Como os valores estadounidenses e chineses configuraron a resposta ao coronavirus

Para loitar contra a Covid-19, os países fixeron cumprir paradas xerais, houbo ordes de quedar na casa e mascariñas obrigatorias -- pero a reacción ás normas (e o seu cumprimento) foron moi distintas no Oriente e no Occidente.
Nunha conversa coa xefa de restauración de TED, Helen Walters, a escritora e editora Huang Hung acláranos como os valores culturais chineses e estadounidenses deron forma ás súas respostas ao brote -- e da a súa perspectiva de por qué todos deben de unirse para acabar coa pandemia. (Gravado o 16 de abril do 2020)

Huang, encantada de vela.

Grazas por estar connosco.
Como vai o seu 2020?

O meu 2020 comezou ben normal.

En xaneiro fun a París,

fixen alí a entrevista
para a semana da moda,

volvín a Pekín o 22 de xaneiro

e atopei a cousa un pouquiño tensa

porque había moitos rumores.

Ao ter pasado polo SARS,

eu non estaba moi preocupada.

E no 23, un amigo de Nova York
veu para a miña casa,

con gripe,

e ceamos xuntos,

e veu outro amigo

que se foi ao día seguinte a Australia
de vacacións en avión.

Así que non estabamos a tomar isto
demasiado en serio

ata que houbo a corentena.

Temos visto isto repetirse polo mundo.

Creo que aínda algunhas persoas
atopan difícil de comprender

a magnitude de algunhas das medidas
de China.

Quero dicir: que non entendemos
da resposta de China?

Sabes, historicamente,

somos dous países moi distintos

en canto a cultura e historia.

Quero dicir, son dúas experiencias humanas
completamente distintas para súa xente.

Para China,

cando comeza a corentena

á xente parécelle ben.

Á xente parécelle ben porque

pensa que é o que debe facer un bo pai.

Sabes, se un neno enferma,

lévalo á súa habitación e íllalo
para evitares

que enfermen os demais nenos

Eles esperan esto do goberno.

Pero fóra de China, en EEUU,
devén nun gran problema

de qué é o correcto políticamente

e se afecta a liberdade persoal.

Así que os problemas a enfrontar
nunha sociedade democrática

son problemas cos cales un
non ten que tratar en China.

Teño que sinalar que hai
unha palabra en chinés

que non existe noutras linguas,

a palabra "guāi."

É o que lle chamas a un neno

que obedece a seus pais.

Así que penso que, coma pobo,
somos moi "guāi."

Temos esta especie de figura autoritaria

que os chineses sempre respectan,

e espera do seu goberno
que tome as decisións,

e eles acéptano.

Non importa canto sufrimento haxa

senten que, está ben, se o irmán
maior di que hai que facer isto

entón hai que facelo.
E iso define ben China

coma unha mentalidade separada,

os chineses teñen
unha mentalidade separada

se comparamos con xente de Europa
e América.

Ese sentido de responsabilidade colectiva

ás veces está un pouco ausente
desta cultura.

Ao mesmo tempo hai preocupacións
válidas, creo,

pola vixilancia e a privacidade
de datos, cousas así.

Cal é o equilibrio aquí,
e cal sería o intercambio correcto entre

vixilancia e liberdade?

Creo que na era do Internet,

está nalgún punto entre China e EEUU.

Penso que cando quitas
liberdade individual

a cambio da seguridade colectiva,

ten que haber un equilibrio.

Na vixilancia, o xefe de Baidu,
Robin Li, dixo unha vez

que os chineses estaban bastante dispostos
a ceder certos dereitos individuais

a cambio de comodidade.

Foi moi criticado
nos medios sociais chineses

pero eu penso que ten razón.

Os chineses están dispostos
a perder certos dereitos.

Por exemplo, temos...
Os chineses estamos moi orgullosos

do noso sistema de pagamento:

podes ir a calquera parte
só co teu iPhone

e pagalo todo, todo o que fan

é un escaneo facial.

Penso que quizá isto
asusta nos EEUU.

Sabes, en China agora mesmo
seguimos en semi corentena,

así que se vas a algún lugar,
hai unha app onde escaneas

e metes o teu número de móbil,
e a app lle di ao vixiante da entrada

do centro comercial, por exemplo,

onde estiveches nos anteriores 14 días.

Cando llo contei a unha estadounidense

quedou arrepiada
e pensou que era unha invasión

da privacidade moi grande.

