Νευροπειρατεία: επανασυνδέοντας τον εγκέφαλό σας | Ντον Βων | TEDxUCLA

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση «κόλπο ζωής». Αλλά έχετε ακούσει για «κόλπο εγκεφάλου»; O Ντον Βων μας δίνει εσωτερικές πληροφορίες για τις καταπληκτικές δυνάμεις του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Αυτή η ομιλία δόθηκε σε μια εκδήλωση TEDx με τη συνεδριακή μορφή TED αλλά οργανωμένη ανεξάρτητα από μία τοπική κοινότητα. Μάθετε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Μέσα στον καθένα μας
υπάρχει μια όμορφη συμφωνία.

100 δις νευρώνες πυροδοτούνται ταυτόχρονα,

δημιουργώντας τη ζωηρή πραγματικότητα
μέσα στην οποία ζούμε.

Μέσα σε κάθε μικρό κομμάτι
νευρωνικής δραστηριότητας

ζει λίγο από αυτό που κάνει εσάς, εσάς.

Μετά από τις σημερινές σας εμπειρίες

αυτή η δραστηριότητα θα έχει αλλάξει
και δεν θα είστε ποτέ ξανά ίδιοι.

Είστε άρρηκτα συνδεδεμένοι
με τον εγκέφαλό σας.

Όταν πρωτοέμαθα αυτές τις αρχές,
όταν ήμουν δεκαέξι ετών,

ερωτεύτηκα τον εγκέφαλο

και ασχολούμαι με την έρευνα
της νευροεπιστήμης από τότε.

Μια μέρα, κάναμε ένα νέο
πείραμα με μαγνητική τομογραφία

και εξεπλάγην γιατί το πείραμα πήγε καλά,

αλλά σοκαριστήκαμε γιατί
είχα μια τρύπα στον εγκέφαλό μου.

Ήταν αρκετά μεγάλη,

ήταν σαν το 30 τοις εκατό
της παρεγκεφαλίδας μου να έλειπε.

(Γέλια)

Όπως φαντάζεστε,
σοκαρίστηκα αρκετά

γιατί δεν αισθανόμουν
σαν κάτι από εμένα ή τη ζωή μου

και την εμπειρία μου του κόσμου
να είχε αλλάξει ή να έλειπε.

Η παρεγκεφαλίδα είναι ένα από τα πιο
βασικά μέρη του εγκεφάλου.

Έχει περίπου 80 τοις εκατό
από όλους τους νευρώνες.

Οπότε ενδιαφέρθηκα.

Υπάρχει μια σύγκρουση

μεταξύ του τι πρέπει
να κάνει ο εγκέφαλός σας

και τι αντιμετωπίζεται,

και κάπως βρίσκει τη μέση οδό.

Ενδιαφέρθηκα πραγματικά

για την ιδέα του εγκεφάλου
σαν ένα δυναμικό, ευέλικτο σύστημα.

Γι' αυτό, θέλω να σας πω
την ιστορία της Κάμερον Μοτ.

Αμέσως μετά τα τρίτα γενέθλιά της,
η Κάμερον άρχισε να έχει βίαιες κρίσεις.

Άρχισαν να χειροτερεύουν συνέχεια

και τελικά, έχασε
την ικανότητά της να μιλάει.

Οι γιατροί τη διέγνωσαν
με εγκεφαλίτιδα Ράσμουσεν

και η μόνη θεραπεία ήταν η ημισφαιρεκτομή,

δηλαδή η αποκοπή του μισού της εγκεφάλου.

Έχετε υπόψη ότι ο μισός σας εγκέφαλος

ελέγχει και είναι υπεύθυνος

για την κίνηση και την αίσθηση
στο άλλο μισό του σώματός σας.

Οπότε αυτή η εγχείριση θα άφηνε
αμέσως την Κάμερον ημιπληγική.

Αλλά μόλις τέσσερις εβδομάδες
μετά την εγχείριση έφυγε από το νοσοκομείο

και ακόμη αντιμετωπίζει κάποια ημιπληγία

και λίγη απώλεια περιφερικής όρασης,

αλλά κατά τα άλλα, μπορεί
να τρέχει με τους συνομιλήκους της

και γνωστικά είναι αρκετά ικανή,

είναι καταπληκτικό.

