Geleceğin öğrencilerine ilham verecek öğretim teknikleri | Joe Ruhl | TEDxLafayette

İdealist bir öğretmen olan Joe Ruhl, öğretim tekniklerindeki temel ilkelerden bahsediyor: iş birliği, iletişim, eleştirel düşünebilme, yaratıcılık ve seçim hakkı ile önemsemek. Bu ilkeleri, lise biyoloji derslerine nasıl uyguladığını anlatıyor ve öğrencilerin yıllar sonra, okula dair en iyi neyi hatırlayacaklarını anlatıyor.

Joe Ruhl, 37 yıldır çocuklarla biyolojinin keyfini sürüyor. Şu anda Indiana, Lafayette'deki Jefforson Lisesi'nde; biyoloji, genetik ve bilim araştırmaları dersleri veriyor.

Bu konuşma TED konuşması formatında, fakat yerel bir topluluk tarafından hazırlanmış bağımsız bir TEDx konferansında yapılmıştır.
Daha fazla bilgi için: http://ted.com/tedx

Dünyadaki en iyi işlerden birine sahibim;

çünkü eğlenceli, enerjik,
yaratıcı ve açık fikirli

insanlarla çalışma şerefine nailim.

Yaşları genellikle 14-18 arasında oluyor.

Gerçekten çocukların, insanları
genç tuttuğuna inanıyorum

ve muhtemelen bu sebepten dolayı,
yetişkinlerin etrafındayken

bazen ne yapacağımı bilemiyorum,

kusura bakmayın.

Geleceğin öğrencilerine ilham vermek...

Ne yapmamız gerekir?

37 yıllık öğretmenlik deneyimi,
bana iki şeyin gerekli olduğunu öğretti:

araştırma bazlı öğretim teknikleri
ve ilişkiler.

İlişkiler çok geniş bir konu,
onu daha sonra konuşacağız.

Öncelikle tekniklere bir göz atalım.

Çoğunuz muhtemelen
öğretmen merkezli sınıfları hatırlarsınız:

bizim dönemimizde
uygulanan teknik bu şekildeydi.

Öğretmen önde merkezde dururdu,

öğrenciler düzgün sıralar hâlinde
oturur, aralarında konuşmaları yasaktı

ve otorite sahibi öğretmen,
öğrencilere bilgi yığıyor

ve öğrencilerin bu bilgileri
sınav kağıdına kusması beklenerek

öğretmenin söylediklerinin
ne kadarının hatırlandığı ölçülürdü.

Şimdi dürüst olmak gerekirse
ders anlatmayı seviyorum,

ama öğrencilerin
her zaman hoşuna gitmiyor;

her zaman ilham vermiyor.

Bu sebeple neyin gerçekten
ilham verebileceği üzerine kafa yordum.

Yıllar önce okulda
öğle yemeğinde nöbetçiydim,

kantinde tüm mevcudiyetimle duruyordum,

öğrencilerin kantin sırasına
girmelerini izliyordum

ve çocuklar sıraya girdiklerinde,

seçim yapmaktan
zevk aldıklarını fark ettim.

Bu yüzden kendime şunu söyledim:
"Joe, bu sınıfta da işe yarayabilir.

Bırak, çocuklar kendileri seçsin."

Öyle de yaptım.

Sınıfımı, öğrenci seçimlerinin

sınıfta önemli bir rol oynadığı
bir mekân hâline getirdim,

beraberinde, bazı
ilkeler de buna dâhil oldu:

İş birliği, iletişim,
eleştirel düşünebilme ve yaratıcılık.

Aslında bundan on yıl önce,
Ulusal Eğitim Derneği

bu ilkeleri, 21. yüzyılda öğrencilerin

öğrenmesi gereken
beceriler olarak sunmuştu

ve buna canı gönülden katılıyorum.

Listenin en başına,

öğrencilerin öğrenmesi gereken
beceriler yerine,

sınıf niteliği olarak
seçim hakkını ekledim.

