O segredo feliz para traballar mellor

Cremos que hai que traballar para ser felices, pero podería ser ó revés? Nesta dinámica e entretida charla de TEDxBloomington, o psicólogo Shawn Achor afirma que en realidade a felicidade estimula a produtividade.

Cando eu tiña sete anos
e a miña irmá tiña só cinco,

xogabamos na parte derriba
dunha liteira.

Eu tiña dous anos máis ca ela
naquel momento --

quero dicir, sigo sendo dous anos maior --

pero entón significaba
que ela tiña que facer o que eu dixera,

e eu quería xogar á guerra.

Estabamos enriba das nosas liteiras

e dun lado

tiña todo o meu armamento
e soldados G.I. Joe.,

e do outro lado,
estaban todos os ponis da miña irmá

preparados para unha batalla de cabalería.

Hai distintas versións
sobre o que pasou aquela tarde,

pero como a miña irmá non está aquí hoxe,

voulles contar o que ocorreu realmente --

(Risas) --

que deixa á miña irmá coma unha torpe.

Dalgún modo, sen ningunha axuda
ou empurrón do seu irmá maior,

de repente Amy desapareceu de enriba da liteira

e se deu un golpe contra o chan.

Nese momento asomeime nervioso

para ver que quen caera fora miña irmá,

e vin que o fixera con moita dor
sobre as súas mans e xeonllos

cos catro sobre o chan.

Eu estaba nervoso
porque os meus pais dixéranme

que me asegurase
de que a miña irmá e mais eu

xogásemos con tanto coidado e silencio
como fose posible.

E vendo como accidentalmente
eu mesmo rompera o brazo de Amy

só unha semana antes...

(Risas)

... ó apartala de maneira heroica
da traxectoria

dunha bala disparada
por un francotirador imaxinario,

(Risas)

algo que aínda non me agradeceu,

eu intentaba con todas as miñas forzas --

ela nin sequera a vira vir --

intentaba con todas as miñas forzas
portarme o mellor posible.

Entón vin a cara da miña irmá,

xemendo de dor, sufrimento e sorpresa

ameazando con que a súa boca explotase
e ameazando con espertar ós meus pais,

que se acababan de botar a durmir a sesta.

Entón fixen o único

que ó meu pequeno cerebro de sete anos
se lle ocorreu para evitar esa traxedia.

Se teñen fillos,
terán visto isto centos de veces.

Dixen: "Amy, Amy, espera.
Non chores. Non chores.

Viches cómo caeches?

Ninguén cae así, a catro patas.

Amy, creo que isto quere dicir
que es un unicornio".

(Risas)

Iso era un engano, porque non había
nada no mundo que a miña irmá quixese máis

que non ser Amy,
a irmá pequena de cinco anos ferida,

senón ser Amy, o unicornio especial.

Por suposto, esta era unha opción
na que o seu cerebro non pensara.

Se puidesen ver como a miña pobre irmá,
manipulada, se enfrentaba ó conflito

de decidir entre que o seu cerebro
adicase recursos

a sentir a dor, sufrimento e sorpresa

que acababa de pasar

ou a centrarse na súa nova identidade
como unicornio.

E este último gañou.

En vez de chorar,
en vez de parar de xogar,

en vez de espertar ós meus pais,

con todas as consecuencias negativas
que me acarrearía,

en vez diso un sorriso iluminou a súa cara

e volveu a enriba da liteira
con toda a graza dun bebé unicornio...

(Risas)

... cunha pata rota.

Co que nos topamos

á tenra idade de cinco e sete anos --

non tiñamos nin idea naquel momento --

foi algo que se convertiría
na vangarda dunha revolución científica

e que tería lugar dúas décadas despois
no modo de ver o cerebro humano.

Co que nos topamos foi con algo
chamado psicoloxía positiva

que é o motivo polo que estou hoxe aquí

e a razón pola que me levanto cada mañá.

A primeira vez que falei desta investigación

fóra do ámbito académico,
en compañías e escolas,

a primeira cousa que dixeron
que nunca se fixese

foi a de empezar un discurso cun gráfico.

O primeiro que quero facer
é empezar o meu discurso cun gráfico.

Este gráfico parece aburrido,

pero esta é a razón pola que me entusiasmo
e me levanto cada mañá.

