Για να είναι για το λαό, πρέπει να προέρχεται από το λαό - Ετιέν Σουάρντ στο TEDxRepubliqueSqare

Το 2005, πριν από το Ευρωπαϊκό δημοψήφισμα, την εποχή που δίδασκε οικονομικά και δίκαιο, ο Ετιέν Σουάρντ, διάβασε προσεκτικά το σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Αυτό που διαπίστωσε τον άλλαξε για πάντα. Απέκτησε πολιτική συνείδηση. Από τότε και ανεξάρτητα από οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό, μας προειδοποιεί για την απάθειά μας, καταγγέλλει τις ευθύνες μας και θέλει να αποκαταστήσει την αληθινή έννοια της δημοκρατίας. Το ρητό του: ένα Σύνταγμα που γράφεται από τους πολίτες και εκπρόσωποί τους επιλέγονται με κλήρωση.

Λοιπόν, είμαι εδώ για να σας μιλήσω
για τη Δημοκρατία.

Αλλά την πραγματική.

Αυτή που δεν υπάρχει πουθενά!

Αυτή που νομίζω
ότι θα μας έλυνε τα προβλήματα.

Είμαι εκπαιδευτικός στη Μασσαλία,
και το 2005, άρχισα να υπάρχω.

Ξύπνησα πολιτικά, λόγω
μίας δημόσιας συζήτησης στη Γαλλία.

Για το επονομαζόμενο
«[Ευρωπαϊκό] Σύνταγμα».

Όταν το διάβασα, εκνευρίστηκα,
το βρήκα επικίνδυνο.

Έγραψα μία απάντηση περίπου 10 σελίδων,
με άλλες τόσες σελίδες σημειώσεων.

Και τη δημοσίευσα στην ιστοσελίδα μου.

Το έστειλα στις επαφές μου, σαν να έριχνα
ένα μήνυμα στη θάλασσα.

Τότε έγινε κάτι που άλλαξε τη ζωή μου.

Οι άνθρωποι το αγκάλιασαν,
σαν να ήταν κάτι που τους έλλειπε.

Για μήνες προσπαθούσα τις νύχτες
ν' απαντήσω στα μηνύματα του κόσμου.

Ειδικά σε αυτούς που με απορρίπτανε.

Προσπαθώντας να τους δείξω
ότι έκαναν λάθος.

Σιγά-σιγά, ασχολήθηκαν με το θέμα
οι εφημερίδες, η τηλεόραση,

το ραδιόφωνο...
έφτασαν μέχρι την πόρτα μου.

Ο μετρητής της ιστοσελίδας μου
γύριζε σαν ανεμιστήρας!

40.000 επισκέψεις τη μέρα!
12.000 ηλεκτρονικά μηνύματα σε 2 μήνες.

Τώρα συνειδητοποιώ
ότι αυτό που με άλλαξε

ήταν το πώς με έβλεπαν όλοι αυτοί.

Μου έδωσαν απίστευτη δύναμη.

Πρώτον, δεν έπρεπε να απογοητεύσω
όσους με έβλεπαν θετικά.

Και ήταν και αυτοί
που δεν με γούσταραν καθόλου.

Οι Επιφυλακτικοί.
Με φώναζαν απατεώνα, αλήτη, άνομο.

Ήθελα να τους διαψεύσω.

Όλες αυτές οι διαφορετικές ματιές
μου έδωσαν απίστευτη ενέργεια

που με ωθεί ακόμα και σήμερα.

Ανακάλυψα ότι αυτό δεν είναι κάτι
καινούριο. Οι Αθηναίοι το ονόμαζαν «αιδώ»,

μία ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και ουσιώδης.

Για τους Αθηναίους,
ο καλός πολίτης ήταν εκείνος

που νοιαζόταν για τη γνώμη των άλλων.

Η αιδώς τον οδηγούσε στην αρετή.

Όταν στα μάτια των άλλων
έβλεπε την επιβράβευση,

αυτό τον ενθάρρυνε να είναι ενάρετος.

Και όταν έβλεπε την αποδοκιμασία,

αυτό τον ενθάρρυνε να επιστρέψει
στο δρόμο της αρετής.

Και πιστέψτε με, λειτουργεί.

