मानवजात, प्रसिद्धी आणि प्रेमाबद्दलचे विचार

हिंदी चित्रपटसृष्टीतील सर्वात मोठे आघाडीचे नायक असलेले शाहरुख खान म्हणतात, "मी स्वप्ने विकतो आणि कोट्यावधी लोकांच्या घरांत प्रेम वाटतो." या आनंददायक, मजेशीर व्याख्यानात खान त्यांच्या आयुष्याची कमान शोधतात, त्यांच्या प्रसिद्ध अशा काही नृत्याच्या चाली दाखवतात आणि झगमगाटात जगलेल्या आयुष्यातून कष्टाने मिळवलेली बुद्धिमत्ता वाटतात.

नमस्कार.

मी एक चित्रपटातील महानायक आहे,
मी ५१ वर्षांचा आहे,

तरूण दिसावे यासाठी मी बोटॉक्स वापरत नाही.

(हशा)

मी निर्मळ आहे, पण तुम्ही पाहिल्याप्रमाणे

मी माझ्या चित्रपटातील २१ वर्षीय
मुलासारखा वागतो.

हो खरंच मी वागतो.

मी भारतातील करोडो लोकांना
स्वप्ने विकतो, त्यांना प्रेम वाटतो.

ते मला जगातला सर्वात उत्तम
प्रियकर मानतात.

(हशा)

कुणाला सांगणार नसाल तर
मी तुम्हाला सांगतो मी तसा नाही

पण त्यांचा समज मी कायम ठेवू इच्छितो.

(हशा)

मला सांगितले गेले,

इथे तुमच्यापैकी बरेचजण आहेत
ज्यांनी माझं काम

पाहिलेलं नाही आणि मला

त्यांची मी कीव करतो.

(टाळ्या)

त्यामुळे वस्तुस्थिती नाकारता येत नाही
कि मी पूर्णतः स्वकेंद्रित आहे

जसं महानायकाने असायला हवं

(हशा)

त्याचवेळी माझे मित्र क्रिस आणि ज्युलिएट
यांनी मला इथे बोलावलं

भविष्यातील "तुम्ही" यावर बोलायला

स्वाभाविकपणे, त्याचाच अर्थ
मी माझ्या सध्याच्या मी बद्दल बोलणार

(हशा)

कारण मी हे खरंच मानतो कि मानवजात
पुष्कळशी माझ्यासारखी आहे.

(हशा)

खरंच ती आहे.

वृद्ध होणाऱ्या चित्रपट

नायकासारखी आहे, तिच्याभोवती असणाऱ्या
नवीनतेत चाचपडणारी,

मूलतः ती बरोबर आहे कि नाही
याचे कुतूहल बाळगत

आणि तरीही तमा न बाळगता चमकत

राहण्याचा मार्ग शोधायचा प्रयत्न करते आहे.

भारताची राजधानी, नवी दिल्लीत
एका निर्वासितांच्या वसाहतीत माझा जन्म झाला

आणि माझे वडील एक स्वातंत्र्यसैनिक होते.

माझी आई इतरांच्या आई सारखीच
जीवनसंग्राम करणारी सैनिक होती.

आणि आपल्या मूळ पूर्वजांप्रमाणेच

अस्तित्वासाठी आम्ही झगडलो.

जेव्हा मी माझ्या विशीच्या पूर्वार्धात होतो

मी माझ्या दोन्ही पालकांना गमावलं,

जे मी मान्य केले पाहिजे कि तो आता
माझा निष्काळजीपणा वाटतो,

पण --

(हशा)

माझे वडील वारले
ती रात्री मला आठवते

मला शेजारचा ड्रायव्हर आठवतो
जो आम्हाला हॉस्पिटलला नेत होता.

"मृत लोक चांगली बक्षिसी देत नाहीत"
असं काहीसं तो पुटपुटला

आणि अंधारात निघून गेला.

आणि त्यावेळी मी फक्त १४ वर्षांचा होतो,

आणि मी माझ्या वडिलांचं पार्थिव
गाडीच्या मागच्या सीटवर ठेवलं

आणि माझी आई माझ्या बाजूला

होती, मी हॉस्पिटलकडून घराकडे गाडी
चालवायला सुरुवात केली

आणि मूकपणे रडत असताना मधेच माझ्या
आईने माझ्याकडे पाहिलं आणि विचारलं,

"बाळा, तू गाडी चालवायला कधी शिकलास?"