Οπότε αναρωτήθηκα, ξέρετε,

σκεφτείτε αυτό για λίγο:

αν σας έδινα μισό αυτοκίνητο,
ή μισό τηλέφωνο,

δεν θα πηγαίνατε πουθενά στο Λος Άντζελες

δεν θα ήσασταν στο Twitter τώρα

να γράφετε πόσο διευρύνεται
το μυαλό με το TEDxUCLA.

(Γέλια)

Επειδή για τις περισσότερες συσκευές,
το 50 τοις εκατό σημαίνει χαλασμένο.

Αλλά κάπως σ'αυτή την περίπτωση
με την Κάμερον,

50 τοις εκατό ισούται σχεδόν
με το 100 τοις εκατό.

Πώς είναι δυνατόν;

Το υπόλοιπο μέρος
του εγκεφάλου της Κάμερον

αισθάνθηκε τη μαζική απώλεια
νευρωνικού ιστού

και επανασυνδέθηκε
και επανοργανώθηκε φυσικά

για να αναλάβει όλα όσα χειριζόταν
προηγουμένως το άλλο μισό.

Αυτή είναι μια ικανότητα
γνωστή ως νευροπλαστικότητα.

Είναι η ικανότητα του εγκεφάλου
να αλλάζει τον εαυτό του,

να επανασυνδέεται.

Έτσι, νομίζω ότι δεν είναι
πολύ καλή αναλογία

όταν τον παρομοιάζουν με υπολογιστή.

Είναι πολύ κακή αναλογία επειδή
ο εγκέφαλος δεν είναι στατικός εξοπλισμός.

Παρόλο που η επικρατούσα άποψη
στην νευροεπιστήμη για πολύ καιρό

ήταν ότι ο ενήλικος εγκέφαλος
είναι μια σταθερή μονάδα επεξεργασίας,

φαίνεται ότι κάθε μέρα
βρίσκουμε ένα νέο αποτέλεσμα

που λέει ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου.

Ενώ υπάρχει δομή στον εγκέφαλο,
είναι μια δυναμική, ευέλικτη βιολογία.

Αφήστε με να το ξαναπώ:

Εσείς και ο εγκέφαλός σας είστε στατικοί,
αλλά είστε και δυναμικοί,

μπορείτε να αλλάξετε τον εαυτό σας.

Οπότε η ιδέα που αξίζει
να διαδοθεί είναι η εξής:

Τί θα γινόταν αν μπορούσαμε
να θεραπεύσουμε τραυματισμούς

με έναν εντελώς νέο τρόπο,

επεμβαίνοντας στην ικανότητα
του εγκεφάλου σας να επανασυνδέεται.

Να σας δείξω τι εννοώ,

ας δούμε πώς θεραπεύαμε την κατάθλιψη.

Από το 1952,

οι επιστήμονες αντιμετώπισαν
το θέμα θεραπείας της κατάθλιψης

σαν πρόβλημα σταθερού εξοπλισμού

όπου υπάρχει ανεπάρκεια
«χαρούμενων» νευροδιαβιβαστών,

όπως σεροτονίνης, ντοπαμίνης
και νορεπινεφρίνης.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα λογικό

ότι η σωστή αντιμετώπιση είναι
να σχεδιαστούν φάρμακα

που αυξάνουν τα επίπεδα
αυτών των νευροδιαβιβαστών.

Όπως ΜΑΟΙ, τρικυκλικά, SSRI,
υπάρχουν εκατοντάδες από αυτά,

αλλά όλα δουλεύουν
με τον ίδιο τρόπο περίπου.

Αυτά είναι τα θαύματα
της μοντέρνας ιατρικής.

Με τα αντικαταθλιπτικά,

βλέπουμε περίπου τα δύο τρίτα των ανθρώπων
να βρίσκουν κάποιο είδος ανακούφισης.

Αλλά αυτό αφήνει 1,5 εκατομμύρια
ανθρώπους, μόνο στις ΗΠΑ,

που ακόμη αγωνίζονται
να χαρούν τις ζωές τους,

που αποσυνδέονται από τους φίλους
και τις οικογένειές τους.

Είναι μια τρομερή, εξουθενωτική ασθένεια.

