Radość z surfowania w lodowatej wodzie

"Wszystko co jest warte zachodu, będzie wymagało od nas odrobiny wysiłku" - wyjaśnia fotograf Chris Burkard, tłumacząc nam swoją fascynację najzimniejszymi, najbardziej stromymi i najodleglejszymi plażami na Ziemi. Prezentując zapierające dech w piersiach zdjęcia i historie o miejscach, których ludzkie oko nie widziało - nie mówiąc już o surfowaniu - opowiada nam o swojej "osobistej krucjacie przeciwko codzienności".

Jeśli powiem wam, że ta twarz
wyraża pełnię szczęścia,

stwierdzicie, że zwariowałem?

Wcale bym się nie zdziwił,

bo za każdym razem jak patrzę na to
"arktyczne selfie", mam dreszcze.

Chciałbym opowiedzieć wam historię
tego zdjęcia.

Pływałem wtedy wokół Lofotów w Norwegii,

na kole podbiegunowym, gdzie

temperatura wody była bliska zamarznięcia.

Powietrze? Rześkie z temperaturą -10

dosłownie czułem jak krew próbuje
odpłynąć mi z rąk, nóg, twarzy

żeby ogrzać organy wewnętrzne.

To było
najzimniejsze miejsce jakie znam.

Ale pomimo sinych ust, zapadniętych
oczu i odmrożonych policzków,

właśnie w tym miejscu odnalazłem pełnię
szczęścia.

Kiedy mowa o bólu,
psycholog Brock Bastian

użył świetnego określenia, pisząc:

"Ból to pewnego rodzaju droga do
samoświadomości.

Powoduje w nas świadomość wszystkiego,
co nas otacza.

Brutalnie przyciąga nas

do zmysłowego odczuwania świata,
bardzo podobnie jak medytacja."

Jeśli dreszcze są formą medytacji,
powinienem zostać zakonnikiem.

(śmiech)

Zanim dowiemy się dlaczego, spytam:

Czy ktokolwiek z was kiedykolwiek chciał
surfować w lodowatej wodzie?

Chętnie pokażę wam

jak może wyglądać dzień z mojego życia.

(Muzyka)

(Video) Wiem, że szukamy
świetnych fal,

ale chyba nikt nie wierzył,
że wylądujemy aż tutaj.

Nie mogę przestać się trząść.

Jest mi tak zimno.

(Muzyka)

(Oklaski)

Chris Burkard:
Tak więc, fotograf surferów.

Szczerze mówiąc nawet nie wiem, czy taki
zawód istnieje.

Moi rodzice na pewno w to nie wierzyli,

kiedy mając 19 lat powiedziałem im, że
rzucam pracę dla kariery moich marzeń:

błękit nieba, gorące, tropikalne plaże
i całoroczna opalenizna.

Dla mnie to było to. Życie nie mogło być
piękniejsze.

Harowałem jak wół, robiąc zdjęcia surferom
w egzotycznych, turystycznych miejscach.

Ale pojawił się jeden problem.

Im więcej czasu spędzałem w tych
egzotycznych miejscach,

tym mniej były one satysfakcjonujące.

Wyruszyłem szukając przygody, a zastałem
jedynie rutynę.

Rzeczy takie jak wi-fi, TV, wyszukane
jedzenie i wszechobecny zasięg komórkowy

były dla mnie pułapkami miejsc
przepełnionych turystami

w wodzie i poza nią,

dlatego szybko poczułem się przytłoczony.

Pragnąłem nieznanego, wielkich przestrzeni

i tak wyruszyłem do miejsc, które inni
zaszufladkowali jako

zbyt zimne, zbyt odległe, zbyt
niebezpieczne do surfowania,

i to wyzwanie mnie zafascynowało.

Wyruszyłem na moją osobistą krucjatę
przeciwko codzienności,

bo zrozumiałem jedną rzecz.

W każdej pracy,

nawet tej z pozoru najbardziej prestiżowej
jak fotografowanie surferów,

istnieje ryzyko monotonii. Dlatego ja,

szukając mojej drogi ucieczki
od monotonii, zrozumiałem:

Woda w oceanach jest ciepła jedynie
na 1/3 całej powierzchni

i jest to jedynie to małe pasmo
otaczające równik.

Więc jeśli mam znaleźć idealne fale,

prawdopodobnie stanie się to w jakimś
zimnym miejscu,

gdzie wody są ciągle wzburzone,

i właśnie tam zacząłem szukać.

Podczas mojej pierwszej wyprawy
do Islandii,

odkryłem, że dokładnie tego szukałem.

Zaniemówiłem z wrażenia, jak zobaczyłem
piękno tamtejszej natury

a co najważniejsze, nie mogłem uwierzyć,
że znaleźliśmy idealne fale

w tak odległej i surowej części świata.

Raz, kiedy wybraliśmy się na plażę,

całe wybrzeże pokryte było masywnymi
bryłami lodu.

Tworzyły barierę pomiędzy nami
a wodą, więc

przedzieraliśmy się przez nie jak
przez labirynt,

po to żeby zrobić zdjęcia.

