Nire buruko ahotsak

Itxuraz, Eleanor Longden beste edozein ikasle bezalakoa zen, pozik hasi zen unibertsitatean beste inolako kezkarik gabe. Hori horrela izan zen bere buruko ahotsak hitz egiten hasi ziren arte. Hasieran ez ziren kaltegarriak, baina bere barneko narratzaile haiek gero eta antagonista eta diktatorialagoak ziren, azkenean bere bizitza amesgaizto bat bihurtu zen arte. Eskizofrenia diagnostikatuarekin, drogaturik eta nola lagundu ez zekien sistema batetik at, Longdenek buruko osasuna berreskuratu arte egin zuen ibilbidearen istorio hunkigarria kontatzen du. Aipatzen duenez, ahotsak entzuten ikasiaz lortu zuen bizirautea.

Unibertsitatera joateko etxetik atera nintzen

lehen eguna, egun argia zen,

baikortasunez eta esperantzaz betea.

Eskolan ongi ibilitakoa nintzen. Itxaropen altua zegoen niregan,

eta pozik hasi nintzen ikasle bizitzarekin, klaseetan

festetan eta trafikoko kono lapurretan.

Baina itxura, noski, engainagarria izan daiteke,

eta neurri batean, pertsona gogotsu hau,

klaseetara joaten zena eta trafikoko konoak lapurtzen zituena,

estaldura besterik ez zen, ongi egindakoa eta konbentzitzen duena izan arren.

Azpian, ni oso zoritxarrekoa nintzen, dudaz betea,

eta batez ere izutua -

beste pertsonez, etorkizunaz, porrotaz eta

barruan sentitzen nuen hutsuneaz beldurtua.

Baina oso ongi ezkutatzen nuen eta kanpotik

esperantza eta aspirazio guztiak zituen

norbait nirudien.

Eta indartsua izatearen fantasia hori hain zen erabatekoa

ni ere engainatu ninduela,

eta lehen sehilekoa bukatu eta bigarrena hastear

zegoela, ez zegoen modurik inork gertatuko

zena aurreikusteko.

Mintegi batetik ateratzen ari nintzen hasi zenean,

ahopeka abesten, poltsarekin jolasean

nindoala aurretik ehundaka aldiz egin nuen bezala,

bat-batean ahots bat entzun nuen lasaitasunez esanez,

"Bera gelatik ateratzen ari da."

Ingurura begiratu, eta han ez zegoen inor,

baina komentarioaren argitasunagatik eta sendotasunagatik

ezin zitekeen akats bat izan.

Aztoratuta, nire liburuak eskaileratan utzi eta etxera

alde egin nuen, baina han zegoen berriz.

"Bera atea irekitzen ari da"

Hau hasiera izan zen. Ahotsa iritsi zen.

Eta ahotsak jarraitu egin zuen,

egunak eta asteak, behin eta berriz,

egiten nuen guztia hirugarren pertsonan kontatzen.

"Bera liburutegira doa."

"Bera klasera doa"

Neutrala zen, ez zuen ezer egiten, eta denbora pasa ahala

bitxiki lagungarri eta lasaigarria,

nahiz eta batzutan kanpo lasaitasun horrek ihes egiten ziola nabaritu nuen.

Batzutan, nik espresatzen enituen emozioak deskribatzen zituen.

Beraz, adibidez, ni haserre nengoela, askotan egiten nuen bezala

ezkutatu egin behar banuen, sentitzen nuena ezkutatzeko joera bainuen,

orduan ahotsak frustratuta zirudien.

Bestela, inoiz ez zen maltzur edo kezkagarria,

momentu horretan argi zegoen arren,

nire emozioei buruz zerbait esateko zuela,

batez ere emozio horiek

urrunak eta eskuragaitzak baziren.

Orduan akats ikaragarria egin nuen,

ahotsarena lagun bati aipatu nionean, ikaratuta zegoen.

Ezkutuko prozesu bat martxan jarri zen,

pertsona normalek ahotsik entzuten ez zutela jakitea

eta zerbait oso gaizki zebilela konturatzea.

Halako beldur eta errezeloa kutsakorra zen.

Bat-batean ahotsak ez zirudien hain ona,

eta lagunak medikuarenera joateko behin eta berriz esan zidanean,

behar bezala onartu nuen, baina hau nire

bigarren akatsa izan zen.

Unibertsitateko familia medikuari

arazoari buruz pentsatzen nuena esaten ibili nintzen:

antsietatea, autoestimu baxua, etorkizunari beldurra,

eta indiferentziazko jarrera izan zuen

ahotsa aipatu nuen arte,

boligrafoa erori zitzaion, bueltaka hasi zen eta

egiazko interesarekin galderak egiten hasi zen.

