0:00:00.329,0:00:02.280
สตีวี่และโปรเจ็กต์ใหญ่

0:00:02.280,0:00:03.969
เขียนโดย กีกี้ พรอตส์แมน

0:00:03.969,0:00:08.119
ภาพโดย เจนนี่ แลง

0:00:08.119,0:00:11.780
สตีวี่เป็นกระรอกที่เก่งมาก

0:00:11.780,0:00:17.230
วิ่งเก่งที่สุดในห้อง และสะกดเก่ง[br]เป็นอันดับต้น ๆ ของโรงเรียน

0:00:17.230,0:00:20.600
แต่วันนี้ สตีวี่ไม่มีความสุขเลย!

0:00:20.600,0:00:27.029
เธอทำงานกับโปรเจ็กต์อันหนึ่ง[br]แต่เหมือนทำอะไรก็ผิดไปหมด

0:00:27.029,0:00:30.750
"โอ้ ไม่นะ" สตีวี่คิดกับตัวเอง

0:00:30.750,0:00:33.880
"แบบนี้ไม่ดีเลย"

0:00:33.880,0:00:36.810
สตีวี่สัมผัสได้ว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อน

0:00:36.810,0:00:41.667
เธอกังวลว่าจะมีใครมาเห็น[br]ว่าเธอกำลังทำพลาดกับโปรเจ็กต์

0:00:41.917,0:00:44.083
แล้วคนอื่นจะไม่ชอบเธอแล้ว

0:00:44.750,0:00:47.250
"โมโห!" สตีวี่กรีดร้อง

0:00:47.740,0:00:53.083
"ฉันโมโหโปรเจ็กต์นี้! โมโหครู [br]โมโหตัวเอง!"

0:00:53.500,0:00:58.333
ทันใดนั้น สตีวี่ก็คว้าโปรเจ็กต์ [br]โยนลงพื้น

0:00:58.667,0:01:03.417
มันแตกเป็นชิ้น ๆ เธอเริ่มกระทืบมันซ้ำ ๆ

0:01:04.417,0:01:08.167
ลอเรลเห็นดังนั้นก็เลยมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

0:01:08.217,0:01:11.327
"สตีวี่ เป็นอะไร"

0:01:11.327,0:01:15.727
"ฉันเกลียดโปรเจ็กต์นี้[br]ฉันเกลียดคลาสนี้!"

0:01:15.727,0:01:18.807
"โอ้ สตีวี่" ลอเรลพูดเสียงอ่อน

0:01:18.807,0:01:22.947
"ฉันว่าเธอน่าจะหงุดหงิดนะ"

0:01:22.947,0:01:27.083
"หงุดหงิดเหรอ" สตีวี่ถามอย่างงุนงง

0:01:27.517,0:01:32.257
"จ้ะ หงุดหงิด" ลอเรนยืนยัน

0:01:32.257,0:01:39.157
"เวลาหงุดหงิดมันเหมือนโกรธมาก [br]แต่ส่วนใหญ่จะแปลว่าเราโกรธเพราะ

0:01:39.157,0:01:42.177
บางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราต้องการล[br]ในตอนนั้น"

0:01:42.177,0:01:48.197
"เธออาจคิดว่าเธอโกรธครูหรือตัวเอง[br]หรือโปรเจ็กต์"

0:01:48.197,0:01:53.047
เธออาจจะโทษกรรไกร หรือเทปแค่ชิ้นเดียว

0:01:53.047,0:01:58.583
เวลาเธอรู้สึกว่าโกรธทุกอย่างจนทนไม่ไหว

0:01:58.750,0:02:01.417
นั่นแหละคือความหงุดหงิด"

0:02:02.750,0:02:06.000
"ฉันต้องทำยังไงถึงจะหายล่ะ" สตีวี่ถาม

0:02:06.667,0:02:08.833
"ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว"

0:02:09.250,0:02:11.833
"หลายอย่างมันน่าหงุดหงิดนะ สตีวี่

0:02:12.250,0:02:15.833
เคล็ดลับคือต้องรู้ว่า[br]การหงุดหงิดเป็นสิ่งที่ดี"

0:02:16.167,0:02:20.500
"สิ่งที่ดีงั้นเหรอ" สตีวี่ตกใจ

0:02:20.917,0:02:25.083
"ใช่! ความหงุดหงิดคืออารมณ์[br]ที่ทำให้เรารู้ว่า

0:02:25.333,0:02:27.083
เรากำลังจะเรียนรู้บางอย่าง"

0:02:27.250,0:02:31.583
เวลาหงุดหงิด แปลว่า[br]บางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราต้องการ

0:02:31.833,0:02:35.417
ถ้าเรารู้ว่าอยากให้มันเป็นยังไง ก็แก้ไข

0:02:35.583,0:02:38.667
แล้วจะได้เรียนรู้[br]สิ่งที่ช่วยเราได้ครั้งหน้า

0:02:39.917,0:02:43.417
"ฉันว่าฉันไม่เข้าใจหรอก" สตีวี่ร้องไห้

0:02:43.750,0:02:49.583
"ลองนึกถึงตอนหัดขี่จักรยานสิ [br]เกิดอะไรขึ้น" ลอเรลตอบ

0:02:49.917,0:02:57.167
"ฉันก็ขึ้นไปนั่ง ถีบสองสามทีแล้วก็ล้ม"[br]สตีวี่กล่าว

0:02:57.667,0:03:01.417
"ตอนนั้นรู้สึกยังไง" ลอเรลถาม

0:03:01.833,0:03:08.917
"เครียดมากเลย ร้องไห้ด้วย [br]ฉันบอกแม่ว่าฉันทำไม่ได้" สตีวี่ขมวดคิ้ว

