Βγήκαμε μπροστά λοιπόν ... και τώρα τι κάνουμε;

Η Σέρυλ Σάντμπεργκ παραδέχεται ότι ήταν τρομοκρατημένη πριν ανέβει στη σκηνή του TED το 2010 -γιατί επρόκειτο να μιλήσει, για πρώτη φορά, για τη μοναχική εμπειρία τού να είσαι γυναίκα στις υψηλές βαθμίδες των επιχειρήσεων. Μετά από εκατομμύρια προβολές (κι ένα βιβλίο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις), η Γενική Διευθύντρια Επιχειρήσεων του Facebook συζητά με τη γυναίκα που την ώθησε να δώσει την πρώτη εκείνη ομιλία, την Πατ Μίτσελ. Η Σάντμπεργκ μιλάει ανοιχτά για την αντίδραση στην ιδέα της και διερευνά τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται για την επιτυχία.

Πατ Μίτσελ: Η πρώτη σου φορά
πίσω στη σκηνή του TEDWomen.

Σέρυλ Σάντμπεργκ: Επέστρεψα. Χαίρομαι
που σας βλέπω. Είναι πάντα τόσο ωραίο

να κοιτάς και να βλέπεις
τόσο πολλές γυναίκες.

Δεν είναι η συνηθισμένη μου εμπειρία και
ξέρω δεν είναι ούτε για τους άλλους.

ΠΜ: Όταν ξεκινήσαμε τις συζητήσεις, ίσως
το θέμα να μην ήταν τα κοινωνικά δίκτυα,

κάτι που υποθέσαμε ότι θα ήταν,
αλλά ότι είχες στο μυαλό σου

τις χαμένες ηγετικές θέσεις,

ιδιαίτερα στους τομείς της τεχνολογίας
και των κοινωνικών δικτύων.

Αλλά πώς εξελίχθηκε αυτό ως σκέψη και
κατέληξε να γίνει η ομιλία TED που έκανες;

ΣΣ: Φοβήθηκα να ανέβω στη σκηνή
και να μιλήσω για γυναίκες,

επειδή μεγάλωσα στον επιχειρηματικό κόσμο,
όπως νομίζω και πολλοί από εμάς.

Ποτέ δεν μιλάς για το ότι είσαι γυναίκα,
επειδή κάποιος μπορεί να το προσέξει.

Ίσως να το προσέξουν. Ή χειρότερα, αν πείτε
«γυναίκα», τα άτομα από την άλλη πλευρά

θα νομίσουν ότι ζητάτε ειδική μεταχείριση
ή ότι κάνετε παράπονα.

Ή χειρότερα, ότι θα τους κάνετε μήνυση.
Έτσι πέρασα... (Γέλια)

Πέρασα ολόκληρη
την επαγγελματική μου καριέρα

και ποτέ δεν μίλησα για το να είσαι
γυναίκα, δεν μίλησα γι'αυτό δημόσια.

Αλλά επίσης πρόσεξα
ότι δεν δούλευε.

Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια
από τότε που τελείωσα το κολλέγιο

και σκέφτηκα ότι όλοι συνομήλικοί μου
ήταν άντρες και γυναίκες,

και όλοι οι ανώτεροί μου ήταν άντρες,

αλλά ότι αυτό θα άλλαζε,

επειδή η δική σου γενιά έκανε τόσο
υπέροχη δουλειά στη μάχη για ισότητα

και η ισότητα τώρα ήταν δική μας.
Αλλά δεν ήταν.

Επειδή χρόνο με το χρόνο,
ήμουν μία από τις ολοένα και λιγότερες,

και τώρα, συχνά η μόνη γυναίκα
σε ένα δωμάτιο.

Μίλησα σε μερικά άτομα για το αν

θα έπρεπε να κάνω μια ομιλία στο TEDWomen
για τις γυναίκες και είπαν «όχι».

Θα τελειώσει η επαγγελματική σου καριέρα.
Δεν μπορείς να είσαι ένα σοβαρό στέλεχος

και να μιλάς για το να είσαι γυναίκα.
Δεν θα σε ξαναπάρουν ποτέ στα σοβαρά.