Eta egia esan behar badut, interesa eta laguntza bila nenbilen desesperatuta,

eta nuen narratzaile arraroaz hitz egin nion.

Eta beti nahi izan dut, momentu horretan, ahotsak esan izan balu,

"Bere hilobia zulatzen ari da"

Psikiatra batengana bidali ninduten, eta era berean

ahotsaren presentzia begirada ilun batekin hartu zuen,

ondoren esaten nuen guztia erokeria

izango balitz bezala hartuz.

Adibidez, nik ikasleen TV kate bateko kide nintzen,

eta campusean berriak ematen genituen,

eta berandutzen ari zen kontsulta batean,

esan nion, "Barkatu, baina joan beharra dut.

Seitan berriak irakurri behar ditut."

Orain, nire historia klinikoan jartzen duenez,

Eleanorrek telebista berriemaile izateari buruzko aluzinazioak ditu.

Momentu horretan, gertaerek

oso azkar gainditu ninduten.

Ospitaleratze bat, lehena askoren artean,

eskizofrenia diagnostikoa ondoren,

eta azkenik, denetan okerrena, nire buruari

eta nire etorkizunari buruzko sentsazio toxiko eta kezkagarria,

humilazioz eta desesperazioz betea.

Baina ahotsa esperientzia gisa ikusi beharrean,

sintoma moduan ikustera animatu ninduten,

eta hari nion beldurra eta erresistentzia handitu egin ziren.

Oinarrian, nire buruaren aurkako jarrera

erasokorra edukitzea esan nahi zuen,

nolabaiteko gerra zibil psikikoa,

eta ondorioz ahots kopurua handitu egin zen,

eta mehatxuak gero eta handiagoak ziren.

Ezintasunez eta esperantzarik gabe, amesgaiztoko

barne mundu horretara erretiratu nintzen,

eta ahotsak nire jarraitzaile

eta bidelagun izatera behartuta nengoen.

Adibidez esaten zidaten, beraien laguntza hartzeko

duintasunik banuen, beraiek nire bizitza lehen

zen bezalakoa izatera bueltatzen lagunduko zidatela.

Gero eta xelebreagoak ziren betebehar zerrenda jarri zidaten,

Hercules gisako lan batzuk bezala.

Lan txikiak ziren hasieran, besteak beste

hiru ile kentzea,

baina gero eta muturrekoagoak bihurtu ziren,

eta nire buruari min egiteko aginduetara iritsi ziren,

eta bereziki agindu dramatikoa jaso nuen:

"Ikusten duzu horko irakasle hori?

Ikusten duzu ur baso hori?

Irakasleari burutik behera bota behar diozu beste ikasle guztien aurrean"

Egin egin nuen, eta ez dago esan beharrik ez

ninduela fakultatean begiko egin.

Ondorioz, beldurrezko, saiheste,

mesfidantza eta gaizki ulertzez beteriko ziklo anker bat hasi zen

eta borroka horretan indarrik gabe,

adiskidetzea edo bakea berrezartzeko gaitasunak gabe sentziten nintzen.

Bi urte ondoren, hondatzea izugarria zen.

Ordurako, eromenezko errepertorio osoa nuen:

ahots beldurgarriak, ikuspegi barregarriak,

irudipen xelebre eta sendaezinak.

Nire egoera psikikoa diskriminaziorako,

ahozko abusurako eta eraso

fisiko zein sexualerako katalizatzaile izan zen.

Nire psikiatrak esan zidan moduan,

"Eleanor, hobeto zeundeke minbizia bazenu,

eskizofrenia baino errazago sendatzen baita"

Dignostikatu, drogatu eta baztertua izan nintzen,

eta ordurako nire buruko ahotsek hain

aztoratuta ninduten, haiek ateratzeko buruan

zulo bat egiten ere saiatu nintzela.

Orain, urte haietako hondakinei eta desesperazioa begira,

iruditzen zait leku hartan norbait hil zela, eta

oraindik, beste norbait salbatu zela.

Hautsitako eta sorgindutako pertsona batek hasi zuen ibilbide hura,

eta handik sortu zen pertsona bizirik, aurrera jarraitzen duen

pertsona da, eta azkenean hasieran izan behar

zuen pertsona da.

Pertsona askok mindu naute bizitzan,

eta denak gogoratzen ditut,

baina pentsamendu horiek ahulak dira

lagundu didaten pertsona guztienekin alderatuz.

Horrelakotik atera diren lagunak, ahots entzule lagunak,

adiskideak eta lankideak;

inoiz etsi ez zuen ama,

bazekiena egun batean berarengana itzuliko nintzela,

eta irrikaz itxarongo zidana behar bezain beste;

denbora laburrez nirekin lan egin zuen medikua,

errekuperazioa posiblea izateaz gain,

sahiestezina zela pentsatu zuen hura.

