Τζόναθαν Χέιντ: Θρησκεία, εξέλιξη και η έκσταση της αυτο-υπέρβασης

Ο ψυχολόγος Τζόναθαν Χέιντ κάνει μια απλή, αλλά δύσκολη ερώτηση: γιατί αναζητούμε την αυτο-υπέρβαση; Γιατί προσπαθούμε να χάσουμε τον εαυτό μας; Σε μια περιήγηση μέσω της επιστήμης της εξέλιξης από την επιλογή ομάδας, προτείνει μια προκλητική απάντηση.

Έχω μια ερώτηση για εσάς:

Είστε θρησκευόμενοι;

Σας παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας τώρα

αν θεωρείτε τον εαυτό σας θρησκευόμενο.

Για να δούμε, θα έλεγα περίπου ένα τρία με τέσσερα τοις εκατό.

Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν τόσοι πιστοί σε ένα συνέδριο του TED.

(Γέλια)

Εντάξει, ακόμα μία ερώτηση:

Θεωρείτε τον εαυτό σας πνευματικό

με οποιοδήποτε τρόπο, μορφή ή έννοια; Σηκώστε το χέρι σας.

Οκ, εδώ έχουμε πλειοψηφία.

Η ομιλία μου σήμερα

έχει να κάνει με το λόγο, ή έναν από τους κύριους λόγους,

για τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τον εαυτό τους

πνευματικό με κάποιο τρόπο, μορφή ή έννοια.

Η ομιλία μου σήμερα έχει να κάνει με την αυτο-υπέρβαση.

Είναι ένα βασικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης

πως μερικές φορές ο εαυτός φαίνεται να χάνεται τελείως.

Και όταν αυτό συμβαίνει,

το συναίσθημα είναι εκστατικό

και ψάχνουμε μεταφορές για την άνοδο και την κάθοδο

για να εξηγήσουμε αυτά τα συναισθήματα.

Λέμε ότι έχουμε εξυψωθεί

ή ανυψωθεί.

Τώρα είναι πραγματικά δύσκολο να σκεφθείτε κάτι τόσο αφηρημένο

χωρίς μια συγκεκριμένη μεταφορά.

Εδώ λοιπόν είναι η μεταφορά που προσφέρω σήμερα.

Σκεφθείτε το μυαλό σαν ένα σπίτι με πολλά δωμάτια,

πολλά από τα οποία μας είναι πολύ οικεία.

Αλλά μερικές φορές είναι σαν να εμφανίζεται μια πόρτα

από το πουθενά

η οποία οδηγεί σε μια σκάλα.

Ανεβαίνουμε τη σκάλα

και βιώνουμε μια κατάσταση διαταραγμένης συνείδησης.

Το 1902,

ο μεγάλος Αμερικάνος ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς

έγραψε για τις πολλές μορφές της θρησκευτικής εμπειρίας.

Συγκέντρωσε περιπτώσεις όλων των ειδών.

Μνημόνευσε τα λόγια όλων των ανθρώπων

που είχαν μια μορφή από αυτές τις εμπειρίες.

Μία από τις πιο συναρπαστικές για εμένα

είναι ένας νέος άνδρας, ο Στίβεν Μπράντλεϊ,

που νόμιζε ότι συνάντησε τον Ιησού το 1820.

Και ορίστε τι είπε ο Μπράντλεϊ γι' αυτό.

(Μουσική)

(Βίντεο) Στίβεν Μπράντλεϊ: Νομίζω ότι είδα το σωτήρα με ανθρώπινη μορφή

για περίπου ένα δευτερόλεπτο στο δωμάτιο,

με τα χέρια ανοιχτά,

να εμφανίζεται για να μου πει "Έλα".

Την επόμενη μέρα έτρεμα από αγαλλίαση.

Η ευτυχία μου ήταν τόσο μεγάλη που ήθελα να πεθάνω.

Αυτός ο κόσμος δεν είχε χώρο στα συναισθήματά μου.

Πριν από αυτό

ήμουν πολύ εγωιστής και αυτάρεσκος.

Αλλά τώρα επιθυμούσα την ευημερία ολόκληρης της ανθρωπότητας

και μπορούσα, με τρυφερή καρδιά,

να συγχωρήσω τους χειρότερους εχθρούς μου.