Άνθρωποι με αιδώ είναι πιο ηθικοί.

Αντίθετα, οι υπόλοιποι
είναι πολύ επικίνδυνοι.

Για να επιστρέψουμε
σε αυτή τη βάρβαρη εποχή...

Ε, δεν χρειάζεται
να τους θανατώσουμε, αλλά ...

θα μπορούσαμε να μη δίνουμε
ευθύνες στους επικίνδυνους.

Από το 2005, εργάζομαι
σκληρά ... για πιο πράγμα;

Πρώτα προσπάθησα να βρω
την αιτία των κοινωνικών αδικιών.

Προσπάθησα να βρω αν υπάρχει βασική αιτία
για όλες τις κοινωνικές αδικίες.

Μετά, ανακάλυψα με έκπληξη τις υπέροχες
ιδέες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Μιας πραγματικής Δημοκρατίας.

Ανέλυσα πολλές σημαντικές λέξεις
που έχουν χάσει το νόημά τους.

Το έχουν χάσει εδώ
και τουλάχιστον 200 χρόνια.

Τέλος, προσπάθησα να φανταστώ
πώς αυτή η προσπάθεια θα συνεχιζόταν.

Δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια.

Διαμορφώνω, και ενδυναμώνω μία ιδέα.

Προσπαθώ να σκεφτώ θεσμούς

που θα μας προστάτευαν
από τις καταχρήσεις της εξουσίας.

Ευελπιστώ σε τέτοιους καλούς θεσμούς
να μας οδηγήσουν στην αρετή.

Δεν βασίζομαι στην αρετή των πολιτών.

Εξάλλου, όλοι έχουμε την καλή
και την κακή πλευρά μας.

Αλλά οι καλοί θεσμοί αναδεικνύουν
την καλή πλευρά μας.

Με τον ίδιο τρόπο που οι σημερινοί θεσμοί

μας οδηγούν μακριά από
το γενικό συμφέρον, το κοινό καλό.

Για να τους βρω, χρησιμοποιώ
μία ωραία μέθοδο, από έναν παλιό γιατρό:

[Τον Ιπποκράτη].

Ο οποίος έψαχνε τη γενεσιουργό αιτία.

Αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιώ πάντα.

Γιατί το λέω αυτό;

Για να λύσεις ένα πρόβλημα, μία αρρώστια,

μην καταπολεμάς τα συμπτώματα!
Προφανώς.

Δεν θα λύσεις τίποτα.

Αλλά ούτε και τις αιτίες!

Μπορεί να είναι πάρα πολλές.
Δεν είναι αυτό.

Ανάμεσα στις αιτίες,
ψάξε για την πιο σημαντική.

Τη βασική αιτία,
που καθορίζει όλες τις άλλες.

Αυτή χρειαζόμαστε!

Γι αυτήν ψάχνω.

Λοιπόν.

Όλοι οι ακτιβιστές φίλοι μου,
που γνώρισα στην πολιτική,

με τους οποίους μοιραζόμαστε αγώνες,
πάντα προσπαθούν επί ματαίω.

Σχεδίασα ένα διάγραμμα με όλα τα θέματα
που δεν μπορούν να περάσουν στον κόσμο.

Διαπιστώνω έκπληκτος ότι όλα αυτά
για τα οποία παλεύουν αυτοί οι ακτιβιστές,

αν και σημαντικά, είναι μόνο συμπτώματα.

Δεν νομίζω ότι κάποιος προσπαθεί
να βρει την αιτία όλων αυτών!

Πιστεύω ότι βρήκα ...
μπορεί να κάνω λάθος.

Νομίζω ότι βρήκα την κοινή αιτία που
προκαλεί όλη αυτή την αδικία και αδυναμία.

Προσπαθώ να καταλάβω
πού αρχίζει η κοινωνική αδικία.

Νομίζω ότι είναι η έλλειψη ελέγχου
στην πολιτική εξουσία,

που προκαλεί την αδυναμία στους πολίτες.

Οι κοινωνικές αδικίες υπάρχουν
γιατί οι «απλοί άνθρωποι»,

δεν έχουν τη δύναμη
να αντισταθούν στην εξουσία.

Όλοι αυτοί οι ακτιβιστές που ξέρω,

σπαταλούν τη ζωή τους πολεμώντας...

