Wat jonge vrouwen geloven over hun eigen seksuele bevrediging

Waarom vinden meisjes dat ze deel kunnen nemen aan seksuele activiteiten, maar niet dat ze het recht hebben om ervan te genieten? Gedurende drie jaar interviewde auteur Peggy Orenstein meisjes tussen 15 en 20 jaar over hun houding en ervaringen met seks. Ze bespreekt het gebrek aan genot voor meisjes bij seksuele contacten en roept ons op om de 'orgasmekloof' te dichten door vanaf een jonge leeftijd openlijk met onze meisjes te praten over seks, lichamen, genot en intimiteit.

Al een paar jaar

is er een nationaal debat aan de gang
over seksueel geweld op campussen.

Zonder twijfel is het essentieel

dat jongeren de basisregels
van wederzijdse toestemming begrijpen,

maar dit is waar
het gesprek over seks eindigt.

En die informatieleemte
gebruikt de media en het internet --

dat nieuwe digitale buurtcentrum --

om onze kinderen
in onze plaats op te voeden.

Als we werkelijk willen
dat jonge mensen op een veilige, ethische,

en ja, plezierige manier seks hebben,

is het tijd om een open eerlijk gesprek
te hebben over wat er gebeurd na 'ja',

inclusief het doorbreken
van het grootste taboe,

namelijk het uitleggen aan jonge mensen

dat vrouwen kunnen
en mogen genieten van seks.

Ja.

(Applaus)

Kom aan, dames.

(Applaus)

Ik sprak drie jaar lang
met meisjes tussen 15 en 20 jaar

over hun houding jegens
en ervaring met seks.

En wat ik ontdekte was
dat terwijl jonge vrouwen wel vinden

dat ze het recht hebben om seks te hebben,

ze niet per se vinden dat ze
het recht hebben om ervan te genieten.

Neem nu een tweedejaarsstudente
van een 'Ivy League'-college die me zei:

"Ik kom van een geslacht
van slimme, sterke vrouwen.

Mijn grootmoeder had het hart op de tong,

mijn moeder werkt,

mijn zus en ik zijn brutaal,
en dat is onze vrouwelijke kracht."

Dan ging ze verder
met me haar seksleven te beschrijven:

een serie vluchtige ontmoetingen,

beginnend op 13 jaar

en die ...

niet erg verantwoordelijk,

niet erg wederkerig

en niet erg plezierig waren.

Ze haalde haar schouders op.

"Ik denk dat wij meisjes
gewoon geconditioneerd worden

om volgzame wezens te zijn

die hun wensen en noden niet uitdrukken."

"Wacht eens even," antwoordde ik,

"zei je me juist niet wat voor
een slimme, sterke vrouw je bent?"

Ze schraapte haar keel en stamelde.

"Ik denk dat", zei ze uiteindelijk,

"niemand me ooit vertelde dat het slimme,
sterke imago ook voor seks geldt."

Ik zou waarschijnlijk onmiddellijk moeten
zeggen dat ondanks de hype

tieners niet vaker of sneller
geslachtsgemeenschap hebben

dan 25 jaar geleden.

Ze nemen daarentegen
wel deel aan ander gedrag.

En we negeren dat,

wanneer we dat
als 'geen seks' aanduiden,

dan opent dit de deur voor
risicovol gedrag en oneerbiedigheid.

Dat is vooral waar voor orale seks,

die tieners als veel minder intiem
beschouwen dan geslachtsgemeenschap.

Meisjes vertelden me:
"Het is niets bijzonders",

alsof ze allemaal dezelfde
handleiding gelezen hadden --

tenminste, als de jongens
de begunstigden waren.

Jonge vrouwen hebben
veel redenen om deel te nemen.

Het gaf hen het gevoel begeerd te worden;

het was een manier
om je sociale status te verhogen.

Soms was het een manier
om uit een vervelende situatie te geraken.

Zoals een eerstejaarsstudent aan
een West Coast-universiteit me vertelde:

"Een meisje pijpt een jongen
aan het einde van de avond,

omdat ze geen seks met hem wilt hebben

en hij verwacht om bevredigd te worden.

Dus, als je wilt dat hij vertrekt

en niet wilt dat er iets gebeurt ..."

Ik hoorde zoveel verhalen over
meisjes die eenzijdige orale seks gaven

dat ik begon te vragen:

"Wat als elke keer
dat je alleen was met een jongen,

hij je zei dat je voor hem
een glas water in de keuken moest halen

en dat hij voor jou nooit
een glas water haalde --

of wanneer hij het wel deed,
het op een manier was van ...

