Shawn Achor: Het geheim van geluk en beter werk

We geloven dat we moeten werken om gelukkig te zijn, maar zou het kunnen dat de volgorde niet klopt? In deze snelle en onderhoudende talk van TEDxBloomington betoogt psycholoog Shawn Achor dat geluk feitelijk de inspiratiebron vormt van productiviteit.

Ik was zeven en mijn zusje vijf,

en we waren aan het spelen
bovenop een stapelbed.

Ik was twee jaar ouder
dan mijn zusje destijds --

ik bedoel, dat ben ik ook nu nog --

maar destijds betekende dit
dat ze alles moest doen wat ik wilde,

en ik wilde oorlogje spelen.

Dus we zaten bovenop het stapelbed.

Aan een kant van het bed

had ik al mijn G.I. Joe-soldaten
en wapens staan.

Aan de andere kant stonden
mijn zusjes My Little Ponies

klaar voor een cavalerie-charge.

De versies van wat er gebeurde
die middag verschillen nogal,

maar aangezien mijn zus hier nu niet is,

zal ik het ware verhaal vertellen.

(Gelach) --

Mijn zusje is namelijk ietwat onhandig.

Zonder hulp of duwtje van haar oudere broer

verdween Amy over de rand van het stapelbed

en belandde met een smak op de grond.

Ik gluurde nerveus over de rand

om te zien hoe mijn zusje ervoor stond,

en zag dat ze pijnlijk
op handen en knieën geland was.

Ik was nerveus omdat mijn ouders
me hadden opgedragen

te zorgen dat mijn zusje en ik
zo veilig en stil mogelijk speelden.

En aangezien ik per ongeluk
Amy's arm had gebroken

...een week eerder...

(Gelach)

... toen ik haar heldhaftig aan de kant duwde

om een ingebeelde kogel te ontwijken,

(Gelach)

...iets waarvoor ik tot op heden
niet bedankt ben,

deed ik mijn uiterste best --

zij zag hem niet eens komen --

deed ik mijn best om me goed te gedragen.

Ik zag in het gezicht van mijn zusje
een opwelling van pijn, schrik en verbazing

die uit haar mond dreigde te ontsnappen

en mijn ouders dreigde te wekken
uit hun lange winterslaap.

Dus ik deed het enige wat

mijn koortsachtige
7-jaar oude brein kon bedenken.

Als je kinderen hebt,
zal dit je bekend voorkomen.

Ik zei: "Amy, Amy, wacht...
Niet huilen. Niet huilen.

Zag je hoe je landde?

Mensen landen niet zo op handen en voeten.

Amy, dit betekent dat je een eenhoorn bent."

(Gelach)

Dat was niet eerlijk, want
mijn zusje wilde niets liever dan

niet Amy-het-gevallen-5-jarige-zusje te zijn,

maar Amy-de-bijzondere-eenhoorn.

Dit was een optie die voor haar brein
voorheen niet beschikbaar was.

Mijn arme, gemanipuleerde zusje
verkeerde in tweestrijd.

Haar kleine breintje trachtte te beslissen

of ze de pijn, schrik en verrassing wilde voelen

die ze zojuist ervoer,

of wilde mijmeren over haar
nieuwe identiteit als eenhoorn.

Het laatste won het.

In plaats van te huilen, stoppen met spelen,

in plaats van mijn ouders te wekken

met alle negatieve gevolgen van dien voor mij,

...plooide haar gezicht in een glimlach

en ze klauterde weer op het stapelbed
met de gratie van een baby-eenhoorn.

(Gelach)

... met één gebroken been.

Wat wij destijds ontdekt hadden
als prille vijf- en zevenjarige --

zonder het te beseffen --

was iets dat twee decennia later
de voorhoede zou vormen

van de wetenschappelijke interpretatie
van het menselijk brein.

We hadden 'positieve psychologie' ontdekt,

de reden waarom ik hier nu sta,

en de reden waarom ik dagelijks opsta.

Toen ik begon met praten over dit onderzoek
in bedrijven en scholen,

was het eerste wat ze me sterk afraadden:
je presentatie beginnen met een diagram.