Τζ. Χ.: Προσέξτε

πως ο ευτελής, ηθικολογικός εαυτός του Μπράντλεϊ

απλά πεθαίνει ανεβαίνοντας τη σκάλα.

Και στο υψηλότερο επίπεδο

γίνεται στοργικός και συγχωρεί.

Οι θρησκείες του κόσμου έχουν βρει πάρα πολλούς τρόπους

για να βοηθήσουν τους ανθρώπους ν' ανέβουν τη σκάλα.

Μερικές σταματούν τον εαυτό μέσω του διαλογισμού.

Άλλες χρησιμοποιούν ψυχεδελικά ναρκωτικά.

Αυτό είναι από έναν Αζτέκικο πάπυρο του 16ου αιώνα

και δείχνει έναν άνθρωπο να τρώει ένα μανιτάρι ψιλοκυβίνης

και την ίδια στιγμή σύρεται πάνω στη σκάλα από έναν θεό.

Άλλες χρησιμοποιούν το χορό, το στροβιλισμό και την περιστροφή

για να προάγουν την αυτο-υπέρβαση.

Αλλά δεν χρειάζεται μια θρησκεία για ν' ανεβείτε τη σκάλα.

Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την αυτο-υπέρβαση στη φύση.

Άλλοι υπερβαίνουν τον εαυτό τους παραληρώντας.

Αλλά αυτό είναι το πιο παράξενο μέρος απ' όλα:

ο πόλεμος.

Πάρα πολλά βιβλία για τον πόλεμο λένε το ίδιο πράγμα,

ότι τίποτα δεν ενώνει τους ανθρώπους περισσότερο

από τον πόλεμο.

Και αυτή η ένωση δίνει τη δυνατότητα

για εξαιρετικές εμπειρίες αυτο-υπέρβασης.

Θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα

από ένα βιβλίο του Γκλεν Γκρέι.

Ο Γκρέι ήταν στρατιώτης του Αμερικανικού στρατού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και μετά τον πόλεμο πήρε συνέντευξη από πολλούς στρατιώτες

και έγραψε για τις εμπειρίες τους στη μάχη.

Εδώ είναι ένα απόσπασμα κλειδί

όπου στην ουσία περιγράφει τη σκάλα.

(Βίντεο) Γκλεν Γκρέι: Πολλοί βετεράνοι θα παραδεχθούν

ότι η εμπειρία της συλλογικής προσπάθειας στη μάχη

ήταν το σημαντικότερο στοιχείο της ζωής τους.

Το "εγώ" γίνεται ασυναίσθητα "εμείς"

το "δικό μου" γίνεται "δικό μας"

και μια ατομική πίστη

χάνει την κεντρική της σημασία.

Πιστεύω ότι δεν είναι τίποτα λιγότερο

από την επιβεβαίωση της αθανασίας

που κάνει την αυτοθυσία εκείνες τις στιγμές

τόσο σχετικά εύκολη.

Μπορεί να πέφτω, αλλά δεν πεθαίνω,

γιατί αυτό που υπάρχει μέσα μου μεταφέρεται

και συνεχίζει να ζει στους συντρόφους

για τους οποίους έδωσα τη ζωή μου.

Τζ. Χ.: Το κοινό που έχουν λοιπόν όλες αυτές οι περιπτώσεις

είναι ότι ο εαυτός φαίνεται να υποχωρεί, να χάνεται

και είναι ένα ωραίο, ένα πολύ ωραίο συναίσθημα

εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε αισθανόμαστε στην κανονική μας ζωή.

Είναι κάπως εμψυχωτικό.

Η ιδέα ότι ανεβαίνουμε προς τα πάνω ήταν κεντρική στο έργο

του μεγάλου Γάλλου κοινωνιολόγου Εμίλ Ντιρκέμ.

Ο Ντιρκέμ μας αποκαλούσε Homo duplex,

ή άνθρωπο δύο επιπέδων.

Το χαμηλότερο επίπεδο το ονόμαζε επίπεδο των εγκοσμίων.

Τα εγκόσμια είναι το αντίθετο του θείου.

