Φόρεστ Γκαμπ Σκηνή Λεωφορείου

- Να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό, Φόρεστ.
- Και βέβαια, μαμά.

Θυμάμαι πολύ καλά την διαδρομή με το λεωφορείο
την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Θ' ανέβεις;

Η μαμά είπε να μην μπαίνω
σε αυτοκίνητα αγνώστων.

Αυτό είναι το σχολικό.

Είμαι ο Φόρεστ. Φόρεστ Γκαμπ.

- Εγώ είμαι η Ντόροθι Χάρις.
- Άρα, τώρα πια γνωριζόμαστε.

Αυτή η θέση είναι πιασμένη.

Πιασμένη!

Δεν μπορείς να καθήσεις εδώ.

Ξέρεις, είναι περίεργο τι μπορεί να θυμηθεί
ένα μικρό παιδί,

γιατί δεν θυμάμαι την γέννησή μου.

Δεν θυμάμαι τι δώρο πήρα στα πρώτα μου
Χριστούγεννα,

και δεν ξέρω πότε έκανα πικ-νικ για πρώτη φορά.

Όμως θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα

την ομορφότερη φωνή του κόσμου.

Αν θες μπορείς να καθήσεις εδώ.

Δεν είχα ξαναδεί τίποτα ομορφότερο
στη ζωή μου.

Ήταν σαν άγγελος.

Λοιπόν, θα καθήσεις ή όχι;

Τι έχουν τα πόδια σου;

Τίποτα, απολύτως τίποτα.
Τα πόδια μου είναι μια χαρά.

Απλά κάθησα δίπλα της σ' εκείνο το λεωφορείο

και μιλάγαμε σε όλη την διαδρομή προς το σχολείο.

... η πλάτη μου είναι στραβή σαν γάντζος.

Αυτά θα με κάνουν ...

Κι εκτός από την μαμά, κανένας ποτέ δεν μου μιλούσε
ούτε μου έκανε ερωτήσεις.

Χαζός είσαι;

Η μαμά λέει, «Χαζός είναι αυτός που κάνει χαζά».

- Με λένε Τζένυ.
- Εμένα Φόρεστ. Φόρεστ Γκαμπ.

Από εκείνη την ημέρα,
ήμασταν πάντα μαζί.

Η Τζένυ κι εγώ ήμασταν αυτοκόλλητοι.

Μου έμαθε πώς να σκαρφαλώνω.

Έλα, Φόρεστ, μπορείς να τα καταφέρεις.