Ernesto Sirolli: Birine yardım etmek mi istiyorsun? Kapa çeneni ve dinle!

Bütün iyi niyetli yardım kuruluşu çalışanları bir problemden haberdar olduklarında; gidip sorunu halledebileceklerini düşünür. Bu, Ernseto Sirolli'nin eğlenceli ve coşkulu konuşmasında, çaylaklara, insanlara yardım etmenin ilk adımı olarak dinlemek ve onların kendi girişimci ruhlarından faydalanabilmesini öneriyor. Ernesto'nun bu tavsiyesi bütün girişimcilere yardım edecektir.

Yaptığım her şey yani profesyonel olarak yaptığım

hayatımdaki her şey

Afrika'da genç birisi olarak çalıştığım yedi yıl boyunca şekillendi.

1971'den 1977'e kadar

Genç görünüyorum, ama genç değilim --(Gülüşmeler)

Zambia, Kenya, Fildişi Sahili, Cezayir, Somali'de çalıştım

Afrika ülkelerinin beraberliğinde teknik iş birliği projelerinde çalıştım.

Bir İtalyan STK (Sivil Toplum Kuruluşu) için çalıştım

ve Afrika'da kurduğumuz her bir proje

başarısız oldu.

Ve ben perişan oldum.

21 yaşımdayken, "Biz, İtalyanlar iyi insanlarız

ve Afrikada gayet iyi işler yapıyoruz." diye düşünüyordum,

"Dokunduğumuz her şeyi mahvettiğimiz" gerçeği yerine.

Benim ilk kitabıma ilham veren, bizim ilk projemiz:

"Zambezi nehrinin küçük dalgalanmaları" adında

biz İtalyanlar'ın bir projesiydi.

Zambiya insanlarına nasıl tarım yapacaklarını öğretecektik.

Her neyse, Güney Zambiya'ya elimizde İtalyan tohumları ile

inanılmaz güzellikteki

Zambezi nehrinin aşağıya doğru aktığı vadiye vardık

ve sonra yerel insanlara nasıl İtalyan domateslerini yetiştirebileceklerini öğrettik

ve kabak ve...

ve tabii ki yerel insanlar kesinlikle yaptığımız bu işle

hiç ilgilenmediler, ardından gelip çalışmaları için ödeme yaptık

ve bazı zamanlarda ortaya çıkmaya başladılar --(Gülüşmeler)

Biz yerel insanlara şaşıp kalmıştık

böyle güzel vadide, hiç tarımın olmamasına çok şaşırmıştık.

Yerel insanlara "Neden hiç bir şey yetişmediğine" dair sormak yerine

sadece: "Allah'a şükür, biz buradayız." dedik. --(Gülüşmeler)

"Küçük bir zaman diliminde, Zambiya insanlarını açlıktan kurtarıyorduk"

ve tabii ki, Afrika'daki her şey çok güzelce yetişti.

İnanılmaz domatesler topladık. İtalya'da şu büyüklükteyken,

Zambiya'da böyle kocaman yetişti.

Biz buna inanamamıştık, Zambiyalılara diyorduk ki:

"Bak, tarım yapmak ne de kolaymış"

Domatesler güzel, olgun ve kırmızıyken

bir gece ansızın, nehrin öte yakasından 200 su aygırı ortaya çıktı

ve bütün her şeyi yediler (Gülüşmeler)

Ve biz Zambiyalılara diyorduk ki: "Aman Allah'ım, su aygırları!"

ve Zambiyalılar dediler ki: "Evet, işte burada tarım olmamasının sebebi"

-"Neden bunu daha önce söylemediniz?" -"Hiç sormadınız ki."

Afrika'nın etrafında beceriksizce dolananların sadece İtalyanlar olduğunu düşünmüştüm

ama sonra Amerikalılar'ın yaptıklarını gördüm

İngilizler'in neler yaptıklarını, Fransızlar'ın neler yaptıklarını

ve onların neler yaptıklarını gördükten sonra

Zambiya'daki projemiz hakkında gayet gururlanır hale geldim

Çünkü, gördüğünüz gibi biz en azından su aygırlarını besleyebilmiştik

Saçmalıkları bir görmelisiniz -- (Alkış)

Masum Afrika insanının maruz kaldığı,

ipe sapa gelmez şeyleri bir görmelisiniz.

Bir kitap okumak isterseniz

Zambiyalı kadın ekonomist

Dambisa Moyo'nun "Dead Aid" (Ölü Yardım) kitabını okuyun.

