< Return to Video

Μπάρμπαρα Κρούγκερ: Συμμετέχοντας στον διάλογο|Art21 "Extended Play"

  • 0:18 - 0:22
    [Barbara Kruger:
    Μέρος του διαλόγου]
  • 0:26 - 0:30
    Πώς γίνεται ένας απλός καμβάς
    επικαλυμμένος με χρώμα,
  • 0:30 - 0:32
    να αποκαλείται τέχνη;
  • 0:33 - 0:37
    Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι
    καλλιτεχνικής δημιουργίας...
  • 0:37 - 0:41
    ...ορισμένοι πιο προσιτοί στο ευρύ κοινό
    από ότι κάποιοι άλλοι...
  • 0:42 - 0:45
    ...Θυμάμαι ότι επισκεπτόμουν πινακοθήκες,
    σε νεότερη ηλικία…
  • 0:45 - 0:47
    …βαθιά τρομοκρατημένη!
  • 0:48 - 0:50
    Ορισμένα έργα απαιτείται
    να αποκωδικοποιηθούν.
  • 0:51 - 0:55
    Θεωρώ οτι η προσβασιμότητα στο έργο μου
    αποτελούσε πάντα καίριο ζήτημα για εμένα,
  • 0:55 - 0:59
    διότι και εγώ υπήρξα τυπικό παράδειγμα
    θεατή που δεν κατανοούσε,
  • 0:59 - 1:01
    που αγνοούσε τους κώδικες.
  • 1:15 - 1:17
    O φορέας Performa με προσέγγισε
  • 1:17 - 1:20
    και, κατά τη συζήτηση,
    αναφέρθηκε το πάρκο των skaters.
  • 1:20 - 1:22
    Αντέδρασα λέγοντας:
    «Αυτό θα ήταν φανταστικό».
  • 1:23 - 1:24
    «Το χρήμα έχει λόγο».
  • 1:25 - 1:26
    «Τίνος αξίες;»
  • 1:30 - 1:32
    Αυτές είναι ιδέες
    που πλανώνται στον αέρα
  • 1:32 - 1:36
    και ερωτήματα
    που θέτουμε μερικές φορές,
  • 1:37 - 1:41
    καθώς και ερωτήματα που δεν θέτουμε,
    παρότι θα έπρεπε.
  • 1:44 - 1:46
    Μεγάλωσα στο Newark
    του Νew Jersey.
  • 1:46 - 1:48
    Η μητέρα μου και ο πατέρας μου...
  • 1:48 - 1:51
    ...κανείς τους δεν έχει
    πανεπιστημιακά πτυχία.
  • 1:52 - 1:54
    Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα
    τριών δωματίων
  • 1:54 - 1:56
    και κοιμόμουν στο καθιστικό.
  • 1:57 - 2:02
    Ανέκαθεν είχα πλήρη συνείδηση
    του πώς ο τόπος καταγωγής μας,
  • 2:02 - 2:05
    το τι μας δίνεται
    και τι μας παρακρατείται,
  • 2:05 - 2:07
    καθορίζει τις κοινωνικές μας δυνατότητες.
  • 2:08 - 2:10
    Ήρθα στη Νέα Υόρκη.
  • 2:10 - 2:12
    Φοίτησα στο Parson’s για ένα χρόνο.
  • 2:13 - 2:15
    Ξεκίνησα να εργάζομαι
    ως λογιστική υπάλληλος
  • 2:16 - 2:18
    και, στη συνέχεια,
    ως τηλεφωνήτρια.
  • 2:19 - 2:22
    Ζώντας στο Nιούαρκ
    και αργότερα στη Νέα Υόρκη,
  • 2:22 - 2:24
    ίσως δεν διάβαζα τις εφημερίδες
    αλλά τις έβλεπα καθημερινά,
  • 2:24 - 2:27
    στο μετρό και παντού.
  • 2:27 - 2:30
    Ξαφνικά, έμαθα για τις θέσεις εργασίας
    στην εταιρεία Condé Nast.
  • 2:30 - 2:31
    Ήμουν τυχερή.
  • 2:31 - 2:35
    Με προσέλαβαν
    ως βοηθό γραφίστα.
  • 2:35 - 2:37
