Prima?! Hou jezelf niet voor de gek! | Mel Robbins | TEDxSF

Mel Davis, alom gerespecteerd voor haar recht-door-zee-advies, is strafrechtadvocaat en een van Amerika's top carrière- en relatie-experts. In deze talk boort ze zich een weg door het mentale gekwetter dat ons weerhoudt van wat we zouden willen.

Hallo, San Francisco!

TEDx -- Tjonge, wat een licht!

Hallo iedereen, hoe gaat het?

(Publiek joelt) Prima?
Oh jee! OK, nou....

Ik ben Mel Robbins
en ik ben al 17 jaar bezig

mensen te helpen
te krijgen wat ze maar willen.

Binnen het redelijke!
Mijn man is hier ook.

Dat heb ik gedaan bij de rechtbank,
in de vergaderzaal, in de slaapkamer,

in de woonkamer bij mensen,
in wat voor kamer je ook wil zijn,

als ik er ben, help ik je hoe dan ook
te krijgen wat je wilt.

Sinds drie jaar presenteer ik
een radioprogramma.

Vijf dagen per week kun je me
in 40 steden live horen praten

met mannen en vrouwen
in Amerika die zijn vastgelopen.

Wist je dat een derde van de Amerikanen
ongelukkig is met zijn huidige leven?

Dat zijn 100 miljoen mensen!

Belachelijk!

Ik kom er oog in oog mee te staan
in mijn nieuwe programma,

al net zo belachelijk,
dat heet 'In-laws': schoonfamilie.

Ik trek in bij families in Amerika --
(Gelach)

Ja, precies!

-- die slaande ruzie hebben
met hun schoonfamilie.

We zetten ze allemaal in één huis,
ik maak ze verbaal allemaal af,

we doen Pandora's doos open,

en ik zorg dat ze stoppen
met bakkeleien over de donuts

en over bij wie we eerste kerstdag vieren,

en het gaan hebben
over belangrijker dingen.

Daar wil ik het met jullie over hebben.

Ik ben hier voor jullie.

Ik ga jullie binnen 18 minuten
alles vertellen wat ik weet

over hoe je krijgt wat je wilt.

Ik wil dus dat je even
een milliseconde neemt

om na te denken over wat je wilt.

Jij!

En ik wil dat je egoïstisch bent.

Simon kan het dak op met zijn 'wij'-ding.
Dit gaat over mij, nu direct!

(Gelach) (Applaus)
Sorry, Simon.

Wat wil je?
Ik zal je zeggen wat je moet doen.

Ik wil niet dat het
goed klinkt voor anderen.

'Gezond zijn' krijgt jou echt niet
in een sportschool.

'Je vetkwabben kwijtraken
zodat je weer iemand kunt versieren',

dat motiveert.

(Gelach)

Vertel me dus: wat wil je?

Wil je gewicht verliezen?
Wil je drie keer zoveel verdienen?

Een vrijwilligersorganisatie beginnen?
Wil je een partner vinden?

Wat is het? Hier kun je het krijgen.

Je weet wat het is, analyseer het
niet dood, kies gewoon iets.

Dat is een deel van het probleem.

Je kiest niet.

We gaan het dus hebben
over hoe je krijgt wat je wilt.

Eerlijk gezegd is dat best eenvoudig.

Dat betekent niet dat het gemakkelijk is.

Maar het is heel eenvoudig.

Trouwens, als je erover nadenkt,

we leven in het meest
opmerkelijke moment in de tijd.

Dus dat ding wat je hier hebt,
wat het ook is --

je wilt met gezond eten
je suikerziekte genezen,

je wilt leren hoe je
voor ouderen moet zorgen

en een nieuw rusthuis moet opzetten,

je wilt naar Afrika
en daar een school beginnen --

Ik heb een verassing.

Je kunt zo een boekenwinkel inlopen
-- nu direct! --

en tenminste tien boeken kopen
van gegarandeerde experts

over hoe je dat moet doen.

Je kunt het googelen.

En je kunt waarschijnlijk op zijn minst --
weet ik veel -- duizend blogs vinden

waarin stap voor stap voor stap
staat beschreven hoe dat werkt

van iemand anders die dat al doet.

Je kunt ze nog online stalken ook!

