Η χρονιά που ήμουν άστεγη

H Becky Blanton αποφάσισε να ζήσει στοφορτηγάκι της της για ένα χρόνο για να γνωρίσει την εξοχή, αλλά όταν έπαθε κατάθλιψη και παράλληλα η εργασία της ως ελεύθερη επαγγελματίας τερματίστηκε, βρέθηκε άστεγη. Σε αυτή την ομίλια περιγράφει την εμπειρία της ως μια εργαζόμενη άστεγη της Αμερικής.

Είμαι συγγραφέας και δημοσιογράφος.

επίσης είμαι τρομερά περίεργη ως άτομο.

Έτσι στα 22 χρόνια δημοσιογραφίας

έμαθα να κάνω πολλά καινούργια πράγματα.

Και πριν τρία χρόνια, ένα από τα πράγματα που έμαθα να κάνω

ήταν να γίνω αόρατη.

Έγινα μια άστεγη εργαζόμενη.

Παραιτήθηκα από την εργασία μου ως συντάχτης σε εφημερίδα

μετά απο τον θάνατο του πατέρα μου τον Φεβρουάριου του ίδιου χρόνου,

και αποφάσισα να ταξιδέψω.

Ο θάνατος του με επηρέασε πολύ άσχημα.

και υπήρχαν πολλά πράγματα τα οποία ήθελα να νοιώσω και να καθίσω να σκεφτώ καθώς θα το έκανα αυτό.

Έκανα κάμπινγκ όλη μου την ζωή. Έτσι αποφάσισα

ότι το να ζήσω μέσα σε ένα φορτηγάκι για ένα χρόνο

θα ήταν κάτι σαν μια μακράς διάρκειας εκδρομή κάμπινγκ.

Έτσι πακετάρισα την γάτα μου, το σκυλί μου

και τα σύνεργα του κάμπινγκ μου σε ένα φορτηγάκι τύπου Chevy του 1975

και άρχισα ταξίδι προς τα δυτικά,

έχοντας αποτύχει πλήρως να συνειδητοποιήσω τρία κρίσιμα πράγματα.

Πρώτο : Ότι η κοινωνία εξισώνει

το να ζεις σε μια μόνιμη κατοικία, ακόμα και μια καλύβα

με την αξία σου ως άνθρωπος.

Δεύτερο : Απέτυχα να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα

οι αρνητικές αντιλήψεις τον άλλων ανθρώπων

μπορούν να επηρεάσουν την πραγματικότητα μας αν το επιτρέψουμε.

Τρίτο : Απέτυχα στο να συνειδητοποιήσω

ότι να είσαι άστεγος είναι στάση ζωής

και όχι τρόπος ζωής.

Στην αρχή που ζούσα μέσα στο βαν ήταν όμορφα.

Έκανα ντους σε περιοχές κάμπινγκ. Έτρωγα έξω καθημερινά.

Και είχα χρόνο να ξεκουραστώ και να πενθήσω.

Μετά ο θυμός και η κατάθλιψη σχετικά με τον θάνατο του πατέρα μου με κατέβαλαν.

Η εργασία μου ως ελεύθερος επαγγελματίας τερματίστικε και έπρεπε να βρω μια κανονική εργασία.

για να πληρώνω τους λογαριασμούς.

Εκεί που ήταν μια ήπια άνοιξη

μετατράπηκε σε ένα ανυπόφορο ζεστό καλοκαίρι.

δεν έβρισκα πάρκινγκ πουθενά

(Γέλια)

χωρίς να δώσω στόχο

ότι είχα μια γάτα και ένα σκύλο μαζί μου και είχε πραγματικά πολύ ζέστη.

Η γάτα μπαινόβγαινε από το ανοιχτό παράθυρο στο φορτηγάκι,

ο σκύλος πήγε σε κέντρο επίβλεψης σκύλων

και εγώ ίδρωνα.

Όποτε μπορούσα χρησιμοποιούσα τα ντους τον εργαζομένων

σε συγκροτήματα γραφείων και στάσεις φορτηγών

Ή πλενόμουν σε δημόσιες τουαλέτες.

Οι νυχτερινές θερμοκρασίες στο φορτηγάκι σπάνια έπεφταν κάτω από 27 βαθμούς

κάνοντας το πιο δύσκολο ή αδύνατο να κοιμηθώ.

Τα φαγητά σάπιζαν με αυτές τις θερμοκρασίες.

Τα παγάκια έλιωναν στις παγοθήκες εντός λίγων ωρών

και ήταν σκέτη ταλαιπωρία.

Δεν με έπαιρνε να ενοικιάσω κάποιο διαμέρισμα

ή δεν μπορούσα να ενοικιάσω ένα διαμέρισμα στο οποίο θα μου επέτρεπαν

να έχω μαζί και το σκύλο μου και την γάτα μου.

Και εγώ αρνήθηκα να τα εγκαταλείψω

Έτσι συνέχισα να ζω στο φορτηγάκι

και όταν η ζέστη με έκανε να νιώσω τόσο άρρωστη

ώστε να μην μπορώ περπατήσω 15 μέτρα ως την δημόσια τουαλέτα

που βρισκόταν έξω από το βαν μου,

χρησιμοποιούσα ένα κουβά και με μια σακούλα απορριμμάτων για τουαλέτα

Όταν ήρθε ο χειμώνας και οι θερμοκρασίες έπεσαν

υπό το μηδέν. Και παραμείναν εκεί

τότε αντιμετώπισα μια σειρά από καινούργιες προκλήσεις.

Πάρκαρα σε διαφορετικό μέρος κάθε βράδυ

ώστε να αποφύγω να γίνω αντιληπτή και να μην προκαλώ την αστυνομία.