    Αν δεν προσέλκυα αναγνώστες,
  • 2:37 - 2:38
    θα με απέλυαν.
  • 2:38 - 2:39
    Περικοπή εικόνων.
  • 2:39 - 2:41
    Επιλογή γραμματοσειρών.
  • 2:41 - 2:44
    Ξεκινώντας, σκέφτηκα:
    «Θέλω να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια».
  • 2:44 - 2:46
    Όμως ήταν ένας διαφορετικός κόσμος.
  • 2:47 - 2:50
    Ένιωθα σαν καπνοδοχοκαθαριστής
    συγκριτικά με άλλους συναδέλφους μου.
  • 2:51 - 2:52
    Πήρα άδεια διαρκείας,
  • 2:52 - 2:57
    ώστε να ξεδιαλύνω τι μπορεί να σημαίνει
    το να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνιδα.
  • 2:57 - 2:59
    Θυμάμαι να ρωτώ τους γύρω μου:
  • 2:59 - 3:03
    «Μπορώ να είμαι καλλιτέχνιδα, επικολλώντας
    και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους;»
  • 3:03 - 3:05
    «Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».
  • 3:05 - 3:08
    Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα
    να χρησιμοποιήσω τη γραφιστική μου ευχέρεια,
  • 3:08 - 3:10
    ώστε να παράγω το έργο μου.
  • 3:11 - 3:13
    Μου αρέσουν
    οι λιτές γραμματοσειρές,
  • 3:13 - 3:17
    το είδος της σαφήνειας
    των γραμματοσειρών sans serif.
  • 3:19 - 3:23
    Αισθάνθηκα ότι το κόκκινο
    αιχμαλωτίζει την προσοχή.
  • 3:25 - 3:28
    Κατά κανόνα, δεν διέθετα χρήματα
    για έγχρωμες εκτυπώσεις εικόνων.
  • 3:29 - 3:32
    Πήγαινα στα παλαιοβιβλιοπωλεία,
    έβρισκα παλιά περιοδικά
  • 3:32 - 3:35
    και τα μετέτρεπα
    σε ασπρόμαυρες εικόνες.
  • 3:36 - 3:39
    Στην εποχή μας...
    το 1981...το 1983...
  • 3:39 - 3:43
    ...το να εκθέτεις το έργο σου
    σε καθιστούσε μέρος του διαλόγου.
  • 3:43 - 3:47
    Όταν άρχισε η ομάδα μου
    να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης
  • 3:47 - 3:49
    και να πωλούνται έργα μας,
  • 3:49 - 3:55
    σκέφτηκα: «Εφόσον το έργο μου εμπορευματοποιείται,
    υποχρεούμαι να βρω λύσεις».
  • 4:00 - 4:03
    Ζητήματα αξίας...εξουσίας...
  • 4:03 - 4:05
    ...δυστυχώς,
    δεν παύουν ποτέ να υφίστανται.
  • 4:19 - 4:21
    Η αρχιτεκτονική είναι η πρώτη μου αγάπη.
  • 4:21 - 4:24
    Χωροθετώ ιδέες.
  • 4:29 - 4:31
    Γνωρίζω ποιες περιοχές να εμπλέξω,
  • 4:31 - 4:35
    ώστε να ενεργοποιήσω έναν χώρο
    μέσω εικόνων και γραπτού κειμένου.
  • 4:42 - 4:43
    «Σκέψου όπως εμείς».
  • 4:43 - 4:45
    «Μίσησε όπως εμείς».
    «Νιώσε φόβο όπως εμείς».
  • 4:45 - 4:47
    Θέλω το έργο μου να εγείρει σχόλια.
  • 4:47 - 4:49
    [ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑ] «Δικαίωμα στη ζωή,
    ο τίτλος σου είναι ψέμα».
  • 4:49 - 4:52
    «Αδιαφορείς
    αν οι γυναίκες πεθαίνουν».