και δεν καταφέρνουν τίποτα!

Γιατί;

Επειδή η πολιτική τους αδυναμία
τους απαγορεύει να τα καταφέρουν.

Από που προέρχεται αυτή η αδυναμία;

Σύμφωνα με την ανάλυσή μου,
προέρχεται από το Σύνταγμα.

Αυτό το κείμενο που επιτρέπει
στους εκλεγμένους ηγέτες

να μην απολογούνται
ή να κινδυνεύουν με καθαίρεση.

Δεν διαλέγουμε εμείς τους υποψηφίους μας.

Δεν ξεκινάμε δημοψηφίσματα
με δική μας πρωτοβουλία.

Δεν αποφασίζουμε οτιδήποτε
με προσωπική μας πρωτοβουλία.

Αφήνουμε το χρήμα να είναι ιδιωτικό αγαθό,
γιατί το Σύνταγμα

δεν απαιτεί να είναι δημόσιο.

Και λοιπά. Δεν έχω χρόνο
να αναφέρω όλη τη λίστα.

Αντίθετα το Σύνταγμα προβλέπει ρητά
όλες τις αδυναμίες μας.

Δεν έπεσε από τον ουρανό!
Έτσι είναι γραμμένο.

Προσπαθώ να καταλάβω
τη γενεσιουργό αιτία.

Γιατί σε όλη τη Γη, όλα τα συντάγματα
προγράφουν την αδυναμία μας;

Δεν πρόκειται περί συνωμοσίας,
δεν μπορεί να είναι,

όχι σε κάθε χώρα,
σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτό!

Μία παγκόσμια διαδικασία,
πρέπει να έχει μία καθολική αιτία.

Μου φαίνεται ότι αυτό που δημιουργεί
τέτοια κακά συντάγματα,

που προεξοφλούν την αδυναμία μας,
αντί για τη δύναμή μας,

που δεν μας προστατεύουν
από τις καταχρήσεις εξουσίας,

πιστεύω ότι οφείλονται στο γεγονός ότι
αυτοί που τα γράφουν,

οι νομοθέτες,

έχουν προσωπικό συμφέρον
να μην δημιουργούν καλά συντάγματα.

Να μην ενισχύουν την εξουσία των πολιτών.

Έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι,
είναι επαγγελματίες πολιτικοί.

Πλησιάζουμε στη γενεσιουργό αιτία.

Δεν φταίνε αυτοί,
δεν έχουν σατανική φύση.

Εμείς τους αφήνουμε να τα γράφουν.

Για να δούμε πόσο σημαντικό
είναι αυτό το λάθος,

ας θυμηθούμε τον σκοπό ενός συντάγματος.

Οι άνθρωποι, εμείς,
για περίπου 2500 χρόνια,

είχαμε ανάγκη να τοποθετήσουμε
αντιπροσώπους πάνω από εμάς.

Για να δημιουργήσουν
και να επιβάλλουν νόμους,

που θα μας προστατεύουν από
την αυθαίρετη εξουσία των ισχυρών.

Επομένως, αυτοί οι άνθρωποι
είναι ασφαλώς πολύ χρήσιμοι.

Δημιουργούν τους νόμους που
κάνουν την κοινωνία μας ειρηνική.

Αλλά είναι και πολύ επικίνδυνοι.

Αν αρχίσουν οι ίδιοι να καταχρώνται την
εξουσία τους, προς όφελος των λίγων,

αντί για το όφελος των πολλών.

Αν τρελαθούν κι αρχίσουν
να καταχρώνται την εξουσία τους,

και η εξουσία τρελαίνει τους ανθρώπους
συστηματικά. (Γέλια)

Το ξέρουμε αυτό για 2500 χρόνια.
Η εξουσία τρελαίνει.

Όλες οι εξουσίες οδηγούν σε κατάχρηση.

Πάντα! --όπως λέει και ο Μοντεσκιέ.

Σαν του νόμους της φυσικής, αδυσώπητα.

Και υπάρχει μία υπέροχη ιδέα
για την προστασία μας:

Το Σύνταγμα.

Τι είναι λοιπόν το Σύνταγμα;
Είναι ένα κείμενο υπεράνω κάθε εξουσίας.