Απλά σημαίνει κοινό ή συνηθισμένο.

Και στις συνηθισμένες μας ζωές υπάρχουμε ως άτομα.

Θέλουμε να ικανοποιήσουμε τις ατομικές μας επιθυμίες.

Ακολουθούμε τους ατομικούς μας στόχους.

Αλλά μερικές φορές συμβαίνει κάτι

που πυροδοτεί μια αλλαγή φάσης.

Τα άτομα ενώνονται

σε μια ομάδα, ένα κίνημα ή ένα έθνος,

το οποίο είναι κάτι πολύ περισσότερο από το άθροισμα των μελών του.

Ο Ντιρκέμ ονόμαζε αυτό το επίπεδο το επίπεδο του θείου

επειδή πίστευε ότι η λειτουργία της θρησκείας

ήταν να ενώνει τους ανθρώπους σε μια ομάδα,

σε μια ηθική κοινότητα.

Ο Ντιρκέμ πίστευε ότι οτιδήποτε μας ενώνει

παίρνει μια πνοή ιερότητας.

Και μόλις οι άνθρωποι συγκεντρωθούν γύρω από

κάποιο ιερό αντικείμενο ή αξία,

θα εργασθούν ως ομάδα και θα παλέψουν να το υπερασπισθούν.

Ο Ντιρκέμ έγραψε

για ένα σύνολο έντονων συλλογικών συναισθημάτων

που επιτελούν το θαύμα του E pluribus unum,

της δημιουργίας μιας ομάδας από άτομα.

Σκεφθείτε την ομαδική χαρά στη Βρετανία

την ημέρα που έληξε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Σκεφθείτε την ομαδική οργή στην Πλατεία Ταχρίρ

η οποία έριξε ένα δικτάτορα.

Και σκεφθείτε την ομαδική θλίψη

στις Ηνωμένες Πολιτείες

που νιώσαμε όλοι, που μας ένωσε όλους,

μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Θα συνοψίσω που είμαστε.

Λέω ότι η ικανότητα για αυτο-υπέρβαση

είναι ένα βασικό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Φέρνω τη μεταφορά

της σκάλας στο μυαλό.

Λέω ότι είμαστε Homo duplex

και η σκάλα μας οδηγεί από το επίπεδο των εγκοσμίων

στο επίπεδο του θείου.

Όταν ανεβαίνουμε αυτή τη σκάλα,

η ιδιοτέλεια χάνεται,

γινόμαστε απλά λιγότερο ιδιοτελείς

και αισθανόμαστε καλύτεροι, πιο μεγαλόψυχοι

και κάπως εξυψωμένοι.

Αυτή είναι λοιπόν η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων

για τους κοινωνικούς επιστήμονες σαν εμένα:

Είναι η σκάλα

ένα χαρακτηριστικό του εξελικτικού μας σχεδιασμού;

Είναι ένα παράγωγο φυσικής επιλογής,

όπως τα χέρια μας;

Ή μήπως είναι ένας ιός, ένα λάθος στο σύστημα -

αυτό το θρησκευτικό πράγμα είναι κάτι

που συμβαίνει όταν τα καλώδια διασταυρώνονται στο μυαλό -

η Τζιλ παθαίνει εγκεφαλικό και έχει αυτή την θρησκευτική εμπειρία,

πρόκειται απλά για λάθος;

Λοιπόν, πολλοί επιστήμονες που μελετούν τη θρησκεία ασπάζονται αυτή την άποψη.

Οι Νέοι Άθεοι για παράδειγμα,

ισχυρίζονται ότι η θρησκεία είναι ένα σύνολο μιμιδίων,

ένα είδος παρασιτικών μιμιδίων,

που εισέρχονται στο μυαλό μας

και μας αναγκάζουν να κάνουμε όλων των ειδών τις θρησκευτικές τρέλες,

αυτοκαταστροφικές κινήσεις, όπως επιθέσεις αυτοκτονίας.

Και εξάλλου,

πώς θα μπορούσε ποτέ να είναι καλό για εμάς

να χάνουμε τον εαυτό μας;

Πώς θα μπορούσε ποτέ να προσαρμοστεί

ένας οργανισμός

ώστε να υπερβεί την ιδιοτέλεια;

Επιτρέψτε μου να σας δείξω.