E este gráfico nin sequera significa nada;
os datos son falsos.

O que descubrimos foi --

(Risas)

Encantaríame volver a conseguir
estes datos estudándoos a vostedes

porque existe
unha clara tendencia aí fóra,

e é que me poden publicar,

e iso é o máis importante.

O feito de que haxa un punto vermello raro
por enriba da curva,

que haxa un bicho raro na sala --

sei quen es, vinte antes --

non é un problema.

Non é un problema,
coma a maioría de vostedes saberá,

porque podo borrar ese punto fácilmente.

Podo borrar ese punto
porque claramente é un erro de medición.

E sabemos que é un erro de medición

porque está estropeando os meus datos.

Entón, unha das primeiras cousas
que ensinamos

nos cursos de economía, estadística,
empresariais e psicoloxía

é como, dun modo estadísticamente válido,
eliminamos ós bichos raros.

Como eliminamos ós estraños

para atopar a liña que mellor se axuste?

O que é fantástico
se estou intentado descubrir

cantos Advil debería tomar
unha persoa normal -- dous.

Pero se me interesa o seu potencial,

xa sea pola felicidade ou a produtividade

ou a enerxía ou a creatividade

o que estamos facendo é crear
o culto pola media por parte da ciencia.

Se preguntara algo como:

"En canto tempo aprende un neno
a ler nunha aula?"

os científicos cambian a pregunta a:
"Canto tempo tarda un neno medio

en aprender a ler nunha aula?"

e logo adaptamos a clase á media.

Entón, se alguén queda por debaixo
da media nesta curva,

os psicólogos se emocionan,

porque iso significa que ou está deprimido
ou ten algunha alteración,

ou con sorte as dúas cousas.

Esperamos que sexan os dous
porque o noso modelo de negocios

consiste en que se alguén ven
a unha sesión de terapia cun problema,

queremos asegurarnos
de que se vaia sabendo que ten 10,

para que así siga vindo unha e outra vez.

Nos remitiremos
á súa infancia se é preciso,

pero ó final o que queremos
é que volva a ser normal.

Pero normal é só unha media.

E o que eu propoño,
e o que a psicoloxía positiva propón,

é que se estudamos
o que é simplemente a media,

seguiremos sendo da media.

Entón, en vez de eliminar
a eses estraños positivos,

o que fago eu de maneira intencionada
é dirixirme a unha poboación coma esta

e dicir "por que?"

Por que algúns de vostedes
están tan por enriba da curva

en canto ás súas abilidades intelectuais,
atléticas, musicais,

a súa creatividade,
os seus niveis de enerxía,

a súa resilencia para afrontar os problemas
ou o seu sentido do humor?

Sexa o que sexa, en vez de eliminalos,
o que eu quero facer é estudalos.

Porque ó mellor podemos
extraer información --

non só sobre como elevar
á xente hacia a media,

senón sobre como elevar a media

nas nosas compañías
e escolas de todo o mundo.

O motivo polo que este gráfico
é importante para min

é porque, cando poño o telexornal,
parece que a maioría da información

non é positiva, de feito é negativa.

A maioría trata sobre asasinatos,
corrupción, enfermidades, desastres naturais.

E rapidamente,
o meu cerebro empeza a pensar

que esa é a proporción fiel
entre o negativo e o positivo do mundo.

O que iso está facendo é crear algo

chamado síndrome
do estudante de medicina --

se coñecen persoas que estudaron medicina,

durante o primeiro ano de carreira,

conforme van lendo unha lista de todos os síntomas
e enfermidades que se poden padecer,

de repente danse conta
de que os sufren todos.

Teño un cuñado que se chama Bobo --
iso é unha historia completamente diferente.

Bobo casouse con Amy o unicornio.

Un día chamoume por teléfono

desde a facultade de medicina de Yale

e dixo: "Shawn, teño a lepra".

(Risas)

Que, incluso en Yale, é moi pouco común.

Pero eu non tiña nin idea
de como consolar ó pobre Bobo

porque acababa de pasar
por unha semana enteira de menopausia.

(Risas)

Como ven, o que estamos descubrindo
non é a realidade que nos da forma,

senón a lente a través da que o cerebro
ve o mundo que da forma á realidade de cada un.

E se podemos cambiar a lente,
non só poderemos cambiar a nosa felicidade,

senón que poderemos cambiar cada resultado educativo
e empresarial ó mesmo tempo.