Por outra banda,

como cidadá da China

que viviu aquí os pasados 20 anos,

aínda que entendo a mentalidade
estadounidense,

son o bastante chinesa para pensar
"non me importa isto,

estou mellor e síntome máis segura
entrando no centro comercial

se todos fosen escaneados,"

penso na liberdade individual
como concepto abstracto

pero nunha pandemia como esta

non ten ningún sentido.
Así, penso que o Occidente

precisa dar un paso cara ao este

e pensar no colectivo no seu conxunto,

non soamente nun mesmo coma individuo.

O incremento da retórica antagonista
entre EEUU e China

é claramente preocupante, isto é,

os países están interrelacionados

comprenda a xente ou non

as cadeas globais de subministración.
Cara onde cres que imos agora?

Sabes, o máis alarmante que saíu disto

é estes sentimentos nacionalistas
de ambos os dous lados da pandemia

Xa que son optimista,

creo que o que ha de resultar disto

é que ambas as partes se decaten
de que isto é unha loita

que toda a humanidade ten que enfrontar
unida e non separada.

A pesar da retórica,

a economía global creceu
ata chegar a tal integración

que desvincularse será
extremadamente custoso e doloroso

para tanto EEUU coma China.

Tamén foi interesante para min

ver as críticas recibidas por China.

Por exemplo, foron criticados
por minimizar o índice de mortalidade,

probablemente,
tamén por tentar demonizar

ao doutor Li de Wuhan,

o primeiro que deu a alarma
do coronavirus.

Acabo de ver nunha noticia no "NYT"
que os usuarios de Weibo

comentaran moitas veces na última mensaxe

do doutor Li, empregando isto
coma unha homenaxe viva,

falando con el.
Hai uns 870,000 comentarios

e seguen a crecer

nesa última mensaxe.

Ves algún cambio nos medios?

Algún cambio no enfoque
do liderado chinés

que puidese conducir a China
máis cara ao centro,

do mesmo xeito que quizá EEUU
precisa achegarse máis a un modelo chinés?

Desafortunadamente, non moito,

porque creo que hai
unha forma de comunicarse

entre os gobernos autoritarios
e o seu pobo.

A noite que o doutor Li morreu,

cando anunciaron que morrera,

a xente nos medios sociais chineses
explotou.

Aínda que o trataran inxustamente
coma informador,

continuou traballando no hospital

e intentou salvar vidas coma doutor,

e entón morreu

porque contraera a enfermidade.

Así que houbo rabia, frustración,

e todo isto resultou

no intento de commemorar unha figura

á que senten que seu goberno danou.

O veredicto

e voz oficial sobre:

"Quen é o doutor Li?
É boa ou mala persoa?"

deu un cambio de 180º.

Pasou dun doutor que se portara mal

a un heroe que avisara á xente.

Así que baixo un goberno autoritario,

seguen moi conscientes da opinión pública,

pero, por outra banda,
cando a xente protesta

e conmemoran ao doutor Li,

queren realmente cambiar o sistema?

A miña resposta é non,

porque non lles gusta
esa decisión en particular,

pero non queren cambiar o sistema.

E unha das razóns é porque

nunca coñeceron outro sistema.

Este é o sistema que entenden
como funciona.

Que é o lanzamento de wok, Huang?

Oh, lanzamento de wok é cando

culpas a outra persoa.
En xiria chinesa, o culpable

é alguén que leva un wok negro.

convérteste na vítima propiciatoria
por algo malo.

Por exemplo, Trump comezou a chamalo
o "virus chinés",

o "virus wuhanés",
e intentou culpar de toda a pandemia

do coronavirus

aos chineses.
E entón os chineses, penso eu,

devolvéronlles o wok

aos estadounidenses.
Así que foi unha broma moi divertida

nos medios sociais chineses,
ese lanzamento de wok.

Un vídeo de ximnasia

de lanzamento de wok, volveuse viral.
Pero cóntanos, Huang:

Tí tamén bailas

no TikTok, certo?
Si, claro.

Fago moito lanzamento de wok

no TikTok.
Quero dicir, unha cousa boa potencial

en todo isto é que descubriu
algunhas das desigualdades no sistema,

algunhas das estruturas rotas que temos,

e se somos intelixentes,
podemos facelo mellor.

Si. Penso que un dos positivos
desta pandemia

é que nos decatemos

de que a humanidade
ten que facer algo unida,

sen distinción de raza, cor de pel,

ou nacionalidade;
de que este virus claramente

non discrimina a ninguén,

sexas rico ou pobre,

importante ou non,

non importa a túa cor de pel
ou nacionalidade.

Así que é un tempo
para estarmos xuntos,

non intentar separar o mundo

e voltar ás nosas cunchas nacionalistas.

É un sentimento fermoso.

Huang Hung, moitas grazas
por unirte

por falar connosco desde Pekín.Boa saúde.
Moitas grazas

e boa saúde a ti tamén, Helen.