Όμως τι θα γινόταν αν μπορούσαμε,
τι θα ήταν εφικτό,

αν αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα
από την πλευρά της νευροπλαστικότητας;

Αυτό που κάνουμε είναι ότι ουσιαστικά
βρίσκουμε περιοχές στον εγκέφαλο

με διαφορετική ενεργοποίηση σε ασθενείς
με κατάθλιψη παρά σε φυσιολογικούς.

Για παράδειγμα, αν σε κάποιον με κατάθλιψη
ο ραχιοπλευρικός προμετωπιαίος φλοιός

δεν είναι τόσο ενεργός
όσο σε άλλους εγκεφάλους,

χρησιμοποιούμε ηλεκτρομαγνητικό ρεύμα
από συσκευές που συνδέονται στο κεφάλι

για να προκαλέσει νευρική επανασύνδεση
σε αυτές τις περιοχές.

Άρα στην περίπτωση της περιοχής
που ήταν λιγότερο ενεργή,

δίνουμε έναν παλμό, τη διεγείρουμε

κάνουμε ό,τι μπορούμε σε πολλές συνεδρίες

για να πούμε, «Μπορούμε να το αυξήσουμε;»

Μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο
να γυρίσει σε κανονική συμπεριφορά,

μια περιοχή τη φορά;

Ενώ αυτή είναι μια νέα τεχνολογία,

η πρωτοποριακή δουλειά
του Δρ. Τζόναθαν Ντάουνερ

στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο

δείχνει σχεδόν 33 τοις εκατό ύφεση για
κατάθλιψη που αντιστέκεται στη θεραπεία,

που είναι κατάθλιψη όπου οι ασθενείς
δεν βρήκαν ανακούφιση από τη θεραπεία,

δεν βρήκαν ανακούφιση
από τα αντικαταθλιπτικά

και δεν έχουν άλλες επιλογές.

Κάτι ακόμη που είναι υπέροχο
με την ιδέα της νευροπλαστικότητας

είναι ότι ενώ τα φάρμακα είναι
συγκεκριμένα σε μοριακό επίπεδο,

παραμένουν αρκετά γενικά
σ'αυτό που προσφέρουν

επηρεάζοντας συχνά ένα σωρό μέρη
του σώματος που δεν θα έπρεπε

και οδηγώντας στη μεγάλη λίστα
των παρενεργειών

που πιθανότατα συνηθίσατε
να ακούτε με ταχύ ρυθμό

μετά τις διαφημίσεις φαρμάκων.

Αλλά η νευροπλαστική
παίρνει την άλλη προσέγγιση.

Αντίθετα, στοχεύουμε σε πολύ μεγάλα
τμήματα του εγκεφάλου,

αλλά αφήνουμε ήσυχο το υπόλοιπό σας.

Βρισκόμαστε στο μέσον της επανάστασης
της προσωπικής φαρμακευτικής,

μπορείτε να αναλύσετε
το γονιδίωμά σας με 100-200 δολάρια.

Η νευροπλαστική εντάσσεται σ' αυτό
γιατί τα μέσα που χρησιμοποιούμε

μπορούν να προσαρμοστούν
με ακρίβεια σε κάθε άτομο.

Μπορούμε να παράσχουμε
τον κατάλληλο παλμό για τον Τζων

και μπορούμε να στοχεύσουμε
στην συγκεκριμένη περιοχή για την Τζένυ.

Υπάρχει μεγάλη ευελιξία ώστε
να λαμβάνουμε υπόψη το γεγονός

ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί
εσωτερικά - πιθανώς περισσότερο -

από όσο είμαστε εξωτερικά

και ο όποιος βέλτιστος μηχανισμός
θεραπείας θα το λάβει αυτό υπόψη του.

Οπότε, για μένα αυτό μοιάζει
σαν επιστημονική φαντασία στην πράξη.

Εννοώ, είμαστε στα σύνορα

της μη παρεμβατικής επανασύνδεσης
του εγκεφάλου σας

για να ανακουφίσουμε συγκεκριμένα
είδη ψυχικών ασθενειών.

Ενώ υπάρχει σίγουρα αντιπαράθεση
στη βιβλιογραφία όπως πάντα:

Ποια είναι η σωστή απάτη;
O σωστός έλεγχος;

Πού στοχεύετε;

Δεν έχει σημασία.

Σχεδόν φτάσαμε και οι δυνατότητες
είναι συνταρακτικές.