Berriz gaixotu nintzen hartan nire familiari

honakoa esan ziona, " Ez etsi. Uste dut

Eleanor honetatik aterako dela.

Batzutan, badakizue, Maiatzan elurra egiten duela,

baina uda beti etortzen da azkenean."

Hamalau minutu ez dira nahikoak

nirekin eta niregatik borrokatu zuten pertsona

eskuzabal eta on guztiei behar bezalako merezimendua

onartzeko, agoniaz eta bakardadez betetako

leku hartatik itzultzeko zain egon zirenei merezimendua onartzeko.

Baina denen artean, adorezko babes bat osatu zuten,

sormenez, osotasunez eta zorroztasunez beteriko sinesmena zuten,

sendatuko nintzenaren erabateko sinesmena.

Pertsona horiek salbatzen lagundu zidatela esan ohi nuen,

baina orain badakit zerbait askoz

garrantzitsuagoa egin zutela, indarra eman zidaten

neroni sendatzeko,

eta batez ere, beti susmatu izan nuen zerbait

ulertzen lagundu zidaten:

nire ahotsak bizitutako gertaera traumatikoei

erantzun bat ziren, esanahiz beteriko erantzunak, bereziki

haurtzaroko gertaerei eta ez zirela nire etsaiak,

konpondu zitezkeen arazo emozionalen ikuspegi bat zirela konturatzen lagundu zidaten.

Hasieran, hau oso zaila zen sinisteko,

beste gauzen artean ahotsak mehatxuzkoak eta

etsaitasunezkoak ziruditelako, beraz, oinarrizko

lehenengo pausoa esanahi metaforikoa hasieran

egia zehatz bat zela uste nuenetik bereiztea izan zen.

Adibidez, nire etxea erasotzea mehatxatzen zuten ahotsetatik,

interpretatzen ikasi nuen munduarekiko beldurra

eta ziurgabetasuna zirela, benetazko arrisku objektiboa baino.

Hasieran, sinestu egiten nituen.

Gogoratzen dut, adibidez, nire gurasoen gelako

atearen kanpoaldean gauez eserita egotea,

egiazkoa zirudien ahotsen mehatxuaz babesteko.

Nire buruari min egitearekin halako arazoa nuen,

nire etxeko ia tresna guztiak gordeta zeudela,

eta azkenean plastikozko sardeska batekin min egiten saiatu nintzen,

eta gelaren kanpoaldean eseri nintzen,

zerbait gertatzeko zain.

Zera zirudien, " Ez sartu nirekin.

plastikozko sardeska bat dut!"

Estrategikoa.

Baino ondoren, erantzun erabilgarriago bat aurkitu nuen,

hitzen atzean zegoen mezua aurkitzen saiatzen nintzen,

eta hitzek etxetik ez ateratzeko esaten zidatenean,

eskertu egiten nuen, nire segurtasun faltaz

konturatzen bainintzen --

eta hortaz konturatuz, zer edo zer positiboa egin nezakeen --

aurrera segi eta ziurtatu besteei eta neri

seguru geundela eta ez genuela zertan berdurrik eduki.

Ahotsei mugak jartzen nizkien,

eta horiekin ziurtasunez erlazionatzen saiatzen nintzen,

errespetuz baina, komunikazio eta elkarlan

prozesu motel bat martxan jarriz.

Biek batera ikasi eta bata bestea laguntzeko gai ginen.

Guzti honen bidez azkenean konturatu nintzen

ahots bakoitza nire buruaren aspektu ezberdinekin

lotuta zegoela, eta bakoitzak

prozesatzeko eta konpontzeko aukerarik eduki ez nuen

emozioekin erlazio zuzena zuela,

sexu abusu eta erasoen trauma,

haserrea, lotsa, errua eta auto estimu baxua.

Ahotsek minaren lekua hartu zuten eta

hitzak jarri zizkioten min horri,

eta horietako aurkikuntza handienetako bat

ahotsik erasokor eta kaltegarrienak gehien

mindutako nire zatien errepresentazioak

zirela konturatzea izan zen.

Eta horrela, ahots horiek zirela

zaintza eta gupida gehienak behar zutela.

Eta jakinduria honekin azkenean

lur jota egotetik, berriz ere martxan jarri,

arazo bakoitza ahots batek errepresentatuta,

nire botikak pixkanaka kendu,

eta psikiatriara bueltatu nintzen, baina oraingoan beste aldetik.

