WEBVTT

00:00:00.329 --> 00:00:02.280
สตีวี่และโปรเจ็กต์ใหญ่

00:00:02.280 --> 00:00:03.969
เขียนโดย กีกี้ พรอตส์แมน

00:00:03.969 --> 00:00:08.119
ภาพโดย เจนนี่ แลง

00:00:08.119 --> 00:00:11.780
สตีวี่เป็นกระรอกที่เก่งมาก

00:00:11.780 --> 00:00:17.230
วิ่งเก่งที่สุดในห้อง และสะกดเก่ง
เป็นอันดับต้น ๆ ของโรงเรียน

00:00:17.230 --> 00:00:20.600
แต่วันนี้ สตีวี่ไม่มีความสุขเลย!

00:00:20.600 --> 00:00:27.029
เธอทำงานกับโปรเจ็กต์อันหนึ่ง
แต่เหมือนทำอะไรก็ผิดไปหมด

00:00:27.029 --> 00:00:30.750
"โอ้ ไม่นะ" สตีวี่คิดกับตัวเอง

00:00:30.750 --> 00:00:33.880
"แบบนี้ไม่ดีเลย"

00:00:33.880 --> 00:00:36.810
สตีวี่สัมผัสได้ว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อน

00:00:36.810 --> 00:00:41.667
เธอกังวลว่าจะมีใครมาเห็น
ว่าเธอกำลังทำพลาดกับโปรเจ็กต์

00:00:41.917 --> 00:00:44.083
แล้วคนอื่นจะไม่ชอบเธอแล้ว

00:00:44.750 --> 00:00:47.250
"โมโห!" สตีวี่กรีดร้อง

00:00:47.740 --> 00:00:53.083
"ฉันโมโหโปรเจ็กต์นี้! โมโหครู 
โมโหตัวเอง!"

00:00:53.500 --> 00:00:58.333
ทันใดนั้น สตีวี่ก็คว้าโปรเจ็กต์ 
โยนลงพื้น

00:00:58.667 --> 00:01:03.417
มันแตกเป็นชิ้น ๆ เธอเริ่มกระทืบมันซ้ำ ๆ

00:01:04.417 --> 00:01:08.167
ลอเรลเห็นดังนั้นก็เลยมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

00:01:08.217 --> 00:01:11.327
"สตีวี่ เป็นอะไร"

00:01:11.327 --> 00:01:15.727
"ฉันเกลียดโปรเจ็กต์นี้
ฉันเกลียดคลาสนี้!"

00:01:15.727 --> 00:01:18.807
"โอ้ สตีวี่" ลอเรลพูดเสียงอ่อน

00:01:18.807 --> 00:01:22.947
"ฉันว่าเธอน่าจะหงุดหงิดนะ"

00:01:22.947 --> 00:01:27.083
"หงุดหงิดเหรอ" สตีวี่ถามอย่างงุนงง

00:01:27.517 --> 00:01:32.257
"จ้ะ หงุดหงิด" ลอเรนยืนยัน

00:01:32.257 --> 00:01:39.157
"เวลาหงุดหงิดมันเหมือนโกรธมาก 
แต่ส่วนใหญ่จะแปลว่าเราโกรธเพราะ

00:01:39.157 --> 00:01:42.177
บางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราต้องการล
ในตอนนั้น"

00:01:42.177 --> 00:01:48.197
"เธออาจคิดว่าเธอโกรธครูหรือตัวเอง
หรือโปรเจ็กต์"

00:01:48.197 --> 00:01:53.047
เธออาจจะโทษกรรไกร หรือเทปแค่ชิ้นเดียว

00:01:53.047 --> 00:01:58.583
เวลาเธอรู้สึกว่าโกรธทุกอย่างจนทนไม่ไหว

00:01:58.750 --> 00:02:01.417
นั่นแหละคือความหงุดหงิด"

00:02:02.750 --> 00:02:06.000
"ฉันต้องทำยังไงถึงจะหายล่ะ" สตีวี่ถาม

00:02:06.667 --> 00:02:08.833
"ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว"

