Hoe ik mijn adem 17 minuten lang inhield

In deze zeer persoonlijke talk tijdens TEDMED beschrijft magiër en stuntman David Blaine wat hij moest doen om zijn adem 17 minuten lang in te houden -- een wereldrecord (slechts 1 minuut minder dan de lengte van deze talk) -- en wat zijn vaak levensgevaarlijke werk betekent voor hem. Waarschuwing: probeer niet thuis!

Als magiër probeer ik beelden te creëren

die mensen tot denken aanzetten.

Ook probeer ik mezelf uit te dagen

om dingen te doen die artsen voor onmogelijk houden.

In april 1999 werd ik in New York

een week lang levend begraven

in een doodskist.

Daar leefde ik met enkel water.

Dat bleek zo leuk te zijn

dat ik besloot om meer

van dat soort dingen te doen.

Vervolgens liet ik me in New York

drie dagen en nachten invriezen in een blok ijs.

Die was veel moeilijker dan ik had gedacht.

Voor de volgende stond ik 36 uur lang op een

30 meter hoge pilaar.

Ik begon zo hard te hallucineren

dat de gebouwen achter me begonnen te lijken op grote dierenkoppen.

Als volgende ging ik naar London.

In London leefde ik 44 dagen in een glazen doos

met enkel water.

Een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan had,

maar ook het mooiste.

Er waren zoveel sceptici, vooral de pers in London,

dat ze met helikopters cheeseburgers

rond mijn box vlogen om me te verleiden.

(Gelach)

Dus ik voelde me erg gesterkt

toen het New England Journal of Medicine

het onderzoek wetenschappelijk gebruikte.

Mijn volgende streven was te zien hoe lang ik zonder adem kon,

dus hoe lang ik kon overleven met niets,

zelfs geen lucht.

Ik realiseerde me niet dat het de meest

verbazingwekkende reis van mijn leven zou worden.

Als jonge magiër was ik

geobsedeerd door Houdini en zijn uitdagingen onder water.

Van jongsaf heb ik wedstrijdjes gedaan tegen andere kinderen,

om te zien hoelang ik onder water kon blijven

terwijl zij vijf keer op een neer moesten

om adem te halen, terwijl ik onder water bleef.

Tegen de tijd dat ik tiener was

kon ik 3½ minuut mijn adem inhouden.

Later leerde ik dat dit Houdini's persoonlijk record was.

In 1987 hoorde ik een verhaal

over een jongen die door het ijs was gezakt

en daaronder gevangen zat.

Hij zat er 45 minuten onder zonder adem te halen.

Toen de reddingswerkers kwamen

brachten ze hem bij en er was geen hersenbeschadiging.

Zijn kerntemperatuur was gedaalt tot 25 graden.

Als magiër houd ik alles voor mogelijk.

Ik denk dat als iets door iemand gedaan is,

anderen het ook kunnen.

Ik dacht: als de jongen zo lang kon overleven

zonder te ademen, moet dit

ook voor mij mogelijk zijn.

Dus ik ontmoette een top-neurochirurg.

Ik vroeg hem hoe lang het mogelijk is

om zonder lucht te leven.

Hij vertelde me dat alles boven de 6 minuten

een groot risico betekende

op hypoxisch hersenletsel.

Dat zag ik min of meer als een uitdaging.

(Gelach)

Voor mijn eerste poging wilde ik iets vergelijkbaars

en maakte een watertank,

die ik vulde met ijs en vrieskoud water.

Ik ging in die watertank, in de hoop

dat mijn kerntemperatuur zou gaan dalen.

Ik rilde, en tijdens mijn eerste poging kon ik mijn adem

nog geen minuut inhouden.

Ik realiseerde me dat dit nooit zou gaan werken.

Dus ging ik naar een bevriende arts,

en vroeg hem hoe ik dit moest doen.

"Ik wil mijn adem heel lang inhouden. Hoe pak ik dat aan?"

Hij zei: "David, je bent magiër.

Creëer de illusie dat je niet ademt, dat gaat veel makkelijker."

(Gelach)

Dus hij verzon

een ademververser

met een CO2-schrobber.

Dit was feitelijk een slang van de bouwmarkt,

met een ballon eraan geplakt,

die we volgens hem in mij konden stoppen,

om de lucht te circuleren en herademen,

met dit ding in me.

Dit ziet er niet zo leuk uit.

Maar dit is die poging.

Dus dat ging duidelijk niet werken.

(Gelach)

Toen ging ik denken aan het ademen

van een vloeistof.

Er is een vloeistof genaamd Perflubron.

Het zuurstofgehalte daarvan is zo hoog

dat je het theoretisch kunt ademen.

Dus ik kreeg dat spul te pakken,

vulde de wasbak ermee en stopte mijn gezicht erin,

terwijl ik het probeerde te ademen,

wat echt onmogelijk was.