Ευτυχώς, υπήρχαν λίγοι, περήφανοι,
όπως εσύ, που μου είπαν να κάνω την ομιλία,

κι αναρωτήθηκα αυτό που
ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ

-ο ιδρυτής του Facebook
και αφεντικό μου-

μάς ρωτά όλους μας, δηλαδή
τι θα έκανα αν δεν φοβόμουν;

Η απάντηση ήταν ότι αν δεν φοβόμουν
θα ανέβαινα στη σκηνή του TED,

και θα μιλούσα για γυναίκες και ηγεσία.
Το έκανα κι επέζησα. (Χειροκρότημα)

ΠΜ: Θα έλεγα πως δεν επέζησες μόνο.
Σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, Σέρυλ,

όταν ήμασταν μαζί στα παρασκήνια
και γύρισες προς το μέρος μου

και μου είπες μια ιστορία.

Την τελευταία στιγμή είπα, πρέπει
πραγματικά να μοιραστείς αυτή την ιστορία.

ΣΣ: Ναι.
ΠΜ: Ποια ήταν αυτή η ιστορία;

ΣΣ: Ήταν ένα σημαντικό μέρος του ταξιδιού.
Το αρχικό TEDWomen ήταν στην Ουάσινγκτον,

κι εγώ μένω εδώ, οπότε πήρα
το αεροπλάνο την προηγούμενη,

και η κόρη μου που ήταν τριών, κρεμόταν
από το πόδι μου: «Μαμά, μη φύγεις».

Η Πατ είναι φίλη, κι έτσι,
άσχετα με την ομιλία που θα έκανα

η οποία ήταν γεμάτη με στοιχεία
κι αριθμούς και τίποτα προσωπικό,

της είπα την ιστορία.
Είπα: «Είναι δύσκολη μέρα.

Χθες η κόρη μου κρεμάστηκε
στο πόδι μου για να μην φύγω.»

Με κοίταξες και είπες,
«Πρέπει να πεις αυτήν την ιστορία.»

Και είπα: «Στη σκηνή του TED;
Κάνεις πλάκα;

Θα βγω στη σκηνή και θα παραδεχτώ
ότι η κόρη μου κρεμάστηκε στο πόδι μου;»

Και είπες «Ναι. Αν θέλεις να πεις
για το πώς να πάνε περισσότερες γυναίκες

σε ηγετικούς ρόλους πρέπει να είσαι
ειλικρινής για το πόσο δύσκολο είναι.»

Το έκανα και νομίζω ότι είναι
ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού.

Το ίδιο έγινε όταν έγραψα το βιβλίο μου.
Ξεκίνησα να το γράφω.

Έγραψα το πρώτο κεφάλαιο.
Νόμιζα ότι ήταν υπέροχο.

Ήταν γεμάτο με δεδομένα και αριθμούς.
Είχα τρεις γεμάτες σελίδες

για τις μητριαρχικές φυλές των Μασάι
και τα κοινωνιολογικά τους πρότυπα.

Το διάβασε ο άντρας μου και λέει, είναι
σαν να τρως τα Wheaties σου. (Γέλια)

Κανένας -και συγγνώμη
στην εταιρία των δημητριακών-

κανένας, μα κανένας
δεν θα διαβάσει αυτό το βιβλίο.

Συνειδητοποίησα
μέσα από την διαδικασία

ότι έπρεπε να είμαι
πιο ειλικρινής και ανοιχτή,

κι έπρεπε να πω τις ιστορίες μου,

ιστορίες για την αυτοπεποίθηση
που ακόμη δεν είχα, όπως θα έπρεπε,

σε πολλές περιπτώσεις, τον πρώτο μου
αποτυχημένο γάμο, το κλάμα στη δουλειά,

την αίσθηση ότι δεν ανήκω εδώ,
την αίσθηση ενοχής ακόμη και σήμερα.

Μέρος του ταξιδιού μου,
ξεκινώντας από αυτήν τη σκηνή,

πηγαίνοντας στο «Βγείτε Μπροστά»,
πηγαίνοντας στη βάση,

σχετίζεται με το να είσαι πιο ανοιχτή
και ειλικρινής με αυτές τις προκλήσεις,

ώστε κι άλλες γυναίκες να μπορούν
να είναι πιο ανοιχτές και ειλικρινείς,

κι όλοι μας να μπορούμε να δουλέψουμε
προς την πραγματική ισότητα.

