Aşırı sahiplenme | Jocko Willink | TEDxUniversityofNevada

Savaş cehennemdir, ama savaş aynı zamanda acımasız bir öğretmendir. Savaş sizi kardeşlik, onur, alçak gönüllülük ve liderlik hakkında eğitir.Merak uyandıran bu konuşmada, Jocko Willink kendi tecrübelerinden, savaşın en çok, işlerin kötü gittiği zamanlarda öğrettiğini açıklıyor. Jocko, bir takımın, kendi problemlerini sahiplenince, o problemlerin çözüleceğini iddia ediyor.

Savaş bir kâbustur,
savaş korkunçtur.

Umursamaz, yıkıcı ve fena.

Savaş cehennemdir.

Fakat, savaş aynı zamanda
inanılmaz bir öğretmendir.

Acımasız bir öğretmendir, dersleri bir
daha unutamayacağınız şekilde öğretir.

Savaşta, insanlığı kesinlikle en kötü
hâliyle görmek zorundasınızdır.

Ve ayrıca insanlığı en yüce anlarında
gördüğünüz için kutsanmışsınızdır.

Savaş sizi keder, kayıp
ve acı konusunda eğitir.

Ve size insan hayatının kıymetini ve
kırılganlığını öğretir.

Bu kırılganlığın içinde, savaş size
ölüm hakkında öğretir.

Ama savaş aynı zamanda size kardeşlik,
onur, alçak gönüllülük

ve liderlik
hakkında da öğretir.

Ne yazık ki, savaş size en çok, işlerin
yanlış gittiği zamanlarda öğretir.

Savaştan öğrendiğim en etkili derslerden
biri 2006 yılının ilk baharındaydı.

Zamanında başkaldırının merkez üssü olan
Irak'ın Ramadi şehrinde

acımasız ve kararlı teröristlerin
sokaklara hükmettiği yerde

işkence, tecavüz ve cinayet ile.

Olay bu şehrin bir mahallesinde sorumlu
olduğum bir operasyon sırasındaydı.

Kıyamet koptuğunda.

Savaş alanın üzerinde düşmanla savaşan
birden çok birliğe sahiptik,

dost ıraklı askerler, A.B.D ordu
askerleri ve A.B.D denizcileri

benim özel timimin küçük bir
parçasıyla birlikte

ve sonra savaşın sisi çöktü.

Karışıklığı, kaosu ve
karmaşasıyla birlikte

ve silah ateşiyle, düşman ataklarıyla

çığlık atan adamlarla ve kanla
ve ölümle birlikte

ve bu savaş sisinin içinde

yanlışlar serisi vasıtasıyla ve insan
hatalarıyla, kötü değerlendirmelerle

ve Murphy kanunlarıyla ve
sadece kötü şansla

korkunç bir çatışma çıktı.

Ama bu çatışma, bizimle düşman
arasında değildi.

Bu çatışma trajik bir şekilde bizimle
bizim aramızdaydı.

Dost güçler, dost güçlere karşı.
Kardeşini öldürmek

muharebenin en ölümcül günahı ve
savaşın en dehşet verici kısmıdır

ve çatışma sona erdiğinde
ve savaşın sisi kalktığında

bir dost Iraklı asker ölüydü,
iki tanesi yaralıydı.

Benim adamlarımdan biri yaralıydı,

takımımın geri kalanı kötü bir
şekilde sarsılmıştı.

Ve sadece bir mucize sayesinde
başka kimse ölmedi.

Ve ne olduğu, komuta zincirinin
tepesine raporlanmıştı.

Birbirimizle savaştığımız, birbirimizi
yaraladığımız ve öldürdüğümüz.

Ve üsse geri döndüğümüzde,
işler daha iyiye gitmedi.

Birlik komutanım tarafından gönderilmiş,
beni bekleyen bir mesaj vardı.

Mesaj, bütün operasyonları
durdurun diyordu.

Birlik komutanı, kıdemli asteğmen

ve soruşturma görevlisinin
benim bölgeme geldiğini söylüyordu.

Ve bana soruşturma için
hazırlanmamı söylediler.

Operasyonda tam olarak ne olduğunu
ve neyin yanlış gittiğini açıklamak için

bunun ne demek olduğunu biliyordum.

Birinin, bunun cezasını çekmek
zorunda olduğunu,

birinin, sorumlu tutulmak zorunda olduğunu

birinin, olanlardan dolayı kovulması
gerektiğini ifade ediyordu.

Bu yüzden, sorgulanmama
hazırlanmaya başladım.

Ve bunun için de yapılan her hatanın ve
kimin yaptığının detayına indim.

Operasyondaki planlama, hazırlık ve
uygulamadaki her başarsızlığı

ve bu başarsızlıklardan kimlerin sorumlu
olduğunu işaret ettim.

Herkese yetecek bir yığın suçlama vardı.

Suçlu olmakla itham edebileceğim
çok fazla insan vardı.

Ama bir şey doğru değildi.

Her nedense, parmağımı hatalı kişinin
üstüne koyamadım

ve olanlardan ötürü özellikle suçlamam
gereken kişinin üzerine

ve oturdum, tekrar ve tekrar inceledim.
Bir cevap bulmak için çabaladım.

