O que aprendín dos meus irmáns autistas

Faith Jegede conta a conmovedora e divertida historia de criarse cos seus dous irmáns: ambos os dous autistas, ambos os dous extraordinarios. Na súa charla no TED Talent Search, recórdanos que debemos loitar por unha vida que vaia máis alá do que se considera normal.

Hoxe teño unha única petición.

Por favor, non me digades que son normal.

Gustaríame presentarvos os meus irmáns.

Remi ten 22 anos.

É alto e moi guapo.

Non fala, pero transmite alegría

mellor ca algúns
dos máis destacados oradores.

Remi sabe o que é o amor.

Compárteo incondicionalmente
pase o que pase.

Non é avaricioso.
Non lle importa a cor da pel.

Non lle importan as diferenzas relixiosas
e, fixádevos nisto:

nunca dixo unha mentira.

Cando canta cancións da nosa infancia,

intentando pronunciar palabras
das que nin eu podería lembrarme,

recórdame unha cousa:

o pouco que sabemos sobre a mente
e o marabilloso

que debe ser o descoñecido.

Samuel ten 16 anos.

É alto. É moi guapo.

Ten unha memoria impecable.

Porén, é unha memoria selectiva.

Non se lembra
de se me colleu o meu chocolate

pero acórdase do ano en que saíu
cada canción do meu iPod,

conversacións que tivemos
cando el tiña 4 anos,

facer pis polo meu brazo durante
o primeiro capítulo dos Teletubbies

e o día do aniversario de Lady Gaga.

Non vos parece incrible?

A pesar disto, a maioría da xente
non está de acordo.

E, de feito, como as súas mentes
non se axustan

ao concepto de normalidade da sociedade,

a miúdo son ignorados e incomprendidos.

Pero o que me animou
e fortaleceu a miña alma

foi que, mesmo se esta era a situación,

aínda que non os considerasen ordinarios

só podía significar unha cousa:

que eran extraordinarios.

Autistas e extraordinarios.

Ben, para aqueles menos
familiarizados co termo "autismo",

é un complexo trastorno cerebral
que afecta á comunicación social,

á aprendizaxe e, ás veces,
ás habilidades físicas.

Maniféstase de maneira diferente
en cada individuo

de aí que Remi sexa tan diferente a Sam.

En todo o mundo, cada 20 minutos,

diagnostícase un novo caso de autismo,

e aínda que é
un dos trastornos do desenvolvemento

que máis rápido aumenta no mundo,
non hai causa nin cura coñecidas.

Non me acordo
do meu primeiro encontro co autismo,

pero non recordo vivir un só día sen el.

Tiña só tres anos
cando o meu irmán chegou ao mundo

e estaba moi emocionada de ter
un novo ser na miña vida.

Cando pasaron uns cantos meses

deime conta de que el era diferente.

Berraba moito.

Non quería xogar coma os outros bebés e,

de feito, non parecía interesarse por min
nin o máis mínimo.

Remi vivía e reinaba no seu propio mundo,

coas súas propias regras,

e encontraba o pracer
nas cousas máis pequenas,

como poñer os coches en ringleira

ao redor do cuarto,

mirar fixamente a lavadora

e comer calquera cousa
que houbera polo medio.

Conforme medraba,
volvíase máis diferente

e as diferenzas facíanse máis evidentes.

Pero máis alá das rabechas, da frustración

e da hiperactividade inacabable,

había algo realmente único:

unha natureza pura e inocente,

un neno que vía o mundo sen prexuízos,

un ser humano que nunca mentira.

Extraordinario.

Non podo negar que houbo algúns momentos

difíciles na miña familia,

momentos nos que desexei que eles

fosen exactamente coma min.

Pero miro cara a atrás
as cousas que me ensinaron

sobre a individualidade,
a comunicación e o amor,

e doume conta de que son cousas

que non querería cambiar pola normalidade.

A normalidade pasa por alto
a beleza que nos achegan as diferenzas

e o feito de ser diferentes non significa

que alguén estea equivocado.

Só significa que hai unha visión diferente
do que é correcto.

Se puidese transmitirlle
unha soa cousa a Remi,

e a Sam,

e a vós,

sería que non tedes que ser normais.

Podedes ser extraordinarios.

Porque, autistas ou non,

as diferenzas que temos... son un don!

Cada un de nós ten un don no seu interior

e, sinceramente, a busca da normalidade é

o último sacrificio do potencial.

A oportunidade para a grandeza,
o progreso e o cambio

morre no momento
no que tratamos de ser coma os demais.

Por favor, non me digades que son normal.

Grazas. (Aplausos)

(Aplausos)