Όταν φτάσουμε εκεί,
η επόμενη ερώτηση είναι,

αν μπορούμε να επανασυνδέσουμε
τον εγκέφαλό σας με τη χρήση συσκευών,

θα ήταν δυνατό να βοηθήσουμε
τον εγκέφαλό σας να επανασυνδεθεί

μόνο με τις ίδιες τις σκέψεις σας;

Ξέρω ότι φαίνεται κάπως τρελό

αλλά αυτή είναι η ιδέα για κάτι που
λέγεται πραγματική νευρο-ανατροφοδότηση.

Ουσιαστικά, αυτό που κάνουμε,

για παράδειγμα, ας πούμε τον εθισμό.

Στον εθισμό στην κοκαΐνη, δείχνουμε
στο υποκείμενο ελκυστικές εικόνες κοκαΐνης

και προκαλούμε τα δίκτυα επιθυμίας του.

Αυτοί είναι εθισμένοι στην κοκαΐνη.

Τους δίνουμε ανατροφοδότηση
σε πραγματικό χρόνο

τι κάνει πραγματικά ο εγκέφαλός τους.

Τι κάνει πραγματικά το δίκτυο
επιθυμίας στον εγκέφαλο;

Η ιδέα είναι ότι ζητάμε από τους ανθρώπους
να σερφάρουν το νοητικό τοπίο τους

και να κάνουν ό,τι χρειάζεται
για να κάνουν την ένδειξη να κατέβει,

που ουσιαστικά σημαίνει να ασκήσουν
οποιονδήποτε συνειδητό έλεγχο

και πιθανώς στις περισσότερες
περιπτώσεις ασυνείδητο έλεγχο,

που έχετε επάνω στον εγκέφαλό σας
για να τον επανασυνδέσετε έξυπνα

ακριβώς στις σωστές στιγμές,

με λίγη μόνο ανατροφοδότηση.

Αυτό πιστεύω έχει επιπτώσεις
για το νομικό σύστημα

γιατί φτάνουμε στο σημείο

όπου η νευροχημεία μας
γίνεται πολύ καλή.

Τώρα είμαστε ικανοί να δώσουμε
διαφορετικούς τύπους φαρμάκων

για να αλλάξουμε τις διαθέσεις.

Σε μία περίπτωση,

εμείς, ως κυβέρνηση, αφοπλίζουμε
τους κακοποιούς με φάρμακα.

Αυτό μπορεί να ακούγεται
σαν τύπος δήλωσης της ταινίας 1984,

αλλά σκεφτείτε ότι το κάνουμε ήδη.

Στην Καλιφόρνια
και πολλές ακόμη πολιτείες,

επιτάσσουμε αυτό που λέγεται
χημικός ευνουχισμός

για υποτροπές βιαστών.

Αναγκάζονται να πάρουν
οξική μεδροξυπρογεστερόνη

για να μειωθεί η λίμπιντό τους
- κι έχει αποτέλεσμα.

Δεν είμαι εδώ για να σχολιάσω
για την ηθική του θέματος,

αλλά αισθάνομαι ότι καθώς ψάχνουμε
νέους τρόπους αναμόρφωσης κακοποιών

αντί να τους αποθηκεύουμε,

η νευροπλαστική
θα ήταν απίθανη εναλλακτική,

όπου, πριν πούμε

πρέπει να πάρεις αυτό το φάρμακο
ή δεν σε αφήνουμε έξω,

αντιθέτως βλέπουμε,

υπάρχει πιθανότητα
αυτό το άτομο να επανασυνδεθεί;

Και προχωρώντας πέρα από τα ελλείμματα,
ίσως αντί να θεραπεύουμε τα ελλείμματα,

να το χρησιμοποιήσουμε για να βελτιωθούμε,
μόνο για τον δικό μας έλεγχο παρορμήσεων,

όπου, εντάξει, δεν ξέρω
ποιο θέλω αυτή τη στιγμή,

(Γέλια)

όπου χρησιμοποιούμε τη δική μας
ευφυή πλαστικότητα του εγκεφάλου

για να ρυθμίσουμε και να βελτιώσουμε
τη μακροπρόθεσμη λήψη αποφάσεων,

την προσοχή μας, τον έλεγχο
των παρορμήσεών μας.

