Durağanlık sanatı

Hayatım boyunca seyahat ettim.

Küçük bir çocukken

İngiltere'de yatılı okula gitmemin

ailemin Kaliforniya'daki evinin yakınındaki

en iyi okula gitmekten
daha ucuz olacağını fark etmiştim.

Dokuz yaşımda iken

yılda birkaç defa tek başıma

okula gitmek için
Kuzey Kutbunun üstünden uçuyordum.

Tabi uçtukça uçmayı daha çok seviyordum.

Liseden mezun olduğum hafta

masa temizleyicisi olarak
çalışmaya başladım.

Böylece 18. yaşımın her mevsimini

farklı bir kıtada geçirecektim.

Daha sonra ise neredeyse
kaçınılmaz bir şekilde seyahat yazarı oldum.

İşimle heyecan duyduğum şey birleşmişti.

Ve o zaman şöyle hissetmeye başladım:

Tibet'in mumla aydınlatılmış tapınaklarını

veya etrafınızda müzik varken

Havana'nın sahillerinde gezinecek kadar
şanslıysanız

o sesleri ve masmavi gökyüzünü

ve mavi okyanusun parıldamasını

memleketinizdeki arkadaşlarınıza
getirebilirdiniz,

ve kendi hayatınıza birazcık sihir

ve açıklık da ekleyebilirdiniz.

Tabi hepinizin bildiği gibi

seyahat ettiğinizde
öğrendiğiniz ilk şeylerden biri

doğru gözle bakmadığınız sürece
hiçbir yer sihirli değil.

Sinirli bir adamı Himalayalara götürün,

yiyecekten şikayet etmeye başlar.

Daha dikkat edici ve takdir edici gözlere

ulaşmanın en iyi şeklinin

garip ama

hiçbir yere gitmeme,
hareketsiz oturma olduğunu fark ettim.

Hareketsiz oturarak çoğumuz

hızlanmış hayatlarımızda
en çok hasretini çektiğimiz şeye - araya - ulaşıyoruz.

Fakat hareketsiz oturma benim için

tecrübelerime göz gezdirmemin,

gelecek ve geçmişten
mana çıkarmanın tek yoluydu.

Şaşırtıcı bir şekilde

hiçbir yere gitmemenin

en az Tibet ve Küba'ya gitmek kadar
heyecan verici olduğunu keşfettim.

Hiçbir yere gitmemek derken

hergün birkaç dakikayı

ya da her mevsim birkaç günü

ya da bazı insanların yaptığı gibi

hayattan birkaç seneyi

hareketsiz bir şekilde

sizi en çok harekete geçiren şeyi buluncaya,

en gerçek mutluluğunuzun nerede olduğunu hatırlayıncaya kadar

ya da bazen

hayatı kazanmakla, hayatı yaşamanın

farklı yönlerde olduğunu fark edecek kadar.

Tabi ki bu, yüzyıllar boyu her gelenekten

hikmet sahibi kişilerin bize söyledikleri.

Bu çok eski bir fikir.

İki bin yıldan çok daha önce Stoacılar bize

hayatımızı tecrübelerin değil

bizim onunla yaptıklarımız olduğunu bize hatırlatıyordu.

Şehrinizden bir fırtınanın aniden geçtiğini

ve her şeyi yakıp yıktığını düşünün.

Bir kişi hayatı boyunca travma yaşayacak.

Fakat bir başka biri, belki kardeşi, hürriyete kavuşmuş hissedebilir.

Hayatına yeniden başlamak için büyük bir şans olduğuna karar verebilir.

Aynı olay,

fakat çok farklı iki tepki.

Şekspir'in "Hamlet"te dediği gibi, iyi ya da kötü yoktur,

fakat düşünme biçimimiz öyle yapar.

Bir seyyah olarak bu kesinlikle benim tecrübe ettiğim bir şeydi.

24 yıl önce hayatımdaki en ilginç seyahatlerimden birini

Kuzey Kore'de gerçekleştirdim.

Seyahat birkaç gün sürmüştü.

Hareketsiz bir şekilde otururken, kafamda seyahatin üzerinden tekrar geçtim,

onu anlamaya çalıştım, düşüncelerimde yer bulmaya çalıştım,

24 yıldır sürüyor

belki de hayat boyu devam edecek.

Başka bir deyişle, seyahat bana muhteşem manzaralar

fakat hareketsiz oturma

onları kalıcı irfana dönüştürüyor.

Bazen hayatımızın ne kadar çok kısmının

kafamızın içinde cereyan ettiğini düşünüyorum

Hafıza, hayal, yorumlama
veya fikir yürütme kafamızda oluyor.

Hayatımı gerçekten değiştirmek istiyorsam

kafamı değiştirmeye başlamam en iyisi.

Yine, bunların hiçbiri yeni değil.

Şekspir ve Stoacılar bu yüzden yüzyıllar
önce bize bunları söyledi.

Fakat Şekspit hiçbir zaman
günde 200 e-posta ile uğraşmıyordu.

(Gülüşmeler)

Bildiğim kadarı ile
Stoacılar Facebook'ta değildi.

Bizden çok şey talep eden hayatımızda

en çok talep gören şey

kendimiz.

Nerede olursak olalım,
gece veya sabah her an

patronlarımız, gereksiz e-posta atanlar
ebeveynlerimiz bize ulaşabilir.