  • 4:53 - 4:57
    [KRUGER] Το έργο μου με τίτλο «Το σώμα σου είναι πεδίο μάχης»
    έγινε με σκοπό την κινητοποίηση υπέρ της διαδήλωσης.
  • 4:57 - 5:00
    Αφορούσε τα αναπαραγωγικά
    δικαιώματα των γυναικών.
  • 5:00 - 5:04
    Καλούσα για να προσφέρω υπηρεσίες
    στον Οικογενειακό Προγραμματισμό
  • 5:04 - 5:06
    και δεν είχαν ιδέα
    ποια, στο καλό, ήμουν.
  • 5:07 - 5:09
    Έλεγαν ότι είχαν ήδη συνεργασία
    με διαφημιστικό πρακτορείο.
  • 5:09 - 5:11
    «Α, εντάξει, λοιπόν».
  • 5:12 - 5:15
    Χρησιμοποιούσα τον εκτυπωτή Quirky.
  • 5:16 - 5:19
    Εκεί εκτύπωνα τότε όλες τις αφίσες.
  • 5:20 - 5:22
    Έπειτα έβγαινα έξω
    στη μια ή στις δύο το πρωί
  • 5:22 - 5:25
    και αναρτούσα τις αφίσες
    σε όλη την πόλη.
  • 5:30 - 5:32
    Φυσικά, είμαι φεμινίστρια.
  • 5:32 - 5:38
    'Όμως δεν διανοήθηκα ποτέ την έμφυλη ταυτότητα
    ή τη σεξουαλικότητα ως ανεξάρτητες από την κοινωνική τάξη.
  • 5:38 - 5:42
    Ούτε ποτέ διανοήθηκα την τάξη
    ως ανεξάρτητη από τη φυλετική ταυτότητα.
  • 5:42 - 5:45
    Κάτι που αξίζει πραγματικά
    να εξετάσουμε
  • 5:45 - 5:48
    είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας
    στον κόσμο που ζούμε
  • 5:48 - 5:52
    και το πώς το πολιτισμικό μας πλαίσιο
    μας πλάθει και μας εμπεριέχει.
  • 5:52 - 5:55
    Υπάρχουν στερεότυπα...
    ...που αφορούν τον καλλιτέχνη...
  • 5:55 - 5:57
    ...ή τον μουσικό.
  • 5:58 - 6:00
    Αυτά είναι τα ηπιότερα στερεότυπα.
  • 6:05 - 6:08
    Συνήθως με ρωτούν αν μπορούν
    να έρθουν στο στούντιό μου.
  • 6:08 - 6:10
    Και απαντώ:
    «Θέλετε να βάλω και έναν μπερέ
  • 6:10 - 6:12
    και να φωτογραφηθώ
    στο μεγάλο τραπέζι;»
  • 6:12 - 6:13
    Αρνούμαι.
  • 6:13 - 6:16
    Επ' ουδενί δεν θέλω
    να είμαι αυτό το πρόσωπο.
  • 6:21 - 6:24
    Υπάρχει αρκετό οπτικό υλικό
    που αφορά εμένα.
  • 6:24 - 6:26
    Δεν χρειάζονται εκατομμύρια εικόνες.
  • 6:28 - 6:30
    Τι σημαίνει να στρέφεις την κάμερα
    προς ένα άλλο πρόσωπο;
  • 6:30 - 6:33
    Θεωρώ ότι αυτή η πράξη
    ενέχει βαρβαρότητα.
  • 6:45 - 6:46
    «Εσύ.».
  • 6:48 - 6:51
    «Εσύ γνωρίζεις ότι οι γυναίκες
    έχουν λειτουργήσει για αιώνες
  • 6:51 - 6:55
    ως κάτοπτρα που κατέχουν
    τη μαγική και εξαίσια δύναμη
  • 6:55 - 7:00
    να αντανακλούν την αντρική φιγούρα
    ως διπλάσια του φυσικού της μεγέθους».
  • 7:00 - 7:02
    Αυτή είναι μια ρήση της Virginia Woolf.
  • 7:05 - 7:07
    Αισθάνθηκα την ανάγκη
    να επικαλεστώ αυτή τη ρήση.
Title:
Μπάρμπαρα Κρούγκερ: Συμμετέχοντας στον διάλογο|Art21 "Extended Play"
Description:

Επεισόδιο #254

Καθώς μοιράζεται μαζί μας πληροφορίες που αφορούν τις πρώτες καλλιτεχνικές επιρροές και τα ερεθίαματά της, η Barbara Kruger εξηγεί το πώς προέκυψε η ανάθεση του έργου της Χωρίς Τίτλο (Skate) (2017) από τον καλλιτεχνικό φορέα Performa.

Το έργο αποτελεί μια εγκατάσταση σε συγκεκριμένη τοποθεσία, στο Coleman Skatepark, στην περιοχή Lower East Side της Νέας Υόρκης. Έχοντας μεγαλώσει ως μέλος μιας οικογένειας της εργατικής τάξης στο Newark του New Jersey, προτού προσληφθεί ως γραφίστας των εκδόσεων Condé Nast, η Kruger αναστοχάζεται τους τρόπους με τους οποίους η σχεδιαστική της εμπειρία προσέδωσε ευελιξία και αμεσότητα στην ανάπτυξη του έργου της, το οποίο εστιάζει στο γραπτό κείμενο.

«Το χρήμα έχει λόγο». «Τίνος αξίες;» ρωτά η Kruger, παραθέτοντας τίτλους έργων της, τα οποία εγκαταστάθηκαν στο πάρκο των skaters. «Αυτές είναι ιδέες που πλανώνται στον αέρα και ερωτήματα που μερικές φορές θέτουμε, καθώς και ερωτήματα που δεν θέτουμε, παρότι θα έπρεπε».

Με αμεσότητα ως προς τον θεατή και ως προς την ενεργό συμμετοχή του στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, το έργο της Kruger χρησιμοποιεί την οπτική γλώσσα της διαφήμισης για να ασκήσει κριτική στα ίδια διαφημιστικά μηνύματα των οποίων την εικόνα μιμείται. Το έργο της Kruger ωθεί τους θεατές να εξετάσουν προσεκτικά το πώς τα παγκόσμια θέματα, όπως ο καταναλωτισμός και η εξουσία, παίζουν ρόλο στην καθημερινότητά τους. «Κάτι που αξίζει πραγματικά να εξετάσουμε είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας στον κόσμο που ζούμε» λέει η Kruger. «Το πώς το πολιτισμικό μας πλαίσιο μας πλάθει και μας εμπεριέχει».

Στην ταινία παρουσιάζεται το έργο της Kruger Χωρίς Τίτλο (Skate)", το οποίο αποτελεί ανάθεση του φορέα Performa για την Biennale Performa 17 και εγκαταστάθηκε στην παιδική χαρά της Πλατείας Coleman, στην πόλη της Νέας Υόρκης (http://17.performa-arts.org/events/barbara-kruger211). Επίσης παρουσιάζονται έργα της Kruger από τις πολλαπλές ατομικές εκθέσεις της στην Πινακοθήκη Mary Boone, καθώς και από την έκθεση FOREVER του 2017, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για τον χώρο Sprüth Magers Berlin, μεταξύ άλλων.

Μάθετε περισσότερα:
https://art21.org/artist/barbara-kruger/
http://17.performa-arts.org/events/barbara-kruger211

CREDITS | Producer: Ian Forster. Interview: Ian Forster. Editor: Anna Gustavi. Camera: John Marton & Anne Misselwitz. Assistant Camera: Daniela Klein. Artwork Courtesy: Barbara Kruger, Mary Boone Gallery, Performa, & Sprüth Magers. Music: Cloudjumper, Outrun, & Lee Rosevere. Photography Courtesy: Peter Sumner Walton Bellamy. Special Thanks: Gilder Gagnon Howe & Co. & Morgan Riles.
more » « less
Video Language:
English
Team:
Art21
Project:
"Extended Play" series
Duration:
07:25

Greek subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.