Verleg je grenzen door je verstand te trainen | Marisa Peer | TEDxKCS

Je kunt je verstand trainen te doen wat jij wilt. De samenwerking met je verstand is cruciaal; de plaatjes die je in je hoofd maakt en de woorden die je jezelf toefluistert, beïnvloeden hoe je je voelt. Vertel jezelf dus bewust de juiste dingen en verruim je verstand - en raak vertrouwd met het onbekende.

Marisa Peer is wereldwijd bekend als spreker, therapeut en als succesvol auteur met bijna dertig jaar ervaring.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx.

Het gaat vandaag over samenwerken

en ik ga het hebben over wat volgens mij
de belangrijkste samenwerking is

die je ooit zult hebben:

de samenwerking tussen jou en je verstand.

Als je samenwerkt met je verstand
en het vertelt wat je wilt,

dan krijg je wat je wilt.

Ik prijs me gelukkig

een paar keer tot beste therapeut
in Groot-Brittannië te zijn gekozen

en sta in de Tatler Guide
bij de absolute top.

Mensen zeggen: "Weet je, de hersenen,

die zijn echt complex en ingewikkeld
en het duurt jaren om ze te begrijpen."

In feite is dat niet waar.

Ik geloof dat je vier dingen
over je verstand moet weten.

Als je die vier dingen praktiseert,

zul je op alle fronten succes hebben.

Ik zal je vertellen
welke vier dingen dat zijn.

Je verstand doet precies dat
wat het denkt dat jij wilt.

Het doet altijd wat het beste
voor jou lijkt te zijn.

Als je niet hebt wat je wilt,
maar je hebt gewoontes die je niet wilt,

dan werk je niet goed samen
met je verstand.

Dat ga ik voor je veranderen.

Ten tweede zit het
ingebakken in je verstand

om je naar plezier te leiden
en weg van pijn.

Daarom leven we ook in stammen,

omdat je overleeft door pijn te vermijden.

Ten derde wordt hoe je
voortdurend tegen alles aankijkt

bepaald door slechts twee dingen:

de plaatjes die je maakt in je hoofd
en de woorden die je jezelf toefluistert.

Ten vierde geeft je verstand de voorkeur
aan vertrouwde dingen.

Het is ingebakken om steeds weer
hetzelfde vertrouwde te doen.

Als je ergens succes in wilt boeken,

moet je wat vertrouwd is
onvertrouwd maken

en vertrouwd raken met wat onbekend is.

We beginnen bij het eerste punt.

Je verstand doet wat het denkt
dat jij wilt dat het doet.

Het werkt altijd in jouw belang

en je verstand luistert voortdurend
naar je taalgebruik.

Het achterhaalt wat je doet en voelt
door de woorden die je gebruikt.

Dus als je dingen zegt als:

"Ik word gek van die examens",
"Ik bezwijk nog onder dat papierwerk",

"Mijn baas is een monster",

"Ik trek het niet meer;
ik verga van de stress" --

Als je zegt:

"Ik ga stuk onder deze druk;
ik kan al dit werk niet aan",

dan vertel je je verstand
dat je het niet wilt doen

en als je verstand denkt
dat je het niet wilt doen,

moedigt het je aan om dingen
uit te stellen en de teugels te vieren.

Je verstand gaat zo precies
op je woorden in, dat als je zegt:

"Ik zou wel een week in bed
willen blijven met al die stress.

Ik wou dat ik een week vrij had
om thuis wat rond te lummelen",

je verstand zegt:
"Alsjeblieft, hier heb je griep.

Dat wou je toch?

Je wou een week in bed blijven
en nou heb je griep.

Blijf lekker liggen."

Als je zegt: "Ik zie zo op
tegen die presentatie woensdag.

Hoe kom ik daar onderuit?"

Dan zegt je verstand:

"Zal ik je wakker laten worden
met migraine of maagpijn?"

Zo kom je dus onder je presentatie uit.

Het klinkt nu wat simpel,
maar zo werkt je verstand wel.

Het doet wat het denkt dat jij wilt.

Als je niet hebt wat je wilt,
komt dat omdat je dingen zegt als:

dit is te zwaar; het is te moeilijk;
daar heb ik geen tijd voor.

