გონის გამოღვიძება. ნაწილი 1. "შეიცან თავი შენი" (2023)

გამოღვიძება ადამიანის ევოლუციის შემდეგი ეტაპია. ფილმების "გონის გამოღვიძება" სერია მოგზაურობს მთელს მსოფლიოში და ესაუბრება სიბრძნის მასწავლებლებს, ვიზიონერებს და მეცნიერებს ფართო და მრავალფეროვანი დისციპლინებიდან, ფილოსოფიებიდან და ტრადიციებიდან, რომლებიც წარმოუდგენელი მსგავსებითა და ინტელექტით მიუთითებენ ამ დროზე, როგორც დიად გაერთიანებაზე და კაცობრიობის მოწვევაზე უმაღლესი ევოლუციისკენ. "გონის გამოღვძება" იკვლევს საკითხს "ვინ ვარ მე?", "რა არის გამოღვიძება?", "რატომ ვიღვიძებ?", "რა არის ცნობიერება?", "როგორ გავიღვიძო?", "რა არის სიცოცხლის მიზანი და არსი?", და "როგორ უნდა გავიარო სამყაროს გამოცდილებები ჩემი უნარების საუკეთესო გამოვლინებით და ყველას საკეთილდღეოდ?" ამ დროს, როდესაც ვგრძნობთ სამყაროს, როგორც უმართავს, სავსეს ტანჯვითა და სევდით, ეს კითხვები განსაკუთრებით აქტუალურია, და პასუხები ბევრად უფრო მარტივია, ვიდრე შეიძლება წარმოვიდგინოთ. ჩვენი ვიზიონერები დაეხმარებიან ჩვენს აუდიტორიას იმის დანახვაში, რომ ცხოვრება არც ისე რთულია, როგორც მათ შეიძლება სჯერათ, და შესაძლებელია გამოღვიძება იმ გაგებაში, რომ მშვიდობა და ბედნიერება ხელმისაწვდომია ნებისმიერისთვის, მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში, ახლავე. "გონის გამოღვიძების" ფილმების სერია უფასოდ გამოვა კაცობრიობის საკეთილდღეოდ და ადამიანის ცნობიერების გამოღვიძებისთვის. (რაც შეიძლება ბევრ ენაზე). პირველ ნაწილში, "შეიცან თავი შენი" ისაუბრებენ: რუპერტ სპაირა, დონალდ ჰოფმანი, ნილ დონალდ უოლში, ლოჰ კელი, ლიზა ნატოლი და დანიელ შმიდტი. რადგანაც ჩვენ ამ ფილმებს უფასოდ ვაქვეყნებთ ადამიანების სასიკეთოდ, ჩვენ ვეყრდნობით თქვენს მხარდაჭერას დაფინანსებაში. თუ მოგწონთ "გონის გამოღვიძების" ნაწილი 1 „შეიცან თავი შენი“, მაშინ გთხოვთ, მხარი დაუჭიროთ შემდეგ პროექტებს. თქვენს შემოწირულობას შეუძლია გადამწყვეტი როლი ითამაშოს მათ რეალიზაციაში. დამატებითი ინფორმაციისთვის ეწვიეთ Awakening Mind Film Series ვებსაიტს: https://www.awakeningmindfilms.com/home. ბევრი რესურსი, მათ შორის უფასო გიდირებული მედიტაციები და გამოღვიძებისადმი მიძღვნილი ფილმები შეგიძლიათ იხილოთ http://www.awakentheworld.com
#გამოღვიძება #სულიერება #მედიტაცია #იოგა #თვითკვლევა #გასხივოსნება

გამოღვიძება

ეს არის ადამიანის განვითარების
მომდევნო ბუნებრივი ეტაპი.

გამოღვიძება - ეს არის ჩვენი არსობრივი
ყოფიერების ბუნების აღიარება.

ეს არაა რაიმე უცნაური, მისტიური
ან რელიგიური გამოცდილება,

რომელიც მხოლოდ ზოგიერთისთვის
არის ხელმისაწვდომი.

ეს შესაძლებელი და
ხელმისაწვდომია ყველასთვის!

ის, რაც ვართ ჩვენ - უკვე სრულიად
გამოღვიძებული და გაცნობიერებულია.

და ეს არის უსაზღვრო და მარადიული.

თქვენი ჭეშმარიტი არსი

უფრო ახლოსაა, ვიდრე თქვენ ფიქრობთ.

ცნობიერება - ეს სამყაროს
აბსოლუტური რეალობაა.

მეცნიერების შემდეგი ნაბიჯია - დაინახოს,
რომ ცნობიერება არის ფუნდამენტური.

და რა არის "გამოღვიძება"?

შეუძლია ვინმეს ამიხსნას?

გონი იღვიძებს. ნაწილი 1: შეიცანი შენი თავი
რა არის გამოღვიძება?

უწოდებთ თუ არა თქვენ მას ჭეშმარიტ "მე"-ს,
"მე"-ს არსებობას ანდა "მე"-ს არარსებობას,

ბუდას ბუნებას, დაოს, ანდა
ქრისტეს ცნობიერებას.

ამას არ აქვს მნიშვნელობა.

ამ ფილმში ჩვენს მას
გაცნობიერებულობას დავუძახებთ.

გაცნობიერება არ წარმოადგენს

რომელიმე რელიგიის საკუთრებას.

გამოღვიძება ან გაცნობიერების რეალიზება

ძილიდან გამოღვიძებას ჰგავს,

თქვენი პერსონაჟის სიზმრიდან

თქვენი სიცოცხლის პიესაში.

ჩვენი გმირების მეშვეობით

ჩვენ შევიცნობთ სამყაროს

მთელი თავისი სილამაზითა და სიმახინჯით.

ჩვენ შეგვიძლია ამ გამოცდილებას ვუწოდოთ
სიცოცხლისა და სიკვდილის დუალობა.

ჩვენ მივედ-მოვედებით აქეთ და იქეთ,

პერსონაჟების აზრებსა და
გრძნობებზე ჩაჭიდებული.

სიკეთე და ბოროტება.

ომი და მშვიდობა.

სინათლე და სიბნელე.

დაბადება და სიკვდილი.

სანამ არ გავიღვიძებთ და
არ მივხვდებით,

რომ ჩვენ - არ ვართ ამ ფილმის პერსონაჟები.

მოწვევა

ამ ფილმში ჩვენ გიწვევთ

შეიგრძნოთ თქვენი ჭეშმარიტი ბუნება,

უშუალოდ შეიცნოთ ის,
არა ინტელექტუალურად...

ვინ ხართ თქვენ?

ჩვენ გავიმეორებთ ამ მოწვევას

სხვადასხვა მეთოდით.

როდესაც თქვენ ცდილობთ,
გაიგოთ "ვინ ხართ თქვენ",

ნება მიეცით ყველაფერსб იყოს
ისეთად, როგორიც არის.

არ გამოიყენოთ გონება, და არ იხმაროთ
ძალისხმევა რაიმეს მოსახდენად,

ანდა აზრების დონეზე
რაიმე პასუხის მისაღებად.

და ამავე დროს არ ეცადოთ უკუაგდოთ გონება.

უბრალოდ განიზრახეთ, პირდაპირ
შეიგრძნოთ - ვინ ხართ თქვენ.

უფლება მიეცით გონებას, იყოს "არმცოდნე".

გამოღვიძება - ეს არის პასუხი ყველა
მსოფლიო პრობლემაზე ყველა დონეზე.

ყველა ეს პრობლემა იბადება უმეცრებიდან,

გონების ფუნდამენტური შეცდომისაგან,

და ეს შეცდომა იმაშია, რომ თითქოს
მე არის ეს დასაზღვრული პერსონაჟი.

როდესაც ჩვენ ვცხოვრობთ
ამ პატარა განცალკევებული "მე"-დან,

ყოველთვის არსებობს რაიმე სახის
მუდმივი დაუკმაყოფილებლობა.

ეს შეიძლება იყოს დიდი
დაუკმაყოფილებლობა, როგორც ტრავმა,

ანდა უბრალოდ ფონური გრძნობა.

რაღაც ისე არაა,

რაღაც არასწორია, მე რაღაც არ მყოფნის.

მაშინაც კი, როცა თითქოს კმაყოფილი ვარ,
როცა რაიმე მიღწევები მაქვს,

როცა კარგი ურთიერთობები მაქვს,

თუკი შევჩერდები ერთი წამით,

მაშინვე დაუკმაყოფილებლობა შეიგრძნობა,

თითქოს მოწყვეტილი ან ცალკე ვარ რაღაცისგან.

და სწორედ ამ გრძნობას,
რომელსაც, როგორც ვიცით,

უმრავლესობა ადამიანი განიცდის,
შეუძლია გვიბიძგოს

გამოღვიძებისაკენ ამ პატარა,
განცალკევებული "მე"-დან,

რომლის ბუნებაა - თავისებური
მუდმივი განცალკევების შფოთვა.

ეს დასაზღვრული პერსონაჟი მუდმივად
ისწრაფვის ხელთ იგდოს სასურველი.

ის - უბრალოდ განპირობებული
შაბლონების კრებულია:

სასურველისკენ მისწრაფების
ანდა არასასურველისგან გაქცევის.

ეს უსასრულო პროცესია, ასე ვთქვათ,
დაკმაყოფილების პრინციპი:

ანუ სიამოვნებისკენ მისწრაფება და
ტკივილისგან გაქცევა.

და თუ ჩვენ გვჯერა, რომ ვართ

ეს პერსონაჟი, ეს განპირობებული შაბლონი,

მაშინ ჩვენ ვიტანჯებით და
ვბადებთ ასევე ტანჯვას სამყაროში.

ცხოვრება ხდება ანარეკლი ამ
ეგოისტური ცნობიერების.

გამოღვიძების უპირატესობა არის იმაში,

რომ აღარ იტანჯებით,

და ადამიანებიც თქვენ გარშემო
აღარ იტანჯებიან.

მე დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი
თავდაპირველი კავშირი

ღმერთის ჩემეულ გაგებასთან იყო ჩემთვის
პირველი გამოღვიძება ჩემს ცხოვრებაში.

და ყველაზე დიდი გამოღვიძება,
რაც განმიცდია,

ეს ჰგავდა იმას, რომ თითქოს
მართლაც მეძინა 50 წელი.

მე დავდიოდი, როგორც რობოტი, და ვაკეთებდი
საქმეებს, რომლებიც მასწავლეს.

ახალგაზრდობიდანვე მე მქონდა
მთელი ფორმულა:

დავახლოვებოდი ქალს, მეშოვნა
სამსახური, მანქანა, სახლი, მეუღლე.

ვფიქრობდი, რომ ეს ფორმულა იყოს ის, თუ
როგორ მუშაობდა ცხოვრება.

სანამ არ გავხდი 53 წლის.