Seçim derken,

öğrencilere çeşitli öğrenme
etkinliklerinin sunulmasını kastediyorum,

çeşitli öğrenme tekniği ihtiyaçlarını
karşılayabilecek bir sistem yani.

Bu, öğrencilerin kantinde seçim hakkına
sahip olmaları kadar hoşlarına gitti.

Evet,

bence bu şekilde öğrenmeye programlıyız.

İlkel hominid atalarımızın
yiyecek aradığını hayal edin.

Bu tüylü mamutları bulmak
ve onların izini sürmek,

sizce de eleştirel düşünme
ve problem çözme becerisi gerektirmez mi?

İş birliği ve takım çalışması
kesinlikle elzem.

Bu işi tek başınıza yapmak istemezsiniz.

İmkânı yok.

İş birliği de beraberinde
iletişimi getiriyor.

Bu insanların gece vakti
kamp ateşi etrafında oturduklarını,

o günün av maceralarını tekrar
tekrar yaşadıklarını hayal ettim.

Av maceralarını anlattıklarında

yüzlerinde bir tebessüm olmuştur.

Mağara resimlerini

duvarlara çizerken de
tebessüm ettiklerini biliyorum;

çünkü yaratıcılık,

insana has, zevkli
ve eğlenceli bir etkinlik.

Bu yüzden o beş ilkenin, insan beynine
programlanmış olduğunu düşünüyorum.

Bütün bu ilkeler
birbiriyle bağlantılı olduğu için,

çocuklar bu ilkelerle iç içe olduğunda

bireysel öğrenmenin oluşması
için ortam hazır demektir.

Sadece öğrenme de değil,

öğrenciler böyle bir
sınıf düzeninden zevk alacak

ve bu şekilde ilham almış olacaklar.

Bunun için -

Bu ilkeler ile oluşturulacak
bir sınıf düzeni için,

öğretmen odaklı sistem yerine
öğrenci odaklı sisteme geçiş gerekiyor.

Bunun için de öğretmenin kendisini
sınıf merkezinden, ön safhasından çıkarıp

sahnenin hâkimi olmaktansa,
bir rehber hâline gelmesi gerekiyor.

Böylece fırsatlar doğuvermiş oluyor;

yalnızca öğrenme konusunda değil,

aynı zamanda koçluk,

yol gösterici olma,

yetiştirme ve ilham verebilme
imkânı sunuyor,

işte bu yüzden çok seviyorum.

Molalara gelelim.

Bunların benim orijinal fikirlerim
olmadığını belirteyim.

Büyüklerimin adımlarını takip ediyorum.

Plutarkhos'u hatırlar mısınız?

Uzun zaman önce dedi ki,

"Zihin, doldurulması
gereken bir kazan değil,

tutuşturulması gereken bir ateştir."

Daha yakın bir geçmişte ise
Albert Einstein şunu söyledi,

"Eğitim bilgileri öğrenmek değildir,
zihni düşünebilmeye eğitmektir."

Pekâlâ, bana katlanmak zorundasınız.

Şimdi bir süre,
tüylerim diken diken olacak.

Hayatımın, profesyonel hayatımın
en heyecan verici anlarından biri,

birkaç yıl önce Albert Einstein ile

tanıştığımda gerçekleşti.

(Kahkaha)

Balmumu müzesinde

onunla karşılaşmam hayatımı değiştirdi.

(Kahkaha)

Efsane bir andı.

Büyüklerimin adımlarını takip ediyorum;

Montessori ve Piaget,

ve Purdue Üniversitesi'ndeki
biyoloji sınıfında, 1960'larda

bunların çoğunu gerçekleştiren

Dr. Sam Postlewait gibi büyüklerim.

Purdue Biyoloji Bölümünün bir ürünüyüm;

biyolojiye orada tutuldum.