Τί θα γινόταν αν πηγαίναμε
στο νοητικό γυμναστήριο ανατροφοδότησης

όσο πηγαίναμε στο πραγματικό γυμναστήριο
και σηκώναμε τα προβλήματα συμπεριφοράς

τόσο ζωηρά όσο σηκώνουμε
τις πλάκες των 20 κιλών.

Νομίζω ότι είναι ωραία ιδέα.

Υπάρχει και μια ακόμη εφαρμογή
της νευροπλαστικότητας

για την οποία θέλω να σας μιλήσω,

αλλά για να το κάνω,
θα κάνουμε ένα γρήγορο πείραμα.

Κοιτάξτε όλοι κάτω από τις θέσεις.

Κάποιοι θα δείτε ακουστικά,
είναι σαν αυτά.

Κάποιοι τα κλέψατε πριν το διάλειμμα.

(Γέλια)

Ξέρω ποιοι είστε.

Βγάλτε τα.

Εντάξει.

Ορίστε το πείραμα.

Όσοι έχετε ακουστικά θα μιλάτε

και όλοι οι υπόλοιποι θα ακούτε.

Εντάξει; Ανοίξτε τα. Ετοιμαστείτε.

Θα ήθελα να σας γνωρίσω
τη φίλη μου τη Μίμι.

Η Μίμι είναι εφτά μηνών
και της αρέσει να μιλάει.

Όταν πατήσω το Play, η δουλειά σας,
ομιλητές, είναι να μιμείστε αυτά που λέει.

Ακροατές, η δουλειά σας είναι
να βλέπετε πόσο καλά τα πήγανε.

Εντάξει, βάλτε τα ακουστικά σας.

Και για εσάς από το σπίτι,

βουλώστε τα αυτιά σας με τον παλιό τρόπο

και δείτε αν μπορείτε να ακολουθήσετε.

(Χαριτωμένες παιδικές φωνούλες)

[Βγάλτε τις ωτασπίδες σας]

Εντάξει, ακροατές, πώς τα πήγαν;

(Γέλια)

Μάλλον, αρκετά χάλια στην πραγματικότητα.

Κοιτάξτε, σας την έστησα σε όλους
για να αποτύχετε σ'αυτό

γιατί το διάβασμα χειλιών
είναι πολύ δύσκολο πρόβλημα.

Αλλά το διάβασμα μωρών που,
καθώς όλοι σας αποτύχατε,

μπορούν να παράγουν ήχους
χωρίς να κινούν καθόλου το στόμα τους

και που μιλάνε με παιχνίδια στο στόμα τους

είναι ένα πολύ, πολύ δύσκολο πρόβλημα.

Είναι δυσκολότερο από τη νευροεπιστήμη.

(Γέλια)

Παρόλα αυτά φανταστείτε,
ότι η Μίμι είναι το παιδί σας,

και αυτή είναι η καθημερινή σας ζωή.

Αυτό συμβαίνει με τους κωφούς γονείς

και με πάνω από 90 τοις εκατό
των παιδιών τους που έχουν ακοή.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αληθινό
διχασμό στις οικογένειες

γιατί οι γονείς δεν μπορούν
να μιλήσουν μωρουδίστικα.

Τώρα είναι ξεκάθαρο ότι
η μωρουδίστικη κουβέντα

δεν είναι χαριτωμένες ή ενοχλητικές
συνήθειες των γονιών,

αλλά αντίθετα, είναι ένα εργαλείο
που σχεδιάστηκε από τη φύση

να διδάξει τη γλώσσα
και να ενισχύσει τη σύνδεση.

Φαντάζεστε ότι αν αυτό εξέλειπε,
θα ήταν ένα πολύ δύσκολο θέμα.

Το ερώτημα που θέσαμε
η Δρ. Αριάννα Άντερσον κι εγώ ήταν,

αν δεν μπορείτε να λάβετε τους ήχους
των βρεφών μέσω των αυτιών,

υπάρχει άλλη επιλογή;

Όταν σκανάρετε εγκεφάλους
σε ολόκληρο τον πληθυσμό,

βλέπετε ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα
μέρη εγκεφαλικού φλοιού

για την αποκλειστική επεξεργασία
συγκεκριμένων αισθητηριακών ερεθισμάτων.