ΠΜ: Νομίζω ότι ένα από τα πιο
εντυπωσιακά κομμάτια στο βιβλίο,

και κατά τη γνώμη μου, ένας από τους λόγους
που χτύπησε ευαίσθητη χορδή

κι έχει απήχηση σε όλο τον κόσμο,

είναι ότι είσαι προσωπική στο βιβλίο
και το ξεκαθαρίζεις αυτό,

καθώς παρατηρείς κάποια πράγματα
που είναι πολύ σημαντικά για τις γυναίκες,

ότι είχες τις ίδιες προκλήσεις
που πολλές από εμάς έχουμε,

καθώς αντιμετώπισες
τις δυσκολίες και τα εμπόδια

και μάλλον κι αυτούς
που δεν πιστεύουν το ίδιο.

Μίλησε γι' αυτή τη διαδικασία:

αποφασίζεις να δημοσιοποιήσεις
το προσωπικό κομμάτι,

και μετά βάζεις τον εαυτό σου στην θέση
ενός ειδικού κατά κάποιο τρόπο

για το πώς να επιλυθούν
αυτές οι προκλήσεις.

ΣΣ: Αφού έκανα την ομιλία TED,
έγινε το εξής:

-ποτέ δεν περίμενα να γράψω ένα βιβλίο,
δεν είμαι συγγραφέας-

προβλήθηκε πολύ
κι άρχισε να επηρεάζει ζωές.

Ένα από τα πρώτα γράμματα που έλαβα
ήταν από μία γυναίκα

που είπε ότι της προσέφεραν μεγάλη προαγωγή
στη δουλειά και την απέρριψε.

Το είπε στην καλύτερη φίλη της,
κι αυτή της είπε,

«Πρέπει πραγματικά να δεις
αυτή την ομιλία TED.»

Είδε την ομιλία TED, επέστρεψε
την επόμενη μέρα και πήρε τη δουλειά.

Πήγε σπίτι της κι έδωσε στον άντρα της
τη λίστα με τα ψώνια. (Γέλια)

Είπε, μπορώ να το κάνω.

Αυτό που είχε πραγματικά
σημασία για μένα,

δεν ήταν μόνο γυναίκες
στον επιχειρηματικό κόσμο,

-αν κι έλαβα μηνύματα
κι επηρέασε πολλές από αυτές.

Ήταν επίσης άνθρωποι
από διαφορετικές περιστάσεις.

Ένας γιατρός που γνώρισα
κι εργαζόταν στο Τζονς Χόπκινς

είπε ότι μέχρι να δει την ομιλία μου
στο TED, δεν είχε καν σκεφτεί

ότι αν και οι μισοί φοιτητές
στις τάξεις του ήταν γυναίκες,

δεν μιλούσαν όσο οι άνδρες
όταν έκανε τους γύρους του.

Άρχισε να προσέχει και καθώς
περίμενε να σηκωθούν χέρια,

είδε ότι σηκώθηκαν τα ανδρικά χέρια.

Έτσι άρχισε να ενθαρρύνει τις γυναίκες
να σηκώνουν τα χέρια τους περισσότερο,

αλλά και πάλι δεν δούλεψε.

Έτσι είπε σε όλους, ότι δεν θα σηκώνουν
πια τα χέρια, απλά θα φωνάζει ονόματα.

Έτσι θα μπορούσε να φωνάζει εξίσου
τους άντρες και τις γυναίκες.

Απέδειξε ότι οι γυναίκες

ήξεραν τις απαντήσεις
το ίδιο καλά ή και καλύτερα,

και μπόρεσε να πάει πίσω
σε αυτές και να τους το πει.

Μια μητέρα νοικοκυρά,
από μία πραγματικά δύσκολη γειτονιά,

όχι με τόσο σπουδαία μόρφωση,
είπε ότι η ομιλία TED...

-δεν είχε ποτέ εταιρική θέση εργασίας

αλλά η ομιλία τής έδωσε την έμπνευση
να πάει στο σχολείο

και να παλέψει για έναν καλύτερο δάσκαλο
για το παιδί της.

Μάλλον ήταν μέρος τού
να βρω τη δική μου φωνή.

Συνειδητοποίησα ότι
κι άλλες γυναίκες και άντρες

μπόρεσαν να βρουν
τη δική τους φωνή μέσα της,

και γι'αυτό πήγα από
την ομιλία στο βιβλίο.

ΠΜ: Στο βιβλίο,
όχι μόνο βρήκες τη φωνή σου,

που είναι καθαρή και δυνατή στο βιβλίο,

αλλά μοιράζεσαι κι αυτά που έμαθες,

τις εμπειρίες άλλων ανθρώπων
στα μαθήματα.

