How fast fashion adds to the world's clothing waste problem (Marketplace)

Dit is "Marketplace"

Wauw.

Pyjama's, oude jurken.

O mijn god!

Waar komen al je oude kleren echt terecht?

Uiteindelijk belanden ze
allemaal op een afvalberg.

We volgen de reis over de wereld.

De hoge prijs van fast fashion.

Dit is jouw "Marketplace."

Ik bezoek enkele van de
grootste modeketens ter wereld,

maar ik ga geen nieuwe kleding kopen.

Ik probeer juist
mijn oude kleding kwijt te raken.

Dit is mijn favoriete joggingbroek
van de universiteit.

Deze zijn gekrompen
door het wassen.

Deze waren ook heel goedkoop.

Dit is gewoon een oud T-shirt.

Het was ooit zwart.

Sommige verkopers zijn op een missie.

Ze willen je oude kleren,

en sommigen gaan de strijd aan
met goede doelen.

Er is een nieuwe kledingbak
en de boodschap is duidelijk:

Gooi je oude kleding niet
bij het vuilnis, breng ze hier.

Ze nemen gordijnen en spijkerbroeken aan.

Zelfs je oude ondergoed.

Geef oude kleding en krijg een tegoedbon
om geld te besparen op je nieuwe aankoop.

Maar voordat ik
mijn oude kleding weggooi,

heb ik nog een aantal vragen.

Deze bakken geven ons een goed gevoel.

Maar zijn ze zo goed als we denken?

Moet je dit zien!

Al deze tassen!

De meesten van ons lijken
op de Bretons en de Palmas uit Markham.

Zonder het te merken
eindigen we met te veel kleding.

Emily, wat zit hierin?

Mijn oude kleding die te klein is.

Ze ruimen een paar keer per jaar op.

Normaal gesproken gooien ze de kleding
in een goededoelenbak.

Wauw!

Hier zitten gaten in.

Dit is niet een gewone berg kleding.

Het is nu een berg textielafval.

We willen aan de kinderen laten zien
hoe groot het probleem echt is.

Willen jullie naar binnengaan

en zien wat er gebeurt
met jullie gedoneerde kleding?

- Ja.
- Okee. Laten we naar binnen gaan.

Ga naar binnen, neem een kijkje.

Wauw!

- Kleding!
- Dat is kleding!

- Kleding!
- Zie je dat?

O mijn god.

Dat is een hele grote berg.

Dit is wat er over blijft,
de spullen die niemand wil hebben.

De spullen die tweedehands winkels
niet kunnen verkopen.

Alle kleren die jullie
gisteren hebben weggegooid?

Hier kunnen ze terechtkomen.

Oh, het zijn zo veel kleren!

Het was niet wat ik had verwacht.

Eén opslag,

meer dan 91.000 kilo
textielafval elke week

en dat is alleen uit Toronto en omgeving.

We hebben nog
negen vergelijkbare locaties.

In de laatste twee jaar is
de hoeveelheid textielafval

met 15 tot 20 procent gegroeid.

Tony Colyn is de afdelingsleider donaties
bij het Leger des Heils in Canada.

Hoe denk je dat fast fashion
dit heeft beïnvloed?

Dit allemaal.
Het heeft een grote impact gehad.

En al deze spullen moeten ergens heen.

De vaders van deze twee families,
Michael Palma en Norman Breton

kunnen het niet geloven.

Hun jassen of schoenen
zijn misschien nog goed,

maar ze willen iets nieuws.

Is het echt nodig, of willen ze het?
Dat is de grote vraag.

Vaak willen ze dingen,
maar hebben ze het niet nodig.

Toch kunnen we niet genoeg krijgen
van fast fashion.

Goekope, trendy wegwerpkleding.

We scheppen er zelfs over op.

En ik eindigde met
een tas vol met kleding.

We kopen allemaal te veel,
400% meer sinds de jaren 80.

De kwaliteit is niet zo goed,
maar de prijzen zijn fantastisch.

Maar niet al onze oude kleding
haalt de donatiebak.

Het grootste deel, 85%,
eindigt op de afvalberg.

In Noord-Amerika wordt het geschat op
meer dan 11 biljoen kilo per jaar.

Allen al in Canada

beld jee een berg in
die drie keer zo groot is

als Toronto's Roger Centrum Stadion.

Waar ze niet makkelijk composteren,
want het merendeel is gemaakt van stoffen die niet afbreekbaar zijn.