და გავაცნობიერე, რომ, მართალია,
ჩემი სიიდან უკვე ბევრი რამ გავაკეთე,

და გავხდი რაღაც ხარისხით პროფესიონალურად
წარმატებული, მივხვდი, რომ ამ ყველაფერს

არ ჰქონდა მნიშვნელობა. მე გავიღვიძე
სადღაც 53 წლის ასაკში და მივხვდი,

რომ არაფერს ამათგან არ ჰქონდა მნიშვნელობა,

რომ ამ ყველაფერს არ აქვს ფასი.

და ვიყავი შეძრწუნებული იმით, თუ
სინამდვილეში რამდენად უფასური იყო

ყველა მიღწევა და საქმე.
როგორი უაზრო იყო ეს ყველაფერი.

ვინ ხართ თქვენ?

როდესაც აღარ მისდევ საკუთარი
ცხოვრების სცენარს,

თქვენი პერსონაჟისათვის დაწერილს,

მშობლებისგან და საზოგადოებისგან
მემკვიდრეობით მიღებულს,

ბიოლოგიურად განპირობებულს,

მაშინ თამაშში ახალი განზომილებები
გამოვლინდება.

იხსნება გზა,

მაგრამ არა რაიმე მიზნის მისაღწევად.

ეს უგზო გზაა,

ილუზიებისგან განთავისუფლება,

რათა მიხვიდეთ სწორედ იქ, სადაც ხართ ახლა.

მე რუპერტ სპაირა ვარ.

მე ვუყვები ადამიანებს
ცნობიერების არადუალობაზე,

რომელიც საფუძვლად უდევს

ყველა რელიგიურ და სულიერ ტრადიციას.

ვწერ წიგნებს, ვატარებ
მედიტაციებს და საუბრებს,

რომელთა მიზანია - მიყვანა

არადუალური მდგომარეობის

პრაქტიკულ გაცნობიერებამდე,

იცოდეთ, რომ

კმაყოფილებას და ბედნიერებას,

რომლისკენაც მივისწრაფვით მთელი ცხოვრება,

ვერასდროს ვიპოვნით

ობიექტურ რეალობაში.

ეს გრძნობები არასდროს დაიბადება
ობიექტებიდან, ნივთიერებებიდან,

მოქმედებებიდან ანდა ურთიერთობებიდან.

მე გირჩედით,

გაიგოთ ეს წმინდად, და

აღარ დაკარგავთ დარჩენილ ცხოვრებას

კმაყოფილების ძიებაზე იქ,
სადაც მას ვერასდროს იპოვნით.

ყოველი, ვინც ამ ფილმს უყურებს,
აკეთებს ამას იმიტომ,

რომ მას უკვე ესმის, ანდა
ინტუიციით ხვდება მაინც,

რომ მშვიდობა და ბედნიერება,
რომლებსაც ელტვის,

არ მოიპოვება ობიექტურ რეალობაში,

და ამიტომაც იწყებს საკუთარი
ჭეშმარიტი ბუნების კვლევას.

ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი კვლევაა

რაც შეიძლება გავაკეთოთ ცხოვრებაში,
და სწორედ მასზეა

დამოკიდებული ჩვენი ბედნიერება.

ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა
ჩემს ცხოვრებაში, რა თქმა უნდა,

რომელიც, ადრე თუ გვიან,
ყველა ადამიანს ებადება, არის -

რა არის ამის აზრი სინამდვილეში,

რაშია სიცოცხლის აზრი?

ჩემდა გასაკვირად, თავის დროზე
მე მითხრეს, რომ სიცოცხლის აზრი

არ იყო არაფერში,
რასაც ვაკეთებდი მანამდე.

საქმე ჩემს სამსახურში არ იყო,

და არც ჩემს კარიერაში,

ეს არ იყო არაფერთან კავშირში,
რასაც ვაკეთებდი ფიზიკურ სამყაროში.

ყველაფერი ეს იყო ჩემი ცხოვრების ასპექტები,
მაგრამ არა მისი არსი.

ჩემი ცხოვრების აზრი, როგორც შევიცნე,

არის ის, რომ მე გამოვცადო,

გამოვავლინო და განვახორციელო სრულად

ჩემი ჭეშმარიტი არსი, ვინც
ვარ მე სინამდვილეში.

ვფიქრობ, ეს ყველაზე დიდი კითხვაა,

რაც ებადება ახლა უმრავლესობა ადამიანს.

ეს არის კითხვა, რომელსაც არავინ უსვამდა
თავის თავს და არც არავინ პასუხობდა.

ყველაზე დიადი კითხვა ცხოვრებაში -

ეს არის კითხვა "ვინ ვარ მე"?

ვინ ვარ მე?

იქნებ უბრალოდ ფიზიკური არსება ვარ,

როგორც ფრინველი ცაში და თევზი წყალში?

იქნებ უფრო რთული რამ ვარ,
ვიდრე ფიზიკური არსება.

მე ვიბადები, ვცხოვრობ, და ვკვდები.

და ამას აქვს დასაწყისი და დასასრული.

იქნებ შესაძლებელია, უბრალოდ შესაძლებელი,

რომ ეს მე
არის რაღაც უფრო დიდი?

იქნებ, მე სულიერი არსი ვარ,

რომელიც ფიზიკურ
გამოცდილებას გადის?

მთელი თქვენი ცხოვრების გამოცდილებამ

ამ ერთადერთ უნივერსალურ
კითხვამდე მოგიყვანათ:

ვინ ხართ თქვენ?

ნუ მოძებნით პასუხს გონების დონეზე.

მიეცით უფლება ყველაფერს,
იყოს ისე, როგორც ის არის.

ვინ აცნობიერებს გონებას?

შეიგრძენით ყველაფერი,
რაც გამოვლინდება ამ დროს.

ვინ აცნობიერებს ამ გრძნობებს?

იგრძენით ყველაფერი, რაც დაიბადა შიგნით,

როგორც თქვენი თვითკვლევის შედეგი.

მე დონალდ ჰოფმანი ვარ.
მე ვარ კოგნიტიური მეცნიერებების

დამსახურებული პროფესორი
კალიფორნიის უნივერსიტეტში.

მე ვასწავლიდი სტუდენტებს უნივერსიტეტში,

ახლა კი აღარ ვასწავლი,
და დაკავებული ვარ კვლევებით.

ვიკვლევ ცნობიერებას,
ცნობიერების მათემატიკურ მოდელებს,

და იმას, თუ როგორ წარმოიშობა
ფიზიკა და სივრცე-დრო

ცნობიერების შესახებ მათემატიკური
ზუსტი თეორიიდან.

ჩემი ცხოვრების გზას გააჩნდა,

როგორც სულიერი,
ისე მეცნიერული მხარე.

მამაჩემი ქრისტიანი მღვდელი იყო.

და ამიტომაც კვირაობით
სულიერ სწავლებებს ვღებულობდი,

სკოლაში კი - მეცნიერულს, და ისინი
ეწინააღმდეგებოდნენ ერთმანეთს.

ისტორიებიც, რასაც ვეცნობოდი ამ ორ
მიმართულებაში, ერთმანეთის საწინააღმდეგო იყო.

მოზარდობის დროს უკვე მივხვდი, რომ
აუცილებელი იყო, ჩემით გავრკვეულიყავი ყველაფერში.

და გადავწყვიტე, მეპოვნა პასუხი კითხვაზე:

ვართ თუ არა ჩვენ რობოტები?

ადამიანები - ეს რობოტებია თუ არა?

ფიზიკალისტური თვალთახედვა გულისხმობს,
რომ ჩვენ უბრალოდ მექანიზმები ვართ.

სულიერი თვალთახედვით, არ ვართ მანქანები,

მაგრამ ეს არაა საკმარისი იმისათვის,
რომ ვთქვათ, თუ რა ვართ ჩვენ.

მე გადავწყვიტე დამესვა კითხვა
მეცნიერული თვალსაზრისით:

- ვართ თუ არა ჩვენ რობოტები?

და გადავწყვიტე შემესწავლა
ხელოვნური ინტელექტი.

ამიტომ ჩავაბარე მასაჩუსეტის
ტექნოლოგიურ ინსტიტუტში

და დავიწყე მუშაობა ხელოვნური
ინტელექტის კვლევით ლაბორატორიაში.

ასევე, ვსწავლობდი ტვინისა და კოგნიტიური
მეცნიერებების კათედრაზე,

სადაც ვიკვლევდი ადამიანურ ბუნებას,
.რადგანაც მინდოდა ორივე შემესწავლა.

მინდოდა მენახა, თუ რა შეუძლიათ მანქანებს,
და რაა განსაკუთრებული

ადამიანებში და ადამიანურ
ნეირომეცნიერებაში, რათა მეპასუხა

მთავარ შეკითხვაზე - მართალია
თუ არა სულიერი ტრადიციები?

ვართ თუ არა უფრო მეტი, ვიდრე მანქანები,

თუ მართალია ფიზიკალისტური შეხედულებები,

და უბრალოდ მექანიზმები ვართ,

ხოლო ცნობიერება - უბრალოდ

ტვინის ფუნქციონერების არტეფაქტია?

გასულ საუკუნეში გამეფებული მეცნიერული
მატერიალისტური პარადიგმა

უარყოფს არსებობას ფიზიკური სამყაროს მიღმა,

უარყოფს ყველაფერს, რისი შემოწმებაც

არსებული მეცნიერული
მეთოდებით შეუძლებელია.

მეცნიერება ჩიხში შევიდა.

მას არ შეუძლია პარადოქსის საზღვრებს გასცდეს,
რაც კვანტური ფიზიკის საფუძველია,

და რომელმაც პირისპირ დააყენა
მეცნიერება და დამკვირვებელი,

- ანუ თავად ცნობიერება.

ამის მსგავსად, რელიგიებიც,
უმრავლეს შემთხვევაში,

მხოლოდ რწმენის დონეზე ფუნქციონირებენ.

მათ დაკარგეს თავიანთი პირველადი მიზანი -
ეჩვენებინათ გზა პირდაპირი გამოცდილებისაკენ,

იმ ჭეშმარიტებისაკენ, თუ
ვინ და რა ვართ ჩვენ.

მეცნიერებასა და სულიერებას შორის

განხეთქილებამ ორივე დააკნინა.

რელიგიები და სულიერი სისტემები საჭიროა
შეივსოს განსაზღვრული მეთოდებით,

რომლებიც წარმოშობენ იდეალურ
პირობებს გამოღვიძებისათვის.

მეცნიერება კი აუცილებლად
საჭიროებს ღიაობას,

ფიზიკურის მიღმა არსებობის
შესაძლებლობის აღიარებას.

ჩვენ არ ვსაუბრობთ რელიგიისა
ან მეცნიერების უარყოფაზე,

არამედ იმაზე, რომ შევიდეთ უფრო ღრმად,
ვიყოთ მზად, შევცვალოთ საკუთარი თავი,

რათა გავხდეთ უკეთესი კვლევის ინსტრუმენტი.