Het eerste wat ik wil doen,
is mijn talk beginnen met een diagram.

Dit diagram ziet er saai uit,

maar het is wel de reden
waarom ik 's ochtends opsta.

Het betekent niet eens iets;
het zijn nepdata.

Wat we zagen was -- (Gelach)

Als ik deze data verkreeg door jullie
te bestuderen, zou ik heel blij zijn,

want er is duidelijk een trend zichtbaar,

wat betekent dat ik gepubliceerd kan worden...

het enige dat werkelijk telt.

Het feit dat er zich één gekke rode stip boven de curve bevindt,

is dat er één gek in de zaal is --

ik weet wie je bent, ik heb je eerder gezien --
(Gelach)

-- geen probleem.

Het is geen probleem zoals jullie weten,

want ik kan die stip gewoon weghalen.

Ik kan hem weghalen
omdat het duidelijk een meetfout is.

We weten dat het een meetfout is

omdat het mijn data in de war gooit.
(Gelach)

Het eerste wat we leren

in economie-, statistiek-,
business- en psychologiecursussen,

is hoe je, op een statistisch correcte wijze,
de gekken kan schrappen.

Hoe schrappen we de buitenbeentjes
zodat we een mooie lijn overhouden?

Wat fantastisch is als ik wil weten

hoeveel Advil de gemiddelde persoon
moet nemen -- twee.

Maar als ik geïnteresseerd ben
in jouw potentieel

voor geluk of productiviteit

of energie of creativiteit,

dan scheppen we zo de cultus van het gemiddelde.

Als ik een vraag stel als:

"Hoe snel kan een kind
leren lezen in een klas?",

maken wetenschappers daarvan:

"Hoe snel leert het
gemiddelde kind lezen in een klas?"

en we vormen die klas naar het gemiddelde.

Als je onder de gemiddelde lijn valt,
raken psychologen opgewonden,

want dat betekent dat je ofwel
depressief bent of een stoornis hebt,

of hopelijk beide.

We hopen beide, want ons bedrijfsmodel is:

als je naar therapie komt met één probleem,

willen we dat je bij het weggaan
weet dat je er 10 hebt,

zodat je blijft terugkomen.

We gaan zo nodig terug naar je jeugd,

maar uiteindelijk willen we je normaal maken.

Maar normaal is maar doorsnee.

Wat ik stel, en wat
positieve psychologie stelt,

is dat als we onderzoeken
wat doorsnee is,

we ook doorsnee zullen blijven.

In plaats van het schrappen
van de positieve buitenbeentjes,

stel ik in een groep als deze
de vraag: waarom?

Waarom zitten sommigen van jullie
zo ver boven de curve

intellectueel, atletisch en muzikaal gezien,

qua creativiteit, energieniveau,

je veerkracht bij tegenslagen,
je gevoel voor humor?

Wat het ook is... in plaats van schrappen
wil ik je bestuderen.

Want misschien kunnen we
informatie verzamelen

niet enkel over hoe we mensen
omhoog naar het gemiddelde krijgen,

maar hoe we het hele
gemiddelde omhoog krijgen

in onze bedrijven en scholen wereldwijd.

Dit diagram is belangrijk voor me

omdat op tv de meeste informatie in het nieuws

niet positief is, maar negatief.

Het gaat over moord, corruptie,
ziekten, natuurrampen.

Vrij snel gaat mijn brein denken

dat dit de ware ratio is
van negatief / positief in de wereld.

Dat creëert het zogenaamde
'medicijnenstudie-syndroom'.

Als je een student medicijnen kent,

weet je dat tijdens het eerste jaar,

als je alle symptomen en ziekten
leest die kúnnen optreden,

je je plotseling realiseert
dat je ze allemaal hebt. (Gelach)

Ik heb een zwager genaamd Bobo --
een verhaal op zich. (Gelach)

Bobo is getrouwd met Amy de eenhoorn.

Bobo belde me op (Gelach)
... vanaf Yale Medical School,

en zei: "Shawn, ik heb lepra."