Ze lozen chemicaliën en verf in onze rivieren en grond.

Dat is een deel van de reden waarom mode
een van 's werelds grootste vervuilers is.

In de laatste jaren zijn een aantal grote modemerken

zoals Levi's, Nike, Adidas en Zara
recyclingprogramma's gestart.

Al deze merken hebben donatiebakken in de winkel
voor jouw oude kleding.

Maar niemand gaat zo ver als H&M.

Zij nemen alles aan: jeans,
gordijnen en zelfs ondergoed.

Kijk maar naar hun advertenties.

Dat wat je nooit droeg.

Dit, dit en dat.

Dat ding met de kleur
die je niet goed stond.

Kom maar op.

Dit is een van H&M's laatste campagnes.

Laten we je broek scheuren
en hier een nieuwe broek van maken.

"Laten we je broek scheuren
en hier een nieuwe broek van maken."

Met jouw hulp maken we letterlijk
nieuwe kleding van je oude.

"We maken letterlijk nieuwe kleding van je oude"

Kleding in de slechtste condities
kan veranderen in

isolatie materiaal of textielvezels
die wordt gewoven tot stof

en herboren als trendy nieuwe kleding
in elke denkbare soort.

Wat denk je van kledingrecycling?

Ik vind het fantastisch.
Het is een geweldig plan.

We hebben het over kledingrecycling.

Wat denk je dan dat er met
je oude kleding gebeurt?

Ik denk dat ze de
kleding vermaken

en ze er weer
als nieuw uit laten zien.

Wat denk je dat er gebeurt met die kleding?

Het wordt toch hergebruikt
om nieuwe kleding te maken?

We versnipperen het tot vezels
en maken er iets nieuws van.

Het enige wat we niet doen
is het verspillen.

Grote recycling beloften.

Ze klinken geweldig, maar zijn ze dat echt?

Om dat uit te vinden
gaan we naar New York,

een van de modehoofdsteden van de wereld.

Bij jasjes moet de voering goed bekijken.

We ontmoeten Elisabeth Cline,
een anti fast fashion activist.

Door wat ze weet, draagt ze
alleen tweedehands kleding.

Nu is ze een professional
in het beoordelen van afdankertjes.

Bij een jas controleer je gelijk
of alle ritsen goed werken.

Bij fast fashion gaan
dit soort dingen heel erg snel stuk.

We laten haar de reclame van H&M zien

en vragen haar wat ze denkt van
nieuwe kleding maken van oude kleding.

We versnipperen het tot vezels
en maken er iets nieuws van.

De realiteit is dat we nu maar
1% van de kleding echt herbruiken

op een letterlijke manier.

- 1%?
- 1%.

- Maar 1% wordt hergebruikt?
- Ja.

Als je kijkt naar hergebruik door textielvezels af te breken

en deze om te zetten in nieuwe, recyclen we maar 1%.

Waarom is het zo moeilijk om mijn oude shirt
in een nieuwe te veranderen?

Waarom kan dat niet?

Veel kleding wordt gemaakt van
gemixte vezels,

dus dit it is misschien een mix van
acryl, wol en katoen

en misschien is mijn panty
een mix van katoen en elastaan.

Dat maakt het heel moeilijk
om te recyclen.

De andere uitdaging is dat recycling zorgt voor
een kwaliteitsvermindering van stoffen als katoen en wol.

Het verslechtert de katoen en wol streng,
waardoor je een slechter product krijgt.

Kortom, de technologie is er nog niet.

Het is veel te duur en kost te veel tijd
om nieuwe kleding van oude te maken.

Er is ook een sceptische kant van mij

die weet dat de reden waarom H&M focust
op textielrecycling

is dat het een makkelijke manier is
om duurzaam te lijken.

Ze hoeven hun productiemanier
helemaal niet te veranderen

om oude kleding te verzamelen
en deze een tweede leven te geven.

Het maakt het fast fashion systeem
niet duurzamer.

Experts zijn het erover eens:
fast fashion moet veranderen

als we echt een verschil willen maken.

Herinner je je dat mode vier seizoenen had,

winter, lente, zomer en herfst?

Nu veranderen de trends bijna elke dag.

Dit is hoe de Zweedse CEO
dit verklaart.

Er komen elke dag nieuwe kledingstukken binnen.