(Gelach)

Je kunt gewoon in hun voetsporen treden --
je leest gewoon het ontwerp.

Doe gewoon wat iedereen al gedaan heeft,
want iemand is er al mee bezig!

Waarom heb je dan niet wat je wilt,

wanneer je all informatie voorhanden hebt,

je hebt alle nodige contacten,

er staan vast gratis hulpmiddelen online
om een nieuw bedrijf mee te starten,

of wordt lid van een groep,
of noem het maar op.

Het zit hem allemaal in één woord:

P*©#$.

Doe de voordeur even dicht.
Weet je waar ik het over heb?

De p-bom, het is overal!

Ik hoor het voortdurend!

Ik begrijp echt niet
wat er zo aantrekkelijk is aan het woord.

Je komt niet eens slim over
als je het zegt.

Het is ook geen eerlijke weergave
van hoe je je echt voelt.

Het is de weg van de minste weerstand.

Je begrijpt natuurlijk wel
dat ik het heb over het woord 'prima'.

"Hoe gaat het met je?"
"Oh, prima."

Echt? Weet je het zeker?

Je sleept die extra 20 kilo mee
en je voelt je prima?

Zo'n koele afstandelijke relatie
met je partner en jij voelt je prima?

Je hebt in vier maanden
niet gevreeën en het gaat prima?

Pardon?

Hou toch op!

Ik zal je zeggen wat er achter zit.

Zeggen dat het prima gaat
is eigenlijk geniaal.

Als het prima gaat, namelijk,
hoef je er niks aan te doen.

Maar nadenkend over dat woord 'prima',
ik kan er zo boos over worden.

Deze conferentie gaat over 'leven'

en jij omschrijft die ervaring
van in leven zijn als 'prima'?!

Beetje dun, vind je niet?

Voel je je waardeloos, zeg dat dan!

Voel je je fantastisch,
zeg dan: "Fantastisch!"

Eerlijk zijn!

Het gaat me niet alleen
om die sociale draaikonterij:

"Ach, ik wil je niet opzadelen
met mijn ellende",

of: "Ik voel me geweldig,
maar dan voel jij je zo zielig."

Wat belangrijker is --

Het probleem met 'prima'
is dat je het tegen jezelf zegt.

Dat wat je wilt, neem maar van mij aan,

je hebt jezelf ervan overtuigd
dat je ook prima zonder kunt.

Daarom doe je geen moeite.

Het zijn de dingen in je leven
die je al hebt opgegeven,

waarvan je hebt gezegd: "Oh, prima.

Mijn moeder verandert toch nooit,
dus ik ga dat gesprek maar niet aan."

"Prima. We wachten met scheiden
tot de kinderen zijn afgestudeerd."

"We slapen wel in aparte kamers."

"Prima. Ik ben werkloos,
ik kan mijn rekeningen niet betalen,

maar ach -- nieuw werk vinden duurt even."

Hier is nog een reden
waarom ik zo slecht tegen dit woord kan:

wetenschapper hebben uitgerekend --

Oh ja, ik kom naar beneden! --
(Gelach)

wetenschappers hebben uitgerekend

hoe groot de kans is

dat jij

zou worden geboren.

Inderdaad. Dat was een hele berekening.
Ja, ik zie je daarboven.

Ze hebben je doorgerekend. --

De jongens die daar staan:
je kunt hier beter voor gaan zitten. --

Ze hebben berekend wat de kans was
dat jij zou worden geboren,

rekening houdend met alle oorlogen

en natuurrampen
en dinosaurussen,

en wat al niet meer.

Realiseer je je dat die kans,
die kans op jou, --

ja, jij hier, doe je computer weg,

sta voor me op, Doug! --
(Gelach)

Dus, de kans op Doug hier --
draai je om en zeg even 'hallo' --

de kans dat Doug zou worden geboren,

op dat specifieke moment,

uit die specifieke ouders,
met precies jouw DNA-structuur,

is één op 400 triljoen!

Is dat niet waanzinnig?

Doug: Wat een geluk!

Mel: Ja! Je bent niet prima,
je bent fantastisch!

Je hebt die levensveranderende ideeën
niet om jezelf te treiteren.