2009 yılında yayımlanmış.

Biz Batılı bağışçı ülkeler Afrika kıtasına son 50 yıl içinde

tam iki trilyon Amerikan doları bağışlamışız,

Size bu parayla verdiğimiz zarardan bahsetmeyeceğim.

Sadece gidin ve onun kitabını okuyun.

Afrikalı bir kadından, verdiğimiz zararı okuyun

Biz Batılı insanlar emperyalist, sömürgeci, misyoneriz

ve insanlarla anlaşmanın yanlızca iki yolu var:

Onlara ya dayatmacı (Patronize) ya da babacan(Paternalistic) davranabiliriz.

[İngilizce'de] İki kelimenin kökü de 'pater'den geliyor

anlamı "baba" olan.

Lakin iki farklı şeyi kastediyorlar.

Babacan (Paternalistik): Farklı kültürden her kimse

benim çocuklarımmış gibi davranırım. "Sizleri çok seviyorum"

Dayatmacı (Patronizing): Farklı kültürden her kimseye

benim hizmetçilerimmiş gibi davranırım.

Bu sebepten beyaz insanlar Afrika'da "bwana" diye çağırılır, "patron" yani...

Suratıma bir tokat yemiştim, okuduğum:

Schumacher tarafından yazılmış: "Small is Beautiful"u (Küçük Güzeldir) okurken ve diyor ki:

"ekonomik gelişmede her şeyden önce, eğer insanlar

onlara yardımcı olunmasını istemezse, onları yalnız bırakın"

Bu yardımın ilk temel prensibi olmalıdır.

Yardımın ilk kuralı, saygıdır.

Bu sabah, konferansın açılışını gerçekleştiren beyefendi

yere bir çubuk koydu ve dedi ki:

"Yapabilir miyiz -- Bir şehir düşünebilir misiniz ki:"

"Neo-Sömürgeci olmasın?"

27 yaşıma geldiğimde,

insanlara sadece cevap vermeye karar verdim

ve 'Teşebbüsü Basitleştirme' adını koyduğum bir sistem geliştirdim:

hiçbir şey başlatmadığınız,

hiç kimseye motivasyon vermediğiniz ama yerel tutkunun hizmetçisi,

yerel insanların hizmetçisi olduğunuz,

daha iyi bir insan olmayı hayal edenlere odaklanan bir şey.

Bunun için ne yapmanız gerekiyor: -- Çenenizi kapatın,

Bir topluluğu herhangi bir fikirle gitmeyin,

yerel insanla beraber oturun.

Biz ofislerden çalışmayız

Kafede buluşuruz, pablarda buluşuruz.

Hiç altyapımız yoktu.

Ve ne yaptık: Sadece, ardakaş olduk

ve o kişinin ne yapmak istediğini bulduk.

En önemlisi tutkudur.

Birisine bir fikir verirsiniz.

Eğer o insan yapmak istemezse,

siz daha ne yapacaksınız?

Bir kadının kendi gelişimi için tutkuya sahip olması

en önemli şeydir.

Bir erkeğin kendi kişisel gelişimi için tutkuya sahip olması

en önemli şeydir.

Sonra biz gidip, bilgiyi bulmalarına yardım ettik

çünkü dünyadaki hiç kimse tek başına başaramaz.

Fikri olan kişi, bilgiye sahip olmayabilir,

ama bilgi ulaşılabilirdir.

Yıllar yılı önce, şöyle bir fikir geldi:

Neden bir kez olsa bile, topluluğa gidip

onlara ne yapacaklarını söylemeden; Neden bir kez de olsa

onları dinlemiyoruz? Ama zümre toplantılarıyla değil.

Size bir sır vereyim.

Zümre toplantılarında bir sorun vardır.

Girişimciler asla katılmaz

ve halka açık toplantılarda kendi paralarıyla ne yapmak istediklerini

veya fark ettikleri fırsatları

size hiç söylemezler.

Yani, planlama bu kör noktaları içerir.

Topluluğun içindeki en akıllı insanları dahi bilemezsiniz,

çünkü, onlar sizin halka açık toplantılarınıza gelmez.

Ne yaptık, biz bire bir çalıştık,

bire bir çalışmak için, oluşturmanız gereken

daha önce hiç yapılmamış olan bir sosyal altyapı oluşturmanız gerekir.

Yeni bir uzmanlık alanı oluşturmak zorundasınız.