Cando solicitei plaza en Harvard,
solicitei plaza para un desafío.

Non esperaba que me aceptasen, e a miña familia
non tiña diñeiro para a universidade.

Cando conseguín unha beca militar
dúas semanas despois, deixáronme ir.

De repente, algo que non era posible
se fixo realidade.

Cando fun alí, pensei que todos os demais
tamén o verían coma un privilexio,

que estarían emocionados por estar alí.

Aínda que esteamos nunha aula chea de xente
máis intelixente ca nós,

estaremos contentos simplemente
por estar nesa aula, e iso é o que eu sentía.

Pero co que me topei alí

foi que, aínda que algunhas persoas
senten iso,

cando me graduei despois de catro anos

e logo pasei os seguintes oito vivindo
nas residencias de estudantes --

foi Harvard quen mo pediu,
eu non era esa clase de rapaz.

(Risas)

Era un encargado de Harvard para asesorar
ós estudantes durante os duros catro anos.

E co que me topei nas miñas investigacións
e nas miñas clases

foi que estes estudantes, independentemente
do felices que tivesen sido

polo éxito de entrar na universidade,

dúas semanas despois os seus cerebros
non estaban centrados na sorte de estar alí,

nin na súa filosofía ou a súa física.

Os seus cerebros estaban centrados
na competición, na carga de traballo,

nos conflitos, no estrés, nas queixas.

A primeira vez que fun alí
e entrei no comedor dos novatos,

que é onde os meus amigos de Waco (Texas),
o lugar onde me criei --

sei que algúns de vostedes o coñecen.

Cando viñan visitarme, vían ó seu redor

e dicían: "este comedor para novatos
parece algo sacado

de Hogwart's, da película 'Harry Potter'",
e é verdade.

Isto é Hogwart's, da película "Harry Potter",
e isto é Harvard.

E cando ven isto

din: "Shawn, por que malgastas o teu tempo
estudando a felicidade en Harvard?

A ver, que pode facer
a un estudante de Harvard

infeliz?"

Facerse esa pregunta

é a clave para entender
a ciencia da felicidade.

Porque o que esa pregunta asume

é que o noso mundo exterior
mostra os nosos niveis de felicidade,

cando en realidade, aínda que eu saiba todo
sobre o seu mundo externo

só podo predicir o 10 por cento da súa felicidade
a longo prazo.

O 90 porcento desa felicidade

non se predice a partir do mundo externo,

senón pola maneira na que o cerebro
procesa ese mundo.

E se cambiamos iso,

se cambiamos a fórmula da felicidade
e do éxito,

o que podemos facer é cambiar a forma

en que podemos influir na realidade.

O que descubrimos foi que só o 25 por cento
do éxito no traballo

se predice polo coeficiente intelectual.

O 75 por cento

se predice polos niveis de optimismo,
o apoio social de cada un

e a habilidade para afrontar o estrés
coma un reto e non coma unha ameaza.

Estiven falando cun internado en Nova Inglaterra,
probablemente o máis prestixioso,

e dixeron: "Iso xa o sabemos.
Por iso cada ano,

en vez de simplemente dar clases ós nosos alumnos,
tamén celebramos unha semana do benestar.

E estamos tan emocionados.
O luns pola noite virá un experto mundial

a falar sobre a depresión
entre os adolescentes.

O martes pola noite
será sobre violencia e acoso escolar.

O mércores pola noite
serán os desordes alimenticios.

O xoves, o consumo de drogas.

E para o venres estamos intentando
decidirnos entre sexo arriesgado e felicidade".

(Risas)

Eu dixen: "Esa é unha típica noite de venres
para moita xente".

(Risas)

(Aplausos)

Alégrame que vos gustase,
pero a eles non lles gustou nada.

Silencio no teléfono.

E no medio do silencio, dixen:
"Encantaríame dar unha charla na súa escola,

pero só para que o saiban, esa non é
unha semana do benestar, senón da enfermidade.

O que fixeron foi destacar
todas as cousas malas que poden ocorrer,

sen mencionar as positivas".

A falta de enfermidades non é saúde.

Así é como alcanzamos a saúde:

temos que revertir
a fórmula da felicidade e do éxito.