Κι αυτό σκέφτομαι
καθώς θεωρώ ότι

έχεις γίνει κάπως ειδική
στο πώς να βγεις μπροστά.

Πώς ήταν και πώς έγινε
στη ζωή σου να κυκλοφορήσεις

όχι μόνο ένα βιβλίο πρώτο σε πωλήσεις,
ή μία ομιλία υψηλής θέασης,

αλλά ένα κίνημα, όπου οι άνθρωποι
άρχισαν κυριολεκτικά να χαρακτηρίζουν

τις πράξεις τους στη δουλειά
ως «βγαίνω μπροστά»;

ΣΣ: Είμαι ευγνώμων, είναι τιμή μου,
είμαι ευτυχισμένη και είναι μόνο η αρχή.

Δεν ξέρω αν είμαι ειδική ή αν είναι κάποιος.
Πάντως έχω κάνει πολύ έρευνα.

Έχω διαβάσει όλες τις μελέτες,
έχω εντρυφήσει στο υλικό,

και τα μαθήματα είναι ξεκάθαρα.
Να τι ξέρουμε:

τα στερεότυπα κρατάνε τις γυναίκες μακριά
από ηγετικούς ρόλους σε όλο τον κόσμο.

Είναι εντυπωσιακό. Το «Βγαίνω Μπροστά»
είναι παγκόσμιο. Έχω πάει σ' όλον τον κόσμο,

μιλάω γι'αυτό.
Οι πολιτισμοί είναι τόσο διαφορετικοί!

Ακόμη και στη χώρα μας, στην Ιαπωνία,
την Κορέα, την Κίνα, την Ασία, την Ευρώπη,

είναι τόσο διαφορετικοί.
Εκτός από ένα πράγμα: το φύλο.

Σε ολόκληρο τον κόσμο,
ασχέτως του πολιτισμού μας,

πιστεύουμε ότι οι άντρες πρέπει να είναι

δυνατοί, δυναμικοί,
επιθετικοί, να έχουν φωνή.

Πιστεύουμε ότι οι γυναίκες πρέπει να μιλάνε
όταν τους μιλάνε, να βοηθούν τους άλλους.

Το έχω ρωτήσει και σε όλον τον κόσμο.

Οι γυναίκες λέγονται «αυταρχικές».
Υπάρχει μία λέξη για το «αυταρχική»,

για τα μικρά κορίτσια, σε κάθε γλώσσα.

Είναι μία λέξη που δεν πολυχρησιμοποιείται
για τα μικρά αγοράκια,

επειδή όταν ένα μικρό αγόρι καθοδηγεί,
δεν υπάρχει αρνητική λέξη γι'αυτό.

Είναι αναμενόμενο. Αλλά όταν καθοδηγεί
ένα μικρό κορίτσι, είναι αυταρχική.

Ξέρω ότι δεν είναι πολλοί άντρες εδώ,
αλλά δείξτε μου κατανόηση.

Αν είστε άντρας, πρέπει
να αντιπροσωπεύσετε το φύλο σας.

Σηκώστε το χέρι αν σας έχουν πει
ότι είστε πολύ επιθετικός στη δουλειά.

(Γέλια) Πάντα υπάρχουν μερικοί.
Είναι περίπου 5%. Ετοιμαστείτε κύριοι.

Αν είστε γυναίκα, παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας

αν σας έχουν πει ότι είστε
υπερβολικά επιθετικές στη δουλειά.

(Γέλια) Αυτό είπαν τα ακροατήρια
σε κάθε χώρα στον κόσμο

και υποστηρίζεται ακράδαντα
από τα δεδομένα.

Να πιστέψουμε ότι οι γυναίκες είναι πιο
επιθετικές από τους άντρες; Όχι φυσικά.

Απλώς τους κρίνουμε μέσα
από μία διαφορετική σκοπιά

και πολλά από τα χαρακτηριστικά
που πρέπει να έχετε

για να πάτε καλά στη δουλειά,
να έχετε αποτελέσματα, να οδηγείτε,

είναι όσα θεωρούμε για έναν άντρα αφεντικό,

και για μία γυναίκα αυταρχική.

Τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε να το
αλλάξουμε αυτό αν το αναγνωρίσουμε.

Από τις πιο χαρούμενες στιγμές σε όλο
αυτό το ταξίδι ήταν αφού βγήκε το βιβλίο.

Στεκόμουν στη σκηνή με τον Τζων Τσέιμπερς,
τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Cisco.