ჩვენ ვართ ის, ვინც აწარმოებს ექსპერიმენტს,

და ამავე დროს ვართ თავად ექსპერიმენტიც.

რელიგია საუბრობდა მედიტაციის,
სულიერების ტრადიციების ენაზე,

და იყო მათი საცავი.

ჩაწერილი სულიერი ცოდნა

თაობიდან თაობას გადაეცემოდა.

რა თქმა უნდა, როცა ენა გაიგება ძალიან
კონკრეტულად, სიტყვასიტყვით,

მაშინ ხდება რელიგიების დაყოფა,

კულტურების დაყოფა.

მაგრამ თუ შეიგრძნობთ რელიგიის სულს,

მაშინ შეძლებთ მიჰყვეთ

კვალს, ჭეშმარიტი
გამოღვიძებისაკენ მიმავალს.

ნებისმიერ ადამიანს გააჩნია გამოღვიძების პოტენციალი,
იმის მიუხედავად, სჯერა თუ არა ამის,

რადგანაც გამოღვიძება -
ადამიანის ცნობიერების ბუნებაა,

დაბადებიდან ბუნებრივად თანდაყოლილი.

ამიტომ, რაც არ უნდა დაარქვათ ამას,
და რომელი ენაც არ უნდა გამოიყენოთ,

არსებობს განსაზღვრული პრინციპები,

რაც საერთოა ყველა რელიგიისათვის,

სულიერი ტრადიციისათვის და მედიტაციისათვის.

ჩემს ახალგაზრდობაში ეს
სიბრძნე ძირითადად

არსებობდა აღმოსავლურ
სულიერ ტრადიციებში.

ასევე, ის არსებობდა დასავლურ ტრადიციებშიც,

მაგრამ იმდენად იყო შენიღბული და კოდირებული,

რომ პრაქტიკულად მიუღწეველი იყო.

ჩემი თაობის უამრავი ადამიანი,
ფიზიკურად, ან ინტელექტუალურად,

გაემგზავრა აღმოსავლეთში
ამ სიბრძნის მოსაპოვებლად.

აღმოსავლური კულტურა კი

დასავლურთან შედარებით -
ეგზოტიკაა.

ამიტომაც სიბრძნემ იმ კულტურათა
ეგზოტიკური ელფერი შეიძინა,

რომლებშიც იყო ის გამოხატული.

შედეგად, მრავალი ადამიანი,

მათ შორის მეც, ფიქრობდა,

რომ არადუალურ მიდგომაში
არის რაღაც ეგზოტიკური,

რომ ის მოითხოვს ცხოვრების
განსაკუთრებულ წესს.

თითქოს თქვენ უარი უნდა გეთქვათ ოჯახზე,

ანდა გაგეზარდათ თმა,
ან მიგეღოთ განსაკუთრებული სახელი,

გეპოვნათ თქვენი მასწავლებელი და ტრადიცია,
ანდა შეგესრულებინათ უცნაური პრაქტიკები.

მაგრამ ამ ყველაფერს არაფერი საერთო
არ აქვს არადუალურ გაგებასთან,

და უბრალოდ დაკავშირებული იყო იმ კულტურასთან,

რომელშიც ეს გაგება იყო გამოხატული
კონკრეტულ ეპოქაში.

ახლა კი ეს გაგება სრულიად განთავისუფლდა
ტრადიციული კულტურის შეფუთვისგან,

რომლითაც უმრავლესობა ჩვენგანმა
პირველად იხილა ის.

და ახლა ეს არსობრივი გაგება
ხელმისაწვდომია იმ სახით,

რომ ჩვენ საშუალება გვეძლევა, თავისუფლად
გავაგრძელოთ ცხოვრება ისეთად,

როგორიც ის არის - ოჯახური
ცხოვრება, სამსახური...

აუცილებელი არაა გარეგნული
ცვლილებები შევიტანოთ მასში.

პრობლემა, რასაც ჩვენ ვეჯახებით
ამ პლანეტაზე ცხოვრებისას, არის ის,

რომ ჩვენ ვფიქრობთ, რომ არსებობს

მრავალი განცალკევებული არსება.

ამიტომაც ვცხოვრობთ
ისეთ სამყაროში,

რასაც დავარქმევდი
დუალურ სამყაროს:

აქ არის კაცური და ქალური,
შავი და თეთრი,

დიდი და პატარა, სწრაფი და ნელი,
ზემოთ და ქვემოთ, აქ და იქ,
მანამდე და მერე.

სინამდვილეში მხოლოდ ერთი რამ არსებობს,

და ეს ყველაფერი - ერთი მთლიანის ნაწილებია.

და არსებობს მხოლოდ ერთიანი.

გამოდის, რომ თუკი ჩვენ ყურადღებით
შევხედავთ ყველაფერს, დავინახავთ, რომ

აქ და იქ, დიდი და პატარა,
სწრაფი და ნელი, ზემოთ და ქვემოთ,

მარცხენა და მარჯვენა, კაცი და ქალი -
ეს ყველაფერი ერთი და იგივეა,

სხვადასხვა თვისებების ანარეკლებია,
მაგრამ ერთმანეთისგან განუყოფელი.

მე მწამს, რომ ჩვენ ყველანი ვართ

ღმერთის

ინდივიდუალური გამოვლინებები.

მე მწამს, რომ ღმერთი არსებობს ყოველ ადამიანში

და გამოვლინდება ყველა ადამიანის მეშვეობით,

ყველა ცნობიერი არსების მეშვეობით კოსმოსში.

მე ვხედავ, რომ ისეთივე
დამოკიდებულებაში ვართ ღმერთთან,

როგორც ტალღა ოკეანისათვის.

ტალღა არაფრით განსხვავდება ოკეანისგან.

ეს არის უბრალოდ ოკეანის გამოვლინება
ინდივიდუალურ ფორმაში.

და როცა დასრულდება ინდივიდუაცია,
მაშინ ტალღაც ოკეანეს შეერწყმება,

დაბრუნდება იქ, საიდანაც ის დაიბადა,

რათა დაიბადოს კვლავ შემდეგ დღეს.

ამიტომ მე მჯერა, რომ ჩვენ ყველანი ვართ
ღვთიურობის ინდივიდუალური გამოვლინებები,

და როდესაც ჩვენ ყველაფერს
აღვიქვამთ, როგორც ღვთიურს,

მაშინ იცვლება ჩვენი ურთიერთობა ყველაფერთან,

და ყველაფერი სრულიად ახლებურად აღიქმება.

იბადება ახალი გამოცდილებები.

ასე იცვლება სამყარო.

რა არის ცნობიერება?
ცნობიერება - ეს არის სამყაროს ჭეშმარიტი არსი.

ამიტომ შეგვიძლია ვიკითხოთ: თუკი
ცნობიერება არის სამყაროს ჭეშმარიტი არსი,

და ყველაფერი და ყველა, შესაბამისად,
ასეთივეა, მაშ რატომ არის, რომ

სამყარო წარმოგვიდგება, როგორც
ცალ-ცალკე და დამოუკიდებლად არსებული

ადამიანების, ცხოველებისა და საგნების
სიმრავლე და მრავალფეროვნება,

სხვადასხვა ნივთიერებების შემადგენლობით,
რასაც ჩვენ მატერიას ვეძახით?

შესაძლებელია თუ არა განვაცხადოთ,

რომ ცნობიერება არის სამყაროს ჭეშმარიტი არსი,

სადაც ის გვევლინება, როგორც მატერიალურ
საგანთა სიმრავლე და მრავალფეროვნება?

მტკიცებულებები, რომელთაც
მე ვიყენებ, რათა დავუშვა,

რომ ცნობიერება არის ფუნდამენტური,
მოიცავს მრავალ ასპექტს.

ერთი მათგანი იმაში მდგომარეობს,
რომ თავად ფიზიკა ამბობს,

რომ სივრცე-დრო არაა ფუნდამენტური;

ასევე, ევოლუციური თეორია ეთანხმება იმას,

რომ სივრცე, დრო და ფიზიკური ობიექტები
არ წარმოადგენს ფუნდამენტურ რეალობას.

ეს ორივე თეორია საუბრობს იმაზე, რომ სივრცე-
დრო არ წარმოადგენს ფუნდამენტურ რეალობას.

ისინი არ საუბრობენ იმაზე, თუ
რა არსებობს სივრცისა და დროის მიღმა.

ჩემი არგუმენტი იმაში მდგომარეობს,
რომ სივრცე-დროის მიღმა

ფიზიკოსები პოულობენ
მათემატიკურ სტრუქტურებს.

მაგრამ ეს ჯერ ბუნდოვანია,
თუ რას წარმოადგენენ ისინი,

და რა არის იქ, სივრცისა და
დროის საზღვრებს მიღმა.

ამიტომ მე ვაკეთებ დაშვებას,
რომ სივრცისა და დროის მიღმა გარემო
დაკავშირებულია ცნობიერებასთან.

ვფიქრობ, რომ უსასრულო
ცნობიერებას გააჩნია უნარი,

მოახდინოს ლოკალიზება სხვადასხვა,
განცალკევებული ცდის სუბიექტების სიმრავლეში,

ანუ ყველა ცნობიერ არსებაში,
ადამიანებსა და ცხოველებში.

ყოველი ჩვენგანი წარმოადგენს
უსასრულო ცნობიერების ლოკალიზაციას

უსასრულო ცნობიერებაში, რომელიც
მხოლოდ უსასრულო ცნობიერებისგან შედგება.

საკუთარი თვალთახედვით,

ის განიხილავს საკუთარ შემოქმედებას,
როგორც გარე სამყაროს.

ამიტომ ის, რაც ჩვენთვის სამყაროდ
მიიჩნევა და აღიქმება,

როგორც მატერიისგან შემდგარი,
რეალობის თვალთახედვიდან წარმოადგენს

ერთიანი უსასრულო ცნობიერების შემოქმედებას.

სხვა სიტყვებით, საბოლოოდ,
არ არსებობს არანაირი ცალკე

ან დამოუკიდებლად
არსებული საგნები ან ადამიანები.

არის მხოლოდ ერთი უსასრულო
დაუყოფელი მთლიანი.

ყოფიერების ერთობა, რომელიც
უბრალოდ გარდატყდება

საგანთა და ობიექტების მოჩვენებით
სიმრავლეში და მრავალფეროვნებაში,

როდესაც ადამიანი უყურებს
საკუთარ მოღვაწეობას

თავისი შემოსაზღვრული
გონების

უნარების მეშვეობით.

და თუ ჩვენ გავიღვიძეთ, მაშინ

ჩვენ ვხედავთ, რომ
არის ერთი ცნობიერება,

რომელიც ინიღბება პლანეტის
ამ სხვადასხვა არსებებში;

ერთი ცნობიერება - ყოველი
ჩვენგანის თვალებში მოკიაფე.