Het is alsof je probeert te ademen, zoals een dokter zei,

terwijl er een olifant op je borstkas staat.

Dus dat idee verdween.

Toen dacht ik: zou het mogelijk zijn

om een hart-longmachine aan te sluiten en via een slangetje

in mijn ader mijn bloed van zuurstof te voorzien,

terwijl het leek dat ik niet ademde?

...wat ook een krankzinnig idee was, uiteraard.

Toen kwam het meest gestoorde idee van allemaal:

het werkelijk doen.

(Gelach)

Daadwerkelijk mijn adem inhouden tot voorbij

het punt waarop artsen je hersendood verklaren.

Ik ging onderzoek doen

naar parelduikers.

Die gaan vier minuten naar beneden zonder te ademen.

Toen ik parelduikers onderzocht, vond ik de wereld

van het vrijduiken.

Het was zo'n beetje het meest verbijsterende dat ik ooit tegenkwam.

Er zijn zoveel verschillende aspecten aan vrijduiken.

Er zijn diepterecords, waarbij mensen zo diep mogelijk gaan.

Dan is er 'static apnea'.

Dat is je adem inhouden zo lang je kunt,

op één plaats zonder te bewegen.

Dat was wat ik onderzocht.

Het eerste wat ik leerde was dat je nooit moet bewegen

als je je adem inhoudt; dat verkwist energie.

Het vreet zuurstof,

en vermeerdert CO2 in je bloed. Dus ik leerde om nooit te bewegen.

Ook leerde ik mijn hartritme te vertragen.

Ik moest bewegingsloos blijven en ontspannen

en denken dat ik niet in mijn lichaam was,

en dat beheersen.

Toen leerde ik te zuiveren.

Zuiveren is eigenlijk hyperventileren.

Je blaast in en uit ...

Je doe dat, je wordt licht in je hoofd, gaat tintelen.

Je ontdoet je lichaam van CO2.

Dus als je dan je adem inhoudt is het eindeloos makkelijker.

Toen leerde ik dat je een enorme ademteug moet nemen,

inhouden, ontspannen en geen lucht uitlaten,

gewoon inhouden en ontspannen door alle pijn.

Elke morgen, maandenlang,

werd ik wakker en het eerste wat ik deed

was mijn adem inhouden.

Van de 52 minuten

hield ik mijn adem 44 minuten in.

Dus, dat betekent dat ik zuiverde,

ik ademde één minuut lang heel hard.

Meteen daarna hield ik 5 ½ minuut de adem in.

Dan ademde ik weer één minuut lang --

zo hard mogelijk zuiverend --

en meteen daarna hield ik weer in gedurende 5½ minuut.

Dat herhaalde ik acht maal.

Van de 52 minuten adem je er maar acht.

Aan het eind zijn je hersenen volledig gaar.

Je loopt bedwelmd rond.

Je hebt enorme hoofdpijn.

Ik ben niet de beste persoon voor een praatje als ik dat doe.

Ik leerde over de wereldrecordhouder.

Zijn naam is Tom Sietas.

Die jongen is perfect gebouwd om zijn adem in te houden.

Hij is 1.90m. Hij weegt 80 kilo.

Zijn longcapaciteit is

tweemaal die van een gemiddeld persoon.

Ik ben 1.83 en dik.

Nou ja... zware botten.

(Gelach)

Ik moest 25 kilo afvallen in 3 maanden.

Alles wat in mijn lichaam stopte

beschouwde ik als medicijn.

Elke hap voedsel was precies wat ik aan voedingswaarde nodig had.

Ik at heel kleine, gecontroleerde porties

gedurende de dag.

Ik begon mijn lichaam echt aan te passen.

(Gelach)

Hoe dunner ik was, des te langer kon ik mijn adem inhouden.

Door zo gezond te eten en zo hard te trainen

daalde mijn hartritme in rust naar 38 slagen per minuut.

Dat is trager dan de meeste Olympische atleten.

Na vier maanden training kon ik mijn adem

ruim zeven minuten inhouden.

Ik wilde overal mijn adem proberen inhouden.

Ik wilde het proberen onder de meest extreme situaties

om te zien of ik mijn hartslag omlaag kreeg

onder spanning.

(Gelach)

Ik besloot dat ik het wereldrecord live op

prime-time televisie ging breken.

Het wereldrecord: 8 minuten en 58 seconden, was van

Tom Sietas, die jongen met de walvislongen waar ik het over had.

(Gelach)

Ik nam aan dat als ik een watertank in het Lincoln center zette

en er een week verbleef terwijl ik niet at,

ik me daar thuis zou gaan voelen,

wat mijn metabolisme zou verlagen.

Dat zou me dan helpen mijn adem

langer dan ooit in te houden.