Dus als je vandaag naar een H&M winkel gaat
en twee dagen later terugkomt, vind je altijd iets nieuws.

H&M verkopers vertellen ons dat
nieuwe kleding

elke maandag, woensdag,
vrijdag en zondag.

Dat komt uit op een half biljoen
kledingstukken per jaar.

Dat is waarom de recyclingcampagne van H&M

Claudia Marsales zo kwaad maakt.

Het is echt een vorm van greenwashing.

Ze is het hoofd van Markhams afvalbeleid.

Markham is een van de weinige Canadese steden
die textiel van stortplaatsen bant.

Als de fast fashion outlets willen
hergebruiken wat ze maken,

kost het hen al 12 jaar om te recyclen
wat ze in 48 uur verkopen.

Dat is gewoon...

Dus dat zegt me dat het meer te maken heeft
met marketing en greenwashing,

dan het adresseren van het gebroken industriemodel van fast fashion.

We vroegen H&M om meer te
vertellen over hun recycling programma.

Ze wezen dit af, benadrukkend dat ze
het weggooien niet willen aanmoedigen.

Hun kleding is van goede kwaliteit
en gemaakt om lang mee te gaan.

Ze werken aan een bedrijfsmodel waar,
uiteindelijk, al hun kleding kan worden hergebruikt.

Ze proberen het in ieder geval?

Ja, maar ze zijn de oorzaak
van het probleem.

Het bedrijfsmodel van
de fast fashion ketens is het probleem.

Ze maken te veel
en ze verkopen het voor te weinig.

Het is weggooikleding.

Een beetje recycling en wat reclames
lossen dat probleem echt niet op.

Wat vinden sommige klanten het leukst aan het programma?

De korting.

De aansporing om te blijven kopen.

Ik doe het in de bak
en dan geven ze de korting.

Ik zag dat en ik dacht

het is een manier om mezelf en hen op hetzelfde moment te helpen.

Wat bedoel je met jezelf helpen
en iemand anders helpen?

Het helpt mij om geld te besparen

en ik help hen door
gratis kleding te geven.

We gooien het in de bak
en dan geven ze 5 dollar korting.

H&M verzamelt je oude kleren.

Tot nu toe meer dan 55,000 ton.

Maar als ze bijna geen nieuwe kleding maken
van je donaties, waar gaat het dan heen?

Deze kopers hebben een theorie.

Waar denk je dat de kleren heengaan
die je naar de H&M brengt?

Ze gaan vast naar mensen
die ze nodig hebben,

naar opvangen of andere plekken
die de kleding kunnen gebruiken.

Ze geven het waarschijnlijk gratis
aan mensen die het nodig hebben.

Waar denk je dat de spullen heengaan?
Wat gebeurd ermee?

Hopelijk gaat het naar mensen
die het nodig hebben

die zich goed willen kleden.

Veel van ons denken dat onze kleding
naar arme mensen gaat.

Dat is fout.

En misschien denk je dat zelfs
om je beter te voelen over het kopen.

Nou, Cline heeft hier een term voor.

Wat is de mythe
van het kledingtekort?

Dat is de gedachte dat
als we kleding geven aan een goed doel

deze naar iemand in onze lokale gemeenschap
gaan die dat nodig heeft.

Maar in het tijdperk van fast fashion
is er veel meer ongewenste kleding dan er nodig is.

Het Leger des Heils weet er alles van.

Onthoud: dit zijn alle dingen die
ze niet in hun winkels kunnen verkopen.

Dus wat doen ze met
al deze overgebleven kleding?

Ze verkopen het aan een opkoper.

En de winkelketens doen hetzelfde
met al je donaties.

In Canada geeft de H&M
de opbrengst hiervan aan UNICEF.

Hier is het probleem.

Al het textiel is geld waard.

Kleding die in hele slechte staat is
wordt bijvoorbeeld versnipperd voor schildersdoek

of isolatiemateriaal en daarna verkocht.

Maar het merendeel
van alle gedoneerde kleding

wordt verscheept
naar ontwikkelingslanden en daar verkocht.

Niet gedoneerd of gegeven aan arme mensen.

Denk je nu dat je kleding
niet eindigt op een vuilnisbelt?

Denk er nog eens over na.

We volgen de sporen van jouw oude t-shirts
over de hele wereld.

Alles met zwarte strepen komt uit Canada.

Je mag deze reis niet missen.

Dit is jouw "Marketplace".