00:02:09.250 --> 00:02:11.833
"หลายอย่างมันน่าหงุดหงิดนะ สตีวี่

00:02:12.250 --> 00:02:15.833
เคล็ดลับคือต้องรู้ว่า
การหงุดหงิดเป็นสิ่งที่ดี"

00:02:16.167 --> 00:02:20.500
"สิ่งที่ดีงั้นเหรอ" สตีวี่ตกใจ

00:02:20.917 --> 00:02:25.083
"ใช่! ความหงุดหงิดคืออารมณ์
ที่ทำให้เรารู้ว่า

00:02:25.333 --> 00:02:27.083
เรากำลังจะเรียนรู้บางอย่าง"

00:02:27.250 --> 00:02:31.583
เวลาหงุดหงิด แปลว่า
บางอย่างไม่เป็นอย่างที่เราต้องการ

00:02:31.833 --> 00:02:35.417
ถ้าเรารู้ว่าอยากให้มันเป็นยังไง ก็แก้ไข

00:02:35.583 --> 00:02:38.667
แล้วจะได้เรียนรู้
สิ่งที่ช่วยเราได้ครั้งหน้า

00:02:39.917 --> 00:02:43.417
"ฉันว่าฉันไม่เข้าใจหรอก" สตีวี่ร้องไห้

00:02:43.750 --> 00:02:49.583
"ลองนึกถึงตอนหัดขี่จักรยานสิ 
เกิดอะไรขึ้น" ลอเรลตอบ

00:02:49.917 --> 00:02:57.167
"ฉันก็ขึ้นไปนั่ง ถีบสองสามทีแล้วก็ล้ม"
สตีวี่กล่าว

00:02:57.667 --> 00:03:01.417
"ตอนนั้นรู้สึกยังไง" ลอเรลถาม

00:03:01.833 --> 00:03:08.917
"เครียดมากเลย ร้องไห้ด้วย 
ฉันบอกแม่ว่าฉันทำไม่ได้" สตีวี่ขมวดคิ้ว

00:03:09.333 --> 00:03:12.583
"แล้วยังไงต่อ" ลอเรลรีบถาม

00:03:13.000 --> 00:03:16.667
"แม่ก็บอกให้หายใจลึก ๆ แล้วลองใหม่"

00:03:17.333 --> 00:03:21.500
"จากนั้นลองไม่กี่ทีก็ทำได้แล้ว" 
สตีวี่กล่าวอย่างเป็นสุข

00:03:22.043 --> 00:03:25.243
"แล้วตอนนั้นรู้สึกยังไง" ลอเรลถาม

00:03:25.243 --> 00:03:28.333
"รู้สึกสุดยอดไปเลย" สตีวี่กล่าวเสียงสูง

00:03:28.383 --> 00:03:30.723
"ฉันภูมิใจในตัวเองมาก"

00:03:32.417 --> 00:03:35.333
"เธอว่าเธอจะรู้สึกยังไง
ถ้าล้มเลิกตั้งแต่แรก

00:03:35.500 --> 00:03:38.440
และไม่ได้หัด
ขี่จักรยานให้เป็น" ลอเรลถาม

00:03:40.250 --> 00:03:42.750
"ฉันก็คงโกรธตัวเอง

00:03:43.417 --> 00:03:44.583
หงุดหงิด!