Δεν τα κατάφερνα πάντα.

Αλλά ένοιωθα ότι έχασα τον έλεγχο της ζωής μου.

Δεν ξέρω πότε ή πώς έγινε

αλλά η ταχύτητα με την οποία μετατράπηκα

από ταλαντούχα συγγραφέας και δημοσιογράφος

σε μια άστεγη γυναίκα η οποία ζούσε μέσα σε ένα φορτηγάκι,

μου έκοψε την ανάσα.

Δεν είχα αλλάξει. Το I.Q. μου δεν είχε πέσει.

Το ταλέντο μου, η ακεραιότητα μου, οι αξίες μου,

τα πάντα σχετικά με εμένα παρέμειναν τα ίδια.

Αλλά κάπως άλλαξα.

Έπεφτα ολοένα και περισσότερο σε κατάθλιψη.

Ώσπου κάποιος με σύστησε σε κλινική αστέγων.

Και πήγα. Είχα να κάνω μπάνιο τρεις ημέρες.

Ήμουν το ίδιο βρομερή και καταθληπτική με τους υπόλοιπους στην γραμμή.

Εγώ απλά δεν ήμουν μεθυσμένη ή υπό την επήρεια ουσιών.

Όταν αρκετοί από τους άστεγους άνδρες συνειδητοποίησαν ότι

συμπεριλαμβανομένου και ενός πρώην καθηγητή πανεπιστημίου,

είπαν "Δεν είσαι άστεγη. Για πιο λόγο στα αλήθεια βρίσκεσαι εδώ;"

Οι υπόλοιποι άστεγοι δεν με έβλεπαν ως άστεγη,

αλλά εγώ με έβλεπα.

Τότε ο καθηγητηής άκουσε την ιστορία μου και είπε

" Έχεις δουλειά, έχεις ελπίδα"

"Οι πραγματικά άστεγοι δεν έχουν ελπίδα."

Μια παρενέργεια της φαρμακευτικής αγωγής της κλινικής για την κατάθλιψη μου,

με άφησε με τάσεις αυτοκτονίας. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα,

"Άμα αυτοκτονήσω κανείς δεν θα το προσέξει."

Δεν πέρασε πολύς καιρός και μία φίλη μου είπε ότι

άκουσε πως ο Tim Russert

ένας διεθνώς αναγνωρισμένος δημοσιογράφος

μιλούσε για εμένα στην εθνική τηλεόραση

Σχετικά με μια έκθεση που έγραψα για τον πατέρα μου,

ενα χρόνο πριν τον θάνατο του, και το οποίο ανέφερε ο Tim στο νέο του βιβλίο.

Ήταν σε μια εκπομπή και μιλούσε για το γράψιμο μου.

Όταν συνειδητοποίησα ότι ο Tim Russert, πρώην μεσολαβητής του Meet the Press,

μιλούσε για το γράψιμο μου,

ενώ εγώ ζούσα μέσα σε ένα βαν στο πάρκινγκ του Wal-Mart,

Άρχισα να γελάω.

και εσείς θα έπρεπε.

(Γέλιο)

Άρχισα να γελάω

γιατί είχα φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι,

είμαι συγγραφέας ή μια άστεγη γυναίακα;

Έτσι πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και βρήκα το βιβλίο του Tim.

Στάθηκα εκεί και ξαναδιάβασα την έκθεση μου.

Και έκλαψα.

Διότι ήμουν συγγραφέας.

Ήμουν συγγραφέας.

Λίγο μετά μετακόμισα πίσω στο Tennessee.

Και έμενα εναλλάξ είτε στο φορτηγάκι είτε στον καναπέ κάποιου φίλου.

Άρχισα να γράφω και πάλι.

Μέχρι το καλοκαίρι του επόμενου έτους ήμουν και πάλι εργαζόμενη δημοσιογράφος.

Κέρδιζα βραβεία. Ζούσα σε δικό μου διαμέρισμα.

Δεν ήμουν πλέον άστεγη.

Και δεν ήμουν πια αόρατη.

Χιλιάδες άνθρωποι εργάζονται με πλήρη ή με ημιαπασχόληση,

και ζούν μέσα στα αυτοκίνητα τους.

Αλλά η κοινωνία εξακολουθεί να στιγματίζει και να ενοχοποιεί

αυτούς που ζουν στο αυτοκίνητο τους ή στους δρόμους.

Έτσι οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι άστεγοι, γενικότερα παραμένουν αόρατοι.

Αλλά αν ποτέ συναντήσετε έναν από αυτούς,

πλησιάστε τον και ενθαρρύντε τον προσφέροντάς του ελπίδα.

Το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα άμα έχει ελπίδα.

Και δεν βρίσκομαι εδώ για να αντιπροσωπεύσω τους άστεγους.

Ούτε βρίσκομαι εδώ να σας ενθαρρύνω να δώσετε χρήματα στον επόμενο άστεγο που θα συναντήστε.

Αλλά είμαι εδώ να σας πω ότι σύμφωνα με την εμπειρία μου,

τους ανθρώπους δεν τους χαρακτηρίζει ο τόπος διανομής τους,

ούτε το μέρος που κοιμούνται,

ή πως είναι η ζωή τους κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Πριν τρία χρόνια ζούσα μέσα σε φορτηγάκι

σε ένα χώρο στάθμευσης του Wal-Mart.

Και σήμερα είμαι ομιλήτρια του TED.

Η ελπίδα πάντα, μα πάντα, βρίσκει τον τρόπο. Ευχαριστώ

(Χειροκρότημα)