მაშინ ჩვენ მართლაც ვხედავთ
საკუთარ თავს სხვა ადამიანებში.

და ეს მისწრაფება -
ვიმოქმედოთ, როგორც ეგომ,

და მხოლოდ საკუთარი მოგების ძიება,

მოგვცილდება ბუნებრივად, რადგანაც ჩვენ
უშუალოდ შევიცნობთ ჭეშმარიტებას.

ჭეშმარიტება კი არის ის, რომ
ჩვენ ყველანი ვართ ერთიანი ცნობიერება.

ჩემი სულიერი "მე"-ს გამოცდილება

შესაძლებელი იყო მხოლოდ
ფიზიკურ განზომილებაში

მნიშვნელოვანი მიზეზის გამო:

მხოლოდ აქ არის
დაპირისპირებულობის შესაძლებლობა.

მოვიყვანოთ უბრალო მაგალითი.

დავუშვათ, მოვისურვე შევიგრძნო ჩემი თავი,
მეტაფორულად, როგორც სინათლე.

ამ შემთხვევაში, მე ვერ შევძლებ
შევიგრძნო ჩემი თავი სინათლედ,

თუკი მთლიანად სინათლით
ვიქნები გარემოცული.

ჩემ გარშემო არაფერი იქნებოდა
სინათლის გარდა,

რაც მშვენიერი
განსაზღვრებაა სულიერებისთვის.

ამიტომ მე უნდა მოვიდე ისეთ გარემოში,
რომელსაც ვუწოდებ მატერიალურ

ფიზიკურ გარემოს, სადაც არსებობს
რაიმე სხვა, გარდა სინათლისა.

რადგანაც, თუკი ჩემი თავის
სინათლედ შეგრძნება მსურს,

არა უბრალოდ ცოდნით,
არამედ გამოცდილებით,

მაშინ ამის გაკეთებას მხოლოდ იქ
შევძლებ, სადაც არსებობს

სინათლის რაიმე საპირისპირო,
ამ შემთხვევაში - სიბნელე.

ამიტომ მე "გამოვიყენე"

ეს შესაძლებლობა ფიზიკურ გარემოში,
სადაც სინათლე და სიბნელე არსებობს ერთად.

და მაშინ, ჩემი თავის, როგორც სინათლის,

გარე გამოვლინებაში, მე შემიძლია
ვიყო ის, ვინც ვარ სინამდვილეში.

და ეს გაგება მეტყველებს იმაზე,

რომ ჩვენი განსხვავებულობის
მიღმა ჩვენ ერთნაირი ვართ,

კი არ ვგავართ ერთმანეთს,
არამედ ვართ ერთი და იგივე არსი.

ხოლო სიყვარული - ეს არის
ამ ერთიანობის გამოცდილება,

ერთობლივი ყოფიერება.

ჩვენი თეორიის თეორემა გვეუბნება: საბოლოოდ,
არსებობს მხოლოდ ერთი ცნობიერება.

ესე იგი, ჩვენ გვყავს უამრავი
ცნობიერების მატარებელი აგენტი.

მაგრამ თეორია გვეუბნება, რომ საბოლოოდ,
ყველა ეს ცნობიერი გამოვლინება

სინამდვილეში წარმოადგენს ერთი
ერთადერთი ცნობიერების პროექციებს.

საუკუნეებია უკვე, რაც მეცნიერების პარადიგმა

იმაში მდგომარეობს,

რომ სივრცე და დრო წარმოადგენს
რეალობის ფუნდამენტურ ბუნებას.

ისინი არ დაიყვანება სხვა რამემდე,
და ყველაფრის საფუძველს წარმოადგენენ.

აინშტაინამდე სივრცე და დრო
განიხილებოდა ცალ-ცალკე.

ახლა კი სივრცე და დრო ერთადაა,
გაერთიანებული სივრცე-დროდ,

და ის განიხილება, როგორც
რეალობის ფუნდამენტური ბუნება.

და მეცნიერებამ გააკეთა დაშვება,

რომ სივრცე-დრო და ობიექტები მასში
წარმოადგენს რეალობის საფუძველს.

ამიტომ, როცა, მაგალითად,
ჩვენ ვსაუბრობთ ცნობიერებაზე,

თავად ცნობიერება უნდა იყოს გარკვეული
პროდუქტი ობიექტებისა სივრცესა და დროში.

ამ ფიზიკალისტურ სისტემაში
სივრცე-დრო და ფიზიკური ობიექტები,

ყოველგვარი ცნობიერების გარეშე,
რეალობის საფუძველს წარმოადგენს.

ცნობიერება კი შემდგომში წარმოიქმნება
სამყაროს ევოლუციის პროცესში.

მაშასადამე, მეცნიერების მიხედვით,
დიდი აფეთქების დროს არ იყო ცნობიერება,

იყო მხოლოდ სივრცე-დრო და ენერგია.

ენერგია შემკვრივდა მასიურ ნაწილაკებად,

და ბოლოს, წარმოიშვა სიცოცხლე,
ვინ იცის, რამდენი მილიონი,

ასობით მილიონი
ან მილიარდი წლის შემდეგ.

ცნობიერება კი უფრო გვიან წარმოიშვა.

ამ თვალსაზრისის მიხედვით, როდესაც თქვენ
კვდებით, ფიზიკური არსება, რომელმაც

დაბადა ცნობიერება, განზავდება, და
შესაბამისად, განზავდება თქვენი ცნობიერებაც.

ასეთნაირად, ამ ფიზიკალისტური მიდგომით,
ცნობიერება მართლაც აღარ მიიჩნევა

ფუძემდებლურ მცნებად.
აქედან კი დასკვნა გამოდის,

რომ, როდესაც სხეული კვდება, მაშინ
ცნობიერებაც მასთან ერთად კვდება.

მეორე მხრივ,

მე და ჩემმა კოლეგებმა გამოვიყენეთ
ევოლუციის თეორია,

რათა გვეჩვენებინა ამ თეორიიდან
გამომდინარე შედეგი:

რომ სივრცე-დრო არ წარმოადგენს
ფუნდამენტურ მცნებებს.

ამიტომ ევოლუციის ფიზიკალისტური
ინტერპრეტაცია არასწორია.

იდეა იმის შესახებ, რომ
სივრცე-დრომ და ნაწილაკებმა

განიცადეს ევოლუცია ადამიანთა
ორგანიზმების მეშვეობით,

არასწორია, რადგანაც სივრცე-დრო
თავისთავადად არაა ფუძემდებლური ცნება.

ჩვენ ვადასტურებთ, რომ სივრცე-დროის
მიღმა აქტიურობა გაცილებით დიდია.

ცნობიერების აქტიურობა.

ჩვენ არ უკუვაგდებთ ძველ თეორიებს.

როდესაც ფიზიკოსები ამბობენ,
რომ სივრცე-დრო ფუნდამენტური არაა,

ეს არ ნიშნავს, რომ ყურადღებას
არ ვაქცევთ აინშტაინს და მის თეორიას.

სრულებით არა. ჩვენ ვითვალისწინებთ მას.

ნებისმიერი ახალი თეორია, სივრცე-დროის
საზღვრებს მიღმა, რომლის ფორმულირებას ახდენენ ფიზიკოსები,

უკეთ უნდა ასახავდეს სივრცე-დროს და დაგვაბრუნოს აინშტაინთან.
ის უკეთ უნდა შეეწყობოდეს კვანტურ თეორიას,

სხვაგვარად ის იქნება არასწორი.

ყველა ძველი თეორია -
ჩვენი კარგი მეგობრები არიან,

და ჩვენ შევინარჩუნებთ მათ, როგორც

უფრო ღრმა თეორიის
განსაკუთრებულ შემთხვევებს.

ჩვენს ცნობიერების თეორიაშიც
ასე ვიქცევით.

ჩვენ არ შეგვიძლია დავუშვათ
ყველა იდეა, რასაც მოვისურვებთ.

ჩვენ გვჭირდება ცნობიერების თეორია,
რომელიც თავის თავში მოიცავს და

დაგვაბრუნებს სივრცე-დროსთან,

კვანტურ თეორიასთან, სპეციალურ და
ზოგად ფარდობითობის თეორიასთან,

ასევე, ბუნებრივი გადარჩევის თეორიასთან.

თუ ჩვენ ვერ შევძლებთ ამის გაკეთებას
ზუსტი მათემატიკური დეტალებით,

მაშინ მეცნიერებს არ ექნებათ საფუძველი,
რომ სერიოზულად განიხილონ ცნობიერების თეორია.

ეს ჰგავს იმას, თუკი უსასრულო ცნობიერება
გაიკეთებდა ვირტუალური რეალობის სათვალეს.

ცნობიერება იკეთებს სათვალეს, რომელიც
შედგება აღქმისა და აზროვნებისგან.

და ამ მომენტში, როდესაც
ის იკეთებს VR სათვალეს,

ის ლოკალიზდება
საკუთარი შემოქმედების შიგნით.

და ამ სათვალიდან ის იყურება გარეთ,
დასაზღვრული გონების აღქმის უნარებით:

ხედავს, ესმის, ეხება,
აგემოვნებს და იყნოსავს.

და ის ანაწევრებს საკუთარი
არსების ერთიანობას

და წარმოაჩენს მას, როგორც
10000 სხვადასხვა საგანს.

მე მინდა ვთქვა, რომ სამყაროში არსებობს

უფრო მეტი, ვიდრე დასაზღვრული გონება.

მე არ ვამტკიცებ, რომ სამყარო გამოვლინდება
მხოლოდ ჩვენს დასაზღვრულ გონებაში.

სამყარო არსებობს ჩვენი სასრული გონების
მიღმა, თუმცა ცნობიერების შიგნით.

მაგრამ სწორედ ჩვენი სასრული
გონების საზღვრები

აძლევენ სამყაროს მის ხილულ გამოვლინებას.

ამიტომ, როცა ჩვენ ვუყურებთ სამყაროს,
ჩვენ ვხედავთ რეალობას,

რომელიც არსებობდა მანამდეც,
სანამ ჩვენ აღვიქვამდით მას.

ჩვენ ვხედავთ მას ჩვენი აღქმის
უნარების პრიზმაში,

რაც ანიჭებს მას ამ გარეგნულ სახეს.

სხვადასხვა სულიერ ტრადიციებში
გამოღვიძების იდეა მდგომარეობს იმაში, რომ

ყველაფერი, რასაც ჩვენ აღვიქვამთ,
როგორც რეალობას -

ობიექტები სივრცე-დროში,
ჩვენი ფიზიკური სხეულები და ა.შ.,

არ წარმოადგენს საბოლოო რეალობას,
და არსებობს უფრო ღრმა რეალობა,

ცნობიერების რეალობა, რომელიც სცილდება
სივრცე-დროისა და ფიზიკური ობიექტების საზღვრებს.