0:03:09.333,0:03:12.583
"แล้วยังไงต่อ" ลอเรลรีบถาม

0:03:13.000,0:03:16.667
"แม่ก็บอกให้หายใจลึก ๆ แล้วลองใหม่"

0:03:17.333,0:03:21.500
"จากนั้นลองไม่กี่ทีก็ทำได้แล้ว" [br]สตีวี่กล่าวอย่างเป็นสุข

0:03:22.043,0:03:25.243
"แล้วตอนนั้นรู้สึกยังไง" ลอเรลถาม

0:03:25.243,0:03:28.333
"รู้สึกสุดยอดไปเลย" สตีวี่กล่าวเสียงสูง

0:03:28.383,0:03:30.723
"ฉันภูมิใจในตัวเองมาก"

0:03:32.417,0:03:35.333
"เธอว่าเธอจะรู้สึกยังไง[br]ถ้าล้มเลิกตั้งแต่แรก

0:03:35.500,0:03:38.440
และไม่ได้หัด[br]ขี่จักรยานให้เป็น" ลอเรลถาม

0:03:40.250,0:03:42.750
"ฉันก็คงโกรธตัวเอง

0:03:43.417,0:03:44.583
หงุดหงิด!

0:03:44.833,0:03:49.583
และคงหงุดหงิดทุกครั้ง[br]ที่เห็นคนอื่นขี่จักรยานได้"

0:03:49.833,0:03:52.763
"ถูกต้อง" ลอเรลกล่าว

0:03:52.763,0:03:58.723
"ความหงุดหงิดเป็นสัญญาณบอกว่า [br]เรากำลังจะได้เรียนสิ่งที่มหัศจรรย์

0:03:58.723,0:04:04.583
ถ้ายอมแพ้ก่อนจะได้เรียน[br]ก็จะรู้สึกเครียดและโมโห"

0:04:06.000,0:04:10.667
"เหมือนคุยกันเรื่องความพยายามเลย"[br]ฮอร์เฮเสริม

0:04:11.333,0:04:14.333
"ความพยายามก็คือการไม่ยอมแพ้"

0:04:14.417,0:04:20.667
ถ้าพยายามแก้ปัญหาบ่อยพอ[br]ด้วยหลาย ๆ วิธี ก็จะแก้ได้เอง"

0:04:21.667,0:04:24.750
"แต่ถ้าลองแปดครั้งกว่าจะสำเร็จ

0:04:25.000,0:04:28.667
แปลว่าต้องล้มเหลว 7 ครั้งเลยเหรอ!"[br]สตีวี่ถาม

0:04:28.833,0:04:33.167
"ทำไมคิดว่าความล้มเหลว[br]คือสิ่งที่ไม่ดีล่ะ" ฮอร์เฮถาม

0:04:33.250,0:04:38.833
"ใครก็ล้มเหลวก่อนจะทำเป็นทั้งนั้น[br]เหมือนเธอกับจักรยาน

0:04:39.000,0:04:41.333
หรือเด็กที่หัดเดิน

0:04:41.583,0:04:47.250
ให้คิดซะว่าคำว่าล้มเหลว[br]เป็นคำใช้อธิบายการพยายามเรียนรู้"

0:04:47.417,0:04:51.750
"ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย"[br]สตีวี่โพล่งออกมา

0:04:52.437,0:04:59.083
"จำไว้นะว่า" ลอเรลเริ่มพูด [br]"เวลารู้สึกหงุดหงิด อย่ายอมแพ้"

0:04:59.656,0:05:03.417
"มาดูเคล็ดลับที่ทำให้สบายใจขึ้น[br]จะได้พยายามต่อได้นะ"

0:05:03.750,0:05:10.917
"นับ 1-10 ช้า ๆ หายใจเข้าลึก ๆ [br]เขียนความกังวลลงในเจอร์นัล"

0:05:11.833,0:05:15.917
"คุยกับเพื่อนว่ารู้สึกยังไง[br]และขอความช่วยเหลือ"

0:05:16.000,0:05:23.667
"พอใจเย็นลง" ฮอร์เฮเสริม "ก็จะได้โฟกัส [br]พยายามต่อ และหาต้นเหตุว่าคืออะไร

0:05:24.000,0:05:26.750
เคล็ดลับในความพยายามคือ"

0:05:27.191,0:05:30.500
"คอยเช็คสิ่งที่เราลองทำไปแล้ว

0:05:30.917,0:05:33.667
ดูว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น

0:05:33.917,0:05:36.583
ทำความเข้าใจว่ามันควรจะเกิดอะไรขึ้น

0:05:37.607,0:05:39.417
ดูว่ามันบอกอะไรกับเรา

0:05:39.583,0:05:42.167
ปรับเปลี่ยนและลองใหม่"

0:05:42.500,0:05:45.167
"ขอบคุณนะทั้งสองคน!" สตีวี่ตะโกน

0:05:45.417,0:05:48.250
"ฉันหายหงุดหงิดแล้ว

0:05:48.583,0:05:51.523
ฉันรู้แล้วว่าโปรเจ็กต์ฉันเป็นอะไร

0:05:51.523,0:05:56.063
ตอนนี้ฉันพร้อมพยายามทำให้มันดีขึ้นแล้ว"

0:05:56.063,0:05:58.643
พอปรับทัศนคติ[br]สตีวี่ก็ทำโปรเจ็กต์ของเธอเสร็จ

0:05:58.643,0:06:02.417
และใช้เวลาในคลาสที่เหลือไปกับ[br]การลองใช้มันกับเพื่อนๆ

0:06:02.583,0:06:03.764
จบ