Het echte verhaal bij jouw "Marketplace."

We houden van onze kleding.

Ze zijn nu zo goedkoop dat je
elke dag een ander statement kunt maken.

Deze zijn 3 dollar?

5 dollar.

Maar ze komen met een grote prijs.

Dat is een deel van de reden
waarom sommige fast fashion ketens,

zoals H&M, zeggen dat ze
recyclingprogramma's hebben, zoals deze.

De aarde kan de hoeveelheid kleding
die als afval eindigt niet aan.

H&M heeft een veel beter antwoord.

Maar we hebben al geleerd dat
maar 1% van de gebruikte kleding wordt hergebruikt.

Het grootste deel van de donaties
van winkelketens en goede doelen bakken

worden verkocht en verscheept.

Dit is Nairobi, Kenya.

Het land dat de meeste oude kleding opkoopt.

Kenia is een van Canada's beste klanten.

In een jaar geven ze meer dan
20 biljoen dollar uit aan onze gebruikte kleding.

Alles met de zwarte strepen
komt uit Canada.

Dit is een variëteit aan kinderkleding.

Dit zijn jassen.

Vrouwen t-shirts.

Maina Andrew is een
tweedehands kleding importeur.

Mensen uit Canada en Amerika

zijn eigenlijk een beetje groot.

Dit zie je niet alleen hier.

Je ziet het in heel Afrika
en in Zuid en Midden-Amerika.

Veel van deze spullen
zijn gratis gedoneerd door Canadezen.

Nu wordt het hier verkocht
met winst voor de verkopers,

zoals Alice Nyansarora Anunda,
die op haar lokale markt staat.

Zij noemen de kleding "Mitumba".

Dat is gewoon een bijnaam
die we eraan hebben gegeven.

"Mitumba" betekent in onze cultuur "oud".

Het is bijna 13.000 kilometers verderop,

maar als je wat beter kijkt zie je ze.

De bekende merken.

AEO, Zara, Adidas en H&M.

De manier waarop we de balen openen,

we kennen hun plannen en
waar er nieuwe kleding is,

zeker de pakketten die uit Canada komen.

Maar Andrew ziet dat veel kleding
van slechte kwaliteit is en moeilijk verkoopt.

We gooien ze gewoon weg.

Als mensen ze niet kopen,
gooien we ze weg.

Heel veel kleding gaat naar de vuilnishoop.

Hij zegt dat het regelmatig gebeurt:

achter de markt wordt
kleding weggegooid en verbrand.

Kleding die Canadezen niet willen
en Kenianen ook niet.

Soms zitten er hele oude spullen in.

Er zitten zelfs spullen in
die niet meer goed zijn

en uiteindelijk worden ze
gedumpt in Afrika of in Kenia.

Ja, we verbranden ze en het is een verlies
want we hadden ze al gekocht.

Alle populaire merken
op de drukke markten,

Elizabeth Cline heeft ze ook gezien.
Ze is in Kenia geweest.

Er zijn veel verschillende bedrijven
van over de hele wereld

die werken aan echte textielrecycling,

maar dat staat nog in de kinderschoenen.

Uiteindelijk eindigt de kleding op een vuilnisbelt,
of dat nu in Amerika of Afrika is.

We vertellen H&M over deze markt in Kenia
en over alle kleding die verbrand wordt.

Zij zeggen dat hun tussenpersoon I:CO,

die het ophalen en distribueren van hun bakken verzorgt

hele hoge standaarden heeft.

Maar ze werken nog aan een beter volgsysteem,
zodat dit niet meer gebeurt.

Weggooien is altijd goedkoper.

Het is altijd de voordeligere optie.

Er is maar een oplossing.

De maker van de kleding neemt verantwoordelijkheid,
van het begin tot het eind.

Dus ze maken het t-shirt,
ze verkopen het,

het t-shirt komt terug
en ze moeten het recyclen.

Het mag niet in een derdewereldland terecht komen.

Zuid-Afrika verbant tweedehands kleding.

Als een land overleeft
op tweedehands dingen, tweedehands kleding,

betekent dat dat er iets mis is
met dat systeem.

Het bedreigt de lokale textiel industrie.

En nu vechten veel van deze landen terug.

Oost-Afrikaanse landen hebben de wereld
laatst een bericht gestuurd.

Ze willen onze tweedehands spullen niet
en proberen ze te verbannen.

De regering zei dat het hun eigen textielindustrie verwoest.