'wil je dat ik uh... ?'

Je weet wel, volledig tegen zijn zin.

Dat zou je toch niet dulden?"

Maar het was niet altijd
dat jongens het niet wilden doen.

Het waren de meisjes die het niet wilden.

Meisjes uitten een schaamtegevoel
over hun geslachtsdelen.

Een gevoel dat ze
tegelijkertijd vies en heilig zijn.

Gevoelens van vrouwen
over hun geslachtsdelen

zijn direct verbonden
aan hun plezier in seks.

En toch gelooft Debbie Herbenick,
een onderzoeker aan Indiana University,

dat het zelfbeeld van de meisjes
inzake hun geslachtsdelen onder vuur ligt,

er is meer druk dan ooit

om ze in hun natuurlijke toestand
als onaanvaardbaar te zien.

Volgens onderzoek

verwijdert drievierde van de studentes
hun schaamhaar -- alles --

op zijn minst soms

en meer dan de helft doen dit regelmatig.

Meisjes vertelden me dat ontharing
hen een schoner gevoel gaf

en dat het een persoonlijke keuze was.

Ik vraag me echter af of indien
op een onbewoond eiland achtergelaten,

dit iets was waar ze
hun tijd aan zouden besteden.

(Gelach)

En wanneer ik er dieper op in ging,

kwam er een sombere drijfveer boven:

vernedering vermijden.

"Jongens gedragen zich
alsof ze ervan zouden walgen",

vertelde me een jonge vrouw.

"Niemand wil dat er op die manier
over hen gepraat wordt."

De opkomst van ontharing
doet me denken aan de jaren 20,

toen vrouwen voor het eerst startten met
regelmatig scheren van oksels en benen.

Dit is de tijd dat flapperjurken
in de mode kwamen

en vrouwelijke ledematen
plots zichtbaar werden,

onderhevig aan commentaar van anderen.

Ik denk dat ook dit
een teken aan de wand is.

Dat meisjes' meest intieme delen
onderhevig zijn aan commentaar,

onderhevig aan kritiek,

dat het meer gaat over
hoe het eruit ziet voor iemand anders

dan over hoe het aanvoelt voor haar.

De ontharingstrend heeft een toename
van labiaplastiek veroorzaakt.

Labiaplastiek, dit is het verkleinen
van de grote en kleine schaamlippen,

is de snelst groeiende
cosmetische ingreep bij tienermeisjes.

Het steeg met 80 procent
tussen 2014 en 2015

en terwijl meisjes onder 18 jaar

twee procent van de patiënten van
alle cosmetische ingrepen uitmaken,

is dit vijf procent voor labiaplastiek.

De meest gewilde stijl,

waarbij de grote schaamlippen
bij elkaar komen zoals een schelp,

heet ...

zet je schrap ...

'De Barbie'.

(Gekreun)

Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen

dat Barbie a) van plastiek gemaakt is

en b) geen geslachtsdelen heeft.

(Gelach)

De labiaplastiektrend is
zo zorgwekkend geworden

dat de Amerikaanse Raad van
Verloskundigen en Gynaecologen

meedeelde dat voor de procedure,

waarvoor zelden
een medische noodzaak bestaat,

de veiligheid niet is bewezen

en onder andere
de volgende bijwerkingen heeft:

littekenvorming, gevoelloosheid, pijn
en verminderde seksuele gevoeligheid.

Nu, toegegeven,

en gelukkig,

is het aantal betrokken
meisjes behoorlijk klein,

maar je kan ze zien
als kanaries in de koolmijn,

die ons iets belangrijks vertellen
over hoe meisjes hun eigen lichaam zien.

Sara McClelland,

een psychologe
aan de Universiteit van Michigan,

bedacht mijn favoriete
uitdrukking hiervoor:

'Intiem recht'.

Dat is het idee dat seks zowel politieke
als persoonlijke gevolgen heeft,

net als wie er thuis de afwas doet

of wie het tapijt stofzuigt.

En het roept dezelfde vragen op
over ongelijkheid,

over economische ongelijkheid,

geweld,

lichamelijke en geestelijke gezondheid.

Intiem recht vraagt ons na te denken

over wie het recht heeft
om ergens aan deel te nemen.

Wie heeft het recht om ervan te genieten?

Wie is de voornaamste begunstigde?

En hoe bepaalt elke partner
wat 'goed genoeg' is?

Eerlijk gezegd

denk ik dat deze vragen
moeilijk en soms traumatisch zijn

voor volwassen vrouwen om mee om te gaan,

maar wanneer we over meisjes praten

dan vind ik dat hun
eerste seksuele ervaringen

niet iets zou moeten zijn
dat ze moeten verwerken.