Bu alan, girişimin aile doktorudur.

İşin aile doktoru, senin evinde, mutfağında, kafede

senin yanında oturur

ve tutkunu gerçeğe dönüştürecek

kaynakları bulmanıza yardımcı olur.

Bunu denemeye batı Avustralya, Esperance'de başladım

O zamanlar, doktoramı yapmaktaydım,

'Dayatma'(Patronizing) saçmalığından
kaçış yolunu bulmaya çalışıyordum

hani şu ne yapmanız gerektiğini söyleyen.

Esperance'de ilk yılda yaptığım

sadece sokaklarda yürümek oldu ve üç gün içinde

ilk müşterimi kabul ettim, ilk kişiye yardım ettim

bu kişi Maori'ydi(Yeni Zellanda yerlisi), garajındaki balık tütsülüyordu;

bunu Perth'deki restoranlara satabilmesine yardım ettim,

bi' düzen kurduk ve sonra başka bir balıkçı bana gelip dedi ki:

"Maori'ye yardım eden sendin, değil mi? Bize de yardım eder misin?"

Ve beş balıkçıya beraber çalışmaları üzerine yardım ettim

ve yakaladıkları güzelim ton balığını Albany'deki konserve fabrikasına

kilosu 60 cent'e satmak yerine;

alıp bunları; sushi için Japonya'ya kilosu 15 dolardan vermenin yolunu bulduk.

Çiftçiler benimle konuşup dediler ki:

"Hey, sen onlara yardım ettin. Bize de yardımcı olur musun?"

Bir yılda, 27 proje devam ettirdim,

ve hükumet gelip bana sordu:

"Bunu nasıl yaptın?"

Nasıl yaptın bunu --?" Onlara dedim ki: "Ben çok, çok,çok zor bir şey yaptım"

"Çenemi kapattım ve onları dinledim." (Gülüşler)

Sonra --(Alkışlar)

Sonra hükümet dedi ki: "Bir kez daha yap." (Gülüşler)

Biz bunu tüm dünyada 300 zümre içinde yaptık.

40.000 işletmenin başlayabilmesine yardım ettik.

Yalnızlıktan ölen yeni bir

girişimci nesli var.

Tarihteki en iyi yönetici danışmanlarından birisi olan Peter Drucker

Birkaç yıl önce 96 yaşında öldü.

Peter Drucker iş hayatına atılmadan önce

felsefe profesörüydü.

Peter Drucker şöyle derdi:

"Planlama aslında

bir girişimin topluluğu ve ekonomisi ile uyuşmaz."

Planlama girişimciliğin ölüm öpücüğüdür.

Yani, Christchurch'ü yeniden inşa edeceksiniz

Christchurch'deki en akıllı insanların kendi enerjileri ve kendi paralarınıyla

ne yapmak istediklerini bilmeden inşa edeceksiniz.

O insanların hangi yolla size gelip,

anlatabileceğini öğrenmek zorundasınız.

Onlara gizlilik, mahremiyet teklif etmek zorundasınız

Onlara yardım ederken muhteşem olmalısınız

ve sonra onlar gelecek ve birken bin olup gelecekler

10.000'lik insanların içindeki zümreden, 200 müşteriye ulaştık

400.000'lik bir zümreyi düşünebiliyor musunuz,

zekalarını ve tutkularını?

Bu sabah en çok hangi sunumu alkışladınız?

Yerel, tutku dolu insanlardı. İşte sizin alkışladığınız onlardı.

Yani diyorum ki:

Girişimcilik neyin üzerinde olduğudur.

İlk Sanayi Devriminin sonuna geldik --

yenilenemeyen fosil yakıtlar, üretim--

ve hepsi birleşince, sürdürülebilir olmayan bir sisteme sahibiz.

İçten yanmalı motor sürdürülebilir değil.

Bakım yapmak için Freon kullanmak artık sürdürülebilir değil

Bakmamız lazım gelen şey: Bizim

7 Milyar insan için sürdürülebilir bir biçimde

nasıl beslediğimiz, tedavi ettiğimiz, eğittiğimiz, ulaştırdığımız, haberleştirdiğimiz.

Bu teknoloji daha yok.

Böyle çevreci bir teknolojiyi kim keşfedecek

Üniversiteler mi? Unutun bunu!

Hükumet mi? Hadi oradan!

Bunu sağlayan girişimciler olacak ve daha şimdiden yapıyorlar

Füturistik bir dergide yıllar önce okuduğum

çok hoş bir hikaye vardı.