და რომ ჩვენ არ ვართ
განცალკევებული ამ რეალობისაგან.

ეს რეალობა, გარკვეული აზრით,
წარმოადგენს იმის არსს, რაც ვართ ჩვენ.

ამიტომაც გამოღვიძება - ეს არის
იმ ილუზიისგან გამოღვიძება,

თითქოს მხოლოდ პატარა სხეული ვართ
სივრცესა და დროში, გამოღვიძება იმ ფაქტისადმი,

რომ სინამდვილეში ამ ყველაფრის ავტორი ვართ,
რასაც ვხედავთ სივრცესა და დროში.

და ჩვენ თავად ვქმნით მას ამწამიერ ნაკადში,
აღქმასა და ხედვასთან ერთდროულად.

როგორ უნდა გამოვიღვიძო?

ადამიანი ხდება გამოღვიძებული,
როცა აცნობიერებს,

რომ ის, რაც
ვართ სინამდვილეში,

უკვე სრულიად გამოღვიძებულია
და სრულიად გაცნობიერებული,

დასრულებულია, გამთლიანებული,
და სიმშვიდით სავსე.

მოდით ვიკითხოთ -

როგორ ანათებს მზე?

მისი ბუნება - სინათლეა,

ის უკვე ანათებს მთელი ძალით.

ჩვენი არსების ბუნებაც უკვე არის
ბედნიერება და ჰარმონია.

ვერ ვიგებთ ამას ცხადად,
რადგანაც ჩვენი არსებობა

იმდენად ძლიერადაა შერწყმული
ჩვენი გამოცდილებების შინაარსთან,

რომ თანდაყოლილი სიმშვიდე და
ბედნიერება იფარება გამოცდილებით.

ამ მიზეზით ჩვენ ვფიქრობთ, რომ
ჩვენი არსება საჭიროებს გასხივოსნებას.

არა, ჩვენი არსება ისევე
არ საჭიროებს გასხივოსნებას,

როგორც მზე არ საჭიროებს იმას,
რომ აანთონ ის დილით ამოსვლისას.

მზე ყოველთვის ანათებს
ერთნაირი სიკაშკაშით.

ჩვენი შინაგანი არსება მუდამ ანათებს
ჰარმონიასა და სიხარულში.

მაგრამ ისინი დაბინდულია
ღელვითა და მოთხოვნილებებით,

რაც ახასიათებს ჩვენს აზრებსა და გრძნობებს.

არ არსებობს ადამიანი, ვინც გაიღვიძებს.

ასეთნაირად, მე, ვინც გაიღვიძა,

გაიღვიძა პიროვნება - დენის (სახელი)
სტრუქტურიდან,

მედიტაციურ ცენტრში.

ეს იყო ძენის ცენტრი.

ჩვენ ვატარებდით ძენ-სესიას,

ინტენსიურ პრაქტიკას ხანგრძლივი პერიოდით.

ძენი საოცრად კარგად ახერხებს
ისეთი კონტეინერის შექმნას,

რომლის პირობებში შეუძლებელია
თავის-ეგოს გადარჩენა.

და აი, პერსონაჟი დენი,
რომელმაც ისწავლა მედიტაცია,

პერსონაჟი დენი, რომელიც
ასრულებდა ამ მედიტაციას,

მედიტატორი დენი,

მიხვდა, რომ მას
არ შეუძლია გამოღვიძება.

თითქოს ყველა მედიტაციის მეთოდი,

ყველა პრაქტიკა, რომელიც იყო
შესწავლილი, გახდა უსარგებლო.

საქმე იქამდე მივიდა, რომ პერსონაჟმა,
რომელიც ცდილობდა გამოღვიძებას,

ვერ შეძლო გამოღვიძება,

და ის იძულებული იყო, განეცადა მარცხი.

პერსონაჟი, რომლითაც მე ვცხოვრობდი,
პერსონაჟი, რომელსაც ვთამაშობდი

მთელი ცხოვრება, უბრალოდ უნდა
განზავებულიყო, ან მომკვდარიყო,

და რა დარჩა?

ის, რაც დარჩა, როცა
აღარ იყო შემსრულებელი,

ან ის, ვინც მედიტირებდა,

ან აკეთებდა რაიმეს,
რასაც ერქვა მედიტაცია,

ის, რაც დარჩა -
არის ჩემი ჭეშმარიტი ბუნება.

ეს მე ვარ, უბრალოდ მე.

როდესაც ჩვენ ვიღვიძებთ ამ პატარა
განცალკევებული "მე"-ს გრძნობისგან,

ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენ
ვებრძვით ეგოს

და ვანადგურებთ მას.

სინამდვილეში ჩვენ ნებას ვაძლევთ
მას ოდნავ დაისვენოს

თავისი სამუშაოსგან -
პიროვნული იდენტიფიკაციისგან,

და მოდუნდეს, რათა გახდეს

ჩვენი ახალი ჯგუფის წევრი,
ჩვენი ცნობიერების ნაწილი.

ეს მაშინვე გვაძლევს ჩვენ
თავისუფლების შეგრძნებას,

გაგებას, რომ ჩვენ ვუყურებთ სამყაროს
არა პატარა ლინზის მეშვეობით,

რომ ჩვენ ღია ვართ გულით და გონებით,

და ეს გვაფართოებს ჩვენ და ბადებს
უფრო ღრმა და ძლიერ კავშირს საკუთარ არსთან.

გამოღვიძება - ეს არ ნიშნავს
გახდე გაღვიძებული.

არავინ ხდება გაღვიძებული ან
გასხივოსნებული.

ეს არის სინათლის გაცნობიერება,
წმინდა ცოდნის სინათლის,

რომლის ბუნებაა სიმშვიდე და ბედნიერება.

ჩვენ კი უკვე გასხივოსნებული ვართ,
და ყოველთვის ვიყავით.

მე ლიზა ნატოლი ვარ, და ცნობილი ვარ,
როგორც სულიერი მასწავლებელი.

მე ვასწავლი კურნების, გამოღვიძებისა და
ტრანსფორმაციის შესახებ.

გამოღვიძება - ეს არის საკუთარი
ჭეშმარიტი ბუნების შეცნობა.

ეს არის იმის გაცნობიერება, თუ ვინ ხართ
სინამდვილეში, - წმინდა ცნობიერება.

ცნობიერება - ეს მხოლოდ ერთ-ერთი სიტყვაა
იმ მრავალთაგან, რასაც ადამიანები იყენებენ,

რათა აღწერონ გაცნობიერება, სიცოცხლე,

სიყვარული, ღმერთი, სინათლე...

ეს არის გამოღვიძება იმის გაცნობიერებაში,
რომ არ ვარ ეს სხეული მხოლოდ.

მე ვარ ის, რაც არასდროს კვდება,
და ის, რაც არასდროს იბადება.

ჩემთვის ეს ძალიან რთული იდეა იყო.

მე სულიერ გზას მივყვები 1992 წლიდან.

და დავიწყე წიგნიდან "სასწაულთა კურსი"

მე ვსწავლობდი მას რელიგიურად.

ვგულისხმობ იმას, რომ ვიყავი ისეთი ადამიანი,
რომელიც ძლიერად მიისწრაფვოდა შეეცნო თავი,

შეეცნო ღმერთი, და გამოღვიძებულიყო.
მე ვერ შევძელი ამის მიღწევა,

რადგანაც ვიყავი დარწმუნებული,

რომ თითქოს გამოღვიძება -
იყო რაღაც მისტიური,

რომ თითქოს რაღაც უნდა
მომხდარიყო განსაკუთრებული.

რომ თითქოს ეს იქნებოდა ისე,
როგორც იყო იესოს, ბუდას

და სხვა გასხივოსნებული
ოსტატების შემთხვევაში.

მაგრამ ჩემთვის არაფერი
ხდებოდა მსგავსი.

და ვერ ვიგებდი ამის მიზეზს.

რატომაა, რომ მე ასე ერთგულად
ვასრულებ ჩემს საქმეს,

ხშირად განვიცდი ღრმა სიმშვიდის მომენტებს,
ბედნიერებას, სიხარულს, და მაინც ვიბრძვი?

და დავიწყე ჩვენი საკუთარი
ჭეშმარიტი ბუნების

უბრალოების შეცნობა,
რომელიც არის ცნობიერება.

მათთვის, ვინც პირდაპირ ახლა მისმენს,

ცნობიერება, რომელსაც ესმის ეს ხმა,
- ეს არის ის, რაც ვართ ჩვენ.

და მას არ აქვს მდებარეობა,
არ აქვს სქესი,

არ აქვს ფერი,
არ აქვს სხეული,

და ის სრულიად უსაზღვრო
და უსასრულოა

გამოღვიძება - ეს არის, როცა

ჩვენ ვიღვიძებთ ჩვენს საკუთარ ბუნებაში.

როცა ვიღვიძებთ იმის გაცნობიერებაში,

რომ მე არის გამოცდილების გაცნობიერება
აქ და ახლა მომენტში.

და ეს იმდენად ყოველდღიურია.

ვერც კი ვამჩნევთ ამას.

ჩვენ ვფიქრობთ, რომ არ შეიძლება
ეს იყოს ასე მარტივი.

ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნების აღიარებას

არ მივყავართ ბედნიერებისაკენ,

არამედ ის თავად არის ბედნიერება.

ყოფიერების ბუნება -
თავად არის ბედნიერება.

ამიტომ ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნების
გაცნობიერება - ეს არის ბედნიერების განცდა.

ვინ აცნობიერებს ამ მომენტს?

გონება იწყებს ვინმეს ძებნას,

ანდა ცდილობს გაართულოს ყველაფერი.

თქვენ კი უკვე ხართ ის,

ვისაც ეძებს ეს გონება.

აზროვნება ვერასდროს შეამჩნევს ამას.

ამიტომ არ ეძებოთ პასუხი აზროვნებით.

არ განაგდოთ თქვენი აზრები

და არც ჩაეჭიდოთ მათ.

უბრალოდ მოადუნეთ ინტერესი
და მიჯაჭვულობა აზრებზე,

იდეებსა და შეხედულებებზე.

განიზრახეთ და მოინდომეთ, პირდაპირ
გამოსცადოთ თქვენი თავი

იმად, რაც ხართ სინამდვილეში.

არ უარყოთ გონება და არ ეცადოთ
რაიმე მდგომარეობის მიღწევას.

ყველა მოქმედება, მანიპულაცია,
ნებისმიერი მოძრაობა

მთლიანად გონებით იმართება.

უბრალოდ მიეცით უფლება გონებას,
იყოს ისეთი, როგორიც არის.

ზოგჯერ ადამიანები იღვიძებენ
თავის ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

მათ არ სჭირდებათ პრაქტიკა.