आणि मी त्याबाबत विचार केला आणि मला
जाणवलं आणि मी आईला म्हणालो,

"आत्ताच गं, आई."

(हशा)

मग त्या रात्रीनंतर,

मानवजातीच्या पौगंडावस्थेप्रमाणे,

मी अस्तित्वाची कच्ची साधनं शिकलो.

आणि प्रामाणिकपणे सांगायचं तर
तेव्हा आयुष्याची चौकट खूप साधी होती.

म्हणजे, जे मिळेल ते खायचं

आणि जे सांगितलं असेल ते करायचं.

मला वाटतं सेलियाक एक भाजी होती,

आणि व्हेगन, अर्थात, "स्टार ट्रेक" मधील
मिस्टर स्पॉकचा साथीदार होता.

(हशा)

ज्या पहिल्या मुलीसोबत तुम्ही फिरायचा
तिच्याशीच लग्न करायचात .

तुम्ही एक कुशल तंत्रज्ञ असायचात जर

तुम्ही तुमच्या गाडीचे कार्ब्युरेटर
दुरुस्त करू शकलात तर.

मला वाटायचं गे हा एक सुसंस्कृत
इंग्रजी शब्द आहे आनंदी या अर्थाचा

लेस्बियन तुमच्या प्रमाणे मला
पोर्तुगालची राजधानी माहित होती.

(हशा)

तर मी कुठे होतो?

आधीच्या पिढ्यांनी आपल्या संरक्षणासाठी

परिश्रम आणि त्यागातून बनवलेल्या पद्धतींवर

आपण विसंबून होतो,

तेव्हा आम्हाला वाटे सरकार खरेच
आमच्या भल्यासाठी काम करते.

शास्त्र हे साधं आणि तर्कशुद्ध होतं,

तेव्हा ऍपल हे केवळ एक फळ होतं

आधी ईव्ह आणि मग न्यूटनच्या मालकीचं,

तोपर्यंत स्टीव्ह जॉब्सचं ते नव्हतं.

तुम्ही "युरेका" असं ओरडत

रस्त्यांवरून नग्नावस्थेत धावत.

कामासाठी आयुष्य जिकडे
नेईल तिकडे तुम्ही जायचात,

आणि लोक सहसा तुमचं स्वागतच करायचे.

तेव्हा स्थलांतर हि संज्ञा फक्त

सायबेरियन पक्षांसाठीच होती,
माणसांसाठी नव्हती.

सर्वांत महचं, तुम्ही जे होतात तेच होतात

तुम्ही जो विचार करायचात
तेच बोलायचात.

मग माझ्या विशीच्या

उत्तरार्धात, मी विस्तृत पसरलेल्या
मुंबई महानगरात आलो,

आणि माझी चौकट,

नवीन उद्योगप्रधान महत्वाकांक्षी
मानवजातीप्रमाणे

बदलायला सुरुवात झाली.

नवीन, अधिक सुशोभित अस्तित्वाच्या
शहरी लगबगीत

गोष्टी जरा वेगळ्या भासायला लागल्या.

जगभरातून आलेल्या लोकांना मी भेटलो,

चेहरे, जाती, लिंगं, सावकार.

व्याख्या अधिकाधिक तरल झाल्या.

आश्चर्यकारक समान पद्धतीने त्यावेळी

कामामुळे तुमची ओळख पटू लागली,

आणि सगळ्या पद्धती मला
कमी विश्वासार्ह वाटू लागल्या,

मानवजातीच्या विविधतेला आणि प्रगती

आणि वाढीच्या मानवी गरजेला पकडून

ठेवण्यासाठी खूपच निबीड अशा पद्धती.

कल्पनांचा संचार मुक्तपणे
आणि वेगाने होत होता.

आणि मानवी कल्पकता आणि सहकार्य
आणि माझी स्वतःची सर्जनशीलता

यांचा चमत्कार मी अनुभवला,

जेव्हा या एकत्रित प्रयत्नांच्या
हिकमतीच्या आधाराने

मी सुपरस्टार पदावर पोहोचलो.

मला वाटायला लागलं कि
मी अवतरलो होतो,

आणि मी ४० वर्षांचा असताना
मी खरोखरंच उडत होतो.

मी सर्वव्यापी होतो.

तुम्हाला माहित आहे? तोवर
मी ५० चित्रपट

आणि २०० गाणी केली होती,

आणि मला मलेशियन लोकांनी सरदारपद
बहाल केलं होतं.

