هنر سکون و خاموشی

من همه عمرم یک مسافر هستم.

حتی از دوران کودکی،

درو اقع برای من ارزان تر بود که

به مدرسه ای شبانه روزی در انگلستان بروم

تا بهترین مدرسه در انتهای خیابان
منزل پدر و مادرم در کالیفرنیا بروم.

بنابراین، از آن زمان که ۹ ساله بودم

من چندین بار در سال به تنهایی

از قطب شمال پرواز می کردم، فقط برای به مدرسه رفتن.

و البته هر چه بیشتر پرواز می کردم
بیشتر عاشق پرواز می شدم

خُب دقیقا هفته بعد از فارغ التحصیلی
از دبیرستان،

یک شغلی تمیز کردن میزها را گرفتم

بطوری که میتوانستم تا ۱۸ سالگی

هر فصلی را در یک قاره بگذرانم.

وسپس، تقریبا به ناچار،
من یک نویسنده سفری شدم.

خُب شغلم و شادیم یکی شدند

و من واقعا شروع به احساس کردم
تو باید به اندازه کافی خوش شانس باشید اگر

در اطراف معابد تبت
که شمع روشن هستند راه بروید

و یا سرگردان در امتداد ساحل در هاوانا

با موسیقی که در اطراف شما بخش می شود قدم بزنید

و این صدا ها را به آسمان کبود ببرید

و نور آقیانوس آبی رنگ

به خانه دوست شما منعکس گردد،

و چیزی جادویی برای شما بیاورد

به روشنی به زندگی شما بیاورد.

به جزء ، در حالی که همه شما میدانید

وقتی ماسفرت می کنید
یکی از اولین چیزهایی که یاد می گیرید

این است که هیچ جا محلی جادویی نیست
مگر اینکه بتوانید درست به آن نگاه کنید.

شما مرد عصبانی را در هیمالیا را در نظر بگیرید،

که در مورد بدی غذا صحبت گلایه می کند.

و فهمیدم که بهترین راه

که برای گسترش دیدگاهی سپاسگزار و آگاه

بطور عجیبی،

نرفتن به جایی ، و خاموش نشستن بود.

و البته در خاموش نشستن چند نفر از ما

آنچه را که آرزو و به آن نیاز داریم را
در این زندگی پر شتاب، در یک وقفه بدست می آوریم.

اما همچنین این تنها راهی بود

که من می توانستم بیایم که با آن تصاویری
از تجربیاتم را غربار کنم

که در گذشته و آینده معنا دهند.

خُب، با تعجب زیاد،

دریافتم که جایی نرفتن

حداقل به همان هیجان انگیزیست
که به تبت و یا کوبا سفر کردن است.

و با هیج کجا نرفتن،
منظورم هیچ چیز ترسناکتر

گذراندن چند دقیقه خارج از برنامه هر روز

یا چند روز از هر فصل

و یا حتی ، کاری که برخی از افراد می کنند،

چند سالی را از یک عمر

برای خاموش نشستن که به اندازه ای کافی باشد

تا که دریابید چه رفتاری را باید انجام دهید

تا شادی حقیقی را دوباره به یاد بیاورید

و به خاطر داشته باشید که گاهی

برای ساختن یک زندگی و زندگی کردن

باید اشاره به جهت مخالف کنید.

و البته، این چیزی است که خردمندان در طول قرنها

بطور سنتی به ما گفته اند.

این یک نظر قدیمی است.

بیشتر از ۲٫۰۰۰ سال
پیروان ذهب رواقی به ما یادآوری می کردند که

این تجربه ما نیست
که زندگی ما را می سازد،

بلکه آنچه که ما با [زندگیمان ] می کنیم است.

تصور کنید طوفانی ناگهان
شهر شما را درنوردد

و همه چیز را از بین ببرد.

مردی دچار آسیب دیدگی جدی شده است.

اما فرد دیگری، حتی شاید برادرش،
احساس آزادی و فراخ کند،

و تصمیم بگیرد که این شانس بسیار
برزگی برای زندگی جدیدی است.

واقعه ای دقیقا یکسانی است،

اما پاسخی اساسا متفاوت.

شکسپیر در" هملت" به ما گفت که
هیچ چیزی خوب یا بد نیست،

بلکه فکر کردن این را خوب یا بد می کند.

و دقیقا تجربه من به عنوان یک مسافر همین بوده است.

۲۴ سال پیش من سفری داشتم

کره شمالی داشتم که بالاترین نقطه عطف ذهنی ام بود.

این سفر تنها چند روز بود.

آنچه که من با این سفر کردم خاموش نشستن بود
و مرور کردن آن در ذهنم بود،

سعی کردم آن را درک کنم،
و در ذهنم جایی برای آن بیابم،

و این ۲۴ سال است که در ذهن من است

و احتمالا برای همه عمر باقی خواهد ماند.