ცხოვრებაში ისეთი მოვლენები ხდება,
რომლებიც წყვეტენ ყოველდღიურობის შაბლონს,

და მაშინ შესაძლოა მოხდეს
სპონტანური გამოღვიძება.

მაგრამ თუკი ვინმეს ცხოვრება მიედინება

მუდმივად განმეორებადი შაბლონებით,

მაშინ აუცილებელია რაიმე ჩარევა.

თუკი ვინმე მოწოდებულია გასაღვიძებლად,
პრაქტიკა შეწყვეტს მის შაბლონებს.

ასეთ სულიერ პრაქტიკას სადჰანას ეძახიან.

და ეს პრაქტიკები ყოველთვის

განპირობებულია გონებით.

მაგრამ ჩვენ მაინც ვსწავლობთ
და ვასრულებთ მათ,

რათა გავხადოთ გამოღვიძება
მეტად შესაძლებელი,

თითქოს მოვუშვებთ ჩვენი შინაგანი
სტრუქტურის სადავეებს.

ამბობენ, რომ გამოღვიძება
ხდება სპონტანურად, შემთხვევით,

მაგრამ პრაქტიკა გხდით თქვენ ასეთი
შემთხვევისაკენ უფრო მიდრეკილს.

ტექნიკები, პრაქტიკები, შესაძლოა იყოს
ძალიან გამოსადეგი იმისათვის,

რომ ასეთი შემთხვევის ალბათობა
გაიზარდოს თქვენში.

მაგრამ რომელიღაც გარკვეულ მომენტში
საჭიროა მათგანაც განთავისუფლება.

რადგანაც, თუკი გონება მუდმივად
ასრულებს რაიმე პრაქტიკას,

ანდა სხვა რამეს, მაშინ
მას უკავია მართვის სადავეები,

და გონება ყოველთვის მესაჭის პოზიციაზეა.

ამიტომ პრაქტიკები სასარგებლოა,
როგორც საფეხურები იმისათვის,

რომ თქვენი სტრუქტურა
გახდეს ნაკლებ მკვრივი,

რომ "გავასხივოსნოთ" თვითსტრუქტურა,

რომ გახდეს ის მეტად გამტარი

ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნებისათვის.

პრაქტიკის პარადოქსი იმაშია, რომ,
როცა, ბოლოს და ბოლოს, გამოიღვიძებთ,

თქვენ აღმოაჩენთ, რომ ყველა პრაქტიკას

ცრუ "მე" ასრულებდა,

3დ თამაშის პერსონაჟი, და რომ თქვენ,

როგორც ჭეშმარიტი მე,
არასდროს ყოფილხართ შებორკილი.

ერთადერთი, რისი გაკეთებაც არის საჭირო, ეს არის
ეგოს შეხედულებებისგან განთავისუფლება,

მოვლენებსა და შეხედულებებზე
მიჯაჭვულობაზე უარის თქმა.

არაფერი, რაც ცვალებადი მოვლენების ველში
არსებობს, არ წარმოადგენს ჭეშმარიტ "მე"-ს.

ის, რადაც თქვენს თავს თვლით,
ვისთანაც მუდამ იგივდებოდით,

ვერასდროს გაიღვიძებს.

თქვენ იღვიძებთ სწორედ ამ პერსონაჟისგან.

თქვენ იღვიძებთ იმ შეცდომისგან, თითქოს
იყავით ეს განპირობებული პერსონაჟი.

ამიტომაც, როცა ადამიანები მიდიან
რითრითში, ფიქრობენ,

რომ ეს პატარა "მე" გამოიღვიძებს,
და მოხდება რაღაც დიადი.

მაგრამ პატარა "მე"
არასდროს გააკეთებს ამას.

ის უნდა დანებდეს,
ის უნდა დამარცხდეს.

და მხოლოდ ამ მარცხში
შეგვიძლია ჩვენ დავინახოთ,

ვინ ვართ ჩვენ, რომ ჩვენ ყოველთვის ცნობიერი
ვიყავით, და ვარსებობდით ახლანდელ მომენტში.

ჩვენ უბრალოდ მივეჯაჭვეთ ამ პერსონაჟს

და დავიჯერეთ, რომ ჩვენ ის ვიყავით.

"პირდაპირი გზის" მეთოდი.
ჩემი სულიერი ძიება მე დავიწყე

ვედანტის ტრადიციის კლასიკური
მეთოდით, რომელიც წარმოადგენს

სულიერ პრაქტიკას
მანტრა-მედიტაციით.

რომელსაც მე ვაპრაქტიკებდი
20 წლის მანძილზე.

მანტრა-მედიტაცია გულისხმობს

ყურადღების კონცენტრაციას
რაიმე ბგერაზე,

შემდეგ კი ეს ბგერაც თანდათან ქრება.

თუმცა სწორედ მაშინ, როდესაც

"პირდაპირ გზას" მივაგენი,

ჩემი სულიერი ასპექტი ნამდვილად
კულმინაციაში იმყოფებოდა.

"პირდაპირი გზის" მეთოდში

ჩვენ ყურადღებას
რაიმე ობიექტს კი არ ვაქცევთ,

მაგალითად მანტრას, ბგერას, სუნთქვას...

არამედ უფლებას ვაძლევთ
ჩვენს ყურადღებას,

ჩაეფლოს ღრმად შიგნით, თავის საწყისში.

მოდით გამოვიყენოთ ანალოგია.

წარმოიდგინეთ, რომ თქვენს
ცხოვრებას ეკრანზე უმზერთ.

თქვენ აიგივებთ თქვენს თავს
ეკრანზე მოქმედ პერსონაჟთან.

დღითი-დღე, და წლიდან წლამდე

თქვენ ჩართული ხართ ამ პერსონაჟის ისტორიაში.

უცბად თქვენ იღვიძებთ
ამ ისტორიიდან,

და ამჩნევთ ეკრანს, სადაც
მოქმედებს პერსონაჟი,

და ხვდებით, რომ თქვენ არ ხართ ეს პერსონაჟი,
რასაც უმზერთ და აკვირდებით.

ეკრანზე ჩნდებიან და ქრებიან ობიექტები,

ჩნდებიან და ქრებიან პერსონაჟები,

მაგრამ თავად ეკრანი უცვლელია.

პერსონაჟი შეიძლება დასველდეს,

მაგრამ ეკრანი არ სველდება.
პერსონაჟი შეიძლება აღელდეს,

ეკრანი კი არასდროს ღელავს.

ეკრანის გარეშე
პერსონაჟები არ იარსებებდნენ,

მაგრამ ეკრანი მაინც
ყოველთვის შეუმჩნეველი რჩება,

სადაც პერსონაჟები
სცენარის მიხედვით ცხოვრობენ.

გაცნობიერება ეკრანს ჰგავს.

ეს ის სივრცეა, სადაც ყველა
აზრი, გრძნობა, მოქმედება,

ცნობიერების ყველა მდგომარეობა
მოდის და მიდის.

აზრები, შეგრძნებები

და მთელი გარე სამყარო, მუდმივად
ცვალებადნი, ეკრანზე ჩნდებიან.

მაგრამ ეკრანი არ იცვლება.

ეს არის გონება, რომელიც იცვლის მდგომარეობებს
ადამიანური გამოცდილების მეშვეობით.

მაგრამ არის რაღაც, რაც
თქვენ ხართ, რაც რჩება,

რაც მუდმივად თანიმყოფება,

რაც აცნობიერებს
ამ ცვალებად მდგომარეობებს,

და ეს არის ცნობიერება, ანდა
ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნება.

სანამ არსებობს ეკრანის პერსონაჟთან
გაიგივება და მიჯაჭვულობა,

გრძნობა - მე ეს პერსონაჟი ვარ,
მანამ იარსებებს ტანჯვა:

მაია - საკუთარი მე-ს ილუზია.

რაც არ უნდა გააკეთოთ
სიზმარში პერსონაჟის როლში,

არ დაგეხმარებათ განთავისუფლებაში.
არ აქვს მნიშვნელობა - მისდევთ მორჩილად

თქვენი ცხოვრების დრამას,
თუ გაიბრძოლებთ მის წინააღმდეგ.

თუკი თქვენ მოქმედებთ
პერსონაჟის თვალთახედვით,

მაშინ ილუზიის ხაფანგში ხართ.

იმისათვის, რომ გაიღვიძოთ,

ნუღარ აიგივებთ თქვენს თავს
იმასთან, რაც ჩნდება ეკრანზე.

შეიცანით, რომ ეს
ყველაფერი ცვალებადია,

ნუღარ რეაგირებთ აზრებზე, და ნუ აღიქვამთ
პროგრამას, როგორც რეალობას.

თუკი მე მოვაცილებ ყურადღებას
ეკრანს, და შევაბრუნებ ცნობიერებას

საკუთარ თავში,
საოცარი რამ მოხდება.

ამ დროს იღვიძებს თავად ცნობიერება.

ეს არ ხდება, როგორც პროცესი.

პროცესი - ისაა, რაც ეკრანზეა,

გამოღვიძება კი -
იმ ეკრანის გაცნობიერებაა,

რომელიც მუდამ აქ იყო.

ნუ დაიჯერებთ თქვენს შემდგომ აზრს.

ამის ნაცვლად მიაპყარით ყურადღება
თავად ცნობიერებას.

მე მუდამ ჩემი თავი ვიყავი.

ჩემი საკუთარი მე-ს შეგრძნება
მთელ ცხოვრებას გამსჭვალავს.

ის მუდამ თანიმყოფება
მთელი სიცოცხლის მანძილზე.

რა არსებობს ჩემში სწორედ ახლა?

ეს არსებობდა გუშინაც,
შარშანაც, ათი წლის წინაც,

და მაშინაც, როცა
ორი წლის ბავშვი ვიყავი.

რა არის ეს არსობრივი "მე",

რომელიც განიცდის
ყველა ჩემს გამოცდილებას?

მე-ს ბუნების გაცნობიერება -

სიცოცხლის დიადი საიდუმლოა.

ეს არის პირდაპირი გზა დაკმაყოფილებისაკენ,

სიმშვიდისა და ბედნიერებისაკენ.
ადამიანს არ ძალუძს ამის
ძალისხმევით გაკეთება,

ეს ის არის, რასაც ადამიანი აცნობიერებს.

გა-ცნო-ბი-ერება

ნიშნავს იმის ხელახლა გაგებას,

რაც უკვე ვიცოდით დასაწყისიდან,

უბრალოდ დავივიწყეთ, ან უარვყავით,
ან არ დავიჯერეთ,

ამიტომაც არ შეგვიძლია
ღმერთთან კავშირის მოპოვება,

ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ შევი-ცნოთ,
რომ ის აქ არის და იყო ყოველთვის,

და იქნება მუდამ.

ამ პირდაპირმა მითითებამ გამოღვიძებისათვის -

გავეხსნა იმას, რაც უკვე აქაა, -
საშუალება მომცა, მეპოვნა

ცხოვრების სრულიად
ახალი სტილი,

განვითარების ახალი საფეხური.