Bu ilkeleri ta 1970'lerde,

lise biyoloji derslerinde uygulayan

Tom Watts ve Steve Randak gibi
büyüklerimin izindeyim.

İlkokul öğretmenlerinin
ve özel eğitim öğretmenlerinin

izindeyim.

Bana yol gösteren bütün
öğretmenleriminin ürünüyüm.

İş birliği, iletişim,
eleştirel düşünme, yaratıcılık

ve öğrenci seçimi,

nasıl gözüküyor?

Bu yolu izleyerek deneyimlediğim
bazı şeyleri sizlerle kısaca paylaşayım:

Lise birinci sınıf
biyoloji sınıflarını aldım

ve okul yılını 2-3 üniteye paylaştırdım.

Her ünitenin başında,

öğrencilere bir menü sundum

ve bu menülerin içerisine, seçebilecekleri
çeşitli etkinlikler ekledim.

Biraz zorlayıcı oldu,

çünkü bütün bu etkinlikleri listeledim

ve öğrenci, öğrenme şekline göre
hangi kombinasyonu seçerse seçsin

ve bunları hangi
sırada yapmak isterse istesin,

o ünitedeki gerekli hedeflere

her hâlükârda ulaşmış olacaklardı.

Eğlenceli oldu, kolay olmadı.

Ama çocuklar bayıldı.

Seçim hakkı olmaları hoşlarına gitti

ve çoğu zaman,
sınıfta olduğumu bile unutmuşlardı,

bunda sıkıntı yok.

Gerek olmayan -

Genelde her ünitede, iki etkinliği
yapmakla yükümlü değiller:

Birincisi ünite sonundaki test,

diğeriyse bilgisayardaki
eğitici sunumlardı.

Birçok yaz döneminde,

öğrencilerin çalışabileceği,
kişiye özel etkileşimli

bilgisayar sunumları hazırladım.

Bu sunumlar, ders anlatımı
yaptığım konuların yerini alıyordu.

Çocuklar yanıma gelip şunu söylediler:

"Öğretmenim, bu sunumları sizin ders
anlatımınızdan daha çok seviyoruz."

Sorun yok,

hiçbir sıkıntı yok,

mühim olan onların öğrenmesi.

Sıradan bir günde
sınıfımı ziyaret ederseniz,

öğrencilerin bilgisayar sunumlarıyla
haşır neşir olduğunu görürsünüz.

Büyük ihtimalle, çevrim içi sitelerde
etkinlik yapan çocuklar görürsünüz.

Sınıfın bir köşesinde,
kulağında kulaklıklarla

o ünitedeki konuyla alakalı
bir video izlerken

videodaki soruların cevaplarını not eden
bir çocuk da görebilirsiniz.

Eminim ki laboratuvar etkinlikleri
yapan öğrenciler de görürsünüz.

Bilim sergisi projeleri için

çalışmalarına tam gaz devam
eden öğrenciler de görebilirsiniz

ve kesinlikle,

sınıfın diğer bir köşesinde,
o ünitedeki biyolojik bir konuyu

onlara öğretmeyi hedefleyerek hazırlanmış

eğitici bir oyun oynayan
bir grup öğrenci de göreceksiniz.

Öğrencilerin bazı biyolojik terimleri,

zihinsel beceri ve uygulamalı alıştırma

öğrenceleriyle kavradığını da
görebilirsiniz.

Farklı bir köşede;

öğrencilerin kendi
gayretlerini değerlendirme,

daha önce öğrendikleri ile yeni
bilgileri birleştirme

ve öğrendiği şeyleri düşünme becerisi
üzerine tasarlanmış "yansıma formlarını"

doldurulduğunu gözlemleyebilirsiniz.

Birçok çocuğun çok sevdiği
başka bir etkinlik daha var.

"Sanat ve Eğlence" etkinliği.

