-
สตีวี่และโปรเจ็กต์ใหญ่
-
เขียนโดย กีกี้ พรอตส์แมน
-
ภาพโดย เจนนี่ แลง
-
สตีวี่เป็นกระรอกที่เก่งมาก
-
วิ่งเก่งที่สุดในห้อง และสะกดเก่ง
เป็นอันดับต้น ๆ ของโรงเรียน
-
แต่วันนี้ สตีวี่ไม่มีความสุขเลย!
-
เธอทำงานกับโปรเจ็กต์อันหนึ่ง
แต่เหมือนทำอะไรก็ผิดไปหมด
-
"โอ้ ไม่นะ" สตีวี่คิดกับตัวเอง
-
"แบบนี้ไม่ดีเลย"
-
สตีวี่สัมผัสได้ว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อน
-
เธอกังวลว่าจะมีใครมาเห็น
ว่าเธอกำลังทำพลาดกับโปรเจ็กต์
-
แล้วคนอื่นจะไม่ชอบเธอแล้ว
-
"โมโห!" สตีวี่กรีดร้อง
-
"ฉันโมโหโปรเจ็กต์นี้! โมโหครู
โมโหตัวเอง!"
-
ทันใดนั้น สตีวี่ก็คว้าโปรเจ็กต์
โยนลงพื้น
-
มันแตกเป็นชิ้น ๆ เธอเริ่มกระทืบมันซ้ำ ๆ
-
ลอเรลเห็นดังนั้นก็เลยมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
-
"สตีวี่ เป็นอะไร"
-
"ฉันเกลียดโปรเจ็กต์นี้
ฉันเกลียดคลาสนี้!"
-
"โอ้ สตีวี่" ลอเรลพูดเสียงอ่อน
-
"ฉันว่าเธอน่าจะหงุดหงิดนะ"
-
"หงุดหงิดเหรอ" สตีวี่ถามอย่างงุนงง
-
"จ้ะ หงุดหงิด" ลอเรนยืนยัน
-
"เวลาหงุดหงิดมันเหมือนโกรธมาก
แต่ส่วนใหญ่จะแปลว่าเราโกรธเพราะ
-
บางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราต้องการล
ในตอนนั้น"
-
"เธออาจคิดว่าเธอโกรธครูหรือตัวเอง
หรือโปรเจ็กต์"
-
เธออาจจะโทษกรรไกร หรือเทปแค่ชิ้นเดียว
-
เวลาเธอรู้สึกว่าโกรธทุกอย่างจนทนไม่ไหว
-
นั่นแหละคือความหงุดหงิด"
-
"ฉันต้องทำยังไงถึงจะหายล่ะ" สตีวี่ถาม
-
"ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว"
-
"หลายอย่างมันน่าหงุดหงิดนะ สตีวี่
-
เคล็ดลับคือต้องรู้ว่า
การหงุดหงิดเป็นสิ่งที่ดี"
-
"สิ่งที่ดีงั้นเหรอ" สตีวี่ตกใจ
-
"ใช่! ความหงุดหงิดคืออารมณ์
ที่ทำให้เรารู้ว่า
-
เรากำลังจะเรียนรู้บางอย่าง"
-
เวลาหงุดหงิด แปลว่า
บางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราต้องการ
-
ถ้าเรารู้ว่าอยากให้มันเป็นยังไง ก็แก้ไข
-
แล้วจะได้เรียนรู้
สิ่งที่ช่วยเราได้ครั้งหน้า
-
"ฉันว่าฉันไม่เข้าใจหรอก" สตีวี่ร้องไห้
-
"ลองนึกถึงตอนหัดขี่จักรยานสิ
เกิดอะไรขึ้น" ลอเรลตอบ
-
"ฉันก็ขึ้นไปนั่ง ถีบสองสามทีแล้วก็ล้ม"
สตีวี่กล่าว
-
"ตอนนั้นรู้สึกยังไง" ลอเรลถาม
-
"เครียดมากเลย ร้องไห้ด้วย
ฉันบอกแม่ว่าฉันทำไม่ได้" สตีวี่ขมวดคิ้ว
-
"แล้วยังไงต่อ" ลอเรลรีบถาม
-
"แม่ก็บอกให้หายใจลึก ๆ แล้วลองใหม่"
-
"จากนั้นลองไม่กี่ทีก็ทำได้แล้ว"
สตีวี่กล่าวอย่างเป็นสุข
-
"แล้วตอนนั้นรู้สึกยังไง" ลอเรลถาม
-
"รู้สึกสุดยอดไปเลย" สตีวี่กล่าวเสียงสูง
-
"ฉันภูมิใจในตัวเองมาก"
-
"เธอว่าเธอจะรู้สึกยังไง
ถ้าล้มเลิกตั้งแต่แรก
-
และไม่ได้หัด
ขี่จักรยานให้เป็น" ลอเรลถาม
-
"ฉันก็คงโกรธตัวเอง
-
หงุดหงิด!