ბევრი ფიქრობს, რომ
საკუთარი თავის შეცნობა -

ძალზე რთული და
მიუღწეველი მიზანია.

და ჩემი, როგორც მასწავლებლის, მიზანია,
ჩემი პირადი გამოღვიძებიდან გამომდინარე,

რომ გავხადო ეს გზა
პრაქტიკულად, დამიწებულად.

მე მიყვარს ადამიანების სწავლება,
და ეს მისაწვდომია ყველასთვის.

თუკი ჩვენ გვჯერა და ვგრძნობთ, რომ

დროებით, სასრულ,
ცალკე მე-ს წარმოვადგენთ,

მაშინ, ჩვენ
ცნობიერად თუ ქვეცნობიერად.

მუდამ ვეძებთ
სიმშვიდეს და ბედნიერებას.

სხვა სიტყვებით,
შეუძლებელია, იყო ცალკე "მე",

გრძნობდე მე-ს განცალკევებულობას
და არ ეძებდე ბედნიერებას.

ამიტომ აუცილებელია ბედნიერების

ძიების მიმართულების შეცვლა.

იმის ნაცვლად, რომ ბედნიერება
ობიექტურ რეალობაში ვეძიოთ,

ის ჩვენივე თავში უნდა აღმოვაჩინოთ.

და სულიერი პრაქტიკა,
რომელიც ამაში გვეხმარება,

მდგომარეობს ჩვენი ყურადღების
მიმართვაში, უფრო სწორად კი,

ყურადღების მოდუნებაში
საკუთარ წყაროში.

წმინდა გაცნობიერებულობა,
და არა რაიმე ობიექტზე მიმართული,

რაიმე მოქმედებაზე,
ან ურთიერთობაზე და ა.შ.

ასეთნაირად, სულიერი პრაქტიკა,
თუკი შეიძლება მას ასე ვუწოდოთ,

მდგომარეობს ყურადღების მოდუნებაში,

ყურადღების ჩაფლობაში

გაცნობიერების გულში,

არსების დასვენება არსებობაში.

სიყვარული

ნამდვილი სიყვარული -
ეს ჩემი ჭეშმარიტი ბუნებაა.

ეს ჩემი ჭეშმარიტი ბუნებაა,

წმინდა სიყვარული
ყველასა და ყველაფრის მიმართ,

სიცოცხლის ყველა ასპექტის მიმართ,

იმის მიმართაც, რასაც,
შეიძლება, არ ვეთანხმები.

მან, ვინც გააცნობიერა თავისი
არსების ბუნება, იცის,

რომ მისი არსია თავად
სიმშვიდისა და

ბედნიერების წყარო,
რასაც მიელტვის.

ამიტომ ცხოვრება აღარაა ის ადგილი,

სადაც ისინი ბედნიერებას
და დაკმაყოფილებას ეძიებენ.

ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ
ასეთ ადამიანს არ აქვს სურვილები.

მაგრამ მისი სურვილები ამიერიდან
აღარ ემსახურება ნაკლულობის
გრძნობის დაკმაყოფილებას,

რაც ახასიათებს ცალკეულ "მე"-ს.

ადამიანისათვის, ვინც ბედნიერების
წყარო საკუთარ თავში აღმოაჩინა,

სურვილები ამ ბედნიერების
გრძნობიდან იბადებიან.

ისინი არ მიისწრაფვიან მისკენ.

მაგალითად,
ურთიერთობათა სფეროში,

ეს ძლიერად ცვლის
ჩვენს ურთიერთობებს.

ჩვენ აღარ ვეძებთ სხვა ვინმეს,

რათა დავიკმაყოფილოთ
საკუთარი მოთხოვნილებები.

ჩვენ ვეძებთ სხვას,
რათა გავუზიაროთ

ეს ბედნიერების განცდა,
რომელიც უკვე გვაქვს.

ეს კი ათავისუფლებს ჩვენს მეგობრებს
გაუსაძლისი ტვირთისგან,

რომ მუდამ იზრუნონ ჩვენი
დაუკმაყოფილებელი "მე"-ს

ბედნიერებისათვის.

ჩემს ცხოვრებაში არაფერი ხდება ისეთი,

რაც მე სარგებლობას არ მომიტანდა,

იმ თვალსაზრისით, რომ ყოველ მომენტს,
ყოველ მოქმედებას, ყოველ შედეგს

მივყავარ სულ უფრო წინ

ჩემი სულის ევოლუციის პროცესში.

და სწორედ ამიტომ მე მოვედი აქ,
ფიზიკურ სამყაროში,

რომ გავიარო ევოლუცია.

იყავით ღია, გახსნილები.

შეიგრძენით თქვენი
შინაგანი სიცოცხლე,

და მიეცით უფლება ენერგიას,
თავისუფლად იმოძრაოს.

არ იხმაროთ ძალისხმევა,
რომ რაიმე მოხდეს,

ვინ აცნობიერებს ამ შინაგან ენერგიას?

ამ შინაგან სიცოცხლეს?

ყურადღება მიაქციეთ გონების
ჩვევას, ყველაფერი აკონტროლოს

და მოახდინოს მანიპულირება,
რათა ჩაერიოს.

თქვენი მეხსიერების
და აზრების გამოყენების გარეშე,

ვინ ხართ თქვენ?

გონებისა და გრძნობების მიღმა,

ვინ ხართ?

ვინ აცნობიერებს ამას?

შეცვალე სამყარო

ბევრ მათგანს, ვისაც
პირველად ესმის ეს იდეები,

არასდროს გაუგიათ
"მე"-კონცეფციის შესახებ.

ჩემი აზრით, ადამიანთა
ორი ბანაკი არსებობს:

არიან ისინი, ვინც სულიერების გზაზეა,
და მათ გაუგიათ ამ იდეის შესახებ.

ისინი ცდილობენ,
აღმოაჩინონ საკუთარი თავი.

ისინი მიისწრაფვიან, ეძიებენ.

არიან ასევე სხვა ადამიანები,
ვინც უბრალოდ თავის ცხოვრებას ცხოვრობს.

მათ არასდროს გაუგიათ
ამ იდეების შესახებ.

არასდროს გაუგიათ
"საკუთარი თავის შეცნობაზე".

ბევრი ფიქრობს, რომ "შეიცანი თავი"
ნიშნავს "შეიცანი თავი, როგორც სხეული".

იცოდე შენი თავი, ნიშნავს,
იყო შენი თავი, იყო ნამდვილი.

საკუთარი თავის შეცნობა ნიშნავს
შეიცნო ის, თუ რა ხარ სინამდვილეში.

შეიცნო საკუთარი თავი,
საკუთარი ჭეშმარიტი ბუნება.

"შეიცან თავი შენი" - ეს სიტყვები
გამოკვეთილი იყო

დელფოსში აპოლონის ტაძრის
შესასვლელში.

და ის გახდა მოწოდება კაცობრიობისათვის
დასავლური ცივილიზაციის განთიადზე.

ეს მიუთითებს იმაზე,
რომ საკუთარი თავის შეცნობა არის

მთელი ცივილიზაციის საფუძველი.
რატომ?

იმიტომ, რომ ჩვენ ვიმყოფებით
ყველა ჩვენი გამოცდილების ცენტრში,

რაც არ უნდა განვიცადოთ,
სწორედ ჩვენ განვიცდით ამას.

რაც არ უნდა ვიფიქროთ,
და რაც არ უნდა ვიგრძნოთ,

ეს აზრები და გრძნობები
წარმოიშობიან ჩვენი "მე"-ს სახელით.

რაც არ უნდა მოქმედებაში და
ურთიერთობაში ვიყოთ ჩართული,

ჩვენ ვანხორციელებთ ამ მოქმედებას
და ურთიერთობას ჩვენი "მე"-ს საშუალებით.

ასეთნაირად, ჩვენი "მე" იმყოფება
მთელი ჩვენი გამოცდილების ცენტრში.

რა შეიძლება იყოს იმაზე მნიშვნელოვანი,
ვიდრე შევიცნოთ საკუთარი "მე"-ს ბუნება,

და შესაძლებელია თუ არა შევიცნოთ

სხვა ნებისმიერი რამის ბუნება,

თუკი მანამდე არ გვეცოდინება
თავად შემცნობელის ბუნება.

მე ვფიქრობ, რომ გამოღვიძება - ეს არის

ღამის საშინელი სიზმრის დასასრული

და ნაბიჯი ოცნებისაკენ.

ამაში ვგულისხმობ, რომ
ჩვენ ვიმსახურებთ იმას,

რომ დავტოვოთ სიზმრები,
რასაც გვიყვებოდნენ

ჩვენ სიცოცხლეზე,
ღმერთსა და ჩვენს საკუთარ თავზე.

და ჩვენ შევაბიჯებთ ჩვენს ყველაზე
დიად ოცნებაში.

ხშირად ვეკითხები ადამიანებს:
"როგორ ფიქრობთ, როგორი იქნებოდა
თქვენი ცხოვრება,

თუკი გადადგამდით ნაბიჯს
ყველაზე დიადი

სრულყოფილი იდეისკენ,
რაც კი გქონიათ ღმერთზე,

სიცოცხლესა და საკუთარ თავზე?

ჩვენი საკუთარი ბუნების აღმოჩენა -
არაა მხოლოდ ის აღმოჩენა,

რომელიც დაასრულებს ჩვენს ძიებას
ბედნიერებისათვის გარე სამყაროში.

ეს აღმოჩენა ასევე გვაძლევს საშუალებას,

ვიცხოვროთ გაგებით,
რომ ცნობიერების ძალიან ღრმა დონეზე

ყველა და ყველაფერი - ერთიანია.

ეს მოგვიტანს ჩვენს საზოგადოებაში

სიკეთეს, თანაგრძნობას, სამართლიანობას,

მიმღებლობას, ურთიერთგაგებას.

ასეთი გაგება ჩვენს საზოგადოებაში

მოახდენს ცნობიერების რევოლუციას.

თუკი განვაგდებთ ეგოზე
დაფუძნებულ მიდგომებს,

მაშინ მეცნიერება, რელიგია,
პოლიტიკა და ეკონომიკა

დაიწყებენ მარადიული
სიბრძნის გამოვლინებას.

იქნება ეს ძირძველი ხალხის ტრადიციები,

რომლებიც ყველაფერში დიად სულს ხედავენ,

თუ ეგვიპტური ტრადიციები,
რომლებიც აღწერენ

ადამიანის ევოლუციურ მოგზაურობას სიმბოლურად

პატარა ხოჭოდან
ერთიან საწყისამდე,

ან როცა გვესმის
მისტიკოსთა სიტყვები

ქრისტიანული, ინდუისტური,

მუსულმანური, ბუდისტური
და სხვა ტრადიციებიდან,

ან პლატონისა და პლოტინის სწავლებები,
ჩვენ ვხედავთ, მათში,

რომ ვინც შეიცნო ჭეშმარიტი ბუნება,
საუბრობენ ერთიანი ცნობიერების
მატარებელ სიმრავლეებზე,

რაღა თქმა უნდა, ისინი იყენებენ
თავისი კულტურისა და დროის

შესაბამის სიტყვებს, რათა გამოხატონ
ერთიანი მარადიული ჭეშმარიტება.