Her ünite içeriğinde var

ve öğrenciler bu noktada,
o ünitede öğrendikleri bir kavram üzerine

evde bir proje sunumu hazırlıyorlar,

sonra ünitenin son gününde

sınıf arkadaşlarına sergiliyorlar.

Sanat ve Eğlence

geleneksel eğitime tezat,

tek sınır hayal güçleri.

Sınıfta bir şarkı seslendirebilirler,

skeç sunabilirler,

film olabilir,

hazırladıkları bir model

veya bir şiir olabilir,

o ünitede öğrendikleri
bir şeyi gösterebilecekleri

çağdaş bir yöntem.

Mesela biyokimya ünitesinde
bu iki genç hanımefendi,

atomlar için jelibonları kullanarak
bir klorofil molekülü modeli hazırlamayı

kendilerine vazife edindiler.

Bu iki genç hanımefendi, ikisi kardeş,

genlerinin yarısını annelerinden
ve diğer yarısını babalarından

aldıklarını göstermek için

bu yaratıcı yolu izlediler.

(Kahkaha)

Sevilmez mi bunlar!

Bu öğretme tekniği,

37 yıllık deneyimime göre

sadece etkili değil,
aynı zamanda eğlenceli,

çünkü o on bilgisayar filosuyla
takım öğretimi yaparken,

farklı öğrenci gruplarıyla birlikte;

iki, üç, dört, beş kişilik

öğrenci gruplarıyla oturma şansım oluyor

ve öncelikle onların başlattığı
sorulara cevap veriyorum.

Onların düşüncelerine
kulak verme imkânım oluyor

ve öğretmenlere sesleniyorum,

eğer bunu yaparsanız,

bütün bu durum bir çeşit
öğretmen paradoksu yaratacaktır.

Çünkü kendinizi merkezden çektiğinizde,

görünüşte öneminiz azalıyor,

ama öte yandan,

aslında öneminiz artıyor,

çünkü onların yanında rehber konumundayken

37 yıldır karşılaştığım en güçlü
öğretim tekniklerini kullanmaya

açık hâle geliyorsunuz.

Fi tarihinden kalmalar;

hangi tekniğin kullanıldığı mühim değil,

bu iki şey her daim işe yarar.

İki sevgiden bahsediyorum.

Birincisi; öğretmenin
dersine olan sevgisi ve tutkusu.

İkincisi; öğretmenin
çocuklara karşı içten sevgisi.

Öncelikle tutkudan bahsedelim.

Üçüncü sınıfla alakalı
aklımda ne kaldı bilir misiniz?

Ayşegül Tatilde'yi hatırlıyorum.

Çok ciddiyim.

Üçüncü sınıf.

Üçüncü sınıftaki sınıfımla alakalı
en iyi hatırladığım şey;

her gün, her öğle yemeğinden sonra,

öğretmenimiz 10-15 dakika boyunca

bizlere "Tom Sawyer"ı okurdu.

Ne macera ama!

Siyah beyaz televizyonlar vardı,

televizyonda çizgi filmler vardı,

ama bu bir başkaydı.

Miss Hershey'nin okumayı sevdiği aşikardı,

bizlere okumayı da çok seviyordu.

Tom Sawyer! Ne macera ama!

10 dakikalık okuma seansı sonunda,

Tom ve arkadaşlarına

ne olacağını öğreneceğim için,
bir sonraki günü sabırsızlıkla beklerdim.

Miss Hershey farkında mıydı bilmiyorum.

Ona çok öncelerinde
mektup yazmam gerekirdi.

Okuma konusunda bana şevk verdi.

Zihin buyrukları, zihin talimatları
emretmeyle kendini sınırlamazdı,

bu standart ölçme sistemiyle
öğrencileri zorlamazdı,

bu yüzden öğretmeye ve ilham
vermeye tamamen açıktı.

Onu daima hatırlayacağım.

Bende yeri çok büyük.

Çok önceleri, bir mektup yazmam lazımdı.