फ्रेंच सरकारने अत्युच्च नागरी सन्मान
मला दिला होता,

माझ्या आयुष्यासाठी दिलेला तो ज्याचं
नाव मी आजतागायत उच्चारू शकत नाही.

(हशा)

फ्रान्स, मला माफ करा
आणि तो दिल्याबद्दल मी तुझा आभारी आहे.

पण त्याहूनही मोठं म्हणजे,
मला अँजेलिना जोलीला भेटता आलं --

(हशा)

अडीच सेकंदांसाठी.

(हशा)

व मला खात्री आहे कि तिच्याही
स्मृतीत ती भेट कुठेतरी असेल

ठीक आहे, कदाचित नसेल.

आणि हॅना मोंटानाच्या शेजारी
मी जेवायला बसलो

जेव्हा बहुतांशवेळ तिची पाठच
माझ्याकडे होती.

जसं मी म्हणालो, मी उडत होतो
मिलीकडून जुलीकडे,

आणि मानवजात माझ्यासोबत
भरारी घेत होती.

खरंतर आम्ही दोघंही अगदी मुक्तपणे
विहरत होतो.

आणि मग काय घडलं
हे तुम्हाला ठाऊक आहेच

इंटरनेट आलं.

मी माझ्या चाळीशीच्या उत्तरार्धात होतो,

आणि पिंजऱ्यातील कॅनरी पक्ष्याप्रमाणे
मी ट्विट करायला

लागलो, या समजुतीने कि जे लोक माझ्या
जगात डोकावतील

ते स्तुती करतील

मी मानत असलेल्या चमत्काराची.

पण माझ्यासाठी आणि मानवतेसाठी
काही वेगळंच

प्रतिक्षीत होतं. असं बघा,
जगाच्या सुधारित संधानतेमुळे

आम्ही कल्पना व स्वप्नांच्या
प्रसराची अपेक्षा केली होती.

स्वातंत्र्य आणि क्रांती ज्या जागेतून
वाहात होते त्या जागेचा सौदा आम्ही

विचारांच्या,

निकालांच्या, व्याख्यांच्या खेडवळ अशा

कुंपणाशी केलेला नव्हता.

माझ्या प्रत्येक शब्दाचा नवीन अर्थ निघाला.

माझी प्रत्येक कृती --चांगली,

वाईट, कुरूप -- जगाला भाष्य करण्यासाठी
आणि निवाडा करण्यासाठी होती.

आणि वास्तवात, मी जे बोललो नाही
वा केले नाही त्याच्याही

नशीबी तेच होतं.

चार वर्षांपूर्वी,

माझी प्रेमळ पत्नी गौरी आणि मी
तिसऱ्या अपत्याला जन्म द्यायचा ठरवलं.

इंटरनेटवर असा दावा करण्यात

आला कि ते मूल आमच्या पहिल्या

मुलाच्या, जो १५ वर्षांचा होता

प्रेमप्रकरणातून झालं

असं म्हणे कि, त्याने एका मुलीसोबत
बीजारोपण केलं

रोमानियात तिची गाडी चालवत असताना.

आणि हो, त्यासोबत एक बनावट
व्हिडीओ पण होता.

एक कुटुंब म्हणून आम्ही खूप
दुखावलो होतो

माझा मुलगा जो आता १९ वर्षांचा आहे,

आतादेखील जेव्हा तुम्ही

त्याला "हॅलो" म्हणता,

तो म्हणतो, "भाऊ, माझ्याकडे साधं
युरोपीयन ड्रायव्हिंग लायसंस पण नाही."

(हशा)

हो.

या जगात,

हळूहळू सत्य आभासी झालं
आणि आभास हे वास्तव झालं,

आणि मला जाणवायला लागलं

कि मला जे व्हायचं आहे तास मी होऊ शकत
नाही आणि विचारांप्रमाणे बोलू शकत नाही,

आणि यावेळी मानवजात

अगदी माझ्यासारखी होती.

मला वाटतं आम्ही दोघेही
मध्यवयीन समस्येत होतो,

आणि माझ्यासारखीच मानवजात
अधिक दृश्य होत होती.

मी सगळं विकायला सुरुवात केली,

केसांच्या तेलापासून
ते डिझेल जनित्रांपर्यंत.

मानवजात सगळंच खरेदी करत होती

क्रूड तेलापासून ते अणुभट्ट्यांपर्यंत.

असं बघा कि, मी घट्ट वेषातील
महानायकही करून बघितला

स्वतःचा पुन्हा शोध घेण्यासाठी.