Dank je wel. Dank je wel, Doug.
(Applaus)

Christine had gelijk: ieder van jullie
had hier op het podium kunnen staan.

Want jullie allemaal --
we zitten allemaal in deze categorie.

Eén op 400 triljoen.

De hele dag heb je ideeën
die je leven kunnen veranderen,

die de wereld kunnen veranderen,
die kunnen veranderen hoe je je voelt.

En wat doe je ermee?
Niets!

(Kreunt) Hopelijk zie je niet teveel.
(Gelach)

Daar heb je niet voor betaald.
(Gelach)

Ik wil dat je eens even nadenkt,
want we hebben allemaal --

ik gebruik graag de analogie
van 'de inwendige snooze-knop' --

je hebt geweldige ideeën
die gewoon opkomen.

Je hebt de hele dag mensen gezien

en ik weet zeker, ze komen
als tafeltennisballen, bam-bam-bam,

en iedere keer als je een idee hebt,
wat doe je dan: je drukt op snooze!

Wat was je eerste beslissing vanmorgen?

Om nog even verder te slapen, of niet?

"Ja, mijn eerste beslissing vandaag,
ik ben er een op 400 triljoen,

ik slaap lekker nog even verder."

Dat snap ik wel! Dat bed is comfortabel!
Gezellig, lekker warm!

Als het meezit, heb je iemand naast je
waar je van houdt,

of in mijn geval, mijn man,
mijn twee kinderen en misschien de hond.

Waarom begin ik nu

over je eerste beslissing van vandaag
en die inwendige snooze-functie?

Omdat als je iets wilt veranderen
op welk gebied in je leven ook

-- wat dan ook --

is er één ding dat je moet weten.

En dat is:

Je gaat er nooit zin in hebben.

Nooit.

Er komt niemand,
de motivatie komt niet,

je gaat er nooit zin in hebben.

Wetenschappers noemen het
activeringsenergie.

Zo noemen ze de kracht die nodig is

om te veranderen van wat je doet
op de automatische piloot

naar iets heel nieuws.

Probeer dit dus morgen.

Je vindt jezelf zo cool, dat week ik,
je bent op een TEDx-conferentie.

(Gelach)
Probeer het.

Zet je wekker morgenochtend
een half uur vroeger

en wanneer hij gaat, neem je je lakens

en die gooi je eraf,
je staat op en je begint je dag.

Geen snooze, geen uitstel,

geen 'ik wacht hier even vijf seconden,
want Mel staat hier toch niet' --

Doen.

Ik wil dat je dat doet,
omdat het je confronteert

met de fysieke, waarlijk fysieke kracht

die nodig is om je gedrag te veranderen.

Denk je dat iemand die slanker wil worden

ooit zin heeft om op dieet te gaan?

Natuurlijk niet!

Denk je dat ze ooit zin hebben
om gekookte kip met erwten te eten

in plaats van croissants?

Ik dacht het niet!

Die activeringsenergie die nodig is

om je achter die computer uit
en naar buiten te krijgen,

om die wandeling in gang te zetten
die je jezelf had voorgenomen,

is precies evenveel energie
als die nodig is

om jezelf uit een warm bed
in een koude kamer te duwen.

Wat het volwassen zijn zo moeilijk maakt,

is dat wanneer je achttien wordt,

niemand je vertelt
dat je nu jezelf moet opvoeden.

En met 'opvoeden' bedoel ik

dat je nu jezelf moet opleggen
om dat te doen waar je geen zin in hebt,

zodat je alles kunt zijn
wat je zou moeten zijn.

En jij hebt het zo druk met wachten
tot je er eindelijk zin in hebt.

En dat moment komt nooit!

Mijn zoon heeft nooit zin om te stoppen
met zijn Playstation. Dat moet ik doen!

Uit, die Playstation!

Kendall, ruim je Barbie's op!

Als je een naaktfeest in mijn badkamer
gaat hebben, ruim het dan ook op!

(Gelach)

Jezus, eet met je mond dicht!
Het is hier geen boerderij, zeg!

OK, het eten komt eraan,
kom uit die voorraadkast.

Je bent zelf ook kind geweest

en je ouders lieten je dingen doen
waar je geen zin in had.

Waar je nooit zin in krijgt. Nooit.