Ik had het volkomen mis.

Een week voor de uitzenddatum ging ik de bol in

en ik dacht dat alles op rolletjes liep.

Twee dagen voor mijn grote recordpoging

besloten de televisieproducenten

dat iemand bijna zien verdrinken

terwijl hij zijn adem inhoudt,

te saai was voor televisie.

(Gelach)

Ik moest handboeien omdoen,

en daar zonder te ademen uit ontsnappen.

Dit was een cruciale fout.

Vanwege de bewegingen verkwistte ik zuurstof.

Tegen zeven minuten kreeg ik

vreselijke krampen.

Tegen 7:08 begon ik zwart te zien.

Tegen 7 minuten en 30 seconden

moesten ze me eruit halen en weer bijbrengen.

Ik had in elk opzicht gefaald.

(Gelach)

De enige weg uit de penarie

die ik kon bedenken

was Oprah te bellen.

(Gelach)

Ik zei dat ik de inzet wilde verhogen

en mijn adem langer wilde inhouden dan welk mens ook.

Dit was een ander record. Dit was een pure zuurstof

static apnea record waarvan Guinness

het wereldrecord op 13 minuten had staan.

Je ademt eerst pure zuurstof.

Dat doordringt je lichaam en verwijdert CO2

waardoor je het veel langer volhoudt.

Ik realiseerde dat mijn echte concurentie

de bever was.

(Gelach)

In januari 2008 gaf Oprah

me vier maanden voor training en voorbereiding.

Ik sliep elke nacht in een zuurstofarme tent.

Een zuurstofarme tent simuleert

een hoogte van 4.500 meter.

Ongeveer basiskamp Everest.

Daardoor ga je rode bloedcellen

bijmaken in je lichaam,

waardoor je makkelijker zuurstof vervoert.

Elke morgen nadat je de tent uitkomt

zijn je hersenen volledig blanco.

Tijdens mijn eerste poging op pure zuurstof ging ik tot 15 minuten.

Dus het was een behoorlijk succes.

De neurochirurg trok me uit het water

want in zijn vooronderstelling

ben je hersendood na 15 minuten.

Maar hij trekt me eruit en ik mankeerde niets.

Er was één persoon die duidelijk niet onder de indruk was.

Dat was mijn ex-vriendin. Terwijl ik voor het eerst onder water

het record brak, doorzocht zij mijn Blackberry

en controleerde al mijn berichten.

(Gelach)

Mijn broer had er een foto van. Echt...

(Gelach)

Toen kondigde ik aan dat ik het record van Sietas

wilde breken, voor publiek.

Wat hij vervolgens deed,

was bij Regis en Kelly [talkshow]

zijn oude record te verbeteren.

Daarop brak zijn voornaamste concurrent dat record weer.

Dus plotseling werd het record naar

16 minuten en 32 seconden geduwd.

Dat was drie minuten langer dan ik had voorbereid.

Langer dan het record.

Ik wilde dat de Science Times dit zou documenteren.

Ik wilde dat ze er een artikel over schreven.

Dus deed ik wat iedereen zou doen

die wetenschappelijke vooruitgang nastreeft.

Ik liep de redactie van de New York Times binnen

en deed kaarttrucs voor iedereen.

(Gelach)

Ik weet niet of het de magie was, of de verleiding van de Kaaimaneilanden,

maar John Tierney vloog erheen

en schreef een artikel over de ernst van het adem-inhouden.

Toen hij er was, probeerde ik hem natuurlijk te imponeren.

Ik daalde af naar 48 meter,

wat ongeveer een gebouw van 16 verdiepingen is.

Toen ik omhoog kwam, werd het zwart voor mijn ogen,

wat gevaarlijk is; dat is hoe je verdrinkt.

Gelukkig had Kirk me gezien

en hij zwom naar me toe en trok me eruit.

Dus ik startte volledig gefocust.

Ik trainde volledig om mijn onderwatertijd

voldoende lang te krijgen.

Maar voorbereiding op het live-televisieaspect ervan bij Oprah,

was onmogelijk.

Tijdens het oefenen dreef ik, naar beneden kijkend, in het zwembad.

Maar voor televisie wilden ze me rechtop hebben,

om mijn gezicht te kunnen zien.

Het andere probleem was

dat het pak zo licht was,

dat ze mijn voeten moesten vastbinden om me beneden te houden.

Dus ik moest mijn benen gebruiken om mijn voeten vast te haken,

wat een serieus probleem voor me was.

Dat maakte me bijzonder nerveus,

zodat de hartslag omhoog ging.

Ook was er voor het eerst

een hartslagmonitor bij.

Die stond vlak naast de bol.

Dus elke keer dat mijn hart sloeg, hoorde ik: piep-piep-piep,

weet je, het tellen, heel hard.