Όχι για να οργανώνει τις εξουσίες,
δεν θέλουν να οργανωθούμε.

Κάθε πολίτης πρέπει να ξέρει ότι ο σκοπός
του είναι να μετριάζει τις εξουσίες,

να τις κάνει ν'ανησυχούν

για να μας προστατεύουν
από κάθε κατάχρηση εξουσίας.

Μια στιγμή...
(Γέλια)

Αν οι αντιπρόσωποί μας
πρέπει να φοβούνται το Σύνταγμα...

δεν πρέπει να το γράφουν οι ίδιοι.

Αν το γράψουν, θα θεσμοθετήσουν
τη δύναμή τους και την αδυναμία μας.

Κι ένα παιδί το καταλαβαίνει αυτό.

Η βασική ιδέα είναι η εξής:

Όσοι κατέχουν την εξουσία, δεν πρέπει
να γράφουν τους κανόνες της.

Μην περιμένετε να αποποιηθούν
τη δύναμή τους, δεν θα το κάνουν ποτέ.

Η λύση δεν θα έρθει απ' αυτούς,
αλλά από εμάς.

Πρέπει να τους απαγορεύσουμε
να το γράφουν.

Αυτή είναι η βασική ιδέα που μας λείπει.

Λοιπόν, στη διένεξη
μεταξύ «απλών ανθρώπων» και

αυτών που νέμονται
την εξουσία, υπάρχουν --

Α, υπάρχει και χρονόμετρο εκεί, ωραία!

...υπάρχουν λέξεις
που έχουν χάσει το νόημά τους.

Πρώτον, δεν είμαι πολίτης.

Ένας πολίτης ψηφίζει ο ίδιος τους νόμους,
είναι αυτόνομος.

Εγώ είμαι απλά ένας εκλογέας,
είμαι ετερόνομος.

Υπακούω σε νόμους
που έγραψε κάποιος άλλος.

Μας λένε «πολίτες» κι είναι
σαν να μας κόβουν με το βαμβάκι.

Καυχόμαστε ότι είμαστε πολίτες
ενώ δεν είμαστε τίποτα. (Γέλια)

Τι έχουμε τελικά σε αυτή
τη λεγόμενη «Δημοκρατία»;

Τι δικαιώματα έχουμε;

Επιλέγουμε τους πολιτικούς μας αφέντες
που αποφασίζουν τα πάντα επί 5 χρόνια.

Επιλέγονται, όχι από εμάς,
αλλά από τους πλουσιότερους.

Κι όταν μας προδίδουν ως το μεδούλι,

δεν υπάρχει τρόπος να αντισταθούμε!

Ναι, έχουμε ελευθερία του λόγου, σωστά.

Αλλά καμία δύναμη να ελέγξουμε.

Μπορούμε να φλυαρούμε,
δεν πειράζει, επιτρέπεται.

Αλλά αν ο λόγος μας αλλάξει κάτι,
γίνεται σφαγή.

Και το λέμε αυτό Δημοκρατία;
Το λάθος είναι δικό μας!

Θα έπρεπε να μποϊκοτάρουμε
αυτές τις λέξεις,

να αρνούμαστε να λέγεται δημοκρατία, αυτό
που τελικά είναι το ακριβώς αντίθετο.

Με το να καλούμε δημοκρατία κάτι που
μας αφαιρεί τα δικαιώματά μας,

προκαλούμε οι ίδιοι
την πολιτική μας αδυναμία.

Όταν το ονομάζουμε δημοκρατία, ξεμένουμε
από λέξεις που να εκφράζουν τη λύση.

Χρειαζόμαστε Δημοκρατία, αλλά
δεν έχουμε λέξεις να το φωνάξουμε.

Γιατί η λέξη που εκφράζει τη λύση
είναι όμηρος του αντιθέτου της.

Ιδιοφυής μεταστροφή λέξεων!
Θυμίζει τον Μεγάλο Αδερφό.

Δεν έγινε τυχαία.

Η Δημοκρατία δεν ήταν καλή
στην αρχή, το 1789.

Δεν υποβαθμίστηκε αργότερα.
Κάθε άλλο.