Ve sonra, bilgilendirmemi yazmaya
başladıktan yaklaşık 10 dakika sonra

o cevap geldi ve bir
tokat gibi yüzüme çarptı.

Sonra fark ettim ki, karışıklık
için suçlanacak sadece bir kişi vardı.

Yaralı adamlar için suçlanacak
sadece bir kişi vardı.

Ve sadece suçlanacak bir adam
vardı, ölü Iraklı askerler için.

Ve tam olarak bu kişinin
kim olduğunu biliyordum.

Ve bu bilgiyle soruşturma odasına girdim.

Birlik komutanım, kıdemli asteğmen ve
soruşturma görevlisi orada oturuyorlardı.

Ekibimin geri kalanıyla birlikte
beni bekliyorlardı.

Yaralanmış olan adamım dâhil,

odanın arka tarafındaki bütün kafası
ve yüzü bandajlanmış olan.

Onların önünde ayağa kalktım ve
onlara basit bir soru sordum.

Bu kimin hatasıydı?

Benim adamlarından biri elini kaldırdı
ve bu benim hatamdı dedi.

Birlikte olduğum Iraklı askerleri
kontrol edemedim

ve onlar belirlenmiş
bölgenin dışına çıktı.

Bütün bu problemlerin esas nedeni buydu.

Ve ben hayır, senin hatan değildi dedim.

Bir başka asker elini kaldırdı,
bu benim hatamdı dedi.

Konumumuzu telsizden
yeterince hızlı bir şekilde bildiremedim

bu yüzden kimse hangi binada
olduğumuzu bilmiyordu.

Bütün karışıklığın sebebi buydu.
Bu benim suçumdu dedi.

Bende hayır bu senin de
hatan değildi dedim.

Başka bir asker elini kaldırdı

ve patron bu benim hatamdı,
hedefimi düzgünce tanımlamadım

ve o Iraklı dost askeri vurdum ve
öldürdüm, bu benim hatamdı dedi.

Ve hayır bu senin de hatan değildi dedim.

Ayrıca bu senin de, senin de, senin de
değil diyerek

odadaki bütün geri kalan askerleri
işaret ettim.

Ve onlara, olanlar için sadece bir
hatalı kişi olduğunu söyledim.

Suçlanacak tek bir kişi vardı.

Ve o kişi bendim.

Komutan bendim, savaş alanındaki
en kıdemli adam bendim.

Ve olan her şeyden ben sorumluyum.

Her şey.

Sonra onlara yeni taktik ve teknik ve
süreçleri açıklayarak devam ettim,

bu tarz bir fiyaskonun bir daha olmamasını
sağlamak için uygulamamız gereken.

Ve size bir şey söyleyeceğim,
bu durum beni incitti.

Suçu üstlenmek,
egomu ve gururumu incitti.

Ama aynı zamanda biliyordum.

Biliyordum ki bir lider, bir adam olarak
sağlamlığımı sürdürmek için

sorumluluğu almak zorundaydım.

Bunu yapmak için egom beni kontrol etmesin
diye egomu kontrol etmem gerekiyordu.

Ne oldu biliyor musunuz ?

Kovulmadım.

Aslında, mazeretler, suçu başkasına
atmamı bekleyen birlik komutanım

ben sorumluluğu aldığımda,
suçu sahiplendiğimde

bana eskisinden bile daha çok güvendi.

Ve adamlarım, bana olan
saygılarını kaybetmediler.

Bunun yerine, benim asla
sorumluluktan kaçmayacağımı fark ettiler.

Ve asla bu komutanın ağır yükünü zincirin
altına ve onların üstüne geçirmeyeceğimi.

Ve ne oldu biliyor musunuz ?

Onlar da aynı tavrı sergiledi.

Kimsenin problemlerin
sorumluluğunu almadığı

ve bu yüzden problemlerin
hiç çözülmediği takımların aksine.

Bizimle birlikte herkes kendi
hatalarını sahiplendi.

Herkes sorunların sahipliğini üstlendi.

Ve bir takım kendi problemlerin
sahipliğini alınca problemler çözülür.

Ve bu savaş alanında doğru

ve iş hayatında doğru
ayrıca hayatta da doğru.

Bu yüzden diyorum ki, sahiplenin,
aşırı derecede sahiplenin.

Bahaneler üretmeyin, başka birini
suçlamayın veya başka bir şeyi.

Egonuzun kontrolünü alın.

Narin gururunuzu gerçekten saklamayın.

Dünyanızdaki her şeyi sahiplenin,
iyiyi ve kötüyü.

Hatalarınızı sahiplenin, eksikliklerinizi
sahiplenin, problemlerinizi sahiplenin

ve sonra bu problemleri çözecek olan
çözümleri sahiplenin.

Görevlerinizi sahiplenin,
işinizi sahiplenin,

takımınızı, geleceğinizi ve
kendi hayatınızı sahiplenin.

Ve yol gösterin.

Yol gösterin.

Yol gösterin, kendinize, takımınıza ve
hayatınızdaki insanlara

Hepsine yol gösterin.

Zafere giden yolu.

Teşekkürler.