Sosyologlar son zamanlarda

Amerikalıların 50 yıl önceye göre
daha az çalıştığını buldular,

fakat daha çok çalıştığımızı düşünüyoruz.

Zaman kazandırıcı alet sayısı artıyor,

fakat bazen
daha az zaman varmış gibi geliyor.

Dünyanın en ücra köşelerindeki kişilerle

daha kolay iletişime geçebiliyoruz,

fakat bu süreçte

kendimizle olan bağı kaybediyoruz.

Gezgin olarak fark ettiğim en şaşırtıcı şey

herhangi bir yere

ulaşmamızı sağlayan insanların

hiçbir yere gitmeme isteklerinin olması.

Başka bir deyişle,

eskinin limitlerinin üstesinden gelen

teknolojileri oluşturanlar

teknoloji limitleri konusunda

en hikmet sahibi insanlar.

Birgün Google merkez binasına gittim,

duyduğunuz her şeyi gördüm;

içerideki ağaç evleri, trambolinleri,

çalışanların hayallerini serbest bıraktıkları

ve para aldıkları %20 vakitleri.

Fakat dijital kimliği almayı beklerken

beni başka şeyler daha çok şaşırttı:

bir Google çalışanı

yoga yapan başka Google çalışanlarını
yoga eğitmeni yapmak için

bir program başlatacağını söyledi.

Bir başka çalışan

iç arama moturu

ve bilimin empirik olarak

hareketsiz oturmanın, ya da meditasyonun

sadece sağlığı iyileştirip, berrak düşünceyi sağlamanın yanında

duygusal zekayı da geliştirdiği ile ilgili bir kitap yazacaktı.

Silikon Vadisi'nde bir arkadaşım daha var.

Yeni teknolojiler konusunda

dilbaz kişilerden biri.

Wired dergisinin kurucularından biri, Kevin Kelly.

Kevin taze teknolojiler üzerine olan yeni kitabını

evinde hiç akıllı telefon, dizüstü bilgisayar veya televizyon yokken yazdı.

Silikon Vadisi'ndeki birçokları gibi

İnternet şabatına uymak için

gerçekten uğraşıyor.

Her hafta 24 veya 48 saat

tamamen çevrimdışı oluyorlar.

Tekrar çevrimiçi olduklarında

yön ve dengelerini anlamaya çalışıyorlar.

Teknolojinin her zaman bize sağlamadığı şey

sanırım teknolojiyi doğru kullanmanın nasıl olacağı.

Şabattan bahsetmişken,

on emre bakınız,

orada sadece bir kelime için kutsal sıfatı kullanılmış,

o da şabat.

Yahudilerin kutsal kitabı Tevrat'a bakıyorum

en uzun bölüm Şabat'la ilgili.

Hepimiz biliyoruz ki boş alan

en büyük lükslerimizden biri.

Birçok müzik parçasında, durma ya da ara verme

parçaya güzelliğiini veya şeklini verir.

Yazar olarak

sayfaya birçok boş alan koymaya çalışırım,

böylece okuyucu benim düşüncelerimi ve cümlelerimi tamamlayabilir

ve hayali kendine yer bulur.

Fiziksel dünyada birçok insan tabi ki,

ellerinde kaynakları varsa,

ülkede kendilerine bir alan almak isterler.

O kaynaklara sahip olmadım, fakat

hatırlıyorum da bazen

mekanda olmasa da zamanda ikinci bir eve

bir gün tatil yaparak sahip oluyordum.

Bu da çok kolay değil tabi ki, bunu ne zaman yapsam

bir sonraki gün uğraşacağım işleri düşünerek

zamanı geçiriyorum.

Bazen e-postalarımı kontrol etme şansı için

et, ilişki veya şaraptan vazgeçebileceğimi düşünüyorum.

(Gülüşmeler)

Her mevsim üç gün tatil yapmaya çalışıyorum,

fakat bir yerim zavallı eşimi geride bıraktığım için

ya da patronlarımdan gelen

o acil görüntülü e-postaları ihmal ettiğim için

ya da bir arkadaşımın doğum günü partisini kaçırdığım için kendini suçlu hissediyor.

Fakat gerçek sessizliğin olduğu bir yere vardığım an,

ancak oraya gidince

eşimle, patronlarımla ya da arkadaşlarımla

paylaşabileceğim taze, yaratıcı veya heyecan verici şeyler

Diğer türlü, gerçekten,

onlara kendi yorgunluklarımı veya dağınıklarımı

bu da bir lütuf değil.

29 yaşımdayken,

hayatımı hiçbir yere gitmeyerek

baştan şekillendirmeye karar verdim.

Bir gün ofisten Times Meydanı üzerinden

bir taksiyle dönüyordum. Geceyarısı sonrasıydı.

Bir anda çok koşturduğumu,

kendi hayatıma yetişemediğimi fark ettim.

O zamanki hayatım da

küçük çocukken kurduğum hayallerin neredeyse aynısıydı.

Çok ilginç arkadaş ve iş arkadaşlarım vardı.

Park Avenue ve 20th Street'te güzel bir dairem vardı.

Bana göre dünya işleriyle ilgili çok büyüleyici bir işim vardu.

Fakat hiçbir zaman onlardan kendimi ayırıp

kendimin gerçekten mutlu olduğumu duyamıyordum ya da anlayamıyordum.

Hayal etmiş olduğum hayatı terk ettim