-
และคงหงุดหงิดทุกครั้ง
ที่เห็นคนอื่นขี่จักรยานได้"
-
"ถูกต้อง" ลอเรลกล่าว
-
"ความหงุดหงิดเป็นสัญญาณบอกว่า
เรากำลังจะได้เรียนสิ่งที่มหัศจรรย์
-
ถ้ายอมแพ้ก่อนจะได้เรียน
ก็จะรู้สึกเครียดและโมโห"
-
"เหมือนคุยกันเรื่องความพยายามเลย"
ฮอร์เฮเสริม
-
"ความพยายามก็คือการไม่ยอมแพ้"
-
ถ้าพยายามแก้ปัญหาบ่อยพอ
ด้วยหลาย ๆ วิธี ก็จะแก้ได้เอง"
-
"แต่ถ้าลองแปดครั้งกว่าจะสำเร็จ
-
แปลว่าต้องล้มเหลว 7 ครั้งเลยเหรอ!"
สตีวี่ถาม
-
"ทำไมคิดว่าความล้มเหลว
คือสิ่งที่ไม่ดีล่ะ" ฮอร์เฮถาม
-
"ใครก็ล้มเหลวก่อนจะทำเป็นทั้งนั้น
เหมือนเธอกับจักรยาน
-
หรือเด็กที่หัดเดิน
-
ให้คิดซะว่าคำว่าล้มเหลว
เป็นคำใช้อธิบายการพยายามเรียนรู้"
-
"ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย"
สตีวี่โพล่งออกมา
-
"จำไว้นะว่า" ลอเรลเริ่มพูด
"เวลารู้สึกหงุดหงิด อย่ายอมแพ้"
-
"มาดูเคล็ดลับที่ทำให้สบายใจขึ้น
จะได้พยายามต่อได้นะ"
-
"นับ 1-10 ช้า ๆ หายใจเข้าลึก ๆ
เขียนความกังวลลงในเจอร์นัล"
-
"คุยกับเพื่อนว่ารู้สึกยังไง
และขอความช่วยเหลือ"
-
"พอใจเย็นลง" ฮอร์เฮเสริม "ก็จะได้โฟกัส
พยายามต่อ และหาต้นเหตุว่าคืออะไร
-
เคล็ดลับในความพยายามคือ"
-
"คอยเช็คสิ่งที่เราลองทำไปแล้ว
-
ดูว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น
-
ทำความเข้าใจว่ามันควรจะเกิดอะไรขึ้น
-
ดูว่ามันบอกอะไรกับเรา
-
ปรับเปลี่ยนและลองใหม่"
-
"ขอบคุณนะทั้งสองคน!" สตีวี่ตะโกน
-
"ฉันหายหงุดหงิดแล้ว
-
ฉันรู้แล้วว่าโปรเจ็กต์ฉันเป็นอะไร
-
ตอนนี้ฉันพร้อมพยายามทำให้มันดีขึ้นแล้ว"
-
พอปรับทัศนคติ
สตีวี่ก็ทำโปรเจ็กต์ของเธอเสร็จ
-
และใช้เวลาในคลาสที่เหลือไปกับ
การลองใช้มันกับเพื่อนๆ
-
จบ