Toen ik mijn eerste boek schreef,
was ik in de twintig.

Toen ik een boekcontract kreeg,

wist ik dat ik mezelf
ervoor zou moeten isoleren

en daar had ik geen zin in.

Ik heb het lang uitgesteld
tot ik besefte dat ik moest zeggen:

"Ik wil schrijven; ik kies ervoor;
en ik kies ervoor om het leuk te vinden."

En die woorden,

'Ik kies hiervoor' en 'ik kies ervoor
om hiervan te genieten',

die veranderen je leven.

Dat is veel meer dan positief denken.

Het is samenspannen met je verstand.

Dus kijk je naar je gedrag
en heb je niet wat je wilt,

dan communiceer je niet goed
met je verstand.

Ik kwam hier achter toen ik werkte
met topvoetballers en -mariniers.

Ik maakte een tv-show met wat mariniers.

Ik zag hoe ze renden in het pikkedonker

met mijnwerkerslichtjes op de hoofdband.

Het regende dat het goot,
modderig -- en zij zongen.

En je verstand interpreteert dat dan als:

Oké, het giet, het is donker, ijskoud,

je rent een berg op met een zware rugzak

en je zingt ...

Ik snap het! Je houdt hiervan!

Stel dat je een marathon ging lopen
en je begon al met te zeggen:

"Oké, nog 40 kilometer. Ik haat dit.
Zo vervelend, zo moeilijk."

Die ga je niet uitlopen.

Je moet zeggen: "Hier hou ik van",

zelfs als dat niet waar is.

Zo werk je samen met je verstand.

Je moet met gedetailleerde,
zorgvuldig gekozen woorden vertellen

wat je wilt.

Als je dat doet, zeg je:

"Ik wil dit, ik hou hiervan,
hier heb ik voor gekozen"

en je moet er plezier aan koppelen,
want hier is stap twee:

je verstand beweegt je altijd
richting plezier en weg van pijn.

Als je ziek wordt van iets dat je eet
en je associeert het met pijn,

kun je het je leven lang niet meer eten.

Dat vermijden van pijn zit ingebakken.

Maar als je pijn linkt aan studeren,
spreken in het openbaar, of ...

iets wat de aandacht op jou richt --
dat is heel, heel moeilijk.

Je kunt iedere dag kiezen
wat pijn is en wat plezier.

Jij bent de enige die dat kan doen.

Je krijgt een kat niet in een Jacuzzi
vanwege de bubbels en de hitte.

Ze houden niet van water.
Maar jij kunt kiezen.

Ik heb sommige klanten
die plezier linken aan pijn

en sommigen pijn juist aan plezier.

Ik leerde dit door
het werken met verslaafden.

Niet gewoon straatverslaafden,

mensen met een topcarrière --

Hollywoodacteurs, filmsterren, modellen
die absoluut plezier linkten

aan een naald in hun lijf steken
omdat ze high zouden worden

en voor hen was die pijn plezier.

Andere klanten kregen
een eersteklasreis en zeiden:

"Ik ga niet. Volgens mij
gaat het vliegtuig ontploffen."

Dus die linken pijn aan plezier.

Een paar jaar geleden brak ik mijn arm

en toen het gips eraf ging, zat hij hier.

Ze zeiden: "O."
Ik zeg: "Hoe krijg ik hem recht?"

Ze zeiden: "Dat kunnen we niet.

Met wat fysiotherapie
zakt hij misschien nog iets."

Ik zeg: "Ja, hallo.
Je begrijpt het niet. Ik doe yoga.

Hoe kan ik met die arm
een neerwaartse hond doen?

Ik kan geen krijger doen met die arm zo.

Die arm moet recht."

Ze zeiden: "We kunnen hem
breken in een operatie,

maar het kan daarmee
ook juist slechter worden."

Dus dat wou ik niet.

Ik wil een rechte arm,
dus ik zocht de beste kiné

en zei: "Kun je hem recht krijgen?"

Hij zei: "Ja hoor,
maar het gaat veel pijn doen,

dus je moet het echt willen
en twee keer per week komen.