00:03:44.833 --> 00:03:49.583
และคงหงุดหงิดทุกครั้ง
ที่เห็นคนอื่นขี่จักรยานได้"

00:03:49.833 --> 00:03:52.763
"ถูกต้อง" ลอเรลกล่าว

00:03:52.763 --> 00:03:58.723
"ความหงุดหงิดเป็นสัญญาณบอกว่า 
เรากำลังจะได้เรียนสิ่งที่มหัศจรรย์

00:03:58.723 --> 00:04:04.583
ถ้ายอมแพ้ก่อนจะได้เรียน
ก็จะรู้สึกเครียดและโมโห"

00:04:06.000 --> 00:04:10.667
"เหมือนคุยกันเรื่องความพยายามเลย"
ฮอร์เฮเสริม

00:04:11.333 --> 00:04:14.333
"ความพยายามก็คือการไม่ยอมแพ้"

00:04:14.417 --> 00:04:20.667
ถ้าพยายามแก้ปัญหาบ่อยพอ
ด้วยหลาย ๆ วิธี ก็จะแก้ได้เอง"

00:04:21.667 --> 00:04:24.750
"แต่ถ้าลองแปดครั้งกว่าจะสำเร็จ

00:04:25.000 --> 00:04:28.667
แปลว่าต้องล้มเหลว 7 ครั้งเลยเหรอ!"
สตีวี่ถาม

00:04:28.833 --> 00:04:33.167
"ทำไมคิดว่าความล้มเหลว
คือสิ่งที่ไม่ดีล่ะ" ฮอร์เฮถาม

00:04:33.250 --> 00:04:38.833
"ใครก็ล้มเหลวก่อนจะทำเป็นทั้งนั้น
เหมือนเธอกับจักรยาน

00:04:39.000 --> 00:04:41.333
หรือเด็กที่หัดเดิน

00:04:41.583 --> 00:04:47.250
ให้คิดซะว่าคำว่าล้มเหลว
เป็นคำใช้อธิบายการพยายามเรียนรู้"

00:04:47.417 --> 00:04:51.750
"ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย"
สตีวี่โพล่งออกมา

00:04:52.437 --> 00:04:59.083
"จำไว้นะว่า" ลอเรลเริ่มพูด 
"เวลารู้สึกหงุดหงิด อย่ายอมแพ้"

00:04:59.656 --> 00:05:03.417
"มาดูเคล็ดลับที่ทำให้สบายใจขึ้น
จะได้พยายามต่อได้นะ"

00:05:03.750 --> 00:05:10.917
"นับ 1-10 ช้า ๆ หายใจเข้าลึก ๆ 
เขียนความกังวลลงในเจอร์นัล"

00:05:11.833 --> 00:05:15.917
"คุยกับเพื่อนว่ารู้สึกยังไง
และขอความช่วยเหลือ"

00:05:16.000 --> 00:05:23.667
"พอใจเย็นลง" ฮอร์เฮเสริม "ก็จะได้โฟกัส 
พยายามต่อ และหาต้นเหตุว่าคืออะไร

00:05:24.000 --> 00:05:26.750
เคล็ดลับในความพยายามคือ"

00:05:27.191 --> 00:05:30.500
"คอยเช็คสิ่งที่เราลองทำไปแล้ว

00:05:30.917 --> 00:05:33.667
ดูว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น

00:05:33.917 --> 00:05:36.583
ทำความเข้าใจว่ามันควรจะเกิดอะไรขึ้น

00:05:37.607 --> 00:05:39.417
ดูว่ามันบอกอะไรกับเรา

00:05:39.583 --> 00:05:42.167
ปรับเปลี่ยนและลองใหม่"

00:05:42.500 --> 00:05:45.167
"ขอบคุณนะทั้งสองคน!" สตีวี่ตะโกน

00:05:45.417 --> 00:05:48.250
"ฉันหายหงุดหงิดแล้ว

00:05:48.583 --> 00:05:51.523
ฉันรู้แล้วว่าโปรเจ็กต์ฉันเป็นอะไร

00:05:51.523 --> 00:05:56.063
ตอนนี้ฉันพร้อมพยายามทำให้มันดีขึ้นแล้ว"

00:05:56.063 --> 00:05:58.643
พอปรับทัศนคติ
สตีวี่ก็ทำโปรเจ็กต์ของเธอเสร็จ

00:05:58.643 --> 00:06:02.417
และใช้เวลาในคลาสที่เหลือไปกับ
การลองใช้มันกับเพื่อนๆ

00:06:02.583 --> 00:06:03.764
จบ