(Gelach)

Hetgeen, zelfs aan Yale, zeer zeldzaam is.

Maar ik had geen idee
hoe ik Bobo moest troosten

want hij had net een hele week
menopauze achter de rug.

(Gelach)

Wat we zien, is dat
niet de realiteit ons vormt,

maar de lens waardoor ons brein
de wereld beschouwt, vormt ons.

Als we die lens kunnen veranderen,
kunnen we behalve je geluk,

ook elk schoolresultaat
en zakelijk resultaat veranderen.

Toen ik me inschreef voor Harvard,
verwachtte ik niet toegelaten te worden

en mijn familie had geen geld voor studie.

Twee weken later
kreeg ik een militaire studiebeurs.

Opeens was iets onmogelijks
een realiteit geworden.

Ik nam aan dat alle anderen
het ook als een privilege zou zien,

dat ze opgetogen zouden zijn om daar te zijn.

Al zat je in een klas
met slimmere mensen dan jij,

was je blij om daar te zijn,
zo voelde ik dat.

Maar ik ontdekte dat
hoewel sommigen dat zo ervaren,

toen ik na vier jaar afstudeerde

en vervolgens acht jaar op de campus
woonde met de studenten

-- op verzoek van Harvard; ik was niet díe vent --

(Gelach)

Ik begeleidde studenten
door de moeilijke vier jaren.

En ik zag in mijn onderzoek
en mijn onderwijs

dat deze studenten -- hoe blij ze ook waren

met hun toelating tot de school --

na twee weken gefocust waren,
niet op het privilege daar te zijn,

noch de filosofie of de natuurkunde...

Hun brein was gefocust
op de competitie, de werkdruk,

het gedoe, de stress, de klachten.

Toen ik er heen ging,
liep ik de eerstejaars eetzaal binnen,

waar mijn vrienden uit Waco, Texas, waar ik opgroeide...

-- wel eens van gehoord misschien --

Ze kwamen op bezoek,
keken rond en zeiden:

"Deze eetzaal ziet eruit als Zweinstein,

van de film "Harry Potter", en dat is zo.

Dit is Zweinstein ... en dit is Harvard.

Als ze dit zien, zeggen ze:

"Shawn, waarom verspil je je tijd
met onderzoek naar geluk op Harvard?

Waar kan een Harvard-student nou
ongelukkig over zijn?"

Opgesloten in die vraag ligt de sleutel
tot begrip van de wetenschap van geluk.

Want die vraag impliceert dat onze
externe wereld ons geluksniveau aangeeft.

In werkelijkheid kan ik uit alle informatie
over je externe wereld,

slechts 10% van je lange-termijn-geluk afleiden.

90% van je lange-termijn-geluk

hangt niet van de externe wereld af

maar van hoe je brein de wereld verwerkt.

En als we die formule voor
geluk en succes veranderen,

kunnen we veranderen hoe wij
vervolgens de werkelijkheid beïnvloeden.

We zagen dat slechts 25%
van succes op je werk afhangt van I.Q.

75% van succes op je werk

hangt af van je optimisme,
sociale ondersteuning

en je vermogen om stress te zien
als uitdaging, niet bedreiging.

Ik sprak met een prestigieuze
kostschool in New England,

en ze zeiden: "Dat weten we al.

Dus ieder jaar houden we een wellness-week,

Geweldig: maandagavond
hebben we een wereldexpert

die komt praten over
depressie bij adolescenten.

Dinsdagavond is het geweld en pesten.

Woensdagavond: eetstoornissen.

Donderdagavond: drugsgebruik.

Vrijdagavond proberen we te kiezen
tussen riskante seks of geluk."

(Gelach)

Ik zei: "Dat is de vrijdagavond
van de meeste mensen."

(Gelach)

(Applaus)

Ik ben blij dat je die leuk vond... zij niet.

Stilte aan de andere kant van de lijn.

In die stilte zei ik:
"Ik wil graag komen praten op uw school,

maar besef wel: dat is geen
wellness-week, maar een ziekte-week.

U heeft alle negatieve dingen aangegeven,

maar niet gesproken over de positive."