Diğer sevgiye gelelim.

Öğretmenin çocuklara olan sevgisi.

Aranızda öğretmen varsa, gerilmeyin.

Karışık, sıcak, duygusal
bir sevgiden bahsetmiyorum.

Hakiki, yönlendirici, o kişiyi ön planda
tuttuğunuz bir sevgiden bahsediyorum.

Sizi güdüler;

size güçlü bir şekilde ilham verir.

Bahsettiğim sevgi -

C.S. Lewis'in "Dört Sevgi"
adlı eserindeki sevgiden bahsediyorum.

Kendisi bunu, bilinen en güçlü sevgi olan
"kutsal sevgi" olarak tanımladı;

kişinin kendini feda ettiği sevgi,

diğerinin iyiliği üzerine
kurulu tutkulu bağlılık.

Bu tür bir sevgi her zaman duygusal olmaz,

ama daima yönlendiricidir.

Öğretmenler!
Sizlere müthiş bir haberim var!

Çocuklar sevimli olmadığında da
onları sevebilirsiniz demek bu.

Böyle bir şey hiç oldu mu?

Çünkü bu sevgi türü duygusal değil,

yönlendirici bir sevgi

ve kişiyi güçlü yönden
güdülüyor ve ilham veriyor

ve fi tarihinden kalma.

Öğretmenlere sesleniyorum,

sağlam bir ders planı çok önemli.

İyi hazırlanmış, istikrarlı
bir disiplin önemli.

Teknolojinin etkin kullanımı önemli.

Standartlar önemli,

ama lütfen bunların yaratıcılığı
öldürmesine müsaade etmeyin.

Bunların hepsi önemli,

ama her şeyden önce,
çocukların gelecekte hatırladığı

siz olacaksınız.

Altıncı ilkeyi unutmayın:

Önemsemek.

Öğretim sisteminin en etkili, en güçlü
ve en ilham verici yöntemi bu;

dikkatlerini çekip, onları heveslendirip,
onlara ilham veriyorsunuz.

Onların hatırında kalacak şey,
sizlerin öğrencilerin gözünün içine bakıp

okul dışı hayatlarıyla,
yarı zamanlı işleriyle alakalı

sorduğunuz şeyler olacak.

Hiç unutmayacakları şeyse,

okul koridorunda onlara
nasılsın diye sormanız olacaktır.

Okulun ilk haftalarında,

ilk günlerde herkesin ismini

öğrenmek için gösterdiğiniz
çabayı unutmayacaklar.

Onların spor müsabakalarına,

konserlerine gitmiş olduğunuzu

asla unutmayacaklar.

Bütün sınıfı hep bir ağızdan,

"Doğum günün kutlu olsun,"

şeklinde detone bir şekilde
yönlendirdiğinizi unutmayacaklar.

Öğrencileriniz gazeteye çıktığında,

gazete küpürünü kesip,
çerçeveletip duvara astığınızda

ve onların imzasını istediğinizde

ve onlara günün birinde,

bu imzaların çok değer kazanacağını
ve emekliliğinize yatırım olduğunu

söylediğiniz zamanları unutmayacaklar.

(Kahkaha)

Onlara karşı açık olduğunuzu,

gerçek olduğunuzu

ve kendinizle alakalı şaka yapabildiğinizi

ve onlarla gülebildiğinizi unutmayacaklar.

Gerçekten mühim olan nedir?

Öğrencileri nasıl heveslendiririz?

Onlara nasıl ilham veririz?

Öğrencilerin kendi seçimleriyle,

iş birliği ile,

iletişimle, eleştirel düşünme becerisiyle

ve yaratıcılıklarıyla sınıfa dahil
olmalarına müsaade edin.

Ama altıncı ilkeyi asla unutmayın.

Bunların arasında en mühim olanı o,

çünkü sevgi her şey demektir.

Teşekkürler.

(Alkış)