मला हे स्वीकारलंच पाहिजे कि
मी प्रचंड अयशस्वी ठरलो.

आणि एक विषयांतर म्हणून
जगातल्या सगळ्या बॅटमेन, स्पायडरमेन

आणि सुपरमेनच्या वतीने सांगू इच्छितो,

तुम्ही त्यांना मानलं पाहिजे,

कारण त्या महानायकाच्या वेषात
जननेंद्रियं खरंच दुखतात.

(हशा)

हो, मी प्रामाणिकपणे सांगतोय.
मला इथे आपल्याला हे

सांगणं जरुरी आहे. खरंच.

आणि अपघातानेच मी एका नव्या
नृत्याविष्काराचाही शोध लावला

जे मला जाणवलं नाही,
पण तो खूप गाजला.

मग जर चालणार असेल तर,

आणि तुम्ही मला थोडं पाहिलं असेल तर,
मी तसा निर्लज्ज आहे, मी दाखवतो.

त्याला लुंगी डान्स म्हणायचे.

जर चालणार असेल तर, मी तुम्हाला
दाखवतो तसा मी हुशार आहे.

(चिअर्स)

तो असा काहीसा होता.

लुंगी डान्स. लुंगी डान्स.
लुंगी डान्स. लुंगी डान्स.

लुंगी डान्स. लुंगी डान्स.
लुंगी डान्स. लुंगी डान्स.

लुंगी डान्स. लुंगी डान्स.
लुंगी डान्स. लुंगी.

एवढंच. हे खूप गाजलं.

(चिअर्स)

खरंच गाजलं.

तुम्ही दखल घेतल्याप्रमाणे, काय चालू आहे
हे माझ्याखेरीज कोणालाच कळत नव्हतं,

आणि मीही त्याची पर्वा केली नाही,

कारण संपूर्ण जग आणि संपूर्ण मानवजात

माझ्याइतकीच गोधळलेली
आणि हरवलेली वाटत होती.

तेव्हा मी आशा सोडली नाही.

इतर प्रत्येकजण जसे करतो तसेच
मीही समाजमाध्यमांतील माझ्या

ओळखीच्या पुनर्बांधणीचा

प्रयत्न केला. मला वाटलं मी जर तत्त्वज्ञान
ट्विट केलं तर

लोकांना वाटेल मी त्यासोबत आहे,

पण त्या ट्विटला आलेली काही उत्तरं खूपच

गोंधळात टाकणारे संक्षेप होते जे मला
समजले नाहीत. माहिती आहे?

आरओएफएल, एलओएल.

"आदिदास", विचारप्रवृत्त करणाऱ्या माझ्या
एका ट्विटला उत्तर म्हणून कुणीतरी लिहिले

आणि मला कुतूहल वाटत होते कि
बुटांचं नाव कुणी का लिहावं

म्हणजे, तुम्ही मला प्रत्युत्तर म्हणून
बुटांचं नाव लिहाल?

आणि मी माझ्या १६ वर्षांच्या मुलीला
विचारलं व तिने मला समजावलं

"Adidas" चा आता अर्थ आहे
"All day I dream about sex."

(हशा)

खरंच.

मला माहित नाही तुम्हाला हे

तुम्हाला माहिती आहे का. म्हणून मग मी ठळक
अक्षरांत मिस्टर आदिदासला परत लिहीलं, "WTF"

नकळत आभार मनात कि काही संक्षेप
आणि गोष्टी कधीच बदलणार नाहीत.

WTF.

पण आपण इथे आहोत.

मी तुम्हाला सांगितल्याप्रमाणे मी

५१ वर्षांचा आहे आणि मन बधिर करणाऱ्या
संक्षेपांची तमा न बाळगता

मी तुम्हाला सांगतो

मानवजातीच्या अस्तित्वाचा महत्वाचा काळ
जर कोणता असेल तर

तो आत्ता आहे,

कारण सध्याचे तुम्ही धीट आहात.

सध्याचे तुम्ही आशावादी आहात.

सध्याचे तुम्ही नाविन्यपूर्ण
आणि हिकमती आहात,

आणि अर्थात, सध्याचे तुम्ही शब्दांत
व्याख्या करण्यास कठीण असे आहात.

आणि या आकर्षक अशा

अस्तित्वाच्या अपूर्ण क्षणात,

थोड्या धीटपणाने मी येथे येण्याआधी,

मी माझ्या चेहऱ्याकडे नीट
निरखून पाहायचं ठरवलं.