به بیانی دیگر، این سفر
به من بینش شگفت انگیزی داد،

ولی با خاموش نشستن بود

که این اجازه داد تا به
بینش ماندگاری برای من شود.

و گاهی فکر می کنم
که بخش زیادی از زندگی ما

در دهن ما ماندگار می شود،

در حافظه یا تخیل
یا تعبیر و یا حدس و گمانمان،

که اگر واقعا بخواهم زندگیم را تغییر دهم

بهترین آن است که ذهنم را تغییر دهم.

بازهم هیچیک از این موارد جدید نیستند؛

به همین دلیل شکسپیر و رواقیون
به ما می گفتند قرن ها پیش به ما می گفتند،

اما شکسپیر هرگز به ۲۰۰ ایمل
در روز مواجه نشد.

( خنده تماشاگران)

تا آنجا که من می دانم، رواقیون
در فیسبوک نبودند.

همه ما میدانیم که در زندگی پر درخواست ما

یکی از چیزهایی که بیشترین تقاضا را دارد

خود ما هستیم.

هر کجا که هستیم، هر وقت روز و شب،

مدیرانمان، فرستندگان ایملهای اشغالی
پدر و مادرهایمان می توانند به ما دسترسی داشته باشند.

در واقع جامعه شناسان دریافتند
که در سالهای اخیر

آمریکایهای کمتر از پنجاه سال پیش کار می کنند،

اما ما احساس می کنیم که بیشتر کار می کنند.

ما دستگاهای صرفه جویی در زمان بیشتر و بیشتری داریم،

اما گاهی، به نظر می رسد،

زمان کمتر و کمتر می شود.

ما با مردم بیشتر و بیشتر می توانیم
ارتباط برقرار کنیم

اما گاهی در طی مسیر

ما ارتباطمان را با خودمان از دست می دهیم.

و یکی از بزرگترین شگفتی های من به عنوان یک مسافر

پیدا کردن اینکه
دقیقا اغلب مردمی

که بیشتر از همه توانایی داشتند که به هر کجا بروند

بیشتر از همه میل به نرفتن داشتند.

به عبارت دیگر، دقیقا همان موجوداتی

که تکنولوژی را خلق کردند

که بسیاری از محدودیت های
قدیمی را نادیده می گیرند،

در مورد نیاز به محدودیتها
خردمندترین ها هستند.

حتی زمانی که به موضوع تکنولوژی بر می گردد.

یکبار من به دفتر شرکت گوگل رفتم

و خیلی از چیزهایی که شما درباره اش شنیدید را دیدم؛

در مورد درختان داخل ساختمان،طرمبلنس [ صفحه ای فنری که روی آن بالا پائین می پرند]،

و کارمندان ۲۰ درصد از زمان کاریشان را
آزادند

تا بگذارند که تخیلات و تصورتشان
شکل بگیرد.

اما آنچه که مرا تحت تاثیر قرارداد

ادر زمانی بود که من منتظر کارت شناسایی دیجیتالیم بودم،

یکی از کارمند گوگل داشت برای من
درباره این برنامه صحبت می کرد

که شروع به آموزش خیلی از کارمندان
دیگر گوگل می کرد

که چگونه تمرین یوگا کنند
تا تبدیل به مربی یوگا شوند،

دیگر کارمند گوگل به من درباره
کتابی که داشت می توشت گفت

و در موتور داخلی جستجوگر،

و علم بطور تجربی نشان داده

که خاموش نشستن، و یا مدیتیشن،

نه تنها می تواند منجر به سلامت
یا پاک کردن ذهن شود

بلکه میتواند به هوش احساسی نیز منجر شود.

دوست دیگری در سیلیکون ولی( منظفه ای در کالیفرنیا که شرکتهای بزرگ کامپوتری فدر آنجا فعالیت دارند) دارم

یکی از فصیح ترین سخنوران

برای آخرین پدیده های تکنولوژی هست.

در حقیقت یکی از بنیان گذاران
مجله "وایرد" کوین کلی هست.

کوین آخرین کتابش را درباره
تکنولوژی

بدون تلفن هوشمند یا لپتاپ و یا تلوزیونی در خانه اش نوشت.

و مثل خیلی از مردم در سیلیکون ولی،

تلاش بسیار زیادی می کند که

اینترنت ساببت( قطع کامل دنیای دیجیتالی در مدتی در خانواده برای ایجاد ارتباط بهتر بین اعضای خانواده) در [ خانواده رعایت کند

که بین ۲۴ ساعت تا ۴۸ ساعت در هفته هست

آنها کاملا ارتباط انترنتی قطع می کنند

برای یافتن تناسب و مدیریت اینکه

که نیاز دارند زمانی که
دوباره آنلاین می شوند را دریابند.

