Kate Hartman: De kunst van draagbare communicatie

Kunstenares Kate Hartman maakt gebruik van draagbare elektronica om te onderzoeken hoe we communiceren, met onszelf en met de wereld. In deze eigenzinnige en tot nadenken stemmende talk, toont ze de 'Praat met jezelf Hoed', het 'Opblaasbare Hart', het 'Omhels een Gletsjerpak' en andere onverwachte uitrustingen.

Mijn naam is Kate Hartman.

Ik hou van het maken van spullen

die spelen met de manier waarop

we ons verhouden en communiceren.

Ik ben vooral geïnteresseerd in onze relatie

met onszelf, met elkaar

en met de wereld om ons heen.

(Gelach)

Om dat een beetje te situeren

zoals June al zei, ben ik kunstenares, technoloog en opvoeder.

Ik geef cursussen in fysiek computergebruik

en elektronica die je kan dragen.

Veel van wat ik maak is ofwel draagbaar

of houdt ergens verband met de menselijke vorm.

Telkens ik praat over wat ik doe,

wil ik even uitleggen

waarom lichamen zo belangrijk zijn.

Het is vrij eenvoudig.

Iedereen heeft er een - jullie allemaal.

Ik kan iedereen in deze kamer garanderen,

jullie allen daar, de mensen in de knusse zetels,

de mensen daarboven met de laptops -

dat we allemaal lichamen hebben.

Niets om beschaamd over te zijn.

Het is iets dat we allemaal gemeen hebben

en ze dienen als onze primaire interface met de wereld.

Als interactie-ontwerper,

of als kunstenares die zich bezighoudt met participatie -

is het creëren van dingen die op, in of rond de menselijke vorm zitten -

een echt machtige ruimte om in te werken.

In mijn werk

gebruik ik een breed scala aan materialen en gereedschappen.

Ik communiceer via allerlei middelen, van radio-ontvangers

tot trechters en plastic buizen.

Om jullie dat een beetje duidelijk te maken,

kan ik best beginnen

met een hoed.

Het startte enkele jaren geleden

toen ik ’s avonds in de metro zat

na te denken.

Ik ben iemand die te veel denkt en te weinig praat.

Ik zat na te denken hoe geweldig het zou zijn

als ik al deze geluiden -

net als al die geluiden van mijn gedachten in mijn hoofd -

fysiek kon bevrijden

en ze er zo uit halen

dat ik ze met iemand anders zou kunnen delen.

Ik ging naar huis en maakte een prototype van deze hoed.

Ik noemde hem de Mompelende Hoed,

omdat hij deze mompelgeluiden uitzond

die zo eigen aan je zijn.

Maar nu kon je ze losmaken

en ze met iemand anders delen.

(Gelach)

Zo maak ik ook andere hoeden.

Deze heet de Praat met Jezelf Hoed.

(Gelach)

Hij verklaart zichzelf.

Hij maakt fysieke gespreksruimte voor je vrij.

Als je hardop spreekt, wordt

het geluid van je stem in feite terug naar je eigen oren gekanaliseerd.

(Gelach)

Als ik deze dingen maak

gaat het niet zo zeer om het object zelf,

maar om de negatieve ruimte rond het object.

Wat gebeurt er wanneer iemand dit ding opzet?

Wat voor een ervaring hebben ze?

Wat gebeurt er met ze door het dragen ervan?

Zo veel van deze uitrustingen

focussen op de manieren waarop we met onszelf omgaan.

Deze uitrusting heet de Ingewandenbeluisteraar.

Het is een hulpmiddel

waarmee je in feite

naar je eigen ingewanden kan luisteren.

(Gelach)

Een aantal van deze dingen

zijn eigenlijk meer gericht op expressie en communicatie.

Het Opblaasbare Hart

is een extern orgaan

dat gebruikt kan worden door de drager om zich te uiten.

Je kan het opblazen en laten leeglopen

naar gelang je emoties.

Je kan nu allerlei uitdrukken, van bewondering en lust

tot ongerustheid en angst.

(Gelach)

Sommige zijn bedoeld

om ervaringen mee te delen.

De Discommunicator is een hulpmiddel bij discussies.

(Gelach)

Hij zorgt voor een intense emotionele uitwisseling,

maar hij absorbeert

de specificiteit van de woorden die worden gedebiteerd.

(Gelach)

Ook dienen

een aantal van deze dingen gewoon als imitaties.

Dus de Oorplooier is letterlijk iets waardoor

iemand je oor kan grijpen

en zeggen wat ze te zeggen hebben.

Ook al ben ik erg geïnteresseerd in de relatie

tussen mensen,

toch ben ik ook nagegaan

hoe onze relatie is met de wereld om ons heen.