Bir grup uzman, toplanmış

New York'un 1860'dan sonraki geleceği üzerine tartışıyorlar.

1860'da bir araya gelen, uzmanlar,

100 yıl sonra New York şehrine ne olacağı hakkında

beyin fırtınası yapmış

ve mütabık oldukları sonuç:

New York şehri 100 yıl sonra olmayacak

Neden? Çünkü baktıkları grafik diyor ki:

Nüfus bu oranda artmaya devam ederse,

New York etrafına bu nüfusu yerleştirmek için

altı milyon ata ihtiyaçları olacak

ve altı milyon atın oluşturacağı dışkı

altından kalkılamayacak bir hal almış olacak.

Zaten o dışkı içinde boğuldular. (Gülüşmeler)

Yani 1860'da, insanlar sadece kirli teknolojiyi görmekteydiler

bunun New York'un önünü keseceğini düşündüler.

Ne oldu peki? 40 yıl sonra,

1900'de Amerika Birleşik Devletleri'nde 1001 adet

araç üretim fabrikası vardı. -- 1001 adet.

Farklı bir teknoloji bulmak fikri

yayılmışti

ve küçük, ufacık fabrikalar kurulmuştu.

Dearborn, Michigan. Henry Ford

Herneyse, girişimcilerle çalışmanın bir sırrı vardır.

Öncelikle, onlara mahremiyet teklif etmek zorundasınız

Aksi takdirde gelip sizinle konuşmayacaklardır.

Sonra onlara kesinlikle adanmış,

tutkuyla çalışmaya hazır olmalısınız

ve ardından girişimcilik hakkındaki gerçeği onlara söylemek zorundasınız

En küçük firmadan, en büyük şirkete kadar,

üç şeyi gayet güzelce yapabiliyor olmalı:

Fantastik olması gereken satılacak bir ürün,

fantastik bir pazarlama yapmanız

ve şahane finansal yönetime sahip olmanız gerekiyor.

Bilin bakalım ne oldu?

Henüz hiç bir insanoğlu ile tanışmadık ki

yapıp, sattıktan sonra parasını kollayabilsin

Yok böyle birisi.

O kişi daha doğmadı.

Araştırıp durduk ve

dünyanın 100 ikonik şirketini inceledik

Carnegie, Westinghouse, Edison, Ford,

bütün yeni şirketleri, Google, Yahoo.

Bu tüm şirketleri dünyada başarılı kılan bir şey var

ortak bir noktada buluştukları sadece tek bir şey:

Hiçbirisi tek bir kişi tarafından başlatılmadı.

Şimdilerde 16 yaşındakilere Northumberland'da girişimciliği öğretiyoruz

ve derse başlarken

Richard Branson'un otobiyografisinin ilk iki sayfasını onlara veriyoruz

ve 16 yaşındakilerin görevi

Richard Branson'un otobiyografisinin ilk iki sayfasında

Richard kaç defa 'ben' kelimesini kullanmış

ve kaç defa 'biz' kelimesini kullanmışsa altını çizmek.

Hiç "Ben" kelimesini kullanmamış ve 32 defa "biz" kelimesini kullanmış

Başladığında, yalnız değildi.

Hiç kimse, yalnızken bir şirket kuramaz. Hiçbir kimse

Öyleyse biz zümre oluşturabiliriz

bir küçük iş tecrübesi olan kolaylaştırıcıların içinde bulunduğu

kafelerde, barlarda oturan ve sizin adanmış arkadaşlarınız;

size gidip, şu beyefendi için neler yaptıysa yapacak

bu masalsı destanı anlatacak,

"Neye ihtiyacın var?" diye size kim soracak

"Ne yapabilirsiniz? Bunu başarabilir misiniz?

Pekala, Satabilir misin? Paranı çekip çevirebilir misin?"

-"Oh, hayır, Bunu yapamam." -"Bu iş için birini bulmamı ister misin?"

Zümreleri harekete geçiriyoruz.

'Teşebbüsü Basitleştirme'yi destekleyen gönüllülerden bir grup,

kaynakları ve insanları bulmanıza yardım ediyor

ve bir yerel insanların aklı ile

bir mucize keşfettik ki:

İnsanların kendi içindeki tutkuyu, enerjiyi

ve hayal gücünü yakaladıkça

kültürel ve ekonomik değişimi sağlayabilmeniz mümkündür.

Teşekkürler. (Alkış)