Tweedehands kleding is vrij goedkoop

en veel nieuwe kleding
zou niet met hen kunnen concurreren.

En ondanks alles wat je net hebt gezien,

vertelt Cline dat H&M een voorloper is
op het gebied van duurzaamheid.

In vergelijking met andere merken
zijn ze voorlopers.

Ik weet niet wat dat zegt over
de rest van de modeindustrie,

dat er een fast fashion keten
aan de top staat.

Onthou dat je textielafval
een milieuprobleem is.

Textielafval op vuilnisbelten is
een van de snelstgroeiende soorten afval

en het is zo makkelijk om er iets aan te doen.

Dus wat moet je doen met al je oude kleding?

De antwoorden komen er zo aan.

Wil je dat we een onderwerp
verder onderzoeken?

Schrijf naar ons: [e-mail]

De hoge prijs van mode
op jouw "Marketplace."

- Doe je wel eens impulsaankopen?
- Zeker.

Wat was het laatste ding dat je kocht
en nu ziet en denkt:

- Waarom heb ik dat gekocht?
- Dat heb ik altijd met kleding.

Gemiddeld kopen we bijna
70 kledingstukken per jaar.

Dat betekent dat we iedere week
nieuwe kleding kopen.

- Wat heb je gekocht?
- Heel veel spullen.

- Had je iets nodig?
- Nee.

Je was gewoon even aan het rondkijken
en kocht een paar dingen.

Ja, ik heb veel spullen gekocht:
leggings, t-shirts, sokken, ondergoed.

Het merendeel van deze spullen
eindigt op een vuilnisbelt.

Fast fashion is een groot deel van het probleem,
maar we hoeven het niet te accepteren.

Dus dit is 50% polyester en 50% katoen.

Het is heel moeilijk om deze vezels
van elkaar te scheiden en te hergebruiken.

Weet je hoeveel liter water er nodig is
voor het maken van een spijkerbroek?

Bijna 4000 liter.

Wauw.

Dat is waanzinnig.

Soms helpt het
om het afval te zien.

Deze families beloven verandering.

Ze willen leuke, mooie dingen,
maar niet persé goede kwaliteit.

We gaan ze leren om hun spullen
te gebruiken tot ze op zijn.

Nu we het er toch over hebben,
ik heb nog een zak oude kleding om weg te gooien.

Ik weet niet waar ik het beste
heen kan gaan met mijn spullen.

En ik denk dat de mensen thuis
waarschijnlijk dezelfde vraag hebben.

Sommige mensen ruilen hun kleding,
dat is een eerste idee.

Als het nog heel goed is,
kun je het naar een herverkoper brengen.

Je kunt het ook weggeven aan een betrouwbaar goed doel.

Doe onderzoek naar de bedrijven
die je kleding inzamelen.

Koop niet zo veel.

Kortom: gooi je oude kleding niet weg.

Probeer het aan iemand te geven
die het echt gebruikt.

Meiden, hebben jullie een T-shirt nodig?

Nee, weet je het zeker?

Een zwarte nette broek,
bijna nooit gedragen.

Dit is leuk, toch?
Een rits in de achterkant.

Ik hoef het niet.

Wil je die van jou terugbrengen
en deze nemen?

Nee, bedankt.

Het is een small.
Ik heb hem maar twee keer gedragen.

- Nee, bedankt.
- Nee?

Wil iemand van jullie een pyjama broek?

Of kennen jullie iemand die er een wil?

- Ik wil hem wel.
- T-shirt?

Wil je misschien een Levi's jeans?

Natuurlijk, maat 6 voor mij.

- Geweldig!
- Fantastisch.

Hier zijn ze en nu belanden ze
niet op de vuilnisbelt.

Nee.

Misschien is er geen perfecte oplossing
voor dit complexe probleem.

Maar als er iets is dat ik heb geleerd
van dit proces, is het wel dat ik iets kan doen.

Voor mij betekent dat: minder kopen.

Een speciaal Marketplace onderzoek van een jaar.

We gaan undercover in verzorgingshuizen.

Ik schreeuwde heel hard
en ze kwamen niet binnen.

Families vechten voor betere verzorging.

Ga dood, bitch. Je moet nu dood gaan.

Mijn arme moeder.

Heeft de langdurige zorg een crisispunt bereikt?

Daar zijn we allang voorbij.

We zijn al jaren in crisis.