Toen ik een paar jaar terug voor het eerst in New York City woonde,

dacht ik veel na over

de bekende architectonische vormen die me omringden

en hoe graag ik er een betere relatie mee zou willen hebben.

Ik dacht: "Wel, hey!

Misschien wil ik wel een betere betrekking hebben met muren,

misschien moet ik zelf een beetje meer ‘muurachtig’ worden."

Dus maakte ik een muur

die ik zou kunnen dragen als een rugzak.

Ik deed hem aan

en transformeerde mezelf

zodat ik zowel iets kon bijdragen aan, of kritiek leveren

op de ruimtes die mij omringden.

(Gelach)

Om verder te gaan en

verder te denken dan de bebouwde omgeving in de natuurlijke wereld,

heb ik dit lopende project Botanifoon gedoopt -

waarmee in feite kamerplanten

toegang hebben tot menselijke communicatieprotocollen.

Dus als een plant dorstig is,

kan ze zelfs iemand bellen

of een bericht posten op Twitter.

Dit verschuift echt de mens/plant dynamiek,

omdat een enkele kamerplant

nu daadwerkelijk zijn behoeften tegelijkertijd

aan duizenden mensen kan meedelen.

Bij het denken over omvang

is mijn meest recente obsessie:

gletsjers - natuurlijk.

Gletsjers zijn prachtige wezens

en er zijn heel veel redenen om door hen geobsedeerd te zijn,

maar wat me vooral interesseerde

waren mens-gletsjerrelaties.

(Gelach)

Omdat er een probleem lijkt te zijn.

Gletsjers zijn ons aan het verlaten.

Ze krimpen en trekken zich terug.

Sommige zijn al helemaal verdwenen.

Nu ik in Canada woon

breng ik af en toe een bezoek aan een van mijn lokale gletsjers.

Deze hier is bijzonder interessant,

want van alle gletsjers in Noord-Amerika,

ontvangt hij het hoogste volume aan menselijk verkeer per jaar.

Ze rijden met bussen op en over de stuwwal

en zetten mensen af op het oppervlak van de gletsjer.

Dit heeft me echt aan het denken gezet

over de ervaring van onze eerste ontmoeting.

Als ik voor de allereerste keer op een gletsjer kom,

wat moet ik dan doen?

Er bestaat geen vorm van sociaal protocol voor.

Ik weet nog niet eens

hoe hallo te zeggen.

Kerf ik een bericht in de sneeuw?

Of misschien kan ik er een neerleggen

met stip-en-streepijsblokjes -

Morsecode met ijsblokjes.

Of misschien moet ik mezelf omvormen tot een sprekend werktuig

als een ijzige megafoon

die ik kan gebruiken om mijn stem te versterken

als ik hem op het ijs richt.

Maar echt de meest bevredigende ervaring die ik heb gehad

is het luisteren.

Dat is ook nodig in een goede relatie.

Ik was echt getroffen door hoezeer het mij beïnvloedde.

Deze zeer fundamentele verschuiving in mijn fysieke oriëntatie

hielp me mijn perspectief te verschuiven

ten opzichte van de gletsjer.

Omdat we uitrustingen gebruiken

om erachter te komen hoe we ons dezer dagen tot de wereld verhouden,

maakte ik het Omhels een Gletsjer Pak.

(Gelach)

gemaakt van warmtereflecterend materiaal

om het verschil in temperatuur

tussen het menselijk lichaam en het gletsjerijs uit te middelen.

Dit nodigt mensen uit

om neer te gaan liggen op de gletsjer

en hem een knuffel te geven.

Dus, ja, dit is eigenlijk nog maar het begin.

Dit zijn mijn eerste mijmeringen over dit project.

En net als ik bij de muur meer muurachtig wilde worden,

wil ik me met dit project graag een meer glaciaal tempo aanmeten.

Het is mijn bedoeling

om de komende 10 jaar

met een reeks samenwerkingsprojecten te beginnen

met mensen uit verschillende disciplines -

kunstenaars, technologen, wetenschappers -

om aan dit project te werken en uit te vissen

hoe we mens-gletsjer relaties kunnen verbeteren.

Om te besluiten

wil ik zeggen dat dit tijdperk

van communicatie en uitrustingproliferatie,

echt geweldig, spannend en sexy is.

Maar ik denk dat wat echt belangrijk is,

is na te denken over hoe we tegelijkertijd

een gevoel van verwondering en kritische zin kunnen behouden

over de instrumenten die we gebruiken en de manieren waarop we ons verhouden tot de wereld.

Dank.

(Applaus)