Στην "Καταγωγή του Ανθρώπου",

ο Κάρολος Δαρβίνος έγραψε πολλά

σχετικά με την εξέλιξη των ηθών -

από πού προήλθαν, γιατί τα έχουμε.

Ο Δαρβίνος παρατήρησε ότι πολλές από τις αρετές μας

έχουν ελάχιστη χρήση για τον εαυτό μας,

αλλά έχουν σημαντική χρήση για τις ομάδες μας.

Έγραψε επίσης για το σενάριο

στο οποίο δύο φυλές πρώιμων ανθρώπων

θα έρχονταν σε επαφή και ανταγωνισμό.

Είπε: "Αν η μία φυλή διέθετε

έναν μεγάλο αριθμό θαρραλέων, συμπονετικών

και πιστών μελών,

που είναι πάντα έτοιμα να βοηθήσουν και να υπερασπιστούν το ένα το άλλο

αυτή η φυλή θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία

και θα κατακτούσε την άλλη".

Συνέχισε λέγοντας ότι "οι εγωιστές και οι εριστικοί άνθρωποι

δεν θα έχουν συνοχή,

και χωρίς συνοχή

τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί."

Με άλλα λόγια,

ο Κάρολος Δαρβίνος πίστευε

στην ομαδική επιλογή.

Τώρα αυτή η ιδέα αποτελεί πεδίο διαμάχης τα τελευταία 40 χρόνια,

αλλά πρόκειται να επιστρέψει δριμύτερη φέτος,

ιδίως μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Ε.Ο. Γουίλσον τον Απρίλιο,

ο οποίος δείχνει με σοβαρά επιχειρήματα

ότι εμείς, και μερικά ακόμα είδη,

είμαστε παράγωγα της ομαδικής επιλογής.

Αλλά πραγματικά ο τρόπος για να το σκεφτούμε αυτό

είναι ως πολυεπίπεδη επιλογή.

Σκεφτείτε το έτσι:

Υπάρχει ανταγωνισμός εντός και μεταξύ των ομάδων.

Εδώ είναι μια ομάδα ανθρώπων σε μια ομάδα κωπηλασίας κολεγίου.

Εντός της ομάδας

υπάρχει ανταγωνισμός.

Τα μέλη της συναγωνίζονται το ένα το άλλο.

Οι πιο αργοί κωπηλάτες, οι πιο αδύναμοι κωπηλάτες θα αποκοπούν από την ομάδα.

Και μόνο μερικοί από αυτούς θα συνεχίσουν το άθλημα.

Ίσως ένας από αυτούς να καταφέρει να φθάσει στους Ολυμπιακούς.

Έτσι, εντός της ομάδας

τα συμφέροντά τους συγκρούονται μεταξύ τους.

Και μερικές φορές θα ήταν ωφέλιμο

για κάποιο από τα μέλη

να προσπαθήσει να σαμποτάρει τους υπολοίπους.

Ίσως να συκοφαντήσει τον κύριο αντίπαλό του

στον προπονητή.

Αλλά ενώ ο ανταγωνισμός υφίσταται

εντός του σκάφους,

ο ανταγωνισμός συνεχίζεται και μεταξύ των σκαφών.

Και μόλις βάλεις τους κωπηλάτες σ' ένα σκάφος που συναγωνίζεται με άλλο σκάφος,

δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συνεργαστούν

επειδή βρίσκονται όλοι στο ίδιο σκάφος.

Μπορούν να νικήσουν μόνο

αν συνεργαστούν ως ομάδα.

Εννοώ, αυτά τα πράγματα ακούγονται κοινότοπα,

αλλά είναι βαθιές εξελικτικές αλήθειες.

Το βασικό επιχείρημα εναντίον της ομαδικής επιλογής

ήταν πάντοτε

ότι, σίγουρα, θα ήταν ωραία να υπήρχε μια ομάδα συνεργατών,

αλλά αμέσως μόλις δημιουργηθεί η ομάδα συνεργατών,

θα υποταχθούν στα "αρπαχτικά",

άτομα που θα εκμεταλλευτούν τη σκληρή δουλειά των άλλων.