In haar werk laat McClelland zien
dat jonge vrouwen vaker dan jongemannen

hun partner's genot als maatstaf
gebruiken voor hun eigen voldoening.

Dus zeggen ze dingen zoals:

"Als hij seksueel bevredigd is,

dan ben ik seksueel bevredigd."

Jongemannen maten vaker
hun voldoening af aan hun eigen orgasme.

Jonge vrouwen definiëren
slechte seks ook anders.

In het grootste onderzoek
over Amerikaans seksueel gedrag ooit,

vermeldt 30 procent van hen
pijn tijdens seksueel contact.

Ze gebruikten ook termen
als 'deprimerend',

'vernederend',

'kleinerend'.

De jongemannen gebruikten die taal nooit.

Dus wanneer jonge vrouwen
hun seksuele voldoening rapporteren

als zijnde hetzelfde of groter
dan die van jongemannen --

en in onderzoek is dat zo --

dan kan dat misleidend zijn.

Als een meisje bij het begin van seksueel
contact hoopt dat het geen pijn zal doen,

zich met haar partner verbonden wil voelen

en verwacht dat hij een orgasme heeft,

dan is zij tevreden
als die voorwaarden vervuld zijn.

En er is niets mis mee om je
met je partner verbonden te willen voelen

of dat je wilt dat hij gelukkig is

en een orgasme is niet
de enige maatstaf van een ervaring ...

maar geen pijn hebben --

dat is wel een heel lage eis
voor je eigen seksuele bevrediging.

Toen ik dit allemaal hoorde
en erover nadacht,

begon ik te beseffen dat we een soort
psychologische clitoridectomie uitvoerden

op Amerikaanse meisjes.

Beginnend in de kindertijd

zijn ouders van jongetjes meer geneigd
om al hun lichaamsdelen te benoemen,

ze zeggen op zijn minst:
"Dit is je plasser."

Ouders van meisjes gaan direct
van de navel naar de knieën

en laten dit hele deel hier onbenoemd.

(Gelach)

Er is geen betere manier
om iets onuitspreekbaar te maken

dan het niet te benoemen.

Dan krijgen kinderen seksuele opvoeding

en leren ze dat jongens
erecties krijgen en ejaculeren

en meisjes krijgen ...

ongesteldheid en ongewenste
zwangerschappen.

En ze zien dat interne diagram
van het vrouwelijk voortplantingssysteem,

je weet wel, die er wat
uitziet als een stuur --

(Gelach)

En het is altijd wat
vervaagd tussen de benen.

Dus zeggen we nooit vulva,

en we zeggen al helemaal niet clitoris.

Het is dus geen verrassing

dat minder dan de helft
van de tienermeisjes tussen 14 en 17 jaar

ooit gemasturbeerd hebben.

En hebben ze hun eerste
seksuele ervaring met een partner,

dan verwachten we dat zij denken
dat seks over hen gaat

en dat ze kunnen uitleggen wat
hun noden, verlangens en grenzen zijn.

Het is onrealistisch.

Dit is echter interessant.

De investering van een meisje
in het seksuele plezier van haar partner

is onafhankelijk
van het geslacht van die partner.

Dus bij seksuele contacten
tussen mensen van hetzelfde geslacht

verdwijnt de orgasmekloof.

En dan hebben jonge vrouwen
evenveel orgasmes als mannen.

Lesbische en biseksuele meisjes zeiden me

dat ze zich bevrijd voelen
om het draaiboek niet te volgen --

vrij om seksueel contact
te creëren dat voor hen werkt.

Lesbische meisjes betwisten ook

dat de eerste geslachtsgemeenschap

de enige geldige definitie
van maagdelijkheid is.

Niet omdat geslachtsgemeenschap
niet belangrijk zou zijn,

maar het is de moeite waard om onszelf
af te vragen waarom we deze ene daad,

die de meeste meisjes in verband
brengen met ongemak en pijn,

beschouwen als de start
van seksuele volwassenheid --

zoveel betekenisvoller,

zoveel transformerender dan iets anders.

En het is de moeite waard je af te vragen
of dit goed is voor meisjes;

of het hen beter beveiligt tegen ziekte,

druk, bedrog, mishandeling.

Of het wederkerigheid
en zorgzaamheid aanmoedigt;

wat het betekent voor hoe ze
andere seksuele handelingen zien;

of ze hierdoor meer controle over

en plezier van de ervaring hebben

en wat het betekent voor homojongeren

die verschillende seksuele partners
kunnen hebben zonder geslachtsgemeenschap.