Nos últimos tres anos
viaxei por 45 países distintos

traballando con escolas e empresas

en metade dunha crise económica.

E topeime con que a maioría
das empresas e escolas

seguen a fórmula do éxito,
que é a seguinte:

canto máis traballe, máis éxito terei.

E canto máis éxito teña, máis feliz serei.

Iso apoia a maior parte do noso comportamento
como pais, o noso estilo de dirección

e a forma en que nos comportamos.

E o problema é que está cientificamente quebrado
e patas arriba por dous motivos.

En primeiro lugar, cada vez que o cerebro
consigue un éxito

simplemente cambia a forma
en que concibe o éxito.

Vostede consegue unhas boas notas,
agora ten que conseguilas mellores,

entrou nunha boa universidade,
despois nunha mellor,

conseguiu un bo traballo,
agora ten que conseguir un mellor,

acadou o seu obxectivo de ventas,
agora hai que cambiar ese obxectivo.

E se a felicidade está no lado contrario ó éxito,
nunca a acadará.

Coma sociedade, o que fixemos foi

empurrar á felicidade
cara o horizonte cognitivo,

e iso débese a que cremos
que temos que ter éxito

para ser máis felices.

Pero o problema é que o noso cerebro
funciona ó contrario.

Se vostedes poden elevar o nivel de positividade
de alguén no presente,

os seus cerebros experimentan
o que chamamos unha vantaxe de felicidade,

que significa que os seus cerebros en positivo

funcionan moito mellor

que en negativo, neutro
ou en situación de estrés.

A intelixencia aumenta,
ó igual que a creatividade e os niveis de enerxía.

De feito, o que descubrimos

foi que o resultado de cada traballo mellora.

O cerebro, en estado positivo,
é un 31 por cento máis produtivo

que o cerebro en estado negativo,
neutro ou situación de estrés.

Se é un 37 por cento mellor en ventas.

Os médicos son un 19 por cento
máis rápidos e precisos

á hora de dar co diagnóstico correcto

cando están en estado positivo
en vez de negativo, neutro ou estresado.

Isto significa
que podemos revertir a fórmula.

Se somos capaces de atopar a maneira
de converternos en positivo no presente

os nosos cerebros funcionarán
con máis éxito

xa que poderemos traballar máis duro,
rápido e de maneira máis intelixente.

Oque temos que ser capaces de facer
é revertir esta fórmula

para que poidamos comezar a ver
de que son capaces os nosos cerebros,

porque a dopamina, que aumenta no teu sistema
cando se está en estado positivo,

ten dúas funcións.

Non só fai a alguén máis feliz,

senón que pon en marcha
todos os centros de aprendizaxe do cerebro

permitindo que cada un se adapte ó mundo
dun modo diferente.

Descubrimos que hai formas
en que se pode entrenar o cerebro

para que poida facerse máis positivo.

En tan só dous minutos ó día
durante 21 días seguidos

se pode reconectar o cerebro

permitíndolle que traballe

dun modo máis optimista e exitoso.

Fixemos unha investigación
con estas cousas

en cada unha das empresas
nas que traballei,

facendo que os traballadores escribisen cada día
tres cousas novas polas que están agradecidos

durante 21 días seguidos,
tres cousas novas cada día.

E ó final deses días,

o seu cerebro empeza a manter o patrón

de examinar o mundo,
non de maneira negativa, senón positiva.

Pensar nunha experiencia positiva
que se tivo durante as últimas 24 horas

permite que o cerebro a viva de novo.

O exercicio ensina ó noso cerebro
que o noso comportamento é importante.

Descubrimos que a meditación
permite ó teu cerebro

superar o ADHD cultural que creamos

ó intentar facer múltiples tareas
ó mesmo tempo

e permite que os nosos cerebros
se centren na tarea que temos máis cerca.

E ó final, os actos aleatorios de bondade
son conscientes.

Conseguimos que a xente,
ó abrir o seu correo electrónico,

escriba un correo positivo

louvando ou agradecendo a alguén
na súa rede de soporte social.

E ó facer isto

e entrenando o noso cerebro
tal e como se entrena o corpo,

o que descubrimos é que podemos revertir
a fórmula da felicidade e do éxito

e, ó facer iso,
non só crear ondas de positividade,

senón crear unha verdadeira revolución.

Moitas grazas.

(Aplausos)