De afwezigheid van ziekte is geen gezondheid.

Gezondheid bereik je zo:

We moeten de formule
voor geluk en succes omdraaien.

De afgelopen drie jaar ben ik
naar 45 verschillende landen gereisd,

om met scholen en bedrijven te werken

middenin een economische neergang.

Ik zag dat de meeste bedrijven en scholen
de volgende succesformule volgen:

Als ik harder werk, word ik succesvol.

Als ik succesvoller ben,
dán ben ik gelukkiger.

Daarop berusten onze
opvoedmethoden, managementstijlen,

de manier waarop we ons gedrag motiveren.

Maar het is wetenschappelijk incorrect
en achterstevoren om twee redenen.

Ten eerste, elke keer
als je brein een succes boekt,

verander je wat succes voor jou betekende.

Je had goede cijfers,
nu moet je betere cijfers halen,

je ging naar een goede school
nu wil je een betere,

je kreeg een goede baan
nu heb je een betere nodig,

je haalde je verkoopdoel;
nu gaan we je verkoopdoel veranderen.

Als geluk zich aan de andere kant
van succes bevindt, komt je brein er nooit.

Als maatschappij hebben we geluk
achter de cognitieve horizon geduwd.

We denken dat we succesvol moeten zijn
en dán zijn we gelukkig.

Maar het probleem is
dat onze breinen andersom werken.

Als je iemands positiviteits-niveau
in het heden verhoogt,

ervaart hun brein wat we noemen:
een geluksvoorsprong.

Een positief ingesteld brein
presteert namelijk beduidend beter

dan een negatief, neutraal
of gestresst brein.

Je intelligentie stijgt,
je creativiteit en je energiepeil stijgen.

Feitelijk zagen we dat ieder
zakelijk resultaat vooruitgaat.

Je positieve brein is 31% productiever
dan wanneer negatief, neutraal of gestesst.

Je bent 37% beter in het verkopen.

Artsen zijn 19% sneller,

accurater in het stellen
van de juiste diagnose

als ze positief zijn.

Dat betekent dat we
de formule kunnen omdraaien.

Als we positief kunnen worden in het heden,
werken onze breinen succesvoller

omdat we harder, sneller
en intelligenter kunnen werken.

We moet deze formule kunnen omdraaien

zodat we beginnen te zien
waartoe ons brein in staat is.

Want dopamine, dat je systeem binnenstroomt
als je positief bent, heeft twee functies.

Het maakt je niet alleen blijer,

maar het activeert ook
alle leergebieden in je hersenen

waardoor je je anders
kunt aanpassen aan de wereld.

We ontdekten manieren om je brein
te trainen om positief te zijn.

In een tijdsspanne van 2 minuten
gedurende 21 dagen,

kunnen we je hersenen herprogrammeren.

Hierdoor werken je hersenen
optimistischer en succesvoller.

We deden deze dingen tijdens het onderzoek
in ieder bedrijf waarmee ik gewerkt heb,

door ze 21 dagen lang,
dagelijks drie nieuwe dingen

te laten opschrijven
waarvoor ze dankbaar zijn.

Aan het eind begint hun brein
een patroon vast te houden

van het scannen van de wereld
voor allereerst de positieve dingen.

Het opschrijven van een positieve ervaring
laat je brein die herbeleven.

Oefening leert je brein dat je gedrag belangrijk is.

We zien dat meditatie je brein
bevrijdt van de culturele ADHD

die we gecreeërd hebben
door meerdere taken tegelijk te doen,

en je helpt focussen op
waarmee je bezig bent.

Tot slot: willekeurige daden van
vriendelijkheid zijn bewuste daden.

We laten mensen bij het openen van hun mailbox,

1 positieve e-mail schrijven, waarin ze
een vriend of kennis loven of bedanken.

Door deze dingen te doen

en ons brein te trainen
zoals we ons lichaam trainen,

zagen we dat we de formule voor
geluk en succes kunnen omdraaien,

en daardoor niet alleen positiviteit verspreiden,

maar een echte revolutie creëren.

Dank je wel.

(Applaus)