Kiedy tam dotarliśmy,

odsuwaliśmy na boki te bryły,
żeby przedostać się do fal.

To było niesamowite doświadczenie,
którego nigdy nie zapomnę

bo w tych surowych warunkach,

poczułem się, jakbym odnalazł jedno z
ostatnich nienaruszonych miejsc,

gdzie odnalazłem spójność ze światem,

której nigdy bym nie znalazł
na zatłoczonych plażach.

Złapałem bakcyla. Złapałem bakcyla.
(Śmiech)

Zimna woda ciągle chodziła mi po głowie

i od tej pory

moja kariera skupiła się
wokół takich miejsc.

Tak wylądowałem w Rosji, Norwegii
Alasce, Islandii, Chile,

na Wyspach Owczych i w wielu miejscach
po drodze.

Jednym z moich ulubionych aspektów
podróży,

była trudność dostania się do tych miejsc:

godziny, dnie, tygodnie na Google Earth,

żeby ustalić położenie najbardziej
odległego skrawka plaży lub rafy.

Po dotarciu na miejsce, okazywało się,
że pojazdy są również oryginalne:

skutery śnieżne, 6-cio kołowe
post sowieckie samochody,

czy kilka dziwnie podejrzanych
przelotów helikopterem.

(Śmiech)

Helikoptery mnie przerażają,
tak na marginesie.

Mieliśmy jedną, szczególnie kołyszącą
przeprawę łódką

wzdłuż wybrzeża Wyspy Vancouver do
tego rodzaju odległego miejsca,

gdzie na koniec wszyscy dostrzegliśmy
niedźwiedzie

pustoszące nasz obóz.

Zabrały nasze jedzenie
i kawałki namiotów, jasno dając nam

do zrozumienia, że jesteśmy
gdzieś na końcu łańcucha pokarmowego

i to była ich miejscówka, nie nasza.

Dla mnie ta wyprawa była

świadectwem dzikości, którą dostałem
rezygnując z tych turystycznych plaż.

Ale dopiero w Norwegii (śmiech)

nauczyłem się szanować zimno.

A więc to jest to miejsce

gdzie największe i najgwałtowniejsze
sztormy na świecie

rozbijają swoje olbrzymie fale o brzeg.

Znajdowaliśmy się na maleńkim, odległym
fiordzie na kole podbiegunowym.

Łatwiej jest tam spotkać owcę niż
człowieka,

więc w razie potrzeby, nie było kogo
prosić o pomoc.

Byłem w wodzie,
gdzie robiłem zdjęcia surferom,

kiedy zaczął padać śnieg.

Zaraz potem temperatura zaczęła spadać.

Powiedziałem sobie, że nie ma mowy,
żebym wyszedł teraz z wody.

Przejechałeś kawał drogi,
czekając właśnie na to:

Mroźna pogoda i idealne fale.

Pomimo, że nie czułem nawet palca,
którym miałem robić zdjęcia,

nie było mowy, żeby wyszedł.

Więc robiłem, co tylko mogłem,
strząsnąłem to, nieważne

Ale w tym momencie poczułem,

jak wiatr pędzący przez dolinę
uderzył mnie

i to, co wyglądało na lekko prószący śnieg
szybko zmieniło się w śnieżycę

Zacząłem tracić orientację.

Nie wiedziałem, czy płynę do brzegu,
czy oddalam się od niego

słyszałem tylko odległe odgłosy mew

i uderzenia fal.

Wiedziałem, że w tym miejscu utonęło wiele
statków i uziemiono wiele lotów,

więc dryfując tam zacząłem
czuć poddenerwowanie.

Tak naprawdę, byłem przerażony

(śmiech) i na skraju hipotermii

kiedy wreszcie moi przyjaciele pomogli
mi wydostać się z wody.

Nie wiem, czy to było delirium, czy co,

ale powiedzieli mi późnej,

że przez cały czas nie schodził mi
uśmiech z twarzy.

Tamta wyprawa

i pewnie całe to doświadczenie
sprawiły, że zacząłem czuć,

że każda fotografia jest niezwykle cenna,

ponieważ nagle, w jednej chwili
to było coś, na co musiałem zasłużyć.

Zrozumiałem, że całe to marznięcie
nauczyło mnie czegoś:

W życiu nie ma skrótów do szczęścia.

Wszystko, co jest warte zachodu,
będzie wymagało

odrobiny naszego cierpienia.

i to małe cierpienie, które
włożyłem w zrobienie moich zdjęć

dodało im wartości
znaczącej dla mnie o wiele więcej

niż tylko próby zapełnienia
stron magazynów.

Widzicie, ja zostawiłem
część siebie w tych miejscach

a w zamian dostałem

poczucie spełnienia,
którego zawsze szukałem.

Więc wracając do tej fotografii.

Łatwo jest zobaczyć odmrożone palce
i mokre pianki do nurkowania,

nawet wysiłek, żeby tylko tam dotrzeć.

Ale ja widzę przede wszystkim radość.

Dziękuję wam bardzo.

(Oklaski)