شاید چیزی را تکنولوژی
همیشه به ما نداده

این است که خردمندان ترین
شیوه از تکنولوژی چیست.

هنگامی که شما از ساببت صحبت می کنید،

به ده فرمان نگاه کنید -

تنها یک واژه برای صفت
"مقدس" استفاده شده است،

و این ساببت ( روز تعطیل آخر هفته به منظور انجام امور دینی) است.

کتاب مقدس یهودیان تورات را بردار--

این طولانی ترین فصل آن است، این در ساببت است.

و همه ما می دانیم که این یکی از بزرگترین
نعمت های ماست،

این فضای خالی( در اینجا روز تعطیل).

در خیلی از قطعات موسیقی
مکث واستراحت هست

که به قطعه موسیقی
زیبای و شکل می دهد.

و من به عنوان یک نویسنده می دانم

سعی می کنم که فضاهای خالی را در صفحه بگذارم

پی خواننده کتاب می تواند
افکار و جمله مرا کامل کند

چندان که در تخیل او
فضایی برای نفس کشیدن باشد.

در حوزه فیزیکی ، البته
خیلی از مردم،

اگر امکاناتش را داشتند،

سعی می کردند که در خارج از شهر محلی را
به عنوان خانه دوم داشته باشند.

من هرگز چنین امکانی نداشتم،

اما گاهی به یاد میآورم
که هر زمانی بخواهم،

می توانم خانه دوم همان موقع داشته باشم،
اگر نشد تنها با یک روز مرخصی،

در فضای باز.

البته این خیلی آسان نیست،
هر وفت اینکار را می کنم بیشتر

نگران وسایل اضافی هستم

که روز بعد سرم می ریزه [ باید مرتبشون کنم]

گاهی فکر می کنم بهتر که گوشت خوردن،
یا رابطه جنسی و یا نوشیدن شراب را کنار بگذارم

تا اینکه شانس چک کردن ایملهایم را از دست بدهم.

( خنده تماشاگران)

و در هر فصل من سعی می کنم
که سه روز را برای غزلت نشینی مرخصی بگیرم

اما بخشی از برای ترک کردن همسر بی چارهام

و نادیده گرفتن ایملهای به ظاهر فوری

از طرف مدیرانم

و شاید از دست دادن مهمانی تولد
یک دوست احساس گناه می کند.

من فهمیدم که تنها با رفتن به آنجا

که من چیزی تازه یا خلاق و
یا شادی بخش ندارم که با

همسرم یا مدیرانم و یا دوستانم به اشتراک بگذارم.

واقعا در غیر اینصورت،

من خستگی و پریشانی خودم را
به جای حضور آنها عوض میکنم

که خوشبختی در آن نیست.

خُب هنگامی که ۲۹ ساله بودم،

تصمیم گرفتم همه زندگیم را دوباره بسازم

با پرتو نرفتن به جایی.

یک شب از محل کارم بر میگشتم،

این بعد از نیمه شب بود، من در یک تاکسی بودم
که در میدان تایم( میدانی در نیویورک) می رفت،

ناگهان متوجه شدم که من در با اطرافم رقابتی زیادی دارم

و هرگز نمی توانم به همسرم برسم.

و همانطور که اتفاق افتاده بود، زندگیم

با فردی که در کودگی آرزویش را داشتم همگن شده است.

من همکاران و دوستان بسیار خوبی داشتم،

من آپارتمان خوبی در بین خیابان پارک
و خیابان ۲۰۰ داشتم

پیش دوم شغل بسیار فریبنده ای داشتم
نوشتن در مورد موضوعات جهانی،

اما من هرگز خودم رابه اندازه کافی
از آنها جدا نکرده بودم

تا افکار خودم را بشنوم--

یا در واقع، برای درک اینکه
آیا حقیقتا خوشحالم.

خُب من آرزوهای زندگیم

برای یک اتاق در حیاط پشتی کیوتو در ژاپن رها کردم،

که در نیروی بسیار قوی در آن بود

کششی مرموزی مرا به آنجا کشید.

حتی زمانی که یک کودک بودم

به نقاشی هایی از شهر کیوتو نگاه می کردم و
احساس می کردم که آنجا را می شناسم؛

از قبل می دانستک که آنجا را خواهم دید.

اما همانطور که میدانید،

کیوتو شهر زیبایی که با تپه ها احاطه شد،

که بیش از ۲٫۰۰۰ معبد و زیارتگاه دارد،

که بیش از ۸۰۰ سال است که مردم در آنجا
خاموش می نشینند.

و خیلی زود پس از اینکه رفتم

جایی رفتم که هنوز با همسرم آنجا هستم،
و قبلا فرزندانم بودند،

در یک آپارتمان دو خوابه

در ناکجا اباد،

جایی که ما دوچرخه نداشتیم، خودرو نداشتیم،

تلوزیون نداشتیم ، من می توانم درک کنم،

و