Θα σας το καταστήσω σαφές.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια ομάδα μικρών οργανισμών -

μπορεί να είναι βακτήρια, χάμστερ, δεν έχει σημασία -

και ας υποθέσουμε ότι αυτή η μικρή ομάδα εξελίχθηκε ώστε να συνεργάζεται.

Αυτό είναι υπέροχο. Ξύνουν, υπερασπίζονται ο ένας τον άλλο,

εργάζονται μαζί, παράγουν πλούτο.

Και όπως θα δείτε σ' αυτή την προσομοίωση,

καθώς αλληλεπιδρούν κερδίζουν πόντους, μεγαλώνουν

και όταν διπλασιαστούν σε μέγεθος, θα τους δείτε να χωρίζονται

και έτσι αναπαράγονται και αυξάνεται ο πληθυσμός.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι κάποιο από αυτά μεταλλάσσεται.

Υπάρχει μια μετάλλαξη στο γονίδιο

και κάποιο μεταλλάσσεται και ακολουθεί μια εγωιστική στρατηγική.

Εκμεταλλεύεται τους υπολοίπους.

Και όταν ένα πράσινο αλληλεπιδρά με ένα μπλε,

βλέπετε ότι το πράσινο μεγαλώνει και το μπλε μικραίνει.

Δείτε πώς λειτουργούν τα πράγματα.

Ξεκινάμε με ένα μόνο πράσινο,

και καθώς αλληλεπιδρά

αυτό αποκτά πλούτο, πόντους ή φαγητό.

Και σύντομα, οι συνεργάτες έχουν εξαφανιστεί.

Τα αρπαχτικά έχουν κυριαρχήσει.

Αν μια ομάδα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα των αρπαχτικών

τότε δεν μπορεί να δρέψει τους καρπούς της συνεργασίας

και η ομαδική επιλογή δεν μπορεί να ξεκινήσει.

Ωστόσο, υπάρχουν λύσεις για το πρόβλημα των αρπαχτικών.

Δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα, η φύση το έχει λύσει πολλές φορές.

Και η αγαπημένη λύση της φύσης

είναι να τους βάζει όλους στο ίδιο σκάφος.

Για παράδειγμα,

γιατί τα μιτοχόνδρια σε κάθε κελί

έχουν το δικό τους DNA,

εντελώς ξεχωριστό από το DNA του πυρήνα;

Επειδή παλαιότερα ήταν

ξεχωριστά ανεξάρτητα βακτήρια

και ενώθηκαν

και έγιναν ένας υπερ-οργανισμός.

Με κάποιον τρόπο - ίσως το ένα κατάπιε το άλλο, δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί ακριβώς -

αφότου τα κάλυψε μια μεμβράνη,

ήταν όλα στην ίδια μεμβράνη,

τώρα όλη η διαίρεση της εργασίας που δημιουργήθηκε από τον πλούτο,

όλο το μεγαλείο που δημιουργήθηκε από τη συνεργασία,

παραμένει κλειδωμένο στη μεμβράνη

και έχουμε έναν υπερ-οργανισμό.

Τώρα ας ξανακάνουμε την προσομοίωση

βάζοντας έναν από αυτούς τους υπερ-οργανισμούς

σ' έναν πληθυσμό αρπαχτικών, αποστατών, απατεώνων

και ας δούμε τι θα συμβεί.

Ένας υπερ-οργανισμός μπορεί βασικά να πάρει ό,τι θέλει.

Είναι τόσο μεγάλος, ισχυρός και αποτελεσματικός

που μπορεί να πάρει πόρους

από τους πράσινους, τους αποστάτες, τους απατεώνες.

Πολύ σύντομα, ολόκληρος ο πληθυσμός

θα αποτελείται απ' αυτούς τους νέους υπερ-οργανισμούς.

Αυτό που σας έδειξα εδώ

ορισμένες φορές ονομάζεται μεγάλη μετάβαση

στην εξελικτική ιστορία.

Οι νόμοι του Δαρβίνου δεν αλλάζουν,

αλλά τώρα υπάρχει ένα νέο είδος παίκτη στο γήπεδο

και τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά.