Ik moet al die kleine haarvaten breken."

Dus ik wist dat het pijn ging doen,

maar ik weet hoe ik
met mijn brein kan samenwerken.

Dus vertel ik mijn brein:
"Ik wil dit. Ik wil dit.

Ik kies voor een rechte arm.
Ik kan de pijn hebben; ik wil de pijn."

Ik zong dat liedje van de Black Eyed Peas:

'Let's do it, let's do it,
let's get this started.'

Hij begon aan mijn arm te trekken
en hij had niets te veel gezegd.

Als iemand je pijn doet,
is je eerste reflex om terug te trekken.

Dat kon ik dus niet doen;
ik moest juist vooruit.

Maar ik bleef dat liedje zingen,
zodat het leek of ik het wou.

Mijn arm werd volledig recht.

Aan het eind zei hij:

"Geen idee hoe je dat deed.
De meesten geven halverwege op."

Ik zei: "Ik vertelde
mijn verstand dat ik het wou."

En dat is zo.
Ik bleef zeggen dat ik het wou.

Ik linkte pijn aan het niet recht krijgen,
en andersom, zo je wilt.

Dat is heel belangrijk.

Als je ooit moest voorlezen in de klas

en je sprak het verkeerd uit
en je werd uitgelachen,

dacht je: "Prima. Ik spreek dus
nooit meer in het openbaar.

Ik ga nooit meer in het spotlight staan."

Dat vergeet je, natuurlijk.

Tien jaar later sta je klaar
voor een speech

of een presentatie
of om iets voor te zitten

en je krijgt een paniekaanval,

want je verstand zegt: "O, nee ...

Openbaar spreken is pijn, weet je nog?"

Dat moet je veranderen.

Je moet je verstand
precies vertellen wat je wilt

en je moet plezier, niet pijn,
linken met de moeilijke dingen.

Het derde punt over het verstand is
dat het maar op twee dingen reageert:

de plaatjes die je in je hoofd maakt
en de woorden die je jezelf vertelt.

Dat is alles.

Dus stel je zit op een vlucht naar L.A.

en je zit naast iemand op diezelfde vlucht

en jouw plaatjes zijn: ik ga naar L.A.,

mooie stranden, mooie mensen,
fantastisch weer, interessante dingen,

dan heb je één ervaring.

Maar als je zegt:
"Dit toestel klinkt vreemd,

die gast ziet er eng uit --

vast een terrorist
die het toestel gaat opblazen",

heb je een heel andere ervaring
om twee redenen:

de plaatjes die je in je hoofd maakt
en de woorden die je jezelf vertelt.

Als je samenwerkt met je verstand
dan verander je die plaatjes

en dan verander je die woorden.

Ik werkte met een voetballer
die uit het niets was gekomen.

Hij kwam uit een ploeg
die niets voorstelde

en ging zo de eredivisie in.

Hij was niet zo lang.

Hij zei: "Ik voel me geïntimideerd
omdat ik zo klein ben."

Dus ik zei: "Stel dat je Maradona bent.

Denk je dat Maradona
als hij het veld oploopt, zegt:

'Ik ben niet lang genoeg'?
Nee, natuurlijk niet.

Denk je dat Michael Owen dat doet?"

Je moet je denken
en je woorden veranderen,

want de plaatjes die je in je hoofd maakt
en de woorden die je jezelf vertelt

veranderen alles;
meer hoef je niet te doen.

Ik zal het laten zien.
Strek je arm eens naar voren.

Stel je nu voor

dat je in je hand de helft
van een dikke, sappige citroen hebt,

een hele dikke citroen.

Doe je ogen dicht.
En dichthouden, alsjeblieft.

Breng nu in gedachten
die citroen naar je mond,

knijp er maar in,
voel die heerlijke citroen.

Adem in en je kunt die citroen ruiken.

Doe nu je mond open
en neem er een grote hap uit.

Bijt de helft eraf
en kauw daar eens goed op.

Goed kauwen.

Je zult onmiddellijk zien

dat die gedachte
massa's speeksel genereert.

Doe je ogen maar open; er is geen citroen.

