com/TED.Thai
and our discussion group: https://www.facebook.com/groups/thaitedtranslators/
Please feel free to join in. Looking forward to working with you again.
Best wishes,
Note :)