Διάβασε το βιβλίο.
Στάθηκε στη σκηνή μαζί μου, με κάλεσε

μπροστά απ'όλη την διοικητική του ομάδα,
άντρες και γυναίκες,

και είπε, «Νόμιζα ότι ήμασταν
καλοί σε αυτό. Νόμιζα ότι ήμουν καλός.

»Μετά διάβασα αυτό το βιβλίο,
και συνειδητοποίησα

»ότι εμείς -η εταιρία μου-

»αποκαλούμε όλες τις γυναίκες
σε διοικητικές θέσεις πολύ επιθετικές.

»Στέκομαι σε αυτή τη σκηνή
και λυπάμαι.

Θέλω να ξέρετε
ότι δεν θα το ξανακάνουμε.»

ΠΜ: Μπορούμε να το στείλουμε αυτό σε πολλά
άτομα που γνωρίζουμε; (Χειροκρότημα)

ΣΣ: Ο Τζων το κάνει αυτό επειδή
πιστεύει ότι είναι καλό για την εταιρία του,

και τέτοια αναγνώριση αυτών των
προκαταλήψεων μπορεί να το αλλάξει.

Έτσι την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον
να λέει ένα κοριτσάκι «αυταρχικό»,

να πάτε και να του πείτε χαμογελώντας,

«Αυτό το κοριτσάκι δεν είναι αυταρχικό.
Έχει ηγετικές διοικητικές δεξιότητες.» (Γέλια)

ΠΜ: Ξέρω ότι αυτό λες στην κόρη σου.
ΣΣ: Φυσικά.

ΠΜ: Εστίασες στο βιβλίο κι, όπως είπες,
ο λόγος, που το έγραψες,

ήταν να δημιουργήσεις
έναν διάλογο γι'αυτό.

Ας το βγάλουμε εκεί έξω,
ας το παραδεχτούμε ότι οι γυναίκες,

σε μια εποχή με περισσότερες
ανοιχτές πόρτες κι ευκαιρίες,

ακόμη δεν φτάνουν στις ηγετικές θέσεις.

Έτσι, στους μήνες που πέρασαν
αφότου βγήκε το βιβλίο,

το οποίο εστίασε στο
«Βγείτε Μπροστά» και είπε

να μερικές από τις προκλήσεις
που παραμένουν

και πολλές από αυτές πρέπει
να τις αντιμετωπίσουμε μέσα μας

και να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας,
τι άλλαξε;

Έχεις δει αλλαγές;

ΣΣ: Σίγουρα υπάρχει περισσότερος διάλογος,
που είναι σπουδαίο.

Αλλά αυτό που πράγματι
έχει σημασία για μένα

-και νομίζω και για όλους μας-
είναι η δράση.

Έτσι οπουδήποτε πάω, οι Διευθύνοντες,
ως επί το πλείστον άντρες, μού λένε:

«Μου κοστίζεις τόσα πολλά λεφτά

επειδή όλες οι γυναίκες θέλουν
να πληρώνονται όσο και οι άντρες.»

Σήμερα τους λέω, δεν λυπάμαι καθόλου.
(Γέλια)

Καθόλου. Οι γυναίκες πρέπει
να πληρώνονται όσο και οι άντρες.

Όπου πάω, οι γυναίκες μού λένε
ότι ζητάνε αυξήσεις.

Όπου πάω, λένε ότι έχουν
καλύτερες σχέσεις με τους συντρόφους τους,

ζητούν περισσότερη βοήθεια στο σπίτι,

ζητούν τις προαγωγές
που θα έπρεπε να πάρουν στη δουλειά,

και κυρίως, πιστεύουν στον εαυτό τους.
Ακόμη και μικρά πράγματα.

Ένας κυβερνήτης σε μια πολιτεία,
μού είπε ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει

πως οι περισσότερες γυναίκες καθόντουσαν
κυριολεκτικά στην άκρη του δωματίου

και τώρα όρισε έναν κανονισμό
όλες οι γυναίκες στο προσωπικό του

να κάθονται στο τραπέζι.

Το ίδρυμα που ξεκίνησα με
το βιβλίο «Βγείτε Μπροστά»

βοηθάει γυναίκες, ή άντρες,
να ξεκινήσουν κύκλους -μικρές ομάδες,

μπορεί να είναι 10, ή όσες θέλετε,
που συναντιούνται μία φορά το μήνα.