Ahotsak iritsi eta hamar urtera, azkenean graduatu nintzen,

psikologia ikasketetan unibertsitateak

jarri duen notarik onenarekin, eta urte bat geroago,

masterreko onenarekin. Bide batez,

esan dezagun ez dagoela batere gaizki emakume ero batentzat.

Egia esan, ahotsetako batek erantzunak diktatu

zizkidan azterketan, beraz teknikoki tranpa egitea dela uste dut.

(Barreak)

Eta zintzoa izateko, batzuetan beraien atentzioa gustatzen zitzaidan.

Oscar Wildek esan zuen moduan, zuri buruz hitz egitea

baino okerragoa da inork ezer ez esatea.

Gainera, oso ondo konpontzen zara ezkutuan entzuten,

bi elkarrizketa batera entzuteko gai baitzara.

Beraz, ez da guztiz txarra.

Osasun mentaleko zerbitzuetan lan egin dut,

hitzaldietan hitz egin dut,

liburu kapituluak eta artikuluak argitaratu ditut,

eta behin eta berriz errepikatzen dut

ondorengo kontzeptu honen garrantzia:

psikiatrian galdera garrantzitsua ez da,

zer gertatzen zaizu, baizik eta

zer gertatu zaizu.

Eta bitartean, nire ahotsak entzun nituen,

azkenean horiekin pakean eta errespetuan bizitzen ikasi nuen,

eta nirekiko gupida, onartze eta errespetu sentsatzio

handiagoa erakusten dute.

Eta gogoratzen dut inoiz bizitu dudan unerik zoragarriena,

bere ahotsekin erabat izuturik zegoen emakume bati laguntzen,

lehen aldiz konturatu nintzela,

neroni ez nengoela izuturik,

eta beste norbait laguntzeko gai nintzela.

Orain oso harro nago Intervoicen kide izateagatik,

International Hearing Voices Movement erakundeko kide izateagatik,

Marius Romme irakaslearen eta Sandra Escher doktorearean

lanean onarritutako ekimenaren parte izateagatik.

Beraiek, ahotsak bizirauteko estrategia direla diote,

zentzuzko erreakzio bat zentzuzkoa ez den egoera bati,

eta ez dira jasan beharreko eskizofreniaren sintoma zentzugabe bat,

baizik eta aztertu beharreko esperientzia

esanguratsu bat.

Elkarrekin, ahotsak entzutea errespetatu eta

ulertzen duen gizarte bat ikusi eta aldarrikatu nahi dugu,

ahotsak entzuten dituztenen beharrak babesten dituen gizartea,

eta eskubide guztiak dituzten biztanleak bailiran baloratzen dituena.

Horrelako gizarte bat ez da posiblea bakarrik,

dagoeneko badator.

Chavez aipatuz, behin aldaketa soziala hasi dela,

ez dago atzera bueltarik.

Ezin duzu harro sentitzen den pertsona makurrarazi.

Ezin duzu gehiago beldurtzen ez den

jendea zapaldu.

Niretzat, Hearing Voices Movement honen

lorpenak dira enpatia, laguntasuna, justizia

eta errespetua hitzak baino gehiago direla gogoraraztea,

usteak eta sinesmenak direla,

eta sinesmenak mundua aldatu dezake.

Azken 20 urteetan, Hearing Voices Movement ekimenak

ahotsak entzuten dituztenen sarea

sortu du 26 herrialdetan, bost kontinenteetan zehar,

duintasuna, elkartasuna eta ahalmena

gaixotasun psikikoa dutenen artean bultzatuz.

Esperantzan oinarritutako hizkuntza bat sortu da,

eta oinarrian, norbanakoaren

indarra aldarrikatzen duena.

Peter Levinek esan duen moduan, gizakia

izaki bakarra da,

sendatzeko berezko gaitasuna duena

eta jaiotzetiko gaitasun hori baliatzeko espiritu intelektuala duena.

Alderdi honetatik, gizarteko kideentzat,

ez dago norbaiten sendatze prozesua erraztea,

begirale egotea,

laguntzea, sufritzen ari den norbaiten

zama eramatea eta osatzearen esperantza

edukitzea baino pribilegio edo ohore handiagorik.

Era berean, larrialdiak eta zailtasunak pasa ditugunontzat,

esan nahi dut ez dugula gure bizitza bizitu behar

betirako gertatu zaizkigun gauzen mende.

Bakarrak gara. Ordezka ezinak.

Gure barnean dagoena ezin da kolonizatu,

kendu edo eraman.

Argia ez da inoiz itzaltzen.

Mediku zoragarri batek behin esan zidan bezala,

"Ez esan niri besteek zuri buruz esan dizutena.

Kontatu edozer zuri buruz."

Eskerrik asko.

(Txaloak)