Merk twee dingen op:

je had een plaatje
van een citroen in je hoofd;

je vertelde jezelf dat je een citroen at.

Je at geen citroen.

Het interesseert je lijf niet
of wat je het vertelt

klopt of niet, helpt of niet,
goed is of slecht,

het reageert alleen
op die plaatjes en woorden.

We doen er nog een. Sta eens op.

Ik wil dat iedereen -- ach, je kan het
trouwens ook zittend doen.

Laat iedereen zijn linkerarm
voor zich uit steken.

Wat je moet doen,

is je arm zo ver mogelijk
naar achter buigen.

Gewoon zo ver als je kunt.

Onthoud tot hoe ver hij gaat.

Breng hem maar terug
en doe nu je ogen dicht.

Vertel nu je linkerarm dat je dit
zo direct nog een keer doet

en dat het een derde verder gaat.

Zie nu je arm een derde verder gaan.

Nog niet bewegen.

Vertel je arm dat hij
een derde verder komt.

Zie al die spieren
in je schouder als elastiek.

Vertel je arm een derde verder te gaan.

Doe je ogen open
en strek je linkerarm weer.

Doe het nu weer en zie hoe hij
een derde verder komt --

omdat je dat zag, omdat je dat zei.

(Geroezemoes)

Je kunt dit thuis oefenen,

maar het gaat echt om die twee dingen,
zo werk je samen met je verstand.

Je ziet de juiste plaatjes,
vertelt jezelf de juiste woorden.

Toen ik werkte met
het olympische bobsleeteam,

konden ze het niet met elkaar vinden
en dat was een groot nadeel.

Ik vertelde ze zich voor te stellen
dat ze jachthonden waren,

gestuurd door één enkele hersengolf --
zo zwemmen vissen en vliegen vogels ook,

ze bewegen als één groot lichaam
en ze communiceren ook anders --

en dat werkte heel goed voor hen.

Het vierde ding over je verstand is

dat het houdt van het vertrouwde
en altijd kiest voor het vertrouwde.

Als je vertrouwd bent

met uitstellen, een beetje aanrotzooien,
je niet aan je taak wijden,

je ongemakkelijk voelen onder mensen
en niet geloven in jezelf,

moet je zorgen dat dat onvertrouwd wordt

en moet je wat onvertrouwd is
vertrouwd maken:

hard werken, in jezelf geloven,
veel uren maken en daarvan houden.

Het is typisch Engels
dat we niet willen zeggen:

ik ben de beste, ik ben de top,

ik ben echt goed in wat ik doe,
ik ben hier expert in.

Dat komt natuurlijk
omdat we denken dat we doen alsof.

Maar ik laat je net zien
dat als je denkt een citroen te eten,

je dat ook echt begint te doen.

Arnold Schwarzenegger zei:

"Bescheidenheid is een woord
dat niet op mij van toepassing is

en ik hoop dat dat zo blijft."

Ik hou daarvan.

Muhammad Ali zei:

"Het komt door de angst
dat mensen uitdagingen uit de weg gaan.

Ik vertelde mezelf dat ik de beste was
nog voordat dat zover was.

Ik geloofde in mezelf en voila,
ik werd de beste."

Wat een concept!

Hij vertelde zichzelf dat hij
de beste was en hij werd het.

Hij zei niet alleen:
"Ja, ik ben de beste, ik."

Hij trainde, oefende, was gedisciplineerd.

Hij geloofde dat hij de beste was.

Ik heb gewerkt met mensen aan de top:

top-CEO's, topacteurs,
top-van-alles, topmuzikanten ...

Ze moeten zichzelf allemaal
vertellen dat ze de beste zijn.

Want wat is het tegenovergestelde?

"O, ik ben maar gemiddeld",

"Ik ben niet goed genoeg",
"Ik kan het niet", "Het is te moeilijk",

"Je moet er zoveel voor opgeven."

Ik liet je net zien dat je verstand
gelooft wat je het vertelt.

Dus vertel het iets beters.

Eerst maak je je overtuigingen
en dan maken die overtuigingen jou;

en als jij in jezelf gelooft,
gaan anderen ook in jou geloven.