Dus vroeg ik een lesbisch meisje
dat ik ontmoet had:

"Hoe wist je dat je geen maagd meer was?"

Ze zei dat ze het moest googelen.

(Gelach)

En Google was niet zeker.

(Gelach)

Ze besliste uiteindelijk
dat ze geen maagd meer was

nadat ze haar eerste orgasme
met een partner had gehad.

En ik dacht --

wouw.

Wat als we ons even voorstellen
dat dit de definitie was?

Nogmaals, het is niet dat
geslachtsgemeenschap onbelangrijk is --

natuurlijk is het belangrijk --

maar het is niet
het enige dat belangrijk is

en in plaats van seks te zien
als een race naar een einddoel,

helpt dit ons om het te herdefiniëren
als een bundel van ervaringen

die warmte, affectie, opwinding,

verlangen, aanraking en intimiteit bevat.

En het is de moeite waard
om aan jonge mensen te vragen:

wie is de meest seksueel ervaren persoon?

Diegene die drie uur lang
staat te zoenen met een partner

en experimenteert met
sensuele spanning en communicatie,

of diegene die dronken op een feestje
met om het even welke kerel in bed belandt

zodat ze zich van haar
'maagdelijkheid' kan bevrijden

voordat ze naar de universiteit gaat.

De enige manier waarop we een verandering
van denkwijze kunnen realiseren,

is door meer met jongeren
over seks te praten.

Door het debat te normaliseren,

te integreren in ons dagelijks leven,

door op een andere manier
te praten over deze intieme daden.

Net zoals we dit al deden

voor de manier waarop we praten
over vrouwen in de maatschappij.

Neem nu dat onderzoek met 300
willekeurig geselecteerde meisjes

van een Nederlandse
en een Amerikaanse universiteit,

twee gelijkaardige universiteiten,

waarbij zij over hun eerste
seksuele ervaringen praten.

De Nederlandse meisjes belichamen alles
wat we beweren te willen van onze meisjes.

Ze hadden minder negatieve gevolgen,

zoals ziekte, zwangerschap, spijt

en meer positieve gevolgen,

zoals kunnen communiceren met hun partner,

van wie ze zeiden ze heel goed te kennen;

zich op een verantwoordelijke manier
op de ervaring voorbereiden;

en genieten.

Wat was hun geheim?

De Nederlandse meisjes vertelden
dat hun dokters, leraren en ouders

met hen op een directe manier praten,

vanaf een jonge leeftijd,

over seks, genot en het belang
van wederzijds vertrouwen.

Bovendien, hoewel Amerikaanse ouders niet
noodzakelijk minder op hun gemak waren

om over seks te praten,

hebben we de neiging
om deze gesprekken volledig te kaderen

in termen van risico's en gevaren,

terwijl de Nederlandse ouders
het hebben over het evenwicht vinden

tussen verantwoordelijkheid en plezier.

Ik moet bekennen

dat dit als ouder hard aankwam.

Want ik weet

dat indien ik me niet
in dit onderzoek had verdiept,

ik met mijn eigen kind
het over contraceptie had gehad,

over je beschermen tegen ziektes,

over wederzijdse toestemming,
want ik ben een moderne ouder

en ik zou gedacht hebben ...

goed gedaan.

Nu weet ik dat dit niet genoeg is.

Ik weet ook wat ik voor onze meisjes wil.

Ik wil dat ze seksualiteit zien
als een bron van zelfkennis,

creativiteit en communicatie,

ondanks de mogelijke risico's.

Ik wil dat ze van hun eigen
sensuele lichaam kunnen genieten

zonder dat ze daardoor
gedefinieerd worden.

Ik wil dat ze kunnen zeggen
wat ze in bed willen

en dat dan ook kunnen krijgen.

Ik wil dat ze beschermd zijn
tegen ongewenste zwangerschappen,

ziektes,

wreedheden,

ontmenselijking,

geweld.

Als ze aangevallen worden,

wil ik dat ze toevlucht
kunnen nemen tot hun scholen,

hun werkgevers,

de rechtbanken.

Het is veel gevraagd,

maar niet te veel.

Als ouders, leraren,
advocaten en activisten

hebben we een generatie meisjes
opgevoed om een stem te hebben,

om te verwachten
een gelijke behandeling te krijgen:

thuis,

in de klas,

op het werk.

Nu is het tijd

om intiem recht ook
in hun persoonlijk leven op te eisen.

Dank je.

(Applaus)