आणि मला जाणवलं कि
मी अधिकाधिक मादाम तुसॉंमधे

असलेल्या माझ्या मेणाच्या
पुतळ्यासारखा दिसतो आहे.

(हशा)

हो, आणि त्या परिपूर्तीच्या क्षणात,

मी मानवजातीला आणि मला सर्वात
मध्यवर्ती आणि प्रसंगोचित प्रश्न विचारला:

मी माझा चेहरा नीट करावा का?

खरंच, तुम्हाला सांगितल्याप्रमाणे
मी एक अभिनेता आहे

मानवी सर्जनशीलतेची आधुनिक अभिव्यक्ती.

मी ज्या भूमीतून आलो आहे

ती अवर्णनीय पण खूप साध्या
अध्यात्माचा स्रोत आहे.

त्याच्या अतीव औदार्याने

भारताने ठरवले ,

एका सर्वस्व गमावलेल्या
स्वातंत्र्यसैनिकाचा मुस्लीम मुलगा

जो अपघातानेच स्वप्न विकण्याच्या
व्यवसायात पडला,

प्रणयराधनेचा सम्राट व्हावा,

"बॉलीवूडचा बादशाह"

देशाने पाहिलेला आजवरचा सर्वात
महान प्रियकर...

असा चेहरा असलेला.

हो.

(हशा)

ज्याचे नाहीतर कुरूप, अपारंपारिक,
आणि आश्चर्य म्हणजे

पुरेसा चॉकोलेटी नाही
असे वर्णन केले गेले आहे.

(हशा)

या प्राचीन भूमीच्या लोकांनी मला

अमर्याद प्रेमाने कवटाळलं,

आणि मी या लोकांकडून शिकलो कि

सामर्थ्य किंवा दारिद्र्य यांपैकी काहीच

तुमचे आयुष्य अधिक विस्मयकारक

वा कमी त्रासदायक बनवत नाही.

मी माझ्या देशवासीयांकडून शिकलो कि

आयुष्याची, मानवाची, संस्कृतीची, धर्माची,

राष्ट्राची प्रतिष्ठा हि त्याच्या

अनुग्रह आणि अनुकंपेच्या क्षमतेत

वास्तव्य करते.

मी शिकलो कि जिच्याने तुम्हाला चालना मिळते,

निर्मितीची उभारण्याची तीव्र इच्छा
जिच्याने तुम्हाला होते

अपयशापासून तुम्हाला जी दूर ठेवते,

अस्तित्व टिकवण्यासाठी तुम्हाला मदत करते,

ती कदाचित सर्वात जुनी आणि साधी मानवजातीला
माहिती असलेली भावना आहे

आणि ती म्हणजे प्रेम.

माझ्या भूमीच्या एका दृष्ट्या कवीने खूप
छान लिहिलं आहे,

(हिंदी कविता म्हणतात)

(कविता संपते)

ज्याचे ढोबळ भाषांतर असे आहे कि
जे काही --

तुम्हाला हिंदी येत असेल
तर कृपया दाद द्या

(टाळया)

ते लक्षात ठेवायला खूप अवघड आहे.

ज्याचे ढोबळ भाषांतर असे सांगता
येईल कि

तुम्ही विद्येसाठी कितीही ग्रंथ वाचले

आणि नंतर त्या विद्येचं दान केलंत

नावीन्य, सर्जनशीलता, तंत्रज्ञान वापरून

पण तिच्या भविष्याबाबत मानवजात कधीच
शिकणार नाही जोवर ती विद्या

प्रेमभावनेने व त्यांच्या सहकाऱ्यांच्या
प्रती अनुकंपेने प्रदान केली जाणार नाही.

अडीच अक्षरं ज्याने "
प्रेम" हा शब्द तयार होतो

ज्याचा अर्थ "लव्ह,"

जर तुम्ही तो समजू शकलात

आणि आचरणात आणलात,

तर मानवजातीला प्रबुद्ध करण्यासाठी
तेवढेच पुरेसं आहे.

म्हणून मला खरंच असं वाटतं भविष्यातील

"तुम्ही" हे प्रेम करणारे असावेत.

नाहीतर मग त्याची भरभराट थांबेल.

ते त्याच्या आत्मशोषणाने नाहीसे होईल.

म्हणून तुम्ही तुमचे सामर्थ्य

वापरू शकता भिंती उभारण्यासाठी

आणि लोकांना बाहेर ठेऊ शकता,

किंवा तुम्ही ते वापरून अडथळे तोडू शकता
आणि त्यांचे स्वागत करू शकता.