Dat maakte me nòg nerveuzer.

Geen mogelijkheid mijn hartslag omlaag te krijgen.

Normaal

begon ik op 38 slagen per minuut,

en tijdens het adem inhouden daalde dat tot 12 slagen per minuut,

wat vrij ongebruikelijk is.

(Gelach)

Deze keer begon ik op 120 slagen

en het ging niet omlaag.

De eerste vijf minuten onderwater

probeerde ik wanhopig mijn hartslag omlaag te krijgen.

Ik dreef daar terwijl ik dacht: "Ik moet dit omlaag krijgen,

Ik haal het niet, ik haal het niet".

Zo werd ik nog nerveuzer.

De hartslag ging alsmaar omhoog,

helemaal tot 150 slagen.

Hetzelfde als wat me nekte in het Lincoln Center.

Het was een verspilling van zuurstof.

Toen ik halverwege was, op acht minuten,

was ik er zeker van

dat ik het niet zou gaan halen.

Het was volstrekt onmogelijk.

Dus, dacht ik: Oprah had een uur uitgetrokken

voor dit ademinhoud-ding, en als ik meteen was bezweken

zou het een hele show zijn over hoe depressief ik was.

(Gelach)

Dus was het een beter idee om te blijven vechten

en daar te blijven totdat ik flauwviel,

zodat ze me eruit konden halen en me verzorgen en zo.

(Gelach)

Ik bleef doorduwen tot 10 minuten.

Dan krijg je allemaal sterke tintelingen

in je vingers en tenen.

Ik wist dat dit betekende dat

mijn bloed van de uiteinden van mijn lichaam

naar de vitale organen werd geleid.

Op 11 minuten kreeg ik kloppende

sensaties in mijn benen,

en mijn lippen gingen heel raar aanvoelen.

In de twaalfde minuut gingen mijn oren suizen,

en ik voelde hoe mijn arm gevoelloos werd.

Als hypochonder herinnerde ik me: gevoelloze arm betekent hartaanval.

Dus nu begon ik echt paranoïde te worden.

Toen bij 13 minuten -- misschien vanwege de hypochondrie --

begon ik pijn te krijgen over mijn hele borst.

Het was vreselijk.

Na 14 minuten

had ik vreselijke stuiptrekkingen,

een soort neiging tot ademhalen.

(Gelach)

Bij 15 minuten leed ik aan

ernstig zuurstoftekort van het hart.

Ik had ischemie van het hart.

Mijn hartslag ging van 120

naar 50, naar 150, naar 40, naar 20, en terug naar 150.

Het sloeg een slag over.

Het begon weer. Het stopte... en dat voelde ik allemaal.

Ik was er zeker van dat ik een hartaanval zou hebben.

Dus na 16 minuten maakte ik mijn voeten vrij

want ik wist dat als ik bezweek,

als ik een hartaanval zou hebben,

ze mijn voeten zouden komen losmaken

voordat ze me optrokken. Ik was heel nerveus.

Dus ik maakte mijn voeten los en dreef naar de oppervlakte.

Ik stak mijn hoofd niet naar buiten.

Ik dreef daar en wachtte op het stoppen van mijn hart,

gewoon wachten.

Ze hadden artsen met de "Psch", weet je wel,

die zaten te wachten.

Plotseling hoorde ik geschreeuw.

Ik dacht dat er iets vreemds gebeurde --

dat ik gestorven was of iets was gebeurd.

Toen realiseerde ik me dat ik 16:32 had gehaald.

Met de energie van iedereen die daar was

besloot ik door te zetten.

Ik ging tot 17 minuten en 4 seconden.

(Applaus)

Alsof dat niet genoeg was, ging ik meteen daarna

naar Quest Labs

en liet ze zoveel bloed afnemen als ze wilden

om alles te testen en te zien waar mijn niveaus waren,

zodat de artsen het konden gebruiken.

Ook wilde ik dat niemand het in twijfel kon trekken.

Ik had het wereldrecord en wilde zeker gaan

dat het legitiem was.

De volgende dag ging ik naar New York

en een jochie komt op me af -- ik loop net de Apple store uit --

en dat kereltje zegt: "Yo D!"

Ik zeg: "Ja?"

Hij zegt: "Als je echt zo lang je adem inhield,

waarom kwam je dan droog uit het water?"

Ik dacht: Wat?

(Gelach)

Dat is mijn leven. Dus...

(Gelach)

Als magiër probeer ik mensen dingen te laten zien

die onmogelijk lijken.

Ik denk dat magie, of ik mijn adem inhoud

of een pak kaarten schud,

heel simpel is.

Het is oefening, training en... --

Het is oefening, training en experiment,

terwijl je door de pijn heen duwt om optimaal te zijn.

Dat is wat magie voor mij is... dank je.

(Applaus)