Ο Σιεγιές, ένας μεγάλος διανοητής
της Γαλλικής επανάστασης,

έγραψε το 1789:

«Οι πολίτες που επιλέγουν
να έχουν αντιπροσώπους

δεν μπορούν να γράφουν νόμους.

Πρέπει να εγκαταλείψουν την ιδέα
να φτιάχνουν οι ίδιοι τους νόμους.

Δεν έχουν κάποια
ιδιαίτερη θέληση να επιβάλλουν.

Αν υπαγόρευαν τη θέλησή τους, η Γαλλία

δεν θα είχε αντιπροσωπευτική δημοκρατία,
θα είχε Δημοκρατία.

Ο κόσμος -- επαναλαμβάνω
τα λόγια του Σιεγές,

σε μία μη-δημοκρατική χώρα
-- και η Γαλλία δεν μπορεί να είναι έτσι --

δεν μπορεί να μιλά, μπορεί μόνο
να βασίζεται στους αντιπροσώπους του».

Δεν ήταν δημοκράτης.

Ήξερε πολύ καλά τι ήταν η δημοκρατία.
Θα σας δείξω.

Όλοι πριν το 1789 ήξεραν,
ο Μοντεσκιέ, ο Αριστοτέλης,

ότι οι εκλογές είναι αριστοκρατικές,
και επομένως ολιγαρχικές.

Ο Αριστοτέλης το είπε ρητά,
-- ας αφήσω το απόσπασμα.

Ο Μοντεσκιέ το ίδιο,
-- ας το αφήσω κι αυτό.

Δείτε τα στο διαδίκτυο.
Δεν έχω πολύ χρόνο.

Θέλω να δώσω έμφαση στα εξής δύο
πολύ σημαντικά στοιχεία:

Στα 200 χρόνια που ίσχυε ο θεσμός

της κλήρωσης στην Αθήνα,

στην οποία υπήρχαν
και φτωχοί και πλούσιοι --

ναι, ξέρω δεν υπολόγιζαν
τους σκλάβους και τις γυναίκες.

Δεν είναι αυτό το ουσιώδες.

Αναφέρομαι στους πολίτες!
Στους πολίτες της εποχής.

Στα 200 χρόνια της κλήρωσης,
οι φτωχοί κυβερνούσαν, πάντα.

Πάντα!

Μετά, άλλο ιστορικό παράδειγμα, δεν
πρόκειται για απόψεις, αλλά για γεγονότα.

Στα 200 χρόνια της κλήρωσης
κυβερνούσαν οι φτωχοί.

Υπήρχαν και πλούσιοι.
Αλλά δεν κυβερνούσαν.

Και 200 χρόνια
αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης --

αυτό ονομάζουμε κυβέρνηση.

Όχι η Δημοκρατία, αλλά
η «αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση»

και σε αυτό το σύστημα επί 200 χρόνια,
κυβερνούν οι πλούσιοι. Πάντα!

Αφού με την κλήρωση δίνεται
η εξουσία στους φτωχούς, στο 99%.

Αφού με τις εκλογές δίνεται η εξουσία
στο 1%, στους υπερ-πλούσιους,

για πόσο ακόμα οι φτωχοί, το 99%,
θα υπερασπίζονται τις εκλογές

σαν να ήταν ιερή αγελάδα;

Είναι αστήρικτο, οι φτωχοί να υποστηρίζουν
τη διαδικασία των εκλογών,

όταν η κλήρωση
θα τους ξανάδινε την εξουσία.

Γιατί δίνουμε τέτοια αξία στις εκλογές;

Δεν είναι με βάση τη λογική,

τα γεγονότα δείχνουν
ότι δεν είναι προς το συμφέρον μας.

Αλλά, έχουμε τους μύθους μας.

Το «Δημοκρατικό» σχολείο μας δίδασκε,
από όταν ήμασταν νήπια ότι:

εκλογές = δημοκρατία
= εκλογές = δημοκρατία, κλπ...

Από τα πρώτα μας βήματα
το έχουμε πιστέψει όλοι.

Θα πρέπει να αποτοξινωθούμε από τα ψέματα
των σφετεριστών της εξουσίας.

Άλλαξαν το νόημα των λέξεων.

Δεν ζούμε σε μία δημοκρατία,

χρειαζόμαστε την κλήρωση,

που θα μας απελευθερώσει από αυτούς
που αναζητούν την εξουσία.