तुम्ही तुमच्या धर्माचा वापर

लोकांना भयभीत आणि हतबल

करण्यासाठी करू शकता

किंवा तुम्ही त्याचा वापर लोकांना
धैर्य देण्यासाठी

करू शकता जेणेकरून ते
प्रबुद्धतेची उच्च पातळी गाठतील.

तुम्ही तुमची ऊर्जा अणुबॉम्ब

बनवण्यासाठी वापरू शकता
आणि विनाशाचा अंधःकार पसरवू शकता,

किंवा तुम्ही तिचा वापर कोट्यावधींना
प्रकाशाचा आनंद देण्यासाठी करू शकता.

तुम्ही निष्ठुरतेने सागरांत प्रदूषण करू
शकता आणि जंगलं तोडू शकता.

तुम्ही पर्यावरणाचा नाश करू शकता,

किंवा त्याच्याशी प्रेमाने वागू शकता
आणि पाणी व वृक्षांपासून

जीवनाची पुनर्निर्मिती करू शकता.

तुम्ही मंगळावर जाऊ शकता

आणि सशस्त्र आश्रय उभारू शकता,

किंवा तुम्ही जीवनाचा आणि प्रजातींचा
शोध घेऊन शिकू आणि आदर करू शकता.

आणि आपण कमावलेल्या सगळ्या
संपत्तीचा वापर तुम्ही करू शकता

निष्फळ युद्ध लढण्यासाठी

आणि लहान मुलांच्या हातात शस्त्र
देऊ शकता

एकमेकांचा जीव घेण्यासाठी,

किंवा तुम्ही तिचा वापर

अधिक अन्नाची निर्मिती करून

त्यांची पोटं भरण्यासाठी करू शकता.

माझ्या देशाने मला शिकवले आहे

मानवाची प्रेम करण्याची क्षमता
हि देवत्वासारखी आहे.

ती अशा जगात उठून दिसते

जिच्यासोबत मला वाटतं संस्कृतीने
बरीच छेडखानी केली आहे.

गेल्या काही दिवसातील इथली व्याख्यानं
कमालीच्या लोकांनी

येऊन दाखवलेली त्यांची बुद्धिमत्ता,

वैयक्तिक याशांबद्दल त्यांचं बोलणं,
नावीन्य, तंत्रज्ञान,

शास्त्र, ज्ञान जे आपल्याला या

TED व्याख्यानांतून मिळत आहे
आणि तुम्ही सर्वजण

हि सगळी भविष्यातील "आपण"
साजरे करायला पुरेशी कारणं आहेत.

पण त्या जल्लोषासोबतच

आपल्यातील प्रेम आणि अनुकंपा
वाढवण्याचा शोध

ठाम असायला हवा,
ठाम असायला हवा

अगदी तितकाच.

म्हणून मला वाटतं कि भविष्यातील "तुम्ही"

हे अनंत आहात.

भारतात त्याला चक्र म्हणतात,
वर्तुळासारखं.

स्वतःच्या पूर्णतेसाठी जिथे सुरु होते
तिथेच ते संपते.

तुम्ही जे काळ आणि अवकाश
वेगवेगळे मानता

तुमचे अकल्पनीय

आणि विलक्षण महत्व

आणि विश्वाच्या समोर असलेले तुमचे

नगण्यत्व पूर्णपणे जाणता.

तुम्ही जे परतत आहात

माणुसकीच्या मूळ निरागसतेकडे,

जी हृदयाच्या शुद्धतेने प्रेम करते,

जी सत्याच्या दृष्टीने बघते,

जी निर्मळ मनाच्या स्पष्टतेने स्वप्न बघते.

भविष्यातील "तुम्ही" वय

वाढणाऱ्या चित्रपट नायकासारखे

असायला हवे ज्याला हा विश्वास दिलेला
असतो कि असं जग असू शकतं

जे पूर्णतः, संपूर्णतः

स्वकेंद्रितपणे

स्वतःच्याच प्रेमात आहे.

एक जग -- खरंच तुम्हीच ते असायला हवं

अशा जगाचे निर्माते

जे स्वतःचाच उत्तम प्रियकर असेल.

आदरणीय श्रोतेहो, ते मला वाटतं

भविष्यातील "तुम्ही" असायला हवं.

खूप आभारी आहे.

शुक्रिया.

(टाळ्या)

धन्यवाद.

(टाळ्या)

धन्यवाद.

(टाळ्या)