Ήλπιζα ότι μέχρι τώρα θα είχαμε περίπου
500 κύκλους. Θα ήταν υπέροχο.

Ξέρετε, 500 επί περίπου 10.

Υπάρχουν πάνω από 12.000 κύκλοι
σε 50 χώρες στον κόσμο.

ΠΜ: Πω πω, καταπληκτικό!

ΣΣ: Συναντιούνται κάθε μήνα.

Γνώρισα έναν από αυτούς
όταν ήμουν στο Πεκίνο.

Μία ομάδα γυναικών,
είναι όλες περίπου 29 ή 30,

ξεκίνησαν τον πρώτο κύκλο
«Βγείτε Μπροστά» στο Πεκίνο,

μερικές από αυτές μεγάλωσαν
στην πολύ φτωχή αγροτική Κίνα.

Αυτές οι γυναίκες είναι 29, η κοινωνία
τους λέει ότι είναι «απομεινάρια»,

επειδή δεν έχουν παντρευτεί ακόμη,

και η διαδικασία της συνάντησης
μία φορά το μήνα

τις βοηθά να προσδιορίσουν ποιες είναι,

τι θέλουν στις καριέρες τους,
τι είδους συντρόφους θέλουν, αν θέλουν.

Τις κοίταξα, συστηθήκαμε

και όλες είπαν τα ονόματά τους
κι από πού είναι.

Είπα, είμαι η Σέρυλ Σάντμπεργκ,
κι αυτό ήταν το όνειρό μου.

Κι άρχισα να κλαίω.

Το παραδέχομαι. Κλαίω.
Έχω ξαναμιλήσει γι'αυτό.

Αλλά το γεγονός ότι μια γυναίκα
τόσο μακριά στον κόσμο,

που μεγάλωσε σε ένα αγροτικό χωριό,

που της είπαν να παντρευτεί
κάποιον που δεν ήθελε,

μπορεί να συναντηθεί μία φορά το μήνα
με μία ομάδα και να το αρνηθεί,

και να βρει τη ζωή
σύμφωνα με τους δικούς της όρους.

Ελπίζουμε για τέτοιου είδους αλλαγές.

ΠΜ: Εξεπλάγην από
την παγκόσμια φύση του μηνύματος;

Επειδή νομίζω ότι όταν πρωτοβγήκε
το βιβλίο, πολλοί νόμιζαν

ότι είναι ένα πολύ σημαντικό εγχειρίδιο
για την άνοδο των νέων γυναικών.

Πρέπει να το δουν, να αναμένουν τα εμπόδια
και να τα αναγνωρίζουν,

να τα βγάλουν έξω,
να κάνουν διάλογο γι'αυτά.

Αλλά είναι για γυναίκες που επιδιώκουν
τον επιχειρηματικό κόσμο.

Κι όμως το βιβλίο διαβάζεται, όπως είπες,
σε αγροτικές και αναπτυσσόμενες χώρες.

Ποιο κομμάτι σε εξέπληξε

και ίσως να σε οδήγησε
σε μία νέα προοπτική εκ μέρους σου;

ΣΣ: Το βιβλίο έχει να κάνει
με την αυτοπεποίθηση και την ισότητα.

Τελικά, παντού στον κόσμο, οι γυναίκες
χρειάζονται περισσότερη αυτοπεποίθηση,

επειδή ο κόσμος μάς λέει
ότι δεν είμαστε ίσες με τους άντρες.

Παντού στον κόσμο, ζούμε σε έναν κόσμο
όπου οι άντρες παίρνουν το «και»

και οι γυναίκες παίρνουν το «ή».

Δεν συνάντησα ποτέ έναν άντρα που
τον ρώτησαν πώς τα καταφέρνει όλα. (Γέλια)

Και πάλι, θα απευθυνθώ
στους άντρες στο κοινό.

Σηκώστε το χέρι αν σάς έχουν
ρωτήσει πώς τα καταφέρνετε όλα αυτά;

(Γέλια)

Μόνο οι άντρες.

Γυναίκες, γυναίκες.

Σηκώστε το χέρι αν σάς έχουν
ρωτήσει πώς τα καταφέρνετε όλα αυτά;

Υποθέτουμε ότι οι άντρες
μπορούν να τα κάνουν όλα,

δηλαδή να έχουν δουλειά και παιδιά.