Nu niet, toen niet, nooit!

Zelfs als je iets eenmaal
goed onder de knie krijgt,

verzin je weer iets anders
wat je niet wilt doen.

Dan bereik je een plafond en zeg je:
"Ik haat dit, bla bla vervelend."

Maar zoek je dan iets anders?
Nee, hoor. Je klaagt gewoon over dit ene.

Het is heel simpel
om te krijgen wat je wilt.

Maar het is niet gemakkelijk.

Je moet jezelf forceren.

Echt forceren.

Ik gebruik dat woord --

toen Roz hier stond te praten
over het registreren van emoties

en ze had dat plaatje
van die twee kanten van de hersenen --

Ik zie de hersenen precies zo.

Alleen beschrijf ik het ene deel
als de automatische piloot

en het andere deel als de noodrem.

Je hebt keus uit twee snelheden:
automatische piloot en noodrem.

En wat vinden je hersenen prettiger?
Automatische piloot.

Je hebt vast ook meegemaakt
dat je naar je werk rijdt

en als je aankomt denk je: "Ach jee,
hoe ben ik hier gekomen?"

(Gelach)

Je was niet dronken!
Dat was nou je automatische piloot.

Je hersenen werkten,
maar op dit niveau.

Het probleem met je geest
is dat iedere keer

dat je iets anders doet
dan je normaal zou doen,

wat zeggen je hersenen dan?
Noodrem!

Zo reageert het overal op.
Overal!

Je loopt de keuken in en je ziet

dat iedereen de afwas
aan jou heeft gelaten.

Je denkt voor de honderdste keer:
"Ik vermoord ze.

Weet je wat, ik ruim het niet op
en ik laat het ze zelf doen."

Maar dat doe je
normaal gesproken niet, he?

Dus zegt je brein: noodrem!

En je schiet zo de automatische piloot in.

"Ik laad het gewoon in,
ik ga kwaad zijn, en ik ga niet vrijen.

Dat ga ik doen."
(Gelach) (Applaus)

Daarom zeg ik 'forceren',

om je routine te doorbreken
zul je moeten forceren.

Als je over je leven nadenkt,

het is eigenlijk gek: we zijn kinderen
en dan worden we volwassen

en we doen er alles aan om ons leven
in een stabiele routine te krijgen

en dan gaat het ons vervelen!

Je staat iedere dag op dezelfde tijd op,
je hebt ongeveer hetzelfde ontbijt,

neemt dezelfde weg naar je werk,
komt op je werk, je lijkt heel druk,

probeert niet te bellen,
update je Facebook,

je zit een beetje te suffen
in een vergadering,

je gaat terug en update Facebook,
je plant de avond,

je doet nog een beetje druk,
rijdt dezelfde weg terug,

je eet ongeveer weer het zelfde
of iets wat er op lijkt,

kijkt naar dezelfde soort programma's

en dan ga je naar bed
en de volgende dag weer hetzelfde!

Vind je het gek dat je indut?!

Het is die dodelijke routine.

Ik heb een theorie
over waarom mensen vastlopen.

De meesten van jullie zullen wel
wat basiskennis psychologie hebben.

Je kent vast de behoeftepiramide
van Abraham Maslow.

Je lichaam is een heel cool ding:
het heeft basisbehoeften.

Je lichaam is ontworpen
om je signalen te geven.

Als je voedsel nodig hebt,
wat voel je dan?

Als je water nodig hebt, wat voel je dan?

Als je seks nodig hebt, wat voel je dan?
(Gelach) Dankjewel.

Ik denk dat wanneer je vastzit
in je leven, of ontevreden bent,

dat dat een signaal is.

Het betekent niet dat je leven stuk is.

Het betekent dat er niet wordt voldaan
aan een van je basisbehoeften:

je behoefte om te verkennen.

Alles in je leven, in je lichaam, groeit!

Je cellen regenereren, je haar, je nagels,

alles groeit, je hele leven lang

en je ziel heeft
exploratie en groei nodig.

De enige manier om dat te bereiken,
is om jezelf te dwingen tot ongemak.

Je moet jezelf naar buiten dwingen,

je hoofd uit -- dank je.

Als je in je hoofd zit,
zit je bij de vijand.