Τώρα αυτή η μετάβαση δεν ήταν ένα μοναδικό λάθος της φύσης

που απλά συνέβη με ορισμένα βακτήρια.

Συνέβη ξανά

περίπου 120 ή 140 εκατομμύρια χρόνια πριν

όταν μερικές μοναχικές σφήκες

άρχισαν να δημιουργούν μικρές, πρωτόγονες

φωλιές ή κυψέλες.

Μόλις συγκεντρώθηκαν μερικές σφήκες στην ίδια κυψέλη,

δεν είχαν άλλη επιλογή, παρά να συνεργαστούν

επειδή σύντομα θα αντιμετώπιζαν ανταγωνισμό

από άλλες κυψέλες.

Και οι πιο συνεκτικές κυψέλες νίκησαν,

ακριβώς όπως είπε ο Δαρβίνος.

Αυτές οι πρώιμες σφήκες

προκάλεσαν την εμφάνιση μελισσών και μυρμηγκιών

που γέμισαν τον κόσμο

και άλλαξαν τη βιόσφαιρα.

Και συνέβη ξανά,

ακόμα πιο θεαματικά,

τα τελευταία 500 χιλιάδες χρόνια

όταν οι πρόγονοί μας

έγιναν πολιτιστικά πλάσματα,

και συγκεντρώθηκαν γύρω από μια εστία ή μια φωτιά

χώρισαν τις δουλειές,

άρχισαν να βάφουν τα κορμιά τους, μιλούσαν τις δικές τους διαλέκτους

και τελικά λάτρευαν τους δικούς τους θεούς.

Από τη στιγμή που ήταν όλοι στην ίδια φυλή,

μπορούσαν να κρατήσουν κλειδωμένα τα οφέλη της συνεργασίας.

Και ξεκλείδωσαν την πιο ισχυρή δύναμη

που γνώρισε ποτέ αυτός ο πλανήτης,

η οποία είναι η ανθρώπινη συνεργασία,

μια δύναμη για κατασκευή

και καταστροφή.

Φυσικά, οι ανθρώπινες ομάδες δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο συνεκτικές

όσο οι κυψέλες των μελισσών.

Οι ανθρώπινες ομάδες μπορεί να μοιάζουν με κυψέλες για λίγο,

αλλά τείνουν να διαχωρίζονται.

Δεν είμαστε ταγμένοι στη συνεργασία όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια.

Στην πραγματικότητα, συχνά,

όπως είδαμε να συμβαίνει σε πολλές από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης,

συχνά αυτοί οι διαχωρισμοί συγκλίνουν με τις θρησκευτικές γραμμές.

Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι ενώνονται,

και βάζουν τους εαυτούς τους στο ίδιο κίνημα,

μπορούν να μετακινήσουν βουνά.

Κοιτάξτε τους ανθρώπους στις φωτογραφίες που σας δείχνω.

Πιστεύετε ότι

κυνηγούν την ιδιοτέλεια;

Ή κυνηγούν το κοινό συμφέρον,

το οποίο απαιτεί να χάσουν τον εαυτό τους

και να γίνουν απλά μέρος ενός συνόλου;

Εντάξει, αυτή ήταν η Ομιλία μου

που έγινε σύμφωνα με τον τρόπο του TED.

Και τώρα θα ξαναπώ ολόκληρη την Ομιλία από την αρχή

σε τρία λεπτά

με πιο ολοκληρωμένο τρόπο.

(Μουσική)

(Βίντεο) Τζόναθαν Χέιντ: Εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά είδη

θρησκευτικής εμπειρίας,

όπως εξήγησε και ο Γουίλιαμ Τζέιμς.

Ένα από τα πιο κοινά είναι όταν ανεβαίνουμε τη μυστική σκάλα

και χάνουμε τον εαυτό μας.

Η σκάλα μας ανεβάζει

από την εμπειρία της ζωής ως κοσμική ή συνηθισμένη

στη εμπειρία της ζωής ως ιερή

ή βαθιά διασυνδεδεμένη.

Είμαστε Homo duplex,

όπως εξήγησε ο Ντιρκέμ.