მეცნიერება ახლა უკვე იწყებს არა
არაცნობიერი ნაწილაკებისა და ველების ხედვას,

არამედ სამყაროსი, რომელიც შედგება

"ცნობიერი აგენტებისგან".

და მეცნიერების სამყაროში რაღაც
ახალი იწყებს გამოვლინებას.

როგორც ამბობდა ნიკოლა ტესლა:

"იმ დღეს, როცა მეცნიერება
დაიწყებს არაფიზიკურის კვლევას,

ის ერთ ათწლეულშიც კი
უფრო მეტ პროგრესს მიაღწევს,

ვიდრე მთელი მისი მრავალსაუკუნოვანი
არსებობის მანძილზე".

ეს დღე დადგა დღეს.

ყოველ ჯერზე, როცა კი მეცნიერებაში
მათემატიკურ პროგრესს ვაღწევდით,

ეს გზას უხსნიდა ახალ ტექნოლოგიებს,

რომლებიც ჩნდებოდნენ, როგორც სასწაული,
იმასთან შედარებით, რაც გვქონდა ადრე.

ამიტომ, ვფიქრობ, რომ ცნობიერი აგენტების
თეორია სივრცე-დროის მიღმა

ჩვენ მოგვცემს ტექნოლოგიებს,

რომლებიც მართლაც გასაოცარი იქნება.

მაგალითად, ახლა,
გალაქტიკების უმრავლესობის,

რასაც ვხედავთ, ვფიქრობ,
მათი 97%-ის მონახულებას

ვერასდროს შევძლებთ. ისინი სულ გვშორდებიან
ჩვენ სინათლის სიჩქარეზე უფრო სწრაფად.

ისინი თავად არ მოძრაობენ სივრცეში
სინათლის სიჩქარეზე სწრაფად,

თავად სივრცე ფართოვდება იმდენად სწრაფად,

რომ მათი ჩვენგან დაშორების
სიჩქარე მეტია, ვიდრე სინათლის.

ამიტომ ვერასდროს შევძლებთ
კოსმოსში მოგზაურობას ისე,

რომ მოვინახულოთ გალაქტიკების
97%, რომელთაც ვხედავთ.

ასე რომ, მთელი ეს გალაქტიკები
ასე გარედან ხელს გვიქნევენ და გვეუბნებიან:

"ჩვენ აქ ვართ, მაგრამ თქვენ
ვერ შეძლებთ მოხვიდეთ აქ".

ეს ასეა, თუკი სივრცის გასწვრივ იმოძრავებ.

მაგრამ რა იქნება, თუკი მიხვდებით,
რომ სივრცე-დრო მხოლოდ 3დ სათვალეა?

ეს მხოლოდ თამაშის ფორმატია,

თქვენ კი არ ხართ
გაჭედილი VR მოწყობილობაში,

თქვენ შეგიძლიათ ითამაშოთ პროგრამული
უზრუნველყოფით, რომელიც მართავს თამაშს.

წარმოიდგინეთ, რომ თამაშობთ ძალიან
ცნობილ კომპიუტერულ თამაშს.

თქვენ ხარ ამ თამაშში ძალიან ძლიერი,

და იცით, როგორ მართოთ იქ
ყველაფერი, წესების მიხედვით.

თქვენ შეგიძლიათ ყოველთვის
გაიმარჯვოთ ამ თამაშში.

მაგრამ დავუშვათ, რომ თქვენ იცით
ამ თამაშის პროგრამული უზრუნველყოფა,

მაშინ თქვენ გამოდიხართ
თამაშის წესების საზღვრებიდან

და შეგიძლიათ ცვალოთ თავად
პროგრამა და თამაშის წესები.

თქვენ შეგიძლიათ მოიქცეთ სრულიად ახლებურად,

თქვენ შეგიძლიათ შეცვალოთ გარემოებები,

თქვენ შეგიძლიათ შეცვალოთ ობიექტები,

თქვენ შეგიძლიათ გააკეთოთ
ყველაფერი, რასაც ისურვებთ.

ასე რომ, როდესაც ჩვენ შევიცნობთ ჩვენს
სივრცე-დროის ვირტუალურ მოწყობილობას,

ჩვენ აღარ მოგვიწევს ანდრომედას
გალაქტიკაში მოგზაურობა

სივრცე-დროის გავლით, რაზეც
დავხარჯავდით 2.4 მილიონ წელს.

ჩვენ შეგვიძლია პირდაპირ უბრალოდ
გადავაადგილდეთ სივრცესა და დროში.

მე ვუყურებ სამყაროს, როგორც შესაძლებლობას,

შევიცნოთ და გამოვხატოთ ჰარმონიულად,
თუ რას ნიშნავს იყო ადამიანი.

და რას ნიშნავს
ღვთიურობის ასპექტად ყოფნა.

მაგრამ არ ვფიქრობ, რომ
უსასრულო დროის რაოდენობა გვაქვს.

ისეთი გრძნობა მაქვს, რომ დრო გადის,

და ამიტომ ან ახლა, ან არასდროს.

მე ვფიქრობ, რომ სწორ გზას ვადგავართ.

ოპტიმიზმის გრძნობით ვარ სავსე,
როცა ვხედავ შესაძლებლობებს

დღევანდელ დღეს მსოფლიოში,
ამ უძლიერესი და უმნიშვნელოვანესი

იდეების გასავრცელებლად,

რომლებიც არ გაგვაჩნდა
რამდენიმე წლის წინაც კი.

მათი მეშვეობით ჩვენ შევძლებთ

მივაღწიოთ
კრიტიკულ მასას მანამ,

სანამ დასრულდება
ჩვენთვის მოძღვნილი დრო.

მაგრამ შევცდებით, თუკი ვიფიქრებთ,
რომ ჩვენ გაგვაჩნია

უსასრულო დრო
ამ პლანეტაზე.

როდესაც თითოეული ადამიანი

გააცნობიერებს თავის
განპირობებულ პერსონაჟს,

ის აღარ იმოქმედებს,
როგორც ეგო-არსება.

და ამას მივყავართ
ტრანსფორმაციისკენ მთელ პლანეტაზე.

ამას მივყავართ ახალი დედამიწისკენ.

ამ ცხოვრებაში, როგორსაც
ახლა ვცხოვრობთ ჩვენ პლანეტაზე

ჩვენ რაღაც უნდა შევცვალოთ,
და გავაკეთოთ ეს

სწრაფად, რადიკალურად,

თუკი გვსურს ვიხილოთ ის ხვალინდელი,
რომელზედაც ჩვენ ყველანი ასე ვოცნებობთ.

შესაძლოა თუ არა, რომ ეს გაგება
გახდეს ბუნებრივი და ყოველდღიური
ჩვენს ცხოვრებაში?

რატომაც არა? დიახ!

ჩვენი ახლანდელი გამოწვევა იმაშია,
რომ აღარაფერი მუშაობს,

და დადგა დრო, რომ ავდგეთ და ვთქვათ,
რომ ეს სიმართლეა.

რა თქმა უნდა,
ჩვენ შეგვიძლია მივაღწიოთ მეტს.

ნამდვილად,

ჩვენ შეგვიძლია გავაფართოოთ
იმის გაგება, თუ ვინ ვართ ჩვენ,

და გამოვავლინოთ ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნება.

ჩვენ უნდა მივაქციოთ ყურადღება

ჩვენს გარემო სივრცეს,

ჩვენს პოლიტიკას,
ჩვენს ეკონომიკას,

და ჩვენს სულიერ პროცესს
დედამიწაზე.

რადგანაც პრობლემა თანამედროვე მსოფლიოში -
არაა პოლიტიკური,

და არც ეკონომიკური,

არც სოციალური.

ეს არის სულიერი პრობლემა,

დაკავშირებული ჩვენს
დამოკიდებულებასთან

უმაღლეს სულიერ ჭეშმარიტებებთან.

ეს არაა ახალი დროის ფილოსოფია.

ეს იდეები უკვე არსებობს

ათასობით წელია.

მრავალსაუკუნოვანი სიბრძნე
გამოხატულია

უთვალავ ტრადიციასა და კულტურაში,
და როგორც თავად ცნობიერება,

შეუმჩნეველია თვალისათვის.

ქრისტიანობაში,

გნოსტიკური თომას სახარება
შეიცავს

პირდაპირ მითითებას
ჩვენს ჭეშმარიტ ბუნებაზე.

მოსწავლეებმა ჰკითხეს იესოს:
როდის დადგება ზეციური სამეფო?

იესომ უთხრა:
ეს არ მოხდება, თუკი დაელოდებით.

ის არ დადგება იმის გამო,
რომ იტყვით: "ის აქაა ანდა იქაა".

სულის სამეფო
განფენილია მთელ დედამიწაზე,

მაგრამ ხალხი ვერ ხედავს მას.

სამეფო არაა აქ ან იქ,
გაცნობიერება არაა აქ ან იქ.

ის არ ფიქსირდება დროსა და სივრცეში.

თუკი ელით, რომ მოხდება რამე,
რაიმე გარე მოვლენის შედეგად,

ანდა რაიმე მდგომარეობის,
ან ამაღლების,

რაიმე განკურნების,
ანდა ენერგიის შედეგად,

მაშინ თქვენი განპირობებული გონება
ჯერ კიდევ ძიებაშია.

ის კვლავ შუამავლობს
აქ და ახლა მომენტში

თქვენი ყოფნის გამოცდილებას.

ბუდიზმში ამბობენ, რომ სამსარა,

ტანჯვის სამყარო, და ნირვანა,

განთავისუფლების სამყარო -
ეს არაა ორი ცალკე-ცალკე არსებული სამყარო.

ეს ერთი და იგივეა.

ჩვენ არ ვმანიპულირებთ რეალობით,
და არ ვცვლით საგნებს,

რათა მივიდეთ რომელიღაც
მისტიურ რეალობასთან.

როდესაც ჩვენ ვიღვიძებთ, ჩვენ
თვალწინ სრულყოფილი სამყარო

გადაიშლება, ისეთი, როგორიც არის,
და იყო ყოველთვის.

შესაძლებელია თუ არა უბრალოდ ყოფნა
აქ და ახლა, ამ მომენტში,

მაძიებელი გონების ჩარევის გარეშე?

შესაძლებელია თუ არა ამ მომენტის მიღება
ისეთად, როგორიც ის უკვე არის?

უბრალოდ ყოფნა?!