Wanneer je je verstand oprekt
tot een nieuw niveau,

gaat het nooit, nooit, nooit meer terug,

want je vermogen wordt groter
op je weg daarnaartoe.

Je kunt niet eens weten
wat je potentieel is.

Dus toen Roger Bannister de mijl
in onder vier minuten wilde lopen --

dat had nog nooit iemand gedaan --
deed hij vier dingen.

Hij zei tegen zichzelf:

"Ik wil dat gaan doen. Dat moet gebeuren."

Hij linkte er een hoop plezier aan.

Hij zag voortdurend zijn lichaam
door dat lint gaan na 239 seconden

en hij maakte het vertrouwd,

want hij liep hem onder de vier minuten

en in datzelfde jaar
deden nog acht mensen dat

en het jaar daarop deden
nog 57 mensen precies hetzelfde.

Dus hij maakte vertrouwd
wat onvertrouwd was.

Toen Mark Spitz zeven gouden medailles
won bij het zwemmen --

dit was van voor jullie tijd --
was hij een held.

Dat hij dat deed was verbijsterend.

Nu zijn die snelheden niet bijzonder meer.

Want je vermogen verruimt zich
op je weg ernaartoe.

Dus als je een fantastische
samenwerking met jezelf wilt hebben,

moet je deze vier dingen onthouden:

vertel je verstand wat je wilt;

link een hoop plezier aan dat bereiken
en pijn aan dat niet bereiken

om je verstand to motiveren --
en gebruik gedetailleerde woorden;

verander de plaatjes en de woorden;

en maak het vertrouwde onvertrouwd
en het onvertrouwde vertrouwd.

Toen ik mijn eerste boek schreef,
ging ik naar Penguin

en ze zeiden: "Het is geweldig,
maar we hebben één verzoek:

schrijf eens tien hoofdstukken
over deze specifieke psychologie.

Kun je dat?"

Dat kon ik niet.
Ja, misschien vier of vijf.

Dus ik kan zeggen:

"Nee, sorry. Dat kan ik niet.
Hier is je voorschot terug."

Of: "Natuurlijk kan ik dat."

Dus ik zeg: "Natuurlijk kan ik dat.

Tien? Prima, geen probleem."

Ik geloofde erin -- dat was alles --

geloofde erin dat mijn verstand
die andere hoofdstukken zou produceren.

En ik reed op een dag op Isle's Court Road
en twee schoten er zo in mijn hoofd.

Ik ben gestopt en heb ze opgeschreven.

Toen ik het boek weer opstuurde
had ik wel 35 hoofdstukken kunnen hebben,

want mijn verstand bleef maar uitwijden,

omdat ik het zo had geprogrammeerd.

Ik had het op pad gestuurd
om die informatie te vinden.

En zo kan ik nog wel doorgaan,

maar meer erover vertellen
gaat niet echt helpen.

Het gaat erom wat je hiermee gaat doen.

Als naar lezingen gaan
en naar mensen luisteren jouw manier is,

ga dan naar huis
en doe iets anders: leer het af.

Je hebt alles te winnen
door deze vier dingen te doen.

Vertel je verstand precies wat je wilt.

Gebruik gedetailleerde, beschrijvende,
positieve, krachtige woorden.

Het is geen positief denken.

Het is een andere printplaat in je hoofd
die moet leiden tot generiek succes,

niet alleen in zaken,
niet alleen in sport,

maar in alles -- tot en met relaties.

Link gigantisch, enorm plezier
aan het bereiken van je doel

en pijn aan dat niet bereiken.

Verander de plaatjes,
verander de woorden.

Als je een briljant verstand hebt --
en dat hebben we allemaal --

dan heb je twee keuzes:

rationaliseren waarom je je slecht voelt,
of jezelf daaruit praten.

"Ik kom niet door dat examen heen.
Ik krijg niet genoeg slaap."

Of je verandert dat naar:

"Dat is tijdelijk. Ik kan dit.
Ik wil het. Ik slaap later wel."

En maak het vertrouwde onvertrouwd.

Het belangrijkste is om geloof in jezelf
zo vanzelfsprekend te maken

dat iedereen in je begint te geloven.

Bedankt voor het luisteren.

(Applaus)