Για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν μπορούμε
να βασιστούμε στην τωρινή εξουσία.

Η λύση δεν μπορεί να έρθει από αυτούς.

Θα έρθει από τους απλούς ανθρώπους.

Από αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία.

Ίσως να ξέρετε αυτή τη σκέψη του Αλέν,

ενός μεγάλου διανοητή,
τον συνιστώ, που είπε:

«Το πιο εμφανές σημάδι
του ενάρετου ανθρώπου,

είναι ότι δεν επιθυμεί καθόλου
να κυβερνά τους άλλους.

Θέλει να είναι κύριος
μόνο του εαυτού του».

Αυτό τα καθορίζει όλα. Με άλλα λόγια,
θα κυβερνούν οι χειρότεροι.

Αν οι ηθικοί άνθρωποι
δεν θέλουν να κυβερνούν,

κι εμείς δίνουμε την εξουσία, όπως
με την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση,

σε αυτούς που την θέλουν,
τότε θα κυβερνούν οι χειρότεροι.

Αυτή η απελπιστική παγίδα
-- ο Αλέν έχει δίκιο --

είναι που μας κάνει ακόμα και
να αγνοούμε τους ηθικούς ανθρώπους.

Δεν τους θέλουμε καν.

Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να δραπετεύσουμε
από αυτήν την παγίδα,

μέσω της πραγματικής Δημοκρατίας!

Αν παραδίδουμε την εξουσία στον
οποιονδήποτε, κι ο οποιοσδήποτε είμαστε εμείς,

αυτοί που δεν επιθυμούν την εξουσία.

Χρειαζόμαστε τη Δημοκρατία!

Αλλά πρέπει να την θέλουμε εμείς.

Μην περιμένετε να την θελήσουν
οι εκλεγμένοι αρχηγοί μας.

Δεν θα γίνει ποτέ!

Η πραγματική δημοκρατία,
θα τους έβγαζε σε αχρηστία.

Η κλήρωση στην Αθήνα σήμαινε
ότι παραδιδόταν λίγη εξουσία,

αλλά όχι για πολύ,
ούτε δύο φορές στη σειρά.

Με πολλές δικλείδες ασφαλείας,
αλλά δεν έχω χρόνο να μακρηγορήσω.

Οι Αθηναίοι έδιναν
από ένα μικρό κομμάτι εξουσίας,

για να κρατήσουν ουσιαστικά
την εξουσία για τους ίδιους.

Όσοι διαλέγονταν με κλήρωση
δεν ψήφιζαν τους νόμους.

Ήταν αστυνόμοι, δικαστές,
κι επέβαλλαν το νόμο.

Προετοίμαζαν τα νομοσχέδια προς ψήφιση,

για να μην χάνει χρόνο με αυτό
η συνέλευση των πολιτών.

Οι αντιπρόσωποι αποδυναμώνονταν
με την κλήρωση.

Αποδυναμώνονταν!

Έτσι, οι πολίτες εξασφάλιζαν
την ανεξαρτησία τους.

Μη φοβάστε την τυχαία επιλογή, όλοι μας

θα είχαμε περισσότερη δύναμη
με την τυχαία επιλογή.

Η κλήρωση εξασφαλίζει ότι οι αντιπρόσωποί
μας, παραμένουν στην υπηρεσία μας.

και δεν θα μετατραπούν σε αφέντες μας.

(Χειροκρότημα)

Μία τελευταία λέξη...

Μία λέξη μόνο...

Επισκεφτείτε το le-message.org,
που δημιουργήθηκε από έναν από εσάς.

Νομίζω ότι πρέπει να κινηθούμε
σαν ιοί, σαν κίνημα βάσης,

μην περιμένετε τίποτα
από τα ΜΜΕ ή τους ισχυρούς.

Ας διαδώσουμε την ιδέα ο ένας με τον άλλο,
πάνω σε αυτήν την αρχή:

«το κοινοβούλιο μας δεν πρέπει να
εκλέγεται αλλά να κληρώνεται στην τύχη»

Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.

Νομίζω ότι αυτή η ιδέα μπορεί
να εφαρμοστεί παντού στη Γη.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

(Χειροκρότημα)