Για παράδειγμα, σήμερα το πρωί στην
περιήγηση στο Κέντρο Στάγκλιν του UCLA,

βλέπουμε ότι υπάρχει συγκεκριμένο τμήμα
του εγκεφάλου της Στέφανι

που ενεργοποιείται μόνο
με οπτικές πληροφορίες.

Και ανεξάρτητα,

υπάρχει ένα ξεχωριστό τμήμα
του εγκεφάλου για ανταπόκριση στο άγγιγμα.

Αλλά εδώ είναι που γίνεται
ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Όταν σκανάρεις τους εγκεφάλους
ενώ οι τυφλοί αγγίζουν τη μπράϊγ,

δεν ενεργοποιούνται μόνο
τα τμήματα του αγγίγματος,

βλέπετε ενεργές οπτικές περιοχές
του εγκεφάλου επίσης.

Παρομοίως, όταν σκανάρετε εγκεφάλους
σε κωφό πληθυσμό

ενώ επικοινωνούν με τη νοηματική γλώσσα,

δεν βλέπτε μόνο τις οπτικές περιοχές
ενεργές επειδή βλέπουν τις χειρονομίες,

αλλά βλέπετε και τον ακουστικό
φλοιό ενεργοποιημένο.

Με κάποιο τρόπο, ο εγκέφαλός σας δεν είναι
απλά πλαστικός, δεν είναι τυχαίος,

είναι έξυπνα πλαστικός.

Και με κάποιο τρόπο, επανασυνδέεται
με σκοπό να επεξεργαστεί στο έπακρο

όσο το δυνατόν περισσότερες
πληροφορίες από τον έξω κόσμο.

Κάπως, ο εγκέφαλός σας μαθαίνει
να βλέπει μπράϊγ και να ακούει νοηματική.

Αυτό ονομάζεται αισθητηριακή υποκατάσταση

και η ιδέα, όπως ο Πωλ Μπαχ-υ-Ρίτα
και ο Ντέϊβιντ Ίγκλμαν εξερεύνησαν

είναι ότι μπορείς να πάρεις πληροφορίες
από μία αίσθηση που χάθηκε,

να τις μεταφράσεις σε διαφορετική
αισθητηριακή μορφή

και να τις εισάγεις έτσι.

Παραδόξως, ο εγκέφαλός σας καταλαβαίνει
γιατί ο εγκέφαλός σας είναι πλαστικός.

Αυτή είναι η ιδέα που πήραμε

και προχωρήσαμε εμπρός
με την ανάπτυξη εφαρμογής

με μια μικρή χορηγία του UCLA
που λέγεται «Φλύαρο Μωρό».

Αυτό που κάνει το Φλύαρο Μωρό

είναι να μετατρέπει ακουστική πληροφορία
σε οπτική πληροφορία,

είναι μια αισθητηριακή υποκατάσταση.

Τώρα η φλυαρία της Μίμη
ζωντανεύει σε οπτική μορφή.

Δεν χάνεις τίποτε τώρα.

Παρόλο που τα χείλη της δεν κινούνται,
βλέπετε τί συμβαίνει.

Η ιδέα είναι ότι οι κωφοί γονείς μπορούν
να χρησιμοποιήσουν αυτό το εργαλείο

για να μάθουν τη μωρουδίστικη ομιλία
και να συνδεθούν βαθιά με τα παιδιά τους

και πιστεύουμε ότι τελικά,

μόλις αποκτήσουν ευχέρεια
με τη χρήση του εργαλείου,

θα μπορέσουν να ακούσουν
το παιδί τους μέσω της όρασης.

Για μένα, αυτή είναι πολύ σημαντική
εφαρμογή της νευροπλαστικότητας.

Αυτό δείχνει ότι δεν είναι απλώς
ένα διασκεδαστικό εργαλείο

για τη μετατροπή ακουστικών
πληροφοριών σε οπτικές,

αλλά αντιθέτως, η πλαστικότητα
αισθητηριακής επεξεργασίας,

έχει την ικανότητα να συνδέει
κωφούς γονείς με τα μωρά τους.

Αυτή είναι η δύναμη της πλαστικότητας.

Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή μάχη.

Η άλλη πλευρά της αποσύνδεσης

είναι ότι όταν οι κωφοί γονείς δεν είναι
στο ίδιο δωμάτιο με τα παιδιά τους,

δεν ξέρουν σε τι διάθεση είναι.