Και είμαστε Homo duplex

επειδή εξελιχθήκαμε από την πολυεπίπεδη επιλογή,

όπως εξήγησε ο Δαρβίνος.

Δεν μπορεί να είναι σίγουρο αν η σκάλα είναι προσαρμογή

αντί για ιός,

αλλά αν είναι προσαρμογή

τότε οι επιπτώσεις είναι βαθιές.

Αν είναι προσαρμογή,

τότε εξελιχθήκαμε για να είμαστε θρησκευόμενοι.

Δεν εννοώ ότι εξελιχθήκαμε

για να γίνουμε μέλη γιγαντιαίων οργανωμένων θρησκειών.

Αυτά τα πράγματα προέκυψαν πολύ πρόσφατα.

Εννοώ ότι εξελιχθήκαμε

για να δούμε την ιερότητα γύρω μας

και να ενωθούμε με άλλους σε ομάδες

και να μαζευτούμε γύρω από ιερά αντικείμενα,

ανθρώπους και ιδέες.

Γι' αυτόν το λόγο η πολιτική είναι τόσο φυλετική.

Η πολιτική είναι εν μέρει κοσμική, εν μέρει ιδιοτελής

αλλά η πολιτική έχει να κάνει επίσης με την ιερότητα.

Έχει να κάνει με την ένωση με τους άλλους

για να ακολουθήσουμε ηθικές ιδέες.

Έχει να κάνει με την αιώνια πάλη του καλού και του κακού

και όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε στην ομάδα του καλού.

Και κυρίως,

αν η σκάλα είναι αληθινή,

εξηγεί το διαρκές λανθάνον ρεύμα

του ανικανοποίητου στη σύγχρονη ζωή.

Επειδή τα ανθρώπινα όντα είναι, σε κάποιον βαθμό

ομαδικά πλάσματα, όπως οι μέλισσες.

Είμαστε μέλισσες. Το σκάσαμε από την κυψέλη την περίοδο του Διαφωτισμού.

Καταρρίψαμε τους παλιούς θεσμούς

και φέραμε ελευθερία στους καταπιεσμένους.

Απελευθερώσαμε την δημιουργικότητα που άλλαξε τη Γη

και δημιουργήσαμε τεράστιο πλούτο και ανέσεις.

Σήμερα πετάμε

σαν ξεχωριστές μέλισσες που πανηγυρίζουμε την ελευθερία μας.

Αλλά μερικές φορές αναρωτιόμαστε:

Μόνο αυτά υπάρχουν;

Τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου;

Τι λείπει;

Αυτό που λείπει είναι ότι είμαστε Homo duplex,

αλλά η σύγχρονη, κοσμική κοινωνία είναι χτισμένη

ώστε να ικανοποιεί τον κατώτερο, κοσμικό εαυτό μας.

Είναι πολύ άνετα εδώ κάτω, στο κατώτερο επίπεδο.

Ελάτε, καθίστε στο οικιακό μου κέντρο ψυχαγωγίας.

Μια μεγάλη πρόκληση της σύγχρονης ζωής

είναι να βρεις τη σκάλα ανάμεσα σε όλα τα σκουπίδια

και μετά να κάνεις κάτι καλό και μεγαλόψυχο

μόλις φτάσεις στην κορυφή.

Βλέπω την επιθυμία στους μαθητές μου στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια.

Όλοι θέλουν να βρουν μια αιτία ή ένα κάλεσμα

στο οποίο να μπορούν να ριχτούν.

Όλοι ψάχνουν για τη σκάλα τους.

Και αυτό μου δίνει ελπίδα

επειδή οι άνθρωποι δεν είναι αμιγώς εγωιστές.

Οι περισσότεροι επιθυμούν να ξεπεράσουν τη μικροπρέπεια

και να αποτελέσουν μέρος ενός μεγαλύτερου πράγματος.

Και αυτό εξηγεί την εντυπωσιακή αντήχηση

αυτής της απλής μεταφοράς

που εμφανίστηκε σχεδόν 400 χρόνια πριν.

"Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί

πλήρες και αυτάρκες.

Κάθε άνθρωπος είναι ένα τμήμα της ηπείρου,

ένα κομμάτι της στεριάς."

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)