-
SARAH SZE:
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
-
Με ενδιαφέρει πολύ κάτι που θα περιέγραφα
σαν μια ταλάντωση εκκρεµούς.
-
Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να κατορθώσουμε
να αισθανθούμε και να αγγίξουμε
-
και να μυρίσουμε τα υλικά.
-
Και στο άλλο άκρο αυτής της ταλάντωσης
βρίσκεται
-
μια πραγματικότητα
αποστασιοποίησης από τα υλικά
-
λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας
με τις εικόνες.
-
Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας
με τις εικόνες
-
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε
άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες
-
έχω βιώσει όσο ζω.
-
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές
από τη μία γενιά στην άλλη.
-
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας
όταν αυτή φτάνει σε εμάς.
-
Μπορούμε να τη διαχειριστούμε
-
και να τη στείλουμε σε άλλους.
-
Είναι εικόνες-σπαράγματα.
-
Έχουμε εξοικειωθεί
με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων.
-
Συνεπώς όλες οι εικόνες
στην έκθεση της πινακοθήκης
-
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις
-
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν
γεωγραφικές ή χρονικές συντεταγμένες.
-
Εικόνες τοπίων
-
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος
χρονικού και γεωγραφικού απείρου.
-
Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου,
-
όταν τις αντικρίζεις.
-
Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο
-
ζωγραφικής και γλυπτικής
-
Στόχος μου ήταν να εκριζώσω
-
ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου
-
ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα
-
χρώματος και εικόνων να συναντώνται,
-
να περνούν από τα ίδια φίλτρα
-
και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.
-
Όταν εισέρχεσαι στον χώρο,
-
αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα
ως σύνολα.
-
Όλα τα άκρα των έργων, υπό μια έννοια,
-
στοιχίζονται έτσι ώστε να δημιουργούν
πολύ διαφορετικές γωνίες.
-
Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι την αίθουσα
-
ως το σύνολο των στοιχείων
-
όλων αυτών των πλαισίων
που μοιάζουν να επιπλέουν.
-
Βιώνεις την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου
-
όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο
-
και που τελειώνει.
-
Αυτός είναι ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο.
-
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα
περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.
-
Πώς μπορούμε να επικεντρωθούμε
στην πλούσια υφή των υλικών
-
και όχι σε αυτό που αναπαριστά το υλικό;
-
Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;
-
Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;
-
Πώς προσκολλάται;
-
Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,
-
αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί
στην αναπαριστώμενη εικόνα.
-
Αυτό είναι το κομβικό σημείο
όπου η υλική φύση της γλυπτικής
-
και η εικόνα, κατά την άποψή μου,
-
συναντώνται.
-
Αυτό το είδος συμπεριφοράς,
-
αυτό το είδος απτικότητας...
-
...θεωρώ πως η αξιακή τους ένταση
-
ενισχύεται.
-
Διότι βιώνουμε μια έντονη ψευδαίσθηση
-
όμως δεν έχουμε αίσθηση της αφής,
-
δεν έχουμε γεύση, δεν έχουμε όσφρηση.
-
Δεν έχουμε αυτού του είδους
την οικειότητα με τις εικόνες.