Οι καλές συσκευές παρακαλούθησης
μωρών στην αγορά,

λένε, ναι, υπάρχει ήχος,
όχι, δεν υπάρχει ήχος.

Αλλά αυτό δεν μου λέει πραγματικά
αυτό που μ' ενδιαφέρει.

Δεν μου λέει, είναι το παιδί μου
χαρούμενο κι ευχαριστημένο;

Ή αντίθετα, πεινάει;

Κλαίει;

Συμβαίνει κάτι που χρειάζεται
να είμαι εκεί και να αντιμετωπίσω;

Αντιθέτως, αναρωτιέμαι συνεχώς: ήχος;
Δεν υπάρχει ήχος; Δεν ξέρω.

Αυτό που κάνουμε με το Φλύαρο Μωρό

είναι ότι συλλέγουμε τη μεγαλύτερη
βάση δεδομένων βρεφικών ήχων στον κόσμο

και μετά χρησιμοποιούμε
εξελιγμένα μαθηματικά

για να πάρουμε τον ήχο και να προβλέψουμε
ποιες είναι οι διαθέσεις του παιδιού.

Οπότε, τελικά πεινάει.

(Χειροκρότημα)

Με τη χρήση της νευροπλαστικής
μπορούμε να έχουμε μεγάλη διαφορά

στον τρόπο που οι κωφοί γονείς
επικοινωνούν με τα παιδιά τους.

Σας έχω πει πώς αντιμετωπίζουμε
την κατάθλιψη και τον εθισμό

και αισθητηριακές διαταραχές
με τη χρήση νευροπλαστικής,

αλλά αυτό είναι μόνο το ξεκίνημα.

Αρχίζουμε να ασχολούμαστε με ασθένειες

που δεν θα περίμενες ότι
θα αντιμετώπιζονταν με κάτι τέτοιο,

όπως Αλτζχάιμερ, Πάρκινσον και εγκεφαλικό.

Αυτή είναι μόνο η αρχή αυτού
που ονομάζω νευροπειρατεία.

Δεν εννοώ την νευροπειρατεία με την έννοια
ότι αυτές δεν έχουν ερευνηθεί βαθιά,

είναι πολύ καλοδουλεμένες ιδέες

και υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία
που τις στηρίζει.

Αλλά με την έννοια ότι
δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε

τα βασικά αυτών των προβλημάτων,

δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε
κάθε βιοχημική σειρά αντιδράσεων

που συμβαίνει στον εγκέφαλο,

που είναι ουσιαστικά
η ρίζα του προβλήματος.

Αλλά υπάρχουν εκατό τρις
συνδέσεις στον εγκέφαλό σας

και κάθε μια είναι σαν μια πόλη

με χίλιες χημικές αντιδράσεις
να συμβαίνουν.

Είναι πολύ δύσκολο πρόβλημα.

Αντίθετα, πιστεύω ότι κάποιες από
τις μεγάλες προόδους στη νευροεπιστήμη

και όλα όσα κάνουμε είναι να εξερευνούμε,

αυτή την απίστευτη ικανότητα
του εγκεφάλου σας που είναι μόνο δική σας

να επανασυνδέει και να επαναδιανέμει
τον εαυτό του με βάση τις ανάγκες του.

Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω,
για λίγο από την νευροεπιστήμη,

η ερώτηση για εσάς σήμερα είναι:

Πού στη ζωή σας περιμένετε να καταλάβετε

κάθε σημείο ενός προβλήματος,
κάθε απόχρωση,

πριν αποφασίσετε να το λύσετε
και να φέρετε μια αλλαγή;

Αν θέλετε να φέρετε κοινωνική αλλαγή
στο Λος Άντζελες με αυτόν τον πληθυσμό,

υπάρχουν πιθανώς μερικά εκατομμύρια
που δεν θέλουν να σας ακούσουν,

και δεν πρόκειται να σας βοηθήσουν.

Αντί να εστιάζετε σε ό,τι είναι χαλασμένο
και δεν λειτουργεί,

ίσως να παίρνατε ένα μάθημα
από τη νευροπειρατεία

και να χρησιμοποιούσατε ό,τι δουλεύει
για τα αποτελέσματα που θέλετε.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)