De stem die je hoort,
is niet God, hoor, echt niet!

Als we uit zouden zenden
wat jij tegen jezelf zegt,

zouden ze je opsluiten.

(Gelach)

Jij zou geen vrienden worden

met mensen die tegen jou praten
zoals jij tegen jezelf praat.

Dus: kom uit je hoofd!

Je gevoelens!
Je gevoelens verzieken het!

Het interesseert me niet hoe jij je voelt!
Het gaat mij om wat jij wilt!

Als je luistert naar hoe je je voelt,

als het aankomt op wat je wilt --
dan krijg je niks.

Want je zult er nooit zin in hebben.

En je moet je comfortzone uit.

Het gaat niet over risico nemen,

het gaat over je comfortzone uitkomen.

Die eerste drie seconden dat je jezelf
uit bed duwt, die vallen niet mee.

Maar ben je er eenmaal uit,
is het geweldig.

Die eerste drie seconden,
als je in een zaal zoals hier zit

en iemand zegt: "Sta op en kom dansen",

en jij denkt: "Ja, leuk",

en dan is het ineens: "Hmmmm."

Die ervaring die je had
toen je de impuls had om het te doen

en vervolgens schakelde je niet
die aciveringsenergie in

die je nodig hebt voor dat duwtje,

en dus greep je noodrem in --
"Ik zit hier goed.

Ik ga echt niet opstaan.
Ik hou trouwens ook niet van dansen....."

Ik kwam bijvoorbeeld Rachel hier tegen

en we raken aan de praat
en voor je het weet stuurt ze me tweets.

We zijn vrienden. En -- boem!
Kom naar buiten.

Buiten is het wonder.

Daar bestaat de een op de 400 triljoen.

Dus alles wat ik doe --
Ja, dit is het laatste stukje. Sorry.

Nog een ding dat je kunt gebruiken,
noem ik de vijf-seconden-regel.

Je geest kan een gezichtsuitdrukking
verwerken in 33 milliseconden.

Het is bijzonder rap.

Wat het ook heel rap kan,

is wanneer je zo'n impuls hebt
die aan je trekt

en je doet daar
vijf seconden lang niets mee,

dan trekt het aan de noodrem
en vernietigt het je idee.

Weg!

Als je de impuls hebt
om te komen dansen als de band speelt

en je staat niet binnen vijf seconden op,

dan ga je aan de noodrem trekken.

Als je een impuls hebt

uit een inspirerende talk
die je vandaag gehoor hebt

en je doet er vijf seconden lang niets mee

-- aantekening maken,
jezelf een berichtje sturen,

maakt niet uit
wat voor fysieke bevestiging --

dan trek je aan de noodrem
en je veegt het idee van tafel.

Je komt geen ideeën tekort.
Je doet er alleen niks mee.

Je wimpelt ze af. Niet mijn schuld.
Niemand zijn schuld.

Je doet het jezelf aan.
Stop ermee!

Ik reken op je.
Een op 400 triljoen.

Werk aan de winkel!

En in je hoofd gaat het niet gebeuren.

Ik wil dat je dit vandaag probeert.

Als het feest begint,
en dat duurt gelukkig niet lang meer,

want volgens mij kunnen
we allemaal een cocktail gebruiken,

wil ik dat je
die vijf-seconden-regel oefent.

Je ziet iemand en je denkt
dat je een impuls hebt.

Ziet er interessant uit?
Ga erop af!

Iemand heeft je geïnspireerd
en je hebt een verzoek?

Doe het!

Daarom ben je hier!

Speel ermee en je zult
verbaasd staan over wat er gebeurt.

Eén ding nog: ik wil dat je weet
dat alles wat ik doe,

of het dat radioprogramma is
of dat tv-programma,

of mijn boek, of die column,

doe ik voor jullie.

Als er ook maar iets is wat ik kan doen,

alles wat jou maar laat doen
waar je geen zin hebt,

opdat je kunt krijgen wat je wilt,
dan zal ik dat doen.

Maar je moet bij me komen,
je moet je mond opendoen

en je moet het vragen.

Snap je? Mooi.
Doe het.

(Applaus)

Dank je, dankjewel.
Ja, sta op!

Je hebt de impuls, sta op!
Dankjewel!