Υποθέτουμε ότι οι γυναίκες δεν
μπορούν κι αυτό είναι γελοίο,

επειδή η πλειοψηφία των γυναικών
σε όλο τον κόσμο,

συμπεριλαμβανομένων
και των ΗΠΑ,

δουλεύουν σε πλήρη
απασχόληση κι έχουν παιδιά.

Νομίζω, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει
πλήρως πόσο ευρύ είναι το μήνυμα.

Υπάρχει ένας κύκλος που ξεκίνησε
για διασωθέντες ιερόδουλες στο Μαϊάμι.

Χρησιμοποιούν το «Βγείτε Μπροστά» για
να τις βοηθήσουν να κάνουν τη μετάβαση

σε μία δίκαιη ζωή, σώζοντάς τες από τους
μαστροπούς τους και χρησιμοποιώντας το.

Υπάρχουν ομάδες Ντύνομαι-Για-Επιτυχία
στο Τέξας που χρησιμοποιούν το βιβλίο

για γυναίκες που δεν
έχουν πάει στο κολλέγιο.

Ξέρουμε ότι υπάρχουν ομάδες
μέχρι και στην Αιθιοπία.

Αυτά τα μηνύματα ισότητας

-που λένε στις γυναίκες ότι δεν μπορούν
να έχουν ό,τι και οι άντρες-

πώς υποθέτουμε ότι η ηγεσία είναι
για άντρες, ότι η φωνή είναι για άντρες,

αυτά μας επηρεάζουν όλους μας
και νομίζω ότι είναι παγκόσμια.

Είναι μέρος αυτού που κάνει το TEDWomen.

Μάς ενώνει όλες μας σε έναν σκοπό
στον οποίο πρέπει να πιστέψουμε,

ο οποίος είναι περισσότερες γυναίκες,
περισσότερη φωνή, περισσότερη ισότητα.

ΠΜ: Αν σε καλούσαν τώρα να κάνεις
ακόμη μία ομιλία TEDWomen,

τι θα έλεγες ότι ήταν το αποτέλεσμα
αυτής της εμπειρίας, για σένα προσωπικά,

και τι έμαθες για τις γυναίκες
και τους άντρες,

καθώς έκανες αυτό το ταξίδι;

ΣΣ: Νομίζω ότι θα έλεγα
-προσπάθησα να το πω δυνατά

αλλά νομίζω ότι μπορώ να το πω πιο δυνατά-

θέλω να πω ότι το κατεστημένο
δεν είναι αρκετό.

Δεν είναι αρκετά καλό,
δεν αλλάζει αρκετά γρήγορα.

Από τότε που έκανα την ομιλία TED
και έβγαλα το βιβλίο μου,

βγήκε ακόμη ένα έτος δεδομένων
από την Υπηρεσία Απογραφής των Η.Π.Α.

Ξέρετε τι βρήκαμε;

Καμία κίνηση στο μισθολογικό κενό
για τις γυναίκες στις ΗΠΑ.

77 σεντς στο δολάριο.

Αν είστε μαύρη γυναίκα, 64 σεντς.

Αν είστε Λατίνα, είμαστε στα 54 σεντς.

Ξέρετε ποια ήταν η τελευταία φορά
που ανέβηκαν αυτά τα νούμερα;

Το 2002.

Βρισκόμαστε σε στασιμότητα
με τόσους πολλούς τρόπους.

Νομίζω ότι δεν είμαστε
πραγματικά ειλικρινείς γι'αυτό

για πολλούς λόγους.
Είναι δύσκολο να μιλάς για το φύλο.

Αποφεύγουμε τη λέξη «φεμινίστρια», μία λέξη
που νομίζω ότι πρέπει να αγκαλιάσουμε.

Πρέπει να ξεφορτωθούμε τη λέξη «αυταρχική»
και να επαναφέρουμε...

(Χειροκρότημα)

Θα πω πιο δυνατά ότι πρέπει
να ξεφορτωθούμε τη λέξη «αυταρχική»

και να επαναφέρουμε τη λέξη «φεμινίστρια»,
επειδή τη χρειαζόμαστε.

(Χειροκρότημα)

ΠΜ: Όλοι μας πρέπει
να βγούμε μπροστά περισσότερο.

ΣΣ: Να βγούμε περισσότερο μπροστά.

ΠΜ: Σ' ευχαριστώ, Σέρυλ.

Σ' ευχαριστώ που βγήκες μπροστά
και είπες «ναι».

ΣΣ: Σ' ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)